ตอนที่ 338 ยี่สิบกว่าปี……..

ตอนที่ 338 ยี่สิบกว่าปี……..

เส้าเกินเหรอ?

หลงเซียวมองดูชายชราที่เดินตรงเข้ามาด้วยแววตาที่ดูลึกซึ้ง “คุณพูดถึงใครนะครับ?”

บุหรี่ในมือถูกชายชราหนีบจนเริ่มเสียทรงแล้ว ควันบุหรี่ลอยวน อยู่รอบๆ ริมฝีปากกระตุกไปหลายครั้ง เมื่อกี้เพราะว่าตกใจแววตา จึงเป็นประกายขึ้นมาแต่ตอนนี้ก็กลับมามีดมนลงอีกครั้ง

จากความคาดหวังท้ายที่สุดก็กลายเป็นความผิดหวัง “คุณไม่ใช่ เขา ต่อให้เขายังมีชีวิตอยู่ก็ไม่น่าจะอายุน้อยขนาดนี้ ไม่ใช่ เขา…. ……ไม่ใช่”

ชายชราพึมพำกับตัวเอง บุหรี่ที่ติดอยู่ถูกยกขึ้นมาสูบ ควันบุหรี่ ถูกพ่นออกมาจากทางจมูก เขาส่ายหน้าแล้วพยักหน้า พยักหน้า แล้วส่ายหน้าอีก แต่ว่า…..ทําไมถึงได้เหมือนขนาดนี้? ทําไมคุณ ถึงได้เหมือนเขาขนาดนี้?”

หลงเซียวรู้สึกแปลกใจกับการที่เขาเอาแต่พูดกับตัวเอง หลง เซียวจํามองเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้แอบมีความดูถูกอยู่นิดๆ เส้าเอินที่ผู้อาวุโสพูดถึงเขาคือใครเหรอครับ? หน้าตาผมเหมือนเขา มากเลยเหรอครับ?”

ชายชราสูบบุหรี่ในปากไปอีกทีหนึ่งที “อืม….เหมือน เหมือน มาก ไม่…..ามองดูดีๆ แล้ว ดวงตาของคุณเหมือนกับเขามาก แต่ ว่า……..บอกไม่ถูกเหมือนกัน กลิ่นอายของคุณก็เหมือนกับเขา อืม….ตาเหมือน ความรู้สึกเหมือน ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ แค่รู้สึกว่าพวกเธอสองคนเหมือนมีอะไรบางอย่างเชื่อมโยงกัน อยู่”

เขาพูดออกมาอย่างงุนงงฟังดูค่อนข้างมั่วซั่ว เหมือนเขา ต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างออกมา แต่เหมือนยิ่งพูดเขาก็ยิ่ง สับสนในสิ่งที่ตัวเองพูด สุดท้ายก็เหมือนอยากจะล้มล้างทุกสิ่งที่ พูดมา

แต่ว่า……

เขาก็ทนไม่ไหวต้องหันไปมองหน้าผู้ชายที่ทำให้เขารู้สึกไม่ สบายใจอีกครั้ง สายตาไม่อาจย้ายออกจากตัวเขาได้ ดูแล้วดูอีก เดินวนอยู่รอบๆ ตัวเขา ชายชราเอามือจับคางแล้วก็พูดกับตัวเอง อีกครั้ง “เหมือน…..ดูยังยังไงก็เหมือน…….

หลงเซียวขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “นี่ผู้อาวุโสกำลังพูดถึง อะไรอยู่เหรอครับ? เส้าเอินที่คุณพูดถึงคือใครกันครับ?”
ชายชรามองหน้าเขา บุหรี่ที่อยู่ในมือถูกสูบไปแล้วครึ่งหนึ่ง ขึ้ บุหรี่ติดอยู่ตรงยอด “คุณ…..ออะไรเหรอ?”

“หลงเซียวครับ” เขาพูดชื่อตัวเองออกมาอย่างห้วนๆ หลงเซียว จ้องมองไปที่ชายชรา สายตาที่ไม่อาจคาดเดาจ้องไปที่เขา แล้ว ทั้งคู่ก็ต้องตะลึง

อยู่ๆ ชายชราก็หายใจแรงเร็วขึ้นมา แล้วเรียกชื่อหลงเซียววน อยู่อย่างนั้น “หลง……..หลงเซียวเหรอ? หลง…… เขาจ้องเขม็ง มาที่หลงเซียว จ้องมองอยู่อย่างนั้น แล้วถามต่อว่า คุณหมายถึง ตระกูลหลงของMBKที่อยู่ในเมืองหลวงใช่ไหม? คุณเป็นลูกชาย บ้านนั้นเหรอ?”

หลงเซียวไม่คิดเลยว่าชายแก่ที่ดูเลอะเลือนและไม่ค่อยชอบเข้า สังคมคนนี้จะรู้จักตระกูลหลงด้วย ตอนนั้นเขาก็คิดว่าคนๆ นี้น่าจะ เป็นอาจารย์ของถั่วลั่วสังชิงเซวียนไม่ผิดแน่ เขาไม่มีรูปถ่ายของ สังชิงเซวี่ยน แต่ตอนนี้เขาก็ค่อนข้างมั่นใจแล้ว

“ใช่ครับ เป็นตระกูลหลงนั่นแหละครับ

สังชิงเซวี่ยนพยักหน้า แล้วดูดบุหรี่คำสุดท้ายเข้าไป ในมือตอน นี้เหลือเพียงแค่ก้นบุหรี่แล้วเท่านั้น เขามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีที่ ให้ทิ้งจึงต้องถือมันเอาไว้แบบนั้น “นั่นหมายความว่าหลงถึงก็เป็น พ่อของคุณสินะ?
“ใช่ครับ เขาเป็นพ่อผมเอง”

สังชิงเซวี้ยนร้องอ๋อออกมา “ถึงว่าหล่ะ…….ถึงว่าหล่ะ……..อย่าง นั้นฉันก็เข้าใจแล้ว

หลงเซียวยังคงไม่เข้าใจ ชายชราเอาแต่พูดกับตัวเองวนไปวน มาอยู่อย่างนั้น พอหาคำตอบให้ตัวเองแล้วก็ยังทำตัวแปลกๆ อยู่ เขาต้องการจะพูดอะไรกันแน่?

” ศาสตราจารย์สังครับ คุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับ ว่า เส้าเอินที่คุณพูดถึงนั้นเป็นใครกันแน่ครับ ผมกับเขา เรามีอะไรที่ เหมือนกับ? ศาสตราจารย์สังมีรูปของเขาอยู่ด้วยใช่ไหมครับ?”

“คุณรู้ด้วยเหรอว่าฉันเป็นใคร? แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันแซ่สัง?” สังชิงเซวี่ยนรู้สึกแปลกใจ เขาไม่เคยเจอกับชายคนนี้มาก่อน และ เขาก็ออกจากวงการแพทย์มานานมากแล้ว และเขาก็ยังไม่เคยไป ร่วมงานอะไรที่มันเผยแพร่สู่โลกภายนอกเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยมีรูป ถ่ายของตัวเอง แล้วเขารู้จักตัวเองได้ยังไง?”

“ฉู่ลั่วหานลูกศิษย์ของคุณเป็นภรรยาของผมครับ

“อ๋อ…วหาน….ที่แท้คุณก็เป็นสามีของเธอนี่เอง….” สังชิงเซ วียนพยักหน้า แล้วมองหลงเซียวด้วยความสงสัยเหมือนจะเชื่อถือได้ แล้วเหมือนเขาจะคิดอะไรได้ “คุณตามผม เข้าไปข้างในสิ

มือที่ค่อนข้างผอมแห้งของเขายื่นไปเปิดประตูออก โค้งตัวแล้ว เดินเข้าไปข้างใน ประตูของบ้านไม้ไม่ค่อยสูงนัก หลงเซียวที่ตัว สูงจำเป็นต้องย่อตัวลงไปถึงจะเข้าได้

ภายในห้องจัดแต่งไว้ค่อนข้างเรียบง่าย เครื่องชงชาชุดหนึ่ง ที่นอนหนึ่งชุด ตู้ขนาดใหญ่ตู้หนึ่ง ในชั้นเต็มไปด้วยหนังสือ ข้างๆ ก็มีสมุนไพรวางอยู่เป็นถุงๆ

หลงเซียวมองสำรวจไปรอบๆ สังชิงเซวี่ยนเปิดลิ้นชักลิ้นชักหนึ่ง ออก แล้วหยิบอัลบั้มรูปเล่มหนึ่งที่ไม่รู้ว่าถูกเก็บมานานเท่าไหร่ แล้ว

“หลง……หลงอะไรนะมานี่หน่อย มาดูนี่สิ

หลงเซียวค่อยๆ เดินไปอย่างไม่รีบร้อนอะไร สังชิงเซวี่ยนชี้ไปที่ เก้าอี้หวายที่อยู่ตรงหน้า “นั่งๆ

หลงเซียวหันไปมองเก้าอี้ตัวน้อยตัวนั้น มันค่อนข้างเตี้ยแถมยัง ตัวเล็กมากด้วย เขากลัวว่าถ้านั่งลงไปแล้วมันอาจจะพังเลยก็ได้
ชายชรายังคงพูดออกมาอย่างใสซื่อ “นั่งสิ มันไม่พังหรอก ถึง พังกูไม่ให้คุณชดใช้หรอกหน่า

หลงเซียว ..….….……….

ยกเก้าอี้มานั่งลง ร่างกายที่สูงยาวถูกย่อส่วนลงไปเยอะเลย ร่างกายที่สูงใหญ่นั่งม้วนอยู่บนเก้าอี้ตัวน้อยดูแล้วเขาช่างเหมือน กับเด็กนักเรียนเลย บวกกับแววตาที่สุขุมของหลงเซียวแล้วยิ่งดู ไม่เข้ากันเข้าไปใหญ่

แต่ชายชรากลับกำลังตื่นเต้นอยู่ เขาเปิดอัลบั้มรูปออก “นี่ อัน นี้ไง นี่คือรูปถ่ายใบเดียวของเขา แถมยังเป็นรูปเมื่อยี่สิบกว่าปีที่ แล้วอีกด้วย ไม่คิดเลยว่า…..นี่มันผ่านไปสิบกว่าปีแล้วเหรอเนี่ย”

หลงเซียวมองไปยังรูปรวมใบนั้น หนึ่งในนั้นมีชายคนวัยรุ่นคน หนึ่งที่ใส่แว่นตาที่มีกรอบสีดำเอาไว้ ถึงแม้รูปถ่ายจะเก่ามากแล้ว แถมสียังออกเหลืองๆ แล้วด้วย แต่มันก็ไม่สามารถลดทอนราศี และความสง่างามของเขาลงได้เลย เห็นยิ้มอ่อนๆ ให้กล้อง ดูโดด เด่นกว่าใครในรูปนั้น

หลงเซียวมองไปยังดวงตาที่ดูคล้ายคลึงกับเขาที่อยู่หลังแว่นตา คู่นั้นอย่างตื่นตกใจ ชั่วขณะหนึ่งเขาเหมือนจะลืมหายใจไปเลย ดวงตาเบิกกว้างแล้วหรี่เล็กลง นิ้วมือชี้ไปยังผู้ชายที่อยู่ในรูป ริม ฝีปากเปิดออก “เขา……เป็นใครกันแน่ครับ?”

สังชิงเซวี่ยนเอามือลูปไปที่คาง เหมือนอยากจะถูกให้หนวด เคราร่วงออกมาทั้งหมด “เขานั่นแหละคือเส้าเอิน พี่น้องที่รักใคร่ ของฉันในตอนนั้น เพื่อนรัก แต่น่าเสียดายที่ยี่สิบปีก่อน…….เฮ้อ อุบัติเหตุครั้งนั้นมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป….เฮ้อ เร็วเกินไป คนดีๆ คน หนึ่งต้องมาจากไปแบบนี้

“อุบัติเหตุอะไรครับ?” นิ้วของหลงเซียวจิกอยู่ตรงมุมหนึ่งของ อัลบั้มรูป เขาจิกมันอย่างแรง เหมือนตั้งใจจะทำมันให้พังเลย

สังชิงเซวี่ยนเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย “มัน เป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมานานมากแล้ว…….ไฟไหม้ครั้งใหญ่ มันไหม้ ไปทั้งวันทั้งคืน ทุกคนตายกันหมดเลย เฮ้อ ไม่มีใครออกมาเลย สักคน แค่คืนเดียวเท่านั้น บริษัทมู่ชื่อกรุ๊ปถูกไฟเผาจนวอดวาย เด็กที่อายุน้อยที่สุดแค่เก้าขวบ ส่วนคนที่อายุมากที่สุดก็เจ็ดสิบ กว่าแล้ว”

พอชายชรานึกถึงเรื่องในอดีตสีหน้าก็ดูเจ็บปวดขึ้นมาทันที ฝ่ามือที่แห้งเหี่ยวถูกยกขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ แล้วขยี้ตาเบาๆ

“ใครเป็นคนทําครับ? สืบได้หรือยัง?” น้ำเสียงของหลงเซียวสั่น เล็กน้อย
“ไม่เลย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนร้าย เฮ้อ มันเคย เป็นจุดสูงสุดในวงการธุรกิจ ณ เวลานั้น แต่เพียงคนเดียวทุกอย่าง ก็พังทลายลง ยี่สิบกว่าปีแล้ว คลื่นใหญ่ซัดทราย! ตอนนี้ใครยังจะ จําได้อีกเหรอ?”

ชายชราถอนหายใจออกมา สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “พ่อ หนุ่มเอารูปคืนฉันเถอะ”

“ให้ผมถ่ายมันเก็บไว้หน่อยได้ไหมครับ?

“หือ? อ๋อ ได้ ถ่ายเลย

หลงเซียวหยิบมือถือออกมาถ่ายมันเก็บไว้ เส้าเอิน ? ตระกูลมู่ ? มู่เส้าเอิน ?

ทุกอย่างพังทลายลงในชั่วข้ามคืน หน้าตาเหมือนเขามาก ถ้าจะ บอกว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยนั้นไม่มีทาง

“เวลาก็ไม่สายแล้ว คุณกลับไปเถอะ” สังชิงเซวียนปรับอารมณ์ กลับมาแล้ว จึงไล่ส่งแขกในทันที

หลงเซียวจึงพูดขึ้นว่า “ศาสตราจารย์สังครับ ที่ผมมาหาคุณใน ครั้งนี้ ความจริงผมมีเรื่องจะขอร้องครับ และหวังว่าผมจะได้รับ ความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์สังครับ”
สังชิงเซวี่ยนจุดบุหรี่อีกมวนแล้วเอาไปคาบไว้ที่ปาก “เรื่องอะไร

หล่ะ?”

หลงเซียวได้บอกรายละเอียดทุกอย่างให้สังชิงเซวี่ยนฟังอย่าง ละเอียด และสิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ สังชิงเซวียนกลับพยักหน้าแล้ว ตอบมาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

“ได้ ประเทศจีน……..ฉันเองก็ไม่ได้กลับไปนานมากแล้วเหมือนกัน ก็ดีเหมือนกันจะได้กลับไปเยี่ยมลูกศิษย์ของฉันด้วยธุระครั้งนี้ฉัน จะช่วยคุณเอง”

สังชิงเซวียนมองไปยังหลงเซียวด้วยความเจ้าเล่ห์ เขาลังเล แล้วพยักหน้า

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีมากเลยครับ ขอบคุณศาสตราจารย์สั่งมาก เลยครับ”

“รอเดี๋ยว คุณยังไม่ต้องขอบคุณฉันเร็วขนาดนี้ก็ได้ ฉันยังมีเรื่อง อยากให้คุณช่วยฉันสักเรื่องหนึ่งก่อน

“ได้ครับ ศาสตราจารย์สังมีอะไรให้ช่วยก็บอกมาได้เลยครับ ผม จะให้ความช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถเลยครับ”

สังชิงเซวียนหรี่ตายิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นแปรเปลี่ยนเป็นหน้าของหมาจิ้งจอกไปในทันที “นี่พ่อหนุ่ม ฉันดูคุณเป็นคนที่มีราศีไม่เหมือนคนทั่วไป เอาอย่าง นี้ไหมพอฉันกลับไปกับคุณแล้วคุณช่วยมาเป็นผู้ช่วยของฉันให้ หน่อยเป็นไง?”

อะไรนะ?

ให้หลงเซียวไปเป็นผู้ช่วยของเขาอย่างนั้นเหรอ? นี่ถ้าให้จี้ตงห มิงหรือคนอื่นๆ ได้ยินเข้านะรับรองได้เลยว่าคงตกใจจนเหยียบ แว่นแตกแน่นอน!

แต่หลงเซียวกลับตอบกลับไปอย่างเรียบเฉยว่า “ได้ครับ ผม

รับปาก”

“ใช้ได้ ใช้ได้ ยังหนุ่มยังแน่นแต่รู้จักปรับตัวตามสถานการณ์ ใช้ได้! งั้นเราตกลงตามนี้นะ พอกลับไปถึงพ่อหนุ่มต้องดูแลชาย ชราคนนี้เป็นอย่างดีเลยนะ ฉันแก่มากแล้วร่างกายก็ชราตาม สภาพ ถ้าหากไม่ระวังเกิดตายขึ้นมาละก็ ชีวิตของตุ๊กตาน้อยคน นั้นก็หมดทางเยียวยาแล้วนะ!

หลงเซียวพยักหน้า “ผู้อาวุโสโดยวางใจ ผมจะทำให้สุดความ สามารถเลยครับ”

“ฮาๆ ฮา ดีๆ ดี คำพูดนี้ทำให้ชายแก่อย่างฉันฟังแล้วอารมณ์ดี

จริงๆ เลย”
หลงเซียวกำมือถือไว้แน่น แววตาเปลี่ยนเป็นสุขุมในทันที

ในเช้าวันนี้ ล้วหานจะตื่นขึ้นมาจากฝันที่แสนหวาน

“พี่สะใภ้ พี่ชาย อรุณสวัสดิ์ค่ะ! กระเพาะของพี่ชายเป็นยังไงบ้าง คะ?” ล้วหานกล่าวทักทายทั้งคู่ด้วยความเป็นกันเองอย่างร่าเริง พอเห็นสีหน้าที่เหลืองซีดของหลง แล้ว เธอก็รู้เลยว่าเมื่อคืนเขา คงไม่ได้นอนดีๆ แน่

หลงกัดฟันแน่นด้วยความเคียดแค้น “ดี ขึ้น แล้ว!”

“งั้นก็ดีค่ะ เห็นพี่ชายดีขึ้นฉันค่อยสบายใจหน่อย พี่ชายจําไว้นะ ว่าต้องกินยาให้ตรงเวลาด้วย ถ้ามีอะไรไม่สู้ดีต้องรีบบอกฉันทันที เลยนะคะ”

“ฮี! ฉ่ลั่วหาน ไม่ต้องมาเสแสร้งตรงนี้! สามีของฉันไม่จําเป็น ต้องให้เธอช่วยหรอก ไสหัวไปให้พ้น!!”

ลัวหานเดินลงบันไดมาอย่างไม่เร่งรีบ “พี่ชายพี่สะใภ้ระวังตัวด้ว นะคะ ฉันไปกินข้าวเช้าก่อนแล้วค่ะ”

พอได้ยินคำว่าข้าว หลงก็เกือบอ้วกออกมาแล้ว
ข้าวเช้ายังไม่ทันได้กินเลย ข้างนอกก็มีรถส่งของคันหนึ่งมาส่ง ของแล้ว จากนั้นก็มีรถบริษัทของMBKขับตามหลังมา

“อะไรกันเนี่ย? เช้าขนาดนี้ก็มีคนมาส่งงานแล้วเหรอเนี่ย?” หลง จื่อเดินโซซัดโซเซไปที่หน้าประตู แล้วยืนพิงประตูเอาไว้เห็นคนที่ ลงจากรถมาก็คือจี้ตงหมิงนั่นเอง

“คุณชายรองหลง อรุณสวัสดิ์ครับ ผมมาส่งของในนามของนาย ท่านครับ”

“มองอะไรเหรอครับ?”

จี้ตงหมิงชี้ไปยังรถคันที่ใหญ่เท่าตู้คอนเทนเนอร์ “ของอยู่ข้างใน ครับ”

หลงจอชะเง้อหน้ามอง “โอ้ว?”

พนักงานเปิดตู้ออก แล้วสิ่งที่ถูกขนออกมาก็คือเตียงคู่ขนาด ใหญ่เตียงหนึ่ง

หลงจื้อแทบสําลัก “นี่มันหมายความว่าไงเนี่ย? พี่ให้คุณส่งเตียง มาเนี่ยนะ……

จี้ตงหมิงโค้งตัวแล้วพูด “นายท่านสั่งให้ผมเอาเตียงนี้มามอบให้คุณหลงด้วยตนเอง ไม่ทราบว่าเขาอยู่ไหมครับ?

หลงจื้อ ……..? อยู่ครับอยู่! เขาอยู่ข้างในนั่นแหละ

หลงกับหลงถึงและคนอื่นๆ ต่างก็เห็นว่ามีอะไรบางอย่างเกิด ขึ้นที่หน้าประตูแล้ว พนักงานได้ยกเสียงลงมาไว้ที่หน้าประตูเป็น ที่เรียบร้อย จี๊ดงหมิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหลงครับ นาย ท่านตั้งใจสั่งทำที่นอนหลังนี้ให้คุณโดยเฉพาะเดียงหลังนี้แข็ง แรงเป็นอย่างมาก ไร้เสียงรบกวนและนอนสบายครับ

ล้วงานออกมาในทันที หลงเซียวนี่ช่างโหดร้ายจริงๆ เลย! หลงทำหน้าเคร่งขรึม “นี่คุณ…

“คุณหลงครับ ไม่ทราบว่าจะให้เอาเตียงไปตั้งไว้ห้องไหน ครับ?

โจวหยู่เช่นกับหลงยี่หันมาจ้องหน้ากัน อายจนเกือบกระอักเลือด ออกมาแล้ว

พนักงานยกเตียงขึ้นชั้นบนไปตงหมิงยื่นช่อดอกพุดซ้อนซ่อ หนึ่งให้ล้วหานด้วยความสุภาพ “คุณนายครับ ดอกไม้ช่อนี้นายท่านตั้งใจฝากมาให้คุณ หวังว่านายหญิงจะชอบนะครับ

ล้วนานยิ้มอยู่ที่มุมปาก “ว้าวสวยจังเลย ฉันชอบมากเลยค่ะ!” หลงถึงและทุกคนในที่นั้น

หลงจื้อ “นี่ขนาดพี่ใหญ่อยู่อเมริกานะเนี่ย ยังสามารถทำอะไรได้ รอบคอบแบบนี้เลย”

จี้ตงหมิงพูดต่อ “คุณนายครับ หลังจากนี้ผมจะเป็นคนมารับมาส่ง คุณเองนะครับ เดี๋ยวถ้าคุณทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็มาขึ้นรถได้ เลยนะครับ”

หลงจื้อกะพริบตาปริบๆ มองดอกไม้ช่อนั้นและรถคันนั้นด้วย ความรู้สึกที่ทั้งอิจฉาและหึงหวง “เชอะ! พี่เขาจะสั่งอะไรรอบคอบ ขนาดนั้นเนี่ย!”

จะให้คนโสดมีชีวิตต่อไปได้ยังไงเนี่ย!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ