ตอนที่ 231 บ้าอำนาจแล้วยังไง

บนท้องฟ้าตอนนี้มีกลุ่มเมฆก่อตัวขึ้นเป็นสีดำทะมึน มากมาย ราวกับว่าฝนมันจะตกลงมาตอนไหนก็ได้ เลย ท้องฟ้าเหนือสนามบินตอนนี้ก็มีเครื่องบินขึ้นลง มากมาย พลันมีเครื่องบินที่กำลังบินกลับมา พร้อม กับส่งเสียงอื้ออึงเข้าหู จนกลบเสียงพูดคุยรอบๆ ไป จนหมด

คนที่มารับที่สนามบินก็ดูตัวเปียกปอนไปหมด ราวกับกลัวว่าจะมีฝนห่าใหญ่ตกลงมา คนที่ไม่มีร่ม ต่างก็วิ่งกันไปที่ร้านค้าข้างๆ ทั้งทางเดิน ร้านกาแฟ สนามอันกว้างใหญ่ตอนนี้ เพียงแค่มีกลุ่มเมฆรวมตัว กันได้ไม่กี่นาที กลุ่มคนเหล่านั้นก็สลายหายไปหมด

รถ Rolls-Royce สีดำมาจอดอยู่ที่สนามนั้น ที่มี คนอยู่บางตา รถรอบๆ ต่างก็ค่อยๆ ขับออกไปตาม ลำดับ เพราะกลัวว่าจะไปชนเข้ากับรถหรู แล้วต้อง ชดใช้ค่าเสียหายอย่างไม่ระวังเข้า เพียงครู่เดียว รอบๆ รัศมีห้าเมตรของที่จอดรถ ก็ไม่มีรถคันใดจอด อยู่เลย
พลันฝนก็เริ่มเทลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว!

ฝนห่าใหญ่ของปลายฤดูใบไม้ผลิช่างดูรุนแรง ราวกับว่าเป็นการสั่งลาช่วงสุดท้ายของฤดู เสียงดัง ซูซ่าดังขึ้นบนหลังคาของรถ โดยที่ไม่มีสัญญาณ บอกล่วงหน้า บนร่มเองก็มีหยดน้ำฝนที่ดูสะอาด สดใส สะสมไว้เป็นหนองน้ำอย่างรวดเร็ว

หลงเซียวเปิดประตูรถ ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งถือคัน ร่มสีดำเอาไว้ รองเท้าหนังที่ดูส่องประกายเหยียบ ลงไปบนพื้นที่มีน้ำขังอยู่ จนน้ำกระเซ็นขึ้นมาเต็ม รองเท้า จนรองเท้าหนังของเขาเปียกปอนไปด้วย หยดน้ำ แล้วหยดน้ำก็ไหลผ่านรองเท้าหนังจระเข้ที่ดู ดำเงานั้นลงไป

มือที่ดูสะอาดและเรียวยาวกำคันร่มนั้นไว้ พลัน ผู้ชายที่มีร่างกายสูงใหญ่กำยำค่อยๆ ก้าวเดินไปข้าง หน้า เสื้อสีขาวบริสุทธิ์ของเขา พร้อมกับกางเกงขา ยาวสีดำมันขลับ ทำให้ร่างกายของเขายิ่งดูสะอาด สูงส่งมากขึ้น ถึงแม้ว่าจะยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ก็ตาม แต่บุคลิกอันอาจหาญของเขาก็ไม่ได้ลดน้อย ลงเลย

สายฝน พัดซัดสาดร่มของเขา จนเกิดเสียงดังซู่ซ่า คนรอบๆ ต่างก็ถือร่มกันอย่างยากล่ามาก จน เกิดคําสบถลอยมาอยู่บ่อยครั้ง มีเพียงเขาเท่านั้น ที่ยังคงนิ่งสงบสูงส่ง ราวกับเขาไม่ได้อยู่ท่ามกลาง พายุฝนนั้นเลย

เขาดูน่าเกรงขาม เยือกเย็น อย่างที่ผู้คนรอบๆ ก็ เทียบเขาไม่ติด

แอนน่าเดินออกมาจากสนามบิน พร้อมกับกระเป๋า เดินทางที่เธอลากมา เธอค่อยๆ เบียดเสียดไปตาม ฝูงชนไปมา กว่าจะมาถึงทางออกก็ไม่ง่ายเลย เธอ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า วันนี้มีพายุฝนตกหนัก แล้ว คุณชายหลงผู้ยิ่งใหญ่ ที่หยิ่งยโสและรักสะอาด จะ มารับเธอไหมนะ?

หลังจากเดินออกจากชานชาลา ด้านนอกตอนนี้เต็ม ไปด้วยร่มที่เรียงรายจนบังทัศนวิสัยกว่าครึ่ง แต่ทว่า ก็ยังมีร่มที่ดูโดดเด่นอยู่ด้านหลัง ซึ่งเป็นร่มสีดำที่ถูก ยกสูงขึ้นมาท่ามกลางฝูงชนอย่างเห็นได้ชัดเลย

ตอนนี้เหมือนแอนน่าถูกตอกตัวลงกับพื้นเลย เธอ มองร่างกายที่อยู่ด้านนอกนั้น ผ่านบานกระจกไป ทันใดนั้นเอง ในใจของเธอก็เต้นระรัว
สายฝนที่เป็นฉากกั้นอยู่ตอนนี้ ฝูงชนที่เป็นฉาก กั้นอยู่ตอนนี้ อีกทั้งคันร่มมากมายสลับซับซ้อน หลงเขียวยืนตระหง่านอย่างหล่อเหลาและสง่างาม อย่างเงียบๆ ตรงนั้น หากมองที่ไกลๆ ที่อยู่ด้านหลัง ไป เป็นหุบเขาที่อยู่นอกชานเมือง ดูเป็นทิวทัศน์ ที่ดูกว้างใหญ่ไพศาล ทำให้ร่างกายของเขารู้สึก เหมือนกับสูงส่งและกว้างใหญ่ ท่ามกลางสายฝน ที่โหมกระหน่ำ ตอนนี้ท่ามกลางวิวหุบเขาและสาย ฝน ราวกับทุกอย่างสลายหายไป เหลือเพียงแค่เขา เพียงคนเดียวเท่านั้น

สายตาทั้งสองประสานกัน แอนน่าเผยอยกมุมปาก ขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ดูน่ารักจนแทบใจเต้น

ริมฝีปากที่บางของหลงเซียวก็ยกขึ้นยิ้มบางๆ ด้วย เช่นกัน

“เหนื่อยหน่อยนะ คุณนายหลง”

หลงเซียวเอื้อมมือข้างหนึ่งมาโอบเอวของเธอไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงไปประทับจูบลงบนหน้าผากของ เธอ รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นของเขา ดูเหมือนว่าจะแยก บรรยากาศ ที่อึมครึมไปด้วยพายุฝนออกไปเลย
แอนน่าเงยหน้าขึ้น พร้อมกับส่งสายตาที่สุกสว่าง ของเธอไปมองเขา ริมฝีปากสีแดงสดเผยอยิ้มจน เป็นเส้นโค้ง พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูน่าฟัง เคลิบเคลิ้ม ราวกับว่าอยู่คนละโลกกับฝนที่โหม กระหน่ำตอนนี้เลย “เพื่อคุณยังไงคะ คุณหลง”

ทั้งสองคนยืนจ้องมองกันด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ท่ามกลางร่มคันสีดำที่หันไปทางฟ้าโปร่งอยู่นาน โดยไม่มีใครอยากให้สถานการณ์ที่ใกล้ชิดกันตอนนี้ จบลงเลย

หยั่งเชินรับกระเป๋าเดินทางของแอนน่าใส่ไว้ กระโปรงหลังรถ หลังจากนั้นก็กลับก็รอทั้งสองคน อยู่ที่รถ

แอนน่าจ้องมองหลงเชียวแบบนั้น ราวกับไม่ได้เจอ หน้ากันเป็นร้อยปี ผ่านไปอยู่นานกว่าเธอจะพูด “ฉัน คิดว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว”

หลงเชียวโอบไหล่เธอ เพื่อให้เธอเข้ามาใกล้เขา มากขึ้น “ผมก็คิดว่าจะมาไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าผม ไม่มา เกรงว่าภรรยาผมจะไม่มีน่ะสิ”

แอนน่ากลั้นหัวเราะเอาไว้ “ฉันยังไม่เคยยอมรับเลยนะ ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณน่ะ ภรรยาของคุณ คือสาวสวยที่ชื่อฉู่ลั่วหานต่างหาก ฉันเป็นแค่เฉียว แอนน่า ชอบหาเรื่องยุ่งยากให้คุณ ไม่เหมาะที่จะ อยู่กับคุณหลงหรอกค่ะ

หลงเซียวเอามือคล้องหลังของเธอไว้ แล้วออกแรง โอบเข้ามาหา ทำให้ร่างกายที่ผอมเพรียวของแอน น่า ติดเข้ากับหน้าอกของเขา ดูแล้วใกล้ชิดเข้ากัน ได้อย่างดี

ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของหลงเซียวก็พ่นรดใบหน้า ของเธอ จนทําให้ใบหน้าที่ดูสะอาดสวยงามของเธอ แดงระเรื่อขึ้นมาทันที

“ไม่ว่าคุณจะเป็นลั่วลั่วหรือว่าแอนน่า คุณก็คือ ภรรยาของผม ซึ่งคุณไม่ต้องสงสัยในจุดนี้เลย

แอนน่าเบ้ปาก “บ้าอำนาจที่สุด!”

พลันเขาก็คลายมือออกจากเอวของเธอ ก่อนจะ จับคางของเธอไว้ให้เชิดขึ้น เขาโน้มตัวลงไป แล้ว ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากของเธอ ริมฝีปากทั้ง สองประกบกัน ลิ้นที่ตวัดกันไปมาทำให้รู้สึกถึงลม หายใจ รวยริน ทั่วทั้งร่างกายของแอนน่าตอนนี้รู้สึกเหมือนกับถูกโจมตีด้วยสายฟ้า ตั้งแต่หัวไหล่จน ไปถึงหัวอย่างรวดเร็ว จนเกิดเสียงดัง “ปัง!” ขึ้นมา

หลงเชียวเองก็ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากที่เผยอ อยู่เล็กน้อยของเธอ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ และคลุมเครือ “ผมบ้าอำนาจแล้วยังไงล่ะ?”

พูดจบ เขาก็โน้มลงจูบอีกรอบหนึ่ง ท่ามกลางฝน ที่ตกหนัก ก็มีภาพแสดงความรักของทั้งสองคน แสดงออกมาอย่างเต็มที่ ทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ต่างก็หันมามองด้วยความอิจฉา พวกเขาเหมือนกับ ยืนอยู่บนจุดยอดสุดที่ไร้ผู้คน ต่างคนต่างก็มีแค่อีก ฝ่าย ไม่มีใครอื่นทั้งนั้น

หลังจากอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดเสร็จ ทั้งสอง คนต่างก็เปิดประตูห้องนอนของตัวเอง แทบจะเป็น เวลาเดียวกัน หลังจากเดินออกมา พอทั้งสองเห็น เสื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวมใส่ ทั้งสองคนต่างก็หัวเราะขึ้น พร้อมกัน

แอนน่าเลือกสวมชุดคลุมยาวสีขาว แถมยังสวมรองเท้าแตะสีขาวอีกด้วย

ส่วนหลงเชียวที่อยู่ประตูอีกด้านหนึ่ง กลับสวมชุดสี

เป็นเสื้อสีดำสนิท กางเกงสีดำสนิท แม้แต่รองเท้า แตะก็ยังเป็นสีหม่นๆ เพียงแต่เสื้อผ้าสีดำนั้น มันยิ่ง ทำให้ผิวหนังสีขาวของเขา ดูสุขภาพดีมากยิ่งขึ้น ใบหน้าก็ยิ่งดูโอ้อวด และดื้อรั้นอย่างมาก

เธอไม่ค่อยเห็นเขาสวมชุดดำแบบนี้เท่าไหร่ แต่ พอหลงเซียวสวมชุดสีดำแบบนี้ทำให้เขาดูดีอย่าง มาก เขารูดแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอก เผยให้เห็น ลําแขนที่ดูสะอาดและผอมเรียวของเขา

ทั้งดูหล่อ และดูดีอย่างมาก!

“สวมชุดแบบนี้ นี่คุณคิดจะเป็นอัศวินราตรีนั้น หรือ?” แอนน่ายกมือขึ้นกอดอก พร้อมทั้งพูดแหย่

หลงเซียวยักไหล่ ก่อนจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ผม คิดว่าตามสไตล์ของคุณ คิดว่าคุณกลับมาจะสวมชุด กระโปรงสีดำซะอีก ดูเหมือนว่าวันนี้ ผมจะเดาผิดไปนะ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน คุณชาวผมดำ คู่กัน พอดิบพอดีเลย”

“ฮ่าๆ! ทําไมคุณไม่พูดว่าเป็นจอมโจรทั้งสองคนเลย ล่ะ?” แอนน่าอดไม่ได้ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา จนตา

หลงเชียวเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขามองเธอหัวเราะ แบบนั้น รอจนกว่าเธอจะหัวเราะเสร็จ

พลันเสียงหัวเราะของแอนน่าก็หยุดลงกะทันหัน พร้อมทั้งมองไปรอบๆ อย่างเคอะเขิน “คุณจะมอง ฉันแบบนี้ทำไมนั่น?”

หลงเชียวขมวดคิ้ว “ผมกำลังคิดอยู่น่ะ ว่าใครเป็น คนทําศัลยกรรมให้คุณกันแน่ มองไม่เห็นรอยเย็บ เลยสักนิด ผมต้องตามหาคนนั้นให้เจอให้ได้

“ทำไมกันล่ะคะ? คุณอยากจะทำศัลยกรรมด้วยนั้น หรือ?”

หลงเซียวเองก็ยิ้ม พร้อมทั้งเดินเข้าไปหาเธอ และ ดึงมือของเธอเอาไว้ ให้คล้องเข้ากับนิ้วมือของตัวเอง “คุณคิดว่า หน้าของผมยังมีจุดไหนที่ต้องเปลี่ยนอีกหรือเปล่า?”

“หลงตัวเอง!”

หลงเซียวหยิกจมูกของเธอ “ใช่ ผมหลงตัวเอง ก็ เพราะผมมีภรรยาแบบนี้ ทำให้ผมไม่เพียงแต่หลง ตัวเองเท่านั้น แต่ยังเย่อหยิ่งอีกด้วย แล้วยังไงล่ะ ครับ?”

แอนนาเบ้ปากขึ้นอีกรอบ “ใครยอมเป็นภรรยาของ คุณกัน? ฉันไม่เห็นจะจำได้เลย”

ระหว่างที่พูดคุย ทั้งสองคนก็เดินลงไปชั้นล่างด้วย กันอย่างรวดเร็ว

มือข้างหนึ่งของหลงเซียวสอดอยู่ในกระเป๋า กางเกง ส่วนอีกข้างหนึ่งจูงมือของเธอไว้ เขา ไตร่ตรองอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “สิ่งที่คุณ พูดก็ไม่ผิดนะ ดูเหมือนว่าผมคงต้องแต่งงานกับคุณ อีกทีแล้วล่ะ”

แอนน่าเงยหน้าขึ้น หมายความว่ายังไงกันคะ?”

หลงเซียวหยุดฝีเท้าลง ก่อนจะก้มหน้ามองใบหน้าที่ขาวผ่องของเธอ ใบหน้าของเธอมันช่างดูน่าแกล้ง อย่างมาก ซึ่งดูอ่อนเยาว์กว่าอายุของเธอกว่าสี่ถึงห้า ปีด้วยซ้ำ เขาเองก็สงสัยจริงๆ ว่าเฉียวแอนน่าคนเดิม นั้น อายุน้อยกว่า วลัวมากหรือเปล่านะ

“ผมหมายถึง คุณต้องแต่งงานกับสามีคนก่อนของ วลั่ว ไม่ทราบว่าคุณแอนน่าจะยอมหรือไม่?

มือของแอนน่าพลันกำแน่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะเผยรอยยิ้มขึ้น “นี่คุณ กำลังขอฉันแต่งงานหรือ?”

“จะพูดแบบนั้นก็ได้”

แอนน่ายักไหล่ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอไม่ค่อยพอใจ กับคำตอบของหลงเซียวเท่าไหร่ เธอจึงก้าวเดินลง ไปก่อน เดิมทีเธอเองก็เตี้ยกว่าเขาอยู่แล้ว ทำให้ลง ขั้นบันไดไปแค่ขั้นเดียว ก็ดูยิ่งเตี้ยกว่าเขาเข้าไปอีก แต่สายตาที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา กลับไม่ได้ดู อ่อนแอเลยสักนิด “คุณเคยแต่งงานมาแล้ว แล้วการ ที่คุณมาขอแต่งงานกับฉันแบบนี้ มันจะทำให้คุณดู เป็นคนไม่ดีไปหรือเปล่า?”

หลงเซียวยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ “ครับ”
ทันทีที่เดินมาถึงโถงรับแขก หลงปล่อยมือ ของเธอ เขาหันหน้ามามองแขนของเธอ ก็เห็นว่าผ้า พันแผลถูกถอดออกแล้ว ซึ่งยังคงเหลือรอยแผล จางๆ ไว้ ที่ถูกรักษาอย่างดี รอยแผลดูตื้นอย่าง มาก จนมองแทบจะไม่เห็นเลย ขึ้นหรือยัง?”

แอนน่าผงกหัว ดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมยกอาหารเที่ยงให้ คุณทําแล้วกันนะ”

“นี่! หลงเซียว! ฉันเพิ่งจะนั่งเครื่องบินมานะ บินมา ตั้งสิบกว่าชั่วโมง แล้วคุณจะมาใช้ฉันแบบนี้หรือ

หลงเซียวเดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะหยิบนิตยสาร ขึ้นมาวางไว้บนตัก “คุณทําอาหารอร่อยกว่าผมอีก ผมชอบกินอาหารที่คุณหาที่สุดเลย

“บังเอิญจังเลยนะ ฉันเองก็ชอบอาหารที่คุณทํา เหมือนกัน ดังนั้นอาหารเที่ยงคุณต้องเป็นคนทำยัง ไงล่ะคะ” แอนน่าเองก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา ก่อนจะ ยกมือขึ้นกอดอกจ้องเขาแบบนั้น
หลงเชียวยกมือขึ้นจับหน้าผาก ราวกับกำลังคิด คำนวณอะไรบางอย่าง “ให้ผมคิดดูก่อนนะ ตอนนี้ คุณน่ะเป็นหมอส่วนตัวของผม เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของ ผม เป็นคนขับรถส่วนตัวของผม ผมก็ให้ที่อยู่กับคุณ รถกับคุณ…ดูเหมือนว่า คุณก็ต้องเป็นคนทําอาหาร ไม่ใช่หรือ?”

ให้ตายเถอะ! มันมีวิธีคิดแบบนี้ด้วยหรือไง! นี่เขา เพิ่งจะพูดอะไรออกมาน่ะ

แอนน่ากัดฟันแน่น ก่อนจะโต้กลับไปด้วยความ ฉุนเฉียว “นั่นเป็นเพราะฉะ….ตอนนี้ฉัน…เป็นของ คุณนี่.…….

หลงเซียวเงยหน้าขึ้น แล้วถามกลับไปว่า “เป็นอะไร ของผมงั้นหรือ?”

ชิ! นี่เธอขุดหลุมฝังตัวเองหรือไงกันเนี่ย?

ก็ได้!

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก งั้นฉันขอตัวไปทำอาหาร ก่อนนะคะ คุณชายหลง”
ไอ้เจ้าป่านี่! นายมันเป็นไอ้เจ้าบ้าชัดๆ หลงเขียว!

แต่เมื่อกี้นี้ เธอเองก็พูดไม่ออกจริงๆ

ขณะที่เธอหันหลังจะออกเดินไปนั้น หลงเชียวน แขนอันเรียวยาวของเขา ไปรั้งเธอไว้อย่างฉับพลัน ก่อนเขาจะออกแรงดึงทั้งตัวของแอนน่าให้ลงมานั่งที่ โซฟา จนเข้าไปสู่อ้อมกอดของเขาพอดิบพอดี

หลงเซียวก้มหน้าลงมองไปหน้าของเธอ ด้วยรอย ยิ้มบาง ทำท่าทำทางราวกับผู้ชายใจดำไม่ปาน “คุณ เป็นอะไรของผมงั้นหรือ? แฟน? คู่หมั้น? หรือว่าผู้ หญิงที่อาศัยอยู่ร่วมกันกับผมเท่านั้น?”

แอนน่ายึดตัวตรง แต่กลับถูกเขากอดรัดให้เข้าไป ในอ้อมกอดของเขาแน่นยิ่งขึ้น “ฉันยังไม่ได้ตอบรับ อะไรคุณเลยนะ!”

เขาเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก “ไม่เป็นอะไรหรอก จะตอบรับตอนนี้ก็ไม่สายเกินไป คุณเป็นคนเลือกนะ ว่าเป็นแฟนหรือว่าเป็นคู่หมั้น?”

แล้วมันต่างกันตรงไหนเนี่ย?
แอนน่าไม่เลือก โชคดีที่เธอเองก็เป็นผู้หญิงที่มี นิสัยหัวร้อนเหมือนกัน เธอจะไปยอมก้มหัวให้เขา ชักจูงได้ยังไง

“ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นล่ะ!”

เธอเบือนหน้าหนีด้วยความฉุนเฉียว เธอไม่มีทางให้ เขาทําสําเร็จแน่

หลงเซียวกลับยิ้มขึ้น ก่อนจะยกมือที่ดูขาวบริสุทธิ์ ราวกับหยก แกะสลัก ขึ้นวาดผ่านบนแก้มของเธอ พร้อมพยักหน้าอย่างพอใจ “ในเมื่อคุณไม่เลือก ผม จะช่วยคุณเลือกเอง งั้นผมให้คุณเป็นภรรยาของผม เลยจะดีกว่า เพราะฉะนั้นคืนนี้ คุณสามารถย้ายของ มาที่ห้องนอนผมได้เลยนะ”

“ไม่เอา! มันเร็วเกินไปแล้ว! ”

“ถ้าอย่างนั้น คุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

แอนน่ารู้สึกว่าตัวเองเหมือนลูกไก่ในกำมือเลย

“ก็…เริ่มจากแฟนก่อน แล้วค่อยพัฒนาไปเรื่อยๆ

ไง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ