ตอนที่ 546 เราเลิกกันแล้ว

ตอนที่ 546 เราเลิกกันแล้ว

หลังจากคุยโทรศัพท์กับฟางหลิงหยู้จบ ลั่วหานก็วาง โทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าอย่างเท่ๆ เธอมีนัดตรวจในตอน บ่าย ดังนั้นเธอจึงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน

เมื่อเธอหันหลังเดินกลับไปที่ห้องทำงาน เธอเห็นหลิน ซีเหวินนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างโง่ๆผ่านม่านหน้าต่าง ดวงตา ของเธอจับจ้องไปที่ดอกกุหลาบที่เธอเพิ่งให้เธอไป แวว ตาของเธอดูเหมือนจะจ้องให้ดอกไม้นั้นกลายเป็นคนซะ เลย

หลินซีเหวินเบะปากไว้ และลากคางลงอย่างน่าสงสาร “ เฮ้ … คนเหมือนกันแต่ชีวิตแตกต่างกัน ทำไมฉันช่างน่า สงสารขนาดนี้?

ลั่วหานไขว้มือไว้ด้านหลัง แล้วเดินไปข้างๆเธออย่าง เบาๆ และจงใจโน้มใบหน้าของเธอเข้าไปหาเธอปิดกลีบ ดอกไม้ไว้

แก้มที่สวยงามและสง่างามค่อยๆขยายขึ้นต่อหน้าหลินซี เหวิน และดวงตาที่ใสชัดเจนก็สบตากับเธอ เธอตกใจมาก “โอ้พระเจ้า! คุณหมอฉู่นี่กำลังทำอะไรคะ?”

หลินซีเหวินตกใจและรีบเอามือกดหน้าอกของเธอไว้ตกใจหมดเลย! ถ้าไม่ใช่คุณหมอฉู่ แต่เป็นคนอื่นมาทำ แบบนี้กับเธอ เธอคงจัดการไปแล้วแน่ ๆ

ลั่วหานยักไหล่และถามว่า “เธอกำลังทำอะไรอยู่? สีหน้า ของคุณหมอหลินที่ไร้เดียงสาและไม่มีเรื่องเครียดของ เราเหมือนจะคิดถึงความรักอยู่นะ”

ใบหน้าของหลินซีเหวินร้อนขึ้นเล็กน้อย และเธอพูดตรง จุดประเด็นเลย น่าอายชะมัด!

“ ไอ้หลงจื่อ ไปอเมริกาตั้งหลายวันแล้วยังไม่กลับมาอีก เดี๋ยวก็จะถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว เขาจะไม่กลับมา อีกแล้วหรือ?”

เธอกับหลงจื่อมักจะส่ง WeChat และคุยโทรศัพท์กัน แต่ เขาอยู่ห่างกันมีมหาสมุทรแปซิฟิกอันห่างไกลกั้นไว้ แค่ หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่เท่าฝ่ามือ จะไปรู้สึกถึงความ อบอุ่นที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างไร?

นิ้วเรียวของ ลั่วหานบีบที่ปลายจมูกเล็ก ๆ ของเธออย่าง เอ็นดูเธอ และดันแว่นเธอขึ้นเล็กน้อย” คิดถึงเขาเหรอ?”

หลินซีเหวินสารภาพว่า “อืม เขาจากจีนไปสิบวันแล้ว รู้สึกเหมือนห่างหายไปครึ่งปีเลย เฮ้อ ไม่น่าล่ะความ สัมพันธ์ทางไกลไปไม่รอดสักคู่ ถ้าฉันเป็นฉัน ฉันเดาว่าฉันก็ต้องยอมแพ้เหมือนกัน

สิบวัน………

สำหรับคนที่ความรักกำลังหวานชื่น อย่าว่าแต่สิบวัน เลย วันสองวันก็แสนจะทรมาน ลั่วหานเข้าใจความรู้สึก ของเธอเป็นอย่างดี เธอจึงพูดว่า “เอาอย่างงี้ไหม ถ้าเขา ไม่กลับจีนในช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ฉันจะอนุมัติวัน หยุดให้เธอ เธอบินไปเยี่ยมเขาที่สหรัฐอเมริกา และถือ โอกาสไปเยี่ยมแม่ผัวในอนาคตของเธอ ดีไหม? ”

เมื่อลั่วหานพูดถึงแม่ผัวในอนาคต น้ำเสียงของเธอดู คลุมเครือมาก และเธอจงใจพูดให้ช้าลง เพราะล้อเล่น และให้กำลังใจไปด้วย

หลิน เหวินกัดริมฝีปากและหันหน้าไปอย่างเขินอาย คุณหมอฉู่ล้อฉันเล่นใช่ไหมคะ? ไม่คุยด้วยแล้ว ฉันจะไป หาคุณหมอถังพูดคุยเรื่องก่อนการผ่าตัด”

ลั่วหานหยุดแกล้งเธอและพยักหน้า” ช่วงนี้คุณหมอถัง ผ่าตัดเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ใช่ คนหลายพันคนมารักษาแค่เขาคนเดียว เธอเลิกทํ แล้ว ผู้ป่วยทั้งหมดจะถูกส่งมอบให้กับหมอถัง ถ้าคุณหมอ ถังก็เลิกผ่าตัดเหมือนกัน งานของโรงพยาบาลหวาเซี่ย คงจะวุ่นวายน่าดู”
หลินซีเหวินเดินถือสมุดบันทึกออกไป ฟังจากน้ำเสียง ของเธอแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะชื่นชมถังจิ้นเหยียนมากก ว่าลั่วหานไปแล้ว

ลั่วหานใช้นิ้วลูบคางของเธอและพูดกับตัวเองว่า เธอ ท้องและไม่สามารถผ่าตัดได้ จิ้นเหยียนเป็นเสาหลักของ โครงการนี้ อย่างบอกนะว่าหลงเซียวส่งเขาไปต่างประ เทศจริงๆ?

ต้องใช่แน่ๆ ต้องเป็นแค่คำพูดตอนโกรธแค่นั้นแน่ๆ

ลั่วหานมองไปที่ดอกกุหลาบ นึกถึงคำพูดของหลินซีเห วิน จากนั้นก็นึกถึงหลงจื่ออีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดแน่น โดยไม่ได้ตั้งใจ

โฉหวั่นชิงเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่? เธอจะสอน ลูกชายของเธออย่างไร?

หลังจากที่เขาเปลี่ยนเสื้อคลุมสีขาวเสร็จ ลั่วหานก็ไป ทํางานในแผนกผ่าตัดหัวใจ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะใกล้ถึง วันฉลองวันหยุดแล้ว หลายคนถือโอกาสวันหยุดมาตรวจ สุขภาพ ผู้ป่วยสองสามรายแรกเพียงแค่มาพบแพทย์เพื่อ ขอถ่ายภาพหัวใจและการตรวจอื่น ๆ

ยุ่งไปสักพัก หลังจากตรวจผู้ป่วยจนหมด ลั่วหานหยิบ แก้วน้ำไปพักผ่อนที่ห้องน้ำชา ห้องน้ำชาสำหรับแพทย์ในห้องวินิจฉัยของห้องโถงอยู่ใกล้กับสำนักงานมาก แค่ เลี้ยวก็ถึงแล้ว

ลั่วหานเทน้ำเดือดมาหนึ่งแก้ว และหยิบมะนาวแห้งมาส องสามชิ้น จากกล่องวางใบชาแห้งมา ฤดูใบไม้ร่วงอากาศ จะแห้งมาก การดื่มน้ำมะนาวเยอะๆจะช่วยให้ความชุ่มชื้น และยังสามารถทำให้ผิวกระจ่างใสขึ้นได้

“คุณหมอฉู่ วันนี้ฉันเห็นยามาใหม่ในห้องยา ฮิฮิ เดาสิว่า ฉันพบความลับอะไร?”

ลั่วหานเพิ่งยกแก้วไปถึงริมฝีปาก คุณหมอเฉินแผนก ศัลยแพทย์ที่อยู่ห้องทไงานตรงข้ามก็เอ่ยปากพูดอย่าง ตื่นเต้น ดวงตาของเธอกลมใสและใบหน้าของเธอกลมๆ มีผิวหนังที่บอบบางและนุ่มเนียน ใบหน้าที่ดูเด็กๆของเธอ น่ารักดี ถ้าเธอไม่พูด ไม่มีใครรู้ว่าเธอวัยสามสิบแล้วและ มีลูกชายวัยห้าขวบอีกหนึ่งคนด้วย

ลั่วหานกลืนน้ำมะนาวลงไปและถามว่า “ความลับอะไร?”

ห้องยามียาใหม่ ๆ เข้ามาทุกวัน และความสัมพันธ์ ระหว่างโรงพยาบาลกับโรงงานผลิตยาฮ่าฮ่าพูดแล้วมัน ค่อนข้างแฟนตาซี

คุณหมอเฉินยักคิ้วแล้วกล่าวชมว่า “มันเป็นยาของโรงงานเภสัชกรรมของฉู่ชื่อ! ยาปฏิชีวนะชนิดใหม่ที่โรง พยาบาลของเราพัฒนาขึ้น ตอนนี้ถูกผลิตโดยตระกูลของ คุณ คุณหมอฉู่ฉันชื่นชมคุณจริงๆ! คนรวย! คนรวยราย ใหญ่เลย”

ใบหน้ากลมๆของคุณหมอเฉินแดงก่ำด้วยรอยยิ้ม เขาดู น่ารักมาก

ลั่วหานหยุดลงสักพักและดื่มชาต่ออย่างไม่แยแส ” ยา ใหม่เริ่มขายในปริมาณมากตั้งแต่เนิ่นๆแล้วไม่ใช่หรือ? โรงพยาบาลของเราต้องได้รับยามาทดลองใช้ก่อนนี่นา”

เมื่อพูดถึงยาใหม่ ลั่วหานรู้เพียงแค่ว่า ในระหว่าง กระบวนการผลิตหลงยี่เกือบทำให้แผนทั้งหมดล่มสลาย ต่อมาหลงเซียวใช้โรงงานผลิตยาของหลงยี่เพื่อพัฒนา ขึ้น

สําหรับเรื่องราวต่อมาเธอไม่เคยถามอีกเลย และ โครงการของพวกเขาใช้ยาปฏิชีวนะที่นำเข้าเท่านั้น และไม่เคยสัมผัสกับผลิตภัณฑ์ในประเทศเลย แม้ว่าจะ ดูเป็นการดูถูกแต่ก็ต้องยอมรับว่าต่างประเทศมีความ ก้าวหน้ามากกว่าในประเทศมาก ในแง่ของการรักษา

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่างไรก็ตามเมื่อก่อนฉันไม่เคย เห็นมาก่อน โรงงานผลิตยารักษาฉู่ซื่อ ฉันค่อนข้างตื่นเต้น คุณหมอฉู่คุณมีอุตสาหกรรมมากมาย และยังมี บริษัท ใหญ่ ๆ และคุณก็ได้แต่งงานกับผู้ชายอย่างท่าน เขียว จริงๆคุณไม่ต้องทำงานเลยก็ได้ ทำงานเหนื่อยจะ ตาย เป็นผู้หญิงควรดูแลตัวเองให้ดีหน่อย ไม่อย่างงั้นอีก หน่อยมีลูกหรืออะไร จะเหนื่อยมากๆเลยนะ ”

ลั่วหานไม่ได้สนใจ เธอดูเวลาและเตรียมตัวจะกลับไป ทำงาน “ฉันไปยุ่งก่อนนะ คุณหมอเฉิน”

คุณหมอเฉินกระพริบตา” เฮ้ๆ คุณหมอฉี่คะ วันนี้ฉัน อยากเลิกงานเร็วหน่อย สามีของฉันติดธุระไปทํางานต่าง ถิ่น และฉันจะต้องไปรับลูกที่อนุบาล งั้นฉันขอโอนคนไข้ ของฉันให้คุณได้ไหม?”

“ ได้สิ”ลั่วหานตอบลงทันที

ไปรับลูกเหรอ? ลั่วหานชอบคำพูดนี้มาก

“ได้ค่ะได้ค่ะ!”

เนื่องจากเธอได้รับตรวจคนไข้ของคุณหมอเฉินมาด้วย ลั่วหานจึงเสร็จงานช้ากว่าปกติไปหนึ่งชั่วโมง เมื่อเธอนั่ง ทำงานเป็นเวลานาน เธอรู้สึกปวดเอวเล็กน้อย และเธอก็ ลุกขึ้นไปที่ห้องทำงาน ระหว่างทางเธอทุบเอวของตัวเอง ไปเรื่อยๆ ท้องยังไม่ทันโตขึ้นมา ปฏิกิริยาของคนท้องก็มา ก่อนแล้ว การเป็นแม่นี่มันไม่ง่ายเลย!
การผ่าตัดของถังจิ้นเหยียนสิ้นสุดลงแล้ว เขาและหมอ อีกสองสามคนเพิ่งลงจากลิฟต์ ถังจิ้นเหยียนเดินอยู่ด้าน หน้าสุด เสื้อคลุมสีขาวที่ดูสดใสและรอยยิ้มอ่อนโยนมา พร้อมสายลม ในมือของเขาถือข้อมูลของคนไข้ไว้ เขา เซ็นชื่อลงไปขณะเดินไปด้วยอย่าหล่อเหลา

ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาหาตัวเอง

ถังจิ้นเหยียนส่งข้อมูลคนไข้ให้กับผู้ช่วยของเขา เมื่อเขา เงยหน้าขึ้นก็สบตากับลั่วหานพอดี ดวงตาที่อบอุ่นของ เขาก็ถูกย้อมด้วยความอบอุ่นของแสงแดดยามบ่าย “ลั่ วหาน”

หมอสองสามคนที่ตามหลังมาต่างกลับไปยุ่งงานของตัว เอง รวมถึงหลินซีที่เอียงศีรษะและแลบลิ้นใส่ลั่วหาน

“เพิ่งเข้าผ่าตัดเสร็จเหรอ?” ลั่วหานถาม

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า เนื่องจากใช้สายตาในระหว่าง การผ่าตัดมากเกินไป ดวงตาของเขาจึงเต็มไปด้วย เส้นเลือดสีแดง “อืม เพิ่งผ่าตัดจบ อาจจะเป็นเพราะใกล้ วันหยุดแล้ว ผู้ป่วยช่วงนี้ดูเหมือนจะอารมณ์ดี และการ ผ่าตัดก็เป็นไปด้วยดี”

ลั่วหานหัวเราะเบา ๆ มือข้างซ้ายบีบไปที่เอวของเขาเพื่อนวดบรรเทาความเจ็บ และมือขวาสอดเข้าไปใน กระเป๋าใหญ่ “ฉันไม่เชื่อเหตุผลนี้หรอก ฉันค่อนข้างเชื่อ ว่าเพราะความหล่อของคุณทำให้คนไข้รู้สึกปลอดภัย และคนไข้ของฉันก็ให้คุณดูแลหมดเลย ตอนนี้คุณกดดัน มากใช่ไหม? รอช่วงนี้ยุ่งเสร็จ คุณให้ตัวเองได้พักผ่อน ครั้งใหญ่หน่อย! ”

ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้ว แล้วเอามือล้วงกระเป๋าและ เหยียดเสื้อคลุมสีขาวออกมาด้านนอก “ไม่เป็นไร ฉัน กำลังจะทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลหวาเซียในเร็ว ๆ นี้”

“ทำไมล่ะ?!” ลั่วหานโพล่งคำถามแปลกใจออกมาและ ก้าวไปหาเขา เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่ลุกโชน

หรือว่าหลงเชียวให้คําสั่งเขาจริงหรือ? !

ถังจิ้นเหยียนมองไปที่ลั่วหาน มองเข้าไปในดวงตาของ เธอ และมองดูตัวเองในเธอ

ทําไม?

จุดประสงค์ของการมาที่นี่ของเขาเพียงแค่ต้องการอยู่ เคียงข้างเธอ และได้รับโอกาสที่จะได้คบกับเธอ

และแล้ว หลงเซียวใช้การกระทำของเขาพิสูจน์ครั้งแล้วครั้งเล่าว่า ในความพยายามนี้ของเขา ถูกกำหนดไว้ แล้วว่าเขาต้องพ่ายแพ้

เพราะฉะนั้น

“ตอนนั้นที่ฉันมาที่นี่ เพื่อช่วยคุณในการผ่าตัด ให้ผ่าน ไปด้วยดี ร่วมกันช่วยชีวิตผู้คนให้มากขึ้น ตอนนี้คุณ คุณ หมอหลินและหวาเทียน สามารถทำการผ่าตัดได้ด้วย ตัวเองแล้ว ในเมื่อที่นี่ไม่ต้องการฉันอีกต่อไป ฉันก็ควร เกษียณแล้ว อีกอย่างทางอเมริกา มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ได้เรียกตัวฉันมาหลายครั้งแล้ว

เขายิ้มเล็กน้อย สิ่งที่เขาพูดออกมามันแตกต่างจากที่เขา คิดในใจโดยสิ้นเชิง

หัวใจของ ลั่วหานคลายลง ไม่ใช่เพราะหลงเซียวก็โอเค แล้ว แต่หัวใจของเธอกลับจมลงอีกครั้ง “จิ้นเหยียนตอนนี้ คุณยังไปไม่ได้ โครงการนี้ต้องการคุณมาก ฉัน … ”

แต่มันเห็นแก่ตัวเกินไปที่จะใช้ลูกเพื่อขอความเห็นใจ ของเขา? เขามีแผนอนาคตของตัวเอง และพ่อแม่ของเขา อยู่ที่อเมริกากันหมด เธอควรปล่อยเขาไปไหม?

ฉันท้องแล้ว จิ้นเหยียนเพราะฉะนั้นฉันขอร้องอย่าง เห็นแก่ตัว ขอให้คุณอยู่ต่ออีกสักพักได้ไหม?”
หลังจากพิจารณาแล้ว ลั่วหานเลือกที่จะบอกความ จริงออกไป เธอขอให้เขาอยู่ต่อไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อ คนไข้ ทางการแพทย์ของอเมริกาก้าวหน้ามาก และไม่ ขาดแคลนคนเก่งที่มีความสามารถ แต่เธอมีไว้ใจแค่เขา เท่านั้น

มือของถังจิ้นเหยียนที่อยู่ในกระเป๋าของเขากำแน่น อย่างเห็นได้ชัด และเส้นเลือดตรงหลังมือของเขาก็ ปรากฏตัวขึ้น

เขาเม้มปากอย่างสง่าและอ่อนโยน “ เป็นข่าวดีจริงๆ ขอ แสดงความยินดีด้วยนะลั่วหาน ในที่สุดคุณก็ได้เป็นแม่ คนสักที แต่ว่าฉันตกลงกับทางมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดแล้ว เดือนหน้าฉันก็จะเข้าเรียน ฉันจะลาออกหลังเทศกาลไหว้ พระจันทร์ ”

“ห้ะ!มันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ !!” เร็วเกินไปรึเปล่า! เธอยังไม่ได้เตรียมใจเลย!

ใช่ มันเร็วเกินไป

ถังจิ้นเหยียนเก็บคำเชิญนั้นไว้ในลิ้นชักเป็นเวลานาน เมื่อคืนตอนดึกๆเขาคิดทบทวนแล้ว จึงตัดสินใจ

เขามองไปที่ ลั่วหานด้วยความผูกพัน และความอัดอั้นในใจของเขากำลังจะไหลออกมาจากดวงตาของเขา “ที่ จริงฉันควรจะพูดให้เร็วกว่านี้ แต่บอกตอนนี้ยังไม่สายเกิน ไป”

หัวของ ลั่วหานใหญ่ขึ้นหลายเท่า ข่าวร้ายมาเร็วเกินไป ราวกับพายุทอร์นาโด

“คุณกับคุณตำรวจเจิ้งกำลังคบกัน ถ้าคุณไปแล้ว เธอจะ ทำยังไง? คุณทิ้งเธอได้ลงคอเหรอ? จิ้นเหยียนลองคิดดู อีกครั้งดีกว่า ฉันสามารถปฏิเสธกับทางฮาร์วาร์ดแทนคุณ ได้ ฉันกับผู้อำนวยการเป็นเพื่อนมานาน …”

แต่ว่า ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ให้โอกาสเธอพูดจนจบ แต่เขา กดไปที่ไหล่ของลั่วหานด้วยมือขวาเบา ๆ และมองเธอ ด้วยสายตาที่อ่อนโยน แต่มันกลับเจ็บปวดมาก เราเลิก กันแล้ว ”

ลั่วหานงงขึ้นมาทันที เธอจ้องมองไปที่เขา “นายพูดว่ายัง ไงนะ? ถังจิ้นเหยียนนี่นายพูดบ้าอะไรกัน?

ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างขมขื่น “เธอไม่ได้ฟังผิดไป ฉัน คิดมาดีแล้ว ฉันให้ความสุขกับเธอไม่ได้ มันไม่ยุติธรรม สําหรับเธอ เพราะฉะนั้นฉันจึงขอเลิกกับเธอ”