ตอนที่ 207 ถ้าหากตกหลุมคุณขึ้นมาจะทำยังไง

แอนน่าตื่นจากความฝัน ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว

เงยหน้าขึ้นจากหมอน เห็นแสงแดดส่องเข้ามาจาก หน้าต่าง แสงแดดไม่แรงมาก แต่ว่าหลังจากหลับ ไปตลอดคืน ก็รู้สึกไม่สบายตา เลยยื่นมือออกมาบัง แสงแดดสาดส่องผ่านนิ้วมือ อบอุ่นเข้าไปในหัวใจ

จู่ๆ ก็นึกถึงฝันร้ายเมื่อคืน ในใจก็สั่นไหว เมื่อคืน เธอหลับไปจริงๆ เหรอ? ผ่านมากว่าสองปีแล้ว หลัง จากที่เธอนอนหลับฝันร้ายก็นอนไม่หลับทั้งคืนอย่าง ไม่มีข้อยกเว้น เมื่อคืนเขาได้ทําลายมันลงไปแล้ว?

จิตแพทย์เคยบอกว่า ฝันร้ายของเธอเกิดจากความ กลัวที่มากเกินไป หากสามารถหาสิ่งที่ทําให้สบายใจ ได้ ก็ไม่ต้องทนทุกข์กับฝันร้ายอีกต่อไป

ในตอนแรก เธอคิดว่าคนคนนั้นคือเควิน แต่ว่าถึง แม้ว่าเขาจะอยู่ข้างเตียงเธอทั้งคืน เธอก็ยังคงนอน ไม่หลับ ทําได้แค่หลับตาลงและแกล้งสงบจิตสงบใจ

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า คนคนนั้นจะเป็นหลงเขียว

หรือว่า มันจะเป็นความผูกพันระหว่างเขาทั้งสอง คน แต่ความจริงพวกเขาก็ไม่ได้เพิ่งรู้จักกันสัก หน่อย?

ถ้าหากตัดสินใจจากจิตใต้สํานึก มันจะเป็นไปได้ แบบนั้นไหมนะ ในความทรงจำที่เธอสูญเสียไป มี หลงเซียวอยู่ในนั้นด้วย?

แต่ว่าทําไมนะ หลงเซียวกลับจําเธอไม่ได้? เขาจํา ได้แค่ภรรยาของเขา เพียงเพราะน้ำเสียงของเธอ และกรรยาของเขาคล้ายกันเขาถึงได้สนใจเธอ?

ในสมองสับสนวุ่นวาย แอนน่าส่ายหน้า เดินเหยียบ พรมเท้าเปล่ามาถึงด้านหน้าหน้าต่าง นิ้วมือดึงมุม ของผ้าม่านเปิดออก ก้มหน้าลงไปมองก็เห็นหลง เซียวที่กำลังวิ่งอยู่ที่หน้าลานบ้านพอดี

ชายหนุ่มหันหน้าวิ่งไปทางดวงอาทิตย์ สวมชุดกีฬา สีขาว ผมพลิ้วไหวเล็กน้อยตามการเคลื่อนไหวจาก การวิ่ง ใต้เส้นผม มีเหงื่อที่ถูกสาดส่องจากแสงแดด

เขาสวมใส่เสื้อผ้าเรียบๆ แต่ก็ยังดูดีและมี เอกลักษณ์เฉพาะตัว ขายาวตัวสูง แผ่นหลังคําย่า คนทั้งคนเหมือนเจ้าชายที่เดินอยู่ในเงามืดของ ดอกไม้และต้นไม้

เอ่อ…..แอนน่าตกใจการเปรียบเทียบของตัวเอง เธอมีวิธีคิดที่แปลกประหลาดแบบนี้ได้ยังไงกันนะ?

เขาก็แค่หลงเขียวไม่ใช่เหรอ? ผู้ชายเลือดเย็นไว้ ความรู้สึก

เธอปล่อยผ้าม่านลง แอนน่าไปล้างหน้าบ้วนปาก เปลี่ยนเสื้อผ้า พอเดินลงไปชั้นล่างก็ได้กลิ่นขนมปัง ปิ้งผสมกับแสงแดดยามเช้า หลงเซียวทําอาหารเช้า อีกแล้ว?

เธอเดินย่องๆ จนถึงหน้าประตูห้องครัว แอนน่า แอบดูหลงเซียวที่กำลังยุ่งอยู่ ระยะห่างแค่ไม่กี่เมตร แผ่นหลังของคนตัวสูงในเสื้อเชิ้ตสีขาว ผมดำขลับ หนาและมีสไตล์ ไม่รู้ว่าเขากำลังวุ่นกับอะไรอยู่ มือ ทั้งสองข้างเปลี่ยนกันขยับไม่หยุด
แอนนาคกโทรคัพท์ออกมา “แชะ” ถ่ายรูปด้าน

หลังของเขา

หลงเชียวได้ยินเสียง รีบหันหน้ากลับมาทันที ใบหน้าไร้ความรู้สึก เขาทําตัวไม่ถูก และเลิกคิ้ว ขึ้น ริมฝีปากบางกำลังขยับ ก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง แชะ!”

แอนน่าเขย่าโทรศัพท์ “ผู้ชายที่ทำอาหารเช้ามี เสน่ห์มากค่ะ ฉันช่วยคุณเก็บความทรงจำ ไม่จำเป็น

ต้องขอบคุณค่ะ”

หลงเซียวขมวดคิ้ว “อยากจะถ่ายรูป ผมก็ไม่ ปฏิเสธ…นชอบตามคนอื่น

แอนน่าปฏิเสธ “หลงตัวเองให้น้อยๆ หน่อย ใคร ตามคุณค่ะ? ! ฉัน …ฉันก็แค่รู้สึกว่าสลัดดูน่าทานดี!”

หลงเซียวยกสลัด ทําเสร็จแล้ว สีสันสดใส ผักและ ผลไม้หั่นได้สัดส่วนและสวยงาม สลัดหลากสีกับเสื้อ เชิ้ตสีขาวบริสุทธิ์ของเขา มันกลายเป็นงานศิลปะ
ขมวดคิ้ว เขาดูผลงานชิ้นเอกของเขา แต่เขากลับ ไม่สนใจ “ผมคิดว่า ใบหน้าของผมคู่ควรกับภาพของ คุณมากกว่าสลัด ซะอีก”

เขาเบะปาก แสดงถึงความมั่นใจของเขา แต่มัน เป็นความจริงที่ว่าคนเราไม่สามารถพูดอะไรมาหัก ล้างได้

“หลงตัวเอง!”

แอนน่ายักไหล่ เธอถือโทรศัพท์ออกจากห้องครัว

ไป

เปิดหน้าจอ ก็เห็นรูปแผ่นหลังของหลงเซียวอยู่ กึ่งกลาง เอวที่แข็งแกร่ง แม้ว่าเสื้อจะผูกเข้ากับ กางเกงขายาว แต่ก็ไม่มีร่องรอยของไขมันที่เอว

นิ้วมือลื่นรูปถัดไป รูปภาพด้านหน้าของหลงเชียว เธอเหลือบมองกลับไป ความขี้เกียจในแววตาและ ความจนใจกลับมีความน่ารัก

แอนน่ามองอย่างมีความสุข

ทานข้าวเสร็จ หลงเขียวขึ้นไปข้างบน เลือกสูทและเนกไท จะใส่ในวันนี้ในห้องเสื้อผ้า ตอนที่กำลัง เตรียมผูกเนกไท แอนน่นหน้าออกมาอย่างไม่รู้ไม่ ชี้ หลงเขียวตกใจเมื่อหน้าของเธอโผล่ออกมาอย่าง

” คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ”

แอนน่ายักไหล่ “คุณไม่ได้ปิดประตู ฉันก็เลยเข้ามา เลย และ หน้าประตูห้องของคุณก็ไม่ได้เขียนป้าย ติดไว้ว่าคนว่างงานห้ามเข้านะคะ”

ให้อภัยแอนน่าเถอะ เธอที่ได้รับบาดเจ็บตอนนี้กี รู้สึกเบื่อหน่ายจนกลัดกลุ้ม และเธอก็วางแผนมาโดย ตลอด ว่าจะเอาคําตอบออกมาจากปากเขาได้ยังไง เพื่อแสดงว่าเมื่อก่อนทั้งสองคนรู้จักกัน

หลงเชียวขมวดคิ้ว ส่องกระจกและผูกเนกไท หัน หลังให้เธอ แต่ในกระจกก็มองเห็นเธอพอดี

แอนน่าลองคิดดูอีกที ก็ลูบคางและพูดว่า “หลง เซียว ฉันรู้สึกว่าสูทตัวนี้กับเนกไทสีน้ำตาลแดงค่อน ข้างเข้ากัน ถึงแม้ตาข่ายสีฟ้าในมือของคุณจะดูไม่ เลว แต่มันแสดงเอกลักษณ์ของคุณไม่พอค่ะ”
เธอหยิบเนคไทสีแดงเข้มไว้ที่มือของเธอ หัวเราะ สบาย ๆ สิกมีเสน่ห์เล็กน้อย

หลงเชียวขมวดคิ้วแน่น เขาไม่ได้รับมันมา

“คุณอย่าไม่เชื่อฉัน ฉันคิดว่า ถ้าหากภรรยาของ คุณยังอยู่ ก็ควรจะเลือกเนกไทเส้นนี้เหมือนกัน เสื้อ เชิ้ตสีขาวเหมาะกับเนกไทสีสดใส บรรยากาศจะไม่ หดหู่ จะพูดอีก ผิวของคุณขาวขนาดนี้ ใช้สีน้ำตาล แดง ก็พอแล้วค่ะ”

สีผิว? หรือว่ามันไม่ได้อารมณ์?

หลงเซียวรับเนกไทมา นิ้วมือผูกไปผูกมาอย่าง คล่องแคล่ว มองผู้หญิงที่อยู่ในกระจก “คุณสนใจ ภรรยาผมมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ? ”

พูดความจริง ก็ใช่

“หลายๆ คนบอกว่าเสียงของฉันและเธอเหมือนกัน มาก แต่ฉันอยากรู้มากกว่านอกจากน้ำเสียง พวกเรา ยังมีอะไรเหมือนกันอีกไหมคะ? หรือว่า พวกเราเคย รู้จักกันมาก่อนไหม? ”
หลงเขียวผูกเนกไทเสร็จ มันแตกต่างกันจริงๆ เมื่อ เนคไทเปรียบเสมือนลิปสติกของผู้หญิง สีที่เลือก มันจะส่งเสริมให้ดูดีขึ้น

พวกคุณรู้จักกันไหม คุณน่าจะรู้ดีกว่าผม” เขา ” ขว้างเสื้อคลุม ไม่นาน สูทสีดำก็ถูกสวมเข้าไป และ ค่อยๆ ติดกระดุมทีละเม็ดทีละเม็ด นิ้วเรียวยาว กระดูกข้อมือมีความล่อตาล่อใจ

แอนนาเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าลง และ ท่าทีก็อ่อนลง พูดแบบไม่ปิดบังคุณเลยนะคะ ฉันเคยได้รับบาด เจ็บ มีบางเรื่องที่จำไม่ได้แล้ว ดังนั้นฉันอยากรู้ว่า …รู้จักกันใช่ไหม” พวกเราเคย…

นิ้วมือ สุดท้ายหยุดการกระทำที่ติดกระดุมทุกอย่าง ลง เห็นหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองผ่านกระจกบาน ใหญ่ หัวใจอันบริสุทธิ์ บริสุทธิ์ดุจน้ำแข็งและหิมะ มันคือความสวยงามที่อยู่ภายใน

คุณเคยได้รับบาดเจ็บ? เคยสูญเสียความทรงจำ?

เขาถาม และหันหน้าไปมองเธอ สายตาประสานกัน

เกิดประกายไฟ
แอนน่าพยักหน้ารับ ชี้นิ้วมาที่หัว “เหมือนว่าตรงนี้ จะมีปัญหา ตอน แด๊ดดี้หาฉันเจอ ฉันอยู่ในอาการ โคม่าแล้ว หลังจากตื่นขึ้นมา ก็จำเรื่องต่างๆ ไม่ได้ เลย”

เส้นเลือดที่หลังมือของเขาก็เต่งขึ้นทันที แต่ว่า หลังจากมีประสบการณ์ไม่กี่ครั้ง เขาไม่กล้าล้ำเส้น เธออีก เขาระงับความเจ็บปวดในหัวใจและถามว่า “….ไหนครับ? ”

“เทือกเขาแอลป์ แด๊ดดี้ของฉันชอบออกไปผจญ ภัยข้างนอก ตอนนั้นฉันกับเขาไปปีนเขาด้วยกัน แค่ ครึ่งทางฉันก็ตกลงไปในหน้าผา ดังนั้น ดังนั้นฉันมัก จะพัวพันกับฝันร้าย และก็เป็นเพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น ความทรงจำมากมายของฉันก็สูญเสียไป

เทือกเขาแอลป์…….

เปลวไฟในใจของหลงเซียวดับลงอีกครั้ง หลับตา ลงและบังคับตัวเองให้ฟื้นคืนสติ ลั่วลั่วตายไปแล้ว เขาจะกอดภาพลวงตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว ไม่ได้แล้ว

บางทีพวกคุณอาจจะรู้จักกัน แต่ผมไม่รู้จักคุณ” เขามั่นใจมาก
แอนน่าพยักหน้ารับอย่างผิดหวัง “ฉันคิดว่าเมื่อ ก่อนเราเคยรู้จักกัน”

“มันไม่ใช่ แน่ๆ ครับ”

สวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หลงเซียวก็หมุนตัวเดินออก จากห้องไป แอนน่าเดินตามไปถึงหน้าประตูห้อง แกล้งทำเป็นยิ้มและพูดว่า “สีแดงเหมาะกว่าจริงๆ ”

ชายหนุ่มหันหน้ากลับ เห็นเธอยิ้มให้เขายืนอยู่ ที่ด้านบนสุดของบันได วางข้อมือบนราวบันได หัวเราะออกมาเหมือนความอบอุ่นแรกในตอนเช้า

อยู่บ้านเบื่อๆ ก็ออกไปข้างนอก ผมให้หยังเขินมา

แอนน่ายิ้ม “หลงเซียว จู่ๆ ฉันก็กังวลขึ้นมาเรื่อง หนึ่ง”

เขาหยิบกุญแจรถ เอียงหน้ามาถาม “อะไร? ”

คนหนึ่งอยู่ข้างบนอีกคนอยู่ด้านล่างบันได มองกัน ผ่านความว่างเปล่า อากาศลอยอบอวลไปด้วยกลิ่น หอมของดอกกุหลาบในห้องนั่งเล่น
“กังวลว่าตัวเองจะตกหลุมรักคุณค่ะ” เธอเลิกคิ้ว อย่างขี้เล่น

“นั่นคือทางเลือกที่ชาญฉลาด ผมรอคอยวันนั้นอยู่” เขามั่นใจ และใจเย็น

แอนน่ากลับขมวดคิ้ว ปั๊มฝืดๆ “นั่นไม่ใช่เรื่องที่ดี ใน ใจของคุณรักภรรยาแค่คนเดียว เอาคนอื่นเข้าไป ไม่ได้อีกแล้ว หลงเซียว ผู้หญิงคนไหนที่ตกหลุมรัก คุณคงไม่เจอสุดจบที่ดี ไม่ว่าจะดีแค่ไหน ก็เป็นแต่ ตัวแทนของเธอ”

เธอพูดจบ ก็เดินลงจากตึก กุหลาบช่อใหญ่บาน เต็มห้องนั่งเล่น ไม่ทันไร เควินก็ส่งมาเยอะขนาดนี้ แล้ว “แต่ฉันล่ะ ไม่อยากเป็นตัวแทน ฉันแค่อยากเป็น ที่หนึ่งของใครสักคน หนึ่งเดียว ตั้งแต่ต้นจนจบ

เธอยิ้ม ใจกว้างจนทําให้เขาพูดไม่ออก

หลงเซียวไม่ได้โต้เถียง ที่เธอพูด คือเรื่องจริง

ณ รีสอร์ทตี้ ง บ้านพักตระกูลเกา
เกา งอานเตรียมตัวออกจากบ้าน เธอถูกเกาหยิ่ง อขวางทางไว้

“สุดท้ายเป็นยังไง? บอก ”

เกาหยิ่ง อยืนอยู่ตรงหน้า เกาจิ้งอานพร้อมกับ กอดอก แววตาจ้องมองเธออย่างไม่ลังเล

เกาจิ่งอานสะบัดพวงกุญแจที่อยู่บนมือ “พี่คะ พี่จะ สงสัยทําไม? เธอเป็นแค่หมอคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? ”

พูดเรื่องไร้สาระน้อยๆ หน่อย เธอสูญเสียความ ” ทรงจำใช่ไหม จําไม่ได้แล้วใช่ไหม? ”

“พี่ ฉันรีบไปบริษัทนะ พี่เลิกขวางได้รึยังคะ? ”

เกาหยิ่งจือปิดประตูดัง “ปัง” “เธอยังอยากปกปิด ความคิดพวกนั้นกับพี่อีกเหรอ? บอกมาเถอะ คุย อะไรกับเธอ? บอกฉัน

เกาจึงอานสู้เธอไม่ไหว เธอเลือกประเด็นที่สำคัญ และพูดว่า “ฉันพูดจบแล้วค่ะ ให้ฉันไปได้รึยังคะ? ”
ความจําเสื่อมจริงๆ

เกา งอานขับรถออกจากคฤหาสน์ไป เสียง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ท่านประธาน ร้านอาหารที่คุณจองไว้พร้อมแล้ว

สองทุ่ม

“ครับ”

เกาจิ้งอานมองนาฬิกาข้อมือ เก้าโมงเช้า

แอนน่านะแอนน่า ผมไม่เชื่อว่าคุณจะตั้งใจจริง ขนาดนี้ ผมไม่เชื่อว่าผู้หญิงที่เกาจิ้งอานชอบ จะบิน หนีไปได้?

โรงพยาบาลหวาเชี่ย

Lisaกอดเอกสารของผู้ป่วยเข้ามาในห้องทำงาน ของผู้อำนวยการรายหายใจหอบและพูดว่า “หัวหน้า

คะ จู่ๆ ผู้ป่วยก็ชือก!

“ผู้ป่วยที่ถูกส่งมาเมื่อคืนวาน? ”
“ค่ะ! เขาเป็นผู้ป่วยในโครงการนี้ สถานการณ์ วุ่นวายมาก Curretและหมออีกสองคนกำลังไปปั๊ม หัวใจค่ะ แต่ว่าผู้ป่วยต้องรีบผ่าตัดเร็วที่สุด!

ผู้อำนวยการจ่ายผลักเก้าอี้ออกและรีบไปที่ห้อง ฉุกเฉิน ก้าวเท้าเดินไปก็ถามไปว่า “บอกรายละเอียด ผมหน่อย

Lisaบอกอาการอีกรอบ ผู้อำนวยการขายก็ไม่เดิน ต่อไป

เขาหันดวงตาสีฟ้ามามองLisaอยากพูดอะไร เขา ถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

“หัวหน้าอยากถามฉันใช่ไหมคะ ว่าตอนนี้แขนของ แอนน่าเป็นยังไงบ้าง? ฝาตัดได้ไหม? ”

“อืม เธอเป็นยังไงบ้าง? ”

Lisalaายหน้า หน้าผากมีรอยย่นขึ้นเป็นชั้น “แอน น่ายังรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ แทบจะทําการผ่าตัด แบบนี้ไม่ได้เลย ใช้เวลามากเกินไป แขนของเธอ เสียหาย
: การผ่าตัดชนิดนี้ แค่เริ่มก็ปาเข้าไปเจ็ดแปด

ชั่วโมงแล้วค่ะ

ทํายังไงดี?

ผู้อำนวยการช่วยเคาะหัวตัวเอง “ไป ไปห้องผู้ อ่านวยการโรงพยาบาลกับผม!”

หาอะไรคะ? ”

เมื่อLisaถามผู้อำนวยการข่ายดึงแขนเธอและขึ้น ลิฟต์ไป หายใจเข้าลึกๆ “วิธีการเดียวในตอนนี้ก็คือ ให้ผู้อำนวยการไปตามถังจิ้นเหยียน กลับมา”

“เขา? ”

ถังจิ้นเหยียนทีมีข่าวลือว่าเล็กผ่าตัดศัลยกรรม แล้ว?

แค่ผู้อำนวยการข่ายตื่นเต้นเขาก็พูดภาษาอังกฤษ ไม่ออกซะแล้ว “ตอนนี้มีแค่ให้ผู้อำนวยการหาวิธี ตามถังจิ้นเหยียน กลับมา เขาต้องกลับมาแน่ ผู้ป่วย ต้องการความช่วยเหลือ แต่ว่า…….งจิ้นเหยียน ไอ้ คนนี้ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าบ้าคลั่งอยู่ไหม? ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ