ตอนที่ 177 วลั่วจะคอยอยู่ตรงนี้เคียงข้างคุณ

เทพธิดา? ลู่ซวงซวง?

แอนน่ารู้สึกเหนื่อยใจกับเด็กจีนคนนี้ ก่อนจะเอา แขนออกจากการจับกุมของเธอ ก้มลงสบตากับ สายตาแห่งความคาดหวังของเด็กน้อย ก่อนจะ ขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขอโทษ “ขอโทษนะ ฉันคิดว่าเรา คงจะเข้ากันไม่ได้

เด็กน้อยมีนิสัยที่ไม่ค่อยสำรวมมารยาท และคำพูด ที่พูดออกมาก็เหมือนจะไม่ได้ผ่านการคัดกรองจาก สมอง เป็นเด็กสาวที่ชอบก่อเรื่องชัดๆ คนรอบตัว ของเธอไม่มีคนแบบนี้

พูดอีกแบบ เธอไม่รู้ว่าควรจะสนทนากับเด็กคนนี้ ต่อไปอย่างไร

ลู่ซวงซวงไม่ยอมแพ้ เธอคิดถึงฉู่ลั่วหานมากจริงๆ ต่อให้ขอแค่ได้เจอคนที่คล้ายคลึง เธอก็ยินยอม เธออยากพยายามจนถึงที่สุด “เทพธิดา……ไม่สิ พี่สาวคนสวย ฉันอยากรู้จัก คุณจริงๆ คุณคงไม่รังเกียจถ้าจะต้องรู้จักเพื่อน เพิ่มอีกคนหนึ่งใช่ไหม? คุณวางใจได้ ฉันจะไม่ รบกวนคุณมาก ฉันหวังเพียงแค่ว่าจะได้รู้จักกับ คุณ ฉันอยาก…..คอยพูดคุยกับคุณน่ะ เสียงของ คุณ……..เหมือนเธอจริงๆ!”

หม?

อยากรู้จักเธอ เพราะสามารถแทนที่คนคนหนึ่ง? ถ้าเช่นนั้นยิ่งไม่จำเป็นเข้าไปใหญ่ เธอไม่ต้องการจะ เป็นตัวแทนของใคร

“ขอโทษที ปล่อยมือออกเถอะ” แอนน่ามองมือทั้ง สองที่จับแขนของเธออยู่อย่างใจเย็น ก่อนจะเอ่ย ออกมา

ลู่ซวงซวงกัดฟันแน่น น้ำตาแทบจะไหลออกมา “ฉัน จริงใจจริงๆนะ อย่างงี้ดีกว่า ฉันให้นามบัตรคุณไว้ มี เบอร์โทรติดต่อฉัน QQ วีแชท ถ้าคุณไม่สะดวกที่จะ ให้เบอร์โทรกับฉัน อย่างนั้นฉันสามารถเพิ่มวีแขท คุณได้ไหม? หรือว่า……

แอนน่าก้มหน้าลงมองนามบัตรสีสันฉูดฉาดของ”เทพธิดา คุณมีออร่ามากจริงๆ

” ฉันขอติดต่อคุณไปภายหลังได้ไหม? จะไม่รบกวน คุณบ่อยอย่างแน่นอน รับรองได้!”

เมื่อแอนน่าเดินจากไปแล้ว ลู่ซวงซวงก็เหม่อลอย มองตามหลังของเธอไป บนฟ้าช่างมีเมตตาจริงๆ ทำให้เธอได้เจอกับคนที่เหมือนลั่วลั่วอีกเวอร์ชันหนึ่ง

ฉันจะเป็นเพื่อนกับคุณให้ได้! รอฉันก่อน! ต้องรอ ฉันนะ!

แอนน่าหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะมองแขนของตนที่ ถูกเด็กน้อยดึงเมื่อกี้ ก่อนจะรู้สึกแปลกประหลาด เธอมักจะไม่ชอบให้คนอื่นมาจับต้องตัวเธอ แต่ลู่ซวง ซวงจับเธอแน่นอย่างนั้น ถึงแม้เธอจะอึดอัดบ้าง แต่ ก็ไม่ถึงขนาดรำคาญ

เธอส่ายหัวไปมา ก่อนจะเดินเลือกซื้อของต่อไปเธอไม่สามารถเสียเวลาหนึ่งวันไปกับการช้อปปิ้ง ได้ รีบซื้อเสื้อผ้า รองเท้าก่อนจะเดินออกมาจากห้าง สรรพสินค้า ไม่ได้ขับรถมาเองนั้นช่างวุ่นวายเหลือ เกิน

เธอรู้สึกถือของเดินไปเดินมาช่างไม่สะดวกเลย ดัง นั้นจึงโบกเรียกรถแท็กซี่ไว้

คนขับรถเปิดรับก่อนเอ่ยถาม “คนสวย จะไปไหน เหรอ?”

แอนน่ามองสำรวจภายในตัวรถ รถค่อนข้างใหม่ และสะอาด “ฉันขอเหมารถหนึ่งวัน คุณแค่คอยตาม ฉันไปก็พอ ให้ฉันฝากของไว้บนรถ และส่งฉันกลับ บ้านตอนห้าโมง ตอนนี้เริ่มนับเวลา ต้องจ่ายเท่า ไหร่?”

คนขับรถอึ้งไป “คนสวย พวกเราเก็บเงินจากระยะ ทาง ไม่เคยทําแบบนั้นมาก่อน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ลองทำสักครั้ง จะเก็บเงินอย่างไร?

คนขับรถพูดไม่ออก แต่เมื่อสำรวจการแต่งกาย ของแอนน่าแล้วก็ดูเหมือนว่าไม่ได้พูดเล่น “อย่างนี้แล้วกัน ผมไม่เก็บเงินมั่วหรอก คิดตามเงินที่ผมหา ได้ต่อวันแล้วกัน เจ๊ด……แปดร้อย”

“ตกลง ฉันให้คุณหนึ่งพัน”

คนขับตะลึงเข้าไปใหญ่ “จริงเหรอ?”

แอนน่าหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าตังค์ของเธอ “นี่ ห้าร้อยหยวน งานเสร็จแล้วจะให้อีกห้าร้อย

“ไครับได้ครับ!”

ออกมาจากอาคาร วชิว แอนน่าก็มายังพิพิธภัณฑ์ วิทยาศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดกลางเมือง เธอจะค่อยๆเริ่ม ศึกษาทุกอย่างเกี่ยวกับเมืองนี้ และประเทศนี้

พิพิธภัณฑ์มีขนาดใหญ่ แบ่งออกเป็นหลายส่วน แต่เธอมีเวลาไม่มากนัก จึงทำได้แค่ไปบางส่วนของ พิพิธภัณฑ์ และเริ่มหยิบหนังสือแนะนำเกี่ยวกับ ประวัติศาสตร์ และภูมิศาสตร์ประเทศจีนขึ้นมาอ่าน

ตอนเดินออกมาก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นพอดี คนขับ รถรอจนนอนหลับอยู่ด้านนอก
เขาตกตะลึงมาก ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถอยู่ในที่ที่ น่าเบื่อเช่นนี้ได้ทั้งวัน คงจะไม่ได้มีปัญหาทางสมอ ใช่ไหม? หรือว่ามีเงินเยอะจนเกินไป?

เมื่อส่งเธอมาถึงบ้านเดี่ยวขนาดใหญ่แล้ว เขาก็รับ รู้ได้ว่าหนึ่งพันนั้นหยวนที่เธอให้ยังถือว่าน้อยเกินไป ผู้หญิงคนนี้พักอาศัยอยู่ที่บ้านเดี่ยวที่หรูหราขนาดนี้ ถือว่าเป็นคนรวยระดับท็อปของเมืองเลย

กลับมาถึงบ้านตอนหกเมืองเย็น ฉู่ลั่วหานก็เปิด คอมเสิร์ชหาวิธีทําอาหารจีนบนอินเทอร์เน็ต ก่อนจะ พรินต์ออกมา

หลงเชียวกลับมาถึงบ้านตอนหนึ่งทุ่มสิบนาที เมื่อ เขาเดินเข้าบ้านก็ได้กลิ่นหอมกรุ่นของกับข้าวลอย มา

เขาวางเอกสารลง ก่อนจะสวมรองเท้าสลิปเปอร์ เดินมาถึงหน้าห้องครัว ก่อนจะพิงตัวลงที่ขอบประตู แล้วมองภาพด้านหลังของหญิงสาวที่กำลังวุ่นวายทำ

กับข้าวอยู่ในครัวอยู่

เธอคล่องแคล่ว ว่องไว และชาญฉลาดมาก
จากตอนเข้าที่ทําไมคล่องแคล่ว ใช้เวลาเพียงแค่ วันเดียวเท่านั้น ก็เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้

ผมยาวถูกมัดขึ้นอย่างลวกๆ และผ้ากันเปื้อนที่ถูก มัดไว้อย่างหลวมๆ ทำให้เห็นเอวคอดเล็กของเธอ

เธอมองวิธีทําอาหารจากกระดาษ พรินต์ออกมา ก่อนจะทําตามทีละขั้นตอนไปเรื่อยๆ

ท่านเซียวหลับตาลง ปล่อยให้ตนเองฟังเสียง วุ่นวายจากห้องครัวไปเรื่อยๆ ราวกับว่า ของเขายังอยู่ตรงนี้อยู่ …..ภรรยา

“คุณกลับมาแล้ว?”

เมื่อเธอเอ่ยขึ้นมา เขาถึงลืมตาขึ้น ก่อนจะทํา เหมือนกับตนเพิ่งเดินผ่านมา “เมื่อไหร่จะได้ทานล่ะ”

แอนนายกอาหารออกมาเสิร์ฟ “ตอนนี้เลย

“โอเค”
กับข้าว อย่างและน้ำซุปหนึ่งถ้วย ยึดตามสูตรอา หารเป๊ะๆ เครื่องปรุง วัตถุดิบ เวลาหาอาหารก็ยืด ตามสูตรพอดี มีเพียงแค่วิธีการหั่นที่แย่ไปหน่อย

คุณวางใจได้ ในครัวยังมีเหลืออยู่ ฉันทำปริมาณ สําหรับคนสี่คน ตอนนี้คุณสามารถสั่งให้คนส่งไปให้ ผู้ช่วยของฉันได้” แอนน่ารู้สึกได้ว่ากับข้าวมื้อนี้เธอ แสดงฝีมือได้ไม่เลวเลย

มือเรียวยาวของท่านเซียวจับตะเกียบขึ้นมา ราวกับว่าไม่ได้ยินคำพูดนี้ของเธอ เขาคืบกับข้าวขึ้น มาชิมหนึ่งคํา รสชาติไม่เลวเลย แต่เหมือนกับว่ายัง ขาดอะไรไปบางอย่าง

รสชาติในความทรงจำของเขา อาหารที่ลั่วหา นทำ รสชาติครบครัน ไม่ใช่เป็นเพราะวัตถุดิบและ เครื่องปรุง อาหารของเธอ ทานแล้วจะมีความทรงจำ ต่างๆเกิดขึ้นอย่างมากมาย จะทานอย่างไรก็ไม่พอ

แต่……ผู้หญิงคนนี้ จะทำรสชาติเช่นนั้นออกมาได้ อย่างไร

เมื่อเห็นเธอพับสูตรอาหารเก็บอย่างเรียบร้อย ท่านเขียวก็ส่งสายตาแสดงความสงสยออกมา

แอนน่าหัวเราะออกมา “ใช้เครื่องพรินต์ที่อยู่ในห้อง คุณพรินต์ออกมาน่ะ ขอโทษที่ที่ฉันทําลงไปก่อนที่ จะมารายงานนะ

หลงเซียวตอบอืมกลับไป ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “เธอพรินต์ออกมาเอง?

แอนน่ารู้สึกน่าขำขันขึ้นมา “บ้านหลังนี้ มีคนอื่น อาศัยอยู่ด้วยเหรอ? อ้อ คุณสงสัยว่าฉันทำได้ อย่างไรใช่ไหม? ง่ายมาก เครื่องพิมพ์จากประเทศ เยอรมันเครื่องนี้ ใช้สารเคมีทางวิทยาศาสตร์ เพียง แค่เชื่อมต่อกับบลูทูทก็ใช้งานได้แล้ว เครื่องนี้ของ คุณมีระบบที่ทันสมัยมาก สีที่พิมพ์ออกมาก็ชัดเจน มาก

เธอรู้ลึกขนาดนี้ แล้วยังใช้งานได้อย่างคล่องแคล่ว

อีก

ตอนนั้น ภรรยาของเขาไม่รู้เรื่องเช่นนี้ แม้แต่พรินต์ งานออกมาจากแฟลชไดร์ฟก็ทำไม่เป็น

เขาไม่ได้เอ่ยต่อ แต่บรรยากาศการรับประทานข้าวก็เริ่มเป็นไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติแล้ว

ในใจของแอนน่ารู้สึกแปลกประหลาดมาก คุณท่าน คนนี้คือใครกัน ทำไมมีนิสัยที่ประหลาดอย่างนี้

หลังจากรับประทานข้าวเสร็จ หลงเขียวก็ไปทํางาน ที่ห้องหนังสือต่อ แอนน่าไม่มีภาระที่ต้องท่าต่อ ก็เดิน สํารวจไปรอบบ้าน โคมไฟประดับจาก Swarovski การออกแบบโดยเฉพาะจากประเทศฝรั่งเศส ของ ประดับที่นี่ล้วนราคาแพงทั้งสิ้น

เธอเดินมาถึงชั้นสามโดยไม่รู้ตัว จู่ๆก็เกิดความรู้สึก สงสัยขึ้นมา เธอเดินไปจนถึงห้องที่ถูกล็อกกลอนไว้ ที่น่าแปลกก็คือวันนี้ประตูถูกเปิดออกแล้ว

เปิดออกแล้ว!

แอนน่าค่อยๆเดินเข้าไป เปิดไฟขึ้น

ของที่ถูกวางไว้ด้านในนั้น…..ประหลาดยิ่งนัก

ขวดใสต่างๆมากมายถูกวางเรียงรายกัน ด้านในมีด อกไม้ที่ถูกสตาฟไว้เต็มไปหมด มีบางชิ้นที่ถูกสตาฟ และแขวนไว้บนกำแพง กรอบบรรจุสีแดง สวยงามประณีต ด้านในมีดอกไม้ดอกหนึ่งแห้งเฉา

ไปแล้ว

อีกทั้งยังแขวนประดับไปทั้งสามด้าน ตอนนี้ในห้อง มีดอกไม้สตาฟประดับไว้อย่างน้อยสองร้อยดอก

ต่อให้มีเงินมากมายก็ไม่ควรจะใช้อย่างสิ้นเปลือง แบบนี้หรือเปล่า?

แอนน่าหยิบขวดแก้วขึ้นมา เขย่าไปมา ดอกไม้ส ตาฟเคลื่อนไหวไปตามแรงเขย่าของเธอ ถือว่าเก็บ รักษาไว้ได้อย่างไม่เลวเลย

เธอกำลังทำอะไรอยู่!

เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธดังขึ้นมา

แอนน่าตกใจขึ้นมา เผลอปล่อยขวดแก้วที่อยู่ในมือ เธอออก “เพล้ง” ขวดแก้วตกแตกลงบนพื้นแตกเป็น

เศษ

“ฉัน…… แอนน่ากําลังจะพูดบางอย่างออกมา แต่พอเห็น ท่าทาง โกรธสุด ดของหลงเขียวแล้วก็ตกใจขึ้นมา

เส้นเลือดสีเขียวบนขมับของเขาปูดขึ้นมา ใบหน้า ที่หล่อเหลาของเขาเมื่อเปลี่ยนมาเป็นโกรธเคือง สุดขีดก็ทําให้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก

“ไสหัวออกไป!”

ท่านเขียว ออกไปนอกประตู ก่อนจะจับเธอและ ผลักให้ออกไปนอกประตูอย่างแรงทันที

แอนน่าแทบจะสะดุดล้ม ดีที่คว้าขอบประตูไว้ได้ทัน ก่อนจะหันกลับไปต่อว่าเขา “คุณประสาทเหรอ ทำ อะไรของคุณน่ะ!

ความโกรธบนใบหน้าของท่านเซียวควบคุมไว้ไม่ ได้อีกต่อไป หน้าและริมฝีปากของเขาเกร็งไปหมด “ไสหัวออกไป!”

“ ฉันแค่ทําขวดแก้วตกใบเดียวกับดอกไม้ไม่กี่กลีบ ถ้าดอกไม้พวกนี้มีความหมายพิเศษกับคุณขนาดนั้น เดี๋ยวฉันทำใส่ขวดใหม่ให้คุณก็ได้? จะขึ้นเสียง ทําไมกัน!”

ไม่เคยมีใครต่อว่าเธอขนาดนี้มาก่อน แล้วเขามี

สิทธิ์อะไรกัน?

หลงเชียวยังไม่ทันเอ่ยปาก ก็รู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา

เจ็บปวดมาก ความเจ็บนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป เจ็บจน เขายืนไม่ไหว คุกเข่าลงไปนั่งกับพื้นทันที

แอนน่าเบิกตาโพลง ก่อนจะวิ่งขึ้นไปจับมือเขาแน่น และโน้มตัวเข้าไปฟังเสียงเต้นของหัวใจเขา ก่อนจะ รู้สึกตกตะลึงขึ้นมา

ทําไมถึงเป็นแบบนี้ได้? หัวใจของเขาเต้นเร็วมาก ราวๆสองร้อยครั้งต่อนาทีได้

“หายใจเข้าลึกๆ! ปล่อยวางปล่อยวางทุกความ คิด! มองหน้าฉัน ปล่อยวางลง!”

หลงเซียวเจ็บหัวใจประดุจถูกคว้านกระดูกออกมา เป็นชิ้นๆ เหงื่อที่ไหลออกมาทำให้เสื้อเริ่มชื้นขึ้น ไม่ ถึงหนึ่งนาที ใบหน้าของเขาก็เริ่มมีสีแดงจากการขาดอากาศหายใจขึ้น

เจ็บหัวใจ หัวใจมีเลือดไปเลี้ยงไม่พอ มือทั้งสอง ข้างของเขาสั่นขึ้นอย่างรุนแรง ประดุจเครื่องยนต์ที่ ไร้การควบคุม ก่อนที่เขาจะกำหมัดแน่นขึ้น

ทําไมเป็นหนักถึงขั้นนี้

หัวใจของเขาได้รับการกระตุ้นอย่างสาหัส

แต่เธอไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน

“ยาล่ะ? ฉันไปเอายาให้คุณ! อยู่ในห้องนอนใจ ไหม? คุณอดทนอีกนิด เดี๋ยวฉันรีบไปเอายาให้คุณ!

แอนน่ายืนขึ้นมาเตรียมจะเดินไปหยิบยา แต่กลับ ถูกมือของเขารั้งไว้!

แรงของเขามีมาก แทบจะสามารถทำให้กระดูก ข้อมือถือหักออกจากกันได้ แอนน่ากัดฟันอดทนไว้ อย่างยิ่ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ