ตอนที่ 234 หลีกหนีความตาย

ณ นอกชานเมือง ของเขตเมืองหลวง มีสนามแข่ง รถขนาดใหญ่ที่สุดของประเทศอยู่แห่งหนึ่ง รถ สปอร์ตระดับสูงคันสีแดงและสีดำต่างก็ขับไปมาบน สนามแข่งอย่างรวดเร็วราวกับติดปีกบิน

บางทีขณะที่รถกำลังเข้าโค้งแคบๆ นั้น เสียงล้อรถ ที่ไถลไปกับพื้นถนน ก็ส่งเสียงดังเอี๊ยดออกมา เสียง แบบนั้นมันทำให้คนในรถ ยิ่งรู้สึกมีชีวิตชีวามากขึ้น ราวกับกำลังให้กำลังใจพวกเขา ให้ขับรถอย่างบ้า คลั่งมากขึ้นไปอีก!

บางช่วงที่ถึงถนนที่มีขนาดกว้าง รถก็พุ่งไปข้าง หน้าราวกับสายลม ทำให้รถแทบจะหายไปจาก สายตาชั่วขณะหนึ่ง จนทำให้คนที่มอง มองดูไม่ชัด เลย

หลังจากต่อสู้กันมาอย่างดุร้ายจนวนครบรอบหนึ่ง แอนน่าก็เห็นได้ว่าหลงจื่อนั้นเก่งกาจแค่ไหน ขณะ เดียวกันตัวเองก็เล่นเสียอย่างสบายใจ จริงๆ แล้ว การแข่งรถอะไรพวกนี้นั้น เป็นเครื่องมือการคลาย อารมณ์ของเธอเท่านั้น เพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจที่สุดนั่นเอง

จะแพ้หรือชนะนั้น มันไม่สำคัญเลยด้วยซ้ำ

งชัยชนะของหวงจื่อเอง ก็อยู่ในการคาดการณ์ ของเธอแล้วด้วย

ในที่สุดรถทั้งสองคันก็หยุดลง ทันทีทีแอนน่ามาถึง หลงจี๋อก็เดินออกมาจากรถแล้ว เขาสวมชุดแข่งรถที่ ดูหล่อเหลายืนพิงอยู่กับหัวรถ พร้อมในมือที่ถือขวด นําแร่ด้วยสองขวด เขายกมันขึ้นเปิดขวดหนึ่ง ก่อน จะยื่นให้กับแอนน่าที่เพิ่งจะเดินลงมาจากรถ ด้วย ท่วงท่าทีสง่างาม

“พี่สะใภ้นี่เท่จริงๆ!”

เขาแสดงความยินดี พร้อมกับยิ้มชูนิ้วโป้งราวกับ เด็กๆ ท่าทางที่แสดงความพึงพอใจเมื่อชนะนั้น ได้ หายไปหมดแล้ว กลับกันกลับพูดอุทานชื่นชมจากใน หัวใจของตัวเองออกมา

แอนน่าเองก็ดื่มน้ำไปหลายอีก เพื่อทำให้ลำคอของ ตัวเองซุ่มชื้นขึ้น “นายเองก็ไม่เลวเลยนะ ทั้งฝีมือและ ทักษะต่างก็เหมาะเหม็งมาก ดูเหมือนว่านายจะขับมาหลายปีเลยสินะ อย่างน้อยก็น่าจะสัก สามสี่ปีใช่ไหม?”

หลงจื่อทำเพียงเบ้ปากไม่ตอบคําถามของเธอ เขา รู้สึกว่าหากตอบไปคงจะดูน่าอายไม่น้อย ถ้ารู้ล่ะ ก๊ ฉู่ลั่วหานในความทรงจำของเขาไม่เคยแข่งรถ มาก่อน ถึงแม้ว่าจะมาเรียนตอนหลังก็ตาม ก็คงมี ประสบการณ์แค่สองปีเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะ ทําให้เขาหืดขึ้นคอแบบนี้ หากพูดออกไปคงจะรู้สึก น่าอายจริงๆ นั่นล่ะ

“ฉันรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ นะพี่สะใภ้ นี่เธอไปเรียน แข่งรถยังไงมาล่ะเนี่ย? เธอบอกว่าเธอเป็นหมอ ไม่ใช่หรือไง แค่เรียนอย่างเดียวยังไม่ดีพอ กลับต้อง มาเรียนของอันตรายพวกนี้ด้วยหรือไง?

ถึงแม้ว่าการแข่งรถจะดูเป็นการแสดงความสง่า ผ่าเผยก็ตาม แต่มันก็ยังอันตรายอยู่มาก หากไม่ ระวังก็สามารถกระดูกหัก เสียโฉม หรือแม้กระทั่ง เสียชีวิตเลยก็ได้ นี่ประสาทเส้นไหนของพี่สะใภ้เสีย ไปหรือเปล่าเนี่ย?

แอนน่าเอนหลังพิงกับประตูรถ ก่อนจะไขว้ขาทั้ง สองเข้าด้วยกัน ถึงจะไม่ค่อยได้สวมใส่รองเท้ากีฬาเท่าไหร่ แต่ขาทั้งสองข้างของเธอที่ดูเพรียวบางนั้น มันช่างดูสมส่วน แม้มีกางเกงกั้นอยู่ ก็ยังรู้สึกถึงลาย เส้นกล้ามเนื้อภายในได้เลย

“ฉันน่ะหรือ? เพราะมันตื่นเต้นน่ะสิ มีช่วงหนึ่งที่ ฉันรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ พอได้ยินว่าการแข่งรถ สามารถทำให้รู้สึกตื่นเต้นกระตุ้นสมองขึ้นมาได้ เวลาที่ล้อแล่นไปด้วยความเร็วสูง มันจะทำให้สมาธิ ของคนถูกดึงดูดไปน่ะ จะได้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่น พอได้ลองดูครั้งหนึ่ง มันก็เป็นยังงั้นจริงๆ

ตอนนั้น ช่วงที่เธอตื่นขึ้นมา ในสมองของเธอแทบ จะไม่มีอะไรเลย มันดูว่างเปล่า ไม่สงบจิต ร้อนรน นอนไม่หลับ ราวกับร่างกายจะพังทลายลงไปเลย ด้วยซ้ำ

แต่เธอพลันเห็นคนกำลังแข่งรถด้วยความบังเอิญ เธอแทบจะไม่ลังเลที่จะเลือกวิธีปลดปล่อยที่ดู อันตรายนี้ ตั้งแต่นั้นมามันก็เหมือนกับเสพติดไป เวลาดึกดื่นที่เธอนอนไม่หลับนั้น เธอก็มักจะมาขับ รถไปตามถนนรอบเมืองนิวยอร์กอย่างรวดเร็ว

คิดไม่ถึงว่าจะกลายมาเป็นมือฉมังในการแข่งรถ แบบนี้ ทำให้รู้สึกไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี หลงจื่อพลันพูดขึ้น “เอ๊ะ…แล้วยังไงล่ะ? เหตุผลมัน ไม่ง่ายไปหน่อยหรือ?”

แอนน่ายักไหล่ “ก็ใช่น่ะสิ แบบนี้แหละ การจะชอบ ของอย่างเดียวกันมันต้องมีเหตุผลอะไรมากหรือไง? ไม่เห็นต้องการอะไรแบบนั้นเลย

เอาเถอะ ไม่ว่าจะเป็นฉู่ลั่วหานในตอนแรก หรือว่า แอนน่าในตอนนี้ก็ตาม ก็มักจะถูกโจมตีเด็ดขาดแบบ นี้ล่ะนะ

แอนน่าดื่มน้ำลงไปอีกครึ่งค่อนขวด ก่อนจะกลับ เข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับปรบมือพูด “ยอมแพ้แล้ว หรือไง? อยากจะแข่งอีกสักรอบไหมล่ะ?”

หลงจื่อที่ยังไม่ทันได้กลืนน้ำลงไป ตอนแรกก็คิด จะส่ายหัว แต่หลังจากนั้นเขาก็พยักหน้ารับ พร้อม กับกลืนน้ำอีกนั้นลงไป “เอาแบบนี้แล้วกัน พวกเรามา เปลี่ยนวิธีแข่งกันหน่อยดีกว่า พวกเราจะออกตัวจาก ตรงนี้พร้อมกัน จะเลือกเส้นทางไหนก็ได้ตามใจ แต่ จุดหมายก็คือที่บ้านพัก มาดูกันว่าใครจะถึงก่อน ว่า ยังไงล่ะ?”

แอนน่าพยักหน้า “ไม่มีปัญหา ฉันเองก็อยากกลับบ้านอยู่พอดี แบบนี้ค่อยดูน่าสนใจหน่อย ถ้าอย่าง นั้นพี่สาวไม่เกรงใจล่ะนะ”

แววตาสีดำของหวงจื่อสองประกายออกมา พร้อม กับทำมาจู่จิ้มองไปที่แอนน่า “พี่สะใภ้ ฉันประหลาด ใจมากๆ เลยนะ ถ้าหากเธอได้ความทรงจำกลับมา แล้วนึกถึงเธอสมัยก่อนล่ะก็ ไม่รู้ว่าจะรู้สึกยังไงบ้าง เลยนะ จะพูดยังไงดีล่ะ เธอตอนนี้กับตอนนั้นน่ะ มี บางอย่างที่ไม่เหมือนกันอยู่ด้วยล่ะ”

แอนน่าที่กำลังก้าวเข้าไปในรถกว่าครึ่งตัวก็ชะงัก “ถ้าอย่างนั้น นายชอบฉู่ลั่วหานในอดีตหรือเปล่าล่ะ คุณชายรองหลง?”

“พูดอะไรไร้สาระน่ะ? ชอบแน่นอนอยู่แล้ว แต่ เธอเป็นพี่สะใภ้ของผมนะ” ส่วนประโยคหลังนั้นเขา ตั้งใจเสริมขึ้นมา เพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิดไป

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วนี่! หากพูดกันถึงลักษณะ ท่าทางแล้ว ฉันกับเธอก็คงจะไม่ค่อยแตกต่างกัน มากหรอกนะ”

พูดจบ รถทั้งสองคันก็พุ่งออกไปในเวลาเดียวกัน โดยเฉพาะรถBugattiคันสีดำของแอนน่า ที่พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง จนเกิดเสียงดังกระหึ่ม!

รถทั้งสองคันขับไปตามถนนหลักของชานเมือง ด้วยความเร็วสูง จริงๆ แล้วแอนน่าไม่ได้อยากจะ แข่งความเร็ว กันบนท้องถนนแบบนี้จริงๆ หรอก

ขณะนั้น จู่ๆ ก็มีรถแข่งคันหนึ่ง พุ่งตามแอนนามา จากด้านหลังอย่างรวดเร็ว กระจกรถเป็นกระจกไม่ โปร่งแสง ทำให้มองจากด้านนอกเข้าไปด้านในไม่ เห็น

แต่หากอิงตามกฎของรถแข่งที่ได้มาเจอกับรถแข่ง ด้วยกันแล้ว หากฝั่งใดฝั่งหนึ่งเกิดยั่วยุอีกฝ่ายล่ะก็ อีกฝ่ายหนึ่งปกติแล้วต้องรับคําท้า แอนน่าจึงก้มมอง เวลา ก่อนจะยิ้มขึ้นมุมปาก นี่มีคนคิดจะท้าสู้กับเธอ หรือเนี่ย!

ก็ดีสิ! พี่สาวคนนี้จะเล่นด้วยกันสักตั้งก็ได้

พลันรถคันนั้นก็เร่งความเร็ว พุ่งผ่านรถของแอน น่านําหน้าไปก่อนก้าวหนึ่ง เพราะได้เปรียบมากกว่า แอนน่าอยู่แล้ว ทันทีทีแอนน่าเห็นเครื่องหมายของ รถคันนั้น ก็เป็นรถเฟอรารี่ที่ทําการปรับแต่งมา โดย ปกติแล้วรถแบบนี้มักจะไม่สามารถเทียบกับรถเธอได้ แต่ด้วยความเร็วที่พุ่งสูง แสดงว่าทักษะ ของเขาต้องดีมากแน่ๆ

แอนน่าพลันเหยียบคันเร่งลง เพื่อเพิ่มความเร็วตาม รถคันนั้นไป

รถทั้งสองคันต่างก็สลับกันนำสลับกันตามไป อยู่อย่างนั้น ทั้งความเร็วและฝีมือต่างก็ไม่ลดลง จากตอนเริ่มเลย พลันด้านหน้ามีเบี่ยงที่ต้องชะลอ ความเร็ว แอนน่าจึงบิดพวงมาลัย พร้อมทั้งล้อหน้าที่ ส่งเสียงดังเอี๊ยด หลังจากนั้นเธอก็เหยียบคันเร่ง เสียงดัง พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็ว

ซี่งรถคันนั้นก็ตามเธอมาเช่นกัน!

แอนน่าพลางคิดในใจ นี่มันบังเอิญไปหรือเปล่า? หรือคนๆ นี้จะเสพติดการแข่งขันกัน หากยังไม่ ตัดสินแพ้ชนะก็ไม่ยอมรามือยังงั้นหรือ?

ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ด้านข้างตัวรถของ เธอก็ถูกอีกฝ่ายชนเข้าอย่างรุนแรง ด้วยความที่น้ำ หนักของรถแข่งนั้นมีไม่มาก ทำให้ตอนที่ถูกชนนั้น ร่างกายของแอนน่ากับรถก็เอนไปข้างหนึ่งพร้อมกัน จนเกือบจะทําให้หัวของเธอไปกระแทกเข้ากับกระจกแล้ว

อะไรกันเนี่ย! นี่ไม่ยอมรักษากฎเลยนี่นา!

แอนน่าเหลือบตามองรถแข่งคันนั้น ก่อนจะพบว่า อีกฝ่ายปิดป้ายทะเบียนเอาไว้ เป็นรถผิดกฎหมาย งั้นหรือ? หรือว่าจะเป็นพวกกลุ่มมาเฟียกัน?

คงไม่ใช่ว่าจะมาเจอกับพวกจะหาเรื่องหรอกนะ?

แอนนาเม้มปากแน่น ก่อนจะเหยียบคันเร่งลงไป มิต!

“บริ๊น!!” พลันรถก็พุ่งผ่านรถมาเฟียคันนั้นไปอย่าง รวดเร็ว ซึ่งรถคันนั้นเองก็เร่งความเร็วตามเธอเข้ามา ติดๆ เห็นได้ชัดว่ากำลังตามเธออยู่

หึ เป็นพวกมีฝีมือนี่นา! ดูเหมือนว่าคงจะดูถูกไม่ได้

แล้วสินะ

“โครม!!” พลันมีเสียงถูกชนเข้ากับท้ายรถอย่างจัง แอนน่าเองก็เอนตัวไปด้านหน้าตามแรงกระแทก ถ้า หากไม่ใช่เพราะเธอสวมเข็มขัดนิรภัยอยู่แล้วล่ะก็ สมองของเธอต้องเละแล้วแน่ๆให้ตายเถอะ! ไม่จบไม่สิ้นเสียที!

แอนน่าออกแรงหมุนพวงมาลัยไปทางด้านซ้าย ขณะที่รถครึ่งหลังของเธอกำลังลอยอยู่ จากนั้นก็ ตกลงกับพื้นอย่างหนักหน่วง……..

“โครม!” พลันท้ายรถก็มีอีกฝ่ายที่ยังคงตามมาไม่ ลดละ!

รถทั้งสองคันยังคงรักษาระดับความเร็วแบบเดิม และชนกันไปมาบนถนนอย่างน่าหวาดกลัว ดูท่าว่า จะชนเข้าด้วยกันประมาณสิบกว่ารอบแล้วเห็นจะได้

หากมองจากภายนอก สภาพรถของทั้งสองคันดู เสียหายร้ายแรงอย่างมาก โดยเฉพาะอีกฝ่าย ที่ กระจกด้านหลังรถของเขาถูกแอนน่าชนจนแตก ละเอียดหมดแล้ว

“บริ๊น!!” พลันแอนน่าก็หมุนตัวรถด้วยความเร็ว จน แอนน่าสามารถอ้อมออกมาเส้นถนนใหญ่ได้ ทำให้ รถคันนั้นถูกบังคับเข้าไปยังถนนเส้นวงใน ก่อนจะ ชนกันเข้าอย่างจัง!
“โครม!”

คนที่อยู่ในรถถูกโจมตีอย่างรุนแรง จนรถเกือบจะ พลิกคว่ำไปยังถนนหญ้าด้านข้าง

มุมปากของแอนนาเผยอยิ้มขึ้น หลังจากโจมตีอีก ฝ่าย เธอก็หมุนกระจกลง พร้อมทั้งยืดหัวออกไปยิ้ม ให้กับรถที่อยู่ด้านหลัง หลังจากนั้นก็ขับจากไปอย่าง สง่างาม

ขณะเดียวกัน ณ บ้านพัก

หลงจอกลับมาจากข้างนอกตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน แล้ว แต่ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แววของแอนน่าเลย เขากด เบอร์โทรหาเธอด้วยความเป็นห่วง แต่กลับไม่มีใคร รับสายเลย

ขณะที่กำลังรู้สึกอึดอัดใจอยู่นั้นเอง ประตูด้านหน้า บ้านก็ถูกเปิดออก พร้อมกับมีรถ Rolls-Royce สีดำ ขับเข้ามา หลงจื่อได้เห็นก็ยิ่งอึดอัดใจเข้าไปอีก!

คงไม่ใช่หรอกมั้ง? พี่ใหญ่กลับมาเร็วขนาดนี้เลย หรือ? จบเห่แล้ว ถ้าหากเขากลับมาไม่เห็นพี่สะใภ้อยู่ล่ะก็ พี่ใหญ่ต้องลงโทษเขาแน่ๆ

รถของหลงเขียวพลันจอดอยู่ที่ลานกว้างหน้าบ้าน พอเห็นว่าหลงจื่อยืนอยู่ที่ประตูคนเดียว เขาก็เดินลง จากรถ ค่าขา ตูเรียวยาวและสูงโปร่งมาหาเขา “มายืนตรงนี้ทำอะไรน่ะ?”

หลงจื่อยัดมือถือเก็บเข้ากระเป๋า ก่อนจะหัวเราะ แหะๆ “พี่ใหญ่กลับมาแล้วหรือครับ…”

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง นายมาทำอะไรที่นี่?”

หลงจอยกมือขึ้นจับผมไปมา ก่อนจะหัวเราะอย่าง เซื่องซึม “ผมกำลังรอพี่สะใภ้อยู่น่ะครับ”

แววตาที่ดูดำเงาของหลงเขียวพลันหรี่ลง เหลือ เพียงดวงตาที่มองมาที่หลงจื่อเท่านั้น “พวกนาย กำลังทําอะไรกันอยู่?”

ช่วยไม่ได้ เขาทำได้เพียงบอกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ บ่ายทั้งหมด ให้กับพี่ใหญ่ฟังเท่านั้น……

“เหลวไหล! พวกนายสองคนนี่มันเหลวไหลจริง! นี่ อยากตายกันมากใช่ไหม!
“ฟีใหญ่ครับ…เป็นความผิดผมเอง…”

หลงเซียวโกรธจนแทบอยากจะฟาดฝ่ามือลงบน หน้าของหลงจื่อ แต่สิ่งสำคัญเหนือไปกว่าความ โกรธ ก็คือความปลอดภัยของแอนน่า เขาหยิบ มือถือออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะกดปุ่มไปอย่าง ป่านาญ แต่อีกฝ่ายกลับไม่รับสาย

แม้จะโทรไปหลายครั้งก็ตาม ก็ยังคงเป็นเหมือน เดิม!

หลงเซียวชี้ไปที่หลงจื่อด้วยมือที่สั่นเทิ้ม เขาโกรธ เสียจนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาบิดเบี้ยวไปมา “ถ้าหากพี่สะใภ้ของนายเกิดอันตรายอะไรล่ะก็ พี่จะ ลงโทษนายแน่!”

ตอนนี้หลงจื่อรู้สึกผิดจะแย่แล้ว ถ้ารู้ก่อนหน้านี้เขา ก็คงไม่ไปขอให้พี่สะใภ้มาแข่งรถด้วยกันหรอก และ ก็คงไม่เสนออะไรอย่างเช่นแยกกันกลับมาแบบนี้

“ไป! แยกออกกันตามหา!

หลงเซียวโกรธจนเส้นเลือดขึ้นหน้า แอนน่ายังไงก็ยังคงเป็นแอนน่าจริงๆ แอนน่าที่มีความกล้าอย่าง ไม่รู้สึกรู้สาอะไร เธอยังไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ใน เมืองหลวงอีกหรือ หรือว่าเธอไม่กลัวอะไรเลยกัน?

ทั้งสองคนต่างก็แยกกันไปที่รถคนล่ะคัน แต่ยัง ไม่ทันได้ติดเครื่อง ก็เห็นรถBugattiสีดำขับกลับเข้า มา ด้วยความเร็วที่คงที่ จากสุดปลายถนนนั้น

“พี่สะใภ้! พี่สะใภ้กลับมาแล้ว!!

หลงจื่อที่ได้เห็นก็ร้องตะโกนลั่น พลันรถBugattin จอดลงตรงที่ว่างระหว่างทั้งสองคนอย่างมั่นคง พลัน ความสงสัยก็บังเกิดขึ้นในใจของแอนน่า นี่ต้องทํา พิธีต้อนรับแบบนี้ด้วยหรือ?

หลงจื่อมองเห็นสภาพของตัวรถที่ถูกชนจนบุบบิบ บู่บี้ก่อน พลางกลืนน้ำลายลงไปอีกใหญ่ นี่มันเกิด อะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย?

แอนน่าเปิดประตูรถลงมา แต่ทันทีที่ขากำลังแตะ พื้นนั้น เธอก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดที่กว้างใหญ่ และอบอุ่น พลันกลิ่นที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ความร้อนรนใจ ความอบอุ่นของเขา ก็พุ่งมาที่ตัวเธอ จนหมด
อ้อมกอดนี้ดูมีทั้งอารมณ์และความรู้สึก ที่สับสน ปนเปกันไปมาปล่อยออกมา จนหัวใจเต้นแรงสั่นไหว ไปมาไม่หยุด

หลงเชียวโอบกอดเธอไว้แน่นแบบนั้น ราวกับว่า

กลัวเธอจะหายไปอีก เขาสูดลมหายใจเข้าลึก พร้อม

ทั้งกอดเธอไว้แน่น “นี่คุณโง่หรือเปล่า?”

เขาถามแกมตำหนิ พร้อมด้วยใจที่เจ็บปวด

ใบหน้าของแอนน่าก็ร้อนผ่าว พร้อมทั้งสองมือที่วาง อยู่บนหน้าอกของเขา ซึ่งมันตรงกับตำแหน่งหัวใจ ของเขาพอดี การเต้นของหัวใจของทั้งสองคนตอนนี้ มันเต้นแรงออกมาพร้อมกันอย่างอัศจรรย์

“ฉะ…ฉันไม่เป็นอะไรหรอก กลับมาได้อย่างดีเลย

หลงเซียวแทบไม่อยากจะปล่อยมือออกจากเธอ เขาทำเหมือนกับว่าหลงจื่อไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนี้ “ถ้าหลังจากนี้เป็นแบบนี้อีก ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณ ออกไปไหนแน่ จําไว้ด้วย”

เธอเม้มปากแน่น ก่อนจะพยักหน้า “ค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ