ตอนที่ 241 เกมของแมวกับหมาป่า

ทันใดนั้นในห้องผู้ป่วยก็เงียบลงกะทันหัน ท่าน เขียวผู้ยุติหัวข้อการพูดคุยที่แท้จริง ปิดกั้นปากของ ทุกคนด้วยคําพูดคําเดียว

ฝังแหวนคู่ด้วยกันไปแล้วเหรอ?

ความคิดนั้นผิดต่อฟ้าดินอีกนิดได้ไหม?

หลงจื่อสําลักน้ำ และไอไปหลายครั้ง ก่อนที่เขาจะ พูดว่า “พี่ชาย แหวนแต่งงานนี้ ไม่ใช่ของธรรมดา ถ้า มันหายไป มันจะไม่ค่อยดีไม่ใช่เหรอ?”

ลู่ซวงซวงก็รีบพูดต่อตามคำพูดของหลงจื่อ “โดย ทั่วไปแล้ว ระหว่างสามีและภรรยา อัน……..แหวน หรืออะไร ก็เป็นสิ่งสำคัญมาก ฮ่าฮ่าฮ่า คุณหลง คุณ

ฉู่ลั่วหานไม่ได้เร่งรีบที่จะพูดเช่นกัน เธอก็ยิ้มและ มองไปที่หลงเซียวที่ถูกขนาบทั้งซ้ายขวา รอยยิ้มที่ มุมปากของเธอนั้น ว่าชัดเจน แต่ก็ไม่ค่อยชัดเจนหากว่าไม่ชัดเจน ก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ในใจคิดอยู่กับตัวเอง หลงเซียว เรื่องนี้ ขึ้นอยู่กับ คุณเอง

เห็นได้ชัดว่าท่านเขียวไม่ยอมล้มเรือในรางน้ำเล็กๆ ใบหน้าที่สงบ โดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาทั้งสิ้น “เรื่องแหวนนั่น ผมจะจัดการเอง คุณสองคนกังวล มากเกินไปแล้ว”

“ผมจริงใจและจริงจังนะ พี่สะใภ้ แหวนที่พี่ชายสั่ง ทําเมื่อหลายปีก่อนนั้น ซึ่งเป็นแหวนที่สั่งทำพิเศษที่มี ราคาค่อนข้างสูง”

หลงเซียวกล่าวว่า “เสี่ยวจื่อ ในเมื่อคุณเสียดาย ขนาดนี้ ผมช่วยบอกพิกัดให้คุณ แล้วคุณไปค้นหา ในทะเลเป็นอย่างไร?”

ลู่ขวง วง

นานๆ กว่าจะมีโอกาสที่ได้ตอบโต้กับคุณชายหลง แต่กลับถูกขัดขวางระหว่างทางกลับกัน หลังจื่อและลู่ช่วงซวงรวมตัวกัน ยังมีพลังน้อยกว่าเขา ครึ่งหนึ่ง

หลงจื่อหยิบแอปเปิ้ลจากจานผลไม้แล้วโยนให้อู่ซ วงซวง ” สาวโลลิ กินอะไรสักหน่อย กินผลไม้”

ลู่ซวงซวงจับแอปเปิ้ลที่ลอยมาด้วยมือทั้งสองข้าง และกัดฟันอย่างดุเดือด และแทงหลงจื่อด้วยสายตา ที่เบิกกว้าง “คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ! คุณอยากตาย ใช่ไหม!”

หลงจี๋อกัดแอปเปิ้ลค่าหนึ่ง “พี่สาวโลลิ ชื่อนี้เหมาะ กับคุณดี ไม่ชอบเหรอ?”

ลู่ซวงซวงกัดฟันตัวเอง “คุณชายรองหลง! คุณ อยากตายจริงๆเหรอ!”

“ไม่ชอบเหรอ? งั้น คิงคองบาร์บี้? ผมคิดชื่ออื่นไม่ ออกแล้วจริงๆ คุณลองดูตัวเองสิ หน้าตาคุณดูเหมือ นโลลิตัวเล็กๆ แต่ในแง่ของอายุคุณแก่กว่าผมตั้ง หลายปีจริงๆ เรียกว่าน้องสาว ไม่เหมาะสมไม่ใช่เห รอ?”

“หลงจี๋อ! ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตาย! !!”
หลังจากส่งเสียงดัง และโต้เถียงกันแล้ว ลู่ซวง ก็ยื่นกรงเล็บเวทย์ทั้งสองของเธอออกไปชวนหลงทั้งสองวิ่งไล่ไปรอบๆในห้องผู้ป่วย “ตามทาง” พวก เขาก็หนีออกไปเลย

ในบรรยากาศตอนเมื่อกี้นี้ ถ้าพวกเขายังไม่ออกไป อีก หลงเซียวก็จะหั่นพวกเขาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วย สายตาของเขาแล้ว

ในที่สุด คนเสือกก็จากไปหมดแล้ว ในห้องผู้ป่วย เหลือเพียงคู่รักที่สามัคคีกันอีกครั้ง ฉู่ลั่วหานที่เฝ้าดู การต่อสู้เมื่อกี้ นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และ ในที่สุดก็เอ่ยปากขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

“ดูเหมือนว่า ค่ายของฉันจะใหญ่กว่าของ คุณแล้ว และแม้แต่หลงก็หันมาหาฉัน ตอนนี้คุณ เป็นแม่ทัพที่ไร้ลูกน้อง ความรู้สึกดีไหม?”

หลงเซียวหยิบมะม่วง กลิ่นหอมเย้ายวนออกมา จากจานผลไม้ลูกหนึ่ง ใส่ในมือ แล้วปอกเปลือกที ละชิ้น ผมต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่นด้วย หรือ?

“ไม่ต้องการหรือ?” ดวงตาที่ฉลาดของฉู่ลั่วหานยังคงสดใสอยู่เสมอ อารมณ์ของเธอในตอนนี้ ดี มาก เอาล่ะถ้าเธอไม่ได้นอนอยู่ในโรงพยาบาล เธอก็ อยากจะขับรถด้วยความเร็วกระโดดให้ถึงสองร้อย แปดสิบไมล์ ไปให้ลมพัดอย่างเย็นสบาย

*ไม่ต้องการ คุณสามารถขยายค่ายของคุณต่อให้ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆได้เลย แต่ต่อหน้าผม พันธมิตรของ คุณ มีความเปราะบางมาก ไม่ว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้ ทีละคน หรือเข้ามาพร้อมกันทีเดียวก็ตาม”

ฉู่ลั่วหานหัวเราะเบาๆ และยิ้มเล็กๆ “จุดนี้ มัน เหมือนกับเมื่อก่อนไม่เปลี่ยนเลย และความสามารถ ในการหลงตัวเองก็เพิ่มขึ้นไม่มีลดลงเลย”

หลงเซียวปอกเปลือกมะม่วงเสร็จแล้ว หั่นมะม่วง เป็นแผ่นเท่าๆกัน แล้ววางไว้ในจานแก้วใส พร้อมกับ ส้อมผลไม้ที่สวยหรู

เขารับเป็นประโยชน์มาก “ขอบคุณสําหรับคําชม

ในขั้นตอนการปอกมะม่วงน้ำเหนียวของผลไม้ ไม่ ได้เปื้อนมือเขาเลยสักนิด มือ ขาวใสสะอาดและ เรียวยาวคู่นั้น ยังคงสะอาดมากต้องรู้ว่า ในเวลาปกติตอนที่ ลั่วหานปอกเปลือก มะม่วงนั้น มือของเธอส่วนใหญ่เต็มไปด้วยน้ำเดียว

“หลงเซียว คุณฝึกมากี่ครั้งแล้ว? ถึงจะปอกมะม่วง ได้สะอาดขนาดนี้? ระดับมืออาชีพเลย”

คืบเข้าปากไปชิ้นหนึ่ง มันหวานและอร่อยมาก รส มะม่วงที่อยู่ในปากมีกลิ่นหอมไม่รู้จบ ผลไม้ธรรมดา ที่กินมานับครั้งไม่ถ้วน มันอร่อยกว่าสิ่งอื่นในความ ทรงจํา!

หลงเซียวหยิบกระดาษสองสามแผ่นออกมา เช็ด มือของเขาที่ไม่ได้เปื้อนอะไรเลย เมื่อกี้นี้คือครั้ง แรก”

!” “ครั้งแรกเหรอ?

ท่านเขียวพยักหน้า “เรื่องง่ายๆเช่นนี้ จำเป็นต้องฝึก ฝนหลายๆครั้งหรือ? มันง่ายมาก ที่จะเข้าใจทักษะ เข้าใจเส้นที่งอกบนเปลือกผลไม้ และปอกไปตาม เส้นนั้น ก็แค่นี้เอง”

ฉู่ลั่วหานกินอาหารอยู่ในช่องปาก แก้มที่ป่องทั้งสองข้าง “คุณไม่ได้ล้อเล่นกับฉันใช่ไหม?”

หลงเชียว มอย่างพอใจให้กับเธอ ใช้มือข้าง หนึ่งลูบหัวลูบเส้นผมเธอเบาๆ ดวงตาที่ลึกราวกับ หมึก ส่องแสงดั่งสุนัขจิ้งจอก “นี่ก็คือความแตกต่าง ระหว่างการทำสิ่งต่างๆด้วยสมอง กับพลังเดรัจฉาน ดังนั้นคุณนายหลง จุดแข็งอ่อนของทีมงาน อย่าไปดู ที่จํานวนคน แต่ให้ดูที่นี่”

นิ้วของเขา ชี้ที่หัวของเธอ ด้วยแรงเบาๆ ราวกับ กำลังแกล้งเด็กอยู่

ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น กลืนมะม่วงลง และเห็นที่ ประตูของห้องผู้ป่วยจากมุมตาของเธอ “ถ้าอย่างงั้น คุณหลง เดี๋ยวสักพัก ก็เชิญคุณใช้ไอคิวที่สูงของ คุณให้เต็มที่ไปเลยนะ”

คําพูดของเธอฟังจบลง และก็มีเสียงเคาะประตูดัง

ขึ้นมา

ท่านเซียวถอนมือออก ร่างแข็งทื่อหันไปที่ประตู ขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจ “โอเค”

เขาใช้ความคิดริเริ่มที่จะคืบเนื้อผลไม้สีเหลืองส้มให้เธอ แล้วยัดเข้าไปในปากของเธอ รักใคร่จนเกิน ไป

“เข้ามา”

ชายผู้สง่างาม กลับไปนั่งบนโซฟาอีกครั้ง หยิบ เอกสารขึ้นมาหนึ่งฉบับอย่างไม่เลือก ยกขาข้างหนึ่ง ขึ้น อย่างสบายๆ และไม่ใส่ใจ

เกาหยิ่งจื้อยืนอยู่ที่ประตูในชุดเสื้อคลุมสีขาว ยิ้ม เล็กน้อย “แอนน่า ฉันขอโทษจริงๆ ฉันยุ่งมากจนถึง ตอนนี้ พึ่งมีเวลามาเยี่ยมคุณ

แอนน่า?

หรือว่าเธอไม่รู้เรื่องเหรอ?

สายตาจากมุมดวงตาของฉู่ลั่วหานเหลือบมองไป ที่หลงเซียวเหมือนดั่งมองไปที่ท่านลุง ซึ่งเป็นสัมผัส แห่งปัญญาในดวงตา ซ่อนอยู่ไม่ได้แสดงออก

แน่นอนว่า ฉู่ลั่วหานไม่ได้เอ่ยปากพูดเลย หลงเซียว กล่าวอย่างเฉยเมย “ในเมื่อผู้อำนวยการเกายุ่งกับ งานขนาดนี้ งั้นก็กลับไปทํางานต่อเถอะ ที่นี่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ

เกาหญิงจือยิ้มอย่างสง่างามและใจเย็น ทำเหมือน เธอไม่รู้อะไรเลย “หลงเขียว สิ่งที่คุณพูดมันไม่ เหมาะสมมั้ย? แอนน่าเป็นคุณหมอของหวาเซีย ถึง ยังไงเราก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน เธอเกิดเรื่อง แน่นอน ที่ฉันควรมาเยี่ยมเธอสักหน่อย”

ฉู่ลั่วหานยิ้มจางๆ สามแฉกสุภาพ ถากถางเจ็ดแฉก

หลงเชียวพลิกหน้าเอกสาร และพูดต่อ “ถ้าพูด เช่นนี้ขึ้นมาแล้ว ผู้อำนวยการเกาไม่ได้เป็นเพียง เพื่อนร่วมงานของเธอเท่านั้น แต่ยังเป็นผู้อำนวย การแผนกโรคหัวใจด้วย ถ้าอย่างงั้นผมอยากถาม ผู้อำนวยการเกาหน่อยว่า พนักงานคนหนึ่งประสบ อุบัติเหตุในงานเลี้ยงอาหารค่ำ คุณเป็นในฐานะ หัวหน้าผู้นำ ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับเรื่องนี้? หรือรับ ผิดชอบสิ่งใดๆหรือ?”

เกาหยิ่งจือเป็นใบ้เมื่อถูกหลงเชียวขัดขวาง และ เธอก็หัวเราะอย่างเชื่องช้า และก็พูดเปลี่ยนเรื่องว่า “แอนน่า คุณมีความสุขมากจริงๆ ที่มีหลงเซียวเป็น คุณหมอส่วนตัว คุณไม่สบายยังสามารถถูกเขาดูแลด้วยตัวเอง แต่ก่อนเขา ไม่มีเวลาให้กับคู่หมั้น แม้กระทั่งตอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลด้วยซ้ำ

ฉู่ลั่วหานกินเนื้อผลไมในปากหมด เช็ดมุมปาก ตัวเอง เงยหน้าขึ้นยิ้ม ยิ้มอย่างสุภาพและไม่เป็น อันตราย เป็นมิตรและใจดี “คู่หมั้น อาจยังไม่มี คุณสมบัติพอ แต่ว่า ถ้าเป็นภรรยา ก็ว่าไปอีกอย่าง”

เธอนวดทิชชู่ที่ใช้แล้วให้เป็นลูกบอล กำไว้ในฝ่ามือ บีบมันแรงๆ กระดาษก็กลายเป็นลูกบอลขนาดเล็กที่ แข็งแรง

เห็นได้ชัดว่า หลังของเกาหยิ่งจือถูกยึดแข็งเล็ก น้อย จากนั้นก็พูดเหมือนไม่รู้เรื่องเลยว่า “แอนน่า ฉัน ไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไร”

ฉู่ลั่วหานขว้างมันออกไป ลูกบอลกระดาษก็ดึงรูป พาราโบลาสีขาว และบินลงถังขยะ ตรงจุด!

“อ๋อ? ใช่ ฉันเกือบลืมอธิบาย ผู้อำนวยการเกา ไม่ เห็นมานาน ไม่รู้ว่าคุณยังจำฉันได้ไหม ครั้งสุดท้าย ที่เราพบกันนั้น อยู่ที่แอฟริกา ยังจำได้ไหม? ฝน ตกหนักในครั้งนั้น แผ่นดินไหว ฝนตกหนักในพื้นที่ ภัยพิบัติ มันตกอย่างไม่เบาเลยจริงๆ”มือของเกาหยิ่งจือ ถูก แน่นเงียบๆอยู่ในกระเป๋า ใหญ่ของเธอ กัดริมฝีปาก ” ……. อฉู่ลั่วหา 14?”

เธอยิ้มเล็กน้อย “ไม่กล้าที่จะเชื่อเหรอ? ดูเหมือน ว่าจะถูกเหมือนกัน ฉันเป็นคนที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็น โรคเอตส์ไปแล้ว โรคแบบนั้น ไม่สามารถอยู่รอด ได้จนถึงวันนี้หรอก ยิ่งไปกว่านั้น ฉันยังบังเอิญตก หน้าผาไปอีกด้วย………..

รอยยิ้มของเธอดูไม่อาจหยั่งรู้ได้มากขึ้น โดย เฉพาะอย่างยิ่งสายตาที่เฉียบคมในดวงตาของเธอ ซึ่งดูเหมือนว่าจะสามารถมองทะลุผ่านหัวใจของเกา หยิ่งจื้อได้ ผ่านความสงบที่ตื่นตระหนกและเสแสร้ง ของเธอ!

ปากของเกาหยิ่งจื้อกระตุกเล็กน้อย และเธอยิ้ม ด้วยความตกใจ “คุณคือฉู่ลั่วหานจริงๆหรือ? นี่เยี่ยม จริงๆ! คุณสามารถกลับมาอีกครั้งได้ ไม่น่าแปลก ใจ หลงเซียวต้องคอยปกป้องทุกย่างก้าว! ฮ่าฮ่า โอ้……นั่นก็ไม่น่าแปลกใจ ที่หลงเซียวจะยกเลิก สัญญาการแต่งงานกับหรูเฟย”

ฉู่ลั่วหานหัวเราะเบาๆ ด้วยใบหน้าที่บอบบางและละเอียดอ่อน หัวเราะเยาะเย้ย “พูดถึงเช่นนี้ ฉันก็ อิจฉาโม่หรูเฟยจริงๆ มีพี่สาวลูกพี่ลูกน้องที่ดีเช่นนี้ คนหนึ่ง เพราะว่าฉันไม่มีพี่สาวลูกพี่ลูกน้องไง ฉันถึง ติดเชื้อเอดส์ และเกือบตายอยู่ข้างล่างหน้าผานั่น น่า อิจฉาจริงๆ!”

เกาหยิ่งจือกัดฟันของเธอ และยิ้ม “ในเมื่อคุณไม่ เป็นไรแล้ว ฉันก็จะกลับไปทํางานต่อแล้ว”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้าคาง โอเค ค่อยๆไปนะผู้อำนวย การเกา ฉันก็ไม่ไปส่งแล้วนะ”

เกาหยิ่งจือหันหลังกลับด้วยความโกรธ และมองไป ที่หลงเซียว แต่อีกฝ่ายมองลงไปที่เอกสารอยู่ตลอด และไม่แม้แต่จะมองเธอเลย

มือฟังสัมผัสลูกบิดประตู เสียงของฉู่ลั่วหานก็ดังมา จากด้านหลังอีกครั้ง “ผู้อำนวยการเกา จากนี้ไปเรา คงยังเป็นเพื่อนร่วมงานอยู่ ยังต้องพึ่งพาให้คุณดูแล เยอะๆนะ!”

เกาหยิ่งจือไม่ตอบ ผลักประตูเปิดและออกไป!

หลังจากที่คนจากไป ฉู่ลั่วหานก็ยิ้มจางๆ “เสแสร้งเก่งจริงๆ!

หลงเชียวพลิกดูเอกสารอีกหน้าหนึ่ง “คุณมีความ อดทนกับเธอมาก ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าเธอเป็นคนที่ ล้อมกรอบคุณ ทําไมคุณไม่เปิดเผยเธอโดยตรง? ถ้าคุณไม่อยากจะเจอหน้าเธออีก ผมจะให้เธอออก จากหวาเขี่ยทันที

ฉู่ลั่วหานายหัว “รีบร้อนอะไรไป ตอนนี้ฉันเป็นแมว เธอเป็นหนู ฉันไม่ชอบที่จะกัดเธอให้ตายทันที เก็บ ไว้ก่อน เพราะคนที่ฉันอยากจะจัดการมากที่สุดใน ตอนนี้ ยังไม่ใช่เธอ”

หลงเซียวเม้มมุมปาก เอียงอย่างชั่วร้าย “ลิ่วลั่ว เรา สองคน มีภาพลักษณ์แห่งคู่สามีภรรยากันมากขึ้น แล้วจริงๆ”

ฉู่ลั่วหานกินอิ่มแล้ว วางจานผลไม้ลง “นี่ไม่ใช่ภาพ ลักษณ์แห่งสามีภรรยากัน นี่เรียกว่าคนที่อยู่ใกล้สิ่ง ใดก็จะเหมือนสิ่งนั้น” เมื่อมองดูหลงเซียวที่ทำเป็นแก้ เอกสาร เธอเลิกคิ้ว “คุณดูเอกสารอยู่จริงๆหรือ?”

ไม่ใช่แค่แสร้งทําท่าทางต่อหน้าเกาหยิ่งจื้อหรือ?