ตอนที่ 324 คุณชายหลง ช่วยด้วย

ตอนที่ 324 คุณชายหลง ช่วยด้วย

กู้เยนเงินถูกคําพูดจาเมื่อครูของเธอทําให้งงงวย เมื่อเขาเตรียม ตัวจะตะคอกกลับไปนั้นก็เยินเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา !

เสียงนั้นเป็นเสียงของผู้ชายที่เต็มไปด้วยความน่ากลัวและโหด ร้าย “ไป๋เวย แกขับรถไปดี ! อย่าคิด กติกอะไรทั้งสิ้น ! ไม่ อย่างนั้น ปืน อาจอยู่ไม่ถึงตอนสุดท้าย ! ”

กู้เยนเซินเบิกตากว้าง !

ไป๋เวยถูกข่มขู่ !

เขารีบเดินกลับไปที่ห้องทำงานจากนั้นเปิดคอมพิวเตอร์เข้าไป สู่ระบบหนึ่ง แล้วเชื่อมต่อกับมือถือของไป๋เวย หน้าจอเต็มไปด้วย ข้อมูลมากมาย เส้นสีแดงและสีเขียวในระบบกำหนดตำแหน่งที่ หนาแน่นเหมือนใยแมงมุม

“แน่จริงก็ยิงซิ ! เหอะๆ ไม่กล้างั้นเหรอ ? ให้ฉันขับรถไปส่ง แกที่ท่าเรือก็เพราะต้องการให้ฉันปกป้องชีวิตแกไม่ใช่หรือไง ? บอกมานะว่าใครอยู่ที่ท่าเรือ ? หรือว่าคุณชายเงิน ? ”
เสียงของไปเวยยังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจเหมือนตอนปกติ แต่ เมื่อกู้เยนเงินได้ยินคําว่าเงินเหนียว ชื่อนี้ทําให้เขาต้องตกใจ อย่างนี้หมายความว่าคนที่กำลังคิดทําร้ายไปเวยก็คือเงิน เหลียว ?

เงินเหลียวทําไมต้องทําร้ายเธอ ? ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ อะไรกัน ? หรือว่า……..คนที่เสิ่นเหลียวต้องการตัวนั้นเป็นคนอื่น ไปเวยเป็นเพียงแค่ตัวประกัน ?

เสินเหนียว ? หลงเซียว ? ล้วหาน ? ฉ่ซีหราน ?

แม่งเอ้ย แบบนี้แสดงว่าเงินเหลียวกับสองสามีภรรยานั่นต้องมี ความแค้นกันแบบสดๆแน่ !

“ไป๋เวย แกขับรถไปดี เถียงกับฉันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกนะ ชายผู้นั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มขรึม

“เหอะๆ แกเป็นใครกัน ? คิดว่ามีปืนแล้วฉันจะกลัวหรือไง ? หึๆ แกเป็นหมารับใช้ให้เงินเหลียวจนโง่ไปแล้วหรือไง ! ”

“ติ๊ง ! ” เสียงหนึ่งดังออกมาจากคอมพิวเตอร์ กู้เยนเซินจับ ตำแหน่งของเธอได้แล้ว “พระเจ้า ! ไปไกลขนาดนี้แล้ว ! ”
กู้เยนเนนเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์เข้ากับมือถือ สัญญาณสีเขียว แดงปรากฏขึ้นที่หน้าจอมือถือทันที

เขารีบหยิบกุญแจรถจากนั้นวิ่งไปที่ลิฟต์ราวกับสายลม !

ไม่ว่าคนที่เงินเหลียวตั้งใจจะทําร้ายนั้นจะเป็นไปเวยหรือสอง สามีภรรยานั่น จะดูถูกคนนี้ไปไม่ได้เลย เพราะเขามักใช้วิธีที่ สกปรกและโรคจิต

กู้เยนเซินยิ่งคิดยิ่งร้อนรนใจ เขารีบขับเบนซ์คันสีดำออกไป ราวกับสายลม กู้เยนเซินใส่หูฟังบลูทูธจากนั้นบังคับพวงมาลัยไป ในทิศทางตามGPS แม้หนทางจะไกล แม้ถนนจะแคบ แต่สิ่งเดียว ที่เขาปรารถนาในตอนนี้คือไป๋เวยจะต้องปลอดภัย !

“ป๋วย นี่แกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง แกกล้าหักหลังท่าน เงินเท่ากับรนหาที่ตาย คิดว่าท่านเงินจะเอ็นดูแกจริงๆงั้นเหรอ ? นอนกับท่านเงินแค่ไม่กี่คืน………

เสียงของชายผู้นั้นขาดหายไป เมื่อกู้เยนเซินมองไปที่หน้าจอ พบว่าสายถูกตัดไปเสียแล้ว

แม่งเอ๊ย !
ประโยคที่ชายคนนั้นยังพูดไม่จบคืออะไร ?

สมองของกู้เยนเซินสับสนวุ่นวายในตอนนี้ ไป๋เวยกับเงิน เหลียว ? เป็นไปได้ยังไง !

ไปเวยกับเงินเหนียวเหมือนอยู่กันคนละโลก ทั้งสองคน จะ……! เป็นไปไม่ได้ !

แต่ภายในใจของกู้เยนเซินเจ็บปวดเหมือนถูกธนูนับหมื่นทิ่มแทง กลางใจ จิตใต้สํานึกของเขาก็สัมผัสได้ว่าชายผู้นั้นคงไม่พูดเรื่อง แบบนี้ออกมาโดยไม่มีปี่มีขล่ย

ไปเวยกัดฟันกรอก มือทั้งสองข้างของเธอก๋าพวงมาลัยแน่น แล้วมองไปยังกระบอกปืน ปากเธอเผยอขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถ้าแกพูดออกมาอีกคำหนึ่ง เตรียมตัวตายไปด้วยกันได้เลย ! ”

“เหอะๆ ไป๋เวย คิดไม่ถึงจริงๆเลยนะ แกโดนท่านเสิ่นทำตั้งหลาย ครั้งยังปากแข็ง ! ฉันจะคอยดูถ้าแกไปถึงท่าเรือแล้วยังจะกล้า ปากดีอยู่อีกไหม !

มือของไปเวยบังคับพวงมาลัยไปทางกําแพงทางด่วน !

“เอี๊ยด ! ”
เสียงของล้อเบียดกับถนนเสียดสีกันดังออกมา เมื่อมองดูรถที่ เคลื่อนตัวใกล้กำแพงเข้ามาทุกทีๆ !

“นังสาระเลว ! ”

ชายผู้นั้นดึงหัวของไป๋เวยไว้แล้วพูดว่า “แกอยากตายหรือ ไง ! ! !”

ไป๋เวยบังคับพวงมาลัยกลับมายังทิศทางเดิมแล้วพูดอย่างเยือก เย็นว่า “ใช่ ฉันอยากตาย ฉันไม่กลัวความตายมาตั้งนานแล้ว แก ล่ะ ? แม่งกลัวจนหัวหด ! ”

เมื่อเขาได้ยินดังว่าเธอไม่กลัวตาย ในใจก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาจึง ได้ขู่ออกไปว่า “เร่งความเร็ว ขับไป ! ”

กู้เยนเซินมองดูเส้นสีแดงที่ปรากฏในหน้าจอ พบว่าความเร็ว ถูกเร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง เธอบ้าไปแล้วหรือไง ทำไมรีบรนหาที่ ตาย ! สมองผิดปกติแน่ๆ

กู้เยนเซินขับรถตามไปด้วยความเร็วสูง แต่ก็ยังห่างจากไป์เวย ค่อนข้างไกล การที่จะตามรถเธอไปนั้นเป็นไปได้ค่อนข้างยาก เขาบังคับพวงมาลัยด้วยมือเดียวจากนั้นรีบโทรหาหลงเซียว
หลงเซียวกำลังประชุมอยู่ เขามองดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอมือ ถือว่ากู้เยนเซิน จึงได้พูดขึ้นว่า “พวกคุณประชุมไปก่อนนะครับ ผม ขอรับโทรศัพท์สักครู่

คนในห้องประชุมมองหน้ากันไปมา จากนั้นหลงเซียวเดินออก ไปรับสาย “คุณชายกู้

“หลงเซียว ช่วยด้วย ! ”

เสียงของกู้เยนเซินดังขึ้นมาในสาย หลงเซียวขมวดคิ้วแล้วพูด ว่า “ว่ามา”

“เสิ่นเหลียวส่งคนมาจับตัวไป๋เวยไป ไม่สิ คนของเสิ่นเหลียว ตอนนี้อยู่ในรถของไป๋เวย เขามีปืนด้วย ตอนนี้ไป์เวยกำลังมุ่งหน้า ไปที่ท่าเรือ เธอขับรถเร็วมาก ผมกำลังตามไปด้วยความเร็วสูงสุด แต่คาดว่าคงตามไม่ทัน คุณช่วยหน่อยได้ไหม

“บอกทิศทางตำแหน่งมา

หลงเซียวสอบถามรายละเอียดทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ยังไม่ได้ วางสายลง เขาโบกมือเรียกจี้ตงหมิงมา “พักการประชุมไว้แค่นี้ ก่อน แล้วเลื่อนกําหนดการออกไป รอผมกลับมา
จี้ตงหมิงมองดูเจ้านายของตนอย่างไม่เข้าใจ “เจ้านายครับ เกิด เรื่องใช่ไหม ? ”

หลงเซียวพยักหน้า “เงินเหลียว ไปเตรียมเฮลิคอปเตอร์ ผมจะ ไปที่ท่าเรือ”

“รับทราบ ! ”

หลงเซียวผละออกจากห้องประชุมโดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่ น้อย สถานการณ์เช่นนี้ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามถึงเหตุผลสักคำ

“คุณชายกู้ฟังนะ ในมือเขามีปืนหรืออาจจะมีอาวุธอื่นๆอยู่ด้วย ก็ได้ ตอนนี้คุณตัวคนเดียวอย่าทําอะไรไม่คิด ผมจะไปช่วยคุณ ท่าเรือ”

เสียงของหลงเซียวเรียบนิ่งมาก ฟังไม่ออกถึงความตื่นเต้นใดๆ ร่างกายกำยำเดินเข้ารถและมุ่งหน้าตรงไปยังสนามบินส่วนตัว

กู้เยนเซินกัดฟันแล้วพูดว่า “คุณชายหลง เสิ่นเหลียวและไปเว ยมีความเกี่ยวข้องกันยังไง ? ทำไมเงินเหลียวต้องจับตัวไปเวย ไปด้วย ทําไมผมแม่งไม่รู้เรื่องอะไรเลย ? ”
หลงเซียวขับรถไปด้วยความเร็วสูง “ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องรู้ เรื่องพวกนี้ เพียงจำไว้ว่าไป์เวยต้องไม่ตกอยู่ในน้ำมือของไอ้บ้า เงินเหลียวนี่ก็พอ”

“รู้แล้วน่า ! ” กู้เยนเซินตอบรับแล้วเหยียบไปที่คันเร่งจนสุด !

รถของไป๋เวยลงมาจากทางด่วน รถของเธอขับมาถึงชายแดน เมืองจีน ข้างหน้าไม่กี่กิโลเมตรก็คือท่าเรือ

กู้เยนเซินทำไมยังไม่มีความเคลื่อนไหว ? ปกติแล้วเขามีความ สามารถดี ไม่รู้สถานการณ์คับขันเช่นนี้เขาจะทำได้ไหม ?

ในใจไป์เวยเริ่มกังวล เทคนิคด้านคอมพิวเตอร์ของเขาค่อนข้าง ดี น่าจะหาตำแหน่งของเธอได้ ?

ในใจครุ่นคิดมากมาย ในท้ายสุดก็มาถึงยังถนนหลัก ไป๋เวยสูด ลมหายใจเข้า ปืนกระบอกนั้นยังคงจ่ออยู่ที่หัวของเธอ

“ไป๋เวย ถือว่าแกฉลาดอยู่บ้าง เดี๋ยวพอไปถึงแล้วฉันจะไม่ให้แก เสียเปรียบหรอกนะ

“ถุย ! “ไป๋เวยสบถออกมา สายตาอันเยือกเย็นมองไปยังท่าเรือที่อยู่ไกลออกไป ในใจเธอคล้ายมีหินก้อนใหญ่วางทับไว้ เสิ่นเหลียวรู้เรื่องที่เธอทำให้กับลั่วหาน ถ้าอย่างนั้นเขาจะรู้หรือ ไม่ว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นใคร ?

เสิ่นเหลียวจะรู้ถึงตัวตนของเธอไหม เมื่อนึกถึงตรงนี้เธอจึงได้รู้ ว่าการที่ไอ้บ้านั่นมักเรียกแต่ชื่อของเธอเพราะเหตุใด !

จบแล้ว เสิ่นเหลียวรู้ตัวตนของเธอ ! เงินเหลียวไอ้ฆาตกร

โรคจิต !

รถสีขาวเริ่มผ่อนความเร็วลง มือของไปเวยยังคงจับพวง มาลัยแน่น เธอมีความวิตกกังวลอย่างหนัก เฉกเช่นกรงเล็บอัน แหลมคมของยมทูตจิกมายังเครื่องในเส้นประสาททุกเส้น

ปฏิกิริยาตอบสนองให้เธอหลับตาลง ไป๋เวยรู้สึกว่ามือของเธอ เปียกไปด้วยเหงื่อ

“ขับรถ ! ขับไป !

กระบอกปืนยังคงจ่ออยู่ที่หัวของเธอ ไป๋เวยกัดฟันแล้วขับรถต่อ ไป เธอต้องตายแน่ๆ ไม่สิ บางทีอาจจะเจ็บปวดกว่าการตายก็ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น มือของไป๋เวยบังคับพวงมาลัยไปในทิศทางตรง

ข้าม !

“ปัง ! ”

เสียงดังสนั่นออกมา ไป๋เวยตกตะลึงมาก เสียงปืนไม่ได้ดังมา จากด้านหลังเธอ แต่ดังมาจากด้านหน้า !

คนของเสิ่นเหลียวมาถึงแล้ว !

ปัง!!!”

รถสั่นคลอน ล้อหน้าถูกยิง shit !

“ไป๋เวย คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ ? ”

ลูกปืนอีกนัดหนึ่งยิงมายังล้ออีกข้าง ทำให้รถไม่สามารถเดิน

หน้าไปได้
“นังสาระเลว ลงมาเดี๋ยวนี้ ! ”

หัวของธอถูกกระชากอย่างแรง ร่างบอบบางของไปเวยจะหล่น ลงมาจากรถ รองเท้าเธอหลุดออก ผมเผ้ายุ่งเหยิง เธอกำลังเงย หน้าขึ้นมองเขาผู้นั้นแต่ยังไม่ทันได้มองเห็นหน้า ก็ถูกหมัดชก เข้ามาเต็มเปา !

“พลั่ก ! ” หมัดนั้นซัดลงที่ใบหน้าของเธอ เธอหน้ามืดตาลาย ใน ปากรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือด

เลือดไหลออกมาจากมุมปากตัดกับผิวขาวของเธอ

ไปเวยเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเผยถึงเลือดสีแดงสดในปากเธอ “ทําร้ายฉันงั้นเหรอ ? ดีมาก ฆ่าฉันเลยซิ ! ยิงซิ ! ”

“นังแพศยา ! ” ชายหนวดเครารุงรังดึงผมเธอให้เงยหน้าขึ้น จน แทบจะยกไปเวยขึ้นทั้งตัวได้ รีบเหรอ ? ยังมีอีกหลายอย่างรอ แกอยู่ ตายตอนนี้คงน่าเสียดายนะ ?”

“เอาตัวไป ! ”

ไป๋เวยคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้ จากเดิมเธอต้องการหนีไป ระหว่างทาง แต่กลับถูกคนของเงินเหลียวเข้ามาขวางไว้ กู้เยน เซินจะหาเธอเจอได้อย่างไร ?
ในใจเธอเจ็บปวดและสิ้นหวัง 1 เวยสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความ ตายที่กำลังเข้ามาเยือน

กู้เยนเซินพบว่าจุดสีแดงนั้นไม่ขยับ แต่รถยังไปไม่ถึงท่าเรือ

“คุณชายหลง ผมสงสัยว่าเธอจะถูกคนพาตัวไปแล้ว มือถือของ เธออยู่ที่ถนน1408 ห่างจากท่าเรือจิน45กิโลเมตร

เครื่องบินส่วนตัวของหลงเซียวบินมาถึงเท่าเรือเรียบร้อย แต่ยัง ไม่ได้ลงจอด หลงเซียวก้มมองลงไปด้านล่าง “คนของเงินเหลียว น่าจะพาเธอไปทางเรือ เรือของพวกมันน่าจะจอดอยู่แถวนี้ ถ้าหา พวกมันเจอก็คงเจอเธอด้วย

“ฝากด้วยนะ ผมใกล้ถึงแล้ว ! ”

“อืม !

หลงเซียวเปิดช่องเล็กๆระหว่างเครื่องบินออกแล้วหยิบปืนขึ้นมา บรรจุกระสุน “ฉิบ ! ” เขาลั่นไกไปยังบางแห่งเพื่อทดลอง

เนื่องจากเขาไม่ได้หยิบปืนด้วยตัวเองมาพักหนึ่งแล้ว

ผู้ขับเครื่องบินมองดูมองไปยังคุณหลง แล้วพูดอย่างชื่นชมว่า “เจ้านาย เพิ่งเคยเห็นคุณใส่กระสุนปืนด้วยตัวเอง สุดยอด !

หลงเซียวถามอย่างไม่เข้าใจว่า “แค่นี้ก็เก่งแล้วเหรอ ? ”

ผู้ขับกลืนน้ำลาย ..………..ผมว่าเก่งครับ ! ”

นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวเลื่อนไปยังแผนที่ จากนั้นกำหนดจุด หมายพูดว่า “จอดที่นี่”

เป้าหมายที่เขาบอกนั้นคือบนเรือสำราญลำใหญ่ ในเรือนั้นมีลาน จอดเครื่องบินอยู่ เป็นเรือส่วนตัวของหลงเซียวที่จอดไว้ ณ ท่าเรือ

“ครับ ! รอสักครู่

เครื่องบินลงจอดอย่างนิ่มนวลสู่พื้นของเรือสำราญขนาดใหญ่ หลงเซียวปลดเข็มขัดนิรภัยและถอดหมวกออก “รอผมอยู่ที่นี่ และรอฟังคำสั่ง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ