ตอนที่ 340 ตั้งแต่วันนี้ไป คุณคือพี่ใหญ่ของผม
ตอนที่ 340 ตั้งแต่วันนี้ไป คุณคือพี่ใหญ่ของผม
หลงเซียวปลดล็อกปืนออก นิ้วสอดเข้าไปในไกปืน แล้ว มองไปด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว “ถ้าอย่างนั้นเรามาลองดู กันหน่อยไหมครับ?”
แกร็ก! คนทั้งหมดต่างเตรียมพร้อมที่จะลั่นไกแล้ว ตอนนี้ สถานการณ์ได้เข้าสู่ช่วงตึงเครียดแล้ว
ในมือของเกาจิ่งอานเริ่มมีเหงื่อไหลออกมาแล้ว แม่งเอ๊ย! นี่คิดจะฆ่ากันจริงๆ เหรอเนี่ย?
เหลียงหญ้คุนกัดฟันแน่น เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว!
“สี่สิบหกสิบโอเค แต่สินค้าล็อตนี้ต้องแบ่งให้ผมครึ่งหนึ่ง
หลงเซียวขำออกมา “ได้อยู่แล้วครับ… ….…..ไม่ใช่แค่นั้นนะ ครับ กระสุนในแม็กของผมก็สามารถแบ่งให้คุณได้ครึ่ง หนึ่งเหมือนกัน คุณเหลียงน่าจะชอบนะครับ”
เหลียงหยู้คนสีหน้าซีดเผือด มือที่อ้วนท้วนกำไว้แน่น “หลงเซียว….. คุณคิดจะเอาเปรียบกันมากเกินไปแล้วนะ!”
นิ้วของหลงเซียวค่อยๆ ออกแรงเหนี่ยวไกขึ้นเรื่อยๆ ดูท่า อีกแป๊บเดียวกระสุนก็น่าจะพุ่งออกไปแล้ว!
“คุณเหลียงครับ ที่บอกว่าผมเอาเปรียบจนมากเกินไปนั้น คู่กรณีต้องเป็นคนถึงจะถูก ถ้ากระสุนนัดนี้ถูกยิงออกไป ชาติหน้าก็ไม่รู้ว่าคุณเหลียงจะสามารถเกิดเป็นคนได้หรือ เปล่านั้นมันก็อีกเรื่องหนึ่งนะ
เกาจิ้งอาน “.…….….
แม่งเอ๊ยต้องยอมใจเขาเลยจริงๆ
ถ้าเสียงปืนเกิดดังปิ้งขึ้นมา ชีวิตของเหลียงหญ้คนก็จะจบ สิ้นอยู่ในมือของหลงเซียวทันที
“หลงเซียวการที่คุณทำแบบนี้มันจะได้ไม่คุ้มเสียเอานะ!” เหลียงหญ้คนหลบตาเขาไปครู่หนึ่งแล้วกลับมาจ้องตากับ หลงเซียวที่กำลังจ้องมาที่เขาเหมือนกัน มือข้างหนึ่งแอบ ยื่นไปใต้โต๊ะเพื่อหวังจะกดปุ่มกลไกบางอย่าง
หลงเซียวมองเห็นการกระทำนั้นผ่านทางหางตา “ปึก!” เขาใช้ขาเบเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าให้ล้มลง “อ้า!”
เหลียงหญ้คนล้มหงายหลังไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัว หลง เซียวยื่นมือออกจากแขนเสื้อแล้วจับเขากดไว้ทั้งตัว
ผู้ชายสิบกว่าคนที่อยู่รอบๆ ตะลึงจนจ้องมาที่หลงเซียว ด้วยความตื่นตระหนก การหายใจเข้าออกแต่ละครั้งของ เขาส่งผลต่อคนที่นอนอยู่ข้างล่างเป็นอย่างมาก!
“คุณหลงเซียวครับ คุณช่วยวางปืนลงก่อนได้ไหม มีอะไร เราค่อยๆ คุยกันก็ได้ครับ วางปืนลงก่อนครับ
ปากกระบอกปืนยังคงจ่ออยู่ที่หัวของเขา เก็บปืนงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!
ดวงตาที่สุขุมของหลงเซียวมองมาที่เขา แล้วค่อยใช้ สายตากดดันเขามากขึ้นเรื่อยๆ “คุณเหลียงครับ คุณคิด นานไปแล้วนะครับ ผมเริ่มเมื่อยมือแล้ว ถ้าเกิด……
ได้! ผมรับปากก็ได้! ผมจะสั่งให้คนส่งสินค้าล็อตนี้ออก จากท่าเรือเดี๋ยวนี้เลยครับ เหลียงหยู้คนตกใจจนเสียง เพี้ยน
หลงเซียวกวาดสายตามองไปยังชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่รอบๆ ปืนสิบกว่ากระบอกยังชี้มาที่เขาอยู่ “คุณเหลียงครับ ผมลืม บอกคุณอีกอย่างว่าปืนของผมนั้นมีอนุภาคทําลายที่มากก ว่าปีนทั่วไปถึงสามสิบเท่า แต่จะแรงขนาดไหนนั้นผมยังไม่ เคยได้ลองเลยครับ..…………….
เหลียงหญ้คนตกใจจนหน้าซีด “คุณ………ยังต้องการ อะไรอีก?”
ริมฝีปากของหลงเซียวขยับเบาๆ รอยยิ้มที่ไม่อาจคาด เดาได้ “คุณเหลียงครับ ชื่อของภรรยาผมไม่ใช่ว่าใครก็ สามารถเรียกได้ตามใจชอบนะครับ แล้ววันนี้ก็เป็นครั้งแรก ด้วย ต่อไปผมหวังว่าจะไม่ได้ยินคุณพูดชื่อนั้นออกมาจาก ปากคุณอีกนะครับ ไม่อย่างนั้น……
“ได้ครับ! ชื่อของคุณนายหลงต่อไปจะไม่หลุดออกมาจาก ปากผมอีกแล้วครับ”
เกาจึงอานพูดอะไรไม่ออก ฉันว่าคุณชายใหญ่หลงคนนี้นีน้า นี่มันสถานการณ์ไหนแล้วยังจะมาจุกจิกกับเรื่องแบบ นี้อีก ต่อให้รักเมียขนาดไหนก็คงไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ มั้ง
หลงเซียวพูดต่อ “วันนี้ที่ผมมาที่นี่ก็ไม่ได้กะว่าจะมีชีวิต กลับไปอยู่แล้ว ผมไม่ได้คาดหวังอย่างอื่น การทําธุรกิจก็ เพื่อหาเงิน การเป็นคนสิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือเกียรติ ถ้าคุณเห ลียงไม่ให้เงินผมพอยอมได้ แต่ถ้าไม่ให้เกียรติผมละก็…… ผมไม่ยอมเด็ดขาดครับ”
เหลียงหญ้คนกลืนน้ำลายๆ แหะแหะ ได้….ผมต้องให้ เกียรติคุณหลงอยู่แล้วครับ ให้อยู่แล้ว”
หลงเซียวยิ้มออกมา “สั่งให้คนของคุณวางปืนลงเดี๋ยวนี้ ครับ”
“ได้ครับ….…..วางปืนลง คุณหลงเป็นคนกันเอง ต้องให้ เกียรติเขาหน่อย
เกาจิ่งอานเหงื่อออกเต็มหน้าผากแล้ว เขาคิดว่าตัวเองคง ตายแน่ๆ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าหลงเซียวจะสามารถทำให้ทุก อย่างอยู่ในการควบคุมได้
ปืนของหลงเซียวยังคงอยู่ในมือ “คุณเหลียงครับ ขอบคุณในความร่วมมือมากครับ มื้อค่ำวันนี้ผมคงไม่อยู่ ทานด้วยแล้วนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเหลียง จะช่วยส่งผม กับเพื่อนออกไปหน่อยได้ไหมครับ?”
เหลียงหญ้คนรู้ถึงจุดประสงค์ที่เขาพูด พยักหน้า “ได้ครับ แน่นอนอยู่แล้วครับ
“ดีมาก รบกวนด้วยนะครับ
ทั้งสองคนเดินประกบเหลียงหญ้คนไปจนถึงที่รถ เกาจิ้ง อานเปิดประตูดรถด้านหลังออกแล้วรีบวิ่งมาเตรียมขับรถ หลงเซียวก้าวขึ้นรถ แววตาที่เย็นเยือกยิ่งกว่าดวงดาวที่อยู่ บนท้องฟ้าที่มืดมน
“คุณเหลียงครับ คุณเป็นคนฉลาด หวังว่าต่อไปคุณจะ ไม่ทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ออกมาอีกนะครับ ปืนของผมไม่ได้ อารมณ์ดีแบบนี้ตลอดนะครับ”
พูดจบ เขาก็ปิดประตูรถลง
โรลส์-รอยซ์ โฮลดิงส์คันสีดำวิ่งออกจากสายตาของเหลื ยงหญ้คนไป
ด้านหลังของเหลียงหญ้คนมีชายสิบกว่าคนวิ่งตามมา ต่าง คนต่างพากันก้มหน้า “ท่านครับ……..พลาดแล้วครับ ไม่คิด เลยว่าหลงเซียวจะ…….
เหลียงหญ้คนยกมือขึ้นมาเป็นการสั่งให้พวกเขาหยุด อธิบาย แล้วชี้นิ้วให้มาจุดซิการ์ให้เขา
หลังจากสูบซิการ์ไปทีหนึ่ง เหลียงหญ้คนมองไปยังเงา รถที่วิ่งไปไกลแล้ว อยู่ๆ สีหน้าก็มืดมนขึ้นมาทันที แล้วพูด ด้วยเสียงที่ทุ้มลึกว่า “หลงเชียว…….มันทําให้ฉันนึกถึงคนๆ หนึ่งขึ้นมา…คนเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว ฉันอยู่มาสี่สิบกว่า ปี คนที่กล้าเอาปืนมาจ่อหัวแล้วฉันอย่างนี้ก็มีแค่พวกมัน สองคนเท่านั้น”
ควันสีขาวโพยพุ่งออกมา เหลียงหญ้คนกวักมือแล้วพูดขึ้น “คนที่ให้ไปเตรียมไว้มาครบหรือยัง?”
“วางใจได้เลยครับท่าน ทุกอย่างเตรียมพร้อมเสร็จหมด แล้วครับ ครั้งนี้หลงเซียวมันหนีไม่รอดแน่ครับ
“ฮึ! หลงเซียว…….ฉันหล่ะอยากรู้จริงๆ ว่ามันกับมู่เส้าเอิน คนนั้นใครมันจะมีดีกว่ากัน?
เกาจิ่งอานที่ขับรถอยู่ดีใจจนหัวเราะเสียงดัง “คุณชาย ใหญ่หลงครับ คุณนี่ช่างใจกล้าจริงๆ เลยนะครับ! คุณกล้า เดินเข้าไปหา เหลียงหยู้คนแบบนี้ แถมยังต่อรองกับเขาอีก นี่คุณไม่กลัวเขาจะสั่งให้ลูกน้องเปิดฉากยิงคุณก่อนเหรอ ครับ?”
หลงเชียววางปืนไว้ข้างๆ “เหลียงหญ้คนเขาเป็นนักธุรกิจ สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดก็คือเงิน เขาไม่ยอมฆ่าผมจริงๆ หรอกครับ”
“มันก็ไม่แน่นะครับ ถ้าฆ่าคุณไปเงินที่ได้รับก็จะมาได้เร็ว ขึ้น ไม่มีใครมาเป็นส่วนแบ่งแล้ว เขาก็ยิ่งแบ่งได้เยอะไม่ใช่ เหรอครับ?”
หลงเซียวใช้นิ้วขยี้ไปที่คิ้ว “ถ้าเขายังต้องการอยู่ในตลาด ต่อไป เขาก็ยังจําเป็นต้องมีผมอยู่ เขาจะไม่ยอมทําอะไร ผมง่ายๆ หรอกครับ นอกจากว่าเขาจะหาคนอื่นที่จะร่วมมือ กับเขาได้แล้ว”
พอพูดถึงตรงนี้หลงเซียวก็ชะงักไป นี่มันก็ไม่ใช่ว่าจะเป็น
ไปไม่ได้นะเนี่ย
เกาจิ้งอานชมเขาเป็นการใหญ่ “คุณหลงเชียวครับ ผม เข้าใจแล้วครับว่าทําไมคุณถึงยืนอยู่ในเมืองหลวงได้อย่าง มั่นคงขนาดนี้ ฮาฮาฮาคุณไม่เพียงอยู่ในตระกูลที่มีชื่อเสียง แต่คุณยังเปี่ยมไปด้วยความสามารถอีก คงไม่มีใครกล้าทำ อะไรคุณง่ายๆ แน่นอนครับ”
หลงเซียวส่ายหน้า สำหรับเหลียงหญ้คนก็ไม่ใช่ซะที เดียวครับ เพราะงานที่เขาทำมันเปิดเผยสู่โลกภายนอกไม่ ได้ต่างหากครับ
เกาจิ้งอานไม่ได้ถามอะไรต่อ เพียงแค่หันกลับไปมอง หน้าหลงเชียวที่เรียบเฉยด้วยสายตาที่นับถือเพียงเท่านั้น “คุณชายใหญ่หลงครับ เมื่อกี้ที่คุณพูดกับเหลียงหญ้คนว่า ผมเป็นเพื่อนของคุณ นี่คุณยอมรับผมเป็นเพื่อนของคุณ จริงๆ เหรอครับ?”
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตอนที่เขาได้ยินคำพูดนั้นออกมาจาก ปากหลงเซียว เกาจิ้งอานรู้สึกพอใจมาก อาจจะเป็นความ ได้ใจเล็กเลยก็ได้
ทำไมครับ? คุณเกาไม่ชอบเหรอครับ?”
“ไม่ครับไม่ครับ ผมชอบมากเลย ชอบที่สุดเลยครับ!ถ้าอย่างนั้น ต่อไปเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วจริงไหมครับ? ไม่ สิ พี่สาวของผมเคยทำเรื่องบางอย่างไป…….ยังจะนับผม เป็นเพื่อนอีกเหรอครับ?”
เกาจิ่งอานมีความลังเล รู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ หลงเซียวนั้นขึ้นชื่อที่สุดในเรื่องปกป้องเมียเลย
“ง่ายมากครับ มีเพื่อนเพิ่มขึ้นหนึ่งคนศัตรูก็จะลดลงคน หนึ่ง ศัตรูเยอะเกินมันจะเหนื่อย แต่ถ้าเพื่อนเยอะเกินอย่าง มากก็แค่รําคาญครับ
คำตอบที่หลงเซียวตอบไปก็ไม่ได้ไว้หน้าเกาจิ่งอานมาก
นัก
แต่ไม่ว่ายังไงในใจของเกาจิ่งอานนั้นยอมรับแล้ว “คุณชายใหญ่หลงครับ ผมตอบรับการเป็นเพื่อนกับคุณ แล้วนะครับ! เราผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันแล้ว ยัง ไงก็ต้องเป็นเพื่อนกันให้ได้ครับ!”
“ปิ้ง!”
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเอง อยู่ๆ ก็มีกระสุนนัดหนึ่งถูกยิ่งใส่กลางรถ!
เกาจิ่งอานโยกพวงมาลัยหลบ รถส่ายไปมาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันไปพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!”
หลงเซียวหรี่ตา “ฮี! เหลียงหญ้คนลอบทำร้ายเรา รีบไป เร็วครับ!”
พอคําสั่งมา เกาจิ่งอานก็เหยียบคันเร่งเข้าอย่างแรง ขับ รถมาเป็นสิบไมล์แล้วแต่นอกชานเมืองของอเมริกากลับ ไม่มีบ้านคนอยู่เลยแม้แต่หลังเดียว สองข้างทางนอกจาก ต้นไม้กับกอหญ้าแล้วก็ไม่มีอะไรอีกเลย
ทันใดนั้นก็มีรถออฟโรดสีดำสิบกว่าคันขับไล่ขึ้นมา ในรถ ทุกคันจะมีนักฆ่าสองคนนั่งอยู่ ในมือของทุกคนจะมีปืนถือ อยู่ปากกระบอกปืนหันไปตามรถ
“ปิ๊ง! ปิ้ง! ปัง!”
กระสุนสิบกว่านัดถูกยิงมาที่รถ! ลูกตะกั่วที่ถูกยิงออกมา เสียดสีกับตัวรถจนเกิดเป็นประกายไฟ
หลงเซียวหยิบปืนขึ้นมา “ขับไปเรื่อยๆ เปิดซันรูฟทีครับ!”
เกาจิ่งอานเปิดซันรูฟออก หลงเซียวลุกขึ้นยืน แขนที่ยาว เหยียดยื่นออกไปที่ซันรูฟเขาหรี่ตาแล้วเล็ง_
“ปิ๊ง!!”
กระสุนนัดหนึ่งแหวกไปกลางอากาศจนเป็นเส้นตรง แล้วไปกระทบเข้ากับล้อหน้าของรถคันหนึ่งที่ขับตามหลัง มา
ยางรถระเบิด! รถคันสีดำพลิกคว่ำในทันที
เกาจิ่งอานอ้าปากค้าง “โอ้วพระเจ้า! คุณชายใหญ่หลง ฝีมือการยิงปืนของคุณนี่สุดยอดไปเลยครับ!
หลงเซียวไม่มีเวลาสนใจเขา “ชะลอความเร็ว!
“อะไรนะ? ชะลอ? นี่คุณกำลังล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย? ชะลอก็ เท่ากับตายสิครับ?”
“ผมบอกให้คุณชะลอความเร็วไง! ไม่ต้องพูดมาก!”
“ได้!”
คำสั่งของหลงเซียวเกาจิ่งอานก็ไม่อาจขัดได้ เขาจึงยก เท้าออกจากคันเร่ง แล้วรถก็ค่อยๆ ช้าลง
“ปิ๊ง!”
เนื่องจากรถคันข้างหน้าลดความเร็วกะทันหันทำให้รถที่ ขับตามมาตั้งตัวไม่ทันชนเข้าอย่างจัง!
รถออฟโรดสีดำชนเข้าที่ท้ายรถของหลงเซียว ได้ยินแค่ เสียง “ปิ๊ง!” ไฟหน้ารถก็ถูกชนจนเละไปแล้ว!
“เร่งความเร็ว!”
“ได้ครับ!”
เกาจึงอานรับหน้าที่ขับรถ ส่วนหลงเซียวก็คอยสั่งการ และเป็นฝ่ายจู่โจม ทั้งสองคนร่วมมือกันอย่างเข้ามามาก
ยี่สิบนาทีต่อจากนั้น……..
รถของพวกเขาทั้งหนีทั้งชนจนขับหนีมาไกลสองร้อยกว่า กิโลเมตรแล้ว ในที่สุดทุกอย่างก็สงบลงแล้ว
พวกนักฆ่าถูกพวกเขาทิ้งห่างมาไกลแล้ว
เกาจิ่งอานที่อกสั่นขวัญหายเอามือกุมหน้าอกแล้วหายใจ อย่างหนักหน่วง “โอ้วพระเจ้า นี่คุณชายใหญ่หลง ตกลง คนที่คุณไปมีปัญหาด้วยนี่เป็นใครกันแน่ครับเนี่ย?
หลงเซียวชักซองกระสุนที่ว่างเปล่าออกมา ปลดเนกไท ออก “ดูเหมือนเหลียงหญ้คนจะหาคนอื่นที่ร่วมมือกับเขาได้ แล้ว คนๆ นี้ถ้าไม่ใช่คนที่มาอำนาจมากก็ต้องเป็นคนที่เชื่อ ฟังเขาเอามากๆ เลยครับ”
เกาจึงอานไม่มีกระจิตกระใจไม่คิดเรื่องพวกนั้นแล้ว เขา ตกใจจนขวัญกระเจิงไปนานแล้ว “ผมว่านะคุณชายใหญ่ หลงเราสองคนเพิ่งผ่านความเป็นความตายของจริงมาด้วย กันแล้วแหละคน!
หลงเซียวพยักหน้า “ถูกต้องครับ”
เกา งอานหายใจหอบ เมื่อกี้เป็นเพื่อนรัก ตอนนี้คงเป็น น้องรักแล้วสินะครับ?”
หลงเซียว ………..คุณเกาครับ คุณนี่นับญาติเก่งจริงๆ นะ ครับ”
เกาจิ่งอานไม่สนใจคำพูดของเขา แต่กลับยื่นมือไปข้าง หลัง แล้วทำตัวอย่างสนิทสนม “คุณหลงเซียวครับ ก่อน หน้านี้ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง แต่หลายวันที่ผ่านมามันก็ ทําให้ผมได้รู้แล้ว ไม่ว่าธุรกิจที่คุณทำนั้นจะเป็นอะไร ไม่ว่า คุณจะอยู่ในสถานะไหน แต่ผมก็ยอมรับในตัวคุณ ยอมรับ ในความสามารถที่คุณมี! ดังนั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะ เรียกคุณว่าพี่ใหญ่ครับ!
หลงเซียวได้แต่ขมวดคิ้ว มองไม่ยังมือที่ยังไม่ได้จับด้วย
“เรียกผมว่าพี่ใหญ่อย่างนั้นเหรอครับ? เรื่องอันตราย อย่างนี้อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อนะครับ”
เกาจิ่งอานยังคงหนักแน่น “เรื่องแค่นี้เอง! ขอแค่พี่หลง ยอมครับผมเป็นน้อง วันหน้าต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟผมก็ไม่ กลัวครับ!”
หลงเซียวยิ้มออกมา กําหมัดขึ้นมาแล้วชนหมัดกับเขา “ถ้าเรียกผมว่าพี่ใหญ่แล้วคุณก็ถอยกลับไม่ได้แล้วนะครับ ทางที่ดีคุณควรหาคำแก้ตัวที่ดีไปแก้ตัวกับพี่สาวของคุณดี กว่าครับ” “นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมไม่เกี่ยวกับเธอ พี่ ใหญ่ต้องมาก่อน ต่อไปผมจะติดไปกับพี่ครับ”
หลงเซียวยิ้มเบาๆ “เกาจิ่งอาน คุณอย่าเปลี่ยนใจนะ ถึงจะอร่อยมันก็แค่เกี๊ยวซ่า ถึงจะดีแต่ก็เป็นแค่พี่สะใภ้
เกาจิ้งอานหัวเราะออกมา “ในชีวิตนี้มีเรื่องเรื่องเดียวที่ผม เคยทำพลาดไปนั่นก็คือไม่รู้จักลั่วหานให้เร็วกว่านี้
หลงเซียวจ้องไปที่เขา “ชื่อของเธอคุณเรียกได้เหรอ?”
เกาจิ่งอานหัวเราะชอบใจ “พี่ใหญ่พูดถูก ต่อไปผมจะเรียก เธอว่าพี่สะใภ้เท่านั้นครับ! ฮาฮา พี่สะใภ้…..เฮ้อ!”
เกาจิ่งอานรู้สึกเจ็บปวดแบบแปลกๆ ลั่วหานที่อยู่ในโรง พยาบาลหวาเซียอันแสนไกล ได้จามออกมาอย่างน่ารัก
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
