ตอนที่ 159 เผ่นไปแอฟริกา ท่านเซียวโมโหจนถึง

ขีดสุด

“ลั่วลั่ว! ทำฉันตกใจหมดเลย! ได้ยินพวกเขาพูดว่า เธอโดนจับเข้าคุกไปแล้ว ฉันแทบจะตกใจตาย เธอ เป็นยังไงบ้าง…หน้าเป็นอะไรไปน่ะ? ! ทําไมเธอถึง ได้ผอมลงแบบนี้!

ยังไม่ทันฟังความเป็นห่วงที่ลั่วลั่วราวกับปืนกลของ เธอจบ ฉู่ลั่วหานกดไหล่ของเธอเอาไว้ ล้วงเอากล่อง ผ้าออกมาจากข้างในกระเป๋ายัดใส่เข้าไปในมือของ ชวงซวง “สิ่งนี้ รอหลังจากที่หลงเซียวออกจากโรง พยาบาล เธอหาโอกาสมอบให้เขากับมือนะ”

ลู่ชวงซวงตกตะลึงไปชั่วขณะ มองพิจารณากล่อง ผ้าสี่เหลี่ยมจัตุรัสใบนี้ “ข้างในนี้คืออะไร? แล้วก็ ทำไมให้ฉันมอบให้เขา? ให้ฉันพูดอะไรกับเขาล่ะ?”

อย่าพูดถึงเอาของให้เลย ลู่ซวงซวงมองเห็นหลง เซียวต่างก็แผ่นหลังเย็นวูบไปหมด ออร่าของเจ้า หนุ่มนั่นช่างแข็งแกร่งช่างเยือกเย็นช่างอาจหาญจริงๆ หัวใจของเธอไม่ค่อยจะดี

“เธอก็บอกว่าเป็นของที่ฉันให้กับเขา เขาเห็น เข้าใจแล้ว”

ลู่ช่วงซวงเอียงศีรษะมองฉู่ลั่วหานขึ้นๆลงๆ แอบ รู้สึกว่าที่ไหนไม่ปกติ “ลั่วลั่ว เธอเป็นอะไรไปกันแน่? ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอดูเหมือนมีความในใจไม่ได้ บอก

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร เพียงแต่ช่วงนี้ฉันจะเข้าร่วมทีม กู้ภัยทางการแพทย์ ต้องจากประเทศจีนไปสักระยะ เธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ เจอผู้ชายที่ชอบก็อย่า เล่นๆอีก เอาตัวเองแต่งออกไป แต่ว่าจะต้องเป็นแบบ ที่ซื่อสัตย์จริงใจต่อเธอถึงจะได้ ไม่เช่นนั้นจะส่งตัว เองออกไปตามใจชอบไม่ได้นะ”

“ให้ตายเถอะ! อย่าพูดเหมือนแม่ฉันสิ แล้วเธอจะ กลับมาเมื่อไหร่? ถึงแอฟริกาก็ต้องรักษาการติดต่อ กับฉันนะ โพสต์รูปลงโซเชียลเยอะๆล่ะ”

“ได้!”

เธอตอบกลับอย่างตรงไปตรงมามาก แต่ว่าสถานที่แบบนั้น จะมีอินเตอร์เน็ตรีเปล่าก็ยังไม่รู้ จะให้ โพสต์อะไรล่ะ?

ลู่ซวงซวงคือเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวของเธอในเมือง หลวง คนอื่นๆนั้น…ฉู่ลั่วหานไม่อยากทำให้รู้กันไปจน หมด แล้วก็ไม่อยากติดต่อกับใครใดๆอีก

คุณจู๋ เชิญเถอะครับ

บอดี้การ์ดร่างสูงในชุดเครื่องแบบสีดำเปิดประตู รถ ฉู่ลั่วหานหันกลับไปมองโรงพยาบาลครู่หนึ่ง ลมหายใจติดอยู่ที่หน้าอกทำยังไงก็หายใจเข้าได้ ไม่เต็มปอด สีหน้าซีดเผือดไร้สีสัน ใช้พลังที่มีอยู่ ทั้งหมดถึงทำให้ตัวเองเอาไว้ได้

รถวิ่งห่างจากโรงพยาบาล ฉู่ลั่วหานนั่งอยู่บนเบาะ ทางด้านหลังน้ำตาก็ไม่ได้หยุดไหลอีก

หลังจากนั้นสองวัน เคนยา

แผ่นดินที่อยู่ในแถบเส้นศูนย์สูตร แสงอาทิตย์แผด เผาโดยตรง หลังจากที่ลงจากเครื่องบิน ฉู่ลั่วนานรู้สึกได้ถึงความร้อนระอุ ความร้อนระดับสูง แบบนี้ เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ไม่กล้าแหงนมองท้องฟ้าเลยแม้แต่น้อย ผิวหนัง นอกร่มผ้าใดๆต่างก็มีโอกาสถูกรังสีอัลตราไวโอเล็ต แผดเผาได้ภายในชั่วพริบตา ความแสบร้อนที่ที่ม แทงผิวหนัง เรียกให้ใจของคนแทบจะเป็นบ้าตาม

“ที่นี่…ในตํานานเล่าว่ากับโซมาเลีย มีโอกาสที่จะมี การดวลปืนกันได้ตลอดเวลา ทุกวินาทีต่างก็ใช้ชีวิต อยู่บนความเป็นความตาย… หัวเราะทั้งนํ้าตา ก็คือที่นี่ ดีจริงๆ” เธอ

ถังจิ้นเหยียนนําผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่คลุมไปบน ร่างกายของเธอ “มนุษยศาสตร์แย่ไปหน่อย แต่ ทิวทัศน์ธรรมชาติจะยอดเยี่ยมมาก” เขายิ้มขึ้นมา เล็กน้อย

ฉู่ลั่วหานก็ยิ้มตามเช่นเดียว ตอนที่โรงพยาบาลจัด มาที่นี่ก็ไม่เคยคิดว่าจะปล่อยคนไป มีโอกาสตายที่นี่ ได้ตลอดเวลา?
หลังจากที่ลงจากเครื่องบิน ทั้งสองคนโดยสารรถ สใช้เวลาสี่ห้าชั่วโมงถึงจะถึงที่หมายสุดท้ายใน ที่สุด สามด้านล้อมด้วยภูเขา ด้านนึงเป็นเขตปศุสัตว์ ที่โล่งกว้าง ประชากรเบาบาง ดูแล้วค่อนข้างเหมือน ฉากในหนังคาวบอยตะวันตก

ลงจากรถ สภาพสองแง่สองง่ามระหว่างฉากที่ รกร้างกับอุณหภูมิที่ร้อนระอุ ฉู่ลั่วหานค่อนข้างมีน จริงๆ

ถังจิ้นเหยียนวางกระเป๋าเดินทางลง “ด้านหน้าก็คือ สถานที่ที่ทีมแพทย์พักอาศัย ผมได้เตรียมห้องเดี่ยว ไว้ให้กับคุณล่วงหน้าแล้ว

เดินตามถังจิ้นเหยียนไปด้านหน้า ด้านหน้ามีหญิง ท้องถิ่นที่สวมเครื่องแต่งกายสีสันสดใสอยู่สองสาม คน บอกว่าคือเครื่องแต่งกาย ที่จริงแล้วดูเหมือนผ้า ผืนใหญ่ห่อคลุมร่างกายเอาไว้เสียมากกว่า เผยให้ เห็นผิวที่เข้มและมันวาว มองแวบแรกแทบจะแยกไม่ ออกหรอกว่าใครคือใคร

ฉู่ลั่วหานดึงผ้าพันคอชีฟองสีขาวผืนหนึ่งออกมา จากในกระเป๋า คลุมศีรษะและครึ่งค่อนใบหน้าเอาไว้
“ตอนนี้ยังไม่ต้องให้ใครรู้สถานะของฉันจะดีกว่า” เธอหัวเราะขึ้นอย่างปิดบังเรื่องที่จะทําให้คนอื่น หัวเราะเยาะตัวเอง ม้วนผ้าพันคอเล็กน้อย มองไม่ เห็นความรู้สึกบนใบหน้า

ถังจิ้นเหยียนถือโอกาสประคองกระเป๋าเดิน ทางแล้วมองสังเกตเธอ จากนั้นก็พยักหน้าอย่าง พิจารณาและมั่นใจแล้วก็ไม่ปาน “ไม่เลว ค่อนข้างมี กลิ่นอายของต่างบ้านต่างเมือง”

ประเทศจีน เมืองหลวง

บอสครับ ติดต่อคุณหญิงไม่ได้จริงๆ เธอไม่ได้ หาซิมใหม่ อีกทั้ง ยืนยันจากโรงพยาบาลทางนั้น คุณหญิงไม่ได้อยู่ในรายชื่อทีมแพทย์ที่ติดตามครับ

หลงเซียวขมวดคิ้วขึ้น มองดูหน้าจอโทรศัพท์มือ ถือด้วยสีหน้าที่จริงจัง ก่อนที่เธอจะไปไม่ได้สวมใส นาฬิกาเรือนนั้นเอาไว้

ค้นหาเที่ยวบิน! จําเป็นจะต้องหาเธอให้เจอ!” หลง เซียวเลิกผ้าห่มขึ้นฝืนจะลงจากเตียง
จี้ต หมิงพอเห็นอารมณ์ของท่านประธานได้รับ แรงกระตุ้นที่มากเกินไป สองมือก็กดไหล่ของเขา เอาไว้เอ่ยเดือนขึ้นอย่างหนักแน่นจริงจัง “ท่าน ประธาน สถานการณ์ร่างกายของคุณในตอนนี้ยังไม่ เสถียร จะต้องพักรักษาแผลให้ดีก่อน ไม่เช่นนั้นจะมี เรี่ยวแรงไปหาคุณหญิงได้ยังไงกัน? คุณวางใจครับ ผมจะต้องพยายามอย่างสุดความสามารถค้นหาที่ อยู่ของคุณหญิงให้ได้

หลงเชียวกำหมัดแน่น “ปิ๊ง”ทุบลงบนขอบเตียง “บ้า จริง! ผมควรจะเดาออกว่าเธอจะทําเช่นนี้!”

เพียงแต่ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนเป็นกล้าขนาดนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่กัน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าหลอกเขา! เขาจะต้อง จ็บกลับมาสอบถามให้ชัดเจนให้ได้!

จี้ตงหมิงเช็คเที่ยวบิน แต่กลับพบว่าไม่ปรากฏชื่อ ของฉู่ลั่วหานอย่างประหลาด

เขาหาไม่พบแน่นอน ในขณะที่ฉู่ลั่วหานขึ้นเครื่อง หลงถึงก็สั่งให้คนลบบันทึกการเดินทางของเธอไป ตั้งนานแล้ว

จี้ตงหมิงนำข่าวบอกกับหลงเซียว “ท่านประธานดังนั้นคุณหญิงน่าจะยังอยู่ในประเทศ ไม่มีการขึ้น เครื่องบิน ดังนั้นสามารถพิสูจน์ได้ว่าเธอยังไม่ได้ไป ไหนไกล บางทีคุณหญิงเพียงแค่อยากจะสงบสติ อารมณ์สักสองสามวันกระมัง ถึงอย่างไรเรื่องที่เกิด ขึ้นหลายวันมานี้ก็มากมายจริงๆ

ดวงตาที่ล้ำลึกแหลมคมของหลงเซียวกวาดไปทาง จี้ตงหมิงราวกับปลายดาบแหลมก็ไม่ปาน ริมฝีปาก บางเยือกเย็นภายใต้ความโกรธและร้อนใจ บีบถาม เอาคำตอบทีละคำทีละประโยคว่า “เรื่องอะไร? ช่วง นี้เกิดอะไรขึ้น?”

จี้ตงหมิงก้มศีรษะลงต่ำ คางแทบจะลากลงต่ำไป บนท้อง ไม่กล้าปริปากแม้แต่คำเดียว จบเห่แล้ว เมื่อ กี้ตื่นเต้นเกินไปหน่อย ควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่อยู่

บ้าจริง !

“พูด!” น้ำเสียงของหลงเซียวบีบบังคับจนทำให้คน หวาดกลัว มือข้างเดียวคว้าคอเสื้อของจี้ตงหมิงเอา ไว้ หากเขากล้าโกหกแม้แต่ประโยคเดียว หลงเซียว ทําลายเขาได้ตลอดเวลา !
จี้ตงหมิงก์ตฟันแน่น แผ่นหลัง มไปด้วยเหงื่อ ถ้า หาก… บอสได้รับแรงกระตุ้นมากจนเกินไปจนเกิด เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน…

“ผมให้คุณพูด! คุณมันฟังไม่เข้าใจหรือยังไง!

ถูกบีบบังคับโดยแรงกดดันของหลงเซียว กับกลัว เขาในตอนนี้จะได้รับแรงกระตุ้นมากจนเกินไปจน เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน จี้ตงหมิงได้แต่นำเรื่อง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้อธิบายออกไปจนหมด

ฟัง ตงหมิงบรรยายความไม่เป็นธรรมที่ล้วหานได้ รับจบ หัวใจของหลงเซียวบีบรัดจนเจ็บปวดอย่าง แรง!

บาดแผลที่ยังไม่สมานเข้าหากันหลังการผ่าตัด ราวกับถูกคนราดด้วยกรดซัลฟิวริก กัดกร่อนอวัยวะ ภายในจนแตกกระจาย

ดวงตาที่ดำสนิทของหลงเซียวราวกับลูกไฟขึ้นมา อย่างกะทันหัน เปลวไฟเผาไหม้อย่างรุนแรงจนไม่ อาจขัดขวาง สองมือคว้ กคอเสื้อของจี้ตงหมิงเอา

ไว้แน่น บีบบังคับถามต่อไปว่า “ยังมีอะไรอีก!”
เห็นว่าปิดบังต่อไปไม่ไหวแล้ว จัดงหมิงได้แต่ กัดฟัน ดัดใจ น่าเรื่องที่ไม่หรูเฟยแห้งบอกกับบอส ของตนเอง หลังจากพูดจบ จี้ตงหมิงแทบจะคุกเข่า ยอมรับความผิด คิดไม่ถึงว่า มือคู่นั้นที่จับตัวเองเอา ไว้กลับคลายออก

ชายหนุ่มที่หล่อเหลาอย่างหาใดเปรียบแต่กลับ เหี่ยวแห้งจนราวกับถูกสูบเลือดจนหมดนั่งลงบน เตียง หัวเราะอย่างประชดประชันหีหีสองสามที สายตาที่เยือกเย็นว่างเปล่า ใบหน้าที่เห็นเค้าโครง อย่างชัดเจน ค่อยๆสูญเสียอุณหภูมิอย่างช้าๆ ที่มา แทนก็คือความเลือดเย็นของใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก

แห้ง?

ลั่วหานทําร้าย?

ไอ้พวกสารเลว! ไอ้พวกโง่งม!

ลั่วหานของเขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้เป็นอันขาด!

จี้ตงหมิงนิ่งอึ้งไปหลายวินาที สังเกตการ

เปลี่ยนแปลงความรู้สึกบนใบหน้าของบอสอย่าง จริงจัง บอสคือปวดใจหรือว่าเป็นอะไรไปกันแน่? นี่ค็อปฏิกิริยาตอบสนองอะไรกัน?

“บอสครับ ถึงแม้ลูกจะไม่อยู่แล้ว แต่ยังดีที่ร่างกาย ของคุณโมไม่ได้มีอุปสรรคร้ายแรงอะไร เพียงแต่ เดือนนี้ต้องพักฟื้น ถึงอย่างไรแท้งก็ยังต้องอยู่ไฟ

“งั้นก็ให้เธอพักผ่อนให้ดีก็แล้วกัน!!

น้ำเสียงที่พูดไม่ใช่ความห่วงใยอย่างแน่นอน ไม่หรู เฟยตอนนี้เป็นยังไง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเลย แม้แต่น้อย บุญคุณในการช่วยชีวิตเขาได้ตอบแทน แล้ว สําหรับเด็ก…

ท่านเขียวเพียงแค่อยากหัวเราะออกมาอย่าง ประชดประชัน เด็กคนนึงที่ถูกพวกเธอใช้เป็นเครื่อง มือในการไต่เต้าเป็นคุณหญิงของตระกูลหลง ให้เขา

ไปใส่ใจ? ไปรักใคร่เอ็นดูอย่างจริงใจ?

เห็นว่าท่านเขียวนิสัยดีขนาดนั้นจริงๆ?!

ภายในห้องผู้ป่วย ความกดอากาศต่ำมาก บรรยากาศอึมครีมเป็นอย่างมาก ผู้ชายที่อยู่บน เตียงใบหน้าบึ้งตึง ดุจดังอสูร
“ติดต่อถังจิ้นเหยียน” นิ้วมือของหลงเซียวทานไป บนหน้าผากกุม ชื่อที่ทำให้เขาปวดหัวอย่างหาใค เปรียบนี้ บ้าจริง เขายังต้องพูดอีกกี่ครั้งกันแน่?

จี้กงหมิงพยักหน้า ลองกดเบอร์โทรออก ด้านใน แจ้งเตือนว่าไม่สามารถติดต่อได้

สายตาที่เยือกเย็นของท่านเขียวราวกับรังสีที่แฝ ออกไป “ลั่วหานหายตัวไป ถึงจิ้นเหยียนก็ติดต่อไม่ ได้ งั้นก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว”

หลงอุทานออกมาอย่างประชดประชัน ออกคําสั่ง ไปในทันทีว่า “เรียกคณบดีเฉินมาหาผม

จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ บอส!”

ใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึงสิบนาที คณบดีเฉินก็ถูกคน เชิญตรงมาจากห้องทำงานถึงยังห้องผู้ป่วยของ หลงเชียว จี้ตงหมิงเฝ้าอยู่ที่ด้านนอกประตู ใครก็ไม่ สามารถเข้าไปที่ด้านในได้

ภายในห้องผู้ป่วย ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงสีหน้าสงบ นึ่ง ถึงแม้จะผ่านโลกมาหลายสิบปีคณบดีเฉินก็ดูไม่ ออกว่านัยน์ตาของเขาซ่อนอะไรเอาไว้
เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างมาก “คุณหลง เรื่องอะไรกันแน่ครับ?”

หลงเขียวกลับไม่ร้อนใจ เผชิญหน้ากับคณบดีเฉิน คนที่รุนแกกว่าแบบนี้ เขาก็ยังคงมีการได้รับการ ปลูกฝังมาอย่างดีมาก คณบดีเฉินครับ ได้ข่าวว่า โรงพยาบาลของคุณส่งทีมแพทย์ชุดหนึ่งออกไป ต่างประเทศ?”

คณบดีเฉินเหงื่อตก โชคยังดี สุดท้ายตอนที่ออก เดินทางฉู่ลั่วหานไม่ได้อยู่ในนั้น ไม่เช่นนั้นเขาได้ ตายเป็นหมื่นครั้งแน่ๆ

“เป็นเรื่องจริงครับ…เมื่อวานช่วงเช้าออกเดินทาง”

มือที่เห็นท่อนกระดูกชัดเจนของหลงเซียวเคาะไป บนปกเอกสารครั้งแล้วครั้งเล่า

มือของหลงเซียวเคาะปกเอกสารครั้งแล้วครั้งเล่า “ไปที่ไหนหรอ? มีใครไปบ้าง? ผมหวังว่าคณบดีเฉิน จะบอกกับผมด้วยตนเองนะครับ”

ไม่ว่าคณบดีเฉินจะชำนาญโลกอีกสักแค่ไหน เผชิญหน้ากับหลงเชียวก็ยังคงหวาดกลัวอยู่ดี
“ทําไมครับ? คณบดีเป็นมีอะไรที่ไม่สะดวก?” ความ หมายนั้นก็คือ หากไม่สะดวกที่จะพูด ให้ผมช่วยคุณ เป็นไง?

คณบดีเฉินจะกล้าไม่ตรงไปตรงมาได้ที่ไหนกัน พิจารณาไตร่ตรองอยู่สักพัก พวกเขาไปที่เคนยา ครับ”