ตอนที่ 279 เศษ1 ส่วน3ของเทพธิดา

ตอนที่ 279 เศษ 1ส่วน3ของเทพธิดา

หลินซีเหวินหยิบเมนูขึ้นมา เธอไม่ได้ดูเลย แต่เธอมองไปที่โต๊ะ ของพวกเขา “คุณชายรองหลง เราเปลี่ยนที่นั่งกันเถอะ”

หลงจื้อไม่อยากสนใจเธอ คร่ำครวญอย่างโกรธเกรี้ยว” จะ เปลี่ยนที่นั่งอะไร?”

หลินซีเหวินมองไปรอบ ๆ ไปนั่งที่ตรงนั้น มีฮวงจุ้ยที่ดี”

หลงจื่อเหล่ตา “ แค่กินข้าวคุณยังต้องดูฮวงจุ้ยด้วยเหรอ? คุณ

เป็นโรครึเปล่า!”

หลินเหวินเม้มริมฝีปากและอธิบายอย่างจริงจังว่า “นี่คุณไม่ เข้าใจ ในหมู่บ้านของเรา ชาวบ้านให้ความสำคัญกับฮวงจุ้ยมาก กินข้าวในสถานที่ที่ฮวงจุ้ยไม่ดี กินไปกินมาอาจจะอาหารเป็นพิษ ได้ เมื่อกี้ฉันลองคำนวณดูแล้ว ตำแหน่งของเราไม่ค่อยดี หยิน เยอะ ถ้าหยินเยอะจะสูดหยางของผู้ชายไป แต่หากขาดหยางก็

จะ ……………

ให้ตายเถอะ ผมไม่เคยเห็นคนแปลกประหลาดแบบคุณมาก่อน! อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยนเถอะ ปิดปากเธอด้วย
ตอนนี้หลงจื้อรู้สึกเสียใจมากที่ชวนเธอ ทำไมเขาถึงคิดอย่าง ไร้เดียงสาว่าคนเชยๆนี้ค่าโม่ล่างคนไปเพียงไม่กี่คำและ เธอจะ เปลี่ยนดีขึ้น? โง่จริงๆ

ผู้หญิงคนนี้เชยจริงๆ! เป็นคนแปลกที่แท้จริง!

หลินซีเหวินยิ้มออกมา “ขอบคุณ”

สำหรับเรื่องฮวงจุ้ย หลินซีเหวินจะไปรู้ได้อย่างไร เธอแค่อยาก เปลี่ยนเป็นโต๊ะใหญ่ๆแค่นั้นเอง ขนาดของโต๊ะนี้ไม่สามารถตอบ สนองความต้องการของเธอได้

จากตำแหน่งริมหน้าต่างย้ายไปยังตำแหน่งรับประทานอาหาร ทางทิศตะวันออกของห้องโถง

หลินซีเหวินยืดตัวออกอย่างสบาย ๆ “เอาล่ะ ที่นี่แหละ ฮวงจุ้ยดี มีทรัพย์เข้าเยอะ คุณชายรองหลงจะได้รับโชคอย่างแน่นอน

หลงจื้อเอนกายลงบนโซฟาขายาว ๆ เขาไขว้ขาไว้ศีรษะของ เขาปวดเล็กน้อย เนื่องจากที่เธอป่วน “พอแล้ว ที่นั่งเปลี่ยนแล้ว สั่งอาหารได้แล้ว หลังจากกินเสร็จรีบแยกย้ายกัน
หลินซีเหวินห์ๆ “คุณชายรองหลง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมากิน อาหารในสถานที่แบบนี้ แต่มีในทีวีเขาบอกแล้วว่าควรกินอาหาร ตะวันตกช้าๆ ตอนที่ฉันมาฉันยังฝึกมารยาทในการรับประทาน อาหารแบบตะวันตกจากวิดีโอด้วย วันนี้ลงสนามเป็นครั้งแรก คุณ อย่ารีบนะคะ”

หลงจื้อปวดขมับ “จากนี้ไป หุบปากของเธอซะ!”

หลินซีเหวินพยักหน้าให้ความร่วมมือเป็นอย่างมาก ” ถ้าอย่างนั้น ฉันจะสั่งอาหารแล้วนะ”

หลินซีเหวินถามอีกว่า “ทุกอย่างของที่นี่ฉันกินได้หมดเลยใช่ ไหม?”

หลงจื้ออยากเหมือนว่าเขาไม่รู้จักผู้หญิงแปลกๆคนนี้ เขาขี้เกียจ สนใจเธอ ตอบแค่อึม

“งั้นก็ดี!”

เธอเรียกบริกรมา ตบไปที่เมนู “ทำตามเมนูนี้ เสิร์ฟมาอย่าง ละ1จาน”

หลงจื้อเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบๆ ดวงตาของเขาตกใจเล็กน้อย คิ้วของเขาก็เลิกขึ้น “มาอย่างละ1จาน?”
“หื้ม! ใช่ ลองทุกอย่าง ไม่อย่างงั้นฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าอันไหน อร่อย?”

นี่มันตรรกะอะไรกัน!

บริกรก็ประหลาดใจเช่นกัน มองไปที่หลินซีเหวิน แล้วมองไปที่ หลงจื้อแขกวีไอพีของพวก เขากลืนน้ำลายแล้วยิ้ม” คุณชายหลง ครับ กี่ท่านครับ?”

หลินซีเหวินยกนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว “สองท่าน

“สำหรับสองท่าน มีอาหารรวมทั้งหมดสองร้อยกว่าจาน มัน……. หลงจื้อจิ้มไปที่ระหว่างคิ้ว” ทำตามที่เธอบอก

บริกรมองไปที่ หลินซีเหวินราวกับมองปีศาจ เสื้อผ้าทั้งตัวของ เธอบวกกันยังไม่พอซื้อแม้แต่อาหารจานเดียว ปากของเขาก็สั่น จนจะเบี้ยวอยู่แล้ว “ได้ครับ … ทั้งสองท่านโปรดรอสักครู่นะครับ”

หลินซีเหวินดันแว่นตาที่ดั้งจมูกของเธอ “โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะ”
หลง อสังเกตหลินซีเหวิน นิ้วมือที่เรียวๆเคาะไปที่โต๊ะ” ดีมาก ดี มากมาก คนเชยๆ คุณทำให้ผมมีความเข้าใจใหญ่สำหรับผู้หญิง”

หลินซีเหวินวางข้อศอกไว้บนโต๊ะ คางวางอยู่บนฝ่ามือของเธอ “อย่าสิ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณชายรองหลง จะมองว่าฉันเหมือน ผู้หญิงคนหนึ่งนะคะ คุณชายรองหลงเป็นลูกชายของครอบครัว ที่ร่ำรวย ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงบ้านๆที่มาจากบ้านนอก … ไม่ คุณชายรองหลง คุณคงไม่ได้ชอบฉันใช่ไหม? ตามโครงเรื่อง ปกติของซีรีส์ทีวีแล้ว คุณชายรวยๆอย่างพวกคุณจะชอบคบผู้ หญิงธรรมดาๆที่สุดแล้ว

“ฝันไปเถอะ ฉันไม่ได้ตาบอด!”

ผู้หญิงคนนี้นี่มันเป็นเพียงจริงๆ

หลินซีเหวินพยักหน้า และทันใดนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง อก “ดีแล้ว ดีแล้ว ฉันกลัวว่านายจะชอบฉันจริงๆ”

“เป็นโรค!”

ยังไม่ทันรับประทานอาหาร หลงจื้อได้ค่าหลินซีเหวินว่าเป็นโรค มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ทำไมพี่สะใภ้ของเขาถึงเลือกผู้หญิงแบบนี้ เป็นผู้ช่วยได้!
ผู้หญิงคนนี้ นี่มันเป็นไดโนเสาร์ในหมู่ผู้หญิง เป็นลิงอุรังอุตังใน สังคมมนุษย์!

สลัดน่ามาเสิร์ฟที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว จานแล้วจานเล่า แค่สลัดที่ นําสลัดต่างกันก็มีมากกว่า 20จาน โต๊ะขนาดใหญ่ถูกวางเต็มไป ครึ่งหนึ่ง

หลินซีเหวินมองไปที่ใบผักบนโต๊ะแล้วหยิบมันขึ้นมา “ฉันว่า คุณชายรองหลง พวกเรามาที่นี่เพื่อกินข้าวหรือกินหญ้ากันแน่? นี่ มันยาวัชพืชชัดๆ ฉันว่าเรามาที่นี่เพื่อกินข้าว ไม่ได้มาเพื่อต้อนฝูง แกะนะ

หลงจื้อ: ..…….………. ขมวดคิ้วแล้วหายใจเข้าลึก ๆ บอกตัวเองว่าอย่า ” ไปถือสากับคนเชยๆ “นี่มันสลัดผัก เป็นผักไม่ใช่วัชพืช โอเค?”

หลินซีเหวินเม้มริมฝีปาก “ มันต่างจากวัชพืชตรงไหน? ส่วนผสม หลักก็เหมือนกัน”

“เหี้ย! คุณกับพี่สะใภ้ของฉันมีส่วนผสมหลักที่เหมือนกัน พี่สะใภ้ ของฉันเป็นเทพธิดาและเธอ … เป็นธิดาโรคประสาท!”

หลินซีเหวินยิ้มออกมา “ ไม่เลวนะ อย่างน้อยก็มีสองในสามที่ คล้ายไอดอลฉัน”
“เชี่ย! มีคนประหลาดแบบนี้ได้ยังไงกัน! กินไปเถอะ! ของเยอะ ขนาดนี้ยังปิดปากคุณไม่ได้อีก!”

เห็นได้ชัดว่าหลินซีเหวินไม่สนใจสลัด เธอจึงหันไปมองบริกร ช่างมันเถอะ เอาอาหารเหล่านี้กลับไป บอกแขกในมื้อค่ำวันนี้ว่า คุณชายรองหลง เลี้ยงสลัดทุกคนที่มาทานข้าววันนี้ ! ”

หลงจื้อกระตุกปากและเยาะเย้ย “วิธีเดียวกัน ใช้สองครั้งอีก? เก่งจริงๆ”

หลินซีเหวินเตือนบริกรให้เก็บจานไป จากนั้นก็มองไปที่หลงจื้อ “ครั้งแรกยังไม่ชิน ครั้งที่สองเซียน ยังโอกาสในอนาคต ฉันจะ ฝึกฝนให้มากขึ้น คุณชายรองหลง คุณไม่ได้ขาดเงิน ใช่ไหม?”

หลงจื้อหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา และมองไปที่หน้าจอ เมื่อ ก็เขาไม่ได้ยินอะไรเลย

เขาทำเหมือนหลินซีเหวินเป็นอากาศ มิฉะนั้นเขาจะโกรธจนตาย

แน่ๆ

อาหารเรียกน้ำย่อยถูกกลับไป และอาหารหลักก็ถูกเสิร์ฟทีละ จาน สเต็ก ฟัวกราส์ และคาเวียร์ … ไม่นานโต๊ะก็เต็ม
หลินซีเหวินถือมีดและส้อมไว้ในมือ “นี่สิสิ่งที่มนุษย์กินกัน ไม่ ต้องเกร็งใจนะ กินได้เลย”

โต๊ะอาหารแบบตะวันตกขนาดใหญ่ ที่มีถ้วยและจาน กระจัดกระจายเต็มไปหมด ติดกันเป็นแถว

นี่มันทานข้าวกันคนสองที่ไหน นี่มันงานพบปะแลกเปลี่ยนเรื่อง อาหารต่างหาก

ไม่ช้าแขกของร้านอาหารตะวันตกก็มุ่งความสนใจไปที่โต๊ะที่ ใหญ่ที่สุด หลงจื้อที่แทบจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าสื่อ และมีเพียงไม่ กี่คนที่รู้จักเขา ดังนั้นหลงจื้อจึงไม่ได้กลายเป็นจุดสนใจของผู้คน

แต่ทางกลับกัน หลินซีเหวิน ที่อยู่ตรงข้ามกับเขา กลับดึงดูดทุก คนในร้านทันที!

“โอ้พระเจ้า ผู้หญิงคนนี้โชคดีเกินไปไหม เธอถูกแฟนของเธอ ตามใจขนาดนี้เลยหรือ?”

“น่าอิจฉาจังเลยค่ะ เป็นครั้งแรกที่เห็นแฟนพาแฟนกินข้าวแบบ นี้! เป็นบริการแบบเจ้าหญิงชัดๆ!

* อีกอย่าง ผู้ชายคนนี้หล่อมาก ฉันอิจฉามาก! ต้องแกล้งคน
โสดอย่างนี้เลยเหรอ!”

“ผู้หญิงคนนี้โชคดีเกินไปมั้ย? หน้าตาแบบนี้แต่ได้แฟนหนุ่มที่ หล่อขนาดนี้! อ๊ะ! ฉันอิจฉาจนจะบ้าตาย!”

เหมือนพระเอกละครเกาหลีเลย! หัวใจดวงน้อยๆของฉัน!”

การพูดคุยกันในร้านอาหารดังขึ้น ความอิจฉาริษยาต่างๆ และ ความเกลียดชังนินทาทุกประเภท แต่ไม่ว่าจะแสดงออกมาแบบ ไหน ความหมายสุดท้ายก็คือ นี่เป็นคู่รักกัน

ดวงตาของ หลินซีเหวินเป็นประกาย “ไอ้บ้า! คนพวกนี้มีสุนทรีย ภาพรึเปล่า!”

* อย่างน้อยสายตาของผู้คนก็กระจ่าง คุณเนี่ยนะ………..ผมไม่ ชอบหรอก”

ดวงตาของ หลินซีเหวินภายใต้แว่นตาสีดำนั้นส่องประกาย ด้วยความเฉลียวฉลาด ส้อมในมือของเธอก็หมุนอย่างคุ้นเคย คุณชายรองหลง ดูเหมือนคุณจะไม่เป็นที่รู้จักเท่าพี่ชายของคุณ นะ ถ้าเป็นพี่ชายของคณ ร้านอาหารทั้งร้านก็คงเดือดมาก คงมีคน มาขอถ่ายรูปขอลายเซ็น

หลงจื้อยิ้มออกมา “ คุณไม่รู้จักพี่ชายของผมมากพอ ถ้าเขาอยู่ที่นี่จริงๆ ร้านอาหารจะต้องเงียบแน่นอน เพราะพี่ชายของผม เวลากินข้าว มักจะจองทั้งร้านเลย

หลินซีเหวินแทบจะกัดลิ้นตัวเอง ” โอ้ แสดงว่า ระดับของคุณ และพี่ชายของคุณน่าจะต่างกันมากว่าหนึ่ง ออร่าก็ต่างกัน ไม่น่า แปลกใจที่ไอดอลของฉันแต่งงานกับพี่ชายของคุณ ส่วนคนแบบ คุณ ฉันสงสัยมากว่าต่อไปคุณจะแต่งงานกับภรรยาแบบไหน”

“หุบ ปาก!”

“อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าคุณจะแต่งงานกับผู้หญิงแบบไหน ถ้า ไม่สบาย ยินดีต้อนรับมาที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยได้นะ ไม่ต้อง เกรงใจ”

“เชี่ย! ไอคนเชย นี่พูดภาษาคนเป็นไหมเนี่ย!

“ขอโทษนะ อันนี้ไม่รู้จริงๆ ภาษาคนคืออะไร? คุณพูดได้ไหม? สาธิตให้ฉันเรียนหน่อยได้ไหม ฉันเรียนรู้เร็วมาก

ตอนนี้หลงจื้อมีเพียงความคิดเดียว ” ไอ้คนเชย! ไม่กินแล้ว ไป เลย!”

หลินซีเหวินถือมีดและส้อมในท่าที่ถือมีดขนาดใหญ่ ข้อศอกของมือทั้งสองข้างวางบนช่องว่างเพียงเล็กน้อยบนโต๊ะ “ฉันยัง ไม่ได้เริ่มกินเลย ไปไหนล่ะ? กินหมดค่อยว่ากัน

หลงจื้อใช้มือข้างเดียวปิดหน้าผากและปิดตาไว้ “ คุณมีความ ละอายใจในตนเองบ้างรึเปล่า อย่างน้อยคุณก็เป็นนักศึกษาแพทย์ ที่ทำงานในโรงพยาบาลหวาเซีย ท่ากินข้าวแบบนี้ คุณนี่มัน…

หลินซีเหวินหั่นสเต็กมาชิ้นใหญ่ ยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวแรง ๆ แก้มของเธอเต็มไปด้วยเนื้อสเต็ก บวมเป่งเธอพูดอย่างคลุมเครือ ว่า “ฉันขอโทษนะ คุณชายรองหลง ฉันเป็นคนยากจน โตขนาด นี้ฉันยังไม่เคยเห็นภาพอลังการขนาดนี้มาก่อน เพราะคุณถึงได้ เห็น ยังไม่ให้กินเยอะๆอีก? อาหารที่นี่แพงมากๆ กินเยอะๆสิ อย่า เกรงใจกัน”

ใครกันแน่ที่ไม่ต้องเกรงใจใคร!

“ให้ตายเถอะ สมองฉันมีปัญหาหรือไงถึงชวนคุณมาทานอาหาร เย็นด้วยกัน”

หลินซีเหวินกลืนกินอย่างเร่งรีบ มีดและส้อมเสียบไปที่แต่ละ จาน ไม่ต้องพูดถึงมารยาทในการรับประทานอาหารแบบตะวัน ตกเลย แม้แต่แผงขายอาหารก็ไม่มีวิธีการกินแบบนี้ “ ดีมาก ฉัน ก็ไม่ชอบสถานที่แบบนี้เหมือนกัน ฉันรู้สึกอึดอัดที่จะรับประทาน อาหาร ดังนั้นคุณชายรองหลง ฉันขอร้อง วันหลังเราสองคนอยู่ห่างกันไกลแค่ไหนก็ให้มันไกลเท่านั้น ชวน กินข้าวเรื่องแบบนี้ก็ไม่ต้องทำแล้ว”

ดวงตาสีดำของหลงจื้อเหมือนเปลวเพลิง แผดเผาไปที่หน้า หลินซีเหวินท่าทางจะแผดเผาเธอให้เป็นเถ้าธุลีไปเลย “ฟังที่คุณ พูดแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยอยากเจอฉัน?”

หลงจื้อถามตัวเอง เขาอยู่มานานกว่า 20 ปี เป็นครั้งแรกที่เขาได้ พบกับผู้หญิงที่ไม่อยากเจอเขา มีแต่ผู้หญิงมาวนเวียนอยู่รอบตัว เขาเสมอ คนเชยๆแปลก ๆนี้ อยากจะหลีกเลี่ยงเขาเหรอ?

หลงจื้อรู้สึกไม่พอใจ

เป็นอย่างมาก! โดยเฉพาะ! สุด ๆ !

หลินซีเหวินพยักหน้า และชื่นชมในความเข้าใจของเขาเป็น อย่างมาก “ใช่ค่ะ แม้ว่าหน้าตาของคุณชายรองหลงจะพอผ่านตา ได้ ใจป้าด้วย แต่ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันรู้สึกไม่สบายเมื่อเห็นคุณ และฉันกังวลว่ากินอาหารมื้อนี้เสร็จ 3วันก็คงย่อยไม่หมด

“อย่าใช้เล่ห์เหลี่ยมตีสองหน้า ผู้หญิงแบบไหนบ้างที่ฉันไม่ เคยเจอ ยิ่งอยากได้ก็จะยิ่งปล่อยไป ถอยออกเพื่อที่จะเดินหน้า เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้มันไม่จำเป็น
หลินซีเหวินวางมีดและส้อมลง เครื่องใช้เงินชนกับแผ่นดิสก์สี ขาว และทำให้เกิดเสียงที่คมชัด ตามด้วยเสียงหัวเราะที่ชัดเจน และไม่แยแสของหลินซีเหวิน ” แสดงว่า ฉันสามารถเข้าใจว่า พฤติกรรมของคุณชายรองหลง ก็คือคุณจะจีบฉัน?”

“ยุ้ย!”

หลินซีเหวินเช็ดมือและมุมปากของเธอ “ดีมากดีมากค่ะ เราสอง คนจากกันตรงนี้ ต่อไปเราจะไม่เป็นหนี้กันอีก ให้ตายก็อย่าได้พบ กันอีก”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงจื้อเกือบจะผิดรูปไป เพราะผู้หญิง แปลกๆนี้ทำให้เขาโกรธมาก

หลินซีเหวินลุกขึ้นและทักทายพนักงานเสิร์ฟ “ที่เหลือไม่ต้อง เสิร์ฟแล้วนะคะ แบ่งอาหารที่เหลือให้แขก สุภาพบุรุษคนนี้เป็น คนเลี้ยง!”

หลงจื้อกัดฟัน” ไอ้คนแปลกมนุษย์ ”

หลินซีเหวินรำคาญที่จะโต้เถียงกับเขา เธอลุกขึ้นและเดินออกจากร้านอาหารไป โดยทิ้งแสงสีและดนตรีของร้านไว้ข้าง หลัง อากาศข้างนอกและดวงดาวที่พร่างพราวหลังจากออกไป ข้างนอกสบายมาก

หลงจื่อสอดมือเข้าไปในกระเป๋าของเขา มองไปที่หลินซีเหวินที่ มองขึ้นไปบนท้องฟ้าไม่ไกล และพูดอย่างเย็นชาว่า “ คนเชยๆ!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ