ตอนที่ 297 เกาหยิ่งจือโดนจับ

ตอนที่ 297 เกาหญิงจือโดนจับ

ทางโรงงานเมื่อพวกเขาได้ยินว่าหลงเชียวจะเพิ่มค่าโอทีให้สิบ เท่า ทำงานเสร็จแล้วจะให้หยุดหนึ่งอาทิตย์ เหล่าพนักงานต่างก็ ดีใจ ถึงไม่กินไม่นอนพวกเขาก็ต้องผลิตงานนี้ให้เสร็จจนได้

วันเริ่มงาน พนักงานก็ใช้ผลงานเป็นสิ่งยืนยันความสามารถของ พวกเขา

เดิมแล้วเป็นงานที่ต้องใช้เวลาสองวันจึงจะทำเสร็จ พวก พนักงานทำเสร็จตั้งแต่ตีสอง จากนั้นก็เป็นขั้นตอนการประมวล ผล ทุกอย่างเร็วกว่ากำหนดการหนึ่งเท่า

ไป๋เวยกับกู้เยนเซิน ก็อยู่ทำงานในโรงงานร่วมกับกลุ่มพนักงาน ด้วย ทั้งสองคนก็ไม่ได้หลับมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว จนถึง 11 โมง เช้าของวันที่สอง ทุกคนจากความตื่นเต้นจนเหนื่อยล้า

“ทำต่อไปแบบนี้ไม่ใช่วิธี ต้องให้พนักงานพักผ่อนก่อน ทำงาน ด้วยความเหนื่อยล้าจะลดคุณภาพการทำงาน อีกอย่างฉันกลัวคน งานจะทิ้งชีวิตเพราะเงินเดี๋ยวจะเกิดเรื่องขึ้นมา
ไป๋เวยไม่วางใจ กู้เยนเซินเห็นด้วยกับความคิดเธอ โดยเฉพาะตา แพนด้าของไป๋เวย อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แค่พวกเขาเดินดูงานอด นอนกับพวกพนักงานยังทนไม่ไหวเลย

“ประธานไป๋ รีบกลับไปนอนก่อน ขอบตาดำของคุณจะปิดใบหน้า คุณอยู่แล้ว” กู้เยนเซินหาวไม่หยุด ว่าแต่ประธานไป๋ ตัวเองหาวจน น้ำตาไหล

“คุณก็เหมือนกัน ฉันไปแจ้งพนักงานให้กลับบ้านนอน เริ่มงาน สองทุ่ม ทุกคนต้องพักผ่อนสักพัก”

ยากที่ทั้งสองความคิดตรงกัน จากคำโน้มน้าวของทั้งสอง พนักงานเห็นด้วยกับข้อเสนอของพวกเขา พนักงานต่างก็ง่วงซึม กันแยกย้ายกลับบ้าน ในโรงงานจากเสียงดังกลายเป็นสงบเงียบ ทันที

ไป๋เวยฝืนร่างที่มึนเวียน มือปิดปากหาว “ประธานกู้ ฉันกลับก่อน

นะคะ”

กู้เยนเซินมองเธอที่สายตาสะลึมสะลือจากการอดนอน จึงเข้าไป ขวางไป๋เวยไว้ ไม่เอาแล้ว คุณแบบนี้แล้วยังขับรถ? คุณไม่กลัว ตาย ผมกลัวคนบนถนนจะโดนคุณชนตาย
ไป๋เวยไม่วางใจ กู้เยนเซินเห็นด้วยกับความคิดเธอ โดยเฉพาะตา แพนด้าของไป๋เวย อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แค่พวกเขาเดินดูงานอด นอนกับพวกพนักงานยังทนไม่ไหวเลย

“ประธานไป๋ รีบกลับไปนอนก่อน ขอบตาดำของคุณจะปิดใบหน้า คุณอยู่แล้ว” กู้เยนเซินหาวไม่หยุด ว่าแต่ประธานไป๋ ตัวเองหาวจน น้ำตาไหล

“คุณก็เหมือนกัน ฉันไปแจ้งพนักงานให้กลับบ้านนอน เริ่มงาน สองทุ่ม ทุกคนต้องพักผ่อนสักพัก”

ยากที่ทั้งสองความคิดตรงกัน จากคำโน้มน้าวของทั้งสอง พนักงานเห็นด้วยกับข้อเสนอของพวกเขา พนักงานต่างก็ง่วงซึม กันแยกย้ายกลับบ้าน ในโรงงานจากเสียงดังกลายเป็นสงบเงียบ ทันที

ไป๋เวยฝืนร่างที่มึนเวียน มือปิดปากหาว “ประธานกู้ ฉันกลับก่อน

นะคะ”

กู้เยนเซินมองเธอที่สายตาสะลึมสะลือจากการอดนอน จึงเข้าไป ขวางไป๋เวยไว้ ไม่เอาแล้ว คุณแบบนี้แล้วยังขับรถ? คุณไม่กลัว ตาย ผมกลัวคนบนถนนจะโดนคุณชนตาย
ทำไม? ไม่ได้เหรอ?”

กู้เยนเซินยิ้มไม่พูดอะไรอีก นํากุญแจในมือเปิดประตูรถ

ร่างกายไปเลยไม่ได้ดีอย่างผู้ชายร่างใหญ่อย่างกู้เยนเซิน ระหว่างทางก็นั่งหลับอยู่ที่นั่งข้างคนขับ หัวเอียงไปเอียงมาอยู่ที่ เบาะสีหน้าอ่อนเพลีย บุคลิกเดิมไม่อยู่แล้ว แต่ใบหน้าอ่อนเพลีย นี้ไม่เหมือนความเข้มงวดเฉียบขาดที่ออฟฟิศแล้ว

ไปเวยตอนนี้ก็เหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการใครสักคนมาปก ป้อง แสดงความอ่อนโยนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

กู้เยนเซินมองหน้าด้านข้างของไป๋เวย รู้สึกใจหวั่นไหว

ดูแบบนี้แล้ว ใบหน้าที่อ่อนเพลียไร้เครื่องสำอาง อย่าว่าแต่ สวยงามน่าดึงดูดเลย ความอ่อนเพลียทำให้เธอดูแล้วมีความรู้สึก เศร้าโศก

แต่ใจสั่นไป เต้นแรงจนควบคุมไม่ได้ ฟังชัดขนาดนี้

กู้เยนเชินบังคับตัวเองหันกลับมา “แม่ง ไม่ใช่มั้ง ฉันคงไม่ได้ ชอบนางไดโนเสาร์นี้หรอกมั้ง?

ตกใจกับความคิดตัวเอง กู้เยนเซินเกือบมือลื่นขับไปชนเกาะกั้นระหว่างถนน เรียกสติคืนมา สูดหายใจเข้าลึกๆ เป็นไปไม่ได้ ผู้ หญิงคนนี้ไม่รู้จักความอ่อนโยนคืออะไร เขาจะชอบได้ยังไง?

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

รถมาถึงคอนโดหรูของไปเวย เยนเป็นเรียกด้วยสีหน้าเรียบ เฉย “ประธานไป๋ ถึงแล้ว”

เรียกไปครั้งหนึ่ง ไม่ตอบ กู้เยนเป็นมองหน้าเธอ เรียกอีกครั้ง “ประธานไป๋ ถึงบ้านแล้ว คุณลงรถได้แล้ว

ไป์เวยหลับสนิท อึมในลำคอไปที่หนึ่ง หนังตาหนังลืมไม่ขึ้น

เสียงตอนไปคำหนึ่งจากนั้นก็เงียบ เข้าสู่อาการเหนื่อยล้า อ่อนเพลีย

กู้เยนเซินเกาหัวทำพูดอะไรไม่ออก ไป๋เวย ลงรถ

“เหนื่อย”

เสียงอันเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียออกมาจากปากของไป๋เวย ปราศจากคราบความเฉียบขาดในตัวเธอ กลับเห็นความอ่อนแอของผู้หญิง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเหนื่อยจึงทำให้มีปัญหา ผู้หญิงคนนี้ก็มี ด้านความอ่อนโยนอยู่เหมือนกัน สรุปตอนนี้ เยนเป็นงงมาก

เอานิ้วจิ้มไหล่เธอ เรียกเสียงเบา เฮ้

กู้เยนเป็นมองท้องฟ้านอกหน้าต่าง หรือจะให้ผมอุ้มคุณขึ้น

ไป?”

ก้มตัวลงไปอุ้มไป์เวยที่กลับหลับไม่รู้เรื่อง เยนเป็นขมวดคิ้วบ่น “ไป๋เวย คุณเป็นหนี้บุญคุณผมนะ คิดดูว่าจะคืนผมยังไง

ส่วนสูงไป๋เวยเกือบ170 แต่เธอรูปร่างผอมสูง บนตัวไม่มีเนื้อเลย อุ้มขึ้นมาไม่หนักเลย

กู้เยนเขินรู้สึกว่าผู้หญิงที่เขาอุ้มอยู่กลิ่นบนตัวเธอหอมมาก กลิ่น น้ำหอมที่หลงเหลืออยู่เป็นกลิ่นสดชื่นไม่หนักมาก ไม่เหมือนผู้ หญิงในผับบาร์ กลิ่นแรงจนเขารับไม่ได้ เหมือนทดสอบจมูกเขา อย่างนั้น ยิ่งในลิฟต์แคบๆ กลิ่นแรงจนทำให้ผู้ชายหน้าเบี้ยวไป เลย
เขาต้องควบคุมฮอรโมนในร่างกาย กู้เยนเนตื่นทันที ความง่วง ซึมเมื่อกี้ได้หายไปหมดแล้ว ให้ตายซิ คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้ยังมี ความสามารถในการทําให้สดชื่น

วางไปเวยไว้บนเตียงแล้ว เบนเซินก็ไม่วายที่จะบ่นไปหลายค่า ป๋วย จากนี้ไปก็เกรงใจผมด้วยนะ อย่าลืมความช่วยเหลือจาก ผมในวันนี้ละ

ไปเวยตอบเสียงเบา “ขอบคุณ”

กู้เยนเงินเบิกตากว้าง “เฮ้ย คุณ หลับหรือไม่หลับกันแน่?”

ไปเวยเงียบไปไม่มีเสียงอะไรออกมาอีก

เธอนอนอย่างสบาย กู้เยนเงินผมยุ่งเหยิง

คอนโดไปเวยใหญ่มาก เป็นคอนโดหรูประมาณสองร้อยกว่า ตาราง มีห้องนอนใหญ่ห้องเดียว ส่วนอื่นเป็นห้องแบบเปิดกว้าง ไม่ได้ทําห้องกั้น อย่างห้องหนังสือ ห้องรับแขก ห้องครัว ล้วนไม่ ได้ทําที่กั้น ตกแต่งโทนสีขาวดำ มองเห็นแต่ความกระฉับกระเฉง ความสงบ ความสมเหตุสมผล

“โอ้โห ซึ่งไม่เหมือนผู้หญิงเอาสักเลย”
ปากก็ว่าเธอไป กู้เยนเซินนั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขกอย่าง เหนื่อยล้า โน้มตัวลงไปก็หลับเลย

—

ห้องทำงานประธานบริษัทMBK

จี้ตงหมิงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของหลงเซียว เพื่อรอหลงเชียวดู เอกสารให้หมด

นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวจับอยู่ที่มุมขวาของเอกสาร เปิดดูทีละ หน้า ดูไปพูดไป “เริ่มเดือนหน้า เอาตามนี้ก่อน

“ครับบอส”

หลงเซียวเซ็นชื่อของตัวเองอย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้นพูด “ยังมี อะไรอีกไหม?”

จี้ตงหมิงรับเอกสารมา “บอสครับ เวลานี้คุณเกาน่าจะถูกจับแล้ว ผมว่า……เปิดทีวีดูหน่อยครับ”

“ออ?” หลงเซียวมือประสานกันวางบนโต๊ะ ในหน้ายิ้มอย่างมีเชิง และเย็นชา “ได้”
เปิดทีวีแล้วเป็นช่องของเมืองหลวงพอดี นักข่าวกำลังยืน รายงานข่าวหน้าโรงพยาบาล

“โรงพยาบาลหวาเซียหัวหน้าแผนกอายุรกรรมแพทย์หญิงเกา หยิ่งจือ ถูกจับในข้อหาทำการซื้อขายอวัยวะโดยผิดกฎหมาย ซึ่ง เป็นพี่สาวของประธานบริษัทอื่นเคอ ไม่ทราบว่าทําไมคุณเกาห ง จ๋อถึงเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการซื้อขายตลาดมืด? ซึ่งในตอนนี้ หลักฐานมัดตัว…….

จ้องที่หน้าจอ สายตา คนของหลงเซียวก็ค่อยๆ ยิ้มอย่างเย็น ชา “ดีมาก”

จี้ยงหมิงพูด “บอส จัดการเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้เกาหยิ่งจื้อได้รับ โทษทำการซื้อขายผิดกฎหมาย ต้องอยู่ในคุกไปสักพักเลยครับ

“ผู้หญิงอย่างเกาหยิ่งจื้อ กระดูกแข็ง ไม่สั่งสอนหน่อยเธอคง ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แบบนี้ก็ดี ให้เธอรู้รสชาติความลำบากหน่อย อีกหน่อยออกมาจะได้กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนใหม่

“ครับ บอส”
“ซื้อขายอวัยวะอย่างผิดกฎหมาย? แม่เจ้า หัวหน้าเกาทำไมถึง ทำเรื่องแบบนี้ได้? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย

“หัวหน้าเกาปกติก็เป็นคนเข้าใกล้ยากอยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าเธอจะ ทำเรื่องแบบนี้ลับหลังได้ แม่เจ้า น่ากลัวมาก

ในโรงพยาบาลเรื่องของเกาหยิ่งจือถูกเอามาพูดคุยกันทั่วโรง พยาบาล มีชื่อของเกาหยิ่งจืออยู่ทั่วทุกมุม ชั่วขณะเดียวเชื่อเกา หยิ่งจือสามตัวนี้ได้กลายเป็นศูนย์กลางหัวข้อในการพูดคุยไป แล้ว

ลั่วหานนั่งอยู่ในออฟฟิศ นิ้วกดตรงขมับ ในคอมพิวเตอร์เป็น เสียงตะโกนของเกาหยิ่งจือขณะถูกจับกุมตัว เสื้อคลุมสีขาว ยุ่งเหยิงจากกันขัดขืน ผมที่เคยเรียบร้อยดูดีก็ยุ่งเหยิงไปหมด ไม่ เหลือความสง่างามของหัวหน้าเกาเลย

ในใจลั่วหานรู้สึกอึ้ง วิธีที่หลงเซียวจัดการกับคนอื่นสุดยอดจริงๆ

“หมอฉ่?”

กำลังคิดจนเหม่อ หลินซีเหวินก็เรียกเธอ

ลั่วหานเงยหน้า “มีอะไร?
“ดีใจละซิ ได้ยินตั้งนานแล้วว่าเกาหยิ่งจื้อยโสโอหังในโรง พยาบาล พวกหมอและพยาบาลก็กลัวเธอ เห็นเธอโดนจับน่าดีใจ จริงๆ”

สายตาหลินซีเหวินหลังแว่นตานั้นมีแววประกาย ผิวพรรณอัน อ่อนโยนเต็มไปด้วยสีสันแห่งความสุข

“ออ? ทำไมฉันรู้สึกว่า เธอดีใจขนาดนี้ ไม่น่าจะเป็นเพราะคนเลว ถูกจับหรอกมั้ง? เท่าที่ฉันรู้มา เกาหยิ่งจือชอบหมอถัง แล้วผู้ช่วย ของฉันก็ค่อนข้างพอใจในตัวหมอถัง ตอนนี้ผู้ช่วยหลินดีใจ เป็น เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม?”

“เหอะๆ หมออู่นี่ฉลาดจัง แต่ว่า ที่ดีใจยังมีอีกสาเหตุหนึ่ง

“ออ? คืออะไร?”

“เพราะหมอไง ฉันได้ยินมาว่าเมื่อก่อนเกาหยิ่งจือชอบหาเรื่อง หมอ หมอก็ไม่ได้ติดใจเอาเรื่อง ตอนนี้ดีเลย มีคนช่วยแล้ว หมอ ดีใจมากใช่ไหม?”

ล้วหานหัวเราะ แน่นอน มีคนช่วยเธอแล้ว เธอก็ย่อมดีใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ