ตอนที่ 298 คุณกรุณาช่วยผมด้วย

ตอนที่ 298 คุณกรุณาช่วยผมด้วย

หลิน เหวินเข้าใกล้โต๊ะทํางานของล้วหาน มือสองข้างใส่ใน กระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว ลิ้นเลียริมฝีปากทำท่าครุ่นคิด จากนั้นก็พูด ว่า “หมอฉี่ ช่วงนี้โรงพยาบาลเรามีงานนอกสถานที่ไหม? ครั้ง ก่อนฉันไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับหมอถัง ครั้งต่อไป ให้ฉันอยู่กลุ่ม เดียวกันกับหมอถังได้ไหม?”

นิ้วเรียวยาวของล้วหานจิ้มที่หน้าของหลินซีเหวินที่ยื่นมา “งาน นอนสถานที่ช่วงนี้ยังไม่มี ตอนนี้ในโรงพยาบาลมีเรื่องของ หัวหน้าเกา เรื่องยังไม่สงบเลย แต่ว่าถ้าเธอชอบหมอถังนะ ฉันขอ เสนอให้เธอบอกเขาโดยตรง”

หลินซีเหวินเงยหน้าขึ้น อ้าปากแล้วอ้าปากอีก แต่ก็ก้มหน้าลง อย่างหมดแรง “ฉันก็ไม่กล้าไง?” หมอถังดูอ่อนโยนใจดี คนก็ดี ด้วย แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ แต่ถ้าไปพูดแล้วอีกหน่อยเป็นไม่ได้แม้แต่ เพื่อนจะทํายังไง ฉันไม่อยากให้หมอถังหลบหน้าฉันในโรง พยาบาล

ลั่วหานคิดถึงเรื่องราวที่พวกเขาผ่านมาด้วยกัน ก็อมยิ้ม “งั้นก็รอ ไปก่อน แต่ว่าผู้ช่วยหลิน งานในมือเสร็จหมดแล้วเหรอ? ฉันให้ เธอเตรียมเอกสารการผ่าตัดของผู้ป่วยเตียงที่22 เตรียมเสร็จแล้ว รึยัง? เคสนี้จะผ่าตัดวันมะรืน หมอผ่าตัดคือหมอถึง…..
“เธอบอกว่าหมอถังผ่าเหรอ? ไม่ใช่เธอ?”

ตอบกลับมาด้วยสายตาชื่นมื่นของหลินซีเหวิน ลั่วหานทำหน้า บึ้ง “ฟังน้ำเสียงของผู้ช่วยหลินแล้ว อยากให้เป็นใคร?

“ไอดอล เธออย่าพูดกับฉันแบบนี้ซิ ได้ค่ะ ฉันจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้ ขอบคุณค่ะหมอ ”

หลินซีเหวินพูดขอบคุณเสร็จก็หันหลังเดินไปเปิดประตู ประตู เพิ่งเปิดออก ก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงประตู ร่างสูงใหญ่ด แข็งแกร่งทำให้หลินซีเหวินต้องเงยหน้าขึ้นมอง

ห่างกันเพียงนิดเดียว สายตาเธอเมื่อเห็นใบหน้าคมและเย็นชา ของหลงเซียว ทำให้เธอปากสั่นเล็กน้อย “คุณหลง คุณ…….มา แล้ว”

หลงเซียวพยักหน้า เบี่ยงตัวออกจากหลินซีเหวินแล้วเดินเข้าไป

หลินซีเหวินเอามือวางกลางอกแล้วเดินออกไปจากออฟฟิศ ปิด ประตูแล้วเธอถึงกล้าหายใจออกที่กลั้นไว้เมื่อครู่ ตกใจจนเกือบจะ เป็นลม

สายตานั้นมาเร็วเกินไป เธอไม่ทันตั้งตัว พอมองไปแล้วถึงกับเข่าอ่อน

สวรรค์ฟ้าดิบ หลงเซียวไม่ใช่คนธรรมดาที่ใครก็กล้าไปท้าทาย

“คุณมาได้ไงคะ ตอนนี้มันเวลาทำงาน?” ล้วทานยกแขนที่มี นาฬิกาให้เขาดูเวลา

หลงเชียวนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเธอ “มาหาหมอ

ล้วทานขมวดคิ้ว หน้าขาวนวลเต็มไปด้วยความสงสัย จับมือเขา มาจับชีพจร ไม่สบายตรงไหน? ฉันขอดูหน่อย

หลงเขียวก็ถูกท่าทางของเธออึ้งไป แน่นอนเธอคือหมอฉู่ที่รับ ผู้ป่วยฉุกเฉินมาแล้วนับไม่ถ้วน สำหรับผู้ป่วยแล้วเธอพิถีพิถัน มือ โดยเธอไว้บนโต๊ะ เธอใช้สองนิ้วจับชีพจรให้เขา “ทำไมผม ไม่รู้มาก่อนว่าคุณจับชีพจรเป็น? ผมจำได้ว่าคุณเรียนแพทย์แผน ปัจจุบัน

ลั่วหานเห็นสายตาเขาแล้ว ก็เข้าใจทันที ผลักมือเขาออก “เรื่อง แบบนี้ใครเขาล้อเล่นกัน? มีที่ไหนที่แช่งให้ตัวเองป่วย? คุณหลง คุณ โง่ใช่ไหม?”

หลงเชียวนั่งตัวตรง “ผมป่วยจริง ป่วยโรคกังวล โรงพยาบาลหวาเซี่ยมีหมอทำเรื่องซื้อขายอวัยวะผิดกฎหมาย ผม เป็นผู้บังคับบัญชากินไม่ได้นอนไม่หลับ ก็เลยมาตรวจดู

ล้วหานทำสีหน้าสงสัย “คุณหลงแสดงละครเก่ง คำพูดพวกนี้คน อื่นเชื่อ ฉันไม่เชื่อ เกาหยิ่งจือมีจุดจบแบบนี้ ไม่ต้องคิดฉันก็รู้ว่า ใครทํา

จากการสนทนา การตอบสนองของถั่วหานปกติดี ดูแล้วไม่มี ผลกระทบอะไร แบบนี้หลงเซียวก็วางใจแล้ว

“ช่วงนี้เกาหยิ่งจือจะไม่มาปรากฏตัวให้คุณเห็น จากนี้ไปคุณ ทำงานที่โรงพยาบาลผมก็วางใจแล้ว”

“คุณมาที่นี่ ก็เพราะจะพูดเรื่องนี้? พูดแค่นี้ คุณโทรมาบอกฉันก็ พอแล้ว ยุ่งขนาดนี้ ก็ไม่ต้องมาด้วยตัวเองแล้ว”

หลงเซียวดูเวลา ห่างจากเวลาประชุมอีกสามสิบนาที ลุกขึ้นพูด “เมียตัวเอง มาดูด้วยตัวเองถึงจะวางใจ ผมกลับบริษัทก่อน มีเรื่อง อะไรก็รีบโทรหาผมทันที

ลั่วหานลุกขึ้นไปส่งเขา “เมื่อก่อนตอนฉันอยู่โรงพยาบาลกลาง ถูกรังแกกลั่นแกล้งก็ไม่เห็นเป็นไร ตอนนี้ยิ่งไม่ต้องกังวลแล้ว เพราะฉะนั้นคุณวางใจได้ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ
หลงเซียวยื่นมือไปดึงเธอมากอดเบาๆ ก้มลงไปจูบที่ปากของ เธอ จูบที่อ่อนโยนและเบา จากนั้นก็กอดเธอไว้กลางอก แล้วก้ม ลงจูบหัวเธอ

จากนั้น เขาก็กอดลั่วหานไว้แน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ “เมื่อก่อน ผมไม่ดีเอง ฉะนั้นตอนนี้ผมไม่อยากให้คุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก”

สำหรับความรักความห่วงใยจากเขา เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้ชาย คนนี้รักและทะนุถนอมเธอเกินไป จนเหมือนเธอก็เด็กเล็กไปแล้ว “ค่ะ รีบกลับไปเถอะ อีกหน่อยโทรศัพท์ก็พอ ไม่ต้องมาเองหรอก

เขาปล่อยเธอออก มองตาเธอแน่นิ่ง “โทรศัพท์กอดคุณได้ไหม? จูบคุณได้ไหม?”

ลั่วหานอึ้งไป แล้วก็เปิดประตูผลักเขาออกไป “รีบไปเถอะค่ะ เร็ว

ร่างสูงของหลงเซียวเดินออกไปหน้าลิฟต์ พยาบาลทั้งหลาย มองเขาแล้วซุบซิบคุยกัน ท่าทางพวกนี้ล้วหานมองอยู่ในสายตา หมด

ผู้ชายอย่างหลงเซียวเดินถึงไหนก็ดึงดูดสายตา ทำให้มีความ กดดันไม่น้อย
เมื่อส่งหลงเซียวกลับ มือถือลั่วหานก็ดังขึ้น เบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ ที่ไม่รู้จัก รับสายขึ้นมาด้วยความสงสัย “สวัสดีค่ะ ใครพูดคะ?”

ในสายนั้นเสียงถอนหายใจ ผ่านไปหลายวินาทีถึงพูด “คุณฉู่ มี เวลาไหมครับ? ผมอยากนัดเจอกับคุณ?

เสียงคุ้นหู แต่เบอร์โทรเธอไม่รู้จัก

เธอถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “คุณเกา?”

เกาจิ่งอานนิ้วมือกดคิ้ว ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ พยายาม ควบคุมอารมณ์ แต่ก็ควบคุมความโกรธในใจไม่ได้ “ใช่ ผมเอง กลัวว่าคุณจะไม่รับโทรศัพท์ผม ก็เลยเปลี่ยนเบอร์โทรมาหาคุณ ผมอยู่หน้าโรงพยาบาล ออกมาดื่มกาแฟกันครับ?”

เกาจิ่งอานโทรหาเธอ ในใจลั่วหานก็พอเดาออก “ค่ะ”

“ผมรอคุณ”

วางสายแล้ว ลั่วหานดูเวลานักของคนไข้ ตอนนี้มีเวลาพอดี จึง ถอดเสื้อคลุมแล้วเปลี่ยนเสื้อออกจากโรงพยาบาลไปร้านกาแฟ ตรงข้ามโรงพยาบาล
เมื่อตัวหาบถึงเกาจงอานได้นั่งอยู่ในร้านแล้ว ในร้านกาแฟเงียบ สงบมีแขกเพียงไม่กี่คน เกาจึงอานนั่งอยู่ที่นั่งด้านในที่ค่อนข้าง

“ขอโทษค่ะ ฉันมาช้า” ลั่วหานทักทายเขาอย่างเกรงใจ คิดถึงพี่ สาวเขาโดนจับเข้าคุก แน่นอนอารมณ์ของเขาก็ไม่ค่อยดีนัก

เกาจิ่งอานสีหน้าอ่อนเพลีย ตาเรียวยาวก็แลดูอ่อนล้า แต่ก็ยิ้ม ทักลั่วหานอย่างมีมารยาท “ไม่เป็นไร ผมก็เพิ่งถึงเหมือนกัน ผม สั่งบลูเมาน์เทนให้คุณ ผมจำได้ว่าคุณชอบดื่ม

“ขอบคุณค่ะ”

พอพูดจบ จากนั้นทั้งสองก็เงียบกันไป

บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด ยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัด ลั่วหานคน กาแฟไปเรื่อยๆ เสียงดังจากช้อนเคาะแก้วกาแฟ

และแล้ว เกาจิ่งอานก็อัดอั้นไม่ไหว พูดขึ้นด้วยความเขินอาย “ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมจะขอร้องอาจจะเกินไปหน่อย แต่ผมหวังว่าคุณจะ ฟังผมให้จบ

ลั่วหานเงยหน้ามองเขา สายตาคู่นั้นดูใจเย็นและเฉยชา “ถ้าหากคุณเการู้ว่าสิ่งที่จะขอมันเกินไป ทำไมต้องพูดคะ?”

เกาจึงอานโดนคำพูดของลั่วหานทำให้พูดอะไรไม่ออก ทำใจอยู่ สักพักจึงพูดต่อ “ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องดีอะไร แต่ผมก็อัดอั้นไม่ไหว ผมมาหาคุณเพราะพี่สาวผม ผมหวังว่าคุณจะช่วยพี่สาวผมได้

แน่นอน วัตถุประสงค์ที่เกาจึงอานมาก็เป็นอย่างที่คิด

ลั่วหานจิบกาแฟไปคำหนึ่ง เม้มปากแล้วพูด “คำพูดของคุณ เกาทำฉันงงไปหมดแล้ว พี่สาวคุณใช้หน้าที่การงานของตัว เองทำการขายอวัยวะอย่างผิดกฎหมายในโรงพยาบาล ทำการ ค้าขายกับตลาดมืด โทษหนักแบบนี้ ฉันจะช่วยเธอได้ยังไง?”

เกาจิ่งอานถอนหายใจ “หมอ คนสวย คุณก็อย่าแกล้งโง่เลย พี่ สาวฉันทำเรื่องนี้รึเปล่าคุณจะไม่รู้เลยเหรอ?”

“ขอโทษด้วยค่ะคุณเกา ฉันไม่รู้

“คุณ…..” เกาจ๋งอานพูดไม่ออก “ได้ ผมจะคิดว่าคุณไม่รู้ละกัน ตอนนี้ผมขอร้องให้คุณช่วยให้หลงเซียวไปคุยกับทางตำรวจ หน่อย พี่สาวผมเขาติดคุกไม่ได้ ถ้าเขาติดคุกสองสามปีนี่ออกมา ไม่ได้แป
ดวงตาที่สดใสของล้วหานมีแววเย็นชา พูดขึ้นช้าๆ กับเกาจึงอาน “เรื่องที่คุณเกายังทำไม่ได้ กลัวแต่ว่าสามีของฉันก็ไม่มีปัญญา ดัง นั้นคุณเกา คุณมาขอร้องฉันไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ”

เกาจึงอานเริ่มใจร้อน “ผมเพิ่งกลับมาจากโรงพัก ทางโน้นเขา ไม่ยอม แม้แต่หน้าพี่สาวผมก็ไม่ได้เจอ คุณคนสวย ผมกับสามี คุณเทียบกันได้ที่ไหน? ในเมืองหลวงเขาอยู่ระดับไหน ผมระดับ ไหน? ฉะนั้นผมอยากให้คุณช่วยพี่สาวผมหน่อย ไม่ว่าเธอจะเคย ทําอะไรผิด ผมขอโทษแทนเธอ ขอร้องคุณปล่อยเธอไปเถอะ

ได้ยินคำว่า “ปล่อยเธอไป” จี้จุดที่ทำให้ลั่วหานโมโห เธอวาง แล้วกาแฟลง สายตาเย็นชามองไปที่เกาจึงอาน “คุณเกา อะไรคือ ให้ฉันปล่อยเธอไป? เมื่อก่อนพี่สาวคุณทำเรื่องให้ฉันปวดใจไปก็ ไม่น้อย แต่นี่มันคนละเรื่อง

เกาจิ่งอานกลัวถ้าทำให้ฉู่ลั่วหานโกรธเรื่องจะหนักกว่าเดิม รีบ ขอโทษ “ครับๆ เป็นความผิดของผม ผมขอโทษ แต่คุณช่วยบอก หลงเชียวหน่อยได้ไหม ผมขอพบหน้าพี่สาวผมสักครั้ง?

“คุณเกาจะให้สามีฉันช่วย สามารถไปที่บริษัทได้มาหาฉันทำไม

คะ?
ตอนนี้เธอกลายเป็นสื่อกลางที่คนอื่นจะขอความช่วยเหลือจาก หลงเซียวไปแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย

“ผม…..ติดต่อกับคุณหลงแล้ว เลขาเขาบอกว่าเขาไม่มีเวลา คุณ ฉู่ ทั้งคุณทั้งผมเราต่างรู้กันดี หลงเซียวเขาไม่อยากพบผม ผมก็ ทำอะไรไม่ได้”

“คนอย่างคุณเกายังทำอะไรไม่ได้เลย ฉันจะทำอะไรได้คะ?”

“ฉันเชื่อว่ากฎหมายให้ความเป็นธรรมแน่นอน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอกลับไปทำงานก่อนนะคะ ขอบคุณกาแฟของคุณ แล้วก็ ถ้า เจอพี่สาวคุณก็ฝากทักทายด้วยนะคะ”

ทิ้งคำพูดนี้ไว้ ลั่วหานก็เดินออกจากร้านกาแฟ

ในร้านกาแฟที่เงียบสงบ เหลือเพียงเกาจิ้งอานคนเดียว เขา หลับตา กำหมัดชกลงไปบนโต๊ะดัง บัง”