ตอนที่ 325 ไป๋เวยจอมฉลาดรอบคอบ

ตอนที่ 325 ไป์เวยจอมฉลาดรอบคอบ

ขอบทะเลที่ยาวไกลออกไปไม่สิ้นสุด ลมพัดโบกมาซัดเป็นคลื่น เสียงดังซ่าๆกระทบกับท้องเรือ น้ำทะเลกระเซ็นเกิดเป็นประกาย ระยิบระยับ

หลงเซียวเดินถือปืนลงจากทางเดินไป ลมทะเลพัดชายเสื้อของ เขา ช่างมีเสน่ห์ยิ่งนัก

“ผมถึงแล้ว คุณอยู่ไหน ? ” เสียงต่ำลอยเข้ามาในหูฟังบลูทูธ ดวงตาอันเฉียบคมมองไปยังเรือหลายลำที่จอดอยู่ในท่าเรือ จากซ้ายไปขวามีเรือทั้งหมดห้าลำจอดเทียบข้างกัน เรือบรรทุก สินค้า2ลำ และเรือโดยสาร3ลำ คนที่ยืนอยู่บนเรือแต่ละลำดู เหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ

รถของกู้เยนเซินยังไม่มาถึงท่าเรือ เขากำพวงมาลัยแน่นและ มองไปที่อาคารท่าเรือที่อยู่ไม่ไกล “ผมจะไปถึงท่าเรือในอีกห้า นาทีสถานการณ์ทางฝั่งของคุณเป็นอย่างไรบ้าง ? ”

หลงเซียวมองไปสิ่งที่จอดอยู่ตรงหน้าเขา” เรือห้าลำนี้ ผมไม่ สามารถระบุได้ว่าเป็นเรือลำไหนที่เสิ่นเหลียวอยู่

“ชื่อของเสิ่นเหลียวไม่สามารถหาได้เหรอว่าเป็นลำไหน ?เรือที่จอดอยู่หมายเลขอะไร ? ผมจะหาเดี๋ยวนี้” กู้เยนเซินพูดแล้ว หยิบมือถือขึ้นมา

“คุณคิดว่าเงินเหลียวโง่ขนาดใช่ชื่อตัวเองงั้นเหรอ ? ต่อให้ไนนี้ มีเรือของเขาอยู่ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะอยู่บนเรือนั้น เรือของผมคุณ จำได้ใช่ไหม มาได้เลย

“โอเค ! ”

รถของกู้เยนเซินวิ่งไปด้วยความเร็วสูงแล้วหยุดลงที่ข้างท่าเรือ เขามองเห็นเรือสําราญสีขาวลำใหญ่จอดอยู่ทางด้านซ้ายของ ท่าเรือ เขาวิ่งขึ้นไปด้วยความเร็วเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงด้านในเรือ

“คุณชายหลง พบอะไรผิดปกติบ้างไหม ? ” กู้เยนเซินเหงื่อไหล ไคลย้อยวิ่งเข้ามา แววตาของเขาเป็นกังวลรีบถามหลงเชียว

หลงเซียวหยิบปืนกระบอกหนึ่งส่งไปให้เขา เขารับปืนมาได้ อย่างแม่นยำ

“เรือขนส่งสินค้าจะออกในพรุ่งนี้ เงินเหลียวไม่สามารถซ่อนคน เอาไว้ในนั้นได้ ส่วนที่เหลืออีกสามล่าจะออกเรือหลังจากนั้นหนึ่ง ชั่วโมง ทั้งสามล่านั้นน่าสงสัย
กู้เยนเซินอดไม่ได้ที่จะด่าออกไปว่า “แล้วตอนนี้จะทำยังไง ? พวกเรามีกันแค่สองคนจะให้ไปคันทีละลำคงเป็นไปไม่ได้ ถ้า ไป๋ เวยถูกพวกมันพาตัวไปคงตายแน่นอน”

แววตาของหลงเซียวมองมาที่กู้เยนเซินง่ายมาก ให้เขาเดิน ทางมาด้วยตนเอง”

กู้เยนเซินมองดูหลงเซียวด้วยความไม่เข้าใจ “มาด้วยตัวเอง ? เป็นไปได้ไหม ?”

หลงเซียวมองไปยังเรือใหญ่สามลำนั้น อย่าว่าแต่ตอนนี้พวก เขาจะไม่รู้ว่าเธออยู่ในเรือลำไหนเลย ต่อให้รู้แต่กว่าจะหาเจอไม่รู้ ว่าไป์เวยเป็นยังไงบ้าง ดังนั้นจึงทำได้เพียงล่อเสือออกจากถ้ำ เท่านั้น

หลงเซียวชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง “ฟังให้ดีนะหลังจากนี้ห้า

นาที……

“พลัก ! ”

ไป์เวยเพียงรู้สึกว่าหน้าอกเธอเจ็บปวด เธอถูกใครบางคนเตะเข้า ให้อย่างจัง รองเท้าหนังสีดำคู่นั้นทำให้เธอลงไปกองกับพื้น !

และเหยียบเข้าให้ที่กลางหน้าอกของเธอ !

“อ๊ก ! ”

ไป๋เวยเจ็บจนร้องออกมาเธอร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด หลังของเธอกระแทกกับกระดานเรือเกิดดังสนั่นและตามมาด้วย ความเจ็บปวด !

“ไป๋เวย แกยังไม่ยอมพูดอีกใช่ไหม ? !”

ขาของเขาเหยียบลงไปที่ไป๋เวยแล้วมองดูหน้าตาเจ็บปวดรวด ร้าวนั้น เขาแสยะยิ้ม ดวงตาที่เย็นชาและมืดมนเต็มไปด้วยความ น่ารังเกียจและน่ากลัว

ไป์เวยมองดูชายป่าเถื่อนคนนั้นแล้วยิ้มออกมา เธอกลืนน้ำลาย ลงไปแล้วหัวเราะว่า “หวังตง แกมีสิทธิ์อะไรมาถามฉันกัน ? ท่าน เสิ่นล่ะ ? ฉันต้องการพบเขา ! ”

“สาระเลว !

เมื่อเขาเอ่ยคำสบถออกมาจากปากแล้วก็ถีบเข้าให้ที่ท้องของ เธออีกครั้งหนึ่ง รองเท้าหนังสีดำทิ้งรอยไว้ชัดเจน จากนั้นร่างกายของเธอก็คดงอด้วยความเจ็บปวด

ท้องของเธอเจ็บมากจนต้องงอตัว ขาทั้งสองก็งอเข้าหาตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าอิดโรยแดงเรื่อ

“แกเป็นใคร ! อยากเจอทานเงิน ? เหอะๆ ! คิดว่าตอนนี้แกมี สิทธิ์เจองั้นเหรอ ? ฉันจะบอกแกให้นะท่านเงินสั่งการมาว่าใคร ก็ตามที่หักหลังเขาตายสถานเดียว!

ดวงตาของหวังคงเป็นเส้นเลือดสีแดง ฟันสีเหลืองน่าเกลียด ลอดออกมาจากริมฝีปากกว้างของเขา น้ำลายกระเด็นเต็มหน้าไป

เวย

หักหลัง ? ฉันไม่เข้าใจว่าแกหมายถึงอะไร ฉันจงรักภักดีต่อ ท่านเงินมาตลอด ถ้าแกแน่จริงให้ท่านเดินมาด้วยตัวเอง ฉันจะ พูดกับเขาเอง ! –

ไปเวยยืนหยัดจนวินาทีสุดท้าย เธอจะไม่ยอมรับในตัวตนที่แท้ จริงเด็ดขาด หากเงินเหลียวรู้ว่าเธอเป็นคนตระกูลไปละก็เธอไม่ ตายดีแน่

หวังตงดีดนิ้วขึ้น ชายร่างใหญ่สองคนเดินหน้าเข้ามาพยุงไป๋เวย ขึ้น คนหนึ่งหัวแขนของเธอขึ้นมา ร่างบอบบางนั้นแทบจะลอยขึ้น
“โอ๊ย !! ” ทั้งท้องและแขนตอนนี้ปวดร้าวไปหมด ไป๋เวยหน้า ซีดเผือด “หวังตง แกกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะฆ่าแก ?

เขาไม่ได้สนใจ กลับส่งสายตาไปยังทั้งสองคนนั้น “ตุ๊บ” พวกมัน โยนเธอลงไปที่เตียง !

ไป๋เวย แกรับใช้ท่านเสิ่นมาตั้งหลายปี ท่านเสิ่นเองก็เอ็นดูแก นัก แกนั่งมันแพศยาไม่รู้จักบุญคุณ ไปร่วมมือกับลั่วหานหักหลัง ท่านเสน ! ”

หวังคงยื่นมือออกไปตบหน้าเธอ ไม่กี่วินาทีก็ปรากฏรอยแดงเป็น ลายนิ้วมือตัดกับผิวขาวผ่อง และแดงขึ้นเรื่อยๆตามความเจ็บแสบ

“หวังตง แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ !!! ”

ไป๋เวยกัดฟันทน สายตาเธอมองมายังหวังตง เธออยากจะเตะมัน ไปไกลๆ แต่มือทั้งสองถูกกดไว้กับเตียงโดยไม่สามารถขยับได้ ขาของเธอก็ช่างไร้เรี่ยวแรงในตอนนี้ มีเพียงตาและปากที่ยังต่อสู้ ได้อยู่

หวังคงมองมายังใบหน้าของเธอ “นังแพศยา ท่านเงินกู้ตั้งนาน แล้วว่าแกเป็นใคร แกคิดว่าวหานจะช่วยเป็นเกราะกำบังให้ได้งั้น เหรอ ? คิดว่าท่านเสิ่นจะไม่กล้าทำอะไรแกงั้นเหรอ ? ตอนนั้นที ท่านเงินกําจัดตระกูลไป๋ของแกได้ ตอนนี้ก็กำจัดแกได้ง่ายๆเหมือนกัน ! ”

“ปล่อยนะ ! หวังตง ! ! ! ไอ้เฮงซวย ! แม่งเอ๊ยปล่อย นะ!!!”

ไป์เวยพยายามต่อสู้แต่ทั้งแขนและมือไม่สามารถขยับได้เลย ทำได้เพียงดิ้นไปมา เธอเป็นเหมือนปลาที่อยู่บนเขียง ดิ้นเสียจน เลือดออกตามเกล็ด

หวังตงเอามือไปจับคางเธอแล้วเข้ามาใกล้พูดว่า “ไป๋เวย ท่าน เสิ่นยกแกให้ฉันแล้ว แกอยากจะตายยังไงดีนะ ? ”

“ถุย!!!”

ไป๋เวยถุยน้ำลายออกมาใส่หน้าเขาแล้วด่าออกไปว่า “หวังตง ไอ้ ชาติหมา ! ไอ้หมารับใช้ ! เหอะๆ ไม่สิ แกมันยิ่งกว่าหมานี่นา แก มันเป็นได้แค่แมงกินฟัน ! ฉันจะบอกให้ไหมว่าเงินเหลียวทำยัง ไงกับพวกแมงกินฟันอย่างแก ? ”

ไป์เวยหัวเราะออกมา แววตาแสนมีเสน่ห์นี้ชวนให้หลงใหล เธอ เลียริมฝีปากตัวเองแล้วพูดอย่างช้าๆว่า “หวังตง ผู้หญิงของแกน ะสวยดีนะ แต่น่าเสียดาย ก่อนที่จะไปถึงมือแกเธอคลานขึ้นเตียง เสิ่นเหลียวมาก่อนตั้งหลายครั้ง รสชาติของผู้หญิงที่เสิ่นเหลียว เคยได้มาก่อนเป็นยังไงบ้าง ? ”
“นังนี่ ! อยากตายหรือไง ! ! ”

หวังตงถูกไปเวย จุดจนโกรธ เขาบีบคอเธอแล้วขู่ว่า “แกพูดอีก ทีสิ ฉันเอาแกตายแน่ !!

“แค่กๆๆๆ ! ! “ไปเวยถูกบีบคอเสียจนหน้าเขียวหน้าเหลือง เมื่อ เขาปล่อยมือเธอจึงหายใจออกมาได้ แกมันก็แค่พวกกินเดนคน อื่น อย่าลืมว่าฉันเป็นใคร ตอนที่ฉันและเงินเหลียวอยู่ด้วยกันใน ห้อง แกมันก็แค่หมาเฝ้าประตูเท่านั้นแหละ ! ”

หวังตงจับคางเธอขึ้นมาแล้วมองด้วยสายตาเยือกเย็นว่า “วันนี้ ฉันจะให้แกได้รู้จักรสชาติเวลาทำกับหมาเป็นยังไง ! ”

พูดจบหวังดงก็ทําท่าจะถอดเข็มขัดออก ไปเลยกลับหัวเราะออก มา เธอขำเสียจนตัวสั่นสะท้านน้ำตาไหล “ฮ่าๆๆๆ หวังตงแกมัน ไม่รู้อะไรจริงๆ ! ฮ่าๆๆๆ ไอ้โง่ !! ”

“นังแพศยาแกพูดอะไร ! ”

ไปเลยค่อยๆอ้าปากของเธอออกด้วยท่า เซ็กซี่ “หวังตง แกไม่ อยากรู้ความลับของเงินเหลียวเหรอ ? ถ้าเทียบกับการได้นอน กับฉันหรือฆ่าฉันแล้ว หากแกร้ความลับของเขาและได้ขึ้นแทนที่ เขา ไม่น่าสนุกกว่าเหรอ ? “
หวังตงถูกคําพูดของไปเวยทําให้สับสน เขาขมวดคิ้วข็น ยังไง ซะไปเวยก็ไม่อาจหนีไปไหนได้อยู่ดี เขาฟังไว้ก็ไม่ใช่เรื่องเสีย

หาย

เขามองมายังไป๋เวย “ความลับอะไร ? ”

ไป๋เวยมองไปยังรอบๆ “แกอยากให้พวกนี้รู้ด้วยหรือไง ? ”

“แม่งจะพูดหรือไม่พูด ? ”

ไปเวยยกแขนขึ้นแล้วกระดิกนิ้ว “เอาหูมาใกล้ๆ ฉันจะบอกแกแค่ คนเดียว แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องให้ฉันตายอย่างไม่ทรมาน

หวังตงเอียงหน้ามา “พูดมา ! ”

ไป๋เวยมองดูหูของเขาที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ…….

“กริ๊บ ! ! ! ! ! !

ไปเวยกัดเข้าที่หูของเขาอย่างแรง ! เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีกัด

ไปยังใบหูนั้นและใช้แรงดึง !

กลิ่นเลือดคาวสดเต็มปากเธอ !
“อ๊ากก ! ! ! !

หวังตงตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด คนที่จับเธอเอาไว้ก็ ตกใจในเสียงร้องโหยหวนของเขา

ไป๋เวยรีบใช้จังหวะนี้หยิบปืนในเอวของเขาขึ้นมา ครับ !

“อย่าขยับ !!”

ร่างกายบอบบางความเร็วปานลมกรด ริมฝีปากที่เปื้อนเลือดสี แดงเข้มค่อยๆคายหูที่อยู่ในปากออกมา ไป๋เวยยืนอยู่บนเตียงโดย ถือปืนจ่อหัวของหวังคงไว้

“ใครกล้าขยับฉันจะเป่าสมองมันซะ ! ! ! ”

หวังตงเอามือกุมหูแล้วนอนดิ้นเจ็บปวดอยู่ที่พื้น “อีบ้า ! สาระ เลว ! นังผู้หญิงแพศยา !!”

“แก๊ก ! ”

ไปเวยยกปืนขึ้น ในขณะเดียวกันปืนกว่าสิบกระบอกก็เล็งมายัง

หัวเธอ !

หนึ่งในนั้นพูดว่า “ไป๋เวย แกคิดว่าเอาเขามาเป็นตัวประกันได้งั้นเหรอ ? ท่านเสิ่นกำชับแล้วว่าไม่ว่ายังไง ถึงจะสูญเสียขนาด ไหนก็ต้องฆ่าแกซะ ! วางปืนลง !”

แม่งเอ๊ย !

ไป๋เวยถุยน้ำลายทิ้ง “ดีมาก ในเมื่อจะตาย ก็ตายด้วยกันทั้งหมด

นี่แหละ !! ”

“ปุ้ง !! ”

“ตุ้ม !!”

ด้านนอกเรือเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นคล้ายระเบิด พื้นผิวทะเล กระเพื่อมเป็นคลื่นใหญ่ แรงกดดันนั้นแทบจะทำให้เรือเอนคว่ำ !

“เกิดอะไรขึ้น ! ”

“เรือเป็นอะไร !!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ