ตอนที่ 246 ออกจากบ้านกรุณาเปิด ปฏิทินสีเหลืองเก่า

ตอนที่ 246 ออกจากบ้านกรุณาเปิด ปฏิทินสีเหลืองเก่า

พูดว่าเป็นการสำรวจวิจัย แต่สำหรับลูกผู้ดีมีเงินอย่างหลงจี๋ อมากล่าว เพียงแค่ได้ออกจากประตูของบริษัท หลีกห่างจาก สายตาของพ่อกับพี่ชายใหญ่ ก็คือโลกของตัวเองแล้ว

ฉวยโอกาสเอาตารางการสำรวจวิจัย ทิ้งออกจากนอกรถฝั่งที่ นั่งคนขับ!

มหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์ อ่า! ผมมาแล้ว!

มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์เมืองหลวงคือมหาวิทยาลัย แพทยศาสตร์เชิงบูรณาการที่ยอดเยี่ยมที่สุดในประเทศ มีคณะ ที่รวมอยู่มากสมบูรณ์ที่สุดในประเทศ พื้นที่การก่อสร้างใน โรงเรียนใหญ่ที่สุดในประเทศ ทุกปีจะมีผู้ที่มีความสามารถจบ จากที่นี่เยอะที่สุดในประเทศ

แน่นอน ยังมีจุดสำคัญมากจุดหนึ่ง คณะแพทยศาสตร์ ทั้งหมดอยู่ในมหาวิทยาลัย พวกนักศึกษาหญิงของ มหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์ค่าเฉลี่ยความงามสูงสุดใน ประเทศ!
ทิวทัศน์สวยงาม ภูมิภาคที่ตั้งดี สาวสวยหนุ่มหล่อมากมาย ผู้มีความสามารถมากมาย ท่องเที่ยวหนึ่งวันในมหาวิทยาลัย คณะแพทยศาสตร์ สง่างามร่าเริง!

รถสปอร์ตหรูเฟอร์รารี่สีแดงของหลงจื้อขับเข้าไปใน มหาวิทยาลัยโดยตรงอย่างอลังการบตามถนนลือลงไป เรื่อยๆ สถานที่ทีผ่านไปล้วนมีเสียงกรีดร้องที่ชื่นชอบ

หลงจื้อใส่แว่นตาดำที่ยั่วยวน นั่งอยู่ในรถอย่างสง่างามตาม อำเภอใจ สายตาที่กวาดมาจากรุ่นน้องที่อ่อนหวาน ในปากอด ไม่ได้ฮัมเพลงฮิตขึ้นมา

มหาวิทยาลัย อ่า รุ่นน้องต่างๆนานาที่อ่อนหวาน หล่อเลี้ยง ตาดีที่สุดแล้ว

รถเลี้ยวอยู่ตรงถนนจือสิ่งข้างหน้าคือถนนเซี่ยหยู่ไม่ได้มา มหาาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์เป็นครั้งแรก หลงจื่อแทบจะ ชานาญ ทางดี

จะดูสาวสวยต่างๆนานา แน่นอนต้องไปเขต หยวน เพราะ ว่าที่นั่นมีโรงอาหารที่ใหญ่ที่สุดในมหาวิทยาลัยคณะ แพทยศาสตร์ ข้างหลังโรงอาหารคือหอพักหญิง

ไอ่หย่า! อิอิ
รถสปอร์ตหรูขับเร็วดั่งบิน กำเริบเสืบสาน ลมพัดแรงที่เกิด จากยางรถ นิ้ว ผ่านไป ชายกระโปรงของนักศึกษาหญิงที่ผ่าน ไปล้วนถูกเปิดขึ้นมาด้วยแรงลม เสียงกรีดร้องเป็นพักๆ

หลงจื่อมองผ่านกระจกหลัง จ้องมองนักศึกษาหญิงทั้งหลาย ที่ถูก “แหย่เล่น” ทั้งจับกระโปรงไว้อย่างโมโห ทั้งสายตาที่อึ้ง ตื่นตกใจตะลึงชื่นชม อารมณ์ปีติอยากบิน

สะใจ! ก็คือความรู้สึกอันนี้!

อยู่ดีๆ ตาของหลงจื้อเปิดกว้างขึ้นมาทันทีเลย!

“แม่มึงเอ่ย! หลีกทาง อ่า อีเหี้ยยยยย!”

ทางสี่แยกที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกล หญิงผมยาวคนหนึ่งมือถือ ไอศกรีมโคนทั้งกินทั้งก้มหน้าเดินผ่านถนน ต้องไม่ได้สังเกต ว่ามีรถขับเร็วมากอย่างบินอย่างแน่นอน

ทันทีนั้น หลงจื้อเหยียบเบรกเต็มแรง!

“เอี๊ยด!!”

รถสปอร์ตหรูสีแดงหยุดทันที!
เพราะว่าแรงกระทบที่รุนแรงมาก ครึ่งท่อนด้านบนของหลง จื้อถูกแรงกระทบกระเด็นไปข้างหน้าไกลถึงครึ่งเมตรอย่าง รุนแรง ห่างจากหัวเพียงไม่กี่เซ็นก็จะชนไปที่กระจกต้านลม แล้ว

แม่มึงเอ่ย!

ด่าในใจไปสักพัก หลงจื้อที่จิตสติยังไม่เข้าที่เงยหน้าขึ้น ผ่าน กระจก มีตาคู่หนึ่งที่ตื่นตะลึงกว่าเขา จ้องมองเขาอย่างไม่ กะพริบตาจากข้างนอก ตาสีน้ำตาลเข้ม ตื่นตะลึง ตกใจว้าวุ่น โมโห มึนงง

มือยังอยู่ในท่าที่ถือไอศกรีมโคนอยู่ แต่ของที่อยู่ในมือกลับ ปลิวไปนานแล้ว

มองผ่านกระจกแผ่นหนึ่ง ตาสี่ดวงของทั้งสองสบตากัน สิ่ง ต่างๆที่อยู่ในรถกับนอกรถเย็นชาลงพร้อมกัน ตกผลึกเย็นชา ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“คุณเป็นคนปัญญาอ่อนรึเปล่า!

หลงจื้อผลักประตูรถออกมา ถอดแว่นตาดำออก จากนั้น ความโมโหเต็มอก หลงจื้อดุด่าผู้หญิงอย่างรุนแรงที่หนึ่ง ดู เหมือนด่าคนแล้วก็ยังไม่หายโมโห เขาอยากจะต่อยสมองของเธอแตกโดยตรง มองดูว่าข้างในใส่น้ำใช่หรือไม่

ในที่สุดผู้หญิงก็คืนสติกลับมาจากความตื่นตะลึง เงยหน้าขึ้น มาทำตาหยีแล้วทำตาหยีอีก สายตาที่สั้นมากหลังจากแว่นตา ถูกชนลอยไปแล้ว ดูเหมือนคนตาบอดครึ่งคน เสียงดูถูกดุว่า “คุณคือใคร!”

สายตามัวๆไปหมด ผู้หญิงมองไม่ชัดถึงหน้าตาของหลงจื้อ อีกทั้งความสูงของทั้งสองคนห่างกันมากเกินไป เธอแค่อยาก จะมองเห็นใบหน้าของเขาก็ต้องเงยหน้าขึ้นเกินสิบกว่าเซ็น จากความต่างของความสูง

อะไรนะ? ถึงขนาดถามว่าเขาคือใครหรือ?

หลงจื้อกวาดดูผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้า ความสูงประมาณหนึ่ง เมตรหกต้นๆ สวมใส่รองเท้าผ้าใบ กางเกงยีนสีน้ำเงิน เสื้อ ยืดสีขาวตัวใหญ่ ผมยาวปรกอยู่ข้างหลัง หน้าม้าบนหน้าผาก เรียบตรงไปหมด ใบหน้ากลม อ้วนเหมือนเด็กทารกเล็กน้อย ผิวพรรณถือว่าใช้ได้ แต่ว่า ตาคู่นี้หยีตลอดคืออะไรกันแน่?

ดูถูกเขาหรือ?

“น้องสาว คุณขวางรถผมแล้ว รู้เรื่องไหม?”
ผู้หญิงคนนี้ ใช้สายตาดูแล้วน่าจะเป็นนักศึกษาใหม่ปีหนึ่ง เห็นการแต่งตัวที่ไร้รสนิยมก็รู้แล้ว ถ้าไม่ใช่มาจากจังหวัดเล็กๆ ก็คืออ่าเภอเล็กๆ

ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าน้องสาว หัวเราเสียงเบาๆสองเสียงว่า “ฉันว่า คุณขับรถไม่ได้เอาตามาหรือ? ที่นี่ไม่มีไฟจราจร ตาม มารยาทพื้นฐานที่สุด รถจำเป็นต้องหลีกทางให้คนเดิน

หลงจื้อ คิกคิก “ผมว่าน้องสาวบ้านนอก คุณเห็นรถของผมขับ มา ยังไม่หลบหลีกหรือ? ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณไม่ได้ตั้งใจที่จะ แกล้งโดนชนเรียกร้องค่าเสียหายหรือ? โชคดีว่าผมฝีมือดี ถ้า ไม่เช่นนั้นคุณดงลมลงไปแล้วเข้าใจไหม?!

ผู้หญิงทําตาหยี แม่มึงเอ่ย ไอ้เหี้ยคนนี้คือใครหรือ

“คุณ ช่วยหาแว่นตาฉันกลับคืนมาหน่อย!”

หลงจื้อ ……………………. ”

อธิบายไม่ถูกว่าความรู้สึกเป็นเช่นไร แต่ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ มีลักษณะพลังที่ทำให้คนไม่สามารถจะปฏิเสธได้? เสียงไม่ดัง ตัวเตี้ยมาก หน้ากลมๆเต็มเปี่ยมเหมือนเช่นเด็กทารก ลักษณะ พลังนี้มาจากไหนหรือ?
“อึ้งอยู่ตรงนั้นท่าไมล่ะ? คุณทำให้แว่นตาฉันหาย รีบหากลับ มาให้ฉัน”

หลงจื่อกัดฟันอย่างอึดอัดใจ “คุณเก่งนะ! รออยู่นั่นล่ะ”

ผู้หญิงใช้มือเกาะไว้อยู่บนหน้ารถ รอก็รอ

หลงจื้อก้มหัวค้นหาแว่นตาไปทั่ว กดความโมโหเยาะเย้ยไว้ “น้องสาวบ้านนอก ดูไม่ออกว่า คนก็ไม่ใหญ่ อารมณ์กลับใหญ่ มาก”

ผู้หญิงหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “น้องสาวหรือ? คำนี้ฉันขอ เตือนว่าคุณอย่าเรียกมั่วๆ

“ได้ อารมณ์ช่างแรงมากจริงๆ

หลงจื้อก้มตัวหาหลายนาทีผ่านไปแล้ว ในที่สุดก็ได้เห็น แว่นตาสายตาสั้นที่เป็นขอบหนาสีดำอยู่ที่ในพงหญ้าข้างถนน คุณภาพกลับใช้ได้ ถึงขนาดไม่ถูกตกจนแตก มีความรู้สึกสนุก ชั่ววูบอยากเอาไว้เทียบใส่กับตาของตนเองสักที “อีเหี้ยยยยย! คุณเป็นคนตาบอดหรือ? สั้นเท่าไหร่ล่ะ?”

เพียงแค่ส่องดูข้างเดียว ฟ้าดินก็หมุน ถ้าไม่สั้นเจ็ดร้อย ก็ยัง ต้องสั้นถึงห้าหกร้อย
ผู้หญิงแย่งแว่นตากลับไป ใส่ไว้บนจมูกอย่างถนัด ในที่สุด คราวนี้ก็มองคนอย่างชัดเจนแล้ว

ความชัดเจนของสายตากลับคืนมา ผู้หญิงมองเห็นใบหน้า ของหลงจื้อ ก็เห็นรถที่จอดอยู่ข้างตัวเขา จากนั้นยิ้มอย่างแจ่ม แจ้งว่า “มิน่าล่ะทำไมไม่เห็นใครอยู่ในสายตาขนาดนี้ ที่แท้ก็ คือคนรวยรุ่นที่ 2 ของบ้านเศรษฐี”

หลงจอกอดอก เหล่ตามองผู้หญิง แว่นตาขอบดำอันหนึ่ง ปิดใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง ตาโตที่อยู่ภายใต้แว่นตาแฝงไว้ด้วย รอยยิ้มเย็นชาที่ดูถูกเล็กน้อย แม้ว่าสายตาสั้นมาก กลับไม่ลด ความสดใสของเรี่ยวแรงฉลาดเฉลียว

แต่ว่า ค่าความงดงามของมหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์ที่ ค่อนข้างสูงมาก ถึงขนาดทำให้เขาชนกับข้อยกเว้นหนึ่งคน

“ทําไมหรือ? เสียใจที่ล่วงเกินผมแล้วหรือ?”

ผู้หญิงทําปากเบ้ มือสอดเข้าไปในกระเป๋าข้างหลังของ กางเกงยีน ยิ้มด้วยงอมมปากข้างหนึ่ง “ใช่ค่ะ เสียใจแล้ว เมื่อ ก็น่าจะต้องนอนลงไปเลยไม่ลุกขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจจะได้รับค่า ชดเชยที่ไม่น้อย”

แม่ง!
รุ่นน้องปีหนึ่งในยุคสมัยนี้ก็ฉลาดเก่งกล้าขึ้นแล้วหรือ? กล่าว โดยทั่วไป รุ่นพี่ปีสี่จึงจะมีความสามารถเช่นนี้

“น้องแว่น ผมไม่มีเวลาไร้สาระกับคณ หลีกทาง ผมจะไป

ผู้หญิงกลับก้าวไปที่ตรงกลางของรถ ขวางทางของเขาไว้ มือเรียวเล็กไร้กระดูก ยื่นไปที่ต่อหน้าเขา สะบัดมือ “อยากจะ ไปหรือ? ชดเชยค่าเสียหายให้กับฉันก่อน ไอศกรีมโคนที่ฉัน เพิ่งซื้อมา กินไปได้แค่คำหนึ่ง ถูกคุณชนตกพื้นแล้ว จ่ายค่า ชดเชยแล้วค่อยไป

แม่มึงเอ่ย!

เสียเงินสลายภัย หลงจื่อหยิบกระเป๋าเงินออกมา “ราคาเท่า

ไหร่ บอกสิ”

ผู้หญิงกวาดสายตาไปยังกระเป๋าเงินของเขาหนึ่งที อาร์มานี รุ่น จำกัดในฤดูนี้ แม้ว่าราคาสูง แต่ไร้รสนิยมจริงๆ “สามบาท ห้าสิบสตางค์”

ท่าทางการหยิบเงินของหวงจื้ออยู่ดีๆก็ชะงักไป ยักคิ้วตาม แล้วยักคิ้วอีก

“สามบาทห้าสิบสตางค์หรือ?”
ถึงขนาดยังมีสามบาทห้าสิบก็สามารถซื้อไอศกรีมโคนได้ แล้วหรือ? มาจากเกาหลีหรือ?

เขาหยิบใบสีแดงใบหนึ่งยื่นให้เธอ “เอาไป ซื้อหลายอัน หน่อย กินให้อร่อยนะ”

ผู้หญิงเหล่ตาหนึ่งที “ไม่ต้อง ฉันจะเอาแค่สามบาทห้าสิบ เอาเหรียญให้ฉัน”

แม่ง!

“ไม่มีเหรียญ ผมยินดีที่จะช่วยเหลือนักศึกษายากจน ไม่ต้อง เกรงใจ!”

นักศึกษายากจนหรือ?

ผู้หญิงเอาเงินยัดใส่เข้าไปในมือของเขา “คุณชอบช่วยเหลือ นักศึกษายากจน อ่า? ใจดีเช่นนี้หรือ?”

หลงจื้อยักคิ้ว “ทำไมล่ะ? หมอบกราบพี่สิ?”
ผู้หญิงมุมปากเบี้ยว “หมอบกราบ! ในเมื่อคุณใจดีขนาดนี้ แน่นอนคงไม่ถือสาที่จะซื้อเยอะกว่านี้หน่อยละ

“แน่นอน!”

“ดีมาก ถ้าเช่นนั้นรบกวนหนุ่มหล่อตามฉันมา

ผู้หญิงเปิดทางอยู่ข้างหน้า หลังจื่อเดินตามหลังเธออย่าง สงสัย ก้าวขั้นบันได ข้างหน้าต้องเป็นโรงอาหารฟางเน่าหยวน ที่ใหญ่ที่สุดในมหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์

หลงจื้องอปาก ดูไม่ออกเลย น้องสาวช่างเข้าใจฉวยโอกาส ถึงขนาดเปลี่ยนรูปแบบจะให้เขาเลี้ยงข้าวเธอ อิอิ โดยแท้จริง รุ่นน้องก็ฉลาดเก่งกล้าขึ้นแล้ว

ใครจะรู้ หลงจื้อยังคิดไม่จบ “เปรี้ยะๆ” เสียงปรบมือสองครั้ง อยู่ๆตัดความคิดของเขา

ผู้หญิงปรบมือสองที คนที่กำลังกินข้าวอยู่ เข้าแถวตักข้าวอยู่ ค้นหาอาหารอร่อยอยู่ในโรงอาหาร ทั้งหมดล้วนหยุดการกระ

ผู้หญิงใช้หางตามองหลงจื่อหนึ่งที จากนั้นมุมปากเบี้ยวยิ้ม “นักศึกษาทั้งหลายโปรดสังเกต เที่ยงวันนี้มีคนอยากเลี้ยง