ตอนที่ 223 ถ้าต้องการความช่วยเหลือ บอกมาได้ เลย

“พูดแบบนี้ คุณก็รู้สึกว่าเธอกับลั่วหานเหมือนกันใช่ ไหม?” ถังจิ้นเหยียนเองก็สงสัย เพราะมีโทนเสียงสูง มาก ซึ่งเพียงพอที่จะคาดคิด

ลู่วงหน้าเล็กน้อย “อืม ฉันเองก็บอกไม่ ถูกว่ารู้สึกแบบไหน แต่ตอนที่อยู่กับแอนน่าฉันรู้สึก สนิทสนมมาก ฮ่าฮ่าฮ่า คุณเองก็รู้ว่า ตอนที่แอนน่า เผยท่าทางเย็นชาเป็นยังไง แต่น่าแปลกคือ ตอนที่ ฉันอยู่กับเธอ ฉันไม่รู้สึกว่าเธอเย็นชาเลย ต่อให้เธอ เย็นชาก็ดูไม่น่าหมั่นไส้ ซึ่งนี่เป็นเรื่องแปลก”

ลู่ซวง วงลังเลเล็กน้อย หลังจากครุ่นคิดสักพัก ก็ พูดแสดงความคิดเห็นของตัวเองออกมา

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย เขามีโอกาสพบปะ กับแอนน่าหลายครั้งมาก การใช้ชีวิตของแอนน่าเป็น ยังไงเขาย่อมรู้ แต่เมื่อได้ยินลู่ซวงซวงพูดแบบนี้ ถัง จิ้นเหยียนเลยต้องหวนนึกถึงรายละเอียดที่เขาอยู่ กับแอนน่าทุกวันอีกครั้ง จากนั้นความสงสัยก็ยิ่งทวีคูณเพิ่มมากขึ้น

“แอนน่ากลับอเมริกาแล้ว ต่อให้ตอนนี้มีข้อสงสัย เกรงว่าคงต้องรอให้เธอกลับมาก่อนถึงจะคลี่คลาย

“หะ? ใช่หรอ? เธอเคยบอกกับฉันว่า…” เพิ่งพูดได้ แค่ครึ่งหนึ่ง ลู่ซวงซวงก็ปิดปากเงียบ เอาล่ะ ด้วย ความสัมพันธ์ของเธอในตอนนี้ แอนน่าไม่จําเป็นต้อง เล่าอะไรให้กับเธอ

หลังจากที่ทั้งสองคนกล่าวอำลากันเสร็จ ถังจิ้นเหยี ยนก็กลับไปที่รถยนต์ ขณะเดียวกันก็หวนนึกถึงคํา พูดของลู่ซวงซวงอีกครั้ง ความรู้สึกหรอ? ความรู้สึก ที่แอนน่ามอบให้กับเขากับที่ลั่วหานมอบให้กับเขา แตกต่างกันตรงไหนหรอ? ความคล้ายกันคืออะไร?

ถ้าหากลู่ซวงซวงรู้สึกสนิทสนมกับเธอ แล้วหลง เซียวที่อยู่กับเธอทุกวันจะไม่มีทางรู้เลยหรอ?

ถังจิ้นเหยียนนวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเคร่งเครียด เขารู้สึกเบื้องหน้าสับสนวุ่นวายมาก
แอนน่าอยากพบสิ่งของอะไรบางอย่างจากที่บ้าน มาก บางอย่างที่ช่วยเธอฟื้นคืนความทรงจํา และ พิสูจน์ว่าบ้านหลังนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น

อย่างน้อยขอแค่ได้รู้ว่า ตกลง แอนน่าคนนี้ทำอะไร ก็เพียงพอแล้ว

เธอ อไม่เคยสงสัยในตัวตนของตัวเองมาก่อนเลย ดังนั้นทุกอย่างที่เป็นของแอนน่าเธอก็ต้องยอมรับ เหมือนกัน ซึ่งตอนนี้เธอต้องค้นหาสิ่งของที่คาดว่ามี ประโยชน์หาให้พบ ซึ่งนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเลย

ยิ่งไปกว่านั้น สองปีกว่าก่อนนั้นสิ่งของหลายชั้นเธอ เป็นคนออกแบบด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นของตกแต่ง ห้องทํางาน ห้องรับแขก ห้องนอนก็ตาม แอนน่าเดิน รอบบ้านรอบหนึ่ง แต่ไม่พบอะไรเลย

บนชั้นหนังสือมีหนังสือผลงานของทุกประเทศ ทั่วโลกทั้งภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส และภาษา สเปน ซึ่งครอบครัวแบบนี้ ต่อให้ไม่อ่านหนังสือก็ต้อง ตกแต่งแบบนี้ หลังจากเดินหาอยู่สักพักก็ยังคงไม่ เจอสถานที่ที่น่าสงสัย

ตอนที่เธอตื่นครั้งแรก และอยู่ในสภาวะไม่รู้สถานการณ์ของตัวเองนั้น ตระกูลเฉียวได้เตรียม หนังสือการแพทย์ทุกแขนงให้เธอเรียนรู้

งั้นแสดงว่า แอนน่ากับเธอเป็นหมอเหมือนกัน

แอนน่าพลิกหาทั่วห้องแล้ว แต่ก็ยังหาสิ่งของที่น่า สงสัยยังไม่เจอเลย

เธอเดินลงข้างล่าง ห้องรับแขกเงียบสงบมาก จุด เด่นของคฤหาสน์ตระกูลเฉียวคือความสงบ ตอนมี คนก็สงบ ตอนไม่มีคนก็ยิ่งสงบ

ตอนนี้ได้มิ้นนอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องนอน ส่วน เฉียว หยวนฟานไปบริษัท หลังจากที่เดินสักพัก แอนน่า เดินไปห้องครัว

“ซูเฟย”

สาวใช้ผมทองที่ถูกเรียกว่าชูเฟยกำลังเช็ดอุปกรณ์ ในห้องครัวอยู่ เมื่อเห็น แอนน่าก็ยิ้มทักทาย “คุณหนู แอนน่าคุณหลับสบายไหมคะ? ต้องการกาแฟสัก แก้วไหมคะ?”

แอนน่าสายหน้า ควรถามยังไงดี?
เลยพูดขึ้นว่า “ซูเฟย เธอมาทํางานที่นี่นานเท่าไหร่

แล้ว?

ซูเฟยครุ่นคิดสักพัก “สองปีแล้วค่ะ”

สองปีหรอ?

หลังจากที่แอนน่าตัวจริงจากไป เธอมาอยู่ที่นี่ ดัง นั้นหากต้องการจะสอบถามเจ้าของที่แท้จริงจากเธอ คงเป็นไปไม่ได้

“ในบ้าน ใครที่ทำงานที่นี่นานที่สุดหรอ?”

ชูเฟยพยายามนึกคิดแต่ละคนแล้ว แต่สุดท้ายก็ ไม่มีใครทํางานมากกว่าสองปีเลย………

จู่ๆ แอนน่าก็รู้สึกแปลกใจขึ้น ถึงแม้ทุกอย่างจะดู ปกติ แต่หากมองจากการเปลี่ยนของคนและเวลา แล้ว ดูเหมือน เฉียวหย่วนฟานทุ่มเทกับเรื่องนี้ไม่ น้อยเลย เพราะไม่ว่าจะเป็นคนใช้ พ่อครัวล้วน เปลี่ยนช่วงเวลาที่เธอเกิดเรื่องพอดีเลย

คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน
“อ๋อ! ฉันนึกออกแล้วค่ะ ช่างทำสวนทำงานที่นี่นาน ที่สุดค่ะ รู้สึกว่าเขาทํางานมาห้าหกปีแล้วค่ะ แต่เขา ไม่ได้มาทุกวัน และเขาเป็นคนหูหนวกด้วย ทุกวันที่ เข้ามาทํางานจะเอาแต่ก้มหน้า หลังจากทํางานเสร็จ ก็จะรีบกลับทันที”

ในที่สุดก็มีข่าวดีให้พอชื่นใจบ้างแล้ว

แอนน่าพยักหน้าเล็กน้อย

การเปลี่ยนคนของตระกูลเฉียว สามารถบ่งบอกได้ ว่า เรื่องของแอนน่าไม่ธรรมดาแน่

เธอยังสามารถไปถามใครได้บ้าง? ในเมื่อได้สิ้น และเฉียวหย่วนฟานต่างพยายามปกปิดเธอ หาก งไม่ใช้วิธีการที่ดีเท่าไหร่ และตู้หลิงเซวีย ถามเธอคง นที่ดูสนิทสนมกับเธอ เธอไม่ค่อยแน่ใจว่าจะสามารถ ไว้ใจได้หรือเปล่า

ขณะที่กำลังรู้สึกเครียดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ช่างบังเอิญ คนที่โทรศัพท์มาคือเควิน

แอนน่าพักผ่อนเป็นยังไงบ้าง? นอนหลับดีไหม?” ”
น้ำเสียงนุ่มนวลยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยน จนสามารถ คาดการณ์ได้ว่า ตอนที่เขากำลังพูดอยู่นั้น เขายิ้ม แย้มด้วย

“อืม ดีค่ะ”

“หกโมงเย็น เดี๋ยวคนขับรถไปรับคุณนะครับ เมื่อ พ่อของคุณบอกว่า

เขาจะไปร่วมงานกับแม่ของคุณตอนกลางคืน ผม เลยอยากฉวยโอกาสนี้พบคุณอย่างส่วนตัว”

อืม?

“ทําไมหรอ?”

ในเมื่อตอนกลางคืนต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงอยู่แล้ว ทําไมต้องนัดเจอกันส่วนตัวอีกล่ะ?

แอนน่ารู้สึกไม่ค่อยโอเค ดังนั้นเลยพูดแสดงความ คิดเห็นของตัวเองออกมา พอพูดจบก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัว เองเสียมารยาท เธอไม่พูดอธิบาย แต่รอเควินตอบ
เควิน ยิ้มแย้ม และไม่มีท่าทีตำหนิเลย ผมอยากพา คู่หมั้นกลับบ้าน คงไม่สามารถให้เธอมาเองหรอกใช่ ไหม?

ในความเป็นห่วงเธอนั้น มีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่ หรือเปล่า?

ตอนนี้ไม่ว่าเควินจะทำอะไร แอนน่าล้วนสงสัยว่า เขามีเจตนาอื่น

“โอเค”

เมื่อนึกถึงว่าต้องเจอกับตระกูลตู้ ก็รู้สึกเบื่อหน่าย ทันที เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอกับผู้ใหญ่ของ

ตระกูลตู้

เวียนหัว

ตอนที่หลงเซียวออกมาจากห้องทำงานเป็นเวลา เที่ยงคืนกว่าแล้ว หลังจากเดินออกนอกประตู แสง ไฟก็สว่างไปทั่วคฤหาสน์ จนสามารถมองสิ่งของ ประทับชั้นหนึ่งทุกอย่างชัดเจน
หลงเขียวขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเอามือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกง

เงียบสงบจริงๆ

เงียบสงบเหมือนอยู่บนเกาะร้างคนเดียว ไม่มีใคร เลย และทุกอย่างก็ดูโดดเดี่ยว

นับตั้งแต่เธอไป บรรยากาศของบ้านก็จากไปด้วย

เปรียบเทียบกับความเย็นชาของเธอแล้ว นี่ยิ่งน่า ชวนขนลุกมากกว่า

หลงเซียวปิดไฟทุกอย่างลง ยกเว้นไฟตรงพื้นที่อยู่ ด้านข้างของโซฟา แสงไฟเป็นสีเหลืองสลัวๆ เขา ยื่นมือคว้าหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากชั้นล่างของโต๊ะ ซึ่งเป็นหนังสือนิยายที่เขากับแอนน่าถกเถียงกันว่า หนังสือเล่มนี้ไม่มีคุณค่าหรือเปล่าอยู่สักพักใหญ่

หลงเชียวขมวดคิ้วขึ้น แล้วยื่นมือลูบหน้าปกของ หนังสือ ซึ่งหน้าปกหนังสือเป็นรูปผู้หญิงและผู้ชาย ยิ้มแย้มแอบอิงกัน และข้างล่างยังมีเด็กสองคนด้วย ดูแล้วเป็นครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุข คงมีเพียงในหนังสือเท่านั้นที่จะปรากฏฉากที่ประทับใจ แบบนี้ได้

เวลาในตอนนี้เป็นเวลาเช้าของอเมริกา ไม่รู้ว่าว ทำอะไรอยู่?

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และส่งข้อความหนึ่งให้กับ

แอนน่า

“เป็นยังไงบ้าง? ราบรื่นไหม?”

ถึงแม้คำพูดจะดูธรรมดาไม่ค่อยน่าประทับใจ แต่ นี่ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงการส่งข้อความของหลง เชียวแล้ว เพราะปกติเขาแทบไม่ส่งข้อความให้ใคร ส่วนตัวเลย

ตอนที่เห็นข้อความที่หลงเซียวส่งมานั้น แอนน่า กำลังคิดหาวิธีการรับมือกับงานเลี้ยงคืนนี้อยู่ เนื้อหา ข้อความของเขาเหมือนรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังประสบ อะไรอยู่

“ยังไม่ค่อยราบรื่นชั่วคราว แต่จะรับจัดการโดยเร็ว

ที่สุด”
ไม่ราบรื่นหรอ?

หลงเชียวปิดหนังสือ และลุกขึ้นนั่งบนพรมที่พื้น ส่วนหลังพิงโซฟา เขาวางขาข้างหนึ่งลงบนพรม ส่วน อีกข้างยกง่อน ส่วนหนังสือเขาวางบนหัวเข่า พร้อม ถือหนังสือประคองไม่ให้ตกด้วยมือข้างหนึ่ง

ไม่อยากเสียเวลาส่งข้อความแล้ว หลงเซียวเลย โทรคัพท์หาทันที

“เกิดอะไรขึ้น? ไม่ราบรื่นตรงไหน?”

แอนน่าเดินขึ้นบนห้อง และปิดประตูห้อง แล้วพูดว่า “ยากกว่าที่ฉันคาดคิดไว้ ดังนั้นฉันต้องทุ่มเทมากกว่า นี้”

หลงเชียวพยักหน้าเล็กน้อย เฉียวหยวนฟาน เปลี่ยนหน้าตาของลั่วลั่วเป็นลูกสาวของตัวเอง และ ให้เธอสวมรอยเป็นลูกสาวของตัวเองด้วย

ในเมื่อตั้งใจปกปิดก็คงยากที่จะคลี่คลาย

“ต้องการความช่วยเหลือจากผมไหม?”
แอนนาสายหน้า เธอเดินมาดูดอกกล้วยไม้ที่ ระเบียงอย่างนิ่งเงียบ ไม่ต้องค่ะ ฉันจะพอสามารถ จัดการด้วยตัวเองได้

ทุกเรื่องล้วนไม่สมบูรณ์แบบ ต้องมีช่องโหว่แน่นอน แต่ตอนนี้เธอยังไม่รู้ หากหาพบ ทุกอย่างต้องค่อยๆ คลี่คลายแน่

เลยปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา ตอนนี้ แอนน่า ยังไม่สามารถฟื้นคืนความทรงจำได้ และไม่รู้เลยว่า โลกของฉู่ลั่วหานเป็นแบบไหน?

เควิน ไม่ใช่คนเรื่องเยอะ และไม่ได้น่ากลัวเหมือน หลงเซียวคนที่คาดยากด้วย

เมื่อคิดแบบนี้ แอนน่าก็รู้สึกเสียวสันหลัง เธออยู่ ในสภาวะที่โกลาหล ไม่รู้อะไรเลย แต่คนอื่นกลับรู้ ความจริง

หลงเชียวลูบหนังสือที่วางบนหัวเข่าเล็กน้อย “เจอ กับตู้หลิงเวียนหรือยัง?”

แอนน่ายื่นมือเช็ดใบไม้ของดอกกล้วยไม้ “อืม เจอ แล้ว”
เขาซักถามเรื่องที่ละเอียดอ่อนเกินไปไหม?

“รู้สึกยังไงบ้าง?หลังจากหลงเขียวถามเสร็จ ก็ รอฟังคําตอบจากเธออย่างรีบร้อน

รู้สึกยังไงหรอ?

แอนน่า ไม่รู้ว่า บอกความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง ให้กับหลงเซียวหรือเปล่า เธอยอมรับว่า ตอนอยู่กับ เควิน ไม่รู้สึกผ่อนคลายเท่ากับอยู่กับ

“ไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรเลย ระหว่างที่ฉันยังไม่รู้ ความจริงที่ชัดเจนฉันสงสัยทุกคน ฉันยังไม่สามารถ มอบความไว้ใจของฉันให้กับใครทั้งนั้น”

หลงเซียวพยักหน้าเล็กน้อย “รวมถึงผมด้วยใช่ ไหม?

“ใช่ โดยเฉพาะคุณ”

“อืม โอเค” หลงเซียวยิ้มแย้ม จากสถานการณ์ของ ลั่วลั่วในตอนนี้แล้ว ใครก็ไม่ควรไว้ใจ เพราะมันดี กว่าไว้ใจใครไปทั่ว
แอนน่าขมวดคิ้ว ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณยังไม่ นอนอีกล่ะ?”

“อ่านหนังสืออยู่” หลงเขียวพลิกเปิดหนังสือ “หนังสือนิยายเรื่องอาหารจานด่วนที่ไม่มีคุณ ประโยชน์

จู่ๆ แอนน่าก็หัวเราะออกมา ” งานแต่งงานที่ยิ่ง ใหญ่) ?”

หลงเซียวขมวดคิ้ว ไม่ค่อยอยากยอมรับ โดย เฉพาะชื่อของผู้แต่ง “บัวลอยหรอ?ทําไมไม่เรียกว่า เกี๊ยวล่ะ”

“ดึกมากแล้ว คุณควรพักผ่อนได้แล้ว”

“ครับ”

หลังจากวางสาย แอนน่าก็เดินยืนอยู่หน้าหน้าต่าง และในหัวสมองก็ปรากฏฉากหลงเซียวอ่านหนังสือ อยู่ห้องรับแขก สักพักเธอก็แอบอมยิ้มขึ้นมา

ถ้าหากต้องเลือกใครคนหนึ่งเป็นคู่แต่งงาน แอนน่า รู้สึกว่า ต่อให้เป็นเควินคนที่อ่อนโยนและ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ