ตอนที่175 มื้อค่ำ” ที่ไม่เหมือนใคร

การที่จู่ๆ จะให้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของชายแปลก หน้า คนฉลาดอย่างแอนน่าก็ยังต้องคิดแล้วคิดอีก กว่าจะทําใจยอมรับมันได้

แต่ยังดีที่วิลล่าแห่งนี้นั้นกว้างใหญ่มาก มันกว้างจน เพียงพอที่จะให้เขาและเธอสามารถเลี่ยงที่จะเจอ หน้ากันได้ ลดทอนเวลาที่จะต้องเจอกันซึ่งๆ หน้าได้

เธอไปสำรวจมาแล้ว ห้องของชายคนนี้อยู่ตรง กลางของชั้นสอง งั้นทางที่ดีที่สุดก็คือเลือกห้องที่อยู่ ให้ไกลจากห้องนั้นให้มากที่สุด

ดูแล้วในวิลล่าแห่งนี้ห้องที่ไกลที่สุดก็คือห้องริมสุด บนชั้นสาม ห้องที่อยู่ตรงสุดทางเดิน และสุดท้ายแอ นน่าก็ตัดสินใจเลือก “ฉันจะพักที่ห้องนั้น

นิ้วมือที่เล็กเรียวของเธอชี้ตรงไปทางนั้น สายตา แน่วแน่ ไม่มีความลังเลใดๆ ทั้งสิ้น
หลงเขียวมองตามทิศทางที่เธอไป จากนั้นก็หัน กลับมา เธอ “คุณแน่ใจนะครับ?”

“แน่ใจที่สุดค่ะ “เธอตอบกลับมาโดยพูดเน้นทีละคำ

ไม่ไปดูก่อนเหรอครับ?”

“ไม่ค่ะ”

การที่เลือกอยู่ที่ชั้นสามนั้น ข้อแรกเลย เธอไม่ต้อง กังวลกับความรู้สึกอึดอัดเมื่อถูกเขามองอย่างเป็น เฉยเวลาที่เขาลงไปชั้นล่าง สองคือ ในวิลล่าที่เลิศ หรูขนาดนี้ทุกๆชั้นจะต้องมีห้องน้ำและห้องอาบน้ำใน ตัวแน่นอน ดังนั้นเธอสามารถใช้ชีวิตประจำวันอยู่แค่ บนชั้นสามก็พอโดยไม่จําเป็นต้องลงมาชั้นล่างก็ได้

มันเป็นตัวเลือกที่ดีมาก เลือกง่ายจะตาย

ท่านเขียวพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก

จี้ยงหมิงถูกสั่งให้ออกจากวิลล่าไปส่วนคนอื่นๆ ก็ตามเขาไปด้วย ชั่วขณะหนึ่ง ภายในวิลล่าที่กว้างใหญ่แห่งนี้มีเพียงแค่เสียงหายใจของคนทั้งสอง เพียงเท่านั้น

แอนน่กำลังใช้นิ้วเคาะอยู่ที่โซฟา เธอนั่งนิ่งโดย ไม่รู้ว่าจะทําอะไรต่อดี?

และนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง บอกเวลาว่านี่มันหกโมงเย็นแล้ว ท้องฟ้าข้างนอก ค่อยๆ มืดลงช้าๆ แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ส่องผ่านกระจกเข้ามา ทำเอาปลาตัวใหญ่ที่ถูกเลี้ยง ไว้ในตู้ปลาถูกย้อมเป็นสีรุ้ง

ปลาสีรุ้งที่ว่ายวนอยู่ในตู้ปลาช่างดูน่ารักเหลือเกิน น่ารักกว่าเจ้าของของมันเยอะเลย

ในมือของท่านเขียวถือหนังสือเล่มหนึ่งไว้ ตั้งแต่ทั้ง คู่นั่งอยู่ในห้องเขาก็เริ่มอ่านมันทันที อ่านไปทีละหน้า ทีละหน้า เป็นคนที่สมาธิดีจริงๆ

ตอนแรกแอนน่าก็ใช้มือถือเช็คข้อความในเมล์ พอ อ่านครบทุกข้อความแล้ว เธอก็ค้นดูเอกสารสําคัญ ต่างๆ ของโรคนี้พอมาตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรให้ทำ แล้ว เธอจึงลุกขึ้นมาแล้วถามว่า “คุณจะ จะให้ฉันตรวจ อาการของคุณในตอนนี้เลยไหมคะ?”

ท่านเขียวพลิกกระดาษไปอีกแผ่นหนึ่ง แล้วค่อยๆ พูดขึ้นว่า “ตอนนี้ยังไม่ต้องครับ”

“ค่ะ ในเมื่อตอนนี้ไม่ได้ตรวจ งั้นฉันขอออกไปเดิน เล่นหน่อยได้ไหมคะ?”

“ตามสบาย

เขาตอบมาอย่างลวกๆ เธอเองก็ไม่มีอะไรจะพูด

ลานกว้างของวิลล่านี้ถูกดูแลเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะ เป็นตำแหน่งหรือรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ที่เลือก หรือว่าการตัดแต่งของต้นหญ้า การใส่ใจในจุดเล็ก จุดน้อยพวกนี้แสดงว่าเจ้านายของมันเป็นคนที่รัก ความสมบูรณ์แบบมาก

พอเดินวนลานกว้างไปรอบหนึ่ง ตอนเดินกลับมา เธอก็เห็นจี้ตงหมิงเดินกลับมาพร้อมกับกระเป๋า สัมภาระในมือ มันเป็นสัมภาระของเธอที่เก็บไว้ใน โรงแรม คุณแอนน่าครับ สัมภาระของคุณอยู่ในนี้หมดแล้ว นะครับ พนักงานที่โรงแรมเป็นคนจัดการให้ครับ คุณมาดูก่อนครับว่ามีอะไรขาดหายไปหรือเปล่า?

เธอทำสีหน้ามึนงง แล้วนี่คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันพักอยู่ ที่โรงแรมไหน?”

และรู้ด้วยว่าเธอพักอยู่ห้องไหน แต่สิ่งที่น่ากลัว ที่สุดคือเขาสามารถเอาของเหล่านี้ออกมาได้ยังไง ทั้งๆที่ยังไม่ได้รับการอนุญาตจากเธอเลย

จี้องหมิงโค้งคํานับ โดยเอาสองมือไขว่ไว้ข้างหลัง “คุณแอนน่าครับ กรุณาตรวจสอบสัมภาระของคุณ ด้วยครับ”

ฮี! เจ้านายกับลูกน้องนี่ช่างเหมือนกันจริงๆ ถ้า ปัญหาอะไรที่ไม่อยากตอบก็จะเปลี่ยนเรื่องทันที

“ค่ะ”

ของในสัมภาระไม่มีอะไรขาด และที่สําคัญคือของ ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบมาก “ขอบคุณ ค่ะ” *ไม่เป็นไรครับ ขอให้คุณแอนน่าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ อย่างมีความสุขนะครับ”

มีความสุขเหรอ? ฮีฮี!

พอจี้ตงหมิงพูดจบก็หันไปทางหลงเซียว “ท่านครับ ของทุกอย่างถูกเตรียมเสร็จแล้วครับ”

“ดีมาก กลับไปได้

แอนน่าเตรียมที่จะยกสัมภาระขึ้นไปไว้บนชั้นสาม ในที่สุดผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาก็ยอมลุกขึ้นมาสักที กางเกงสูทของเขาดูยับเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ออก คำสั่งอย่างได้ใจเหมือนเดิม “คุณแอนน่าครับ ตอนนี้ เวลาหกโมงสี่สิบนาที คุณมีเวลาหนึ่งชั่วโมงในการเต รียมอาหารเย็นของวันนี้ ก่อนเวลาสองทุ่มผมต้อง เห็นอาหารถูกตั้งไปบนโต๊ะอาหารนะครับ”

คิ้วที่โค้งสวยของแอนน่าตอนนี้กำลังขดกันเป็นปม เพราะเธอกำลังรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินมาก ริม ฝีปากของเธอสั่นรัว เธอยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “นี่ คุณหมายความว่ายังไงคะ? ให้ฉันเตรียมอาหารเย็น อย่างนั้นเหรอคะ?” ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย!

เวลาในนาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ของหลงเซียวค่อยๆ ผ่านไปทีละ3 เสียงเย็นชาของชายหนุ่มดูจะไม่ค่อย ชอบใจนัก “ในเมื่อคุณแอนน่าเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องถามซ้ำอีก”

เชี่ย!

ไอ้ชาติชั่วคนนี้!

“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกามา ตลอด จึงทําอาหารจีนไม่เป็นเลย คุณไปใช้คนอื่นดี กว่าค่ะ”

นี่มันตลกสิ้นดี ให้เธอทําอาหารเหรอ? ทําไมไม่สั่ง ให้เธอไปผ่าตัดหล่ะง่ายกว่าเยอะ

หลงเซียวเอามือลงแล้วไปล้วงกระเป๋า ด้วยชุดสูท? ที่ใส่อยู่ทำให้เขายิ่งดูเคร่งขรึมขึ้นไปอีก “คุณแอน น่าครับ ดูเหมือนว่าตอนนี้คุณจะไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อ รองกับผมนะครับ คุณยังมีเวลาอีกสามสิบเก้านาที ครับ” เชีย!!!

ตอนอยู่อเมริกาแอนน่าก็เป็นคนที่ขี้เกียจทำอะไร เองอยู่แล้ว ผู้ช่วยรอบตัวไม่เคยมีต่ำกว่าสองคนเลย แม้แต่ดื่มน้ำหรือกาแฟยังต้องให้คนชงมาให้เลย ผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้แต่ อคนนี้กลับมาสั่งให้เธอหา อาหารให้กินเนี่ยนะ

“ฉันทำอาหารไม่เป็น ต่อให้ฆ่าฉัน ฉันก็ทำให้คุณ ทานไม่ได้หรอกค่ะ”

แอนน่าเป็นคนที่ค่อนข้างมั่นคงกับการตัดสินใจ

ของตัวเอง

แต่ท่านเซียวกลับเป็นคนที่สั่งอะไรต้องได้อย่างนั้น “ แล้วทำไมผมต้องฆ่าคุณด้วยหล่ะครับ? ในทางกลับ กัน ผมจะให้คนไปดูแลผู้ป่วยทั้งสองนั้นของคุณเป็น อย่างดีเลยครับ”

“นี่คุณ!”

ท่านเซียวได้แต่ชี้ไปทางห้องครัว “สิ่งอำนวยความ สะดวกทุกอย่างถูกเตรียมไว้แล้ว ผมเชื่อว่าคนฉลาด อย่างคุณแอนน่าคงไม่ทำอาหารออกมาได้น่าเกลียดนักหรอก”

แก!!

ท่านเซียวพูดจบก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย เหลือไว้ เพียงแผ่นหลังที่ดูยโส

แอนน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอพับแขนเสื้อขึ้น แล้ว เดินตามทางเดินไปจนถึงห้องครัว ห้องครัวนี้ค่อน ข้างสะอาด ไม่ต้องบอกว่ามันสะอาดเอามากๆ เลย เครื่องครัวก็เป็นของใหม่ที่ไม่เคยผ่านการใช้งานมา ก่อนเลย

ฮิ! ตั้งใจนี่นา!

แอนน่าทำอาหารไม่เป็นจริงๆ แต่ว่าเธอสามารถ เซิร์ตหาวิธีการทำอาหารง่ายๆ จากในกูเกิลได้ เธอ เอามือถือออกมาแล้วเสิร์ชหาค่าที่ใกล้เคียง เมนู อาหารมากมายก็ได้ปรากฏออกมา

ส่วนผสมครบถ้วน วิธีทําก็ละเอียด เหลือแค่เพียง ขั้นตอนการปฏิบัติจริงเท่านั้น

ดีมาก หลังจากแอนน่าได้อ่านขั้นตอนการทำอย่างละเอียดแล้ว เธอก็ลงมือทําทันที

ถึงแม้ว่าจะจดจําวิธีการประกอบอาหารได้อย่าง ขืนใจแล้ว แต่ไอ้ขั้นตอนการทำนี่สิบรรลัยมาก

หลังจากผ่านไปสี่สิบกว่านาที ในที่สุดแอนน่าก็ทำ อาหารจนเสร็จ

อาหารที่เหมือนกันสองชุดถูกตั้งไว้ทั้งสองข้างของ โต๊ะอาหาร มันถูกที่ครอบอาหารที่ทําจากเครื่องเงิน ครอบไว้ อุปกรณ์ทานอาหารแบบตะวันตกสองชุด ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบบนผ้ากันเปื้อน เห็น แล้วก็ดูดีอยู่เหมือนกัน

“ดีมากครับ อย่างน้อยคุณก็ไม่ได้ใช้เวลาเกิน กว่าที่กําหนด” ท่านเขียวยืนอยู่ข้างๆ สายตากำลัง พิจารณาการจัดอาหารบนโต๊ะอยู่ จานห้าใบสำหรับ คนหนึ่งคน เห็นได้ชัดว่าเธอค่อนข้างเป็นคนละเอียด

แอนน่ายิ้มแห้งๆ “เชิญนั่งค่ะ”

ท่านเขียวลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง “แสดงผลลัพธ์ ของคุณให้ผมได้เห็นหน่อยครับ
3 คุณชาย อาหาร ตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว แม้แต่ที่ ครอบยังขี้เกียจเปิดเองเลยเหรอ?

ได้ เธอต้องอดทนไว้

เธอค่อยๆ เอาเครื่องเงินออกทีละชื้น แอนน่ายิ้มให้ หลงเขียวไปทีหนึ่ง มันเป็นยิ้มที่เจือจางมาก “เป็นไง บ้างคะ?”

ท่านเซียวมองตรงไปยังจานห้าใบที่อยู่ตรงหน้า

สลัดกะหล่าม่วง สลัดโยเกิร์ตผักสด สลัดมันบด สลัดแซลม่อนอาโวคาโดแล้วก็แซนด์วิชผลไม้สด

นี่คืออาหารเย็นที่พวกเธอกินกันเหรอ?

มองไปบนโต๊ะมีแต่สีเขียวเต็มไปหมด นี่มันประเทศ ผักสดชัดๆ ส่วนอาหารที่อยู่ในจานก็คือการเอาหญ้า ชนิดต่างๆ มากองรวมกันก็เท่านั้นเอง

ท่านเขียวกลับไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย “นี่ก็คืออาหารที่คุณทําใช่ไหมครับ?
แอนนาเดินไปยังที่นั่งของตัวเอง มันเป็นโต๊ะที่ห่าง จากหลงเขียวประมาณสองเมตร ทั้งคู่ยืนประจัน หน้ากัน “ใช่ค่ะ นี่คืออาหารเย็นของฉัน ขอโทษจริงๆ ค่ะที่ไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร”

เยี่ยม ไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร?

ผักสลัดและซอสสลัดที่อยู่เต็มโต๊ะ เห็นได้ชัดเลย

ว่าเธอตั้ง. ใจ. มาก!

แอนนากางผ้ากันเปื้อนสีขาวออก แล้วเอามาวางไว้ ที่ตักของตัวเอง จากนั้นก็หยิบมีดกับส้อมขึ้นมา “คุณ คะ ทานอาหารได้แล้วค่ะ”

ท่านเขียวใช้นิ้วที่เรียวยาวหยิบมีดกับส้อมขึ้นมา คิ้วไม่ได้ขมวดเลยแม้แต่น้อย เครื่องเงินกับเครื่อง ดินเผากระทบก้นจนเกิดเสียงดัง ผักสดๆ ถูกป้อน เข้าไปในปาก รสชาติจืดชืด ไม่หวานไม่เปรี้ยวไม่ เผ็ดไม่เค็ม นี่มันกำลังกินหญ้าชัดๆ

แต่ท่านเขียวกลับกินมันเข้าไปทีละคําทีละคำ อย่าง พึงพอใจ “คุณแอนน่าครับ”

กําลังกินๆ อยู่เขาก็พูดขึ้นมา แอนน่ากำลังกินอาหาร นี่แค่มื้อเดียวเอง เธอแค่ ท่ามันอย่างลวกๆ เอง อีกอย่างกินผักเยอะๆ ก็ดีต่อ ร่างกายเหมือนกัน ที่สำคัญก็คือการที่เธอทำอย่างนี้ ต่อไปเขาคงไม่กล้าสั่งให้เธอหาอาหารอีกแล้ว!

ทําไมคะ? คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?

ท่านเขียวหั่นแซนด์วิชชิ้นหนึ่งเข้าปากไป เขาค่อยๆ เคี้ยว ไม่พูดไม่ได้เลยว่าอาหารของเธอรสชาติแย่ มาก ฝีมือของคุณใช้ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะส่ง อาหารแบบเดียวกันนี้ให้ผู้ช่วยของคุณได้ลิ้มรส เหมือนกัน พวกเขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ ครับ”

“What?”

แสดงว่าต่อไปอาหารที่เธอทำจะถูกส่งไปให้ พวกLisaกินแบบนี้ทุกมื้ออย่างนั้นเหรอ?

เชี่ย!

ไอ้ชั่ว!

“นี่คุณ!!” เธอกัดฟันแน่น แต่ก็พูดอะไรไม่ออก!
ท่านเขียวพูดขึ้น “คุณสามารถค่อยๆ แสดงฝีมือ การประกอบอาหารของคุณออกมาอย่างช้าๆ ผม สามารถอยู่กับคุณได้ตลอด แล้วก็เราก็ดูแลผู้ช่วย ของคุณไปในตัวเลย”

เชีย!!!

แอนน่ากินอาหารอย่างหงุดหงิด! ทุกๆ คำที่เคี้ยว เธอก็ใช้แรงเป็นอย่างมาก

ท่านเซียวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา มองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ ทางนู้นกำลังก้มหน้าก้มตากินอาหาร อาหารตะวันตก ของเธอทำออกมาค่อนข้างดี ดูแล้วค่อนข้างไปได้ สวยเลย แต่…….

ไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่มองไปยังหัวเธอหัวใจของเขาก็ จะกระตุกขึ้นมาทีหนึ่ง

ความรู้สึกนั้นมันค่อนข้างแปลกจนทำให้รู้สึกไม่

สบายเลย

ในตอนนั้น เสียงมือถือของหลงเซียวก็ดังขึ้น เสียง เรียกเข้าที่เรียบง่ายนี้ไม่รู้ว่าเขาเลิกฮิตไปตั้งแต่ปี ไหนแล้ว แต่เขาก็ยังคงใช้มันอยู่ ผมกำลังยุ่งอยู่ครับ …ไม่กลับครับ…..พรุ่งนี้ค่อย ว่ากันครับ……. ครับ”

เพียงไม่กี่ค่าเขาก็วางสายจากคนที่โทรมาแล้ว มัน เรียบง่ายจนไม่รู้ว่าจะเรียบง่ายยังไงแล้ว

แอนน่าขำาออกมา “ถ้าฉันทายไม่ผิดนะ คงจะเป็นผู้ หญิงที่ทานข้าวกับคุณที่ร้านอาหารวันนั้นแน่เลย”

ท่านเขียวตอบ “คุณทายถูกแล้วครับ”

“อ๋อ งั้นเธอก็เป็นคู่หมั้นของคุณสินะ ขอโทษนะคะ บทสนทนาของพวกคุณในคืนนั้นฉันบังเอิญไปได้ยิน เข้าหน่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

การแสดงออกนั้นให้มันนิ่งลงกว่านี้หน่อยได้ไหม?

“สิ่งที่คุณทำกับคู่หมั้นของคุณมันดูไม่เกินไปหน่อย เหรอคะ?”

“นี่ไม่ใช่คําถามที่หมอคนหนึ่งควรถามนะครับ
ฮิฮิ! ท่านเขียวกิน “มื้อเย็น” เสร็จแล้ว ตอนที่เดินออก จากโต๊ะอาหารเขายังพูดเสริมขึ้นมาอีกว่า “ห้องของ คุณคุณก็ไปจัดการเองนะครับ”

มันจะไปเป็นเรื่องใหญ่อะไรกัน?

“อีกอย่าง ในเมื่อคุณชอบทานอาหารตะวันตก แสดงว่าคุณก็ต้องชอบล้างเครื่องครัวแบบตะวันตก เหมือนกัน”

แอนน่าถลึงตาใส่เขา “.….…….!!

บ้าเอ๊ย! เธอมัวแต่คิดว่าอาหารตะวันตกมันทำง่าย แต่เครื่องครัวของตะวันตกนั้นดูแลยากมาก อีกอย่าง สองคนรวมกันก็จานสิบใบไหนยังจะมีร้อมกับมีดอีก และอื่นๆ

แอนน่าแทบสติแตก!

พอล้างเครื่องครัวเสร็จ ก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว แอนนายกกระเป๋าสัมภาระเดินขึ้นบันไดไป ตอนเดิน ผ่านชั้นสองเธอเห็นไฟในห้องของชายหนุ่มยัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ