ตอนที่ 202 เป็นเธอจริงๆ อย่ามาโกหก

การที่แขนของแอนน่าบาดเจ็บนั้นโชคดีที่อธิการ บดีเฉินเข้าให้การรักษาพยาบาลทันเวลา จึงไม่เกิด อันตรายใดๆ แต่ชื่อเสียงของซุนเจียนั้นก็ถูกนำไป วิพากษ์วิจารณ์อย่างเสียหายทั่วโรงพยาบาล

เธอนําตัวอย่างเลือดไปให้โรงพยาบาลข้างนอก ทำการตรวจ ซุนเจียลี่วิ่งหอบเหงื่อตกมาเพื่อ ต้องการรายงานความคืบหน้าในวันนี้ แต่ปรากฏว่า ปลายสายกลับเป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง

เกาหยิ่งจือรับสายเธอแล้วพูดขึ้นด้วยความโมโห ว่า “คุณหมอซุน ทำไมทำอะไรไม่คิดแบบนี้ ไม่ ระมัดระวังเอาเสียเลย คุณกล้าทำร้ายร่างกายแอน น่าต่อหน้าต่อตาคนอื่น ไม่กลัวจะถูกขับไล่ออกจาก โรงพยาบาลหรือไง? “

แอนน่าเป็นใครกัน? ทำไมตอนนี้ทุกคนคอย คุ้มครองเธอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีชื่อเสียงเพียงใด ในโรงพยาบาลหวาเซียตอนนี้ เพียงแค่คิดว่าเธอ ถูกเชิญมาโดยหลงถึง เท่านี้ก็ไกลเกินที่ซุนเจียจะ เทียบได้
เธอตัดสินใจโดยไม่ยั้งคิด ไม่ใช้สมองในการ ทำงานและทำให้แอนนาบาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าซุนเจื ยล็คงอยู่ในโรงพยาบาลนี้ได้อีกไม่นานแน่

เมื่อเป็นเช่นนี้ เกาหยิ่งจือจึงไม่จำเป็นต้องเกรงใจ ซินเจียอีกต่อไป และมีท่าทีเปลี่ยนไปจากหน้ามือ เป็นหลังมือ

ซุนเจียลี่ไม่ได้สังเกตถึงเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลง ไป “คุณพูดเกินไปหรือเปล่า? ฉันเป็นถึงคุณหนู ตระกูลซุนนะ โรงพยาบาลหวาเซี่ยเก่งขนาดไหนก็ ต้องให้เกียรติคุณพ่อฉันบ้าง หรือว่าหลงถึงจะขับไล่ ฉันออกจากที่นี่เพียงเพราะแอนนางั้นเหรอ? คุณให้ ความสำคัญกับผู้หญิงคนนี้เกินไปหรือเปล่า? “

เกาหยิ่ง อยิ้มออกมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ เธอสัมผัส ได้อย่างชัดเจนว่าใครบางคนจะอยู่ที่นี่ต่อไม่นาน แล้ว กับพวกไร้ประโยชน์ เก็บไว้ข้างกายก็มีแต่ผล

เสีย

“คุณพูดถูก ฉันอาจจะตกใจไปหน่อย แต่ก็เพราะ เป็นห่วงคุณไม่ใช่เหรอ? เทคนิคการแพทย์ของคุณ ไม่เลวนี่ แต่กลับไม่เคยได้รับคำชื่นชมจากผู้อื่นเลย รอผลตรวจออกมาแล้วรีบบอกฉันทันทีนะ ขับ

รก ๆล่ะ ”

“วางใจได้ คนที่ทําการตรวจเลือดเป็นเพื่อนของฉัน คงได้รับผลรวดเร็วแน่นอน”

อธิการบดีเฉินนั่งอยู่ภายในห้องทำงานของแอนน่า ด้วยความรู้สึกผิด ในมือถือแก้วน้ำชาร้อนอยู่อย่าง ไม่เป็นสุข เมื่อนึกถึงว่าคุณหมอคนนี้ท่านประธาน เป็นคนคัดเลือกมาเองกับมือ เฉินจงหัวรู้สึกถึงแรง กดดันอย่างมาก เขาจัดการกับความรู้สึกนี้อยู่นาน จนกระทั่งยิ้มออกมาว่า “เรื่องในวันนี้ผมต้องขอโทษ แทนคุณหมอซุนด้วยนะครับ คุณเป็นคนใจกว้าง คง ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอใช่ไหม?

แขนของแอนน่าไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว แต่เมื่อนึกถึง สกิลการผ่าตัดของคุณหมอซุนก็ทำให้เธอปวดหัว “ท่านอธิการบดีเฉันคะ บาดแผลเล็กน้อยบนร่างกาย ของฉันเท่านี้ไม่เป็นไรมาก แต่หากคุณหมอขุนหา ผิดพลาดระหว่างการผ่าตัดอีก ผู้ป่วยอาจถึงชีวิตได้
อธิการบดีเงินรีบพยักหน้า “ครับ” คุณแอนนา ด รอบคอบกว่าผมมากนัก เอาอย่างนี้ไหม ผมจะให้คน ไปกำชับว่าคุณหมอนย้ายไปรับผิดชอบแผนกอื่น คุณคิดเห็นว่ายังไง?

แอนน่ายักไหล่ “เรื่องภายในโรงพยาบาลของคุณ ฉันไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ส่วนจะจัดการอย่างไร แล้วแต่ความคิดเห็นของท่านเลยค่ะ

เฉินจงหัวไม่ใช่คนไม่มีสมอง เขาแยกแยะออกว่า ระหว่างแอนน่าและซุนเจียสี่ ระหว่างตระกูลหลงและ ตระกูลซุน ใครจะมีอำนาจมากกว่ากัน “แขนของ คุณได้รับบาดเจ็บ สองวันนี้อยู่พักผ่อนให้เต็มที่เถอะ ครับ ส่วนเคสหลังจากนี้ผมจะจัดการเอง

แอนน่าพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”

เฉินจงหัวเดินเหงื่อซึมออกมาจากห้องทำงานของ แอนน่า เขาไม่รีรอรีบเดินเข้าไปในห้องรองอธิการฯ เพื่อเข้าพบซุนเจีย

แอนน่ามองดูผ้าก๊อซที่แขน เธอขมวดคิ้วโดยไม่ คาดคิดว่าเธอจะกลายเป็นผู้บาดเจ็บเสียเอง ทำให้ แผนของเธอหยุดชะงักโดยสิ้นเชิง
Lisอมองดูแขนของแอนน่าด้วยความไม่สงบใจ เธอ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แอนน่า พวกเรารีบกลับอังกฤษ ดีไหม? เรื่องราวที่จีนซับซ้อนเกินไป ที่คุณหมอน ทำเมื่อสักครู่เห็นได้ชัดว่าเธอมีแผนการชั่วร้ายขนาด ไหน สถานที่แบบนี้ไม่เหมาะกับพวกเราเลย”

แอนน่าส่ายหน้า “ตอนนี้ยังกลับไปไม่ได้ พวกเธอ สองคนจัดการกับคนไข้เคสต่อๆไปนะ ช่วยดูให้ หน่อยว่าเคสล่าสุดที่จะต้องทำการผ่าตัดคือวันไหน ฉันขอตัวกลับบ้านก่อน”

ดวงตาสีฟ้าของLisaกะพริบไปมา “กลับบ้าน? ”

เธอพูดว่ากลับบ้านออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ขนาดนี้เชียว?

แอนน่าหัวเราะ “อืม กลับไปที่พักของฉันน่ะ เมื่อ กี้เพิ่งจะบอกว่าคุณหมอซุนมีความคิดเล็กคิดน้อย ตอนนี้คุณเองก็เป็นเหรอ?

ใบหน้าขาวผ่องของLisaพร้อมกับรอยยิ้มสไตล์ ยุโรป เธอพูดว่า “แอนน่า คุณก็เปลี่ยนไปนะ คุณ ก่อนหน้านี้ไม่เคยยิ้มเลย แต่เวลาคุณยิ้มช่างสวยจริงๆ!

จริงเหรอ? ทำไมเธอไม่รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป?

เมื่อก่อนเธอไม่อั้มเหรอ?

เธอไม่สามารถขับรถด้วยมือเดียวได้ แอนน่าจึงนั่ง แท็กซี่กลับบ้าน เนื่องจากวันหยุดที่ได้มากะทันหัน แอนน่ากลับถึงที่พักเร็วกว่าปกติ คฤหาสน์ใหญ่โต เพียงนี้มีเธออยู่คนเดียว ทำให้รู้สึกเหงาขึ้นมา

ก่อนหน้านี้เธอไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับใคร ไม่ต้อง พบเจอผู้ใด อยู่บ้านอ่านหนังสือคนเดียวได้ถึงสามสี่ วัน แม้ว่าโลกนี้จะเหลือเธอเพียงคนเดียว เธอก็ไม่รู้ จักคำว่าโดดเดี่ยว

แต่ตอนนี้ เพียงเพราะในบ้านไม่มีหลงเซียวอยู่ ทำให้เธอรู้สึกเงียบเหงาเหลือเกิน

แย่แล้ว!

แอนน่าขมวดคิ้วแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านด้วย ความขี้เกียจ เธอมองไปยังเปียโนสีขาวที่ถูกตั้งไว้ใน มุมห้องโถง
ก่อนหน้านี้ทำไมเธอไม่เคยเห็นมันกันนะ

เธอใช้มือข้างเดียวเปิดผ้าคลุมออก ปรากฏเปีย ในสีคําสง่างามออกมา มันวาวราวกับไม่เคยใช้งาน อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อนิ้วมือสัมผัสไปถูกคีย์ เสียงดังกังวานก็แผ่ออก

มา

เธอนั่งลงตามสัญชาตญาณแล้วบรรเลงอย่าง เป็นสุข

เล่นเพลงอะไรดีนะ?

แอนน่านํามือไปดีดแป้นคีย์ ในสมองของเธอคล้าย

นึกทํานองออกมาได้

รถ rolls royceสีดำจอดลงหน้าคฤหาสน์ หลงเชียว คล้ายกับถูกเสียงเพลงที่ลอยมาทำให้หัวใจเจ็บปวด เหลือเกิน!
ภายในคฤหาสน์ เสียงเพลงที่พัดมากับสายลม เสียงโน้ตเหล่านั้นคล้ายกำลังที่มแทงร่างกายของ

เพลงนี้ เขารู้จักมันดี! เขาคุ้นเคยดี!

รถยังไม่ทันเข้าที่จอดดี หลงเซียวกลับรีบเปิด ประตูออกไปด้วยความรวดเร็ว เขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็ มาถึงหน้าประตู

หูของเขาฟังชัดเจนยิ่งขึ้น ทำนองนั้นช้าลงนิด หน่อย คล้ายกับบรรเลงด้วยมือเดียว แต่ไม่สามารถ ทําลายความทรงจำอันสวยงามนี้ได้แม้แต่น้อย

เขาลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นรวบรวม พลังทั้งหมดเพื่อเปิดประตูเข้าไป

ชายผู้นั้นเดินตรงเข้ามายังตำแหน่งที่จัดตั้งเปียโน แอนน่าหันข้างเข้าหาเขา อาจเป็นเพราะหลงใหลใน เสียงเพลงจึงทำให้เธอไม่ทันสังเกตเห็นผู้ที่เดินเข้า

มา

เธอพยายามนึกถึงโน๊ตเพลงและบรรเลงมันออกมาเป็นทำนองเสียงสูงเสียงต่ำสลับกันไป

ไฟที่โหมกระหน่ำเข้ามาในใจของหลงเชียวลุกไหม้ และแววตาของเขาก็แสดงออกมาถึงความเยือกเย็น ขณะนี้ดูเหมือนว่าเท้าของเขาจะก้าวไม่ออก มันช่าง หนักเหลือเกิน

ช่างแสนไกล เลือนราง จินตนาการ……..

เขาไม่สามารถบอกได้ถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ เขา เห็นชัดเจนว่านี่คือใบหน้าของแอนน่า แต่เขากลับ จินตนาการถึงใบหน้าของลิ่วลั่ว

ผมยาวสลวยดุลเส้นไหม ทิ้งตัวประบ่าอันขาวผ่อง นิ้วมือเรียวยาวงดงามราวกับฝัน

เขาคล้ายว่ากำลังอยู่ในความฝัน แววตาของเขา แฝงไปด้วยความหวัง มองไปยังเธออย่าสงสัย ห่าง ไกล

เขากลืนน้ำลายลงคอ ปากเรียวบางขยับและพูด ออกมาว่า “ลั่วลั่ว เป็นคุณใช่ไหม? ”

เป็นคุณใช่ไหม? ถึงแม้แค่วิญญาณก็ตาม
เป็นคุณใช่ไหม? ถึงแม้จะแค่ภาพลวงตา

แอนน่าได้สติกลับคืนมา ใบหน้าของเธอหันไปทาง ผู้ที่เข้ามา ขนตางอนยาว ฟันขาวผ่อง เอ่ยออกมาว่า “หลงเซียว กลับมาแล้วเหรอคะ”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เธอจึงได้เรียกเขาด้วย สองคําว่า หลงเชียว”

เสียงนั้นช่างดึงดูดใจนัก คล้ายกับฝันที่เป็นจริง!

ลัวว! เธอคือลั่วลิ่วที่เขาถวิลหาทุกคืนวัน!

หลงเซียวตื่นเต้นดีใจและโผเข้าหาเธอ เขาก้มตัว ลงไปโอบกอดเธอเอาไว้ อกของเขาแนบสนิทกับ แผ่นหลังของเธอ แขนทั้งสองโอบรัดตัวเธอ ราวกับ กลัวว่าเธอจะหายไป

เป็นคุณจริงๆใช่ไหม? ถั่วลั่ว คุณกลับมาแล้ว? “

แอนน่าขมวดคิ้วและพยายามหดตัว โธ่เอ๊ย! คิด ว่าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!
เมื่อไหร่จะจบสิ้นสักที!

แอนน่าพยายามใช้แรงเพื่อตื้นให้หลุดจากอ้อม กอดเขาแต่ไม่เป็นผล “คุณหลงคะ ได้สติสักที มอง ให้ดีว่าฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ฉันคือแอนน่า แอน น่าตัวจริงเสียงจริง! ”

แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอ อ้อมกอดนั้น แข็งแกร่งยิ่งนัก “เป็นคุณแน่ๆ! อย่ามาหลอกผม! ”

อยู่ๆเขาก็กลับกลายเป็นเด็กเล็กขึ้นมา เอาแต่ใจ และไม่ยอมฟังความคิดเห็นใครทั้งสิ้น

แอนน่ากัดฟันกรอดๆ ใบหน้าอันงดงามของเธอ ปรากฏความเบื่อหน่ายและเจ็บปวดใจ “คุณหลง คะ คุณมองหน้าฉัน ฉันหน้าคล้ายถั่วลั่วของคุณตรง ไหน? ”

เขายังคงกอดเธอไม่ปล่อย สายตาจ้องมองไปยัง เธอ “คุณรู้จักเพลงนี้ได้ยังไง? เพลงนี้เป็นเพลงใน ความทรงจําของผมและภรรยา คุณไม่มีทางรู้เด็ด ขาด!
เธอ อ ว ว! ใช่เธอแน่นอน! ต้องเป็นเธอแน่ๆ!

ใช้แล้ว! รอยฟัน!!

หลงเชียวคล้ายสิงโตบ้าคลั่ง เขาใช้มือทั้งสองข้าง กระชากเสื้อของแอนน่าออกอย่างแรง!

“หลงเชียว! คุณทำอะไรน่ะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปล่อย! ”

แอนน่าตกใจมาก แขนของเธอไม่กล้าออกแรงมาก เนื่องจากได้รับบาดเจ็บอยู่ จึงได้แต่ใช้แขนอีกข้าง หนึ่งผลักดันเขา แต่แรงเขาช่างมหาศาล ทําให้เธอ ต่อสู้ไม่เป็นผล

หลงเซียวกระชากเสื้อผ้าด้วยความรุนแรง!

เป็นคุณแน่ๆ! ลั่วมั่ว! “

“แควก! ! ! ”

เสื้อของแอนน่าถูกฉีกออกด้วยแรงของเขา เผยให้เห็นผิวอันขาวผ่อง เนินอกอันอิ่มอวบปรากฏต่อหน้า

เขา

เขาใช้แรงดึงเสื้อผ้าชิ้นเล็กที่ปกปิดอยู่ บัดนี้เรือน ร่างเปลือยเปล่าถูกเผยออกมา

“ไอ้บ้า! คนลามก! หลงเชียวคุณมันบ้า! ”

เธอใช้มือทุบเข้าที่หลังของเขา แต่เขาแข็งราวกับ หิน ไม่มีความรู้สึกใดๆ

เขาคล้ายกับถูกแทงด้วยมีด มือนั้นอ่อนแรงลง

ไม่มี หน้าอกของเธอไม่มีรอยฟันของเขา รอยลึก ขนาดนั้นจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ยังไง?

หรือว่า……..จะไม่ใช่เธอ

ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่…

หลงเซียวมีอาการเจ็บตรงหัวใจกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง เขาเจ็บคล้ายถูกเข็มทิ่มแทง มันเจ็บปวดอย่างบอก ไม่ถูก
แอนน่ารีบหยิบเสื้อขึ้นมาปกปิดร่างกายของเธอเอา

ไว้

นิสัยป่าเถื่อนของเขา บัดนี้กลับกลายเป็นเหมือน เด็กน้อยที่ไร้วิญญาณ

“คุณเป็นอะไรคะ?

เขาไม่ตอบใดๆออกมา ได้แต่นั่งนิ่งเพื่อรักษาความ เจ็บปวดเมื่อครู่

Centernal love) เพลงนี้เขาเล่นให้ลั่วลั่วฟังบน เรือสำราญนั้น สําหรับหลงเซียวแล้วเพลงนี้เป็น บทเพลงของพวกเขาทั้งสองเท่านั้น

ทําไมเธอถึงมาลอกเลียนความทรงจําของพวกเขา

ด้วย

คุณรู้จักเพลงนี้ได้ยังไง? “เขาเอ่ยถามออกมา “ อย่างไม่ถอดใจ

แอนน่าไม่รู้จะตอบคำถามของเขาอย่างไร เพราะ เธอแค่บังเอิญนึกออกจากความทรงจำคล้ายกับก่อน หน้านี้เคยบรรเลงมันออกมานับไม่ถ้วนด้วยความเคยชิน

คุณหลงถามแปลกนะคะ คุณค้นหาในอินเทอร์เน็ต ก็เจอแล้ว คุณฟังได้ คุณชอบ ฉันชอบไม่ได้เหรอ คะ?

หลงเซียวสีหน้าซีดเผือด แสงไฟแห่งความหวัง ในแววตาเมื่อครู่ถูกดับลง “แอนน่า คุณเป็นใครกัน แน่? ถ้าคุณเป็นเธอ ช่วยบอกผมที ไม่ว่าคุณจะ อยากได้อะไรผมจะให้คุณทั้งหมด ช่วยบอกผมว่า คุณคือเธอ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ