ตอนที่ 335 ความรักของคุณหลง แผนร้ายของหมอฉู่

ตอนที่ 335 ความรักของคุณหลง แผนร้ายของหมอฉี่

หลงเซียวนั่งพิงอยู่ตรงระเบียงห้องชุดของโรงแรม ในมือถือชา เอิร์ลเกรย์ไว้ กลิ่นหมอของชาโชยมาในจมูก

พอมองไปยังข้อความที่ถูกส่งมาในมือถือ แววตาที่เย็นชาของ เขาก็ได้ยิ้มออกมา

“ผมก็เหมือนกัน กำลังคิดถึงคุณอยู่ครับ

นิ้วเรียวยาวที่สะอาดสะอ้านของเขากำลังพิมพ์ข้อความอย่าง ระมัดระวัง เดิมทีเขาสามารถพิมพ์รวดเร็วมาก แต่ตอนนี้เหมือน เขากำลังตั้งใจอ่านทุกตัวอักษรอย่างระมัดระวังเลย เพราะเขา อยากจะค่อยๆ เขียนทุกตัวอักษรเธออย่างตั้งใจถ้าเป็นไปได้เขาก็ อยากจะพูดให้เธอได้ยินกับหูด้วยตัวเองเลย

ลัวหานเอาไดร์เป่าผมมาเป่าผมให้ตัวเอง หน้าจอโทรศัพท์สว่าง ขึ้น มือหนึ่งถือไดร์เป่าจนผมปลิวจนทุกสารทิศ ส่วนอีกมือก็ปิด หน้าจอโทรศัพท์เพื่ออ่านข้อความเหล่านั้น

ดวงตาที่สวยงามกำลังหมุนวนไปมาอย่างอ่อนโยน ราวกับว่าเธอ กําลังเห็นเขามายืนอยู่ตรงหน้าของตัวเอง เขาดูร้ายนิดๆ เจ้าเล่ห์ หน่อยๆ เสยคางเธอขึ้นแล้วพูดเบาๆ ว่า “ผมคิดถึงคุณครับ”

ลั่วหานถูกภาพจินตนาการของตัวเองทำให้ตกใจ แต่งงานกันมา ตั้งหลายปีแล้ว ยังจะมีความคิดแบบสาวน้อยอยู่อีกน่ากลัวจริงๆ

“ฉันลองเช็กสภาพอากาศดูแล้ว อีกประมาณสิบชั่วโมงเครื่องบิน น่าจะกลับมาบินได้อีกครั้ง คุณรีบไปพักก่อนเถอะค่ะ”

ข้อความเพิ่งส่งไปข้อความของหลงเซียวสวนกลับมาทันที

“ผมเพิ่งได้ลองชิมชาแดงยี่ห้อหนึ่งรสชาติใช้ได้เลย เดี๋ยวผมซื้อ ไปฝากคุณนะครับ

ล้วหานแอบขาออกมา เธอแปลความหมายของคําพูดที่หลง เซียวส่งมาเป็นอย่างอื่น

หลังกลับมาจากการเดินทางผมจะเอาของพื้นเมืองมาฝากคุณนะ

ครับ

ช่างเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน ล้วหานไม่กล้าจินตนาการเลย

จริงๆ
เธอตั้งใจแซวเขาไปว่า “ชานั้นเอาไม่เอาก็ได้ แต่ว่าคุณหลงต้อง กลับมาอย่างปลอดภัยให้ได้นะคะ อย่าเผลอไปหลงระเริงกับ ดอกไม้ริมทางเข้าหล่ะ

หลงเซียวมองหน้าจอแล้วยิ้มออกมา จิบชาไปทีหนึ่ง “อันนี้ก็ไม่ แน่นะครับ”

ล้วหานฝนจมูก วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ แล้วเป่าผมต่อ พอเป่าผม แห้งแล้วค่อยรู้สึกสดชื่นหน่อย แต่มือขวาของเธอก็เจ็บมาเป็น พักๆ

ในระหว่างที่กำลังนวดข้อมือกับเส้นเอ็นให้ตัวเองอยู่นั้น ข้อความของหลงเซียวก็ถูกส่งมาอีก

“อย่านอนดึกนะครับ ห่มผ้าดีๆ ฝันดีครับ”

เป็นเพียงคำพูดที่แสนธรรมดา แต่ลั่วหานอ่านแล้วกลับรู้สึก หัวใจเต้นรัว รู้สึกได้เลยว่าทุกตัวอักษรที่หลงเซียวส่งมานั่นมันมี ความอบอุ่นแฝงอยู่ด้วย

“ฝันดีค่ะ”
วางมือถือลง ล้วหานก็นอนลงบนเตียง สองมือจับผ้าห่มไว้ แต่ ไม่ว่ายังไงก็นอนไม่หลับ

ครั้งแรกที่มาค้างที่บ้านตระกูลหลง ห้องที่ไม่คุ้นเคย เตียงที่ไม่รู้ จัก ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดแต่หลงเซียวกลับไม่ได้อยู่ข้างกาย เธอ

ในทุกๆ คืนเธอได้ชินกับการนอนจับมือกับเขาไปนานแล้ว แต่ นอนนี้กับเตียงคู่แบบนี้พอพลิกตัวไปก็มีแค่เธอนอนอยู่แค่คนเดียว การนอนคนเดียวนี้มันช่างหลับยากจริงๆ เลย

ปิดไฟลง ลั่วหานพยายามบังคับให้ตัวเองหลับตาลง

กลางดึกที่เงียบสงัด ดวงดาวที่กำลังหลับใหล เสียงที่เกิดขึ้นใน วิลล่าก็ถูกขยายให้ดังขึ้น…

“ตึก! ตึก!”

ลั่วหานที่กล่าวจะรู้สึกง่วงได้ก็ต้องถูกเสียงนั้นทำให้ตกใจตื่นอีก ครั้ง เสียงนั้นมันดังอยู่เหนือหัวเธอ ตอนแรกลั่วหานก็นึกว่ามีอะไร ตก แต่พอตั้งใจฟังแล้วเสียงนั้นมันกลับฟังดูน่ารำคาญมากกว่า

ห้องที่เธอนอนอยู่ชั้นสอง ชั้นบนคือชั้นสาม ถ้าเธอจำไม่ผิดเหมือนเธอเห็นหลงยี่กับโจวหยู่เช่นเขาไปนอนในห้องนี้

“ปิ๊งปิ๊งปิ้ง!”

ชิ! ต้องดุเดือดกันขนาดนี้เลยเหรอ!

ตามหลักแล้ววิลล่าของตระกูลหลงน่าจะกันเสียงได้เป็นอย่างดี ต่อให้ชั้นบนสู้รบกัน คนที่อยู่ชั้นล่างก็ไม่น่าจะได้ยินเสียงชัดเจน ขนาดนี้ แต่ห้องที่ล้วหานมานอนนี้มีการตกแต่งด้วยโคมไฟสไตล์ ตะวันตกขนาดใหญ่ โดยจำเป็นต้องเจาะเพดานแล้วแขวนเอาโคม ไฟมาแขวนเอาไว้ ดังนั้นบนเพดานจึงมีรูถูกเจาะอยู่

เตียงของชั้นบนก็อยู่ตรงกับเตียงที่เธอนอนพอดี ดังนั้นถ้าชั้นบน มีเสียงดังจนเกินไปคนชั้นล่างก็อาจได้ยินได้

แม่งเอ๊ย ปกติหลงยี่ก็ดูเป็นคนไม่ค่อยเอาไหนเท่าไหร่ แต่ความ อดทนกลับใช้ได้เลย ๆ ๆ ตั้งนานแล้วยังไม่หยุดสักที!

เดิมลั่วหานก็นอนไม่ค่อยหลับอยู่แล้ว มาถูกสองคนนี้กวนยิ่ง หนักเข้าไปอีก

ไม่รู้ว่าสองผัวเมียนี้ปกติก็ทำดุเดือดกันขนาดนี้อยู่แล้ว หรือเป็น เพราะรู้ว่าเธอนอนอยู่ข้างล่างเลยจงใจทําอย่างนี้รึเปล่านะ? ที่สำคัญ การที่ลั่วหานถูกจัดให้มานอนอยู่ในห้องนี้มันต้องมี จุดประสงค์อะไรแฝงอยู่แน่ๆ

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ลั่วหานกัดฟันแน่น เธอเปิดผ้าห่มออก

ใส่รองเท้าแตะแล้วเดินไปที่หน้าต่าง แสงจันทร์ในเวลาห้าทุ่ม เมื่อมองออกไปจากหน้าต่างก็จะมองเห็นสระว่ายน้ำพอดี รอบๆ สระมีเตียงผ้าใบหลายเตียงตั้งอยู่ ลั่วหานจำได้ว่าบนเตียงผ้าใบจะ มีเบาะนุ่มๆ วางอยู่น่าจะนอนพักได้อยู่

เธอจึงใส่เสื้อคลุมแล้วเดินตรงไปยังลานหน้าบ้าน

ข้างนอกนั้นมีสายลมพัดเบาๆ ลั่วหานที่มาด้วยความกลุ้มใจกลับ นอนหลับไปอย่างง่ายดาย

หลับไปคราวนี้ตื่นมาอีกทีก็อาทิตย์ขึ้นแล้ว ตอนนี้คนสวนกับพ่อ บ้านยังไม่ตื่นเลย ล้วหานเดินหาวแล้วก็กลับเข้าห้องไป

กลับถึงห้องแล้วเธอก็จีบต่ออีกครึ่งชั่วโมง

หลังวุ่นวายมาทั้งคืน ลั่วหานพักผ่อนไม่พออย่างเห็นได้ชัด ตอน ที่ล้างหน้าก็เห็นขอบตาของตัวเองในกระจกมีขอบดำๆ สองวง เกิดขึ้น ตอนที่เธอมีหลงเซียวนอนอยู่ข้างๆ เธอเองก็นอนหลับฝัน ดีทุกคืนเลย พอมาเจออย่างนี้มันก็ทำให้สภาพของเธอดูไม่ดีเลย สภาพจิตใจก็แย่มาก
คืนนี้เธอจําเป็นต้องหาทางทำให้ตัวเองนอนหลับให้เพียงพอให้

ได้

หลังเอาคอนซีลเลอร์ก้อนหนาๆ โปะไปแล้วเธอก็เปลี่ยนชุดแล้ว

ออกจากห้องไป

“น้องสะใภ้ตื่นแล้วเหรอ เมื่อคืนหลับสบายไหม?”

พอออกจากห้องมา โจวหยู่เช่นก็เดินลงมาจากชั้นสามพอดี เธอ มาในความงามแบบร้ายๆ ชุดกระโปรงสีเทารัดรูปที่เผยให้เห็น ส่วนโค้งส่วนเว้าได้อย่างชัดเจน ริมฝีปากสีชมพูที่ถูกทาด้วย ลิปสติกสีแดงฉานกำลังยิ้มออกมา

ล้วหานเข้าใจแล้ว

เธอขมวดคิ้ว “อ๋อ นอนไม่หลับเลยค่ะ ในบ้านเรามีหนูอาศัยอยู่ใช่ ไหมคะ? พวกมันเอาแต่วิ่งไปวิ่งมาอยู่บนเพดานทั้งคืนเลย สงสัย ต้องให้ลุงหวังกับดักหนูมาวางไว้หน่อยแล้วค่ะ!”

นี่น้องสะใภ้ล้อเล่นอยู่รึเปล่าเนี่ย วิลล่าของตระกูลหลงแห่งนี้ ทำความสะอาดใหญ่อยู่ตลอดเลย แล้วจะมีหนูมาจากไหน?

ลั่วหานมองพิจารณาเธอ หน้าที่ไม่แต่งหน้ายังสวยกว่าโจวหยู่ เช่นไม่รู้กี่เท่า “พี่สะใภ้ไม่รู้เหรอคะ? ว่าสิ่งที่เรียกว่าหนูนั้นเป็นสัตว์ที่ค่อนข้างดื้อรั้น มันชอบผสมพันธุ์ไปทั่วเลย มีครั้ง ละหลายตัว ตัวสีดำๆ ตัวสีเทาๆ พวกมันชอบอยู่ในลิ้นชักอยู่ในชั้น หนังสือ อยู่ในโต๊ะเครื่องแป้ง บางตัวก็หัวโตๆ ตัวใหญ่เท่านี้”

แล้วจู่ๆ เธอก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกมา ทำท่าเปรียบเทียบความ สูงของมันประมาณเท่าคน

โจวหยู่เช่นถูกเธอทำให้ตกใจจนต้องก้าวถอยหลัง สีหน้าขาวซีด “นี่น้องสะใภ้พูดบ้าๆ! จะไปมีหนูตัวใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไง?”

ลั่วหานค่อยๆ เดินลงบันไดไป ไม่มีเหรอคะ? แต่ฉันเคยเห็น จริงๆ นะคะ เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลย ตัวสีเทาๆ”

พอพูดจบ เธอก็ขยิบตาไปทีหนึ่งแล้วหลงเหลือแผ่นหลังที่พลิ้ว ไหวให้ โจวหยู่เช่นให้เห็น

โจวหยู่เช่นกัดฟันด้วยความเจ็บใจ เห็นได้ชัดว่าฉู่ลั่วหานจงใจ เสียดสีให้เธอให้ขายหน้าอยู่แล้ว

“พี่สะใภ้! อรุณสวัสดิ์ครับ!”

พอหลงจื้อเห็นหน้าจั่วหานก็รีบทักทายอย่างกระตือรือร้นทันที

ลั่วหานพยักหน้า “อรุณสวัสดิ์”

“พี่ครับ เดี๋ยวพอกินข้าวเช้าเสร็จแล้วให้ผมส่งไปโรงพยาบาล นะครับ ระหว่างทางที่ไปบริษัทผมผ่านหวาเซียพอดีครับ”

ลั่วหานเห็นหลงถึงเดินลงบันไดมาจากทางหางตา ยิ้มออกมา อย่างไร้เดียงสา

หลงยี่พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม “เสี่ยวจื้อ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ ฉันเห็นแกตื่นเช้าขนาดนี้ พี่สะใภ้ของแกนี่เสน่ห์แรงจริงๆ เลย ที่ สามารถปลุกแกให้ตื่นเช้าได้ด้วย! ฮาๆ!”

หลงจื้อขำแล้วตอบกลับไป “พี่ ไม่รู้อะไรซะแล้วครับ กับพวก ผู้หญิงที่ดีแต่ร้องอยู่บนเตียงนั้นเทียบกับพี่สะใภ้ของผมไม่ติด หรอกครับ!”

ลั่วหานแอบยิ้มอยู่หลังแก้วชา หลงจื้อพูดแทนคำพูดที่เธออยาก พูดหมดแล้ว สะใจ
บนโต๊ะอาหารเช้า

หลงถึงกับหลงเซิ่งต่างก็ไม่พูดอะไรเลย เพราะเพิ่งได้รับบท เรียนจากเมื่อคืนเลยทําให้ทั้งคู่หยุดไปก่อน

หลง ส่งสายตา โจวหยู่เช่นแล้วโจวหยู่เช่นก็พูดขึ้นว่า “ลั่วหา น ช่วงนี้หลงเซียวไม่อยู่บ้านอยู่คนเดียวเธอคงรู้สึกเบื่อแย่เลยใช่ ไหม? เย็นนี้ฉันจะไปทำสปา เราไปด้วยกันไหม?”

ลั่วหานกำลังคืบผักเข้าปาก เธอค่อยๆ เคี้ยวอย่างช้าๆ “ตอนเย็น พี่สะใภ้ยังต้องทำอาหารอีกไม่ใช่เหรอคะ ฉันอยากจะกลับมา ฝึกฝนกับพี่เร็วๆ เลยค่ะ ในเมื่อพี่สะใภ้ไม่ได้ทำงาน เดี๋ยวกินข้าว เสร็จแล้ว ก็ไปเลยก็ได้นี่คะ พี่ว่าอย่างนี้เป็นยังไงคะ?”

ความจริงโจวหยู่เช่นตั้งใจจะเลี่ยงเรื่องทำอาหารนี่แหละ แต่ไม่ นึกเลยว่าเธอกลับต้องมาตกหลุมพรางของลั่วหานซะได้เธอจึง ต้องตอบแกมยิ้มไปว่า “แบบ ……ก็ดีเหมือนกัน”

ล้วหานยิ้มออกมาแล้วกล่าวขอบคุณไป “ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ฉันจะ รอที่จะเปิดหูเปิดตาเลยนะคะ”

หลง พูดขึ้น ฝีมือการทําอาหารของพี่สะใภ้เธอจะไปเทียบกับ แม่ครัวในบ้านได้ยังไงกัน? เดี๋ยวกลัวจะทำไม่ถูกปากเธอได้ แล้ว ได้ยินมาว่าน้องสะใภ้ซีเรียสเรื่องอาหารมากด้วย ถ้าไม่ใช่อาหารที่เชฟระดับห้าดาวทำก็ไม่คิดจะเหลียวแลเลย

“พี่พูดอะไรออกมาคะ! ฉันเป็นคนกินง่ายจะตาย ขอแค่ไม่มี พิษ…..ฉันก็กินได้หมดแหละค่ะ” ช้อนป้อนเข้าปากลัวหานอมน้ำ แกงไว้ข้างในแล้วเม้มปาก

หลงแห้งๆ ออกมากเพื่อแก้เขิน

หยวนชูเฟินกินอาหารโดยไม่ได้ส่งเสียงพูดเลย แล้วก็พูดขึ้นใน ตอนท้ายว่า “ลั่วหาน หนูทำงานเหนื่อยๆ ช่วงนี้เสื้อผ้าที่ใส่ทำงาน ก็เอาลงมาให้แม่บ้านซักได้เลยนะ

ลั่วหานพยักหน้า “ได้ค่ะ หนูจะทำตามที่แม่บอกค่ะ แต่ว่าแม่คะ จะมีผ้าคลุมผ้าไหมที่หลงเซียวซื้อให้หนูใช้เครื่องซักไม่ได้นะคะ ต้องซักมือเท่านั้นนะคะ แม่ช่วยกำชับให้ทีนะคะ”

โจวหยู่เช่นขำแล้วพูดออกมา “ผ้าไหมเหรอ ฉันก็มีตั้งหลายผืน ของแพงขนาดนี้ก็ต้องดูแลให้ดีหน่อย”

สวยขึ้นมาเลยนะ

ลั่วหานขอคำแนะนำอย่างนอบน้อม “อ๋ออย่างนั้นเหรอคะแสดงว่าพี่สะใภ้ต้องมีประสบการณ์มากแน่ๆ สิคะ งั้นรบกวนพี่ ช่วยซักให้ฉันเลยได้ไหมคะ? ไม่นึกเลยว่าพี่สะใภ้จะขยันขนาดนี้ แม้แต่เสื้อผ้ายังซักเองเลย”

“นี่เธอ!!” โจวหยู่เช่นกำช้อนส้อมไว้แน่น เพื่ออดกลั้นความโกรธ เอาไว้!

เท้าของหลงจื้อที่อยู่ใต้โต๊ะกำลังกระดิกไปมา สะใจ!

หลังอาหารเช้า หลง อก็ขับรถส่งล้วหานไปที่โรงพยาบาล ระหว่างทางที่ไปก็เอาแต่ชมวหานอยู่ตลอด พี่สะใภ้ครับพี่นี่สุด ยอดจริงๆ เลย! พวกพี่ เขาพักอยู่ที่วิลล่าตั้งนานแล้ว อยู่จนทำตัว เป็นเจ้าของบ้านไปแล้ว โดยเฉพาะพี่สะใภ้ เอาแต่ตะคอกใส่คนรับ ใช้ บัดซบ! พี่ต้องรีบจัดการเธอเร็วๆ นะครับ!

ลั่วหานนั่งพิงไปข้างหลัง “โจวหยู่เช่นมาจากไหน? มาอยู่กับ หลงยี่ได้ยังไง?”

หลง อส่ายหน้า “อันนี้ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจนะครับ พวกเขารู้จักกัน ที่ออสเตรเลีย”

ลั่วหานพยักหน้า “ผู้หญิงคนนี้คิดไม่ซื่อ แต่ไม่ค่อยมีสมอง อาจ ถูกคนหลอกใช้ได้ง่ายๆ
หลงจ๋อขมวดคิ้ว “พี่รู้ได้ยังไงครับ?”

นี่ฉันรู้จักกับผู้หญิงคนนี้มายี่สิบกว่าชั่วโมงแล้ว คิดว่าฉันจะไม่ สังเกตเห็นเลยเหรอ?”

หลงจี๋อเบิ่งตาโต “ผมอยู่กับเธอมาเป็นเดือนๆ แล้ว ทำไมผมถึงดู ไม่ออกเลยนะ?”

“ถึงบอกไง คุณชายรองหลง เธอยังต้องสั่งสมประสบการณ์อีก เยอะ แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ครอบเธอไว้เอง”

ทำไมมันฟังดูแปลกๆ นะ?

ตอนที่รถถูกขับมาถึงที่โรงพยาบาลหวาเซีย รถของหลงจื้อกับ รถอาวดี้สีขาวข้างหน้าเกือบชนกันแล้ว เขารีบเหยียบเบรคทันที รถคันข้างหลังเบรคจนเสียงดัง “เอี๊ยด” !

“เห้ย! ขับรถเป็นรึเปล่าเนี่ย!!” หลงจื้อสบถแล้วปลดเข็มขัดออก เปิดกระจกรถแล้วต่อว่าเจ้าของรถคันนั้นไป “อะไรเนี่ย! อยากตาย รึไง!!”

หลินซีเหวินเองก็ยื่นหน้าออกมาโวยวายด้วยความโมโหเหมือน กัน “แม่งเอ๊ย! แกเกือบชนฉันตายแล้วนะ!”
จากนั้น หลงจ๋อกับ หลินซีเหวินต่างพากันอึ้งไป

ทั้งคู่สบตากันโดยไม่มีใครพูดอะไรเลยอยู่พักใหญ่ ลั่วหานเปิด ประตูรถลงมา แล้วก็เห็นว่าคนที่ขับรถอาวดีก็คือหลินซีเหวินนั้น เอง

“คุณหมอหลินคะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? บาดเจ็บตรงไหนหรือ เปล่าคะ?”

หลินซีเหวินรีบปิดกระจกรถในทันที!

เชี่ย! จบกัน จบกัน ถูกหลงจื้อเห็นเข้าแล้วว่าเธอขับรถราคาแพง ขนาดนี้ แม่งเอ๊ยปกปิดฐานะไม่ได้แล้ว!

ลั่วหานชะงักไป ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไปเนี่ย?

หลงจื้อกลืนน้ำลาย แล้วก้าวลงจากรถมา “สาวบ้านนอก นี่ฉันไม่ ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?

ล้วหานพยายามเคาะกระจกรถของหลินซีเหวิน “หมอหลิน เปิด

ประตูรถ ให้ฉันดูหน่อยว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

มือทั้งสองข้างของหลินซีเหวินกำพวงมาลัยไว้แน่น แม่งเอ๊ยเธอจะอธิบายกับหลงจื้อยังไงเนี่ย? หลอกเขาจนงมงายขนาด นั้น ถ้าเขาเกิดรู้ความจริงขึ้นมาละก็ ด้วยมันสมองระดับที่เรียกว่า ชื่อบี้ออย่างเขาเนี่ยเธอไม่กล้าจินตนาการต่อเลยจริงๆ!

หลินซีเหวินเลื่อนกระจกรถลงนิดหน่อย แล้วยิ้มแห้งๆ ขอร้องลั่ วหานไปว่า “ไอดอลคะ ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหมคะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ