ตอนที่ 261 งานรวมตัวครอบครัวที่ต่างฝ่ายต่างมี แผนการในใจ

ตอนที่ 261 งานรวมตัวครอบครัวที่ต่างฝ่ายต่างมีแผนการในໃຈ

วันถัดมา รุ่งเช้า

ลัวหานกลับไม่ได้นอนถึงตะวันโด่งฟ้าอย่างที่คาดเอาไว้ เธอ เพียงแต่ตื่นสายกว่าหลงเซียวครึ่งชั่วโมง หลังจากที่ล้างหน้า ล้างตาเสร็จ ลงมาชั้นล่างก็พบว่าภายในบ้านเปลี่ยนเป็นอีก แบบ

คนรับใช้หญิงสามคนสวมชุดสาวใช้เต็มรูปแบบยืนอยู่ที่ห้อง โถงชั้นหนึ่งอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มองเห็นตัวหานลงมา ชั้นล่าง ทั้งสามคนก็ก้มศีรษะทักทายอย่างให้เกียรติ “คุณหญิง สวัสดีตอนเช้าค่ะ”

มุมปากของลั่วหานกระตุกขึ้นเล็กน้อย “ค่ะ”

การเคลื่อนไหวของหลงเซียวก็เร็วเกินไปหน่อยแล้วกระมัง? นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า เขาจัดการคนรับใช้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อไร กัน?

อีกทั้ง สามคนนี้ ดูแล้วสะอาดสะอ้านเรียบร้อยเป็นอย่างมาก ทำงานจะต้องราบรื่นมากอย่างแน่นอน เขาหามาจาก ที่ไหนกัน?

“ตื่นแล้ว ทานอาหารเช้าเถอะ”

เธอยังคงกำลังมีนงง หลงเซียวก็เดินออกมาจากห้องครัว ใน มีอยังถือจานอาหาร ด้านบนเป็นอาหารเช้าที่เขาเตรียมด้วยตัว เอง อาหารเช้าสไตล์ยุโรป โภชนาการอุดมสมบูรณ์เรียบง่าย สะอาด ประเด็นหลักก็คือ เขาทำด้วยตัวเอง

“คุณไม่ใช่หาคนรับใช้มาแล้วหรอคะ? ทําไมยังลงครัวด้วยตัว เองอีก? เรื่องเหล่านี้ส่งมอบให้กับพวกเธอไม่ใช่ว่าดีกว่า?

ท่านเขียวกลับสบายๆสดใสร่าเริง ราวกับติดการทำอาหาร แล้วยังไงอย่างงั้น “ทำอาหารเช้าให้กับภรรยาด้วยตัวเอง ที่สุด ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว”

ล้วหานถูกความรักใคร่เอ็นดูของเขาโอ๋จนทั้งอยากโกรธทั้ง อยากหัวเราะ คนๆนี้น่ะนะ จริงๆเลย

ในมือถือมีดส้อมเอาไว้ ลั่วหานทานอาหารเช้าในส่วนของตัว เอง เงยศีรษะมองดูหลงเซียว “เสิ่นเหลียว ฉันรู้แล้ว ทำได้ดี มากค่ะ”
ชายหนุ่มที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเงยศีรษะขึ้น สบเข้ากับสายตาของ เธอโดยมีโต๊ะอาหารกั้นอยู่ “นี่เพิ่งจะเป็นการเริ่มต้น คุณจะเอา บริษัท ซื่อกลับคืนมา เรื่องที่ต้องทำยังมีอีกเยอะมาก

ลั่วหานพยักหน้า ในปากมีผักใบเขียวอยู่ กัดไปหนึ่งคำ “คุณ ไม่ถามฉันหน่อยหรอคะว่ารู้ได้ยังไงกัน?

หลงเซียวเพียงแค่ทานผัก หัวเราะขึ้นพร้อมกับเอ่ย “รู้ได้ยัง ไงไม่สำคัญ รู้อะไรมาก็ไม่สำคัญเช่นเดียวกัน เรื่องของผมคุณ ต่างมีสิทธิ์ที่จะรู้”

ลั่วหานคิดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะตอบกลับแบบนี้ ในใจค่อน ข้างที่จะรู้สึกผิด หลงเซียวจริงใจขนาดนี้ เธอก็ต้องจริงใจ หน่อยใช่หรือเปล่า?

แต่ก็รู้สึกขึ้นมาอีกว่ายังไม่ถึงเวลา ยังไงก็รออีกหน่อยก็แล้ว

กัน

“มามุกนี้น้อยๆหน่อยค่ะ ฉันรู้นะคะว่า นอกเสียจากเรื่องที่คุณ ยินดีจะให้ฉันรู้ สิ่งที่คุณไม่อยากจะให้ฉันรู้ ฉันจะมีวิธีรู้ได้ที่ ไหนกัน? ในท้องของคุณหลง ลำไส้ขดล้อมอยู่กี่รอบ ฉันไม่ กล้าที่จะคิด”

หลงเซียวหั่นเนื้อวัวชิ้นเล็กออกใส่เข้าไปในปาก “ต่อไปคุณจะรู้ทั้งหมด ใช่แล้ว วันนี้ผมจะกลับบ้านตระกูลหลงสักรอบ คุณอยากจะไปหรือเปล่า?

ได้ยินบ้านตระกูลหลง มีดส้อมที่อยู่ในมือของ วทานก็หยุด ลงโดยจิตใต้สำนึกในทันที “ไม่อยากไปค่ะ”

เธอไม่อยากมองเห็นหลงถึง ไม่อยากมองเห็นหยวนชูเฟิน ไม่อยากกลับไปยังสถานที่ที่แบกรับความรู้สึกอัปยศอดสูไว้ อย่างมากมายนั่น อย่างน้อยที่สุดตอนนี้เธอไม่อยากไป

“ได้ ผมจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด หากคุณอยู่บ้านเพื่อสามารถ ออกไปเดินเล่นได้ ในบ้านมีอะไรที่ต้องชื่อ คุณดูเอาตามสบาย พาคนหนึ่งไปด้วยกัน อย่าถือของเอง”

ลั่วหานรู้สึกส้อมมีดที่อยู่ในมือค่อนข้างที่จะหนักอึ้ง นี่หลง เซียวจะโอ๋เธอขึ้นไปถึงบนฟ้าเลยหรอ?

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ล้ำค่าแตกหักง่ายขนาดนั้น เรื่อง อะไรก็ต้องให้คนอื่นทำทั้งหมด จะถูกคนอื่นมาแทนที่ได้ง่าย ฉันชอบลงมือด้วยตัวเองค่ะ”

เธอค่อนข้างมีความหมายที่สองแง่สองง่าม

หลงเซียวเลิกหัวคิ้วขึ้น “ไม่มีใครสามารถแทนที่คุณได้ แต่ว่าคุณชอบก็โอเค”

คฤหาสน์ของตระกูลหลง พูดขึ้นมาหลงเซียวก็ไม่ได้กลับ มาระยะเวลาหนึ่งแล้ว ลั่วหานไม่อยากมา เขาจะอยากมา ทําไม?

เพียงแต่การพบหน้าในวันนี้ ดูเหมือนไม่มาก็ไม่ได้

หลงเซียวก้าวเท้าใหญ่ๆเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลหลง พ่อ บ้านเปิดประตูใหญ่ด้วยความเคารพนบนอบ “คุณชายใหญ่”

“อืม มาถึงกันหมดแล้ว?” หลงเซียวเอ่ยถามขึ้นเบาๆ

“ใช่ครับ ต่างก็รออยู่ที่ห้องรับแขก

มุมปากของท่านเขียวฉีกออก หัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน โดยที่ไม่รู้ตัวเพียงชั่วพริบตาก็หายไป

หลงเซียว ไม่เจอกันตั้งนาน ! ”

เพิ่งจะก้าวเข้าไปที่บริเวณทางเข้า เงาร่างสีดำก็เข้ามากอดอย่างเป็นมิตร มือใหญ่ตบเบาๆที่แผ่นหลังของหลงเซียว ความ สนิทสนมและความคุ้นเคย ราวกับรู้จักกันมาหลายสิบปี

หลงเชียวผลักผู้ชายที่กอดไหล่ของตนเองเอาไว้อย่างเป็น ธรรมชาติ นํ้าเสียงราบเรียบ “คุณลุงใหญ่ ไม่เจอกันนานเลยนะ ครับ”

“ฮ่าๆ ! หลายปีมานี้ลุงกับพี่ชายของหลานต่างก็อยู่ที่ต่าง ประเทศ กลับมาน้อยมาก พวกเราครอบครัวหนึ่งดูเหมือนจะ ห่างไกลกันมากแล้ว ไม่สมควรจริงๆน่ะนะ!”

หลงเซียวยิ้มบางๆ “ลุงใหญ่กับพี่ชายปกติอยู่ที่ออสเตรเลีย ยังยินดีที่จะกลับประเทศ หาได้ยากจริงๆครับ”

“อั๊ยยะ ! เป็นคนน่ะนะ ไม่อาจจะลืมตัวเองได้ ลุงใหญ่อายุ มากแล้ว ใบไม้ตกลงสู่ราก ยังไงก็ต้องกลับมาที่บ้านเกิด ถึงจะ มีความรู้สึกที่เป็นเจ้าของ”

เผชิญหน้ากับความกระตือรือร้นเป็นมิตรของหลงเซิ่ง ปฏิกิริยาของหลงเซียวก็ยังคงนิ่งเฉยทั้งยังใจเย็นอยู่ตลอด เวลา ดูการแสดงออกถึงความสนิทสนมแนบแน่นของการเจอ ญาติที่ไม่ได้พบกันมานานไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

ในเวลานี้เอง หลงยี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ยืนขึ้น หลงหลังจากที่เข้าประตูก็ถอดเสื้อคลุมสูทออก ตอนนี้บนร่างกายยังมี เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวหนึ่ง บวกกับเสื้อกั๊กสูทสีดำ หลงยี่ที่เพิ่งจะ สามสิบต้นๆสืบทอดลักษณะทางพันธุกรรมที่ดีของตระกูลหลง อย่างที่เป็นมาโดยตลอด รูปโฉมไม่ธรรมดา ท่าทางสง่างาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่ฉลาดในด้านการคิดคำนวณ มี นําแสงสะท้อนเปล่งประกาย

เทียบกับความกระตือรือร้นเป็นมิตรของผู้เป็นพ่อแล้ว หลงยี่ ใจเย็นกว่าเป็นอย่างมาก “หลงเซียว ทุกคนก็รอแกแล้ว”

มุมริมฝีปากของหลงเซียวเฉียงขึ้นเล็กน้อย “ครับ”

หลงจื้อก็นั่งอยู่ที่ด้านข้าง ราวกับผู้ชมข้างสนามก็ไม่ปาน มอง ดูทุกสิ่งที่อยู่ต่อหน้า เพียงแค่มองดูตัวเอง เล่นกับตัวเอง

คนทั้งแถวลงนั่ง หลงเซิ่งก็นำระดับคะแนนที่มีต่อหลงเชียว ในหลายปีมานี้ชมไม่ขาดปาก จากบนพื้นชมขึ้นไปถึงบนฟ้า ที่ พูดก็คือบนฟ้ามีในโลกมนุษย์ไม่มี เรียกได้ว่าดันหลงเซียวขึ้น ไปบัลลังก์ของอัจฉริยะ

หลงเซียวเพียงแต่พิงไปบนโซฟา จิบชาอย่างช้าๆ ฟังคำโม้ ของหลงเซิ่ง ให้คำสองคำเป็นการตอบรับเป็นบางครั้งบาง คราว
เขาแทบจะเดาออกได้ว่า หลังจากคำโม้ที่ยาวเหยียด หลง เพิ่งจะต้องขออะไรหน่อยอย่างแน่นอน

ไม่เจอกันหลายปี เขาไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย

เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ หลังจากที่หลงเซิ่งหัวเราะจน หน้าแดง ก็เอียงตัวมาทางหลงเซียว รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้า ยังไม่หายไป เนื้อหาที่พูดกลับมีการเปลี่ยนแปลง “หลงเซียว ลุงได้ยินว่า โรงพยาบาลหวาเซียที่อยู่ในเครือบริษัทMBKช่วง นี้กำลังวิจัยและพัฒนายาปฏิชีวนะตัวใหม่ ไม่รู้ว่าโปรเจกต์นี้ หลานวางแผนว่าจะให้ใครทํา?”

นิ้วมือของหลงเซียวเล่นแก้วน้ำชาอย่างเต็มที่ ท่าเหมือนไม่ ระวังเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ลุงใหญ่หมายความว่ายังไง ครับ?”

“เหอะๆ ! ลุงไม่ได้หมายความว่ายังไง ฮ่าๆๆ ลงกับพี่ชายของ หลานได้ อโรงงานยาขนาดใหญ่แห่งนึงในประเทศจีน ต่างก็ เป็นที่ผลิตยาระดับสูงภายในประเทศ หากหลานเชื่อมั่นในตัว ลงใหญ่ สิทธิ์ในการผลิตยาล็อตนี้ ผู้ส่งมอบให้กับลุงใหญ่จะดึ กว่า ลุงใหญ่รับประกันว่า…”

“ลงใหญ่..” หลงเซียวตัดบทหลงเซิ่ง “ยาล็อตนี้ตอนนี้กำลัง อยู่ในช่วงทดลอง ไม่ได้นำเข้าการผลิต ลุงใหญ่เร่งรีบเกินไปหน่อยแล้วหรือเปล่าครับ

หลงยี่รีบร้อนเอ่ย หลงเขียวพูดถูก ยาจะต้องระมัดระวัง อย่างรอบคอบ จะเร่งรีบเกินไปไม่ได้ รอหลังจากที่มั่นใจว ยาที่สําเร็จแล้วค่อยตัดสินใจก็ไม่สาย โรงงานทางนั้นเตรียม ความพร้อมเอาไว้ตลอดเวลา ต้องการเมื่อไร เริ่มงานเมื่อนั้น แกว่าเป็นยังไง?”

หลงเซียวจิบชาไปคำหนึ่ง “พี่ พี่ซื้อโรงงาน ก็เพื่อจะรอบิล จากผม? หากการวิจัยและพัฒนาลัมเหลว พี่ไม่ใช่ว่าจะต้อง ชดใช้จํานวนมหาศาลหรอกหรอ?”

“ฮ่าๆ ! นี่คําพูดที่ไหนกัน? โปรเจกต์ที่แกทํา ไม่เคยมีคำพูด ว่าล้มเหลวมาก่อน ! ฉันเชื่อใจแก ! ฮ่าๆ ! ”

หลงจื้อหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน สอดเข้ามาหนึ่ง ประโยค “พี่ เชื่อใจคำๆนี้ เป็นสิ่งที่ต้องมีต่อกัน ฝ่ายเดียวไม่มี ประโยชน์

หลงถึงที่ไม่ได้พูดอะไรอยู่ด้านข้างอุทานออกมาอย่างเยือก เย็น “เสี่ยวจื้อ?”

คําถามย้อนกลับ หนึ่ง หลังจื้อหุบปากไม่พูดอะไรออกมา

อีก
“ขอตัวสักครู่ ผมไปห้องน้ำ” หลงเซียวไม่สนใจบรรยากาศ ภายในห้องรับรองแขกและแผนการในใจของทุกฝ่าย ลุกขึ้น เดินไปทางห้องน้ำในทันที

เพิ่งจะเดินมาถึงที่ด้านนอกประตู ก็ได้ยินเสียงซุบซิบเบาๆไม่ ขาดสายที่สะท้อนเข้ามาจากทางเดินอีกฝั่ง

“น้ารอง หลงเซียวอยู่ด้วยกันกับยัยแม่มดชั่วหานคนนั้น จริงๆหรอ? ได้ข่าวว่าในตอนแรกเธอตายไปแล้วนะ…”

“ก็คือเธอ”

“หลงเซียวไร้เหตุผลมากเกินไปหน่อยแล้วหรือเปล่า ผู้หญิง แบบนี้…ฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยเหมาะสม พูดออกไปก็ไม่น่าฟัง ถึง อย่างไรก็ไม่ใช่ผู้หญิงดีอะไร…

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ค่อยๆเบาลงไปเรื่อยๆ ท่านเซียวก็ไม่ ได้ยินแล้ว

แต่สองสามประโยคนี้ เพียงพอที่จะจุดไฟโกรธของเขาให้ติด

ไม่ใช่ผู้หญิงดี?
ภรรยาของเขา ถึงตาให้คนอื่นมาวิจารณ์มั่วๆตั้งแต่เมื่อไร

กัน !

“มาครบกันหมดแล้วนะ ดีจังเลย งั้นพวกเราอีกสักครู่เริ่มรับ ประทานอาหารกัน วันนี้ฉันลงครัวด้วยตัวเอง ทำกุ้งล็อบสเตอร์ ออสเตรเลียให้กับทุกคน รับรองว่าพวกคุณจะต้องชอบ

ผู้หญิงที่ยังไม่เห็นตัวก็ได้ยินเสียงมาก่อน ตัดไม้ข่มนามนั้น ก็ คือภรรยาของหลงยี่ โจวหยู่เช่น

หยวนชูเฟินเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ชุดกี่เพ้าที่สง่างาม การ แต่งหน้าที่ประณีต ยืนด้วยกันกับโจวหยู่เช่นในเรื่องอายุแม้ว่า จะเสียเปรียบ แต่รูปโฉมบุคลิกไม่ได้แพ้เลยแม้แต่น้อย

“โจวหยู่เช่นยุ่งมาจนถึงตอนนี้ ช่างเอาใจใส่อีกทั้งมีความสา มารถจริงๆ หลงยี่มีภรรยาที่ดีขนาดนี้ ช่างทำให้ฉันรู้สึกอิจฉา

“น้ารองล้อเล่นแล้ว ผมกลับได้ยินว่าภรรยาของหลงเซียวเป็น ศัลยแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับนานาชาติ นั่นถึงจะเรียกว่ามีความ สามารถที่แท้จริง”

หลงยี่เอ่ยขึ้นราวกับไม่ทันได้ยั้งคิด บรรยากาศภายในห้องรับรองแขกเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

หยวนชูเฟินหัวเราะขึ้นเล็กน้อย มีความสามารถ เหอะๆ ก็ ถือว่ามีความสามารถจริงๆ ! แต่ว่าผู้หญิง ถึงอย่างไรก็ต้อง พากลับมาได้ถึงจะดี ! ”

ความหมายนั้นก็คือบอกเป็นนัยกับลูกชาย ผู้หญิงคิดไม่ถึงว่า แม้แต่งานเลี้ยงครอบครัวที่สำคัญขนาดนี้ก็ยังไม่ปรากฏตัว ออกมา พี่ใหญ่ของตระกูลหลงไม่กลับประเทศมาหลายปี เธอ ได้แจ้งกับลูกชายอย่างเป็นทางการแล้วว่า งานเลี้ยงในตอน บ่ายจะต้องตั้งใจเข้าร่วม ใครจะรู้คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมาคน เดียว

หลงเซียวยิ้มอ่อนๆ “พี่สะใภ้สุดยอดจริงๆ อาหารมื้อเดียวก็ เอาชนะใจแม่ผมแล้ว อาหารจานนี้ช่างทำให้คนรอคอยจริงๆ

“กำลังจะเสร็จแล้วจ้ะ เดี๋ยวนี้”

โจวหยู่เช่นกับหลงยี่แต่งงานกันที่ออสเตรเลีย เธอกับหลง เซียวไม่ได้มีการคบค้าสมาคมอะไร ยังคงได้ยินมาว่านิสัย ส่วนตัวของหลงเซียวองอาจเผด็จการ ยุแหย่ไม่ได้ง่ายๆ ที่แท้ ยุแหย่ไม่ได้ง่ายๆอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ
ถึงเวลารับประทานอาหาร เพิ่งจะหนึ่งทุ่ม

งานเลี้ยงครอบครัวที่ดูภายนอกสนิทสนมกันแต่ความจริง ไม่ใช่ รับประทานกันอย่างถือว่าสงบราบรื่น ถึงอย่างไรต่าง ก็เป็นการใช้ภาษาทางการเพื่อเบี่ยงประเด็น พูดให้น่าฟังก์ พอแล้ว

ทว่ากินไปกินมา โจวหยู่เช่นก็เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “หลงเซียว ต่างก็ว่ากันว่าภรรยาคนนี้ของเธอ คือสาวสวยที่พบเห็นได้ยาก อีกทั้งบุคลิกลักษณะ ความสามารถ คนธรรมดาเทียบไม่ได้เลย แม้แต่น้อย วันไหนมีโอกาสก็ให้พี่ทำความรู้จักหน่อย ?”

หลงจื้อที่รับประทานอาหารอยู่ ถือโอกาสเอ่ยขึ้นว่า “พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ใหญ่ของผมก็ทำงานอยู่ที่แผนกหัวใจของโรงพยาบาล หวาเชย พี่อยากทําความรู้จักเธอยังไม่ง่ายอีกหรอ? ไปจองคิว ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านก็ได้แล้ว”

“หลงจื้อ พูดจาแบบนี้กับพี่สะใภ้ของแกได้ยังไงกันน่ะ? ไม่มี มารยาท ! “หยวนชูเฟินยิงสายตาที่เยือกเย็นเข้ามา ใช่ ลูกชายแท้ๆหรือไม่ สายตานั้นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้

หลงเซียวเอ่ย “ที่หลงจื้อพูดก็ไม่ผิด ทำไมแม่จะต้องตำหนิ เขา? ลิ่วล้วเป็นหมอ รักษาโรคช่วยชีวิตคนยุ่งมาก แน่นอนว่าไม่มีกำลังที่จะใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่ในห้องครัวทําอาหาร จานหนึ่ง พบเธอหรอ? โรงพยาบาลคือทางเลือกที่ดีที่สุด

หยวนซูเฟินถูกลูกชายสกัดกั้นมาหนึ่งประโยค เอ่ยขึ้นเบาๆ อย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เซียวเอ๋อ คิดไม่ถึงว่าลูกยังจะช่วยเธอ พูด ! –

หลงเชียววางมีดส้อมลง หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดที่มุมริม ฝีปาก แล้วทิ้งลงไป “ถั่วลั่วคือภรรยาของผม ผมไม่ช่วยเธอพูด ช่วยใครพูด? ผมทานเสร็จแล้ว พวกคุณทานต่อ”

หลงเซียวดันเก้าอี้ออกเดินออกไปจากโต๊ะอาหาร รังสีที่แผ่ ออกมานั้นใครก็ไม่อยู่ในสายตา

ลุงใหญ่? พี่ชาย?

ไม่มีอะไรจะมากไปกว่าเล็งมาที่ทรัพย์สินของตระกูลหลง มี หุ้นส่วนเล็กน้อยในบริษัทMBK และธุรกิจที่ต่างประเทศช่วงนี้ ไม่ค่อยดี กลับประเทศมาหาที่หลบภัย !

คิดไม่ถึงว่ายังจะกล้าแตะเกล็ดมังกรต่อหน้าของเขา รนหาทีตาย !

พอเขาไป หลงเซิ่ง หลงยี่ และโจวหยู่เช่นต่างก็ตกตะลึงกัน ไปครู่หนึ่ง

“หลงเซียว ! แกหยุดอยู่ตรงนั้น ! ”

คนที่เอ่ยขึ้นเป็นคนสุดท้ายคือหลงถึง สีหน้าของเขาไม่ เปลี่ยน ถึงขั้นมีดส้อมที่อยู่ในมือก็ยังคงรักษาการเคลื่อนไหว ในการหั่นเนื้อเอาไว้

“ทำไมครับ? พ่อยังมีธุระ?”

“เรื่องของแกกับฉู่ลั่วหาน ฉันไม่ยุ่งก็ได้ แต่แกฟังเอาไว้ หาก บริษัทMBKเกิดเรื่องอย่างที่ราคาหุ้นเปลี่ยนแปลงเพราะเธอ เป็นต้นเหตุอีกล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยพวกแกไปง่ายๆแน่ ! ”

พูดถึงราคาหุ้นเกิดความเปลี่ยนแปลงหรือ…

“พ่อ ลุงใหญ่ เกี่ยวกับตลาดหุ้นของบริษัทMBK พวกท่านก็ เห็นแล้ว ข่าวเชิงลบเล็กๆน้อยๆของผมก็สามารถทำให้ราคา หุ้นเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง ต่อไป ยังไงก็ต้อง ให้พ่อกับลุงใหญ่คิดหนักมากหน่อย ให้ตำแหน่งของผมมั่นคง สักนิด อย่าปรากฏภาพที่อกสั่นขวัญหายแบบนี้อีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ