ตอนที่ 334 หนี้เก่าหนี้ใหม่ใช้พร้อมกันเลย

ตอนที่ 334 หนี้เก่าหนี้ใหม่ใช้พร้อมกันเลย

แก้วชาในมือของหลงถึงถูกเหวี่ยงลงโต๊ะจนเกิดเสียงดัง น้ำชา ในแก้วที่ยังดื่มไม่หมดก็กระจัดกระจายเลอะเทอะเต็มโต๊ะกระจก ไปหมด

เพราะใช้แรงมากเกินไปทำให้มีน้ำชาบางส่วนกระเด็นไปโดน หยวนชูเฟินกับคนอื่นๆ บนเสื้อผ้ามีคราบน้ำเล็กเป็นวงๆ

นิ้วเรียวเล็กของล้วหานกำลังติดคราบน้ำชาที่กระเด็นมาติดเสื้อ ชั่วขณะหนึ่งที่เธอกำลังก้มหน้าอยู่แววตาที่สองประกายมากกว่า หยดน้าของเธอก็ได้ยิ้มออกมา

หลังจากที่หลงถึงเหวี่ยงแก้วชาไปแล้ว แล้วส่งสายตาที่เย็น เยือกไปทางลูกสะใภ้ ลั่วหาน ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ฉันยังไม่ ตาย! เธอกล้าดียังไงถึงมาพูดจาอย่างนี้ เขามีศักดิ์เป็นลุงเธอนะ เธอไปอาศัยโรงงานของพี่ชายใช้แล้วยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้ อีก! เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? ห้ะ? เธอเป็นใคร?

ล้วหาเงยหน้าขึ้นมา ชั่วขณะหนึ่งดวงตาของเธอเหมือนถูก อะไรบางอย่าง คงอยู่ ความทรมานจากความอึดอัดอธิบายยากได้ฉีกกระชากสติปัญญาของเธอออก แล้วเธอก็พูด ออกมาเบาๆ ว่า “พ่อคะ ฉันพูดอะไรผิดเหรอคะ? ทำไมพ่อจะโมโห ขนาดนี้ด้วย?”

หลงจื่อวางแก้วลง แล้วทำท่าเหมือนจะเข้ามาปกป้องลั่วหาน เมื่อเห็นพี่สะใภ้ที่เก่งกาจเมื่อกี้กำลังร้องไห้น้ำตาคลอเบ้าในตอน นี้ ทําเอาหลง อรู้สึกเจ็บปวดอยู่ลึกๆ ในใจเลย

หลงถึงอารมณ์เสีย แววตาอันน่ากลัวที่เก็บซ่อนความอมหิตไว้ ภายในมาเป็นสิบๆ ปี “อย่ามาทำตัวน่าสงสารตรงนี้ เธอกับหลง เซียวไปทำอะไรกันมาบ้างคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง! เรื่องที่ไปใช้ โรงงานโดยพลการนี่ก็เรื่องหนึ่ง ยังมีเรื่องที่หลงเซียวใช้เงินไป ช่วยเหลือบริษัทเฉียวซื่อโดยพลการ ใช้เงินมากมายในการไป ประมูลแหวนวงนั้นให้เธอ เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง!”

ลัวหานคําอยู่ในใจ ไม่คิดเลยว่าที่ผ่านมาหลงถึงไม่เคยเรียกเธอ มาคุยที่แท้ก็ต้องการรวบยอดทั้งหมดในทีเดียวนี่เองเหรอ?

ได้เลย!

นานมากแล้วเหมือนกันที่เธอไม่ได้ประจันหน้ากับหลงถึงอย่างนี้ เหตุการณ์เกี่ยวกับสถานกักกันเมื่อสามปีก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวเธอ ในใจของลัวหานทั้งความโกรธ ความเจ็บ ความเกลียดชังและความอาฆาตต่างพากันหลั่งไหลออกมา

หลงถึง ไอ้คนที่ชื่อหลงถึง บีบให้เธอต้องออกจากเมืองหลวง ผู้ชายที่ขับไล่จนเธอต้องออกจากประเทศไป

คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อย่าของเธอ! พ่อของสามี ทำไมถึงไม่คิด บ้างหล่ะว่าตัวเองเคยทำอะไรไว้บ้าง

เธอพยายามตั้งสติ ตอนนี้สติปัญญาของเธอได้กลับมาดังเดิม แล้ว แววตาที่เป็นประกายกำลังจ้องมองไปยังหลงถึงที่กำลัง โมโหอยู่

จากนั้นก็หันไปมองคนอื่นที่กำลังยืนดูสถานการณ์อยู่ แล้วเธอ ก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ว่า “นีพ่ออยากฟังคําอธิบายของ ฉันจริงๆ ใช่ไหมคะ? หรือพ่อจะสอบสวนฉันแบบไม่ซื่อสัตย์ไม่ กตัญญูเหรอคะ?”

“ฮี! ไม่ซื่อสัตย์ไม่กตัญญู นี่เธอเป็นคนพูดมันออกมาเองนะ! พูด ให้มันชัดเจนนะ!” หลงถึงพูดเยาะเย้ย

ล้วหานค่อยๆ ยืนขึ้น “พ่อคะ แม่คะ คุณลุง พี่ พี่สะใภ้ แล้วก็เสียว จื้อ อาหารเย็นก็เตรียมเสร็จแล้ว อย่าให้เรื่องของฉันคนเดียว ทำให้ทุกคนต้องอดอาหารเลยค่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นโทษหนูก็หนัก เลยหล่ะสิ เราไม่ควรทำให้เสียของ เราไปคุยกันบนโต๊ะก็ได้นะ คะ”
ไม่นึกเลยว่าหลงถึงจะเป็นคนระห่ำอย่างนี้ คำพูดแบบนี้ยังกล้า หยิบออกมาพูดได้ สุดยอดจริงๆ!

หลงจื่อรีบเข้ามาเสริม “ที่พี่สะใภ้พูดมีเหตุผล เราไปกินมื้อเย็น

กันเถอะครับ!”

พอมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร อาหารที่เลิศหรูถูกจัดวางไว้เต็มโต๊ะ แต่ทุกๆ คนต่างก็มีเรื่องอยู่ในใจ หลงถึงคิดว่าไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ ยอมให้ลั่วหานได้กินมื้อนี้อย่างมีความสุขแน่นอน

ล้วงานตักอาหารให้หยวนชูเฟินด้วยความยิ้มแย้ม “แม่คะ หนูไม่ ค่อยมีโอกาสได้ดูแลแม่กับพ่อเลย ต่อไปหนูจะพยายามมากกว่า นี้นะคะ วันนี้หลงเซียวไม่อยู่ ฉันจึงขอดื่มแก้วนี้เพื่ออวยพรทุกคน แทนเขาเลยนะคะ ฉันดื่มแล้วทุกท่านตามสบาย

พูดจบเธอก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มทีเดียวหมดแก้ว แล้ววางแก้ว กลับไปที่เดิม

ออร่าของสะใภ้คนโตยังคงเปล่งปลั่งเหมือนเคย

“ทุกคนอย่าเอาแต่มองฉันสิคะ เชิญทานกันเลย พ่อให้ฉัน อธิบายฉันก็จะอธิบายเดียวนี้แล้วไงคะ”
พูดจบเธอก็ยื่นมือไปหยิบตะเกียบมา “โรงงานนั้นพี่เป็นคนยกให้ เองกับมือ ตอนนี้พ่อก็เข้าใจแล้ว ฉันจึงไม่จำเป็นต้องพูดถึงมันอีก

ส่วนเรื่องที่หลงเซียวเอาเงินไปช่วย บริษัทเฉียวซื่อนั้นก็ เพราะหลงเซียวรู้ดีว่าเขาจะเอาเงินของเขาไปไว้ที่ไหนมันถึงจะ ปลอดภัยที่สุดมีค่าที่สุด นี่พ่อไม่รู้เรื่องนี้เลยเหรอคะ บริษัทเฉียว ชื่อเป็นทรัพย์สินของพ่อแม่ฉันต่อไปมันก็จะตกทอดมาอยู่ในมือ ฉัน และกลายเป็นสินสมรสของฉันกับหลงเซียว เงินของตัวเอง แค่เปลี่ยนกระเป๋าตังเก็บมันไม่ได้เหรอคะ?”

ลั่วหานตักปลาชิ้นหนึ่งไปใส่ไว้ในถ้วยของหลงถิง” พ่อคะ ถึง แม้ว่าการมีเงินมากมายมันจะดี แต่เงินมันก็มีหนาม เวลาใช้ต้อง ระวังหน่อยไม่งั้นอาจถูกมันทิ่มเอาได้นะคะ!”

หลงถึงจ้องมองไปยังปลาชิ้นนั้นที่มีก้างปลาหลายก้างโผล่ออก

มา

ล้วหานยิ้มออกมาด้วยปากแดงๆ ของเธอ จากนั้นก็พูดต่อ “แล้ว ก็เรื่องแหวน มันเป็นของที่จะอยู่กับเราไปชั่วชีวิต จะให้วัดค่าด้วย เงินทองได้ยังไงหล่ะคะ? ต่อให้แพงขนาดไหนมันก็เป็นแค่หิน ก้อนหนึ่งเท่านั้น แต่ว่าพ่อคะ หินก้อนนี้มันเป็นตัวแทนของความ รักของฉันกับหลงเซียวที่มีความหมายมากกว่าเงินทองเสียอีก! เป็นความรักที่มั่นคง! เป็นความรักที่
ไม่อาจทําลายลงได้! ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่มีทางทําลายมันลงได้!”

ดวงตาที่เจ้าเล่ห์ของเธอกำลังส่องประกาย ส่องประกายซะยิ่ง กว่าแหวนที่เธอสวมอยู่เสียอีก

หลงยี่กับโจวหยู่เช่นอึ้งไปในทันที ผู้หญิงคนนี้ช่างใจกล้าเหลือ เกิน! เธอกล้าพูดกับหลงถึงอย่างนี้ได้ยังไง!

หลงถุงสบถออกมาแล้วกำตะเกียบในมือแน่ “เล่นลิ้นเก่งนักนะ! ไม่ว่าเธอจะอธิบายยังไงมันก็แก้ไขความจริงไม่ได้หรอก ฉู่ลั่วหา นเธอหลอกใช้ตำแหน่งของลูกฉันไต่เต้าขึ้นมาถึงทุกวันนี้ แล้วยัง จะมีหน้ามาเรียกร้องอะไรกับฉันอีก!”

หลงยี่พูดเสริมพร้อมกับยิ้ม “น้องสะใภ้ พูดให้มันน้อยลงหน่อย ก็ได้นะ ตอนนี้เธอยังเป็นแค่สะใภ้ของตระกูลหลงเท่านั้นยังไม่ใช่ นายหญิงที่จะทําทุกอย่างได้ดั่งใจสักหน่อย

หลงจื้อกัดฟันแน่นแล้วพูดออกมา “พี่ครับ ถึงพี่สะใภ้จะยัง ไม่ใช่นายหญิงของที่นี่ก็ตาม แต่อย่างน้อยเธอก็เป็นคุณนายของ ตระกูลหลงอย่างถูกต้องตามกฎหมายนะครับ! ที่พี่พูดมามันก็เกิน ไปนะครับ!”

ลั่วหานส่งสายตาไปให้หลงจื้อ จากนั้นก็พูดต่อ” พ่อค่ะ คำพูดนี้ ฉันไม่เข้าใจค่ะ ตอนที่ฉันแต่งงานกับหลงเซียวตระกูลหลงไม่ได้มีการยอมรับฉันเลยสักนิด สามปีหลังจากการแต่งงาน กันอย่างลับๆ ฉันเคยมาขอเงินกับตระกูลหลงสักแดงไหม แล้ว ตำแหน่งนี้เหรอ? พูดกันตามตรง ฉันรู้สึกเอือมระอากับตำแหน่ง นี้มาก ถ้าไม่ใช่เพราะหลงจื้อละก็อย่าว่าแต่คุณนายเลย ต่อให้ยก บริษัทMBKให้ฉัน ฉันยังไม่สนใจเลย

“นี่เธอจะเอา MBKด้วยเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

“ใช่ มันเป็นแค่ฝันจริงๆ แถมยังเป็นฝันร้ายอีกด้วย ดังนั้นถ้าใคร อยากได้ก็เอาไป เงินทองที่แพรวพราวฉันรับไม่ไหวหรอกค่ะ”

“ฮี! ฉี่ลั่วหาน นี่เธอต้องการต่อต้านฉันให้ถึงที่สุดเลยใช่ไหม?!” ดูท่าอาหารมื้อนี้ของหลงถึงจะกินไม่อร่อยแล้ว ผู้หญิงคนนี้กลาย เป็นคนร้ายกาจขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่!

ล้วหานยิ้มออกมา เธอใช้ตะเกียบเขี่ยผักกาดชิ้นหนึ่งเล่น “อีก อย่างนะคะ……..อ ฉันจะอธิบายคำว่าไม่ซื่อสัตย์ไม่กตัญญูให้พ่อ ได้เข้าใจนะคะ”

แววตาของเธอเป็นประกาย งดงามจนหาที่เปรียบไม่ได้ “ตอน ที่ MBKตกอยู่ในวิกฤติการเงินก็มีเพียงหลงเซียวคนเดียวที่ต่อสู้ เพื่อมัน สาบากแทบตายกว่าจะพาบริษัทหลุดพ้นมาได้ พอรู้ตัวอีก ทีพ่อก็มานั่งอยู่บนเก้าอี้ของประธานแล้วแถมยังตัดทอนอำนาจ ของเขาลงอีก พ่อคะ ความซื่อสัตย์คืออะไรคะ?”

“สามปีก่อนฉันถูกคนใส่ร้ายจนต้องเข้าคุก มีคนบอกกับฉันในวัน ที่ไม่มีทางให้ไปว่าฉันจะถูกขับไล่ออกจากเมืองไปตลอดกาล ฉัน ขอร้องอ้อนวอนแต่สิ่งที่ได้มากลับเป็นคำสั่งให้ถูกขับไล่เหมือน เดิม ฉันอยากจะทดแทนบุญคุณเหลือเกินแต่กลับไม่มีใครให้ โอกาสฉันได้ทำมันเลย พ่อบอกฉันได้ไหมคะว่าอะไรคือกตัญญู?”

หลังจากที่ฉันกลับมาก็มีคนหาฉันเจอ แล้วให้ฉันไปทำงานที่ หวาเซีย แล้วใช้คําสวยหรูว่าช่วยเหลือผู้ที่ตกอยู่ในอันตราย แล้ว ฉันก็ตอบรับ พอเวลาผ่านไปฉันก็ได้รู้ว่าทั้งหมดนี้มันเป็นเพียง แค่การโอนถ่ายอะไรบางอย่าง จุดประสงค์ก็เพื่อให้ฉันกลาย เป็นแพะรับบาป ฮี พ่อคะ พ่อบอกฉันหน่อยได้ไหมคะว่าอะไรคือ คุณธรรม?”

“อีกอย่างฉันอยากถามคุณลุงดูว่าระหว่างพี่น้องด้วยกัน เพื่อผล ประโยชน์ทางธุรกิจทำให้ต้องออกจากบ้านเกิดไปทำให้ตกไป อยู่ในความยากลำบากของพี่น้องตัวเอง หลังทุกๆ อย่างสงบลง จนปกติก็กลับมาตามหาญาติพี่น้องอีกครั้งๆ ฉันจึงอยากขอคำ ชี้แนะจากคุณลุงว่าความชอบธรรมคืออะไรเหรอคะ?”

ลั่วหานพูดออกมาอย่างเป็นการเป็นงาน มีเหตุมีผล ทั้งที่เปลว ไฟแห่งความอาฆาตกําลังลุกอยู่เต็มอกแต่เธอก็พูดทุกอย่างออกมาอย่างสงบเรียบเฉย มุมปากของเธอฉีกขึ้น ขนตา กระตุก ใบหน้าที่งดงามเกินใครได้มีรอยยิ้มปรากฏออกมา

แล้วหลังจากนั้น ความตะลึงแผ่ซ่านไปทั่ว ผ่านไปตั้งนานก็ยัง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

ลั่วหานยกแก้วเหล้าขึ้นมา รินเหล้า “พ่อคะ แม่คะ คุณลุง ทั้งสาม ท่านต่างก็เป็นผู้อาวุโสของตระกูลหลง บางอย่างที่ฉันอาจพูด

ตรงไปก็เพื่อคลายข้อสงสัยให้กับทุกคนค่ะ

แก้วที่สองนี้ฉันดื่มให้กับพวกท่าน เราใช้เหล้าล้างเรื่อง บาดหมางกัน ต่อไปก็ไม่ต้องพูดถึงมันอีกแล้ว

สิ่งที่ฉันเคยเจอมาทั้งหมด วันนี้ฉันจะไม่ถือว่ามันผ่านไปแล้ว แต่ ถ้าต่อไปยังมีใครพยายามทำอะไรลับหลังฉันอีกละก็ฉันฉู่ลั่วหา นบอกไว้เลยว่าต่อให้จะไม่ได้เป็นสะใภ้ตระกูลหลงแล้วก็ตามแต่ ฉันก็จะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว”

เหล้าในมือของล้วหานที่กำลังสั่นไหวได้สะท้อนใบหน้าที่ งดงามของเธอออกมา เธอกำลังจ้องมองไปยังคนรอบๆ

เธอมอบบันไดให้พวกเขาแล้ว มอบโอกาส แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว และจะไม่มีครั้งต่อไปอีก
หยวนชูเฟินรีบยกแก้วขึ้น “พอแล้วพอแล้ว ต่างก็เป็นคนใน ครอบครัว เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วกันไป ลั่วหานเองก็เป็น คนที่รู้จักผิดชอบชั่วดี คุณคะ พี่คะ จะไปต่อล้อต่อเถียงเหมือน เด็กๆ ให้มันได้อะไรขึ้นมาคะ

มือที่กำลังถือแก้วของหลงถึงมีอาการสั่นเล็กน้อย ความโกรธ เกรี้ยวที่อัดอั้นอยู่ในใจยากที่จะสงบลงได้ แก้วเหล้าถูกยกขึ้นมา ครึ่งหนึ่งแล้วก็ถูกวางลงไปอย่างรวดเร็ว “เธอมีสิทธิ์อะไรมาใช้ เหล้าล้างบาปกับฉัน? ลั่วหานถ้าเธอไม่มีหลงเซียวเธอก็ไม่มีค่า อะไรเลย!”

สายตาที่เหยียบหยาม รอยยิ้มที่เยาะเย้ย น้ำเสียงที่คุกคาม ช่าง ส่งเสริมการกระทำของหลงถึงเหลือเกิน

ดูแล้ว วันนี้คงไม่จบลงแค่ดื่มเหล้าแล้ว

ล้วหานเองก็วางแก้วลงเหมือนกัน “พ่อคะตกลงพ่อไม่ชอบ หน้าฉันหรือไม่ชอบขี้หน้าหลงเซียวกันแน่คะ? เพราะฉันรู้สึกว่า ตอนนี้คนที่พ่อกำลังต่อต้านไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวแล้วนะคะ

“พวกเธอสองคนต่างก็คิดไม่ซื่อกันทั้งนั้นแหละ!

“อ๋อ…..” ล้วหานถอนหายใจ “แต่พ่อคะ คนที่คิดไม่ซื่ออย่างเรา สองคนนั้น คนหนึ่งกอบกู้MBKของพ่อกลับมาให้ อีกคนก็ช่วยกู้ หน้าให้ตระกูลหลง ถ้าวันนี้ในเมืองหลงแห่งนี้ไม่มีฉันกับหลงเซียวแล้ว พ่อคิดว่าตระกูลหลงจะเหลืออะไรอีกคะ? ครอบครัวนักธุรกิจเหรอ? นักลงทุนเหรอ? นักธุรกิจโสโครกที่ไร้ ศีลธรรมเหรอ? คำเรียกเหล่านี้พ่อถูกใจไหมคะ?

ถ้าไม่มีหลงเซียวอนาคตของMBKจะเป็นยังไงพ่อเคยคิดบ้าง ไหมคะ?”

หลงถึงลุกขึ้นมาด้วยความโมโห ยกมือขึ้นมาหวังที่จะตบกั่วหาน แต่ลั่วหานก็ยกมือขึ้นมากันฝ่ามือของเขาไว้ได้ทัน

“ฉลิวหานนี้เธอกล้าดาฉันเหรอ!”

มือขวาของลั่วหานเจ็บปวด เจ็บจนเส้นเลือดบนหน้าบวมปูดออก มา “แค่การพูดคุยกันเองในครอบครัว พ่อถึงกับต้องลงไม้ลงมือ เลยเหรอคะ? ที่ผ่านมาพ่อสั่งสอนหลงเซียวด้วยวิธีแบบนี้มา ตลอดเลยเหรอคะ?

เออจริงสิ ว่ากันว่าลูกไม่รักดีเพราะพ่อเป็นเหตุ ในขณะที่ พ่อ กำลังคิดโทษลูกชายตัวเอง พ่อเองก็ควรย้อนมองตัวเองด้วยนะ คะ ตอนนี้หลงจื้อยังเด็กถ้าหากพ่อคิดได้แล้วไม่แน่อาจจะเรียก หลงจอให้ออกมาเก่งกว่าพี่ชายของเขาก็ได้นะคะ ลูกชายทั้งสอง คน คงต้องมีสักคนแหละที่ถูกใจพ่อบ้าง เพราะไม่อย่างนั้นธุรกิจ ที่ใหญ่โตขนาดนี้เกิดตกไปอยู่ในมือของคนอื่นคงน่าเสียดายแย่ เลยนะคะ” พอพูดจบเธอก็กัดฟันแน่นแล้วใช้เหวี่ยงแขนของหลง ถังออกไป
“ฮาฮาฮา!”

หลงเซิ่งที่ชมศึกอยู่นานในที่สุดเขาก็หัวเราะออกมา น่าดูจริงๆ ช่างน่าดูอะไรอย่างนี้ ดูเหมือนว่าภายในของตระกูลหลงจะวุ่นวาย ใช่ย่อยเลย เขายังจำเป็นต้องออกโรงอีกเหรอ?

เห็นได้ชัดเลยว่า พวกมันล้มไปโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย!

ดูแล้วสะใภ้คนโตนี่ฝีปากเก่งกล้าน่าดูเลยนะเนี่ย! ฮีๆ ฮี โชคดี จริงๆ ที่ได้เห็นกับตา!”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ความจริงคุณลุงคงคิดว่า การที่ตระกูล หลงมีสะใภ้ที่มีความสามารถขนาดนี้คงเป็นอะไรที่มีค่ามากๆ นะ คะ แต่……พลังถูกใช้ในทางที่ผิด ดันเอาลูกหมาป่ามาเลี้ยงไว้ใน บ้านของตัวเอง”

ลั่วหามอดทนกับความเจ็บปวดที่อยู่ในมือเอาไว้ แล้วค่อยๆ ยิ้ม ออกมา “คุณลุงไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ เมื่อก่อนตอนที่ทั้งสอง พรรคของประเทศเราทำสงครามกันจนไม่น่าจะหาข้อยุติได้ แต่ หลังจากที่เกิดสงครามโลกทั้งสองฝั่งก็หันมาร่วมมือร่วมใจกันขับ ไล่โจรชั่วออกไป โดยถูกเรียนว่าแนวร่วมที่สอง”

ลิ้นของหลงเซิ่งพันกันอยู่ในปาก สายตาเย็นชาที่น่าสะพรึงกลัว มองมาที่เธอ “หือ? ความหมายของหลานสะใภ้คือสําหรับแนวร่วมที่สองแล้ว สุดท้ายทั้งสองฝ่ายก็ต้องแยกออก จากกันอยู่ดี ?”

ล้วหานยิ้มออกมา “คุณลุงคะ ถ้าจะพูดถึงความสัมพันธ์ของแนว ร่วมที่สอง คุณลุงรู้สึกว่ามันเหมือนกับฉันกับหลงเซียวและคุณพ่อ หรือคุณลุงกับพี่ชายเหมือนกว่ากันเหรอคะ?”

หลงเซิ่งเหมือนถูกฉีกหน้าเข้าอย่างแรง ทำเอาเขาทำตัวไม่ถูก

เลย

ล้วหานค่อยๆ ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “ฮึฮึ คุณลุงอย่าเพิ่งตื่น เต้นไปสิคะ ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง แต่จะว่าไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็น ปีศาจแบบไหนก็ตามสุดท้ายมันก็ต้องเผยตัวออกมาอยู่ดี คุณลุง คิดเหมือนกันไหมคะ?”

อาหารมื้อนี้ หลงเซิ่งกับหลงยี่กินกันแบบท้องไส้ปั่นป่วน ส่วน หลงถึงก็กินแบบท้องอืดท้องเฟ้อ

หลงจื้อกินอย่างเอร็ดอร่อย
หยวนชูเฟินรู้สึกว่าลั่วหานที่นั่งอยู่ตรงหน้า ต่อไปไม่ควรไปหา เรื่องเธอแล้ว

หลงจื่ออยากจะกล่าวชมลั่วหานเหลือเกิน แต่ลั่วหานกลับพูด ขึ้นว่า “ฉันเหนื่อยแล้ว ขอขึ้นห้องก่อนนะคะ” จากนั้นก็เดินจากไป

เลย มื้อเย็นมื้อเดียวต้องกินด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันมากมาย ทำเอา

ลั่วหานนี่ปรับอารมณ์ไม่ทันเลย!

ตระกูลหลงที่สูงส่ง ช่างมีความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงอะไรอย่างนี้เ หลงถึงไอ้จิ้งจอกเฒ่านั่นยอมให้ความช่วยเหลือหลงเซิ่งโดยเห็น ได้ชัดว่ามีเจตนาแอบแฝงแต่ก็ไม่ยอมเข้าข้างลูกชายตัวเองเลย ด้วยซ้ำ!

ตอนนี้เธอรู้สึกสงสัยจริงๆ เลยว่าหลงเชียวนี้เป็นลูกที่ตระกูล หลงเก็บมาเลี้ยงหรือเปล่านะ

กลางดึก หลังจากที่ล้วหานอาบน้ำเสร็จแล้วเธอก็มานั่งอยู่ตรง โต๊ะเครื่องแป้ง มือถือที่เงียบมาเนิ่นนานในที่สุดก็ดังขึ้น

เธอหยิบขึ้นมาดู มันเป็นข้อความที่หลงเซียวส่งมา

มันไม่ถูกนะ เวลานี้เขายังไม่น่าจะไปถึงอเมริกาเลยนะ
“เมียจ๋า อากาศแปรปรวน เครื่องบินจึงต้องลงจอดฉุกเฉิน ตอนนี้ ผมอยู่โรงแรม แล้วคุณอยู่ไหนครับ? ทำอะไรอยู่?”

ไม่รู้ทำไม พอเห็นคำขึ้นต้นข้อความของหลงเซียวว่า “เมียจ๋า” ทำให้ลั่วหานที่แสนดุร้ายเมื่อเย็นกลายเป็นคนที่อ่อนโยนขึ้นมา ทันที แววตาที่อบอุ่นมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ รอยยิ้มหวานๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่วิลล่าของตระกูลหลงค่ะ………..

เธอพิมพ์ได้ครึ่งหนึ่งแล้วก็ลบออก

เธอเม้มปากแล้วค่อยพิมพ์ใหม่ “ฉันนอนอยู่บนเตียงกำลังคิดถึง คุณอยู่ค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ