ตอนที่ 320 ลั่วหานทำให้โม่หรูเฟยตื่นตระหนกตกใจ

ตอนที่ 320 ลิ่วหานทำให้ไม่หรูเฟยตื่นตระหนกตกใจ

โม่หรูเฟยสองตาจ้องมองหน้าของล้วหาน สายตาของเธอดู เหมือนกับถูกสายตาตรงหน้านี้ดึงดูดเข้าแล้ว อีกฝั่งที่นิ่งๆเย็นชา เป็นใบหน้าที่สวยมากๆ สวยจนไร้ที่ติ สวยราวกับรูปประติมากรรม สวยราวกับทะเลสาบน้ำนิ่ง

ใบหน้าที่สวยเกินไปนี้ กลับดูห่างไกล แปลกหน้า เข้าไม่ถึง

นี่เป็นรูปลักษณ์ดั้งเดิมเหรอ….ไม่ใช่

จู่ๆโม่หรูเฟยก็ถอยหลังไปเหมือนกับเห็นผี ข้างหลังชนเข้ากับ โซฟาอย่างจัง แผ่นหลังเจ็บขึ้นมาทันที

แต่ความเจ็บบนร่างกายกลับไม่สามารถช่วยบรรเทาความตกใจ กลัวของเธอได้ สองมือกำแน่น เพราะว่าแรงสะเทือนในใจทําให้ ตัวเธอสั่นเล็กน้อย

ลั่วหานเข้าใกล้เธอไปทีละคืบๆ ค่อยเอาหน้าเข้าไปอยู่ตรงหน้า ของเธอทีละนิดๆ ใบหน้าที่ขาวไร้ที่ติเนื่องจากอยู่ใกล้กันมากเลย ดูชิดขึ้นหลายเท่า ทุกๆรายละเอียดปรากฏให้เห็นอยู่ตรงหน้า

โม่หรูเฟยก่าโซฟาแน่น แทบจะฉีกโซฟาออก แก……แกอย่าเข้า มา ! อย่าเข้ามา…….

ลมหายใจของลัวหานรดหน้าเธอ ยิ้มราวกับดอกกุหลาบมีหนาม ที่ถูกลมพัดโบกไปมาหลายต่อหลายครั้ง เธอคว้ามือของโม่หรู เฟยเอาไว้ แล้วบังคับให้เอามือมาแตะที่หน้าของตัวเอง เสียงยัง คงนิ่งๆเหมือนเดิม รอยยิ้มยังคงเย็นชาแปลกๆโม่หรูเฟย ใบหน้า นี้ เธอชอบไหม?”

โม่หรูเฟยตกใจจนขวัญกระเจิง ใบหน้าที่สวยงามใบหน้านี้จู่ๆก็ กลายเป็นฝันร้าย ใบหน้าที่ละเอียดนุ่มของเธอจู่ๆก็เปลี่ยนไปเป็น ใบหน้าที่ดูน่ากลัว ทำให้ไม่หรูเฟยตกใจจนนั่งขดตัวสายหัวบน โซฟา”อย่าเข้ามา ล้วหานอย่าเข้ามาใกล้ฉัน ! ”

ลั่วหานยิ้มอย่างนิ่งๆ ยกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างคุ้นหน้าคุ้นตา แล้วก็ ดูแปลกหน้าแปลกตาเช่นกัน โม่หรูเฟย ใบหน้านี้ ดูดีไหม?”

“ว้าย!! อย่าเข้ามา !! ลั่วหานไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ! ไสหัวออก ไป ! “เธอขดตัวบนโซฟาพร้อมกับพูดตะโกนขึ้นอย่างตื่นกลัว ราวกับว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ลั่วหานอีกต่อไป แต่เป็นปีศาจ ปีศาจที่สามารถจับเธอกลืนลงไปเมื่อไรก็ได้ ลมหายใจของเธอ หนักหน่วงอยู่นานสองนานราวกับว่าถูกเธอกลืนกินลงไปแล้ว“ออกไป ! ออกไป ! ”

มือซ้ายของล้วหานรั้งมือเธอเอาไว้ เข้าไปใกล้เธอ “โม่หรูเฟย ใบหน้านี้ คือใบหน้าที่พวกเธอให้ฉันมา ยังจําได้ไหม?

ในหัวของโม่หรูเฟยก็มีความทรงจําที่ชัดไปเซมาอยู่เรื่อยๆ ทั้งหมดที่เกี่ยวกับเธอหมุนวนอยู่ในหัวของเธอ ! ทําให้เธอกลัว จนสั่น

“ไม่ ฉันไม่ได้ทำ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ! แกอย่ามาหาฉัน ! ฉู่ลี่ วหาน แกอย่ามาหาฉัน ! “สองมือของโม่หรูเฟยกวัดแกว่งไปมา ตรงหน้า พยายามที่จะสะบัดทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าออกไป ให้หมด แต่มันไม่มี เธอยิ่งดิ้นรนขัดขืน ภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ่ง ชัดเจนขึ้น ชัดเจนจนทำให้เธอรู้สึกว่าฝันร้ายจะกลับคืนมาอีกครั้ง

ลัวหานยิ้มอย่างเยือกเย็นมากขึ้น เผยให้เห็นฟันที่เรียงเป็น ระเบียบขาวสะอาด ไม่หรูเฟย ใบหน้าที่สวยขนาดนี้ เธออยากได้ มันไม่ใช่เหรอ? ถ้าเกิดให้ใบหน้านี้กับเธอ เธอว่าไง? ถ้าอยากได้ ล่ะก็ จะผลักเธอลงจากหน้าผา แล้วค่อยเปลี่ยนหัวเปลี่ยนหน้า ใหม่ให้กับเธอ ให้เธอได้มีใบหน้าที่สวยงาม ให้เธอได้กลายเป็นผู้ หญิงที่สวยที่สุด ดีไหม?

โม่หรูเฟยสีหน้าซีดขาวจนหมด เธอมดตัวสั่นๆอยู่ที่มุมโซฟา นั่ง ดขาทําตาโต
“ไม่…ฉันไม่ต้องการ ฉู่ลั่วหาน แกปล่อยฉันไป ! ”

แม้ว่าเธอจะกำลังดิ้นรนขัดขืน แต่แรงทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอก็ ค่อยๆสูญหายไปเนื่องจากความตื่นตกใจ สุดท้ายก็ทำได้แค่นั่ง อ่อนปวกเปียกอยู่บนโซฟา อย่างไรก็ตามถูกลัวหานกดบังคับเธอ ได้อย่างสมบูรณ์โดยใช้แค่มือเดียว

เธอพูดถูก ฉันไม่ต้องทําอะไรก็ได้ทุกสิ่งทุกอย่างมาแล้ว ฉัน ไม่ได้ทำอะไร ก็กลายเป็นโรคเอดส์ ฉันไม่ได้ทำอะไร ก็มีใบหน้า ที่ทําให้ใครๆต่างก็อิจฉา ฉันไม่ได้ทําอะไร ในหัวก็เต็มไปด้วย ม เลือด ฉันไม่ได้ทําอะไร ก็กลายเป็นเมียที่ตายไปแล้วของสามี ฉัน ไม่ได้ทําอะไร…….

เธอแนบตัวเข้าไป ปลายจมูกแทบจะไปชนกับจมูกของโม่หรูเฟย น้าเสียงเยือกเย็นราวกับมีน้ำแข็งที่แหลมคมคอยขีดคอยข่วน เยือกเย็นจนทําให้โม่หรูเฟยอิ้งชะงักไปในทันที

“ไม่หรูเฟย ฉันไม่ได้ทําอะไร กลับมีคนอยากที่จะเอาชีวิตของฉัน อยากให้ฉันตายโดยไม่มีหลุมศพ…..เธอยิ้ม ยิ้มบางเบา และอ่อน โยนสุดๆ ไม่หรูเฟย ชะตาชีวิตของฉันดีขนาดนี้ เธออยากได้ไหม ล่ะ?”

โม่หรูเฟยราวกับเลือดในร่างกายแข็งตัวไม่ไหลเวียนแล้ว จ้อง มองฉู่ลั่วหานที่พูดตั้งแต่ต้นจนจบอย่างคล่องแคล่วด้วยสีหน้า สบายๆ
เธอได้ฟังแล้วในใจของเธอก็เหมือนกับถูกมีดแทงเข้าไปดัง ฉีก ขณะที่โม่หรูเฟยกำลังตื่นตกใจอยู่นั้น ผู้ชายทั้งสองคนก็ไม่ได้ พูดอะไร

หลงเซียวที่เห็นล้วหานฟังคําพูดเยาะเย้ยและอัปยศอดสูของ โม่หรูเฟยจนจบอย่างไม่มีท่าจะขยับเขยื้อนในตอนแรก และเขา กําลังรอการตอกกลับของภรรยาอยู่ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าทุกประ โยคที่ลั่วหานพูดออกมาจะมีพลังทำลายล้างที่แข็งแกร่งขนาดนี้

ใจที่สั่นเพราะว่าเธอ ถึงขนาดที่แทบจะหยุดหายใจ

ความเจ็บปวดในใจค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายของเขา เธอ พูดอย่างง่ายๆ แต่เขาฟังแล้วในทุกๆประโยคล้วนแฝงไปด้วย ความเศร้าโศก ถ้าตอนที่เจอเข้ากับตัวเองจะมีสภาพจิตใจเป็นยัง ไงกันนะ?

เกาจิ่งอานก็นิ่งเงียบ ดอกไม้ในมือถูกเขาเด็ดทิ้งไปอยู่หลาย ดอกโดยไม่รู้ตัว กลีบดอกไม้ที่ยับเยินร่วงลงบนพื้น เกาจึงอาน ไม่รู้เลยสักนิด

โลกที่ฉู่ลั่วหานออกมามันเป็นแบบไหนกัน?
จินตนาการไม่ได้เลย

โม่หรูเฟยปากสั่น ทั้งตัวกระสับกระส่ายจนแทบจะล้มลงไปไม่ ไม่อยาก ฉล้วหาน……..ไม่ได้ทํา แถม….แกส่งเธอเข้าไปในก แล้ว จะเอายังไงอีก?”

เกา งอานเส้นเลือดกระตุก สายตาของล้วหานจ้องไปที่สภาพที่ ผอมบางสภาพนั้น

ล้วหานยิ้มเล็กน้อย ขนาดนรกฉันยังไปมาแล้ว แค่ให้เธอเข้าไป ในคุกมันจะแค่ไหนกันเชียว? หม?”เธอลากยาวเสียงตอนที่พูดคำ สุดท้าย น้ำเสียงที่ไพเราะและนิ่งๆในตอนแรกจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นน้ำ เสียงที่น่าดึงดูดขึ้นมาทันที

โม่หรูเฟยกลืนน้ำลาย มองเธออย่าประหลาดใจ” ลั่วหาน แกคิด จะทำอะไร? จะเอายังไง?”

เกาหยิ่งจื้อก็เข้าไปในคุกแล้ว ยี่สิบปีหลังจากที่เธอเกือบจะใช้ ชีวิตในคุก จิตใจของผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยม เยือกเย็น แข็งแกร่ง หนักแน่นมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก

ลัวหานจับคางของเธอ เชิดขึ้นมา เธอคิดว่าฉันจะทำอะไร? ไม่ หรูเฟย ที่ฉันมีทั้งหมดนี้ล้วนต้องขอบคุณพวกเธอนะ พวกเธอดี กับฉันขนาดนี้ เธอว่า ฉันควรจะตอบแทนพวกเธออะไรบ้างไหม? เธอให้หน้าใบนี้กับฉันมา ฉันให้หัวใจกับเธอเป็นยังไง?”

พูดพลาง นิ้วมือที่เรียวยาวดูดีของเธอก็จิ้มๆ หัวใจของโม่หรู เฟย รอยยิ้มดูลึกลับซับซ้อน

ไม่ ! ไม่ ! .….….……..สําคอที่แห้งของโม่หรูเฟยทําได้แค่ฝืนพูดค่า ง่ายๆออกมาได้เล็กน้อย ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

ล้วหานยิ้มๆ สบถเสียง ออกมา เธอกลัวอะไร? ฉันเป็นหมอ แถมเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโรคหัวใจโดยเฉพาะด้วย เปลี่ยนหัวใจไม่ เจ็บหรอก เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมาะสมกับหัวใจอะไรล่ะ? ใจหมาป่า ปอดสุนัขที่เขาพูดกันดีไหม ฉันควรจะเปลี่ยนใจแบบไหนให้เธอ

“ไม่ ฉันไม่……..วหาน แก แกออกไปนะ ปล่อยฉันไป ! ปล่อย ฉันไป……โมหรูเฟียตกใจจนสีหน้าขาวซีดกว่ากระดาษ ราวกับ เกล็ดนํ้าแข็ง

มือของลั่วหานยังคงรั้งเธอเอาไว้ ดอกพุดซ้อนบนตัวเธอส่งกลิ่น หอมบางๆตลบอบอวลที่ปลายจมูกของเธอ กลิ่นหอมของดอก พุดซ้อนแผ่กระจายกลบกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ กลิ่นหอมบางเบา อ่อนๆ แต่กลับน่ากลัว

นั่นเป็นกลิ่นของ ลั่วหาน ! ของลั่วหน……
มือของลั่วหานค่อยๆขยับจากหัวใจของเธอขึ้นมาตรงศีรษะ หรือ ว่า ฉันจะเปลี่ยนสมองให้เธอเป็นยังไง? ให้เธอฉลาดขนสักหน่อย จากนี้เวลาทำอะไรก็จะได้รู้จักใช้สมองคิดซะบ้าง อย่าให้ตัวเองโง่ ซะจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”

นิ้วมือจิ้มที่ศีรษะของเธอ กดๆจิ้มๆอย่างเป็นจังหวะ

โม่หรูเฟยมีเสียงดังก้องอยู่ในหัว”ไม่ จากนี้ไปจะไม่ทำแล้ว จะไม่ แล้ว แกปล่อยฉันไป……ปล่อยฉันไป……มือของโม่หรูเฟยคว้าข้อ มือของเธอ คิดที่จะดึงมือของเธอออก แต่แรงของตัวเองกลับมี ไม่พอ

ลั่วหานออกแรงเบาๆ เพื่อสลัดมือของโม่หรูเฟยออก “ไม่หรู เฟย ฉันมึนะ เธออยากได้ไหม? สามีของฉัน สถานภาพของฉัน ตำแหน่งชื่อเสียงของฉัน อำนาจหุ้นของบริษัทโม่ชื่อที่อยู่ในมือ ของฉัน อยากได้ไหม?

โม่หรูเฟยบังคับปาก สายหัว

ระยะห่างระหว่างหน้าของล้วทานกับไม่หรูเฟยใกล้กันมาก ไม่ หรูเฟยแทบจะไม่มีโอกาสได้หลบไปไหนเลย ทำได้แค่มองสีหน้า อารมณ์ของเธอ ดูการเปลี่ยนแปลงไปมาของรายละเอียดต่างๆ บนใบหน้า

จากนั้นก็ยากที่จะขยับตัวไปไหน
ลั่วหาน หึ ออกมาหนึ่งคำ รอยยิ้มบางๆยังคงอยู่บนใบหน้าไม่จาง หายไปในเมื่อไม่อยากได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอถามคุณโม่หรูเฟย หน่อยนะ ว่าวันนี้เธอมาทำอะไรที่นี่?”

สมองของโม่หรูเฟยหยุดนิ่งไปนานแล้ว เธอจะรู้ได้ยังไงว่า หลังจากที่ฉู่ลั่วหานเล่นอ้อมค้อมไปไกลขนาดนั้นจู่ๆก็กลับมาที่ ประเด็นเดิม

ในหัวของเธอว่างเปล่าอยู่สักพัก หาคำพูดตอบกลับไปไม่ได้

แววตาที่เย็นชาของหลงเซียวตอนนี้เยือกเย็นจนหาที่เปรียบไม่ ได้ รู้สึกขยะแขยงไม่อยากมองโม่หรูเฟยอีก

เกาจิ่งอานคิดว่าขืนปล่อยแบบนี้ต่อไปคงจะไม่ได้การ โม่หรูเฟย จะต้องถูกลั่วหานทำให้ตกจนเป็นโรคประสาทแน่ๆ ดังนั้นจึงก้าว เท้าเดินเข้าไปข้างหน้า

“คุณนายหลง ช่วยให้เกียรติพวกเราหน่อยได้ไหม? วันนี้หรูเฟ ยมารบกวนคุณแล้ว ผมขอโทษคุณแทนเธอก็แล้วกัน ตอนนี้ให้ ผมพาเธอกลับไปได้ไหม?”

เกาจิ้งอานหยาดเหงื่อไหลซึมออกมาระหว่างคิ้วเรียบร้อยแล้ว พอเขาหันไปมองลั่วหาน ก็ตกใจขึ้นทันที
ที่ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ครอบคลุมไปด้วยพลังที่ทำให้คนรู้สึก ประหลาดใจมากๆ

ล้วหานปล่อยข้อมือของโม่หรูเฟย รู้สึกว่ามากเกินไปแล้ว คุณ เกา ลูกพี่ลูกน้องของคุณดูเหมือนความทรงจําจะไม่ค่อยดีนะ ลืม เรื่องที่เคยทําในอดีตไปจนหมดแล้ว ฉันแค่ช่วยรื้อฟื้นความจําให้ เธอเท่านั้น ทําไมคุณถึงต้องจริงจังขนาดนี้ด้วย?”

เกาจิ่งอานกลืนน้ำลาย เอ่อ…..คุณนายหลง เมื่อก่อนหรูเฟยทำ เรื่องเลวๆมาเยอะ ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ทำอีกแล้ว คุณวางใจได้”

ลั่วหานกัมมองโม่หรูเฟยที่ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรไม่กล้า? ทําไมฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเลยล่ะ? แต่ไม่ว่าเธอกล้าหรือไม่ กล้า ฉันก็พร้อมต้อนรับขับสู้ทุกเมื่อ วันไหนที่ไม่มีศัตรู มันก็จะ รู้สึกเหงาๆ

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน เพราะฉะนั้นโม่หรูเฟย ต้องหัดใช้สมอง บ้าง อย่าเอาแต่ใช้วิธีการต่ำๆที่มันไร้ค่าไร้ศีลธรรมแบบนั้นมา ทําให้ฉันต้องมาขายหน้าที่ ”

เกาจึงอานวางดอกไม้บนโต๊ะ สมองมือพยุงโม่หรูเฟยขึ้น มา”คุณนายหลง คุณชายหลง วันนี้มาสร้างปัญหาให้พวกคุณแล้ว ผมต้องขออภัยด้วยครับ ไว้วันหลังผมจะมาขอโทษด้วยตัวเอง”

พูดจบเขาก็พยุงโม่หรูเฟยเตรียมจะออกจากประตูไป

ลั่วหานเหลือบมองดอกไม้สดที่อยู่บนโต๊ะ ก่อนจะถามขึ้นอย่าง ไม่ได้แยแสอะไร ดอกไม้ช่อนี้ใครเป็นคนซื้อ?”

เกาจิ่งอานคิด บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสที่ได้เปิดทางให้กับลูกพี่ ลูกน้องก็ได้ จึงพูดขึ้นเป็นดอกไม้ที่หรูเฟยเลือกให้คุณ คุณชอบ ดอกพุดซ้อนไม่ใช่เหรอ?”

เกาจิ่งอานยิ้มอย่างฝืน

ลั่วหานพูดขึ้น”ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณเกานำกลับไปด้วยนะ ของขวัญของเธอแพงเกินไปจริงๆ ฉันกลัวจะตอบแทนกลับไม่ ไหว”