ตอนที่ 146 กระโดดข้ามกำแพงผ่านหน้าต่าง ก็ ต้องตามหาเธอให้พบ

หลงเงใช้อัตลักษณ์ของตัวเองบังคับลูกชายของ เขาขึ้นลิฟต์ และเดินตรงไปที่ชั้นที่โม่หรูเฟยอยู่ เมื่อ ลิฟต์ยังไม่เปิดหลงเชียวพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “พ่อ ผมจะไม่มีวันแต่งงานกับหรูเฟยแน่นอน แม้ว่า คุณจะลักพาตัวผมไปก็ไร้ประโยชน์

หลงถึงเย้ยหยัน “มีประโยชน์หรือเปล่า? คุณจะรู้

เอง”

เชี่ย!

ก่อนที่ท่านเขียวจะเข้าไปในห้องผู้ป่วยของโม่หรู เฟย บอดี้การ์ดทั้งสี่คนของหลงถึงควบคุมแขนของ เขาไว้ และพาตัวไปโดยตรง

ถ้าท่านเขียวไม่โมโหก็แปลกแล้ว !

เข้าไปในประตู มีการทักทายอย่างสุภาพ และไม่ ต้องเอ่ยถึงคำพูดของผู้อาวุโสทั้งหลายนั้นสายสัมพันธ์กันมากนัก

โม่หรูเฟยมองไปที่หลงเซียวอย่างอ่อนโยน และ ครุ่นคิต ฟีเขียว คุณมาแล้วเหรอ ฉันรอคุณอยู่นาน แล้ว”

มีไฟในใจของหลงเชียว ไม่มีความรู้สึกใดๆบน ใบหน้าของเขา และเขาตอบว่า “อืม” ด้วยเสียงจางๆ

หยวนซูเฟินเห็นช่อดอกลิลลี่ที่อยู่ในมือของจี้ยงห มิงและสั่งว่า “ผู้ช่วยจี้ คุณยังไม่มอบดอกไม่ให้กับ คุณโม่หรือ?”

จี้กงหมิงมองไปที่ใบหน้าของเจ้านาย เดินไป และ ยื่นดอกไม้ให้กับโม่หรูเฟย ผู้ซึ่งถือดอกไม้อย่างดีใจ “ขอบคุณพี่เขียว ฉันชอบมันมาก

ขอบตาของ ตงหมิงแคบลง และใบหน้าของหลง เซียวก็ไม่มีการแสดงออกใดๆ

สำหรับช่อดอกพุดนั้น หลงถึงเดาว่าเขาจะมอบให้ กับฉู่ลั่วหาน ในขณะที่ควบคุมตัวหลงเซียว เขาได้ โยนช่อดอกไม้ที่รอคอยการเบิกปางนั้นลงถังขยะตัวยมือตัวเองแล้ว!

หลังจากทั้งดอกไม้แล้ว หลงถึงก้มองไปที่ลูกชาย ของเขา และค่อยๆพูดอย่างถากถาง “ช่างเป็นอะไร ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ทันทีที่มีข่าวออกมา ราคาของดอก พุดก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าตัว

ไม่ผิด ดอกพุด หลงเชียวหนีบใส่ที่ข้างหูของ วหานเป็นการส่วนตัวนั้น ถูกคนดังและสาวงามใน เมืองหลวงแย่งกันซื้ออย่างบ้าคลั่ง และมูลค่าของ ดอกพุดก็พุ่งสูงขึ้นในชั่วข้ามคืน และอุปทานก็เกิน ความต้องการ

เพียงแต่หลงเซียวไม่ได้มีอารมณ์ที่จะสนใจกับสิ่ง เหล่านี้

ยืนอยู่ในห้องผู้ป่วย สีหน้าของหลงเชียวเย็นชามาก จนสามารถใช้เป็นตู้เย็นเนื้อสดได้ เขาเกร็งคอและ พูดว่า “ที่ บริษัท ของผมยังมีอะไรต้องทำ ที่นี่มีพวก คุณอยู่ก็พอแล้ว”

หลังจากพูดจบเขากำลังจะจากไป จี้ตงหมิงเดิน ตามเขาไปอย่างใกล้ชิด และกำลังจะยกขาของเขา เพื่อออกไป
เสียงของหลงถึงที่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ยังไม่เล็ก ไม่ หงุดหงิดไม่ใจร้อน แต่มีความสง่างามที่ทำให้ผู้คน รู้สึกหนาวสั่น “งานของ บริษัท จะมีคนจัดการเอง

และคุณอยู่ดูแลหรูเฟย”

หลงเขียวกำหมัด “พ่อ ไม่มีใครทำโครงการนี้ได้ นอกจากผม

“ไม่มีใครทําได้ก็ไม่ทํา อยู่

ฟู่เหวินฟางยิ้มและหัวเราะ “พวกเราคนแก่อย่า อยู่กีดขวางคนหนุ่มสาวเขา ซูเฟิน หลงถึง เรากลับ ไปก่อน ฉันเชื่อว่าหลงเซียวจะดูแลเฟยเฟยให้ดี แน่นอน”

จากนั้น กลุ่มก็ออกจากห้องผู้ป่วยไปหมด

จี้ตงหมิงยืนอยู่ข้างหลังหลงเซียว กำลังคิดหา วิธีที่จะพาคนออกไป ใครจะรู้ว่าหลงถึงออกคำสั่ง โดยตรง “ผู้ช่วยจี้ คุณก็ออกมาด้วย”

หลงเชียวหัวเราะเยาะ “นี่พ่อกำลังจะทำอะไร?”

“คุณดูแลหรูเฟยอยู่ที่นี่ หรือว่าข้าจะต้องส่งคนดูแลคุณอีก ผู้ขายจี้ ออกมา

จี้ยงหมิงรู้ลำบากใจ และสับสน แต่สุดท้ายเขาก็ ต้องเชือฟัง

ทันทีที่เขาออกไป หลงถึงก็พยักหน้าให้กับบอ การ์ดในชุดด้า ชายในชุดตำรับทราบ หยิบกุญแจ ออกมาและล็อคประตูของห้องผู้ป่วยวีไอพีโดยตรง

จี้ตงหมิงตะลึง!

ท่านประธานกรรมการ กลัวว่านี่คงจะไม่เหมาะ สมหรือไม่? ท่านประธานยังมีเรื่องต้องจัดการอีก มากมาย ดังนั้น………..

“ผู้ช่วยจี้ ที่นี่ไม่มีอะไรให้คุณทำแล้ว เลิกงานไป เถอะ!”

หลงถึงออกคำสั่ง ชายชุดดำผลักจี้ตงหมิงออกไป จากประตูห่างออกไปหนึ่งเมตร ร่างกายของเขาไม่รู้ นัก นี่เป็นพ่อแบบไหนกันนะ?

มีคนทำอะไรแบบนี้กับลูกชายตัวเองไหม?
เป็นลูกชายที่แท้จริงหรือไม่ เชีย

หลังจากคิดอยู่ในใจไม่นาน ตงหมิงก็ตัดสินใจ หา ทางช่วยเหลือคนให้ออกมา

หลงเงออกค่าส่งให้กับบอดี้การ์ดทั้งสี่ว่า “เฝ้าดูไว้ ยี่สิบสี่ชั่วโมง ห้ามให้ใครเข้าไปนอกจากหมอหรือ พยาบาลเท่านั้น หากคุณชายใหญ่หนีไป ข้าจะหา เรื่องของพวกคุณ!”

ฟูเหวินฟางจับแขนของหยวนชูเฟิน และทั้งสองพูด ด้วยรอยยิ้ม “ยังไงฟอก็มีหนทางมากกว่า”

ผู้อาวุโสทั้งสี่และผู้ช่วยและเลขาของพวกเขาออก จากทางเดินอย่างลมๆแรงๆ เหลือเพียงจี้ตงหมิงที่ อยู่ในจุดนั้น เขาก้าวไปข้างหน้า และชายในชุดดำก็ ก้าวเข้ามาใกล้ และบังคับให้เขาถอยหลังโดยตรง

ผิดต่อฟ้าดินจริงๆ!

ในห้องผู้ป่วย บรรยากาศตึงเครียดมาก

อากาศเย็นของหลงเซียวรวมตัวเป็นตะกรันน้ำแข็ง และดวงตาที่ลึกและไร้ก้นของเขามองไปที่โปหรูเฟยอย่างดุร้าย ราวกับจะใกเธอออกเป็นชิ้นๆ

“คุณพอใจหรือยัง?”

การประชด เป็นมาก ท่านเขียวยังรู้สึกโกรธอยู่

ไม่หรูเฟียรู้สึกเสียใจและอยากจะร้องไห้ และ ท่าทางที่น่าสมเพชของเขาทำให้รู้สึกสงสาร “พี่เขียว คุณไม่ใช่สงสัยว่าฉันขอให้คุณลุงทำสิ่งนี้เหรอ? ฉัน ไม่คาดคิดว่าลุงจะทําเช่นนี้ พี่เขียว คุณอย่าโกรธนะ หรือว่า…… คุณโทรหาคุณลุง แล้วฉันจะพูดกับเขา ให้?”

โทร? ! ฮ่า! โทรศัพท์มือถือของเขาถูกค้นไปแล้ว เมื่อกี้นี้!

เห็นได้ชัดว่าโทรศัพท์ในห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล ก็ถูกตัดแล้วเช่นกัน

หลงเซียวนั่งอยู่บนโซฟา โดยมีอุปกรณ์ อิเล็กทรอนิกส์เพียงชิ้นเดียวในร่างกายคือนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว และไม่รู้ว่าฉู่ลั่วหานตื่น แล้วหรือยัง

เขาพบกับวิกฤตที่ยากลําบากเมื่อเขากลับมาที่บริษัท จากโรงพยาบาล เขายุ่งเกือบทั้งวัน ไม่มีเวลา และไม่มีโอกาสติดต่อกับ ลั่วหานเลย

อีกอย่าง เขาตั้งใจที่จะไปเยี่ยมเธอโดยตรง หลัง จากงานเสร็จสิ้นแล้ว

ให้ตายเถอะ!

“พี่เขียว คุณอย่าโกรธนะ เดี๋ยวฉันจะหาโอกาสให้ ลงปล่อยคุณออกไป

ดูเหมือนมีน้ำใจและใจกว้าง แต่น่าเสียดายที่เขา เบื่อหน่ายแล้ว และก็ไม่มีวันเชื่ออีกต่อไปแล้ว

หลงเซียวมองไปที่โม่หรูเฟยด้วยดวงตาที่แหลมคม ราวกับใบมีด ตอนนี้เธอซีดเซียวมากไม่ผิด ที่เธอ โดนรังแกและตกใจมากก็เป็นเรื่องจริง แต่ท่านเขียว ไม่สามารถรู้สึกห่วงใยกับเธอได้

ไม่มีความรู้สึกห่วงใยเลย แม้แต่นิดเดียว

“หรูเฟย ระหว่างคุณกับผมจะไม่มีผลลัพธ์ ไม่ ว่าคุณจะใช้วิธีใดในการพัวพันกับผม ผมก็จะไม่ แต่งงานกับคุณ คุณยังไม่เข้าใจหรือ?
น้ำตาจากมุมดาของไม่ทรูเฟยร่วงลง และร้องไห้ อย่างน่าสงสาร “พี่เขียว คุณไม่จําเป็นต้องเน้นย้ำอีก ครั้งหรอก ฉันเข้าใจทั้งหมด แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะรัก คุณ ฉันรักคุณ และฉันเต็มใจที่จะตายเพื่อคุณ คุณรู้ ไหม?”

พอแล้ว!”

เขา ตจังหวะเธออย่างไร้ความปราณีและรุนแรง แม้ว่ามันจะเป็นคําสารภาพก็ตาม ท่านเขียวก็ไม่ เต็มใจที่จะฟัง

โม่หรูเฟยพยายามเปิดผ้าห่มออก เดินลงจากเตียง พยุงตัวขึ้นแล้วค่อยๆเคลื่อนตัวไปที่ข้างๆของหลง เขียว คุกเข่าบนพรมด้วยสายตาเย็นชา และจับมือ เขาทั้งสอง พีเขียว แม้ว่าคุณจะเห็นฉันเป็นเพียง ผู้หญิงที่มีไม่มีก็ได้ฉันก็ยอมโดยไม่มีข้อติใดๆ ฉัน จะดูแลตัวเองและเลี้ยงลูกของเราให้ดีๆ เหมือน

………….อนกับแม่ของหลงจื่อ จริงๆ………

“พอแล้ว! ผมบอกว่า พอแล้ว!”

ปัด!
หลงเซียวจับมือของโม่หรูเฟยออกไป และโยนเธอ ลงบนพรมโดยไม่คำนึงถึงความอ่อนแอของเธอ เงา ร่างยาวของเขาเดินไปที่หน้าต่างพลางหายใจเข้า ล็กๆ

โม่หรูเฟยเช็ดน้ำตาของเธอ จ้องมองไปที่ดอกลิลลี่ ที่บอบบาง ซึ่งอยู่ที่ที่หลงเชียวมองไม่เห็น และมุม ปากของเธอก็ค่อยๆเผยออกมาว่าเธอมุ่งมั่นที่จะชนะ มัน

“อีกอย่าง หรูเฟย คุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อห้าปี ก่อน วันนี้ ฉันช่วยคุณไว้ ระหว่างคุณกับฉันไม่ได้ เป็นหนี้กันอีกต่อไปแล้ว คุณไม่ต้องใช้เรื่องของเมื่อ ห้าปีก่อนมาเตือนฉันอีกแล้ว”

ที่คีบเหล็กของหลงเซียวถูกมัดไว้ในกระเป๋า

กางเกงอย่างแน่นหนา เรื่องของเมื่อห้าปีก่อน ใน ที่สุดเขาก็ปล่อยวางโล่งใจได้แล้ว โดยไม่ต้องกังวล ใดๆอีกต่อไป

โม่หรูเฟยเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ และ มองไปที่เงาร่างของชายคนนั้นด้วยสายตาอย่างไม่ น่าเชื่อ รอยยิ้มทั้งหมดของเมื่อกี้นี้ยังคงตรึงอยู่บน ใบหน้าของเธอ“ไม่เสียชื่อที่เป็นดาราแถวหน้าจริงๆ การเข้ารับการ รักษาในโรงพยาบาลก็เป็นเรื่องที่น่าเอิกเกริกมาก ไม่ต้องพูดถึงการเข้าพักในห้องผู้ป่วย ไอพีเลย ยังมี บอดี้การ์ด คนเฝ้าประตูด้วย ซึ่งทำให้คนรู้สึกตกใจ มาก

“ไม่เพียงเท่านี้ ฉันได้ยินจากพยาบาลผู้ดูแลของโป หรูเฟยพูดว่า หลงเขียวยังอยู่ข้างในด้วย และมีเพียง เขาสองคนอยู่ในห้องผู้ป่วย ชายผู้โดดเดี่ยวและ หญิงโดดเดี่ยวอยู่ด้วยกัน………..

“ไม่ใช่มั้ง? หลงเซียวไม่ใช่ได้ประกาศในลักษณะ ที่มีชื่อเสียงว่าภรรยาของเขาคือฉู่ลั่วหานแล้วเห รอ? คุณหมอ ก็ลาออกแล้ว ดูเหมือนว่าจะได้เป็น ท่านผู้หญิงของตระกูลที่ร่ำรวยอย่างเต็มที่แล้ว”

“คุณรู้อะไร? คนรวยเหล่านี้ท่านผู้หญิงของพวกเขา นั้นเป็นการหลอกลวงทั้งหมด เป็นเพียงการบังหน้า เท่านั้น คนที่อยู่ในใจจริงๆคือซูเปอร์สตาร์โม่หรูเฟย ภรรยาตัวจริงไม่ได้ดีเท่าเมียน้อย!

“อ่า งั้นก็ไม่แปลกใจเลย ที่หมออู่ก็อยู่ในโรงพยาบาลเหมือนกัน และดูเหมือนว่าจะไม่มีใครดูแล

เลย น่าสงสาร………….

หนังสือที่อยู่ในมือของอู่ฮั่วหาน นลง หล่นอยู่บน ผ้าห่ม เสียงการพูดคุยของพยาบาลที่อยู่ด้านนอก ประตู เธอก็ได้ยินอยู่ในหูอย่างชัดเจนทั้งหมด

หัวใจถูกทิ่มแทงด้วยเครื่องมือที่แหลมคม และ ความเจ็บปวดทําให้เลือดจะไหลออกมาได้แล้ว

เขาอยู่ในห้องของโม่หรูเฟย จริงๆ..

ทันทีที่หลับตาลง นํ้าตาสองแถวก็ไหลลงมา ฉู่ วหานก็บีบมุมผ้าห่มด้วยนิ้วของเธอ เจ็บจนแทบเป็น ตะคริว

“ฉู่ลั่วหาน ฮวงจุ้ยนั้นหันกลับไปมา

เธอกำลังหลับตาลงด้วยความทุกข์ใจ และมีเสียงที่ รุนแรงดังเข้ามาจากนอกประตู และคนที่เข้ามาก็คือ เกาหยิ่งจือ

ฉู่ลั่วหานหยิบหนังสือขึ้นมา เช็ดน้ำตาออกจากมุม ตาของเธอ และมองไปที่เธออย่างไม่แยแส “เกาหยิ่งจือ คุณมาทําอะไรที่นี่?

เกาหญิงจือสอดมือของเธอเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ คลุมสีขาวของเธอ “สามีของตัวเองอยู่กับผู้หญิงคน อื่น แต่คุณต้องอยู่กับห้องที่ว่างเปล่าคนเดียว เหงา ใช่ไหมหล่ะ?”

การแสดงออกบนใบหน้าของ สวทานเย็นชา ราวกับดอกไม้ าค้างแข็งที่เบ่งบานท่ามกลางหิมะ “ออกไป

คำสองคำนี้ อยากจะให้เปลี่ยนเป็นลูกศรที่ยิงปาก ของเกาหยิ่งจื้อ

เกาหญิงจือเดินไปที่หน้าต่างของเธอ แต่การแต่ง หน้าที่สวยงามของเธอแสดงให้เห็นถึงความโหดร้าย และไร้ความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้น “ฉู่ลั่วหาน คุณรู้ ไหมว่ามีคนกี่คนที่คาดหวังให้คุณตายไป? มันไม่มี ประโยชน์อะไรที่คุณจะมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าคุณตายไป ก็จะมีค่ามากมาย”

ถังจิ้นเหยียนอยู่ระหว่างการผ่าตัดอยู่ และไม่ สามารถดูแลเธอได้ในช่วงเวลาสั้นๆ ตอนนี้ฉู่ลั่วหาน เป็นเหมือนแมวที่ป่วยอยู่ที่ใครๆก็สามารถรังแกได้
ฉู่ลั่วหานกำหมัดแน่น และสบตากับเกาหญิงจือ “ซา า เกาหญิงจือ ถ้าถังจีนเหยียนรู้ว่าคุณเป็นคนแบบ ไหน เขาจะไม่มีวันขอบคุณไปตลอดชีวิต ออกไป เดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากได้เห็นใบหน้าคุณ

เกาหยั่งจอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ “ฉู่หาน หลงเขียว และโม่หรูเฟียกำลังจะนอนหลับฝันดีด้วยกันในโรง พยาบาลในคืนนี้ ฉันขอให้คุณมีชีวิตอยู่จนถึงในวัน พรุ่งนี้ และดูด้วยตาของคุณเอง ว่าเขากอดกับโม่หรู เฟยอย่างไรบ้าง”

“ฟ!”

มือของฉู่ลั่วหานตบตีไปที่เกาหญิงจือ ขอบแข็งและ มุมเข้าที่แขนของเธอพอดี “ออกไป! ”

เกาหยิ่งจือหยิบกระดาษพับสองสามใบออกมาจาก กระเป๋าของเธอ แล้วยัดใส่ในมือของฉู่ลั่วหาน “นี่คือ ผลตรวจเลือดที่ฉันทําให้คุณตอนที่คุณอยู่ในอาการ โคม่า ไวรัสในร่างกายของคุณเริ่มที่จะทำร้ายกลับ แล้ว จิ้นเหยียนปกป้องความเป็นส่วนตัวของคุณ ฉัน ก็ไม่อยากให้โรงพยาบาลมีข่าวร้ายออกมา
อะ…..ไรนะ?

ฉี่ หานเปิดแผ่นทดสอบ แล้วก็รู้สึกสลัว!

ในเวลากลางคืน ฟ้าเริ่มมืดลง และในโรงพยาบาล เงียบผิดปกติ

ไม่หรูเฟยและหลงเชียวนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของ ห้องผู้ป่วย มีอาหารค่ำแสนอร่อยวางอยู่บนโต๊ะ หลง เขียวไม่ถือตะเกียบเลย ดวงตาของเขาเย็นชาและ ไม่มีสี

โม่หรูเฟยพยายามอย่างเต็มที่ หลงเซียวก็ไม่พูด อะไรด้วยเลย ตั้งแต่หัวค่ำจนถึงตอนนี้ หลงเชียวไป ได้พูดกับโม่หรูเฟยแม้แต่คำเดียวเลย

“ดึกมากแล้ว ไปนอนเถอะ”

นี่เป็นคำแรกที่หลงเซียวพูดกับโม่หรูเฟย หลังจาก เงียบไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง

โม่หรูเฟยเม้มริมฝีปากของเธอ “คุณจะอยู่เป็น เพื่อนฉันที่นี่ไหม?”
หลงเชียวไม่พูด และในเงียบสงัดก็เปิดม่านเฟยนอนลง และมองไปที่หลงเขียว “พี่เขียว ขอบคุณมากที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน

หลงเขียวสายตาไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด

หลังจากนั้นผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง แน่ใจว่าไม่ หรูเฟยหลับสนิทแล้ว

“หรูเฟย?”

ไม่มีคนตอบสนอง

หลงเซียวเปิดประตูกระจกของระเบียงห้องผู้ป่วย ที่อยู่ติดกับห้องผู้ป่วย หน้าต่างเชื่อมต่อกัน พี่เขียว หันตัวและปีนออกไปนอกหน้าต่าง ขายาวของเขา ข้ามระเบียงที่อยู่ข้างๆ เงาร่างของเขากระพริบ และ เขาก็มาถึงห้องถัดไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจว่า คนในห้องจะเป็นใคร ท่านเซียวคลายเกลียวลูกบิด ประตู ก้มศีรษะและเดินออกจากทางเดินอย่าง รวดเร็ว

ลัวหาน รอผมนะ
หลงเชียววิ่งจากชั้น 20 ไปชั้น 19 ในเวลา 10 วินาที ยืนอยู่ที่ประตูของห้องผู้ป่วย 1903 เขาลังเลอยู่คร หนึ่ง ความรู้สึกผิดและโทษตัวเองทำให้เขาเสียใจ มากทันที

หลังจากใช้ความคิดแล้ว เขาก็ไม่ได้กดกริ่งประตู บีบลูกบิดประตูแล้ว หมุนด้วยแรงเบาๆ ประตูก็เปิด ออก

ในห้องมืดมนเป็นสีดำสนิท หน้าต่างถูกปิดอย่าง แน่นหนา และมีการปิดผ้าม่านไว้อย่างแน่นหนา ด้วย ไม่สามารถมองเห็นเครื่องเรือนในห้อง หรือคน ที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล มีเพียงโครงร่างที่ คลุมเครือ

หลงเซียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเดินไป ยืนที่หน้าเตียงของโรงพยาบาล ด้วยน้ำเสียงที่แผ่ว เบา “ลั่วหาน ผมขอโทษ ที่ผมมาสายไป

“เพราะมีเรื่องบางเรื่องเกิดขึ้น ผมไม่สามารถอยู่ เคียงข้างคุณได้ ผมผิดเอง จากนี้ไปผมจะอยู่กับคุณ และจะไม่จากไปไหนอีกแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ