ตอนที่ 326 คุณชายหลง ภรรยามาตรวจงานแล้ว
ตอนที่ 326 คุณชายหลง ภรรยามาตรวจงานแล้ว
“โอ้โห คุณชายหลงใจกว้างจริงๆ” กู้เยนเงินอุทานออกมา เขา คาดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะลงทุนขนาดนี้ เสียงระเบิดดังทั้งสองลูก นั้นทำให้น้ำทะเลเป็นคลื่นพัดมากระแซะกับเรือเอนไปมา
หลงเซียวยืนอยู่บนดาดฟ้ามองไปยังเรือโดยสารขนาดใหญ่ สามล่าที่ถูกตอร์ปิโดเขย่า และดวงตาสีดำของเขาก็ไม่มีท่าทีว่า อย่างไร
“เรือล่าตรงกลาง ไป๋เวยอยู่ในนั้น หลังจากทุกอย่างนิ่งสงบ หลงเซียวเอ่ยออกมาพร้อมมองไปยังเรือล่านั้น เขาขมวดคิ้วและ หยิบปืนออกมาจากเองพร้อมก้าวเดินไปข้างหน้า
กู้เยนเซินถามด้วยความสงสัยว่า “รู้ได้ยังไง ? ”
“เสียงระเบิดดังขนาดนี้ ลูกเรือคนอื่นๆอีกสองลำตื่นตระหนกวิ่ง ออกมาดู มีเพียงจําตรงกลางนันที่เงียบนิ่ง แกว่าไงละ ? ”
เยนเซินกลืนน้าลาย “อ้อ เข้าใจแล้ว ! ”
พูดจบก็หยิบปืนออกมา ทั้งสองคนนั่งเรือลำเล็กออกไปยังเรือใหญ่ จากนั้นกระโดดเข้าไปในเรือและขึ้นไปยังดาดฟ้าอย่าง เงียบๆ
ลมทะเลพัดโบก ผมเผ้าทั้งสองยุ่งเหยิงเสื้อผ้าพลิ้วไปตามลม
“คุณชายหลง บนเรือนี้มีคนกว่ายี่สิบคน และทุกคนมีปืนในมือถ้า พวกเขารวมตัวกันมา พวกเราเพียงสองคนจะไปสู้ยังไง ? ”
หลงเซียวมองไปยังท้องเรือ ฝีเท้าของเขาขยับและไม่นานก็เดิน มาถึงบันได เมื่อลงไปก็คือห้องโถงใหญ่ของเรือ
เป็นที่นี่จริงๆด้วย !
“คุณชายกู้ เมื่อก่อนคุณได้รับฉายาว่าสามารถต่อสู้ได้กับคนร้อย คนไม่ใช่เหรอ ? วันนี้เป็นโอกาสดีช่วยแสดงให้เห็นฝีมือหน่อยสิ”
หลงเซียวมองไปรอบๆ หูของเขาพยายามรับฟังแต่ช่างเงียบ เหลือเกิน เงียบจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
กู้เยนเซินด่าออกมาว่า “ให้ตายสิ นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ คุณชาย หลง ได้เตรียมกองกำลังหนุนหลังไว้บ้างไหม ถ้าพวกเราพลาดขึ้นมาจะทำยังไง ? ”
หลงเซียวยกมือขึ้นห้ามไม่ให้กู้เยนเซินพูดอะไรออกมา เขาใช้ สายตาเพ่งเล็งไปด้านใน เป็นความหมายว่าด้านในนั้นมีอะไรบาง อย่าง
ในขณะเดียวกันเขาก็ยกปืนขึ้นมาไว้แนบกาย “เธออยู่ข้างใน”
เสียงนั้นเบามากเสียจนแทบได้ยินเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น กู้เยนเซินพยักหน้า และตอบกลับไปด้วยเสียงเบาๆว่า “ตอนนี้ต้อง ทํายังไง ? ”
“เราต้องเข้าไปดึงความสนใจจุดหนึ่ง ก่อความวุ่นวาย ผมจะเบี่ยง เบนจุดสนใจจากพวกเขา คุณเข้าไปช่วยเธอ” หลงเซียวพูดอย่าง ไม่สะทกสะท้าน คำพูดเรียบง่ายชัดเจน
“โอเค ! ”
“ปล่อยนะ ! ” เสียงร้องดังออกมาจากด้านใน เป็นเสียงของไป๋ เวยดังออกมาจากข้างในผ่านเข้ามายังหูของกู้เยนเซิน !
“ป๊เวย ! ”
กู้เยนเนอุทานออกมาด้วยความตกใจ
หลงเขียวขมวดคิ้ว “ผมไม่ได้หูหนวกนะ จําไว้ให้ดีนะ หาโอกาส ตอนชุลมุนไปช่วยเธอ ไม่อย่างนั้นคุณเองก็คงออกมาไม่ได้
“วางใจได้ !
หลงเขียวไม่ค่อยวางใจเท่าไรนัก
“อย่าแตะต้องฉันนะ ! แม่งเอ๊ยไอ้บ้า ! เอามือออกไป ! ”
เมื่อเสียงร้องของไป๋เวยดังขึ้นอีกครั้ง กู้เยนเซินก็เริ่มประหม่า มากขึ้น “คุณชายหลง รีบลงมือเร็ว ! ”
หลงเซียวถือปืนด้วยมือเดียวและปืนไปยังเสาไฟต้นหนึ่ง ร่างสูง ใหญ่กระโดดไป จากนั้น……..
“ปิ๊ง ! ”
เสียงปืนดังขึ้นและเกิดเป็นประกายไฟ
มีคนบุกรุกเข้ามา ! ”
“ไปดู ! ”
เสียงปืนที่ดังขึ้นสร้างความตื่นตระหนกให้กับผู้คนในห้อง พวก เขามากกว่าครึ่งหนึ่งรีบวิ่งตรงไปยังต้นกำเนิดเสียง ทั้งห้องเต็ม ไปด้วยเสียงฝีเท้าราวกับกลอง
เสียงปืนและเสียงฝีเท้ามาบรรจบกัน ไม่ถึงครึ่งนาทีการชุลมุน เริ่มขึ้น!
หลงเซียวมองดูคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาน่าจะมีสิบเจ็ดคน แต่เขา มีกระสุนเพียงสิบนัด แม้ว่าเขาจะไม่ยิงพลาดสักนิดเดียวก็คงไม่ สามารถจัดการได้หมดทุกคน
เขาเดินไปรอบทางเดินที่ยาวและแคบอย่างรวดเร็ว ชุดสูทสีดำ เคลื่อนตัวไปด้านหน้ากำแพงที่ทาสีขาว “ปิ๊ง”เขาเตะประตูเปิด ออก และเข้าไปด้านในล็อกประตูจากด้านใน สายตามองเข้าไป ในห้องแล้วก้าวขึ้นไปบนโซฟา พลิกตัวคว้าโคมระย้าที่อยู่ชั้นบน สุดแล้วกระโดดขึ้นไป
“ตามไป ! มันอยู่ข้างหน้า ! ”
“มันเข้าไปแล้ว ! ทำลายประตู ! ”
เสียงกระแทกประตูอย่างรุนแรงดังเข้าไปในแก้วหู หลงเซียวจ้องที่แผงประตูนับถอยหลังอย่างเงียบๆ สาม สอง…….
ป้ง ! ! ! ”
ทันทีที่ประตูเปิดออก หลงเซียวจับโคมระย้าด้วยมือข้างเดียว และเล็งขาไปที่ศีรษะผู้ที่เข้ามาคนแรกเตะเข้าอย่างจัง ลูกเตะนั้น
โหดเหี้ยมและแม่นยำมาก
เลือดสดสาดไปบนผนัง เลือดสาดพ่นไปบนปืนสีขาว ร่างของ ชายคนนั้นล้มลงไปข้างหลังเข้าใส่คนด้านหลัง พวกเขาหลายคน ล้มลงกับพื้น
“พลั่ก ! ! ” หลงเซียวเตะเข้าไปยังคนที่ยืนอยู่ ทำให้ปืนของเขา กระเด็นไป !
กระบอกปืนหมุนกลางอากาศและตกลงสู่พื้น ไม่รู้ว่าตกไปที่ใด
“หลงเซียว ! ! !
เขาคือหลงเซียว
คนที่ยืนอยู่ด้านหลังเห็นหน้าเขาชัดเจนและตะโกนออกมาด้วย ความตกใจ ปืนในมือยังไม่ทันจะได้ยิงลูกกระสุนออกไปก็ถูกยิง เข้าให้ที่ขาเสียก่อน
“ตุ๊บ ! ! ” เสียงปืนร่วงลงสู่พื้น
“ปัง ปัง ปัง !!! ” ตามด้วยเสียงปืนรัวติดกัน หลงเซียวใช้ร่าง ชายที่นอนอยู่ตรงหน้ากำบังกระสุนแล้วยิงออกไป เลือดสดสาด กระจายไปทั่วทิศ
หลงเซียวผละจากร่างนั้นแล้วเล็งกระสุนไปยังอีกทิศทางหนึ่ง “ปัง ! ” กระสุนเจาะเข้ากลางใจ
“พรึบ” ร่างของชายผู้หนึ่งล้มลงสู่พื้น ช่างรวดเร็วละเด็ดขาด
โหดร้าย
“ปัง ! ” กระสุนลูกต่อมาตัดขั้วหัวใจ
หลงเซียวกำจัดพวกเขาไปได้ไม่น้อยแล้ว เขาใช้ปลายเท้าเขี่ย ปืนที่วางอยู่บนพื้นและเตะมันขึ้นมา มือนั้นรับไว้ได้อย่างแม่นยำ
ในมือทั้งสองมีปืนพร้อม หลงเซียวมองไปยังผู้ที่เดินเข้ามา เสียงปืนดังสลับกันไป เขาเดินหน้าต่อสู้โดยไม่ถอยหลัง แต่กลับ ทำให้พวกศัตรูถอนไปด้วยความกลัว
ปัง ! ! ! !” เสียงกระสุนถูกสาดออกไปอีกครั้งหนึ่ง !
“ฉิบ ! ”
เสียงกระสุนและเนื้อเสียดสีกันดังขึ้น ทันใดนั้นเลือดแดงก็ไหล ลงตามแขนเลือดเปียกชุดสูทสีดำ
หลงเซียวขมวดคิ้ว แขนซ้ายของเขาอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด และทันทีที่ยกขึ้นอีกครั้งกระสุนพุ่งเข้าไปหาคนที่ยิงเขา
กู้เยนเซินกระโดดเข้ามาในห้องนั้น เมื่อมองเห็นเลือดทั่วร่าง ของไป๋เวย เขาก็พลุ่งพล่านอย่างดุเดือด ดวงตาคมเขาเบิกกว้าง และอ้าปากด่าว่า” บัดซบ ! แม่งเอ๊ย!!ไปตายซะ !! ”
ไป์เวยเงยหน้ามองผู้ที่มาเยือน ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด แดงค่อยๆลืมชื้น เธอมองเห็นกู้เยนเซิน
เลือดสีแดงและริมฝีปากสีแดงประสานเข้าด้วยกัน เธอยิ้มอย่าง มีเสน่ห์และพูดว่า”ประธานกู้ ดีจริงๆ คุณมา
เธอยิ้มขึ้น แขนที่ถูกมัดของไว้มองเห็นเป็นร่องลึก และเสื้อผ้า บนเรือนร่างของเธอขาดวิ่นกระจุยกระจาย พระเจ้า !!! เกิด อะไรขึ้นกับเธอ!
ดวงตาที่กระหายเลือดของกู้เยนเซินยกปืนเล็งไปยังคนที่ถือปืน จ่อไป๋เวยไว้ ปากกระบอกปืนสีดำสนิทก็เล็งไปที่บุคคลนั้นและพูด ด้วยเสียงทุ้มว่า “ปล่อยเธอซะ !!”
ชายผู้นั้นหัวเราะ “ปล่อย ? ไม่ง่ายแบบนั้นหรอกมั้ง”
กู้เยนเซนเตรียมกระสุน “ปล่อยเธอซะ ! ไม่งั้นหัวแกทะลุแน่ ! ”
ชายผู้นั้นจ่อกระบอกปืนไปที่หัวไป์เวย “ฉันเองก็อยากรู้ว่า ปืน ของแกกับปืนของฉัน ใครจะไวกว่ากัน
ไป์เวยยิ้ม “กู้เยนเซิน อย่ามัวแต่เถียงกับมัน ยิงมันซะ ! ฆ่ามัน ทิ้ง ! ตอนนี้ เร็ว !!”
กู้เยนเซินเพ่งเล็งไปอีกครั้ง “ได้ ผมจะฆ่ามันซะ ไป๋เวย อย่าหาว่า ผมไม่ช่วยคุณ
พูดจบกู้เยนเซินก็ยกปืนขึ้น !
ชายผู้นั้นเห็นว่ากู้เยนเซินจะลงมือจริงๆเขาจึงหันกระบอกปืน จากหัวไป์เวยเล็งไปยังกู้เยนเซินแทน !
“ระวัง ! ! ! ”
เมื่อไป๋เวยตะโกนออกมายังไม่ทันสิ้นเสียง กระสุนก็พุ่งออก
ไป !
กู้เยนเซินพลิกตัวหลบ และเสี้ยววินาทีนั้นเอง กระสุนก็ตกลงบน
โคมไฟตั้งโต๊ะข้างๆ
ชายผู้นั้นยังไม่ทันจะยิงกระสุนออกไปนัดที่สอง กู้เยนเซินก็ส่ง
กระสุนออกไปตัดขั้วสมองของเขาเสียก่อน !
ไป๋เวยหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้าง เธอมองเห็นด้านหลังของกู้ เยนเซินมีอีกคนหนึ่งตรงเข้ามา
กู้เยนเซินคว้ามือของไป๋เวยไว้ “ปัง ! ” เสียงปืนยิงทะลุที่โซ่ล่าม ข้อมือของเธอ “ไป๋เวย จำไว้ว่าผมเป็นผู้ช่วยชีวิตคุณ ! ”
มือของไป๋เวยถูกปลดออก เธอก้มลงหยิบปืนขึ้น “ค่ะ ! ฉันจะจำ เอาไว้ขึ้นใจ ! ”
ทั้งสองเดินออกมาพร้อมกัน ในมือถือปืนและมองไปยังศพที่ กองกลาดเกลื่อน
ในขณะเดียวกัน เสียงดังของปืนก็สิ้นสุดลง
ไป๋เวยเช็ดเลือดบนหน้าของเธอแล้วก้มมองดูเสื้อผ้าของตัวเอง “ท่านประธานกู้คะ ขอยืมเสื้อหน่อยได้ไหม
กู้เยนเซินมองไปที่เธอ เขาไม่พูดอะไรได้แต่ถอดเสื้อคลุมตนเอง ออกมายื่นให้เธอพูดว่า “ประธานไป๋ ตอนนี้คุณติดหนี้ชีวิตผมอยู่ นะ แล้วก็ติดหนี้บุญคุณผมด้วย
ไป๋เวยยิ้มแล้วรับเสื้อไปใส่คลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้ “แล้ว ยังไงคะ ฉันไม่หนีคุณไปไหนหรอกน่ะ
หลงเซียวนำมือข้างซ้ายขึ้นไปกุมแขนข้างขวาไว้ โยนปืนทิ้ง แล้วพูดว่า “ไปเร็วเข้า เรือจะออกแล้ว”
กู้เยนเซินมองไปยังแขนหลงเซียวที่เลือดไหลออกมา เขาตกใจ มากและถามว่า “คุณบาดเจ็บเหรอ ? ”
หลงเซียวชายตาไปที่เขาอย่างเบื่อหน่ายแล้วพูดว่า “อย่าพูด มาก ! ”
ไป์เวยพูดขึ้นว่า “รีบพาคุณชายหลงลงเรือ ! เร็วเข้า ! ”
ทั้งสามคนลงจากเรือและขึ้นสู่เรือของหลงเซียว เมื่อพวกเขา ขึ้นไปถึงดาดฟ้าเรือก็พบว่าเรือลำนั้นกำลังแล่นออกไป
กู้เยนเซินมองตามไปแล้วสบถออกมาว่า “เสิ่นเหลียวไอ้บัดซบ ถ้าแกเห็นศพเกลื่อนกลาดบนเรือนั้นแล้วแกจะหนาว
ไปเวยหัวเราะเหอะๆ “เงินเหนียว ไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ กลัวจน หัวหดไม่กล้าออกมาเผชิญหน้าด้วยตนเอง แม่งเอ๊ย ! รอดูแม่จะ ไปเยี่ยมด้วยตัวเอง ! ”
หลงเชียวพูดว่า “รอไม่ถึงวันที่คุณจะไปหาเขาหรอก เมื่อเขาเห็น ศพบนเรือนั้นก็จะมาตามหาคุณเอง”
ทันใดนั้นมือถือของหลงเซียวก็ดังขึ้น
กู้เยนเชินรีบหยิบมือถือขึ้นมาให้หลงเชียว เมื่อเห็นชื่อปรากฏ ว่า “คุณภรรยา” กู้เยนเซินก็กลืนน้ำลายแล้วบอกว่า “คุณชายหลง คุณภรรยามาตรวจงานแล้วครับ”
เขารับสายแล้วนําไปไว้ข้างๆ หลงเซียว เสียงดังมาจากปลาย สายว่า “คุณคะ อยู่ไหนน่ะ ? ”
หลงเซียวมองไปยังทะเลอันกว้างขวางแล้วตอบว่า “อยู่ข้างนอก เดี๋ยวใกล้จะกลับแล้วครับ”
ลั่วหานได้ยินเสียงที่ผิดปกติจึงได้ถามต่อว่า “อยู่กับใคร ทำ อะไร ? ”
หลงเซียวขมวดคิ้ว มือของเขาจับอยู่ที่แขนเพื่อหยุดเลือด “อยู่ กับคุณชายกู้ ดื่มกาแฟกัน
กู้เยนเซินสีหน้าเปลี่ยนไปทันที…….หน้าเขียวหน้าเหลืองทีเดียว
ไป๋เวยมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทั้งสองคนนี้ช่างเข้ากันดีเป็นปี่เป็น ขลุ่ย
ลั่วหานเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “ลูกสาวของหวังเคยมีปัญหาเล็ก น้อย ฉันอยากปรึกษาคุณดูค่ะ”
หลงเซียวตอบรับเบาๆว่า “ครับผม เดี๋ยวกลับไปแล้วค่อยพูดนะ”
“ค่ะ ฉันรอคุณ ขับรถระวังนะคะ”
เมื่อวางสายลง กู้เยนเซินก็อ้าปากเพื่อหายใจ “เอ่อ คุณชายหลง ครับ กาแฟแบบนี้ผมไม่อยากกินแก้วที่สองเลย”
หลงเซียวสีหน้าเปลี่ยนไป “พูดมาก พวกเรารีบกลับเมืองหลวง เร็ว ! ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
