ตอนที่ 300 มากัดหมา

ตอนที่ 300 หมากัดหมา

ถังจิ้นเหยียนได้ยิน ก็หัวเราะไม่พูดอะไร จิบกาแฟ ให้กลิ่นหอม ของกาแฟอบอวลในปาก

ลั่วหานก็นึกอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “แต่ว่าจิ้นเหยียน จากชื่อเสียง ของฉัน คุณว่าคู่นัดบอดของคุณจะไม่รู้จักฉันเหรอ? ถ้าคุณให้ฉัน ไป ความลับก็แตกทันทีเลยซิ”

ถังจิ้นเหยียนซ้ำอึ้ง ก็เห็นด้วยกับความคิดเห็นของลั่วหาน “แต่ ตอนนี้ผมอยู่เมืองหลวง ก็ไม่มีเพื่อนผู้หญิงคนอื่นแล้ว ถ้าคุณไม่ ช่วยผม..……..

เขาพูดไปครึ่งหนึ่ง ก็ให้ลั่วหานคิดเอาเอง

ลั่วหานเหมือนเพิ่งตื่น มีคนหนึ่งเหมาะสมมาก

“เรื่องนี้ปล่อยให้ฉันจัดการเอง ฉันรับรองว่าตอนคุณไปนัดบอด จะมีผู้ช่วยที่ดีแน่นอน คุณเอาเวลาและสถานที่ให้ฉัน ฉันจัดการ ให้

สําหรับความมั่นใจของลั่วหาน ถังจิ้นเหยียนกลับรู้สึกแปลกใจ “คุณไปหาคนช่วยจากไหน? ใคร? คงไม่ใช่เพื่อนรักคุณลู่ซวงซวงมั้ง?”

ล้วหานยิ้มอย่างลึกลับ “เป็นความลับก่อน ถึงเวลาคุณก็รู้เอง

“ได้ งั้นก็ให้คุณช่วยแล้วนะ

ดื่มกาแฟกับถังจิ้นเหยียนเสร็จก็กลับเข้าออฟฟิศ ระหว่างทาง เห็นทีวีกำลังประกาศข่าว

“คุณหนูตระกูลโม่ โม่หรูเฟยซึ่งถูกจับกุมในคดีลักพาตัว จากการ สอบสวนแล้วไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันโดยตรง ผู้ต้องหาหลัก เฉียวซีได้เสียชีวิตแล้ว โม่หรูเฟยซึ่งถูกจำคุกนานสิบวัน วันนี้ได้ ถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว…….

ในภาพ ไม่หรูเฟยใส่แว่นตาดำขนาดใหญ่ บังหน้าเธอไปแล้ว เกินครึ่ง ใส่ชุดสูท รูปร่างดูผอม ผอมไปเยอะทีเดียว

ดูแบบนี้แล้ว เธออยู่ข้างในน่าจะได้รับบทเรียนไม่น้อย

“คุณโม่ สำหรับคดีลักพาตัวนี้ คุณถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคนบงการ คุณมีอะไรจะอธิบายไหม?”

“เฉียวซีทำไมต้องใส่ร้ายคุณ? คุณกับเฉียวซีมีความสัมพันธ์อะไรกัน?”

“คุณมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเกี่ยวกับในคดีนี้?”

จากคำถามของนักข่าว ฟังออกว่าพวกนักข่าวไม่ได้รู้สึกเกรงใจ โม่หรูเฟยเลย แต่ไม่หรูเฟยก็สงบสติอารมณ์ได้ จากคำถาม มากมายเธอไม่ตอบอะไรสักคำ

“คุณโม่ คู่หมั้นคุณตอนนี้ขาพิการทั้งสองข้าง งานแต่งก็พวกคุณ ยังจัดตามเดิมไหม?”

“คุณซุนปิงเหวินเคยบอกว่างานหมั้นของพวกคุณจะจัดขึ้นวัน ที่16 ตอนนี้ก็เลยงานหมั้นของพวกคุณไปหลายวันแล้ว อยาก ทราบว่านี่หมายถึงงานหมั้นพวกคุณได้ยกเลิกไปแล้วใช่ไหม?”

“เป็นความหมายของคุณฝั่งเดียวใช่ไหม?”

คำถามยังคงกระหน่ำมาเรื่อยๆ เหล่านักข่าวก็พยายามเข้าไป ถามโม่หรูเฟยที่ถูกบอดี้การ์ดปกป้องไว้ พยายามจะถามให้ไม่หรูเฟยเปิดปากพูด แต่ไม่เลย โม่หรูเฟยไม่พูดสักคำ

โม่หรูเฟยถูกล้อมด้วยนักข่าวออกมาจากสถานกักกัน รอบตัว เป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยของตระกูลโม่ ปกป้องจนส่งขึ้น รถอย่างปลอดภัย ตลอดทางมาโม่หรูเฟยกัมหัวตลอด หน้าดำ เคร่งเครียด เม้มปากไว้แน่น

รถขับออกไปอย่างรวดเร็ว นักข่าวก็ตามไม่ทันแล้ว จึงยืน รายงานข่าวกับที่ “งานแต่งระหว่างโม่หรูเฟยกับซุนปิงเหวินได้ถูก ระงับแล้ว ซุนปิงเหวินในวันนี้ได้สูญเสียขาทั้งสองข้างไปยังคง ได้ใจของคุณโม่หรูเฟยหรือไม่ เราจะติดตามต่อไป

ล้วหานถอนหายใจ พูดกับถังจิ้นเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ “นักข่าว คนนี้ปากไม่ปล่อยคนอื่นเลย

ถังจิ้นเหยียนเบ้ปากพยักหน้า “ใช่ คุณพูดถูก ถ้าคนที่เขากล่าว ถึงเป็นคุณ คาดว่าอีกหนึ่งชั่วโมงก็คงได้หายตัวไปแน่

ลั่วหานเอียงคอกวาดสายตาไปมองถังจิ้นเหยียน “ฉันว่าตอนนี้ คุณพูดอะไรเหมือนสอดแทรกความหมายอื่นอยู่นะ?”

ถังจิ้นเหยียนยอมรับ “เพราะว่าตอนนี้ผมรู้แล้ว เรื่องที่หลงเซียว ทำให้คุณมันถึงจุดนี้แล้ว จากนี้ไปคงไม่มีนักข่าวคนไหนกล้าเอา คุณมาพูดแล้ว แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”
“ฟังแล้วไม่ค่อยเหมือนคำชม

ถังจิ้นเหยียนหวั่นไหว เกือบเอามือไปจับผมถั่วหาน แต่ก็กลั้นไว้ กำมือแน่นในกระเป๋า “การประชุมวันนี้ ดูไม่ออกเหรอ? คุณเป็น ภรรยาของหลงเซียว ก็มีสถานะเป็นนายหญิงของโรงพยาบาล หวาเซี่ย อีกหน่อย พวกผู้บริหารของโรงพยาบาลหวาเซียยังต้อง ก้มหน้าให้คุณ

ลั่วหานขมวดคิ้ว “ความรู้สึกนี้… ก็ไม่เลว

“ฮาๆ คุณนี่”

ถึงแม้ว่าลั่วหานยังไม่ค่อยชินกับการถูกลอบล้อมเพราะชื่อของ หลงเซียว แต่ผู้ชายของเขาคือหลงเซียว สักวันก็ต้องเคยชินกับ การถูกผู้คนรอบล้อม เมื่อเทียบกับการหลบเลี่ยง ยอมรับอย่างใจ กว้างดีกว่า

ภาพเดียวกัน ก็อยู่บนจอทีวีในห้องทำงานของหลงเซียว

นิ้วของหลงเซียวหมุนแหวนบนนิ้ว สายตาเย็นชา ไม่เห็นอารมณ์ ใดๆบนใบหน้าเลย เมื่อรถขับออกไปแล้ว หลงเซียวก็กดรีโมทปิด ทีวี
ตงหมิงมองสีหน้าของบอสอยากระมัดระวัง “บอส ตอนนี้คุณไม่ ออกมาแล้ว จากนี้เธอคงต้องเคลียร์เรื่องวุ่นวายของบริษัทโม่ซื่อ แน่นอน ทางเราต้องทำอะไรไหมครับ?”

หลงเซียวเงยหน้า สายตามาคมเข้มนั้นแสดงความดูถูก “ตระกูล โม่ตอนนี้แค่ลมพัดหน่อยก็ตกเหวแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไร วิกฤตการเงินรอบหน้าพวกเขาไปไม่รอดแน่

แต่ว่า……โมหรูเฟยหมั้นหมายกับซุนปิงเหวินไว้ ถ้าตระกูลโม่กับ ซุนปิงเหวินรวมตัวกัน ก็น่าจะมีโอกาสหน่อย?”

“ซุนปิงเหวินเหรอ?” คำพูดที่ดูเหยียดหยามออกมาจากปากหลง เชียว เขาเรียกชื่อนี้ออกมา แล้วยิ้มอ่างดูถูก “ซุนปิงเหวินรีบร้อน จะหมั้นหมายกับโม่หรูเฟย ก็เพราะอยากใช้กองทุนของตระกูล โน่ อยากรบผูกมัดกับตระกูลโป บริษัทของซุนปิงเหวินขาดทุนมา ตลอด นายไม่รู้เหรอ?”

“ไม่ใช่มั้ง? การดำเนินการของบริษัทซุนปิงเหวินตอนนี้ดูแล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไร อีกอย่างตระกูลซุนหลายปีนี้ก็สะสมเงินทุน ไม่น้อย เครือข่ายของตระกูลซุนไม่ใช้ได้ ทําไมถึงขาดทุนมา ตลอด?”

หลงเซียวดึงเอกสารฉบับหนึ่งให้จัดงหมิง “ดูอันนี้”

ตงหมิงเปิดเอกสารดูอย่างสงสัย พอดูแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนทันที “ทำไมจำนวนเงินกู้ของซุนปิงเหวินถึงได้….มากมายขนาด นี้? หลายปีนี้เขาดูแลบริษัทยังไง? ถึงทำให้ตัวเองมาถึงจุดนี้ได้?”

หลงเซียวพูด “ปัญหานี้ นายคงต้องไปถามเขาเอง ยังไงก็แล้ว แต่ ตอนนี้ซุนปิงเหวินแบกภาระหนี้สินมากมาย ขอแค่ขาเขาเดิน ได้ ก็ต้องถูกหนี้สินกดทับ ประกาศล้มละลาย หรือไม่ก็ดึงโม่หรูเฟ ยลงไปด้วย จะตายก็ตายด้วยกัน อยู่ก็อยู่ด้วยกัน”

จี้ตงหมิงกัดฟัน ถอนใจอย่างใจหาย “วิธีของซุนปิงเหวินนี่โหด มาก เขาอยากดึงตระกูลโม่ลงไปด้วย ไอ้เลวนี่”

หลงเซียวหัวเราะอย่างสบายใจ จับปากกาขีดเขียนไปเรื่อยๆ “ตอนนี้ ฉันก็มีสองทางให้เลือกเดิน อยากฟังดูไหม?”

“บอสเชิญพูดครับ ผมยินดีรับฟัง”

จี้ตงหมิงรู้สึกได้แล้ว ว่าบอสเขาจะทำเรื่องร้ายอะไรแล้ว

“อันดับแรก ส่งเอกสารฉบับนี้ไปให้โม่หรูเฟยฟรีๆ เพื่อเตือนเธอ ให้รีบตัดขาดจากซุนปิงเหวิน เพื่อปกป้องไม่ให้ตระกูลโม่ถูกซุน ปิงเหวินพาซวย วิธีนี้ มีมนุษยธรรมพอไหม

จี้ตงหมิงพยักหน้า “ใช่ครับบอส คนอย่างโม่หรูเฟย จำเป็นต้องช่วยไหม?”

หลงเซียวชูสองคิ้ว “อีกวิธีหนึ่ง ปิดบังโฉมหน้าที่แท้จริงของซุน ปิงเหวิน ให้โม่หรูเฟยเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเอง

ตงหมิงยิ้ม เขาคิดว่าวิธีนี้เหมาะกับบอสเขามากกว่า แต่ตอนนี้ สภาพซุนปิงเหวินก็เป็นขนาดนี้แล้ว โม่หรูเฟยยังจะเอาเขาไหม?”

หลงเซียวยิ้มอย่างมีคาดการณ์ไม่ถูก “ไม่หรูเฟยอยู่ในวงการ ถนัดใช้สื่อเป็นเครื่องมือ วันนี้ฉันก็ใช้วิธีนี้จัดการกับเขา ไม่อย่าง นั้นตระกูลหลงจะรับซื้อกิจการสื่อพวกนี้ทำไม?”

จี้ตงหมิงเข้าใจแล้ว “บอสฉลาด ผมจะรีบให้พวกเขาปล่อยข่าวนี้ ออกไป ให้โม่หรูเฟยขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก

หลงเซียวไม่พูดอะไรอีก

สำหรับโม่หรูเฟยกับซุนปิงเหวิน เขาไม่จำเป็นต้องลงมือเอง ให้ พวกเขากัดกันเองถึงจะสมกับเป็นวิธีของท่านเขียว

จี้ยงหมิงออกจากออฟฟิศ หลงเซียวมองดูนาฬิกาในข้อมือ ถึง เวลาต้องไปถามเรื่องสินค้าในโรงงานแล้ว
กู้เยนเซินถูกเสียงโทรศัพท์ปลูกจนตื่น ยื่นมือไปหาโทรศัพท์ อย่างสะลึมสะลือ ควานหาอยู่นานกว่าจะเจอ

วางไว้ข้างหูพูดขึ้นอย่างไร้เรี่ยวแรง “คุณชายหลง จะไว้ชีวิตคน อื่นหน่อยได้ไหม?

“คุณชายกู้ ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว อย่าบอกฉันนะว่านายยังนอน อยู่”

สีหน้ากู้เยนเซินเอือมระอา “คุณชายหลงครับ เพราะเร่งการผลิต ฉันอยู่ที่โรงงานคนงานอดหลับอดนอนทั้งวันทั้งคืน ทั้งขึ้นอดต่อ ไปฉันได้ตายก่อนแก่แน่นอน

หลงเซียวขมวดคิ้ว “คนงานละ? ให้เวลาพวกเขาพักผ่อนไหม?”

“ต้องให้แน่นอน ตอนนี้คนงานกลับไปพักผ่อนที่บ้านหมดแล้ว เริ่มงานอีกทีสองทุ่ม

เสียงของกู้เยนเซินทำให้ไป์เวยที่นอนอยู่ในห้องตื่น จากนั้นก็ ขยี้ตา ประธานกู้? คุณอยู่บ้านฉันได้ยังไง?”

หลงเขียวขมวดคิ้ว “คุณชายกู้ นายนอนได้ดีจริงๆ นอนไปถึง บ้านของประธานไปเลยนะ เป็นยังไง เพิ่มสวัสดิการให้ตัวเองหลังทําโอที?”

เหี้ย สวัสดิการอะไร ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ความคืบหน้าทาง โรงงานรอฉันกลับไปแล้วค่อยส่งเมลให้นาย

พูดจบก็รีบวางสาย

หลงเซียวถูกวางสาย แต่กลับยิ้มอย่างมีเลศนัย

กู้เยนเนื้อตัวที่ปวดเมื่อย แล้วยิ้มโบกมือให้ไป์เวย ประธานไป๋ เสียงรบกวนคุณตื่นเหรอ?

ไป์เวยเอามือกอดอกถามกู้เยนที่นอนอยู่บนโซฟา คุณอยู่ที่ นี่ได้ยังไง?”

“เฮ้ คุณหลับจนไม่รู้ตัวแบบนั้น ตื่นมาก็จะอะไรไม่ได้เลยเหรอ ประธานไป๋ เรื่องที่เกิดขึ้นตอนมา คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?

คำพูดของกู้เยนเซินมีความคลุมเครือ ทำให้คนอื่นคิดลึก

ไป์เวยจับขมับที่ปวดเมื่อยอยู่ ฉันจำไม่ได้ว่าเรามีอะไรกัน คุณไม่ ต้องมาทำให้ฉันเข้าใจผิด
“เหอะๆ นี่ก็คุณไม่ถูกแล้วนะประธานไป๋ ตอนเช้าคุณอยู่ในอ้อม กอดผมไม่ยอมปล่อย และยังเชิญให้ผมนอนที่บ้านคุณ จําไม่ได้ แล้วเหรอ?”

ไปเวยพูด เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้คนตีนแล้ว กลับได้แล้ว”

กู้เยนเซินบิดขี้เกียจ หาวแล้วพูดว่า “ประธานไป๋ อย่างหลอก ใช้เสร็จแล้วถีบทิ้งซิครับ ตอนนี้ผมเหม็นเหงื่อทั้งตัวเลย คุณให้ ผมกลับไปแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะมั้งครับ? อย่างน้อยให้ผมอาบ นําที่บ้านคุณหน่อย อีกอย่าง….” เยนเซินจับท้อง “ผมหิวแล้ว ประธานไปควรให้แขกกินอะไรหน่อยไหมครับ

“เหอะ ประธานกู้ คุณ ก็หน้าด้านไม่เบาเลยนะ

“กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ประธานไปก็ไม่ต้องเตรียมอย่าง หรูหราหรอก แต่กับข้าว อย่างน้ำซุปหนึ่งก็พอ ผมไปอาบน้าก่อน ลำบากคุณแล้วนะ ประธานไป

ไปเวยกัดฟันแน่น หน้าขาวนวลชมพูแดงก่ำทันที “กู้เยนเซิน หยดเดี๋ยวนี้

“ห้องนําคุณใหญ่ขนาดนั้น อาบน้ำต้องสบายแน่ๆ เลย ขอบคุณ ครับ”
“กู้เยนเซิน”

เธอตะโกนไป ก็ได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากในห้องน้ำ ผู้ชายคน นี้อาบน้ำในห้องน้ำเธอแล้ว

“กู้เยนเซิน คุณไม่มีชุดให้เปลี่ยน คุณอาบเสร็จแล้วจะใส่อะไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ