ตอนที่ 206 ตื่นจากฝันร้าย เขานั่งเป็นเพื่อนอยู่หน้า เตียง

ท่านเขียวต้องถูกหวยแน่ๆ ถึงอารมณ์ดีขนาดนี้

ไม่งั้นคงไม่เอากระดาษและปากกาออกมา นั่งอยู่ บนโซฟาจริงๆ และเริ่มสอน แอนน่าเขียนหนังสือ

ภาพในห้องรับแขกในวันนี้ เหมือนไม่ใช่เรื่องจริง

ท่านเซียวนั่งอยู่ด้านซ้ายของ แอนน่า ด้านหน้าคือ กระดาษขาวแผ่นเรียบ มือขวาของเขาจับปากกาอยู่ พับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นจนเห็นข้อมือเล็กๆ มือซ้ายงอทับ มุมกระดาษด้านซ้ายไว้เล็กน้อย นั่งหลังตรง

กระดูกข้อมือที่จับปากกาเห็นชัดเจน ใกล้เข้ามา ถึงจะเห็นผิวแขนและหลังของเขาเรียบเนียนไม่มี รอยแผลเป็นเลยแม้แต่น้อย ทุกเล็บโค้งมนและ สะอาดสะอ้าน เล็บที่โค้งมนขาวใส เหมือนกับหยก

เขาขีดเขียนลงบนกระดาษทีละจังหวะ เพราะว่า ต้องสอนเธอเขียนหนังสือ เขาเปลี่ยนการเขียนจากอักษรเฉ่า และอักษรสิงซูเป็นตัวอักษรข่าย ที่เขียน ตัวบรรจง ระหว่างการเขียน ขีดออก ใช้แรง เลือก หยุด เขียนตัวหนังสือสวยจนเหมือนพิมพ์ออกมา อย่างนั้น

แอนน่ามองอย่างเลื่อมใส สายตาขยับจากมือของ เขามามองใบหน้าของเขา แสงไฟในห้องรับแขก สว่างไสว แสงไฟเหมือนมารวมอยู่ที่ตัวเขา ผมหน้า ม้าย้อยลงมาปิดหน้าเกือบครึ่ง ปิดบังดวงตาไว้ใน ความมืด ขนตาหนาเรียงสวย กระจายเงาเล็ก ๆ ใต้ เปลือกตา มันสวยงามและน่ามองยิ่งกว่าเดิม

ความบ้าผู้ชายทั้งหมดในชีวิตของแอนน่า มาอยู่ที่ ผู้ชายคนนี้หมดแล้ว

เขารู้สึกถึงการจ้องมองของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ท่านเซียวยังคงนิ่งเงียบ แต่ในใจกลับคิดไปต่างๆ นานา

เขาเขียนไปไม่กี่บรรทัด ก็วางปากกาลง

“เสร็จแล้ว

แอนน่าก็เรียกสติกลับมาได้ทันที เธอปกปิดความป่าผู้ชายเมื่อกี้นี้โดยรวดเร็ว ก้มหน้าลงและมองตัว หนังสือที่เขาเขียน

และอ่านออกมาเบาๆ “…..กลอนสวยมากค่ะ! คุณ แต่งเองเหรอคะ? เก่งจังเลยค่ะ!”

ท่านเขียว…..คนไม่มีวัฒนธรรมที่น่ากลัวจริงๆ

“ไม่ใช่กลอนที่ผมเขียนเอง ตัวหนังสือผมเป็นคน เขียน ถ้าคุณไม่เรียนเขียนกลอน คัดตัวหนังสือให้ สวยก็พอแล้วครับ”

แต่ว่า…..

แอนน่ามองตัวอักษรภาษาจีนทั้งสี่บรรทัด “ฉันเป็น ผู้เริ่มเรียน ตัวอักษรพวกนี้ มันซับซ้อนเกินไปรึเปล่า คะ คุณเขียนอะไรที่มันง่ายกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ? เช่น เล็กใหญ่ มากน้อย ขึ้นลง………….

ท่านเขียวขมวดคิ้ว และจนใจ “ถึงแม้คุณจะเป็นผู้ เริ่มเรียน แต่คุณไม่ใช่เด็กสามขวบแล้วนะครับ ผม ให้คุณเขียนตัวอักษรแบบนี้ ไม่ใช่เพราะผมดูถูก คุณ? ถ้าคุณยอมให้ผมดูถูกล่ะก็ ผมก็ไม่ว่าอะไร”
พูดไปเขาก็กลางกระดาษแผ่นใหม่เตรียมตัวเขียน

“ช่างมันเถอะช่างมันเถอะ! เขียนอันนี้แหละค่ะ! อัน นี้ก็ดี ถ้าเรียนที่มันซับซ้อนได้แล้ว อะไรง่ายๆ ก็ไม่ ต้องกลัวแล้ว

ในที่สุดท่านเขียวก็ได้ยินคำพูดที่คนที่บรรลุ นิติภาวะแล้วควรจะมี วางมือซ้ายไว้บนเข่าอย่าง เกียจคร้านเคาะปากกาและกระดาษ “ดีมากเริ่มกัน เลย”

เพราะว่าแอนน่าเจ็บมือทั้งสองข้างอย่างหนัก หลัง จากเขียนนานๆ หลังจากดีขึ้นความรู้สึกจากหัวแม่ มือทั้งสองข้างก็ไม่มีแล้ว ในหัวคิด แต่เขียนไม่ออก

ดังนั้นตัวหนังสือที่เขียนออกมาก็น่าเกลียดไม่น่า มอง

การเรียนของ แอนน่าทำให้ท่านเซียวโกรธจนไม่มี อารมณ์ “ตัวอักษรพวกนี้ มันมากพอให้คุณเรียน ได้ครึ่งเดือนแล้ว ถ้าอยากเขียนกลอนทั้งบทให้จบ อย่างน้อยคงใช้เวลาสองเดือน”

แอนน่ากำลังใช้แรงเขียนอยู่ “ห้า? นี่ไม่ใช่กลอนทั้งบทเหรอคะ? หลังจากนี้ยังมีอะไรอีกคะ?”

ฝึกพวกนี้ให้ดีก่อน ค่อยว่ากันอันที่เหลือ

ยังเดินไม่เป็น จะวิ่งได้ยังไง?

แอนน่าใช้แรงเขียนตัวทุกอักษร เมื่อไหร่จะเขียน ได้เหมือนเขานะ?

“หลงเซียว ฉันสงสัยค่ะ ว่าคุณเป็นคนยังไง? ไม่สิ ฉันควรจะถามว่า คุณยังเป็นคนอยู่ไหม? ทำไมคุณ ทําอะไรได้หมดเลย?”

ปลายนิ้วของ แอนน่าเปื้อนน้ำหมึก ปลายนิ้วขาว บางมีจุดดำอยู่ด้านบน มันดูขี้เล่นและน่ารัก

หลงเซียวดูเธอเขียนตัวหนังสือจนรู้สึกไม่อยาก ทานข้าว ก็เลยเปิดหนังสือที่วางอยู่ด้านหลังเธอ คุณรู้สึกว่าผมเป็นคนยังไง? ง่ายมากๆ ผมทำเรื่องที่

พวกคุณทําไม่ได้เยอะแยะมากมาย

หลงตัวเอง! อวดดี! หลงระเริง!
เธอฝึกเขียนต่อ เขาก็อ่านหนังสือต่อ อ่านไปอ่าน มา สีหน้าของท่านเขียวก็ซีด “คุณอ่านหนังสืออะไร? แน่ใจว่าหยิบมาจากชั้นวางหนังสือของผม?

แอนน่าพยักหน้า เธอแน่ใจมากๆ “ไม่ผิดค่ะ เอามา จากชั้นวางหนังสือ ฉันก็งงเหมือนกัน ทำไมคุณถึงยัง มีนิยายโรแมนติกตลก ๆ อยู่บนชั้นหนังสือของคุณ คะ”

หลงเซียวเปิดดู สไตล์วรรณกรรมรูปแบบใหม่ หนังสือเล่มนี้ เขาไม่เคยอ่านเลย หรือว่าตอนที่ย้าย บ้าน หยิบหนังสือของคนรับใช้มาผิด?

“บัวลอย? นี่คือ ออะไรคะ? ”

แอนน่ายักไหล่ “ชื่อของผู้แต่ง แต่ว่าแต่งเรื่องสนุก มากนะ พระเอกดีกับนางเอกมากๆ เอาใจทุกอย่าง

ท่านเซียววางหนังสือลง หันมามอง แอนน่า เมื่อ กี้นี้ในสายตาเธอสดใสเหมือนสายรุ้ง เพราะ อิจฉา? เพราะใฝ่หา? บุคคลในหนังสือ ถึงทำให้เธอ แสดงออกมาทางสีหน้าแบบนี้?

“ดูเหมือนคุณจะชอบ?”
แอนน่าตั้งใจเขียนต่อ “ฉัน……ไม่ได้เหรอคะ?”

แอนน่าชอบ? เธอชอบสิ่งนี้จริงๆ

ท่านเขียวสงสัย

เขาหยิบหนังสือขึ้นมาใหม่ ขมวดคิ้ว หลังจากนั้น ก็วางลงอีกครั้ง ท่านเซียวพูดขึ้น “อย่าไร้เดียงสา หน่อยเลย ท่านประธานในชีวิตเขาไม่มีเวลาว่างพา ผู้หญิงไปเที่ยวเล่นหรอก แถม ในฐานะที่ต้องดูแล บริษัท เขาจําเป็นต้องเอากําไรของบริษัทขึ้นเป็น อันดับหนึ่ง ไม่บุ่มบ่ามเพราะผู้หญิงคนหนึ่งและทิ้ง กําไรของบริษัทหรอก”

แอนน่าเม้มปาก ไม่มีเลยเหรอ? ลู่ซวงซวงเหมือน เคยบอกว่า เมื่อก่อนเพื่อกอบกู้ร่างของภรรยาที่เสีย ชีวิต เสียเงินไปหลายหมื่นล้าน เขาเกือบจะยอมตาม เพื่อบูชารัก

“นั่นคือรักไม่พอ ถ้ารักใครคนหนึ่งจริงๆ อย่าพูดถึง เวลาเลย แม้แต่ชีวิตก็ให้ได้ อย่าบอกฉันว่า คุณไม่ ได้ทำแบบนี้กับภรรยาของคุณ

เธอพูดออกมา ปากบางๆ ก็ท่านเขียวขยับ สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา

ถูกเธอพูดจนเขาคล้อยตาม

“ชีวิตไม่ใช่นิยายนะ ไร้เดียงสาให้มันน้อยๆ หน่อย

พูดจบ ท่านเซียวก็ก้าวเท้ายาวๆ เดินออกไป

เชอะ!

ก็ไม่รู้ว่าใคร ชีวิตผ่านไปสวยงามกว่านิยายซะอีก

ฟ้ามืดแล้ว แอนน่าก็เข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน

ในความมืด ในหน้าที่ดำมืดก็บุกรุกเข้ามาในห้วง ความฝันของเธออีกครั้ง!

กันหุบเขาลึกที่มองไม่เห็นพื้นดิน ผิวถูกพุ่มไม้เตี้ย กรีดจนปากแผลเปิดออก เลือดทั่วทั้งตัวไหลออกมา ซิบๆ ยื่นมองออกไขว่คว้าและกลับจับต้องอะไรไม่ ได้!
ร่วงลงไป!

มีคลื่นสีดำขนาดใหญ่กลิ้งอยู่ข้างใต้! เหมือนสัตว์ ร้ายที่กำลังอ้าปากอยู่ ฟันเหมือนน้ำแข็ง! แหลมคม แสบตา!

ร่างกายของเธอไม่มีเรี่ยวแรงและตกลงไปในช่อง

นั้น!

“อร๊าย!!! ”

จู่ๆ แอนน่าก็สะดุ้งตื่นขึ้น นั่งอยู่บนเตียงด้วยความ ตกใจ ทั้งตัวเปียกโชก เหงื่อชื้นตามหน้าผากและ ไหลลงมาครึ่งหน้า ชุดนอนผ้าไหมเต็มไปด้วยเหงื่อ ความฝันที่มืดนําสนิท มันเข้ามาทำทำร้ายเธออีก แล้ว!

บ้าคลั่ง ผิดหวัง ไร้การช่วยเหลือ สยองขวัญ!

ฝันร้ายทําให้เธอทุกข์ทรมาน เกือบทิ้งอีกครึ่งชีวิต นี้ไว้ในความฝันซะแล้ว
จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง!

หลงเซียวเดินเท้าเปล่าเข้ามา ลูบสวิตช์ไฟที่อยู่บน ผนัง ภายใต้แสงไฟ เขาเห็นร่างที่เปียกซุ่มด้วยเหงื่อ ของ แอนน่า สีหน้าซีดขาว เหมือนกับกลัวสัตว์ร้าย จนตกใจขดตัวอยู่บนเตียง ร่างเพรียวหดเป็นวงกลม กอดหัวเข่าอยู่ และมองมาที่เขาอย่างไร้ความหวัง และไร้เรี่ยวแรง

ดวงตาคู่นั้นเป็นยังไงกันแน่นะ?

แววตาเต็มไปด้วยน้ำตา เธอตื่นตระหนกอย่างที่สุด

หลงเซียวเสียงแหบแห้ง เดินไปสองก้าว และถาม ขึ้นเบาๆ คุณเป็นอะไรไป?”

แอนน่าตัวสั่นไร้เรี่ยวแรง แผ่นหลังติดกับหัวเตียง ชุดนอนสีขาวเกือบจะเปียกจนหมด เท้าโผล่ออกมา จากผ้าห่ม นิ้วเท้าทับอยู่บนผ้าห่ม ส่ายหน้าเรี่ยวแรง น้ำเสียงแหบพร่า “ฝันร้าย”

หลงเซียวเดินเข้าไป นั่งพิงข้างเตียง ลังเลอยู่ครู่ หนึ่ง เขาโอบไหล่เธอด้วยแขนข้างเดียว “โอเคไหมไม่เป็นไรแล้วนะ”

เหมือนเขาจะมาได้ทันเวลา ความอบอุ่นแบบนี้เธอ ต้องการมันจริงๆ ตอนที่ไปซบไหล่ของหลงเชียว กะทันหันไม่อยากร้องไห้ แต่น้ำตาก็หยดลงบนไหล่ เขาทีละหยดทีละหยด จนเสื้อเขาเปียกชุ่ม มือน้อย เกาะกุมหน้าอกของเขา ซบลงในอ้อมกอดและสะอื้น ไห้ออกมา

หลงเชียวขมวดคิ้วแน่น มือใหญ่ลูบหลังเธอเบาๆ น้ำเสียงนุ่มนวลและเบาอุ่นไม่ได้พูดแบบนี้มานาน แล้ว “อย่ากลัว ไม่เป็นไรแล้ว แค่ฝันแค่นั้นเอง ไม่ ต้องกลัว”

แอนน่าซุกหน้าในอ้อมกอดของเขา ในสมองได้รับ ความช็อกและความตื่นเต้น ในที่สุดก็เหมือนหาที่ที่ สบายใจจนเจอ แทบจะทนไม่ไหวที่จะปลดปล่อย ความกังวลภายในใจ

หลังจากร้องไห้หนักขึ้น ไหล่ของเธอก็สั่นแรงขึ้น

ผู้หญิงในอ้อมกอด ด้านที่เปราะบางที่สุดถูก แสดงออกมาต่อหน้าเขา
ฟังเสียงร้องไห้ของเธอ หลงเซียวรู้สึกมากมายใน หัวใจของเขา

มันน่าเสียดาย? หรือน่าเห็นใจ?

มันน่าสงสาร หรือน่าเสียใจ?

มันคือการช่วยเหลือกัน? หรือว่ามันคือความรัก?

เขาแยกไม่ออก ในหัวใจกดทับเป็นชั้นๆ มืดครึ้ม เต็มไปหมด แยกค่าตอบไม่ออก สองมือของเขาโอบ กอดเธอเอาไว้ โอบกอดความอ่อนแอของเธอ

“ไม่เป็นไรแล้ว ผมอยู่นี่ ไม่ต้องกลัว” เสียงแหบพร่า ของเขาอบอุ่น ปัดเป่าความเศร้าหมองและความมืด ในห้อง มุมสว่างขึ้นในมุมมืดในหัวใจของเธอ

แอนน่าร้องไห้ออกมา และออกจากอ้อมกอดเขา เช็ดน้ำตาบนหน้า ก้มหน้าอย่างอึดอัด “ขอโทษค่ะ ที่ ทำให้ชุดนอนของคุณเปื้อน

หลงเซียวไม่ได้สนใจชุดนอน เขายื่นทิชชูให้เธอ “ในฝันมันเป็นยังไง? ถึงทำให้คุณกลัวจนเป็นแบบแอนน่าหลับตาลง “ในฝัน ฉันตกลงไปในหน้าผา และตกลงไปในทะเล….ความฝันนี้ มันฝันซ้ำๆ มา หลายครั้งแล้วค่ะ”

ห้า?

หลงเซียวแตะหน้าผากเธอเบาๆ ไม่เป็นไข้ “บางที คุณอาจจะกลัวหน้าผาอย่างไม่รู้ตัว คนบางคน ยิ่ง กลัวอะไร ก็จะฝันเห็นสิ่งนั้นง่ายๆ บางทีถ้าคุณขจัด ความกลัวได้ ก็คงไม่เป็นแบบนี้แล้ว”

“อาจจะค่ะ”

แอนน่าขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของฉันบิด เบี้ยวเป็นกระดาษยับยู่ยี่

นิ้วมือของหลงเซียวสั่น ผมที่ปรกหน้าผากของเธอ ถูกปัดไว้ที่หลังใบหู น้ำเสียงของเธอ มันหลอกลวง เกินไปจริงๆ ทำให้เขาอดคิดไม่ได้เลย ว่าผู้หญิงที่ ร้องไห้เหมือนหัวใจแตกสลายคนนี้คือลู่ลู่

ใบหน้า โดนผิวอันเย็นเฉียบของเขาสัมผัส นิ้วมือเหมือนหยก ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทิศ

“ดีขึ้นรึยัง? จะนอนต่อไหมครับ?”

สายตาของเขามองเห็นตัวเลขนาฬิกาบนหัวเตียง ตี หนึ่งสามสิบห้านาที

แอนน่าพยักหน้า ความจริง จะพูดไป ทุกครั้งที่ฝัน ถึงเรื่องนี้หลังจากนั้นครึ่งคืนเธอก็หลับไม่ลง ความ กลัวความกระวนกระวายอยู่ต่อไปต่อจนฟ้าสาง

นอนหลับอย่างสบายใจเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อน คุณตรงนี้ รอคุณนอนหลับสนิทผมถึงจะกลับห้อง

ท่านเขียวเปลี่ยนท่าทาง นั่งบนขอบเตียงในแนว ทแยงมุม เอียงตัวมองเธอ

ริมฝีปาก แอนน่ากระตุก “แบบนี้…..ไม่ค่อยดีมั้ง คะ?”

ท่านเขียวพยุงตัวขึ้นจากเตียง นัยน์ตายากเกิน บรรยายออกมาได้ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณลืม ไปแล้วเหรอว่าผมเคยพูดว่าอะไร? เราสองคนคือคู่ที่ สมบูรณ์แบบที่สุด ผมรอคุณเข้ามาในอ้อมกอด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ