ตอนที่ 221 ความและสนุกสนานของเขา

อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่

อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่

อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่

แอนน่าท่องประโยคนี้ในใจหลายครั้งเพื่อฝืนใจ บังคับให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ลง

ในที่สุดเธอก็ล้วงเจอแหวนสักที แอนน่าถอนหายใจ ยาวๆ และรีบดึงมือกลับ

เมื่อหลงเซียวเห็นเธอจ้องมองแหวนด้วยสายตา เคลิบเคลิ้ม อารมณ์ที่เบิกบานใจก็เปลี่ยนเป็น อารมณ์ไม่พอใจทันที และคิ้วที่คลายตัวกลับมา ขมวดคิ้วแน่นอีกครั้ง “ดูเหมือนคุณจะชอบแหวนวงนี้

มากเลยนะครับ”

แหวนวง!
แอนน่าคําแหวนไว้ในฝ่ามืออย่างแน่น “นี่เป็นแหวน หมั้นของฉัน ไม่สามารถบอกได้ว่าชอบหรือไม่ชอบ”

อ๋อ? เมื่อฟังคําตอบแบบนี้ หลงเซียวก็คิดเองว่า เธอ คงไม่ชอบ แต่เพราะกลัวมีปัญหา เลยต้องเก็บรักษา และพกพาตลอด

หลงเชียวไม่ได้ตั้งใจดูแหวนอย่างละเอียด เพราะ ของสิ่งนี้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเขา “ไม่ว่าจะ เป็นการออกแบบ รูปทรง เพชร หรือฐานรองล้วน ไม่มีรสนิยม ไม่เหมาะสมกับคุณเลย”

เมื่อสามารถพูดความในใจออกมาได้ หลงเซียว รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แต่สีหน้าของแอนน่ากลับไม่ เป็นแบบนั้น!

“กดคนอื่นให้ต่ำกว่าตัวเอง!”

ชุดนอนที่เธอสวมไม่มีกระเป๋า เมื่อครุ่นคิดสักพัก เลยตัดสินใจสวมแหวนที่มือ แล้วช่วยหลงเซียว

ประคบต่อ

เมื่อหลงเซียวเห็นเธอสวมแหวนที่มือ ก็เกือบ กระโจนเข้าไปแย่งแหวนที่สมควรตายดึงออกจากมือ แล้วโยนทิ้งในแม่น้ำเ

“ผมสามารถมอบแหวนที่เหมาะสมให้กับคุณ

เพียงประโยคเรียบง่ายประโยคเดียว กลับเหมือน กับก้อนหินที่โยนลงแม่น้ำ จมหายไม่ได้รับการตอบ รับ

“คุณยังเจ็บอีกไหม? ถ้าหากไม่เจ็บแล้ว ฉันขอตัว ไปนอนก่อน”

หลงเซียวไม่เผยท่าทางเย็นชาและสนุกสนาน แล้ว จนแอนน่ารู้สึกรับมือไม่ค่อยไหว แต่ถ้าเขาเผย ท่าทางเท่ อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าจะรับมือยังไง

หลงเซียวลืมตาขึ้น แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างเรียบร้อย บนโซฟา “ใบหน้าเป็นบริเวณที่ละเอียดอ่อน ดังนั้น จะหายเจ็บเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน? คุณเป็นหมอ หรือว่าคุณไม่รู้? แต่คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

อดทน เขาอดทน ไม่สามารถกินเวลาพักผ่อนของ

เธอ

แอนน่าเอาผ้าขนหนูประคบบนใบหน้าของเขาแล้วจับมือเขามาวางที่ผ้าขนหนูเพื่อให้เขาจับเอง ขณะเดียวกันเขาก็สัมผัสถึงไออุ่นจากผ้าขนหนูที่ กระจายไปถึงหลังมือของเขา “คุณ… อเองเลย ประคบอีกสักหน่อย คงดีขึ้นมาก พรุ่งนี้คุณนอนตื่น สายบ้างก็ได้ แต่หลังจากตื่นแล้วยังมีอาการบวม ก็คอยประคบอีกสักหน่อย”

หลงเชียวพยักหน้า “ครับ”

เขาอยากพูดว่า ครับ คุณภรรยา

แต่ก็ต้องกลั้นใจไว้ไม่ให้พูดออกมา

โม่หรูเฟยเอาแต่ร้องห่มร้องไห้อยู่ที่ห้องรับแขก ของบ้านเกาหยิ่งจือ เธอจับมือเกาหยิ่งจืออย่างแน่น และพูดว่า “พี่สาว คิดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะบอกกับ คนที่บ้านว่า เขาต้องการแต่งงานกับแอนน่า! เขา แทบไม่นึกถึงความรู้สึกของฉันเลย! เขาไม่เคยเห็น ฉันในสายตาด้วย! ฉันรู้สึกเจ็บปวดจังเลย!”

โม่หรูเฟยร้องห่มร้องไห้จนทำให้เกาหยิ่งจื้อรู้สึก รําคาญ “ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ต่อให้เธอร้องไห้จนตาบอดก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก เธอมาหาผิดคนแล้ว หรูเฟย ถ้าหากเธอจะร้องไห้ ฉันแนะนำให้เธอไปหา หยวนซูเฟ้นกับหลง งดีกว่า”

โม่หรูเฟยค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของเกา หยิ่งจ๋อ ดวงตาของเธอบวมเหมือนหลอดไฟฟ้า และ ใบหน้าก็แดงก่ำด้วย เธอสูบลมหายใจเข้าลึกๆ “พี่ สาว คุณหยอกเล่นอะไรกับฉันค่ะ? ไปหาพวกเขา หรอ? หรือคุณไม่รู้ว่า คนของตระกูลหลงไม่ชอบคน เจ้าน้ำตา หยวนชูเฟิน…..ฮ่า พี่สาวเพิ่งรู้จักเธอแค่ วันเดียวหรอ?”

“หลงเขียวประกาศว่าตัวเองอยากแต่งงานกับแอน น่าแค่ฝ่ายเดียว โดยที่คนของตระกูลหลงไม่มีใคร เห็นด้วย นี่ถือเป็นโอกาสของเธอ อีกอย่างผู้หญิงคน นั้นกำลังจะจากไปพอดีด้วย นี่ยิ่งถือเป็นโอกาสที่ดี มากไม่ใช่หรอ?”

จู่ๆโม่หรูเฟยก็นิ่งเงียบทันที พร้อมกับจ้องมองเกา หยิ่งจือด้วยสายตามีหวัง “เธอจะกลับมาอีกไหม?”

“ไม่รู้ อย่างน้อยตอนนี้คงไม่

โม่หรูเฟยพูดขึ้นว่า “ฉู่ลั่วหาน นังผู้หญิงสารเลว!แม้แต่สวรรค์ยังไม่อยากให้แกมีความสุขเลย สมน้ำ หน้า! เธอมันสมควรตาย! สมควรตาย! ฉันไม่ยอมให้ แกมีความสุขหรอก! ไม่มีวันยอม!”

เกาจึงอานสวมรองเท้ายืนอยู่ตรงราวบันได น สอง ขณะเดียวกันก็ชะง้อมองผู้หญิงสองคนที่ห้อง รับแขกด้วย “หรูเฟย เหมือนเธอวางแผนจะทําอะไร สักอย่างใช่ไหม?”

โม่หรูเฟยหันหน้าสบตากับเกาจึงอานแล้วกัดฟัน เล็กน้อย “พี่ชาย! ในเมื่อพี่อยากได้ แอนน่าทําไมไม่ รีบลงมือล่ะค่ะ! ตอนอยู่ห้องอาหารครั้งนั้นคุณควร ลงมือ!”

เกาจิ่งอานปัดหน้าม้าขึ้น และบนหน้าผากก็เผย

ริ้วรอยหลายเส้นขึ้น “ลงมือหรอ? เธอก็เห็นอยู่หลง เซียวปกป้อง แอนน่าเหมือนกับแม่ไก่กอดปกป้อง ลูกไก่อย่างนั้น เธอยังอยากให้ฉันยั่วโมโหต่อหน้า เขาหรอ? หรูเฟย อย่ารักจนหน้ามืดตามัว เพราะมัน ไม่ใช่เรื่องดีเลย อีกอย่างหากผู้หญิงขาดสติ ต่อให้มี รูปร่างหน้าตาดี ก็ไม่ทำให้ผู้ชายรู้สึกสนใจหรอก”

หลังจากพูดจบ ในหัวสมองของเกาจิ่งอานก็ปรากฏ แอนน่าขึ้น ผู้หญิงคนนี้ทั้งเฉลียวฉลาดสูงส่ง โดดเด่น ไม่เหมือนกับผู้หญิงเสแสร้ง และไม่ เจ้าเล่ห์เหมือนพี่สาวของเขาด้วย เพราะผู้หญิงคนนี้ พิเศษจนทําให้ผู้ชายรู้สึกหลงไหล

ถ้าหากผู้หญิงเป็นหนังสือ โม่หรูเฟยคงเป็นนิยาย รัก าบาก เพียงพลิกอ่านหน้าเดียวก็หมดอารมณ์ แล้ว

ส่วนเกาหยิ่งจือเป็นหนังสือเฉพาะทาง ถึงแม้มี ความรู้เปี่ยมล้น แต่ไม่ทำให้คนรู้สึกสนใจเลย

แต่แอนน่า….

เธอคือหนังสือบทกวีที่อ่อนช้อย ยิ่งอ่านยิ่งสัมผัสถึง ความสดใหม่ ทำให้คนรู้สึกเพลิดเพลิน

โม่หรูเฟยกัดฟันแน่น และยืนขึ้น เมื่อกี้อารมณ์ก็ ไม่ดีแล้ว ตอนนี้อารมณ์ยิ่งแย่กว่าเดิม “พี่ชาย คุณ หมายความว่าอะไร! นี่พี่ประชดฉันหรอ!”

เกาจึงอานปล่อยมือออก ทำให้เส้นผมที่ปัดอยู่ข้าง หลังเด้งกลับมาที่หน้าผากเหมือนเดิม จากนั้นเขาก็ ค่อยๆเดินลงมาทีละก้าวทีละก้าว “ฟังดูแล้ว เหมือน เธอมีแผนจะจัดการ แอนน่านะ อ่อ….หรือเรียกเธอว่า ลั่วหาน ตกลงเธอจะทําอะไรหรอ? แก้แค้นหรอ? ฆ่าคนเพื่อความรักหรอ? หรือว่าเธอคิดวางแผน ทำให้เธออยู่อเมริกา ไม่สามารถกลับมาได้อีก?”

คำพูดของเขาทิ่มแทงหัวใจของโม่หรูเฟยมาก เกา จิ่งอานมีความคิดการอ่านที่ซับซ้อน จนแทบคาดเดา ความรู้สึกที่เขามีต่อฉู่ลั่วหานไม่ถูกเลย

“พี่ชายกำลังหยอกเล่นอะไรฉันอยู่หรอ ฉันจะ สามารถทําแบบนั้นได้ยังไงกัน แต่ความสุขที่เป็น ของฉัน ยังไงฉันก็จะแย่งชิงกลับมา แต่ฉันขอเตือน คุณเลยว่า แอนน่ามีคู่หมั้นอยู่นิวยอร์กแล้ว คุณคิด ว่าเธอกลับอเมริกาครั้งนี้ เธอจะกลับมาคนเดียว หรอ?”

โม่หรูเฟยหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ เหมือนเอา คืนเกาจิ่งอานที่พูดกับเธอแบบนั้นเมื่อกี้

“จัดการเรื่องของตัวเองให้ดีเถอะ”

เกาหยิ่งจื้อพูดขึ้นว่า “จิ่งอาน แกอย่าคิดทําอะไร ปุมปามกับฉู่ลั่วหาน เพราะผู้หญิงคนนี้แกไม่ควรเตะ ต้อง ถ้าแตะต้องเธอ หลงเชียวคงเอาชีวิตแกแน่แกเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ มีหลายเรื่องที่ยัง

ไม่รู้ เชื่อฟังพี่ อยู่ให้ห่างจากเธอ

เกา งอานทําปากปุยเล็กน้อย “ผมรู้

แอนน่าฉู่ลั่วหาน ภรรยาของหลงเชียว คู่หมั้นของ หลิงเวียน

น่าสนใจ! น่าสนใจจริงๆ!

“หรูเฟย เธอต้องรีบฉวยโอกาสตอนที่หยวนซูเฟิน ยังไม่รู้ความจริง คิดหาวิธีการให้เธอรู้เรื่องของ แอนน่ากับตู้หลิงเซวียนเพราะยังไง แอนน่ากับตู้ หลิงเซวียนก็หมั้นกันที่อเมริกาแล้ว แต่ยังไม่ได้จัด งานแต่งงานกันเท่านั้นเอง ซึ่งตระกูลหลงไม่มีทาง ยอมรับผู้หญิงที่เคยแปดเปื้อนผู้ชายคนอื่นมาแล้ว แน่นอน”

“ฉันทำได้! ฉันไม่มีวันให้ แอนน่าสมหวังหรอก!”

หลังจากเดินออกจากสนามบินนานาชาตินิวยอร์ก และเห็นท้องฟ้าเมืองนิวยอร์ก แอนน่าก็รู้สึกแปลกตา และห่างเหิน

มีอยู่วินาทีหนึ่ง เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนกับกำลัง กลับบ้านเลย แต่เป็นแค่แขกเท่านั้น

แอนน่าสวมกางเกงขายาวสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว และ ถือกระเป๋าเดินทางอยู่ หลังจากสูบลมหายใจเข้า ล็กๆเสร็จ ก็เดินออกจากสนามบิน

จากที่ไกล เธอเห็นร่างเงาที่คุ้นเคยคนหนึ่งยืนอยู่ หน้าประตู

ตู้หลิงเซวียนยืนอย่างสง่างามและสูงส่งใน

ท่ามกลางฝูงชน เขาสวมชุดสูทสีฟ้าเข้มสง่าผ่าเผย และสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวข้างในด้วย โดยที่มือข้างหนึ่ง ยัดใส่กระเป๋ากางเกง ยืนตัวยึดตรงอย่างสุภาพบุรุษ

แอนน่ายิ้มกลับให้กับเขา เมื่อเธอเดินได้สองก้าวกี ไม่รู้แล้วว่า เขาหายไปไหนแล้ว แต่จู่ๆเขาก็เดินมา ปรากฏตัวเบื้องหน้าของเธอ พร้อมกับอ้าแขนที่มี กล้ามแน่นโอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอด แอนน่าขณะ เดียวกันกลิ่นน้ำมันหอมบนตัวของเขาก็แฝฟุ้งกระ จาย แอนน่าวางคางลงบนบ่าของเขา และไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง

“แอนนาในที่สุดคุณก็กลับมาสักที ผมคิดถึงคุณ

มากเลย

นี่เป็นบทสนทนาที่คนไม่ได้เจอกันนานพูดกัน ซึ่ง เห็นได้บ่อยสำหรับคู่รักในหนังภาพยนตร์หรือ โทรทัศน์ แต่แอนน่ากลับไม่รู้สึกเหมือนคู่รักเลย

เธอฝืนยิ้มออกมา “ขอบคุณ คุณมารับฉัน”

ตู้หลิงเวียนปล่อยเธอออก ซึ่งระยะห่างของพวก เขาใกล้กันมาก เขาเตรียมตัวท่าการจะจูบเธอ ขณะ ที่ริมฝีปากอยู่ห่างกันแค่ห้าเซนติเมตร แอนน่าก็ถอย หลังและหลบหน้าทันที

ตู้หลิงเซวียนเองก็ไม่ได้บีบบังคับเธอ แต่จูบเส้นผม บนหน้าผากของเธอหนึ่งที

“เดินทางลำบากแน่เลย เดียวผมไปส่งคุณเอง”

“ค่ะ”
หลังเรียน นมือจับกระเป๋าจากมือของเธอ ส่วน มืออีกข้างจับมือของเธอไว้ วินาที จับมือกัน เขาลูบ มืออันอ่อนนุ่มไร้กระดูกของเธอ แต่กลับลูบไม่พบ แหวนบนนิ้วมือของเธอ

เขาจูงมือเธอเดินออกจากสนามบินโดยไม่ซักถาม แล้วช่วยเธอเปิดประตูรถยนต์อย่างสุภาพบุรุษด้วย จากนั้นก็ขับรถส่งเธอกลับบ้าน

“ใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศจีนเป็นยังไงบ้าง?”

แอนน่าพยักหน้าเล็กน้อย “ดีค่ะ ประเทศจีนดีกว่าที่ ฉันคาดคิดไว้เยอะเลยค่ะ”

ไม่ใช่แค่เยอะ แต่เยอะมากๆ

ตู้หลิงเซวียนจับพวงมาลัยทั้งสองมือ ซึ่งระหว่างขับ รถ สายตาก็แอบเหลือบมองมือที่ว่างเปล่าของเขา อยู่บ่อยๆ

คืนพรุ่งนี้แด๊ดดี้กับหม่ามี้จัดงานเลี้ยงที่บ้านด้วย และเชิญคุณ คุณลุงและคุณน้าเข้าร่วมด้วย ทั้งสอง ครอบครัวจะได้ปรึกษาหารือเรื่องแต่งงานกันสักที แต่ก็ต้องฟังความคิดเห็นของเธอด้วยว่า เธอชอบรูปแบบไหนจะได้นำมาจัดการ

แอนน่ารู้สึกเบื่อหน่ายกับหัวข้อสนทนานี้มาก “เควิน ต้องรีบจัดงานแต่งงานด่วนขนาดนี้เลยหรอ?”

ตู้หลิงเวียนยังคงยิ้มและมองเธอ “ใช่ ผมรีบร้อน ผมอยากรีบแต่งงานกับคุณ อยากให้คุณเป็นภรรยา ของผมเร็วๆ ภรรยาของผมทั้งเก่ง และโดดเด่นแบบ นี้ หากผมไม่รีบกลัวคนอื่นจะแย่งชิงไป”

ถึงแม้ฟังน้ำเสียงจะดูเหมือนพูดหยอกเล่น แต่ เนื้อหาจริงจังมาก หรือว่าเขารู้จักหลงเชียวแล้ว?

แต่….เขาก็ยังคงนิ่งสงบอยู่

แอนน่าเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของเขา สองปี แล้ว เขายังคงสุขุม และเป็นสุภาพบุรุษแบบนี้มาด้วย ตลอด ทั้งที่อายุแค่สามสิบปี แต่กลับรู้สึกเหมือนเป็น คนผ่านประสบการณ์มาโชกโชน

อีกอย่างทั้งที่เขารู้ว่าเธออยู่กับหลงเซียว แต่ก็ไม่ บีบบังคับถาม และตำหนิเลย

การมีบุคลิกแบบนี้ถือเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการเก็บ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ