ตอนที่ 148 ทิ้งร่องรอยของตัวเองไว้บนร่างกาย ของเธอ

“คุณหมายความว่าไง?”

ฉู่ลั่วหานมองไปที่หลงเชียวด้วยความงงงวย สิ่งที่ เขาเพิ่งพูดเมื่อกี้นี้ไม่ชัดเจนพอ หรือเธอไม่ได้เข้าใจ อย่างชัดเจนเอง?

หลงเซียวพยักหน้า “ใช่ นี่คือบ้านของผมแล้วใน ตอนนี้ คุณสามารถถามเจ้าของหอดูได้ ตอนนี้ใคร เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้

ให้ตายเถอะ!

“โอเค เป็นบ้านของคุณ ฉันจะไปเอง” ฉู่ลั่วหานบอก ว่าจะออกไป แต่ก็ไม่สามารถออกไปได้ เพราะยังอยู่ ในอ้อมกอดของใครบางคนอยู่

หลงเซียวมองไปที่สีหน้าโกรธของผู้หญิงตัวเล็ก เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมอารมณ์ของฉู่ลั่วหานจึง เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ทั้งๆที่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอยังดีอยู่เลย ระหว่างพวกเขาผ่านอะไรมาด้วย กันมากมาย และเธอก็ยังไม่คิดว่าความรักของเขาที่

มีต่อเธอนั้นเป็นจริงหรือ?

“ฉู่ลั่วหาน มีก้อนหินอยู่ในหัวของคุณหรือ? ทำไม คุณถึงไม่เข้าใจอะไรเลย? “ เขาโกรธมากจริงๆ และ ก็ตื่นขึ้นมา แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดคุยกับเธออย่างไร แล้ว

เคยบังคับไปแล้ว เคยอ่อนโยนไปแล้ว เคยไร้ความ รู้สึกไปแล้ว และก็เคยโรแมนติกไปแล้ว

เขาไม่รู้จริงๆแล้วว่าจะทำอะไรได้อีก เขาจึงถาม เธอเลยว่า “คุณ คุณลองบอกผมมาว่า ผมควรทํา อย่างไรกับคุณ? ผมตกหลุมรักคุณ และไม่สามารถ ปล่อยคุณไปได้ แต่ตอนนี้คุณบอกผมว่าคุณจะหย่า กับผม และจะจากไป คุณจะให้ผมทำอย่างไร?”

นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉู่ลั่วหานเห็นหลงเชียวที่แข็งแกร่ง และบุกรุกชุดเกราะทั้งหมดของเขา วางหนามทั้ง ตัวของเขาลง และเปิดเผยตัวเองต่อหน้าเธออย่าง สมบูรณ์
ฉู่หานอดกลั้นน้ำตาไว้ เธอกลัวว่าจะอดไม่ได้ที่ บอกความจริงกับเขาไป “หลงเขียว งั้นคุณลองบอก ฉันที ว่าฉันควรทำอย่างไร? รอยแผลเป็นที่คุณทิ้ง ไว้ในใจฉันมันลึกเกินจะเยียวยา ฉันพยายามที่จะ ยอมรับคุณ แต่ฉันทำไม่ได้ เมื่อฉันคิดถึงคุณกับโม หรูเฟย……………….อยากจะฆ่าคุณให้ตายเลย!”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ฆ่าผมเถอะ ถ้าทำให้คุณคลาย ความเกลียดชังได้ ก็ฆ่าผมเกอะ

ผู้ชายคนนี้เขารู้ตัวว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่หรือ เปล่า?

หลงเชียวพูดต่อ “คุณอยากไปสนับสนุนที่แอฟริกา ผมจะไม่ห้ามคุณไว้ ผมจะรอจนคุณกลับมาอยู่ที่จีน ได้ไหม?

เขาโกรธจนไม่มีอารมณ์เสียแล้ว เขาจึงตัดสินใจ เกลี้ยกล่อมเธอ และอยู่กับเธอ เธอสร้างปัญหา และ เขาปล่อยให้เธอสร้างปัญหาต่อไป

ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่าเธอกำลังจะบ้า และพังทลายแล้ว!

หลงเชียว…ฉันไม่ได้รัก………..ท่ามันไร้ประโยชน์ เข้าใจไหม? ฉันไม่ได้รักคุณอีก ต่อไปแล้ว!”

คำพูดค่าหนึ่ง เหมือนเสียงฟ้าร้อง และทำให้ในห้อง

เงียบสนิทไปเลย

หลงเขียวตื่นเต้นมากกับคำพูดของเธอ เขาไม่ได้ พูดอะไรเป็นเวลานานเลย ทั้งสองก็ตกอยู่ในความ เงียบ และไม่มีใครทําลายความเงียบนี้เลย หนึ่งนาที นั้นยาวนานเหมือนกับหนึ่งศตวรรษ

ในที่สุด เมื่อหัวใจกำลังจะหยุดเต้น หลงเซียวก็ยืด ใบหน้าของผู้หญิงให้ตรง บังคับให้เธอมองเข้าไป ในดวงตาของเขา และถามเธอทีละคำว่า “คุณพูดว่า อะไรนะ? มองตาผมแล้วบอกผมที่ว่า เมื่อกี้นี้คุณพูด ว่าอะไรนะ?”

แทนที่จะทำให้เขาไม่สบายใจ กลับปล่อยให้เขา พังทลายลงก่อน ปล่อยมืออย่างสมบูรณ์ และเริ่มต้น ชีวิตใหม่ด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเธอในอนาคต

“ที่คุณได้ยินมันไม่ผิด ฉันไม่รักคุณ หลงเซียว ความรักของฉันที่มีต่อคุณมันหมดลงตั้งแต่ในสามปีที่ผ่านมาแล้ว คุณจําไว้ ฉันฉู่ลั่วหานจะไม่รักหลง เขียวอีกต่อไปแล้ว”

ความแข็งแกร่งของชายคนนั้นดูเหมือนจะหมดลง ดวงตาของเขามองไปที่ผู้หญิงอย่างไม่จดจ่อ เป็น เวลานานโดยไม่ขยับมืออีกต่อไป มือของเขาลดลง อย่างกะทันหันสูญเสียการสนับสนุนลง และนอนลง บนร่างกายของเธอ

ฉู่ลั่วหานกลั้นน้ำตาไว้ และใบหน้าที่ซีดของเธอ กลั่นจนเกือบจะมีรอยเลือดไหลออกมา

คุณไปเถอะ หรือ……………

ขายข้างกายไม่ขยับ และร่างสูงกดทับบนร่างกาย เธอ ราวกับว่าด้วยวิธีนี้เขาถึงจะรู้สึกตัวเองได้ใกล้ ชิดกับเธอ

หลงเซียวเย้ยหยัน จนกระทั่งถ้าตั้งใจฟังก็จะได้ยิน เสียงร้องไห้จากลมหายใจ

“ฉู่ลั่วหาน คุณช่างโหดร้ายจริงๆ”

เธอเบิกตากว้างไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “ซึ่งกันและกัน

ต้องใช้แรงทั้งหมดที่จะลุกขึ้นจากตัวเธอ และถ้า เขายังไม่ลุกขึ้นมา เขาอาจกดทับผู้หญิงจนแย่แล้ว “คุณสามารถไปรักผมก็ได้ แต่คุณไม่สามารถห้าม ผมไม่ให้รักคุณได้ ฉู่ลั่วหาน คุณเป็นภรรยาของผม หลงเซียว คุณจะไม่มีทางหนีพ้นได้

ถ้าหนีไม่พ้นก็ไม่หนีแล้ว เธอก็จะเป็นคู่บ่ายของเขา ในอนาคต

“คุณไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ

ถ้าเขายังไม่จากไปอีก เธอจะไม่สามารถรั้งมันไว้ ได้จริงๆ

ดวงตาของหลงเซียวแดงกา

มันเจ็บเหมือนมีดคมกริบกรีดลงทีละนิด เจ็บปวด จนบ้า เจ็บปวดจนบ้าคลั่ง

นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวบีบคางของผู้หญิง ครอบ ครองร่างของเธอ และรุกล้ำเข้ามาที่ริมฝีปากของ เธอ!
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรับหัวใจได้อีกต่อไป แต่เขา ก็จะทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกายของเธอ

โหดร้ายนําความโกรธและความโหดร้ายของ ชายคนนั้นมาสู่เธอ! โหดร้าย ไร้ความคิด และไร้ ความปรานี

ฉู่ลั่วหานพยายามดิ้นรน แต่เลือดทั้งหมดของเขา ถูกจุดไฟโดยชายคนนั้น และทุกเซลล์ส่งเสียงกรีดร้อง และ

มือหยาบใหญ่ของชายคนนั้น “ฉีกและดึง” เสื้อ คลุมของเธอเป็นชิ้นๆ และผิวหนังที่เรียบเนียนและ สะอาดถูกเผยออกต่อหน้าเขาขณะที่ผู้หญิงคนนั้น หายใจแรงๆ หน้าอกของเธอก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่าง รุนแรง แต่ละครั้งก็ทำให้ผู้ชายสายเลือดฉีดขึ้น

“เออ!!”

มีความรู้สึกเสียวซ่านที่หน้าอกอย่างกะทันหัน!

กับเธอ!

ฟันที่ฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ แทงทะลุผิวหนังทะลุเป็นเลือด กลอกหนังแท้และเนื้อและเลือด และ สลักรอยฟ้นของผู้ชายที่หน้าอกด้านขวา

เลือดไหลท่วมออกจากร่างกายของเธอ และทิ้ง รอยเลือดสีแดงไว้ที่ริมฝีปากของเขา

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ! หลงเชียว! คุณบ้าไปแล้วเห รอ!”

แบบนี้เขาก็จะติดโรค! จะติดเชื้อได้!

ฉู่ลั่วหานไม่รู้ว่าพลังมาจากไหน สลัดแขนของหลง เซียวแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำด้วยเท้าเปล่า วิ่งออกมา พร้อมกับอ่างน้ำ และสาดมันลงที่หัวของชายคนนั้น

ผมของผู้ชายถูกสาดน้ำ เสื้อผ้าก็เปียกโชก

หยิบแก้วน้ำขึ้นมา ไม่สนใจว่าจะเป็นน้ำอะไร “บ้วน ปาก! หลงเชียว บ้วนปาก! คายเลือดออกมา! คาย ออกมา!”

ปากของหลงเซียวเปื้อนเลือด ร่างกายของเขา เปียกไปด้วยน้ำ และผมก็หยดน้ำ เขายิ้มอย่างเขิน อาย และมุมปากของเขามีเลือดสีแดงฉาน
“อ๊ะ!!!” ฉู่ลั่วหานโยนแก้วน้ำทิ้ง และกรีดร้องขณะ จับหัว ยื่นมือออกไปเปิดปากของเขาออกอย่างคน ปากร้าย คายออก! คายออก คายออกมาเร็วเข้า หลงเชียว! คุณตายออกมาเร็ว ”

หลงเชียวดูเหมือนจะเหนื่อยมาก จับไหล่ของฉู่ลั่ วหาน และวาง วางไว้บนไหล่ของเธอ “ร่องรอยบน ร่างกายของคุณเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น คุณไม่ ต้องคิดที่จะลบมัน ทั้งชีวิตนี้เป็นของผมคนเดียว

ฉู่ลั่วหานไม่ได้ยินสิ่งที่เขากำลังพูดถึง และผละ ออกจากอ้อมแขนของเขาเหมือนคนบ้า ฉีกยิ้มมุม ปากของเขาและร้องไห้หนักมาก “ฉันบอกว่าให้คุณ คายเลือดของฉันออกมา!”

นําแอลกอฮอล์! ฆ่าเชื้อ

ฉู่ลั่วหานเปิดตู้เย็นราวกับคนบ้า และมีค็อกเทลขวด สุดท้ายเหลืออยู่ ซึ่งถูกแช่ไว้จนเย็นมากแล้ว เธอ เปิดฝาขวดด้วยฟัน แล้วเทมันลงในปากของหลง เชียวอย่างเมามัน

“ไอ! ฟ————”
หลงเขียวไม่ทันได้หายใจ ไวน์ทั้งหมดถูกพ่นออก มา และเลือดในปากของเขาก็ไฟนออกมากับไวน์ด้วย

ฉู่ลั่วหานยังคงอ้าปากเขา และรินไวน์ลงไป “คาย ออกมา! คายออกมา!”

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ นี่เป็นภาพสะท้อน โดยตรงของหลงเชียว

เขาคว้าขวดในมือของเธอโยนลงไปที่พื้น เศษแก้ว แตกเป็นชิ้นๆ หลงเชียวอยู่ที่ไหล่ของเธอมองดูเธอที่ เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ถามเธอว่า “สนุกไหม? สนุกมาก ใช่ไหมฉู่ลั่วหาน?”

ขาของฉู่ลั่วหานอ่อนลงและนั่งลงบนโซฟา พลาง ชักกระตุกไปทั่วร่าง หากหลงเซียวติดเอดส์ พวกเขา อาจได้ตายด้วยกันจริงๆ

ฮ่าฮ่า พระเจ้าล้อเล่นกับคนเก่งจริงๆ!

แม่งเอ๋ย ชอบเล่นตลกจริงๆ !

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า………..หานล้มลงบนเก้าอี้ และหัวเราะ หลง

หลงเชียวถูกเธอเรียกอย่างอธิบายไม่ถูก คิดว่า เธอเจ็บปวดมากเกินไปจากการกัดของเขา และเธอ ก็โกรธจนไปแล้ว ปรากฏว่าเธอไม่ได้เป็นเช่นนั้น เธอหัวเราะ เธอหัวเราะและพูดว่า “ฉันไม่ เคยเชื่อในโชคชะตามาก่อน แต่ตอนฉันเริ่มเชื่อ เล็กน้อยแล้ว”

“ลั่วหาน คุณเป็นอะไรไป? คุณเป็นอะไรกันแน่?

เธอร้องไห้และหัวเราะ นั่นไม่ใช่คนบ้าเหรอ?

ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นจากพื้น และค้นพบโทรศัพท์ที่ ซ่อมแซมแล้ว มีการ์ดโทรศัพท์ที่ไม่ค่อยได้ใช้มาก นัก “ผู้ช่วยจี้ หลงเซียวอยู่กับฉัน คุณมาที่นี่เถอะ”

“ฉู่ลั่วหาน นี่บ้านของผมนะ คุณจะให้ผมไปงั้นเห รอ?”

มันก็ใช่ เมื่อกี้นี้เธอตกใจจนแทบจะบ้าไปแล้ว และ ลืมทุกอย่างไป “โอ้ ใช่แล้ว งั้นฉันจะจากไปเอง ฉัน เป็นคนที่ควรจะไป
พูดพลางกระเป๋าเดินทาง หลงจับแขนของเธอด้วยมือใหญ่ ดูรอบฟันบนร่างกาย หลับตาลงอย่างโกรธๆ คุณไม่อยากเห็นหน้าผม มากขนาดนี้เลยเหรอ?

“ใช่ ฉันไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว ดังนั้นปล่อยฉันไป

จากนี้ไปทางต่างห่างไกลกัน คุณกับฉันก็ไม่มีอะไร

เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว

มือของหลงเชียวไม่ยอมปล่อยสักที “ลั่วหาน ว่าคุณจะรักผมหรือไม่ก็ตาม ความรักของผมที่มีต่อ คุณจะไม่เปลี่ยนแปลง ผมจะทำให้คุณตกหลุมรัก ผมอีกครั้งอย่างแน่นอน ให้เวลาฉันสักหน่อย

มองขึ้นไป เธอมองไปที่เพดาน แสงไฟสว่างมาก และดวงตาของเธอเจ็บมาก เจ็บมาก

“ไม่จําเป็นแล้วหลงเชียว วันเวลามันสั้นเกินไป ฉัน ไม่มีเวลาเสียกับคุณมากนัก”

ในขณะที่ชายคนนั้นตกตะลึงอยู่ เธอก็แบมือของ เขาออก ทิ้งกระเป๋าเดินทาง และเดินออกจากห้องไปอย่างโดดเดี่ยว

“ป๊อป” ปิดประตู เธอยืนฟังอยู่นอกประตู น้ำตา เหมือนดั่งสายน้ำตกไหลทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ลิ่วหาน! ลั่วหาน!”

ชายคนนั้นตอบสนอง และเปิดประตูเพื่อออกค้นหา แต่นอกประตูไม่มีเงาร่างของผู้หญิงอยู่นานแล้ว ทาง เดินที่ว่างเปล่า ประตูและหน้าต่างถูกปิดแน่น ฉู่ วหานไม่ได้อยู่ที่นั่น

ลิฟต์กำลังลงมา หลงเซียวก็หันหลังและวิ่งไปที่ทาง เดินพร้อมกับก้าวเท้าใหญ่ๆ เสียงนั้นไกลออกไป เรื่อยๆ และสุดท้ายก็หายไปจากในทางเดิน

ฉู่ลั่วหานนอนขดตัวอยู่ในกล่องมิเตอร์ไฟฟ้าที่อยู่ ใกล้กับประตู ปิดปากของเธอ ผ่านประตูบางๆ และ ร้องไห้

กลางคืน ดึกมากแล้ว

ฉู่ลั่วหานห่อเสื้อผ้าที่ขาดแล้วเดินไปบนถนน ในช่วง กลางคืนมีคนไม่กี่คน และรถยนต์ก็น้อย นี่ก็เป็นเวลาประมาณห้าทุ่มกว่าแล้ว และเธอพบว่าเธอ ไม่มีที่จะไปเลย

ในตัวเธอไม่มีบัตรประชาชน และไม่มีเงิน แม้แต่ โรงแรมที่ถูกที่สุดไม่สามารถเข้าพักได้

เดินอย่างว่างเปล่าบนถนนที่มีต้นไม้เรียงรายกลาง ดึก ฉู่ลั่วหานก็นั่งยองๆบนพื้นร้องไห้หนักมาก

มันจะจบลงแล้วจริงๆ ทั้งหมดนี้มันจบลงแล้ว

หาไม่เจอฉู่ลั่วหาน เขายืนอยู่บนถนนสาย หลัก โดยไม่คำนึงถึงการจราจรใดๆ และเดินอยู่ กลางถนนอย่างไม่มีใครเหมือน

ชื่อของเธออยู่ในปาก และถามตัวเองแล้วซ้ำอีกว่า จะต้องทำยังไงทุกอย่างถึงจะกลับมา เหมือนเดิมได้

ท่านประธานของ MBK ? ฮ่าๆ ในเวลานี้มันไร้ค่า

มากจริงๆ

“บอส! ในที่สุดผมก็เจอคุณจนได้! ทางโรงพยาบาล ก็ระเบิดแล้ว และบอกว่าคุณหายตัวไป แต่ไม่คิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่

เมื่อได้เห็นหลงเขียวแล้ว จี้คงหมิงก็รู้สึกโล่งใจ เขา ไปที่บ้านของฉู่ลั่วหานมา แต่ไม่มีใครอยู่ข้างใน และ ห้องนั่งเล่นก็พังพินาศแบบนั้น มีกลิ่นแอลกอฮอล์ และกลิ่นเลือดเต็มไปหมด มันต้องเกิดความขัดแย้ง ครั้งใหญ่ขึ้นระหว่างทั้งสองแน่ๆ

บนใบหน้าของหลงเขียวไร้อารมณ์ “ผมทำให้เธอ หายตัวไป

มีเสียงครวญครางที่อ่อนแอและไร้แรง เหมือน มังกรขาวที่ถูกฟ้าผ่า และตกลงมาจากฟ้าสู่พื้น สูญ เสียความหลงใหล และความภาคภูมิใจที่บินได้ อับอายและพ่ายแพ้

จี้ยิงหมิงตะลึงกับสิ่งที่เขาพูด “บอส ……….

หลงเซียวไม่ได้ดื่มเหล้า แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเมา แล้ว มีเสียงมากมายในหัวของเขา เขาคว้าเน็คไท ของจี้ตงหมิง และดึงออก “ผมทำผู้หญิงที่ผมรัก สูญหายไปแล้ว คุณรู้ไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ