ตอนที่ 240 การปกป้องดูแลพิถีพิถันจนเข้า ไขกระดูกไปแล้ว

จริงๆหรือ?”

ลู่ซวงซวงยืนอยู่ในห้องผู้ป่วยของแอนน่าเป็นเวลา สามนาที และใช้เวลาเกือบหนึ่งนาทีในการถาม ประโยคแรกออกมา ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะยอมรับ ความจริง แต่เธอคือมีความสุขมากจนจะบ้าไปแล้ว!

แต่ว่าแต่ว่า นี่มันสอดคล้องกับตรรกะพื้นฐานจริง หรือ? มันเข้ากับพื้นฐานโลกมนุษย์จริงหรือ? นัก เรียนลู่ซวงซวงเรียนน้อยไป

แอนน่านั่งอยู่บนเตียงที่ถูกเขย่าขึ้นมา และแสร้งทำ เป็นมองลึกไปที่สีหน้าประหลาดใจของเพื่อนรัก เธอ มีความสุขอย่างสุดจะพรรณนา เด็กผู้หญิงคนนี้ ใน ที่สุดเธอก็จำเธอได้แล้ว “คุณลองเดาว่า ฉันใช่หรือ ไม่?”

ดวงตาที่ตกตะลึงของลู่ซวงซวงแทบจะหลุดออกจากขอบตาของเธอเมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ก็เริ่มเชื่อ ทันที นี่ก็คือเทพธิดาของเธอนั่นเอง! นอกเหนือจาก เทพธิดาของเธอแล้ว ใครจะมีความครอบง่า มั่นใจ และเลวนิดๆเช่นนี้

ลู่ซวงซวงก้าวไปที่หัวเตียงในสองสามก้าว และนั่ง ลงบนขอบเตียง มือทั้งสองจับที่ไหล่ของ ลั่วหาน แน่นเหมือนอุ้งเท้าตุ๊กแก จ้องมองไปที่ใบหน้าของ เธอมองซ้ายมองขวา มองขึ้นมองลง จากคิ้วถึงที่ ดวงตา จากตั้งจมูกถึงริมฝีปาก คางถึงไหปลาร้า ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนเหมือนโรคระบบประสาท ออกมา “ฉันรู้ว่าคุณจะต้องกลับมา คุณเป็นเทพธิดา ของฉัน! เทพธิดาจะเสียชีวิตตั้งแต่สาวได้อย่างไร! อ๊ะ ไม่ใช่โชคชะตาของคนสวยมักอายุสั้น! ลั่วลั่ว ฉัน คิดถึงคุณมาก! ฉันคิดถึงคุณมาก!”

ลู่ซวงซวงกอดฉู่ลั่วหานแน่นเกินไป ฉู่ลั่วหานทำ ได้เพียงต้องยิ้มและอดทนต่อความรู้สึกที่ร้อนแรง มากเกินไปของเธอ อันที่จริงมือเล็บของเธอแทบจะ บดขยี้ไหล่ของเธอจนเสีย

ท่านเซียวที่ยืนอยู่ด้านข้างทนดูไม่ได้อีกแล้ว มือ ใหญ่ของเขาดึงแขนของลู่ซวงซวงเบาๆ เสียงของ เขาไม่เบาไม่หนัก “คุณลู่”\
เขาแค่เรียกชื่อเธอ และไม่ได้พูดอะไร ลู่วงชวงศ์ รีบปล่อยมือ จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ “ถั่วลั่ว ฉันทำให้ คุณเจ็บใช่หรือไม่?”

ฉู่ลั่วหานหัวเราะเยาะ มองไปที่ลู่ขวงบางและสาย หัวเป็นการปฏิเสธ จากนั้นสายตาก็เปลี่ยนไปที่บน ร่างกายของหลงเซียว เมื่อชายคนนี้ต้องการจะปก ป้องคนๆหนึ่ง มันพิถีพิถันจนเข้าไขกระดูกแล้วจริงๆ

เธอดีใจมาก พึงพอใจมาก และมีความสุขมาก

ฉู่ลั่วหานเบ้ปาก ไม่พอใจกับความรู้สึกช้าของลู่ซ วงซวง “ชวงซวง คุณมองเห็นอะไร เมื่อกี้นี้ที่คุณมอง ใบหน้าของฉัน? ใบหน้านี้ คุณเคยมองเห็นมานาน แล้ว อย่าบอกฉันตอนนี้ว่า เพิ่งพบบางอย่างผิดปกติ นะ พี่สาวเตรียมพร้อมการลงโทษด้วยความทรมาน นับสิบแปดชนิดอยู่นะ”

ลู่ซวงซวงหัวเราะเบาๆ ด้วยร่างเล็ก และใบหน้า เล็กๆ เข้าใกล้ฉู่ลั่วหาน แต่ในครั้งนี้เธอไม่กล้าจับเธอ แน่นอีกแล้ว …..ไอไอ อันที่จริงฉันต้องยอมรับว่า ใบหน้าของคุณในปัจจุบัน ดูดีกว่าเดิมจริงๆถึงฉัน จะนําคุณไม่ได้มันก็ไม่สามารถโทษฉันได้ใช่ไหม? การทําศัลยกรรมนี้ทําได้อย่างสมบูรณ์มากนักใช่ไหม?”

อยากโดนต่อยใช่ไหม?” ฉู่ลั่วหานพูดขณะยกมือ ขึ้นและเตรียมตบเธอ ยิ้มให้เธอด้วยสีหน้าประหลาด ใจและตื่นเต้น พูดตรงๆเธอก็มีความสุขเช่นเดียวกับ เธอ

“คุณเป็นคนบ้ากำลังเหรอ! อย่าลืมนะ ตอนนี้คุณ นอนอยู่บนเตียง คุณเป็นผู้ป่วย ร่างกายฉันแข็งแรง ไม่ได้กลัวคุณเลยสักนิด!”

ลู่ขวงบางยืดเอวยืนขึ้น นี่เป็นจังหวะของการจะเริ่ม ต่อสู้

ฉู่ลั่วหานเกี่ยวมุมปากของเธอด้วยความร้ายกาจ และสายตามองไปที่ท่านเซียวที่กำลังนั่งอ่านเอกสาร อยู่บนโซฟา เสียงต่ำ ขู่ และยิ้มด้วยความชั่วร้าย “คุณแน่ใจหรือ?”

เอ่อ… เอาเถอะ!

“ไอไอไอ!” ลู่ซวงซวงกระแอมในลำคอ “ไม่เอาจริง กับผู้หญิงของผู้ชายล่ะ รอให้ฉันพบเจอเจ้าชายรูป งามของฉันก่อน ฮัมอึมฮม!”
ฉู่ลั่วหานก็แปลกใจมากเช่นกัน ในช่วงสองปีที่ผ่าน มา คุณไม่ได้หาบ้านสามีให้กับตัวเองเลยหรือ? ไม่ พบใครที่น่าดึงดูดหรือ? ไม่ใช่แล้วมั้ง? คนสวยอย่าง ซวงไม่เคยขาดผู้ชายที่หล่อเหลาเลย”

ลู่ซวงซวงหัวเราะเบาๆ และชี้นิ้วไปที่หลงเซียวที่อยู่ ข้างหลัง จงใจล้อเล่นด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้เขานิยม แย่งผู้ชายจากเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดว่า ผู้ชายของคุณดีมาก และควรค่าแก่การคว้าไว้

“ฮ่าฮ่า!” ฉู่ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ ไม่มีปัญหา คุณชอบ ก็เอาไปได้เลย ไม่จำเป็นต้อง บอกก่อน”

ในเรื่องตลก ผู้หญิงสองคนหัวเราะกันอย่างเมามัน แต่ท่านเซียวที่นั่งอยู่บนโซฟา กลับขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่านท่านคิดมากเกินไป หรือว่าผู้หญิงตัว เล็กๆกำลังแอบหมายถึงอะไรบางอย่างอยู่

คําว่าแย่งแฟนของเพื่อนสนิท มักมีความหมายบาง อย่างซ่อนอยู่เสมอ!

คิ้วของท่านเขียว ขมวดลึกขึ้นเรื่อยๆ และเรื่องระหว่างเขากับโม่หรูเฟย ดูเหมือนจะต้องคลี่คลาย ให้เร็วที่สุด

“เธอ……..นนความจําแล้วเหรอ?!”

เกาหยิ่งจือนั่งอยู่ในรถ ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของ โรงพยาบาลหวาเซีย และบอกโม่หรูเฟยถึงสิ่งที่เธอ ได้ยิน และเห็นอยู่ในโรงพยาบาล

เหมือนที่คิดไว้ไม่ผิดโม่หรูเฟยที่อยู่ฝั่งนั้นไม่ สามารถนั่งนิ่งๆได้แล้ว เสียงในโทรศัพท์สั่นสะท้าน ไปด้วย สั่นอย่างน่ากลัว ความกลัวทําให้เสียงของ เธอเหมือนจะถูกลมพัดจนแตกหักไปแล้ว

เกาหยิ่งจือถือพวงมาลัยไว้ในมือข้างหนึ่ง และ โทรศัพท์อีกข้างหนึ่ง เธอยังคงสวมเสื้อคลุมสีขาวอยู่ บนร่างกาย หลับตาอย่างสง่างาม และมว่าอุ้มเบาๆ “เป็นเวลาสองวันแล้ว ที่สติของฉู่ลั่วหานตื่นตัวเต็มที่ เธอจ๋าทุกอย่างขึ้นมาได้แล้ว”

จู่ๆโม่หรูเฟยก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ในสำนักงาน มือที่ ถือปากกาอยู่ กําหมัดแน่น ข้อต่อของเธอปูดโปนและขาวราวกับหิมะ “เธอจําได้หมดแล้ว งั้น……..เรื่อง ก่อนหน้านี้ เธอจะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆแน่นอน”

เกาหญิงจือพยักหน้า “เธอไม่มีหลักฐานโดยตรง แต่ด้วยนิสัยของฉู่ลั่วหาน และทัศนคติในปัจจุบัน ของหลงเซียวที่มีต่อฉู่ลั่วหาน แม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน ก็ตาม หากอยากจะจัดการกับใคร ก็จะลงมือท่า อย่างแน่นอน”

โม่หรูเฟยรู้ดี เพราะเธอรู้เธอจึงรู้สึกกลัว เธอมีเหงื่อ ไหลออกมาที่หน้าผากของเธอ ลดเสียงลง และลำ คอเริ่มฝาด “พี่สาว เราไม่สามารถที่จะหนีไปได้แล้ว เราทำได้แค่เผชิญหน้ากับมัน”

“ถูกต้อง”

โม่หรูเฟยหายใจเข้าลึกๆ ปรับการหายใจของเธอ แล้วพูดว่า “ฉู่ลั่วหานทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่างไป และฉันก็ไม่คิดว่าจะปล่อยเธอไปเช่นกัน ฉันไม่เชื่อ ฉันจะเป็นได้เพียงผู้พ่ายแพ้ของเธอในชีวิตนี้!”

ด้วยคำพูดที่โกรธ เธอคลายนิ้วออกอย่างรุนแรง และโยนปากกาเซ้นชื่อลงบนโต๊ะ พร้อมกับเสียงสะท้อนที่ดังก้อง

เกาหยิ่งจือพยักหน้า “เธอยังไม่ได้เริ่มลงมือ าเนิน การใดๆ เราอย่าพึ่งวิตกกังวล……………หลังจาก คิดเรื่องนี้แล้ว เกาหยิ่งจือกล่าวว่า ” คุณอยากจะร่วม มือกับซุนปิงเหวินหรือ? คุณต้องคิดให้ดีๆนะ ซุนปิง เหวินไม่ใช่ผู้ดีอะไรนะ”

โมหรูเฟยยิ้มเยาะ มองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ในสายตาที่มืดครึ้มของเธอกำลังวางแผนอะไรบาง อย่างอยู่ “พี่สาว ในวงการนี้ ใครเป็นคนดีหล่ะ? ทุก คนต่างก็แค่ใช้กันและกัน ซุนปิงเหวินมาหาฉัน และ ต้องการใช้ฉัน มันก็บ่งบอกได้ว่าฉันมีบางอย่างที่ ควรค่าแก่การใช้ของเขา และส่วนที่เขา ก็มีสิ่งที่ฉัน ต้องการจะใช้เช่นกัน”

การมีค่าถูกใช้ของคนอื่น นั่นหมายความว่าตัวเอง มีทุนที่จะหมุนเวียน เกิดมาจากในโลกของนักธุรกิจ โม่หรูเฟยจะไม่รู้ได้อย่างไร?

เกาหยิ่งจือรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “หรูเฟย ใน ที่สุดคุณก็เข้าใจจนได้

โม่หรูเฟยหัวเราะเยาะ เสียงหัวเราะของเธอทำอะไรไม่ถูก และขมขื่นเล็กน้อย “ถ้าฉันยังไม่เข้าใจ แล้วจะทำอะไรได้อีก? คนที่ฉันรัก จะไม่มีวันรักฉัน อีกต่อไปแล้ว และสิ่งที่ฉันต้องการพึ่งพา ก็จะไม่มีวัน ให้ฉันพึ่งพาอีกต่อไปแล้ว! งั้นฉันก็ทำได้เพียงเปลี่ยน เป็นคนละคนแทน!”

และซุนปิงเหวิน มาได้เป็นเวลามาก

“แน่นอนว่า ถ้ามีคนให้เลือกที่ดีกว่านี้ ฉันก็จะ

พิจารณาเช่นกัน”

ในเมื่อถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะไม่ได้แต่งงานกับความ รัก งั้นโม่หรูเฟยจึงเลือกที่จะแต่งงานกับคนที่มี อ่านาจแทน หนึ่งในสองสิ่งนี้ เธอต้องยึดไว้ให้ได้ อย่างน้อยหนึ่งอย่าง

ทันใดนั้น เกาหยิ่งจือก็ตระหนักว่า น้องสาวลูกพี่ลูก น้องที่อยู่เคียงข้างเธอ เพื่อขอความช่วยเหลือ และ ขอให้เธอให้คําแนะนํา และอ่อนแอเป็นครั้งคราว ได้ เติบโตขึ้น และเปลี่ยนไปแล้ว

ก่อนหน้านี้เธอปกปิดมาดี หรือว่าเธอเรียนรู้ที่จะ ฉลาดขึ้น หลังจากได้ผ่านพบกับหลงเชียวมาแล้ว?
ในห้องผู้ป่วย มีการพูดคุยล้อเล่นกันอย่างมีชีวิต ชีวา และพูดคุยถึงประสบการณ์ชีวิตของกันและกัน ในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา หลงจื้อมาแล้ว

หลงจื่อถือช่อดอกลิลลี่ไว้ในมือ พิงอยู่ที่ประตูมอง ไปที่พี่ชายคนโตของเขา จากนั้นก็มองไปที่ฉู่ลั่วหา นที่อยู่บนเตียง และเกาเส้นผมของเขา “พี่ใหญ่ พี่ สะใภ้ ผมมาแล้ว”

มุมปากของฉู่ลั่วหานยิ้มกว้างขึ้น และหลงจื่อยัง ไม่รู้ความจริงในตอนนี้ เธออยากจะแกล้งเขาเล่นสัก หน่อย

“คุณชายรองหลง เชิญเข้ามา”

หลงจื่อเพิ่งทำให้รถของฉู่ลั่วหานไปชนกับคนอื่น จนเป็นเศษเหล็ก ตอนนี้เขายังไม่ได้ไตร่ตรองเรื่อง นี้ให้ดี เขาจึงเข้ามาด้วยความอายเล็กน้อย และวาง ดอกไม้ลงในแจกัน “พี่สะใภ้…..อันนั้น หัวดีขึ้นบ้าง หรือยัง?

ฉู่ลั่วหานมองไปที่หลงจื่อ คราวนี้เธอกำลังมองดูเขาในฐานะฉู่ลั่วหาน เด็กคนนี้ทําเรื่องบ้าๆขึ้นมาส องครั้ง แต่ก็ต้องยอมรับว่า เขาจริงใจและดีกับเธอ จริงๆ ก่อนหน้านี้ก็ใช่ ตอนนี้ก็ใช่ ไม่ได้เจอกันมานาน แล้วหลงจื้อ

หลงจื่อถูกเธอมองดูจนเขินอาย และบีบจมูกตัวเอง “พี่สะใภ้ มีอะไรอยู่บนใบหน้าของผมเหรอ? คุณมอง ผมแบบนี้ ผมก็เขินอายแย่เลย?”

ฉู่ลั่วหานเอียงศีรษะเล็กน้อย “ฉันดูอยู่ ตอนนี้คุณ หล่อขึ้นหรือเปล่า ดูเหมือนว่าคุณจะหล่อขึ้นเล็กน้อย และสูงขึ้นมาก และร่างกายได้พัฒนาดีมากนะ”

หลงจื้อยิ่งเขินเข้าไปใหญ่ “พี่สะใภ้ อย่าแซวเล่น เลย เราไม่ได้เจอกันมาแค่ไม่กี่วันเอง แม้ว่าผมจะกิน ยาเร่งการเติบโตก็ไม่สามารถเติบโตได้เร็วขนาดนี้”

หลงเซียวพลิกดูเอกสารในมือ และยิ้มอย่างช่วยไม่ ได้ ลั่วลั่ว ไม่เพียงแต่ร้ายกาจขึ้น แต่ยังหัวเราะเยาะ ผู้อื่นเป็นแล้วด้วย

“นี่พึ่งผ่านไปแค่ไม่กี่วันเหรอ? ไม่ใช่แล้วมั้ง ฉันจำ ได้ว่าเราไม่ได้เจอกันมานานกว่าสองปีแล้ว ตอนนั้นคุณยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ก็ ไปทํางานเป็นผู้จัดการใน บริษัท แล้ว ห่างกันสักพัก ก็ควรเปลี่ยนสายตา แชมแล้ว คุณลองว่ามาสิ ที่ สะใภ้จะต้องชื่นชมกี่ครั้ง?”

หลังจากที่ฉู่ลั่วหานกล่าวคำเหล่านี้เต็มไปด้วย ความตลกอย่างเต็มที่ ระหว่างรอการตอบสนอง ของหวงจื่อ รอยยิ้มที่มุมปากของเธอดูเหมือนจะไม่ สามารถปิดบังได้แล้ว จะหลุดออกมาได้ตลอดเวลา

ลู่ซวงซวงกำลังกลั้นยิ้ม กลั้นจนกล้ามเนื้อบน ใบหน้าของเธอแทบจะเมื่อยไปหมดแล้ว

ในที่สุดหลงจื่อก็ตอบสนองจากงุนงง!

“พี่สะใภ้! ………………..ได้แล้ว? คุณจำผมได้ แล้วว่าผมเป็นใคร! จริงเหรอ?! จริงด้วย!!

หลงจื่อตะโกนด้วยความตื่นเต้น มือของเขากลาย เป็นกรงเล็บ และก้าวไปข้างหน้าจะไปกอดฉู่ลั่วหาน ขายาวของท่านเขียวก้าวข้ามเข้ามา ความเร็วนั้นเร็ว มาก จนไม่มีใครเห็นว่าเขาเคลื่อนไหวอย่างไร!

ยื่นมือออกไป ก็จับแขนของหลงจื้อ และดึงกลับอย่างแรง

หลงจื่อเข้าใจในทันที า า าแสยะยิ้มสองสาม ครั้ง ใบหน้าอันหล่อใสของเขา ก็เลื่อนและมีชัย ” สะใภ้ คุณจำได้แล้วดีจัง!”

หลงเซียวรู้สึกว่า ตัวเองควรเฝ้าอยู่ที่หัวเตียงจะดี กว่า

ชวงซวงก็นึกบางอย่างได้ขึ้นมา และก็กระโดดขึ้น “ใช่แล้ว! ลั่วลั่ว ฉันจำได้ว่า ก่อนที่คุณจะไปแอฟริกา ในครั้งนั้น ที่คุณให้ฉันมอบบางสิ่งให้กับหลงเชียว ในนั้น มันเป็นแหวนแต่งงานของคุณเหรอ!”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า อย่างไม่แปลกใจ “เป็นอะไรเห รอ?”

ชวงซวงหรี่ตา และมองไปที่หลงเซียว “คุณหลง ในเมื่อลั่วลั่วจำได้แล้วตอนนี้ แหวนที่เป็นของเธอนั้น คุณจะสามารถคืนให้กับเธอได้หรือยัง?”

กลัวเสมอว่าลั่วลั่วจะถูกคนอื่นแย่งไป อย่างไร ก็ตามอยากจะปกป้องเธอด้วยทุกวิธีทาง