ตอนที่ 319 แฟนที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน

ตอนที่ 319 แฟนที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน

ในตอนนี้ถังจิ้นเหยียนกำลังถือเอกสารข้อมูลของคนไข้อยู่กอง หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมาเห็นเจิ้งซิ่วหยา คิ้วก็เผลอขมวดโดยไม่รู้ตัว ทันที

“คุณมาได้ยังไง?”

เจิ้งซิ่วหยากวาดสายตามองไปที่โต๊ะของเขา มองของในมือของ เขา”เชฟถังดูเหมือนจะยุ่งมากนะคะ”

ถังจิ้นเหยียนเปิดเอกสารดูๆ จากนั้นก็สลับไปมองข้อมูล บนคอมพิวเตอร์ พูดขึ้นขณะที่สายตายังจ้องอยู่ที่หน้าจอ คอมพิวเตอร์ งานของหมอก็เป็นแบบนี้แหละ เอาแต่ยุ่งตลอด เวลา แล้วคุณเจิ้งมีเรื่องอะไร พูดออกมาตรงๆเลยดีกว่า

เจิ้งซิ่วหยาเดินเข้าไปในห้องทำงาน ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมาแล้วนั่ง ลง มองสํารวจห้องทํางานของเขา เขาเก็บห้องได้อย่างสะอาด สะอ้านมาก ในตู้ที่อยู่ข้างๆเต็มไปด้วยเอกสารข้อมูลทางการ แพทย์ ในช่องว่างมีเหรียญรางวัลวางตั้งอยู่บางส่วน ยัดรวมๆกัน แบบลวกๆ ดูออกว่าเจ้าของไม่ได้จะสนใจอะไรพวกมันมากนัก
บนตู้สามมุมที่อยู่ข้างๆมีโมเดลของหัวใจคนวางอยู่หนึ่งอัน ตรง หน้าต่าง กระถางต้นไม้วางไว้อยู่สองสามกระถาง เฉดสีของทั้ง ห้องทํางาน หลักๆแล้วเป็นสีขาวกับเขียว ดูสะอาดสะอ้านเหมือน กับไม่ใช่ห้องของผู้ชาย

“ถังจิ้นเหยียน คุณดูเหมือนลืมอะไรบางอย่างหรือเปล่า? ฉันจำ ได้ว่าพวกเราคุยกันแล้ว ฉันหาตัวคนร้ายเจอ คุณต้องมาเป็นเชฟ ให้ฉัน มาทําอาหารให้ฉันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ จําไม่ได้เหรอ?”

ถังจิ้นเหยียนที่ในมือถือเอกสารหนึ่งกองไว้จู่ๆก็หยุดชะงักลง สองสามวินาที จากนั้นเขาก็ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หัน มามองเจิ้งซิ่วหยา เริ่มวันนี้?”

“อื้อ ! ดูจากสถานะของถังจิ้นเหยียน เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนี้มารับ คุณเองกับตัวของตัวเองเลย เอารถตำรวจของประชาชนมารับคุณ เองเลยด้วย ให้เกียรติคุณมากๆเลยนะ”

เจิ้งซิ่วหยาหมุนๆกุญแจในมืออยู่สองสามรอบ มองถังจิ้นเหยีย นกึ่งๆยิ้ม

เขาเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็จัดการกับเอกสารต่ออีกเดี๋ยวผม ต้องไปดูคนไข้อีกสองสามคน คุณเจ๋งไม่ต้องรอผมที่นี่หรอก คุณ กลับไปก่อนเถอะ แถมผมรู้สึกว่านั่งรถตำรวจก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ดี อะไรสักเท่าไร”
“ฮ่าๆ ! คนที่นั่งรถตำรวจไม่จําเป็นต้องเป็นคนร้ายเสมอไป คุณ กดดันอะไร?”เจิ้งซิ่วหยาชกมุมปากบางๆ ไขว้ขามองสํารวจผู้ชาย ที่อ่อนโยนและสง่างาม

ถังจิ้นเหยียนพอเตรียมเอกสารเสร็จ ก็หยิบหูฟังแพทย์มาแขวน ที่คอ คุณเจิ้งผมต้องไปห้องผู้ป่วยแล้ว คุณกลับไปก่อนได้นะ

เจิ้งซิ่วหยากระตุกคิ้ว”OK ที่นี่คุณเป็นใหญ่ ! แต่คืนนี้คุณอยาก ทำอาหารอะไร ฉันจะได้ไปซื้อวัตถุดิบ”

เห็นถังจิ้นเหยียนลุกขึ้นมา เจิ้งซิ่วหยารู้สึกว่าแสงแดดบนฟ้าที่ อยู่ตรงหน้าพอมาต้องกับเสื้อของเขาแล้วทำให้สว่างเจิดจ้าน เสื้อกาวน์สีขาวบริสุทธิ์ที่สวมบนร่างกายที่สูงโปร่งของเขา จู่ๆก็ เปลี่ยนเป็นดูสดใสขึ้นมา ใบหน้าของเขาอ่อนโยน ทำให้คนที่เห็น รู้สึกสนิทสนมคุ้นเคย พอเสื้อกาวน์สวมลงไปแล้ว ใบหน้าที่หล่อ เหลาใบหน้า จู่ๆก็น่านับถือและมีเสน่ห์ไม่น้อย

แปลก ก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่รู้สึกนะ?

เจิ้งซิ่วหยายกปากบางๆขึ้นเล็กน้อย ยิ้มอย่างสดใสและภาค ภูมิใจ”ถังจิ้นเหยียน คิดไม่ถึงว่าคุณใส่ชุดกาวน์แล้วยังดูดีมากอยู่ นะเนี่ย ! ฉันจะซื้อผ้ากันเปื้อนที่ดูดีกว่าให้คุณ ! เจอกันตอนค่ำ นะ! ”
ถังจิ้นเหยียนจากสีหน้าที่ดูอารมณ์ดีกลายเป็นสีหน้าที่ช่วยไม่ได้ ทันที เดินเฉียดไหล่ของเจิ้งซิ่วหยาตรงไปยังห้องผู้ป่วย

ทางด้านของเจิ้งซิ่วหยาก็ออกมาจากห้องทำงานจองถังจิ้นเห ยียน ขณะที่ลงลิฟต์ก็เห็นล้วนานที่สวมชุดลำลองในลิฟต์เข้า พอดี

ล้วหานกําลังอธิบายรายงานการตรวจของคนไข้ให้กับหลินซีเห วิน ปากพูดคําศัพท์ภาษาอังกฤษเฉพาะทางออกมาอย่างต่อเนื่อง ท่าทางที่อธิบายอย่างจริงจัง สีหน้าด้านข้างดูสวยงามสุดๆ

เจิ้งซิ่วหยาโบกๆมือ”ฮาย หมอจู่ ! ”

ล้วหานเงยหน้าขึ้นมามองผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามา ก่อนจะพยัก หน้า“สวัสดี คุณตำรวจเจิ้ง

เนื่องจากรู้เรื่องราวในสมัยก่อนของถังจิ้นเหยียนและฉู่ลั่วหาน เจิ้งซิ่วหยาจึงมองเธออยู่นานอย่างช่วยไม่ได้ ตั้งแต่หัวจรดเท้า

จากภาพรวมจนถึงรายละเอียดยิบย่อยแล้ว ก็ต้องยอมรับว่า ผู้ หญิงคนนี้มีทุนเดิมที่ทําให้ผู้ชายหลงใหลอยู่ เธอก็ยกไหล่อย่าง สดใสร่าเริง สมแล้วนะคะเนี่ยที่หมอเป็นหน้าเป็นตาของโรงพยาบาลหวาเซีย แต่คุณไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอคะ? ไม่ สบายยังทำงานอีกเหรอ?”

หลินซีเหวินมองเธอ สํารวจตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นเดียวกัน คุณ ตำรวจเจิ้งคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอคะ?”

“ฉัน? มาหาคนน่ะ พวกคุณรู้จัก ถังจิ้นเหยียน

พอได้ยินชื่อของถังจิ้นเหยียน หลินซีเหวินก็เริ่มทําท่า ระแวด ระวังขึ้นทันที หรี่ตาลงราวกับแม่ไก่หวงลูก คุณมาหาหมอถังมี เรื่องอะไร?”

เจิ้งซิ่วหยายกๆไหล่ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆหลินซีเหวินมีปฏิกิริยา ตอบกลับมาแบบนี้”เอ่อ……ฉันกับถังจิ้นเหยียนตอนนี้เป็น…..แฟน กัน ดังนั้นการที่ฉันจะมาหาเขามันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอคะ?

ลั่วหานและหลินซีเหวินพากันจ้องมองมาที่เจิ้งซิ่วหยาพร้อมกัน ต่างคนต่างทําตาโต หลินซีเหวินท่าทางราวกับจะกลืนเจิ้งซิ่วหยา ลงไป

“คุณเป็นแฟนของหมอถัง !! หมอถังไม่มีแฟน ผู้หญิงที่แอบ ชอบหมอถังมีไม่ใช่น้อยๆ แต่ที่กล้าเปิดเผยต่อสาธารณะว่าตัว เองเป็นแฟนของเขา คุณเป็นคนแรกเลยนะคุณตำรวจเจิ้งช่วยพูด จริงจังหน่อยเถอะค่ะ”
เจิ้งซิ่วหยาทําปากเหมือนกับพูดคำว่า”อ้อ”ออกมา”คนแรก แล้วก็ จะเป็นคนสุดท้ายด้วย

ลั่วหานเห็นเจิ้งซิ่วหยาไม่ได้เหมือนกับกำลังล้อเล่น“คุณคือคู่ที่ เขานัดดูตัวด้วยใช่ไหมล่ะ?”

หลินซีเหวินก็ราวกับตื่นขึ้นมาจากฝัน ให้ตายสิ เธอลืมเรื่องที่ถัง จิ้นเหยียนเพิ่งจะไปนัดดูตัวมาในช่วงนี้จนสนิทเลย

“ใช่ค่ะ ดูแล้วความสัมพันธ์ของคุณกับถังจิ้นเหยียนไม่เลวเลยนะ คะ ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็บอกกับคุณหมดเลย ถ้าอย่างนั้นหมอฉี่ก็ รอเขาบอกเรื่องของเราให้คุณฟังก็แล้วกันนะคะ

ประตูลิฟต์เปิดออก เจิ้งซิ่วหยายิ้มอย่างอารมณ์ดีร่าเริงให้กับ พวกเธอทั้งสอง พร้อมกับโบกมือ พูดขึ้น”ไม่อวยพรให้กับฉัน หน่อยเหรอคะ?

หลินซีเหวินกัดฟัน“คุณตำรวจเจิ้งลาก่อนค่ะ !! ”

ลั่วหานพยักหน้ายิ้มๆ”ฉันจะไปแสดงความยินดีกับเขาด้วยตัวเอง คุณตำรวจเจิ้งวางใจได้ค่ะ”

หลังจากเธอจากไป หลินซีเหวินก็ทำเอกสารตกลงบนพื้นใน ลิฟต์อย่างจัง“หมอถังเพิ่งจะรู้จักกับเธอได้ไม่กี่วันเอง !!แล้วจะเปลี่ยนไปเป็นแฟนกันแล้วได้ยังไง ! ฉันไม่เชื่อ ไม่เชื่อ ! ”

ล้วหานคบๆลงบนไหล่ของหลินซีเหวินที่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว พูดปลอบขึ้น ฉันกลับไปถามหมอถังให้มั่นใจสักหน่อย ตอนนี้แค่ ฟังความจากเธอข้างเดียว อย่าเพิ่งตื่นตระหนกไปก่อน

หลินซีเหวินดันๆแว่นที่อยู่ตรงจมูก ไอดอล ฉันจะไม่ตื่นตระหนก ได้ยังไงกันล่ะ? ฉันชอบหมอถังนะคะ ! ฉันอยากเป็นแฟนของ เขา ! ” ลั่วหานยิ้มๆ ถูกท่าทางโกรธฟีดฟัดนี้ของหลินซีเหวิน ทําให้รู้สึกขำๆ เอาเถอะ ยังไม่ได้ยืนยันก็อย่าเพิ่งโมโหก่อน อีก เดี๋ยวพอวิเคราะห์โรคจากสภาพอาการป่วยของคนไข้คนนี้อย่าง ละเอียดแล้วส่งมาให้ฉันด้วยล่ะ

หลินซีเหวินท่าปากมุ่ยพร้อมกับพยักหน้าด้วยความไม่ค่อย เต็มใจมากนัก ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันไปดูคนไข้ก่อน คุณไปพัก ผ่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวถ้าคุณสามีท่านประธานหาคุณไม่เจอจะพลิกฟ้า พลิกแผ่นดินตามหาเอาได้นะ”

ลิฟต์เลื่อนขึ้นบน มาหยุดตรงชั้นของห้องผู้ป่วยVIP ลั่วหานเดิน ออกมาจากลิฟต์ เดินได้สองก้าวก็เห็นคนใส่ชุดสีดำสูงใหญ่ยืน อยู่นอกประตู ในมือของเขาถือดอกไม้สดช่อหนึ่ง ดอกไม้สดโผล่ ออกมาจากข้างลำตัวเขาสองสามดอก
ลั่วหานดูจากด้านข้าง คุณเกา?”

พอได้ยินเสียงบอล้วหาน เกาจิ้งอ่านรีบหันกลับมายืนดอกไม้ใน มือส่งให้พร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้ม คุณนายหลง คุณอาการเป็นยัง ไงบ้าง? ช่วงนี้ผมยุ่งมาก ไม่มีเวลาได้มาเยี่ยมคุณด้วยตัวเอง หวัง ว่าคุณจะไม่โกรธนะครับ”

ล้วหาน มหาอยู่ในใจ เกาจึงอานเกรงใจและมีมารยาทขนาดนี้ กับเธอตั้งแต่เมื่อไรกัน?

ลั่วหานไม่ได้รับดอกไม้มาในทันที เธอถามขึ้นก่อน คุณเกามา ครั้งนี้ กลัวว่าจะทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามอีกแล้ว? ถ้าเกิดคุณจะมา ขอร้องอ้อนวอนแทนซุนเจียลี่หรือว่าพี่สาวของคุณ มันไม่จําเป็น จริงๆ สองเรื่องนี้ฉันยื่นมือไปช่วยไม่ไหว

เกาจึงอานยิ้มอย่างผืนไม่เป็นธรรมชาติ คุณฉลาดเหมือนที่คิดไว้ ไม่มีผิด แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ผมเนี่ยน่ะสิ”

ได้ยินถึงตรงนี้ ล้วหานก็เดินมาหยุดอยู่ข้างนอกประตูเรียบร้อย แล้ว เปิดประตูออก ภาพที่เห็นคือโม่หรูเฟยและหลงเซียวกำลัง นั่งประจันหน้ากันบนโซฟา

จากมุมที่เธออยู่เห็นเพียงแค่หน้าข้างๆของหลงเซียว โม่หรู เฟยกําลังพูดอธิบายอะไรบางอย่างอยู่ มือไม้ท่าทางเล่นใหญ่ เนื่องจากความโกรธ ส่วนหลงเซียวที่นั่งอยู่เยื้องๆกลับมีสีหน้าอารมณ์เย็นชา ไม่พูดไม่จาตลอดเวลา

หลงเซียวฟังจนเริ่มรู้สึกรําคาญ เงยหน้ามองมาไปทางเข้าที่ถูก แสงไฟส่องสว่าง เห็นคนที่มาคือลั่วหาน สีหน้าที่มืดมนในที่สุด ก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม รอยยิ้มที่อบอุ่นนั้นส่องสว่างไล่กลุ่มหมอก ควันที่อบอวลอยู่จนจางหายไป ในขณะเดียวกันก็ทำให้กลุ่มเมฆ มืดมัวตรงหน้าของโม่หรูเฟยสว่างขึ้นมาเช่นกัน แต่พอตอนที่เธอ หันหน้าไปมองตาม แสงสว่างนั่นก็หายกลับเข้าไปในความมืดจน หมดอีกครั้ง

คนที่เขายิ้มให้ จริงๆแล้วคือฉู่ลั่วหาน !

หลงเซียวลุกขึ้นยืน ชุดสูทสีเงินยาวเดินไปหยุดตรงลั่วหาน ใช้ มือเดียวโอบไหล่เธอเอาไว้”ทําไมถึงไม่ไปพักผ่อนข้างใน?”

“จู่ๆคนไข้คนหนึ่งก็เป็นลม ฉันเลยไปดูน่ะค่ะ…..สายตาของเธอ มองไปที่โม่หรูเฟย ยิ้มแบบไร้อารมณ์” ไม่หรูเฟย ดูเหมือนกับว่า เธอจะไม่ได้มาเยี่ยมฉันนะ”

โม่หรูเฟยถูมือพร้อมกับลุกขึ้นยืน รอยยิ้มที่มุมปากดูเย็นชาไม่ น้อย“ฉันไม่ได้มาเยี่ยมเธออยู่แล้ว แต่เห็นเธอไม่เป็นอะไรฉันก็ ค่อยวางใจลงหน่อย แต่แค่ฉันคิดไม่ถึงว่า ลั่วหานคนจิตใจดีที่ ฉันเคยรู้จักคนนั้น ตอนนี้กลับมีจิตใจโหดร้ายขนาดนี้
เธอยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน หยิกนิ้วมือ แทบอยากจะเอาเข็ม พิษแทง ลั่วหานให้ตายๆไปซะ !

ลัวหานอยู่ในอ้อมแขนของหลงเชียว รอยยิ้มที่ละเอียดและอ่อน หวานอีกทั้งอ่อนโยน ไม่หรูเฟย เธอผิดหวังใช่ไหมล่ะ? ใช้วิธี มากมายขนาดนี้ เมแรงกายไปเยอะขนาดนี้ ฉันยังมีชีวิตอยู่อย่าง ปกติดี ส่วนคนข้างกายของเธอ เธอดูเอาเองสิ ล้วนแต่จบลงแบบ ไหน?”

โม่หรูเฟยกัดฟันกรอด ตาที่โกรธเกลียดเต็มไปด้วยความอาฆาต แค้น แต่ไม่กล้าระเบิดออกมาต่อหน้าของหลงเซียว ทำได้แค่ต้อง กลืนกลับลงไป

“ฉู่ลั่วหาน เธออยากรู้ไหมว่าทำไมพวกเรามาถึงจุดๆนี้ได้? ไม่ หรูเฟยเบ้าตาขมุกขมัวมืดมน คําพูดนี้เธอพูดอย่างเศร้าใจและ โกรธแค้น

ลั่วหานไม่พูดอะไร มองเธอที่โกรธจนหน้าถอดสีอย่างเงียบๆ

โม่หรูเฟยคว้ากระเป๋าที่อยู่บนโซฟาขึ้นมา พูดคำหยุดคำ เพราะ ว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรมกับพวกเราไงล่ะ ! เหอะๆ ของที่เธออยากได้ ก็ได้มันมาง่ายๆ ไม่…ต่อให้เธอไม่อยากได้อะไรเลย กลับได้ ทั้งหมดไปอยู่ดี”
“แล้วพวกเราล่ะ? ต่อให้ทุ่มเทไปหมดทุกสิ่งทุกอย่างสิ่งที่ได้ กลับมาก็คือความว่างเปล่า ฉู่ลั่วหาน ถ้าเป็นเธอ เธอจะไม่โกรธไม่ เกลียดเลยอย่างนั้นเหรอ !!

“ฉู่ลั่วหาน เธอใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายเกินไป เธอไม่มีทาง เข้าใจจิตใจของพวกเราหรอก ดังนั้นเธอไม่มีสิทธิ์จะมามองฉัน ด้วยสายตาเมตตาแบบนั้น !

เสียงที่โม่หรูเฟยพูดยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ พอพูดมาถึงช่วงท้ายเธอก็ ตะโกนแหกปากสุดเสียง พูดพลางด่าไปพลางจู่ๆน้ำตาของเธอ ไหลออกมา ร่างกายที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้จู่ๆก็ร่วงลงไปนั่งบนโซฟา จากนั้นก็มองฉู่ลั่วหานเงยหน้าพร้อมกับพูดขึ้น แกได้ทุกสิ่งทุก อย่างไปแล้ว ! คนที่แกรัก งานที่แกต้องการ มรดกของบริษัทจ่ ชื่อ ทุกคนต่างชื่นชมยินดี……….. วาน ! ฉันล่ะ? ฉันยัง เหลืออะไร ! ”

“ทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน เป็นเพราะว่าเธอ….มันพังทลายไป ทั้งหมด ! ทั้งหมดทุกอย่าง !! ”

ฟังโม่หรูเฟยพูดด่าด้วยความอดทน ล้วหานค่อยๆยิ้มอย่างขมขื่น และหมดหนทาง เธอเดินเข้าไปใกล้ๆโม่หรูเฟย มองตาของเธอ อย่างสงบเงียบ ไม่หรูเฟย เธอรู้จักฉันไหม? ดูให้ฉันให้ชัดๆ เธอ รู้จักฉันไหม?”