ตอนที่161 ไม่ชอบคนปากแข็ง

ความรู้สึกแรกคือตกใจตามมาด้วยความผิดหวัง

จี้ตงหมิงเป็นผู้ช่วยของหลงเชียว หลงเซียวให้เขา เดินทางมายังเคนยา แน่นอนว่าคงมีข้อมูลบางอย่าง แน่นอน

หรือว่าหลงเซียวจะรู้ความเคลื่อนไหวของเธอแล้ว?

ไม่น่าเป็นไปได้ ตระกูลหลงคงไม่ปล่อยให้ลูกชาย ของตนหาเบาะแสเจอภายในสองสามวันหรอก?

ฉู่ลั่วหานถอยหลังและปิดประตูอย่างแน่นหนาหลัง ของเธอพิงไปที่ประตู เธอยังคงได้ยินเสียงหัวใจที่ เต้นแรงของตัวเองได้อย่างชัดเจน

เธอจะให้คนอื่นรู้ความเคลื่อนไหวของตนไม่ได้เด็ด ขาด!

โชคดีที่การเดินทางมาครั้งนี้เธอไม่ได้ทำตัวเป็นที่โดดเด่น ปกติแล้วก็ไม่ได้คุ้นเลยกับเจ้าหน้าที่คน อื่นๆเท่าไรนัก ไม่มีใครจําเธอได้

อีกทั้งฐานะของเธอในตอนนี้ไม่ใช่แพทย์ แต่เป็น ญาติของถังจิ้นเหยียน

แม้ว่าฐานะนี้เธอจะไม่ชื่นชอบมันเท่าไหร่นัก แต่ก็ ยังดีกว่าถูกเปิดเผยตัวตน

เธอยืนอยู่ที่หน้าต่าง ขาทั้งสองก้าวเดินไปข้างหน้า สายตามองดูถังจิ้นเหยียนที่ขึ้นรถไป

อากาศข้างนอกร้อนมาก แอร่ในรถคงช่วยบรรเทา ความร้อนขึ้นมาได้บ้าง

ภูมิประเทศที่นี่ค่อนข้างซับซ้อน สภาพแวดล้อม เลวร้าย แม้ว่าจะมีไฟฟ้าแต่ทุกวันก็มีจำนวนจำกัด อุปกรณ์ต่างๆที่เรียบง่ายมาก ไม่ต้องพูดถึงเครื่อง ปรับอากาศขนาดพัดลมยังเพิ่งจะติดตั้งหลังจาก พวกเขามาเท่านั้น

รถของ ตงหมิงจอดอยู่ที่นั่นเป็นเวลากว่าห้าชั่วโมง โดยไม่ได้ขยับไปไหน เธอมองเห็นจี้ตงหมิงออกมา ครั้งหนึ่ง จากนั้นกลับเข้าไปในเวลาไม่กี่นาที

เด็กๆในพื้นที่ล้วนพากันตื่นเต้นกับรถที่จอดอยู่ พวกเขาล้อมรถเอาไว้แล้วลูบๆคลําๆด้วยความ ประหลาดใจ อีกทั้งใช้ภาษาท้องถิ่นพูดคุยกันอย่าง สนุกสนาน

เมื่อจี้ตงหมิงลืมตาขึ้นเขาก็ตกใจมาก พระเจ้า! หัว คําๆนอกรถมากมายไปหมด…….นี่มันอะไรกัน?

คนสีผิวนั้นเขาเองก็เคยพบเห็นมาก่อน แต่เด็กตัว เล็กๆผอมโซเช่นนี้ เขาได้มองเห็นในระยะประชิด แบบนี้ก็ตกใจมากจริงๆ

เมื่อเด็กๆมองเห็นคุณลุงแปลกประหลาดที่อยู่ในรถ ก็พากันถอยห่างอย่างระมัดระวังตัว

เมื่อจี้ตงหมิงลดกระจกลง ไอร้อนจากภายนอกไหล วนเข้ามา อากาศเย็นจากภายในไหลออกไป เด็กๆ ท่าทีดีอกดีใจและกรูกันแย่งสูดอากาศเย็นนั้น

สีหน้าของ ตงหมิงเปลี่ยนไปทันที

ฉู่ลั่วหานที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างเห็นภาพนั้นเข้าก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

คาดไม่ถึงว่าผู้ชายเพียบพร้อมในทุกด้านอย่างงี้ตั้ง หมิงจะแสดงสีหน้าแบบนี้ออกมา

ต่อจากนั้นจี้ตงหมิงก็ปีนขึ้นไปยังยอดเขาที่อยู่ด้าน หน้า และโทรศัพท์ไปรายงานสถานการณ์ที่นี่ต่อ หลงเชียว

ภายในห้องพักผู้ป่วยที่เมืองหลวง อากาศถูกปรับ ให้พอดีกับร่างกาย ในมือของหลงเซียวถือถ้วยชา อันอบอุ่นอยู่ เขาไม่สามารถเข้าใจถึงความรู้สึกนั้น ได้

สิ่งเดียวที่เข้ากันได้ดีคือความกังวลใจที่ยังไม่สงบ

ลง

เวลาบ่ายแล้ว เด็กๆพากันกลับบ้านกินข้าว ส่วนจี้ตุง หมิงดื่มน้ำประทังความหิวแต่ไม่เป็นผล ท้องเขาส่ง เสียงร้องออกมาดังมาก แต่ก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่ เขาไม่คาดคิดว่าจะเจอกับสภาพแวดล้อมแบบนี้จึง ไม่ได้จัดเตรียมอาหารมาเลยสักชิ้นเดียว

เมื่อเปิดประตูรถออก จี้ตงหมิงมองไปทั่วสี่ทิศเพื่อหาร้านค้า ที่แห่งนี้มีบ้านหลังเล็กหลังน้อยมากมาย ไปหมด แต่ไม่มีร้านค้าแม้แต่ร้านเดียว !

ให้ตายสิ!

เมื่อครูมีลมโชยมาอ่อนๆ เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นของ อาหารแสนหอม

จี้ยงหมิงเอามือลูกไปที่ท้องของเขา การที่จะไปขอ อาหารกินนั้นมันน่าอับอายเกินไปเสียหน่อย แต่จะ ปล่อยให้หิวจนตาลายแบบนี้ก็ไม่ได้จริงไหม? ใคร จะไปรู้ว่าถังจิ้นเหยียนจะกลับมาตอนไหนกัน?

ยังไงซะที่นี่ก็ไม่มีใครรู้จักเขาอยู่แล้ว จี้ตงหมิงหอบ หน้าอันแสนหนาของเขาเดินไป ถ้าขอไม่ได้ก็ใช้เงิน ชื้อเอาสิ

จี้ตงหมิงที่น่าสงสารเดินไปเคาะประตูบ้าน แต่สิ่ง ที่ตามมาคือเขาใช้ภาษาจีน ภาษาอังกฤษ ภาษา ฝรั่งเศสอย่างคล่องแคล่ว แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่ เข้าใจเสียอย่างนั้น

สุดท้ายเขาตัดสินใจหยิบเงินหยวนออกมาจาก กระเป๋า ปรากฏว่าถูกครอบครัวนั้นขับไล่ออกมาทันใด

จี้กงหมิงหดหู่ใจจริงๆ บนโลกใบนี้ยังมีคนไม่รู้จัก เงินหยวนอยู่อีกเหรอเนี่ย!

แม่งเอ้ย!

ฉู่ลั่วหานเมื่อเห็นจี้ตงหมิงเดินไปเคาะประตูของ ชาวบ้านนั้นก็เดาได้ทันทีว่าเขาคงหิวแล้ว เธอจึง หยิบเอาอาหารและน้ำออกมาวางไว้บนหลังคารถ

จี้ตงหมิงเดินกลับมาที่รถอย่างหงอยเหงา เมื่อเงย หน้าขึ้นเขาก็ดีใจราวกับมีนางฟ้าตกจากสวรรค์

แปลกมาก!น่าอัศจรรย์จริงๆ! ใครกันนะที่เอา อาหารมาให้เขา?

เมื่อมองออกไปรอบๆไม่พบผู้ใด จี้ตงหมิงรู้สึก ประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อหยิบมันขึ้นมาดู สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป คนที่นี่กินของแบบนี้กันงั้น เหรอ?

บ้าไปแล้ว ที่เมืองหลวงของแบบนี้แม้แต่สัตว์เลี้ยง ยังไม่กินเลย
สัตว์เลี้ยงไม่กินเพราะพวกมันไม่ขาดแคลนอาหาร แต่ ดงหมิง…..องการอาหาร เขาจึงกินมันลงไป

คําแรก “อืม รสชาติใช้ได้

เมื่อเห็นสีหน้าของ ตงหมิงเปลี่ยนไปเช่นนั้น ฉู่ฮั่ วหานก็อดหัวเราะไม่ได้

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะมาพบกับจี้ตงหมิงเข้าที่ แอฟริกาอันกว้างใหญ่นี้

หรืออาจพูดได้ว่าเธอคิดไม่ถึงเลยว่าหลงเชียวจะ ทําการค้นหาเธออย่างจริงจังแบบนี้

เวลายามค่ำคืนได้มาถึง ผ่านไปเกือบหนึ่งวันแล้ว ตงหมิงมองเห็นแสงไฟสลัวๆพร้อมกับเสียงฝีเท้าของ

คนและเสียงพูดคุยกันใกล้เข้ามา

พระเจ้า!ภาษาจีน!ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงคนพูด ภาษาจีนแล้ว!

จี้ตงหมิงดีใจมาก
เขากระโดดลงจากรถและรีบเดินหน้าออกไป มอง เห็นทมแพทย์ช่วยเหลือกลับมา นําโดย งงั้นเหยียน และแพทย์หญิงข้างๆอีกคนหนึ่งคล้ายกับคุยอะไร กันอยู่ท่าทางสนุกสนานไม่น้อย

“รองคณบดี ง”

จี้ตงหมิงยืนอยู่ด้านหน้าของทีมแพทย์แล้วเอ่ย ทักทายถังจิ้นเหยียน

บุคคลที่เขาเอ่ยทักทายด้วยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความ ประหลาดใจเล็กน้อยแต่ไม่มีตื่นตระหนก “คุณจี้ มา อยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ?”

จี้ยงหมิงไม่ได้ปิดบังความจริงเขาตอบไปว่า “ผม มาหาคุณ

ในห้องของถังจิ้นเหยียน

ในห้องมีเพียงโต๊ะ เตียง เก้าอี้อย่างละหนึ่งตัว มัน ไม่เรียบง่ายไปหน่อยหรือ?

จี้ตงหมิงไม่ได้ตั้งใจจะนั่งลง เขาเอ่ยออกมาอย่าง เปิดเผยว่า “รองคณบดีถัง ผมคิดว่าคุณรู้ดีเกี่ยวกับเรื่องคุณหญิงของพวกเรา ได้โปรดบอกผมมาเถอะ

ครับ”

อืม?

เช่นนี้แสดงว่าเขายังไม่เจอฉี่ลั่วหาน? งั้นก็ดี

ถังจิ้นเหยียนรินน้ำให้เขาแก้วหนึ่งแล้วส่งให้ ผม ไม่รู้ว่าอะไรเกี่ยวกับเธอเลย ทําไมเหรอครับ?หลังที่ ผมจากมาเธอหายตัวไป?”

จี้ยงหมิงวางแก้วน้ำลงแล้วหัวเราะ “รองคณบดีถัง เราอย่ามัวปกปิดกันอยู่เลยครับ คุณทำแบบนี้เพื่อ อะไรกัน? คุณหญิงฉู่เป็นภรรยาของเจ้านายพวกเรา แน่นอนว่าเจ้านายต้องส่งกำลังคนออกตามหาเธอ อย่างแน่นอน! ผมแนะนำให้คุณตรงไปตรงมากกว่านี้ หน่อยนะ”

ถังจิ้นเหยียนไม่ได้มีท่าทีรีบร้อนอะไร เขานั่งลงบน ขอบเตียงแล้วยื่นเก้าอี้ให้จี้ตงหมิง “คุณจี้ครับ ผมไม่ รู้จริงๆว่าเธออยู่ที่ไหน การที่ผมเดินทางมาที่นี่เพราะ ต้องการตัดขาดจากโลกภายนอก คุณเองก็น่าจะรู้
จี้ยงหมิง ขมวดรองคณบดี คุณต้องการ อะไรกันแน่? เงินทอง งของ ขอแค่บอกที่อยู่ ของคุณหญิงมา รับรองว่าคุณหลงจะให้ทุกสิ่งแก่ คุณแน่นอน”

ถังจิ้นเหยียนยักไหล่แล้วหัวเราะว่า แหม สิ่งที่คุณ พูดมามันก็น่าสนใจอยู่หรอกนะ เพียงแต่ต้องขอโทษ ด้วยที่ผมไม่รู้จริงๆ เกรงว่าสิ่งเหล่านั้นคงไม่เหมาะ สําหรับผม”

จี้ตงหมิงรู้ดีว่าถังจิ้นเหยียนไม่ใช่คนที่จะต่อกรได้ ง่ายๆ หากพูดดีๆด้วยแล้วไม่เป็นผล คงต้องใช้กำลัง

แต่หลังจากซัดไปหลายหมัดจนจิ้นเหยียนเลือด กําเดาไหล เขาเองก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา

หรือเขาจะไม่รู้จริงๆ?

ตามผมมา!”

ท้องฟ้ามืดสนิทเป็นสีดำา มีแสงส่องจากดวงจันทร์ และดวงดาวเพียงเล็กน้อย ฉู่ลั่วหานมองตามหลัง ชายทั้งสองคนไป จี้ตงหมิงลากถังจิ้นเหยียนเดินขึ้นไปที่ยอดเขา เมื่อมีสัญญาณเขาจึงได้หยิบมือถือ

โทรหาหลงเชียว

ฉู่ลั่วหานยืนนิ้วมือเรียวงามจิกไปยังหน้าต่าง ตงห มิงต้องการทําอะไรกันแน่?!

เธออยากผลักประตูออกไป แต่หาดถูกเขาพบเข้า ทุกอย่างที่ทํามาก็ไร้ประโยชน์

ฉู่ลั่วหามอดทนรอดูอย่างไม่สงบสุข มีอเธอ แน่น คิ้วขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากกัดแน่น รอดูปฏิกิริยา ของทั้งสองคน

เมื่อฝ่ายตรงข้ามรับสาย ถังจิ้นเหยียนก็รีบคว้ามือ ถือมาตะโกนใส่เขาว่า “หลงเซียว ถ้าฉู่ลั่วหานเป็น อะไรขึ้นมา ผมจะกลับไปฆ่าคุณด้วยมือของผมเอง!”

เขาพยายามปกปิดความจริงที่ว่าฉู่ลั่วหานอยู่กับ เขา เพื่อปรับเปลี่ยนความคิดของหลงเขียว

หลงเซียวหรี่ตาลงแล้วพูดว่า “ถังจิ้นเหยียน คุณ ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ!”
“เหอะๆหลงเชียว เมียตัวเองหนีออกจากบ้าน แต่ คุณกลับมาตามหา ผม คุณกําลังดูถูกผมหรือดูถูก เธอกันแน่?”

แม่งเอ้ย!

หลงเขียวอยากยิงปืนใส่หัวเขาจริงๆ !

“ถังจิ้นเหยียน ผมว่าคุณคงเริ่มเบื่อกับการมีชีวิต แล้วละนะ การที่คุณลักพาตัวคนของผมไป คุณรู้ ไหมว่าจุดจบคงไม่สวย

เมื่อเขาพูดจบจี้ตงหมิงก็รับโทรศัพท์ไป

“อาหมิง ผมไม่ค่อยชอบคนปากแข็งเท่าไหร่นัก เพียงประโยคเดียว จี้ตงหมิงก็รู้ดีว่าควรทำอย่างไร

“เจ้านายวางใจได้ครับ”

เมื่อวางสายไป จี้ตงหมิงก็พูดกับเขาว่า “รองคณบดี ถัง มองดูแล้วคุณคงไม่ชอบใช้ปากแต่ชอบใช้กำลัง มากกว่าสินะ”
ถังจิ้นเหยียนได้แต่ยิ้มอย่างหมดอารมณ์ มือเรียว ยาวของเขาเช็ดไปที่เลือดตรงริมฝีปาก “คุณครับ นี่เป็นวิธีการจัดการปัญหาของพวกคุณงั้นเหรอ?”

จี้ตงหมิงพูดว่า “มีอะไรไหม?”

คนที่ใกล้ชิดกับหลงเซียว นอกจากจะช่วยเขา จัดการด้านงานแล้ว ยังได้รับการฝึกอบรมศิลปะการ ต่อสู้มาอย่างดี จี้ตงหมิงเองก็จบเทควันโดสายดำมา

ถังจิ้นเหยียนถูกเขาต่อยเสียจนน่วม ภาพที่ทั้งสอง คนลงไม้ลงมือกันนั้นกลายเป็นหนังที่ไร้ซึ่งเสียงมี เพียงเงา

ฉู่ลั่วหานเห็นดังนั้นก็ร้อนรนใจ! แต่เธอจะออกไปไม่ ได้!ทำได้เพียงรอต่อไปเท่านั้น!

หลงเซียว คนป่าเถื่อน! พวกชอบใช้กำลัง!

ทั้งหมดนี้ก็เพราะเธอไม่ใช่หรือ?
จิตใจ สับสนและอารมณ์ที่ซับซ้อน ฉู่หาน ต

ฟันผลักประตูออกไป

ผลจากการถูกจี้ตงหมิงต่อยนั้นไม่บอกก็รู้ดี ถัง จิ้นเหยียนใบหน้าบวม อีกทั้งชุดสีขาวเลอะเทอะ เปรอะเปื้อน ก่อนที่จะมีแพทย์คนอื่นไปพบและเข้า ห้าม เขาก็ลงไปกองที่พื้นเสียแล้ว

จี้ตงหมิงยังไม่สะใจ “รองคณบดีถัง เธออยู่ที่ไหน? บอกมา !

ถังจิ้นเหยียนใช้หลังมือเช็ดเลือด “ผมไม่รู้จึงไม่ สามารถบอกคุณได้”

“ยังปากแข็งอยู่อีกนะ!”

ในขณะที่ ตงหมิงกำลังจะลงมืออีกครั้ง ทีมแพทย์ ที่เหลือก็เข้ามากันเขาเอาไว้ “หยุดนะ! คุณคิดว่า ทําร้ายร่างกายคนที่นี่ไม่ผิดกฎหมายหรือไง ไปซะ!”

“รีบไปซะ!”

ถังจิ้นเหยียนมีชื่อเสียงและได้รับความเคารพเป็นอย่างสูงในโรงพยาบาล บรรดาพยาบาลสาวต่างพา กันเข้ามาปกป้องเขา

เมื่อ ตงหมิงเห็นว่าไม่มีอะไรดีขึ้น จึงได้สะบัดคอ เสื้อของเอาทิ้งแล้วพูดว่า “ไม่พูดไม่เป็นไร ผมจะรอ อยู่ที่นี่!”

ถังจิ้นเหยียนถูกพยุงขึ้นมา รอยฟกช้ำบนใบหน้า ช่างสะดุดตาจริงๆ เขาหัวเราะและพูดว่า ” นึกไม่ถึง นะว่าหลงเซียวจะทำเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้ ไร้เหตุ ผลจริงๆ!”

จี้ยงหมิงหัวเราะเช่นกัน “ผิดแล้วละคุณ ไม่ใช่เจ้า นายเราที่เป็นแบบนี้ แต่ผู้ชายทุกคนเมื่อเห็นผู้หญิง ที่รักดั่งดวงใจเป็นแบบนี้ ล้วนทําเช่นนี้”

ถังจิ้นเหยียนกำหมัด เมื่อครู่เขาไม่ได้โต้ตอบแม้แต่ ครั้งเดียว คิดว่าหากเขายอมให้จี้ตงหมิงจะจากไป แต่โดยดี นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้

เช่นนั้นเขาคงไม่จําเป็นต้องทน

เขากันทีมแพทย์ที่เข้ามาช่วยออกไปแล้วฉีกชุด ขาวยาวออกอย่างสง่า มือทั้งสองข้างปัดเบาๆแล้วพูดว่า “สาเหตุเกินจากหญิงที่รัก ผมเองก็ไม่จําเป็น ต้องทนอีกต่อไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ