ตอนที่ 179 เหมาะกับรสนิยม
นี่ผู้หญิงตัวคนเดียว มาขับรถของพี่ใหญ่แบบนี้เลย หรือเนี่ย?
หลงจื่อได้เห็นก็ประหลาดใจอย่างมาก
แต่แอนน่ากลับไม่หันมามองหลง อเลยแม้แต่ น้อย เธอยังคงเอามือทั้งสองวางไว้ที่พวงมาลัย ขับ ไปอย่างไม่รีบร้อน และรักษาความเร็วเท่าเดิม จน ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอแทบจะไม่ส่งผลอะไรกับเธอ เลยด้วยซ้ำ
หลงจี๋อหัวเราะห์ เขาทั้งประหลาดใจและอัศจรรย์ ใจ ช่วงสองปีที่ผ่านมาพี่ใหญ่ไม่เคยคบหากับผู้หญิง คนไหนมาก่อน หากจะบอกว่ามีล่ะก็ ก็คงจะเป็นโป หรูเฟยคนหนึ่งแล้วล่ะ แต่หากจะให้พูดจริงๆ เขาก็ แทบไม่มองโม่หรูเฟยเป็นผู้หญิงเลย
พี่ใหญ่มักจะอยู่ข้างๆ ไม่หรูเฟยตลอด แต่เขากลับ กลายเป็นเพียงคนที่เอาไว้ดักข่าวลือต่างๆ ในโลก ภายนอกเท่านั้น มีไปก็เหมือนกับแค่ของประดับจริงๆ แล้วผู้ชายอย่างใหญ่ ที่ไม่มีผู้หญิงใดอยู่ ข้างๆ มักจะต้องถูกวิพากษ์วิจารณ์แน่นอนอยู่แล้ว
ให้ตายเถอะ จะคิดเรื่องพวกนี้ไปทําไมกันนะ?
หลงจื่อเคาะประตู เพื่อเป็นการเรียกผู้หญิงข้างๆ “นี่ คุณผู้หญิง คุณเป็นใครกันน่ะ?”
แอนน่าไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิด เธอปล่อยให้เขา ส่งเสียงโวยวายข้างๆ เธอไปแบบนั้น สายตาที่เย็น ราเอาแต่มองไปทางข้างหน้าตลอด ราวกับว่าไม่มี อะไรมากั้นได้ เธอต้องทำเป็นเป็นอยู่แน่ๆ หรือไม่ก็ กําลังดูถูกอยู่แน่ๆ
หลงจื้อเองกลับดูกระตือรือร้นมากขึ้นเมื่อถูกทำ แบบนั้น เขายิ้มกว้างให้อย่างจริงใจ ในเมืองหลวง ที่กว้างใหญ่แบบนี้ คนที่กล้าเป็นคุณชายสองแห่ง ตระกูลหลงอย่างเขา แทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ
แต่ผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาจ้องเธอไม่วางตา
“นี่คุณผู้หญิง ดูคุณไม่ค่อยจะไว้หน้าผมเท่าไหร่ เลยนะ!” แอนน่ารู้สึกรําคาญอย่างมาก นางจึงเลื่อนกระจก ขึ้นปิด เพื่อปิดเสียง หนวกหูของหวงจื่อเอาไว้ หลัง จากนั้นก็เหยียบคันเร่งเต็มกำลัง “บรื่น!” พลันบังเกิด เสียงดังสนั่นหวั่นไหว รถของเธอพุ่งทิ้งห่างรถของ หลงจื้อไปไกลราวกับบินไป สุดท้ายเขาก็ถูกทิ้งไว้ ข้างหลัง!
แต่ไหนแต่เราหลงจื้อที่ไม่เคยถูกหยามหน้าแบบ นี้เวลาแข่งรถ แทบจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยิ่งไป กว่านั้นอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิงด้วย ถ้าหากแม้แต่ผู้หญิง เขายังสู้ไม่ได้ล่ะก็ ก็ให้ถอดชื่อคุณชายสองแห่ง ตระกูลหลงออกไปได้เลย
หลงจื่อเพิ่มความเร็วให้มากขึ้น เขาเหยียบคันเร่ง ก่อนที่รถคันสีแดง จะพุ่งตามไป
บนถนนหลวงที่กว้างใหญ่ รถสปอร์ตหรูหราคันสี แดงทั้งสองคัน กำลังพุ่งไปตามถนนหลักอย่างบ้า คลั่งราวกับเปลวไฟ โดยที่ไม่มีรถคันใดอยู่ข้างๆ เลย
รถทั้งสองคันตอนนี้มีฝีไม้ลายมือที่พอฟัดพอเหวี่ยง กัน ทำให้ตอนนี้ต้องวัดกันที่ทักษะและกลยุทธ์แล้ว ล่ะ หลงจื่อแข่งรถมาเป็นเวลาอย่างน้อยหาย ไม่ว่าจะ เป็นการแข่งแบบสาธารณะ หรือจะเป็นลานใต้ดิน เคยมาแล้ว เขาไม่เคยเสียเปรียบมาก่อน แต่พอมา เจอกับผู้หญิงคนนี้ มีหรือที่เขาจะยอม?!
แอนน่าขมวดคิ้วที่ดูมีเสน่ห์ของเธอขึ้น ช่างเป็น ผู้ชายที่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ น่าเบื่อ!
เธอโยนรองเท้าส้นสูงทิ้ง ก่อนจะเหยียบคันเร่งด้วย เท้าเปล่า หมอศัลยกรรมตอนนี้กำลังบิดพวงมาลัย ไปมาอย่างคล่องแคล่วว่องไว ทําท่าทางราวกับจะ เบียดเจ้าคนอันธพาลที่มาท้าให้ออกนอกประเทศไป เลย
หลงจื่อเองก็เผยอยิ้ม ไม่เลวเลยนี่ ดูเหมือนว่าไม่ ต้องมีเมตตาอะไรกับเธอแล้วสินะ พลันคิดได้ดังนั้น เขาก็ออกแรงที่มือ พลันรถก็กระโจนขึ้นสูง ราวกับ ปลาคาร์ฟที่กระโจนผ่านประตูมังกร ก่อนจะเข้าไป เบียดเลนเดียวกันที่แอนน่าอยู่ในตอนนี้
ฉิบหาย!
นี่ยังข้ามมาได้จริงๆ หรือนี่!
แอนน่าสงสายตาดุร้ายไปมองรถเฟอรารี่ ที่จอด ขวางทางอยู่ด้านหน้าของเธอตอนนี้ พร้อมทั้งกำพวง มาลัยแน่น ก่อนจะเหยียบคันเร่งแล้วบิดพวงมาลัย ทันที!
บริ๊น!!”
รถปากานีสีแดงตอนนี้พุ่งออกไป เข้าทางเบี่ยง ข้างๆ อีกเส้นทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว ราวกับนก นางแอ่นสีแดง
รถทั้งสองคันต่างก็ขับแยกกันไปตามทางแยก แต่ ที่ป้ายจราจรข้างถนนบอกไว้อย่างชัดเจน ว่าภายใน อีกห้าสิบกิโลเมตรข้างหน้า ถนนสองสายจะกลับมา รวมกันเหมือนเดิม ไม่เลวนี่ งั้นก็เอาแบบนี้ล่ะ!
เธอต้องการที่จะไปถึงแยกนั้นก่อนเขาให้ได้ จะได้ ปิดทางเขาไว้ซะเลย!
แค่ห้าสิบกิโลเมตร ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว
พลันมุมปากของหลงจื่อก็เผยอยิ้มมากขึ้น ก่อนที่ จู่ๆ รถจะเอียงลง ดูราวกับกำลังล่องลอยอย่างสง่างาม!
“เอี๊ยด!”
ทันใดนั้นรถเฟอรารี่ก็มาถึงที่ถนนทางแยกก่อนรถ
ปากานี!
ให้ตายเถอะ!
แอนน่าช้ากว่าเขาเพียงไม่กี่วินาที อีกนิดเดียวก็ เกือบจะชนเข้ากับหัวรถของหลงจื่อเข้าให้แล้ว เธอ จึงรีบเบรกอย่างกะทันหัน! ก่อนที่รถจะค่อยๆ ไถลไปด้านหน้าอยู่หลายสิบเมตรกว่าจะหยุดลง
หลงจื่อเปิดประตูลงจากรถ ชายหนุ่มสวมเสื้อแจ็ค เก็ต สีดำ พร้อมด้วยกางเกงยีนส์สีดำ แถมด้วย รองเท้าบูทมาร์ตินสีดำ ริมฝีปากอันเรียวบางของ หลงจื่อเผยอยิ้มขึ้นอย่างเหยียดหยาม ร่างกายที่ เต็มไปด้วยสีดำมายืนอยู่ต่อหน้ารถคันสีแดงของเธอ พร้อมทั้งมองดูรถปากานีด้วยสายตาหยิ่งยโสและ อันธพาล รอให้ผู้หญิงในรถนั้นลงมา
แอนน่าสวมรองเท้าก่อนจะเปิดประตูรถลงมา พลัน ร่างกาย ดูอรชรอ้อนแอ้นก็มายืนอยู่ตรงหน้ารถของตัวเอง ทั้งสองคนต่างยืนรักษาระยะห่าง ประมาณสิบเมตรอยู่แบบนั้น
เธอสวมเสื้อสีขาว กางเกงขายาวสีขาว และรองเท้า
ส้นสูงสีขาว มีเพียงเส้นผมของเธอเท่านั้นที่เป็นสีดำ ทำให้ร่างกายที่ดูขาวผุดผ่องตอนนี้ดูมีสีอื่นแต่งแต้ม ลงไปบ้าง
แอนนายืนกอดแขนของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะทํา สีหน้าท่าทางที่พูดไม่ถูกเลยว่า กำลังถือทิฐิอยู่หรือ ว่าดูถูกอยู่กันแน่
หลงจื่อพินิจดูฝ่ายหญิงไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะ ความรู้สึกแรกจะบอกกับเขาว่า เธอช่างดูเท่เหลือ เกิน ส่วนต่อมาก็บอกอีกว่าเธอช่างสวยงาม ส่วน ความรู้สึกต่อมาก็บอกเอาไว้ว่า เธอไม่ใช่คนที่ควรจะ แหย่เล่นด้วยเลย
แต่ความรู้สึกสุดท้ายนี่สิ ก็คือความรู้สึกที่เขาคิด อยากจะกระเซ้าเย้าแหย่ผู้หญิงคนนี้เสียจริง
เขาค่อยๆ ถอดถุงมือหนังสีดำออกทีละข้าง ก่อนจะ เดินไปข้างหน้า ร่างกายที่สูงโปร่งและกำยำของเขา เมื่อถูกลมที่พัดมาจากการขับรถด้วยความเร็วทำให้เส้นผมของเขาปลิวไสว อีกทั้งยังดูหนุ่มและเท่ อีกด้วย
” คุณผู้หญิง ฝีมือของคุณไม่ธรรมดาเลยนะ ช่าง ถูกรสนิยมของผมจริงๆ”
แอนน่ายืนพิงประตู พร้อมกับเอาพาดขาที่เรียวยาว ไขว้กัน เป็นเพราะสัมผัสกับแสงแดด ทำให้ต้องหรี่ ตาลงเล็กน้อย แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่ลดความ หยิ่งลงเลย “นายเองก็ใช้ได้เลยนะ”
หลงจี๋อหัวเราะหึ พร้อมทั้งใช้นิ้วมือที่ดูดีของเขาลูบ ปลายจมูก “อยากจะลองดูอีกครั้งไหมล่ะครับ?”
“ไม่จําเป็นหรอก ฉันไม่ชอบแกล้งเด็กเท่าไหร่น่ะ”
เห็นได้ชัดเลย ว่าแค่มองหลง อปราดเดียว คิดว่าเขาเป็นแค่เด็กที่อ่อนต่อโลกเท่านั้น อย่าง มากก็น่าจะอายุแค่ยี่สิบต้นๆ คงจะอยู่ในช่วงเรียน มหาวิทยาลัยอยู่แน่ๆ
หลงจื่อได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมายกใหญ่ “นี่ คุณผู้หญิง คุณเพิ่งจะแพ้ผมไปเองนะครับ ในเมื่อ คุณดูถูกผมขนาดนี้ เอาไว้ชนะผมอีกทีก่อนก็ยังไม่สายนะครับ ว่ายังไงบ้างล่ะครับ จะยอมรับคำท้า
ไหมครับ?”
ก็แค่พวกลูกผู้ดีมีเงินเท่านั้น ไม่มีอะไรจะทำแล้ว
หรือไง
ตอนนี้เธอเองก็ไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย “ไม่รับคำ ท้าหรอก แพ้แล้วยังไงล่ะ? ชนะแล้วจะยังไงล่ะ? ยัง ไงซะฉันก็ไม่แคร์หรอก”
ชิ! ทะนงตนจริงๆ!
หลงจื่อชอบความบ้าอำนาจของผู้หญิงคนนี้อย่าง มาก หากลองมองดูให้ดี ผู้หญิงที่มาคอยอยู่รอบๆ เขาในเมืองนี้ ก็แค่พวกสวยแต่รูปจูบไม่หอมที่ช่าง ประจบสอพลอเท่านั้น แต่ว่าเธอคนนี้…เป็นคนที่ไม่ เหมือนกับผู้หญิงพวกนั้นแน่นอน!
ดีมาก!
“นี่คุณผู้หญิง ! ผมชอบคุณแล้วล่ะ คุณลองเก็บไป พิจารณาดูหน่อยไหม ผมอยากให้คุณมาเป็นผู้หญิงของผมจริงๆ นะ”
แอนน่าได้ยินก็เบือนหน้าหนี ก่อนจะเอานิ้วมือเกี่ยว เส้นผมข้างหูเล่นไปมา พร้อมทั้งหัวเราะเบาๆ “นี่น้อง ขาย คิดจะชวนคุยหรือไง? เปลี่ยนคนเถอะ พี่สาว
ไม่มีเวลามาโอ้เด็กหรอกนะ”
หลงจื่อได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกหดหู่ใจ
“ผมจริงจังนะ ขอเพียงคุณไม่ใช่ผู้หญิงของพี่ใหญ่ ผมก็จะตามจีบพี่ พี่รอผมได้เลย”
น่าเบื่อจริงๆ !
แอนน่าหันหลังเปิดประตูรถ ก่อนที่ร่างกายที่ดู อรชรจะผลุบเข้าไปในรถอย่างคล่องแคล่วทันที หลังจากนั้นก็มีเสียงปิดประตูรถดังปัง หลงจื่อที่เห็น ว่าเธอกำลังจะจากไป จึงรีบสาวเท้าพุ่งไปข้างหน้า แล้วเอามือจับกระจกมองหลังของเธอเอาไว้ “เฮ้! นี่ คุณคงจะไม่ใช่ผู้หญิงของพี่ใหญ่ผมจริงๆ หรอกใช่ ไหม?!”
แอนน่าขมวดคิ้ว “แล้วพี่ใหญ่ของนายนั่นเป็นใคร ล่ะ?”
เอ๊ะ…ทําไมถึงถามแบบนี้ เอาเถอะ ก็คงจะตัดสินได้ เบื้องต้นแล้วว่าไม่ใช่ล่ะนะ
ถ้าอย่างนั้น รถคันนี้ล่ะ? เธอขับมาได้ยังไงนะ?
“นี่! แล้วคุณได้รถคันนี้มายังไงล่ะ?”
แต่น่าเสียดาย ที่แอนน่าสตาร์ทรถแล้วขับพุ่งออก ไปจนไม่เห็นฝุ่นก่อนแล้ว เหลือเพียงหลงจื่อที่ยืน มองดูรถสีแดงค่อยๆ ขับไกลออกไป
หลงจื่อมองไปตามทางที่รถนั้นหายไป ก็ยกมือขึ้น บีบจมูกตัวเอง “หึๆ น่าสนใจจริง น่าสนใจมากเลย ล่ะ!”
แอนน่าขับรถวนเล่นรอบเมืองอยู่รอบหนึ่ง เพื่อ ทําความเข้าใจสภาพแวดล้อมและแผนการทั้งหมด โดยคร่าวๆ ก่อนจะพบว่าที่นี่ก็ดูไม่เลวนัก
ถึงเมืองในประเทศแบบนี้ จะแตกต่างกับชีวิตความ เป็นอยู่ที่นิวยอร์คของเธอก็ตาม แต่ก็ไม่ถือว่าจะต่าง มากเกินไป
พลันรถของเธอก็มาจอดอยู่ที่ริมแม่น้ำนอกชานเมือง ขณะนั้นเองเสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น
เบอร์ที่โชว์ เป็นเบอร์แปลกในประเทศจีน
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีคุณแอนน่า”
เธอได้ยินก็ขมวดคิ้ว ให้ตายเถอะ นี่ทําไมถึงเป็น เขาอีกล่ะเนี่ย? ช่างเป็นผู้ชายที่กัดไม่ปล่อยจริงๆ
“มีธุระอะไรล่ะ?”
แอนน่าก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง ให้ตายสิ นี่ มันก็หกโมงกว่าแล้ว เธอยังต้องกลับไปทําอาหารให้ เขาอยู่นี่นา!
“ ถ้าหากว่าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ เวลานี้เธอควรที่จะอยู่ ในครัวแล้วสิ ไม่ใช่นอกชานเมืองแบบนั้น อีกอย่าง ถ้าหากคุณแอนน่าอยากจะชื่นชมวิวทิวทัศน์ล่ะก็ ก็ ช่วยปกป้องมลพิษตามแม่น้ำลำธารหน่อยสิ ไม่อย่าง นั้นก็ไม่รู้สึกถึงความสวยงามหรอกนะ”ป่าเอ๊ย!
ทําไมเขาถึงรู้ทะลุปรุโปร่งแบบนั้นนะ?
แอนน่าหันมามองรถปากานีก่อนจะขมวดคิ้วแน่น เธอเห็นว่าในรถมีอุปกรณ์ติดตามตัวติดอยู่ด้วย คิด ไม่ถึงเลยว่าเธอจะลืมไปเสียได้นะ
“ครั้งนี้คุณจำผิดแล้วล่ะนะคะคุณผู้ชาย!
แอนน่ากัดฟันกรอด จนฟันสีขาวสะอาดกระทบเข้า ด้วยกัน เธออยากจะเอาไอ้บ้าน โยนลงแม่น้ำให้ปลา กินเสียจริง
แต่ถึงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็ไม่ช่วยอะไร ยังไง แอนน่าก็ต้องรีบกลับไปอยู่ดี ไม่อย่างนั้นผู้ช่วยของ เธอจะต้องซวยแหงๆ
ณ เวลาหกโมงสี่สิบนาที รถคันสีแดงก็มาถึงที่บ้าน พักโดยสวัสดิภาพ
หลงเซียวเองก็คิดคำนวณไว้ก่อนแล้ว ตั้งแต่ที่ นั่นจนมาถึงที่นี่ คนปกติมักจะขับรถกันอย่างน้อย ชั่วโมงครึ่ง ถ้าเฉพาะกิจหน่อยก็ชั่วโมงหนึ่ง แต่กับเธอกลับใช้เวลาเพียงแค่สี่สิบนาทีเพียงเท่านั้น
ฝีมือเยี่ยมยอดจริงๆ
ท่านเขียวยืนอยู่ริมหน้าต่าง พร้อมในมือที่ถือแก้ว กาแฟสีขาวเลี่ยมทองไว้ พลางมองไปยังแอนน่าที เดินออกมาจากโรงรถที่อยู่ไกลลิบลิ่วนั้น ฝ่ายหญิง ค่อยๆ ก้าวเดินมาอย่างแผ่วเบา เอวพลิ้วไหวไปมา ราวกับสายน้ำ มือที่ดูละเอียดอ่อนก็สางผมที่ดูสวย สวยงาม จนเผยให้เห็นใบหน้าที่ขาวผุดผ่อง
ลักษณะทั้งหมดบนร่างกายของเธอ ประหนึ่งมืด เด็ดขาด มีความสามารถ สุขุมเยือกเย็นและบ้าคลั่ง แต่กลับดูไร้น้ำใจไปเสียหน่อย
ไม่เพียงแต่เรื่องน้ำใจเท่านั้น เขายังรู้สึกอีกว่า ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ ยังขาดอะไรไปอีกเยอะเลย ดูไม่ครบถ้วนเสียทีเดียว
“อยากทานอะไรหรือคะคุณผู้ชาย?” แอนน่าเป็นคน กุมเคล็ดลับในการทําอาหารไว้หมด ถึงขนาดมารับ เมนูอาหารกันแบบนี้เลยหรือ
ท่านเซียวจิบกาแฟที่ขมขึ้น “พูดแบบนี้ ถ้าฉันสั่ง อะไร เธอก็จะทําแบบนั้นงั้นหรือ?”
แอนน่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “ถ้า หากมีเวลา ตามทฤษฎีแล้ว ก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”
การทําอาหาร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากนัก หาก สามารถควบคุมและแองตามหลักการพื้นฐานได้ล่ะก็ ก็สามารถทำใหม่ รื่อยๆ
ท่านเขียวพินิจพิศครวญดูเธอไปมา หญิงสาว กำลังยืนอยู่ใต้โคมไฟคริสตัล แต่กลับไม่มีสีสันใดๆ สะท้อนออกมาจากเสื้อผ้าของเธอเลย “ฉันเคยพูด ไปแล้วนะ ว่าฉันไม่อยากเห็นเธอสวมเสื้อผ้าสีแบบนี้ อีก”
แอนน่าก้มมองดูตัวเอง ก่อนจะพูดขึ้น “คุณผู้ชาย คะ สีขาวเป็นสีเบื้องต้นของทุกสีเลยนะคะ สีที่คุณ รู้จักเช่นสีแดงส้มเหลืองเขียวนั่น เป็นเพราะวิสัย ทัศน์ในการมองเห็นเกิดการสั่นสะเทือน ทําให้เวลา บอกว่าเป็นสีขาว เป็นเพราะภาพลวงตาเท่านั้น หาก คุณยอมที่จะเชื่อภาพลวงตานั้น แสดงว่าคุณไม่ ยอมรับสีที่เปรียบเหมือนร่างกายของตัวคุณเองหรือ คะ? ถึงแบบนั้น ฉันก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ แน่นอน ว่ายอมรับไม่ได้ด้วย
ท่านเขียว ดไม่ถึงว่าเธอจะพูดน้ำไหลไฟด์บออก มาแบบนั้น ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงท่าทางขมวดคิ้ว แววตาที่ดูยากแท้หยั่งถึง อีกทั้งดูดุร้ายอีกด้วย
แอนน่าเห็นแบบนั้นก็ยักไหล่ “หากวิเคราะห์ตาม วิถีการกินอาหารของชาวจีน ตอนเย็นก็ต้องกินขอ งอ่อนๆ อีกอย่างฉันก็ทำตามสภาพร่างกายของคุณ จะได้เป็นไปตามการบำรุงร่างกายของคุณด้วยยังไง ล่ะคะ”
หลังจากพูดจบ เธอก็วางกุญแจไว้บนชั้นวางในห้อง เฉลียง ก่อนที่จู่ๆ จะหันกลับมาพูดว่า “ฉันไม่ชอบรถ คันนี้เลยค่ะ เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเปลี่ยนเป็นอีกคันแล้ว กันนะคะ”
ท่านเขียวได้ยินแบบนั้นก็หรี่ตามอง “เป็นรถที่เธอ เลือกเอง ยังไงก็ต้องขับไปเรื่อยๆ
แอนน่าหัวเราะ จนเผยให้เห็นฟันที่ขาวสะอาดจน ส่องประกายออกมา “ถ้าหากหมายความว่าให้ขับไป จนกว่าจะพังล่ะก็ เมื่อเย็นนี้ฉันก็คงจะส่งมันไปเข้า โรงขยะได้ตลอดไปแล้วล่ะค่ะ”
เธอเอื้อมมือไปด้านหลัง เพื่อสะบัดเส้นผมที่ยาวสสวยของเธอ ก่อนจะมัดมันขึ้นให้เป็นระเบียบ จาก นั้นก็เปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวทันที
ท่านเขียวยังคงถือแก้วกาแฟใบนั้นไว้ พร้อมสายตา ที่จ้องมองเธอไปตลอดจนหายไปในครัว นึกไม่ถึง เลยว่าตัวเขาจะนิ่งอึ้งอยู่แบบนั้นหลายวินาที
ผู้หญิงคนนี้…ทําไมถึงมีผู้หญิงแบบนี้กันนะ?
แต่ชั่วขณะนั้นเอง มือถือของเขาก็ดังขึ้น ซึ่งหน้าจอ โชว์เบอร์ของหลง อนั่นเอง
เขากดรับสายก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “มี อะไรล่ะ?”
หลงจื่อดูตื่นเต้นอย่างมาก เขานั่งไขว่ห้างอยู่บน โซฟา ก่อนจะเด็ดองุ่นลูกหนึ่งโยนเข้าปากอย่างสง่า งาม “พี่ใหญ่ ได้มีใครยืมรถปากานีสีแดงของพี่ใหญ่ ออกไปไหนหรือเปล่าครับ?”
หือ?
“เกิดเรื่องอะไรหรือ?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
