ตอนที่ 544 ท่านเซียวอยากเป็นคนดังไหม
ตอนที่ 544 ท่านเซียวอยากเป็นคนดังไหม
เขาบินมาจากอเมริกา เพียงเพื่อจะได้พูดต่อหน้าเธอ เขาไม่ใช่แค่ป่วยเท่านั้น แต่ยังไร้สาระด้วย
ลั่วหานคิดเช่นนี้ในใจ
ตู้หลิงเซวียนวางมือไว้บนโต๊ะ และกางนิ้วออก มือของ เขาเรียวยาวดูขาวใสสะอาด “ แอนน่า นี่คุณอคติกับผม เกินไปหรือเปล่า?”
ลั่วหานไม่อยากมองไปที่แก้วกาแฟนั้นอีกต่อไป เธอรู้สึก รังเกียจตู้หลิงเซวียนเล็กน้อย โดยเฉพาะหลังจากที่เธอ เริ่มรู้เกี่ยวกับวิธีการที่เขาใช้เพื่อแย่งชิงในทางการค้า
“ ระหว่างเราไม่เหมาะที่จะพูดคุยเรื่องพวกนี้ ถ้าคุณตู้ ไม่มีเรื่องแล้วจริงๆ เราต่างคนต่างไปเถอะค่ะ” ลั่วหานพู ดอย่างเย็นชา แล้วหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะกำลังจะออกไป
ตู้หลิงเซวียนมองไปที่เธอและยิ้มอย่างสุภาพ “แอนน่า คุณไม่ได้อคติกับผม แต่คุณกำลังหนีผม
แม่งเอ๊ย!
ลั่วหานด่าตู้หลิงเซวียนอยู่ในใจไปสักพัก แล้วเผยรอย ยิ้มแบบจำเป็นออกมา “คุณคิดมากเกินไป ที่ฉันรักษา ระยะห่างกับคุณ เพียงเพราะให้เกียรติตัวเองและคุณ และยิ่งเป็นการให้เกียรติสามีของฉันด้วย ฉันเป็นผู้หญิงที่ แต่งงานมีครอบครัวแล้ว การรักษาระยะห่างกับผู้ชายคน อื่นๆ เป็นคุณธรรมที่ควรมีอยู่แล้ว ”
เธอพูดอย่างใจเย็นๆ แล้วกลับมาใช้สายตาที่เย็นชาบาด คมมองไปที่เขา
ลั่วหานอยากมองให้ชัด อะไรกันแน่ที่ซ่อนอยู่ในดวงตา ของตู้หลิงเซวียน แต่ดวงตาที่อ่อนโยนนี้ปกปิดและปลอม เก่งเกินไป มีเพียงความอ่อนโยนที่เธอไม่สามารถมอง ผ่านมันได้
หลังจากฟังที่ตู้หลิงเซวียนฟังเธอพูดจนจบ เขาก็พยัก หน้าเห็นด้วยกับความคิดของเธอ “แอนน่า ผมเสียดาย จริงๆที่คบกับคุณไม่ได้ คุณเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ … ตอน นี้ฉันจะไม่ข้ามเส้นระหว่างเราสองคน เพราะฉะนั้นคุณ วางใจได้”
หึหึ ตอนนั้นก่อความวุ่นวายในการประมูล แล้วก็มาใช้ เล่ห์กลในธุรกิจด้านการค้าของบริษัทเฉียวซื่อพอตอนนี้ เรื่องมันเงียบลง เขากลับพูดคำพวกนี้ออกมาจากปากได้อย่างง่ายดายงั้นเหรอ
ช่างเป็นผู้ชายที่ทรงพลังจริงๆ
ลั่วหานกแหวนแต่งงานของตัวเอง และพูดโดยไม่ลังเล ว่า “พูดถามไถ่กันจบแล้วใช่ไหม คุณจะคุยเรื่องอะไรกับ ฉัน คุยตอนนี้ได้เลย ฉันยังมีงานที่โรงพยาบาลที่ต้องทำ”
ตู้หลิงเซวียนหยิบแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง และจิบไปหนึ่งคำ ท่าทางของเขาดูสง่างามและมีระดับ “ ถ้าผมไม่บอกว่าเป็นธุระทางการคุณจะมาหาผมเหรอ?”
เขาพูดเป็นธรรมชาติมาก และเขาไม่ได้รู้สึกว่ามีตรง ไหนที่ไม่เหมาะสมเลย
ลั่วหานดึงเก้าอี้ออกและลุกขึ้นยืน ก่อนหน้านี้ไม่กี่วินาที ที่เขาจะพูดคำเหล่านี้ออกมา เธอได้แสดงความไม่พอใจ จากการกระทำออกมาอย่างชัดเจนแล้ว
“ เควิน ฉันคิดว่าเราไม่ได้เป็นคู่กัน แต่อย่างน้อยเราก็ ยังเป็นเพื่อนกันได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันคิดผิดไป ฉัน อยากดื่มกับคุณในฐานะเพื่อน แต่ความคิดของคุณสวน ทางกับฉัน ถ้าอย่างนี้ เราไม่ต้องเจอกันจะดีกว่า ”
ลั่วหานเดินออกจากโต๊ะไป เมื่อเธอเดินผ่านตู้หลิงเซวียนไป ตู้หลิงเซวียนก็เอื้อมมือไปจับแขนเธอ
ไว้ ฝ่ามือของเขาร้อนๆ อาจจะเป็นเพราะเขาเพิ่งจับแก้ว กาแฟมา ก็เลยยังมีความร้อนหลงเหลืออยู่ที่ปลายนิ้วของ เขา ลั่วหานรู้สึกว่าแขนร้อนๆ และเธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมา เธออยากจะสะบัดมือเขาออก
ตู้หลิงเซวียนยืนขึ้นและยืนตรงหน้าจั่วหานในแนวทแยง มุม เขาสูงกว่าลั่วหาน และดวงตาของเขาก็ก้มลงสบตา กับลั่วหาน
อะไรกันเนี่ย!
ลั่วหานรู้สึกกระอักกระอ่วน ดวงตาของเธอเย็นชาและ ห่างเหินมากขึ้นกว่าเดิม “นี่คุณทำแบบนี้หมายความว่ายัง ไง?”
เขาสองคนใกล้กันเกินไป จนลั่วหานได้กลิ่นยาสูบจาง ๆ บนร่างกายของเขา ผสมกับกลิ่นน้ำหอมโคโลญจน์ของ ผู้ชาย มันฉุนอยู่ตรงปลายจมูกของเธอ ทำให้รู้สึกอึดอัด
ตู้หลิงเซวียนสูบบุหรี่เป็นปกติ แต่ไม่ติดบุหรี่ เนื่องจาก มาตรฐานยาสูบที่สูง กลิ่นมันก็เลยไม่ถึงกับฉุนจมูก แต่ ความรู้สึกไวต่อกลิ่นของลั่วหานหลังจากตั้งครรภ์ ก็ยัง รู้สึกอึดอัดใจ
ตู้หลิงเซวียนไม่ได้ใช้แรงมากนัก นิ้วมือของเขาจับไปที่ ข้อมือของเธอเบาและพูดเบา ๆ ว่า “แอนน่า ถ้าคุณโกรธ ผม เพราะก่อนหน้านี้ผมทำสิ่งที่ไร้เหตุผลบางอย่างออก มา ผมขอโทษคุณได้ และผมจะพยายามชดใช้ความผิดที่ ผมเคยทำอย่างเต็มที่ การลงทุนประจำปีของบริษัทเฉียว ชื่อในปีนี้ผมได้โอนเงินเป็นสองเท่าเข้าไปในบัญชีของ บริษัทเฉียวซื่อแล้ว ส่วนทางพ่อแม่ของคุณ ผมจะยังคง ดูแลพวกเขาเช่นเคย ส่วนเรื่องที่เหลือผมจะค่อยๆทำนะ แอนน่า ทุกคนมีโอกาสที่จะทำผิด โดยเฉพาะคนที่สับสน ในความรู้สึก ผมไม่ขอให้คุณยกโทษให้ผมตอนนี้ แต่ให้ โอกาสผมหน่อย ผมพิสูจน์ได้ว่าถ้าเราไม่สามารถเป็นคน รักกันได้ เราก็ไม่ควรเป็นศัตรูกัน”
เขาพูดทุกถ้อยคำของเขา ล้วนมีน้ำเสียงที่อ่อนโยนและ สุภาพ เสียงที่มุ่งมั่นและทรงพลัง ค่อยๆพูดออกมาอย่าง ไม่หนักไม่เบา
จริงเหรอ?
นี่กลับตัวกลับใจแล้วจริงเหรอ?
ลั่วหานอ้าปากและพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณพูดกลับตัวได้ ลึกซึ้งมาก แต่จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย สิ่งที่ คุณต้องการไม่ใช่การให้อภัยหรือความเห็นด้วยจากฉัน แต่เป็นคุณเองโน้มน้าวให้ตัวเองยอมแล้วจริงๆหรือเปล่า”
ตู้หลิงเวียนขมวดคิ้วและพูดแซวตัวเองว่า “ผมรู้ว่าไม่ว่า ตอนนี้ผมจะพูดอะไร คุณก็ไม่เชื่อผมหรอก ดังนั้นรอให้ ผมทำให้คุณเห็นละกันนะ”
ลั่วหานดึงมือของเธอออกจากมือเขา ” เคยกระทืบอย่าง แรง แต่ตอนนี้กลับมาเพื่อปลอบและชดใช้ เพื่ออะไร”
ตู้หลิงเซวียนถอนหายใจเบา ๆ และหัวเราะ “ถ้าไม่เลือด ผิดทาง เราจะเติบโตได้อย่างไร คุณก็คิดว่าผมหลงทาง ละกัน ตอนนี้ผมพบช่องทางที่ถูกต้องแล้ว ผมจะควบคุม ทิศทางของตัวเองให้ดีๆ
รอยยิ้มของเขาตอนเขาพูดมักจะสุภาพและอ่อนโยน เสมอ มันดูไม่เกี่ยวข้องกับพวกคนเลวในตลาดธุรกิจการ ค้าเลย ตัวลั่วหานเองก็เริ่มสับสนแล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตาของเขาเมื่อมองไปที่เธอ มันมีความสับสนอยู่อย่างหนึ่งที่คนธรรมดาไม่สามารถ ต้านทานได้
“ถ้าเป็นเช่นนี้ ฉันหวังว่าคุณจะดีขึ้นเรื่อยๆ ฉันขอตัวก่อนนะ”
“เมื่อกี้ผมดื่มกาแฟของคุณไป ผมขอโทษนะ ผมช่วยคุณ สั่งคาปูชิโน่หวานน้อยแก้วใหม่มาแล้ว” ที่ตู้หลิงเซวียนยื่นมือออกไปและเชิญให้เธอนั่งลง เขายิ้มอย่างสุภาพ
บุรุษ
* น้ำใจของคุณตู้ผมช่วยภรรยาของผมรับมันไว้ในใจ แล้ว แต่เหมือนว่าตอนนี้ภรรยาของผมไม่อยากดื่มกาแฟ ซะเท่าไหร่นะ”
ด้านนอกประตู หลงเซียวยืนตัวตรงเขาสอดมือซ้าย เข้าไปในกระเป๋ากางเกง และมือขวาถือกุหลาบช่อใหญ่ ไว้ ดอกไม้ทำให้พื้นที่ตรงนั้นดูงดงามและบรรยากาศก็ สดใสไปด้วย
เขามองไปที่ ตู้หลิงเซวียนอย่างเย็นชา ด้วยสายตาที่ ลึกล้ำไม่มีความรู้สึกหรืออุณหภูมิใด ๆ
ทันทีที่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นหลงเซียวในตอนนี้ และหัวใจของเธอก็อบอุ่นขึ้นมาทันที
ตู้หลิงเซวียนหันหน้าไปและสบตากับหลงเซียว
ดวงตาที่เย็นชาของเขาสบเข้ากับดวงตาที่อบอุ่นของเขา และสองอารมณ์ที่แตกต่างกันก็ปะทะกันในอากาศทันที
แม่งเอ๊ย!
ตู้หลิงเซวียนเอาความกล้ามาจากไหน ถึงกล้าที่จะนัด พบกับลั่วลั่วเพียงลำพัง!
สายตาที่เย็นชานั้นเจาะเข้ารูม่านตาของ ตู้หลิงเซวียนอ ย่างจังๆ มีทั้งคำถาม ประณาม ความไม่พอใจและที่มาก ที่สุดคือความโกรธ
หลงเซียวปรากฏตัวพร้อมดอกกุหลาบช่อใหญ่อย่างดู ดี ลูกค้าและพนักงานขายในร้านกาแฟต่างก็จ้องมองจน อึ้งไปเลย แค่ได้เห็นท่านเซียวตัวจริงก็น่าตื่นเต้นมากแล้ว แถมยังถือดอกไม้ช่อใหญ่อีกสักด้วย ยอดเยี่ยมจริงๆ
หลงเซียวเดินเข้าไป โอบกอดเธออย่างเห็นแก่ตัวและ อ่อนโยน เขาโอบล้วหานไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง ในแวว ตาของเขานั้นมีแต่เธอ “ดอกไม้นี้ให้คุณ”
ลั่วหานมองดูกุหลาบช่อใหญ่ด้วยความตกใจ คิดในใจ ว่าวันนี้คงไม่ใช่วันพิเศษอะไรใช่ไหม? ให้ดอกไม้ทําไม?
ไม่สิ เขามาโผล่ที่นี่ได้ยังไง?
ลั่วหานซ่อนความสงสัยไว้ แล้วสูดกลิ่นดอกไม้อย่างพึง พอใจ “ ขอบคุณคุณสามีนะคะ ดอกไม้สวยจัง”
ชอบก็ดีแล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ตู้หลิงเซวียนยังคงยิ้มอย่างมีความอดทน “ ประธานหลง ดีกับแอนน่าจริงๆนะครับ”
หลังจากทำเรื่องเหล่านี้เสร็จ หลงเซียวถึงจะมองไปที่ตู้ หลิงเซวียน ” ภรรยาของผม ผมไม่ดูแลเธอ จะรอให้คน อื่นมาดูแลเธอเหรอ? อย่างเช่นคุณตู้?”
ลั่วหาน: อืม …
ท่านเซียวกำลังจะเริ่มด่าคนโดยไม่มีคำหยาบแล้ว
ตู้หลิงเซวียนพูดพร้อมหัวเราะ “แอนน่าเป็นเพื่อนของผม แน่นอนว่าผมจะดีกับเธออยู่แล้ว”
“หื้ม? ใช่เหรอครับ? คุณตู้ดีกับเธอมากจริงๆเลยนะครับ กลัวว่าภรรยาของผมจะทำงานเหนื่อยเกินไป ก็เลยรับ งานของเธอไปส่วนหนึ่งก่อน กลัวเธอจะทำงานหนักก็เลย ดื่มกาแฟแทนเธอ ความจริงใจของคุณตู้ก็มีมากนะครับ อุตส่าห์บินมาจากสหรัฐอเมริกา เพียงเพื่อคุยกับเพื่อน ของตัวเอง ช่างน่าประทับใจจริงๆ ”
อะไรกัน?
ทำไมเขาถึงรู้หมดเลย? เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่?
ลั่วหานมองออกไปนอกหน้าต่าง อึม โอเค บางทีเขาอาจ จะมาถึงตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว และกำลังเฝ้าดูอย่างเงียบๆ
ตู้หลิงเซวียนไม่คาดคิดว่าหลงเซียวจะรู้อย่างชัดเจน ขนาดนี้ แม้ว่าความร่วมมือระหว่างเขาและบริษัทไห่ลุน หลงเชียวก็รับรู้แล้ว “สิ่งที่ท่านหลงพูดผมไม่ค่อยเข้าใจ เรื่องทางการค้าและเรื่องส่วนตัวควรแบ่งเป็นคนละเรื่อง กัน ท่านหลงแบ่งแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาตลอด ผมก็เช่นกัน”
นิ้วที่เรียวยาวของหลงเซียวบีบๆไปที่นิ้วก้อยของลั่วหา น” แน่นอน ผมขอให้คุณตู้ประสบชัยชนะในเมืองหนิงไห่ แต่ว่าจากเมืองหลวงไปเมืองหนิงไห่ยังมีระยะทางอีกช่วง หนึ่ง คุณตู้เลือกที่เปลี่ยนเครื่องผิดที่รึเปล่าครับ?”
ความนัยก็คือ ไสหัวไปที่สนามบินแล้วบินไปเมืองหนิงไห่ ซะ อย่ามาเกะกะตรงหน้ากู
“ผมเชื่อว่ารสนิยมของผมและท่านคล้ายกันอยู่บ้าง เรา อาจจะยังต้องแข่งขันกันต่อในด้านการงาน ผมชอบคู่แข่ง ที่เก่งเหมือนเทพมากๆเลยครับ ผมตื่นเต้นที่จะได้พบกับ คุณนะครับ”
ตู้หลิงเซวียนพูดอย่างสบายใจ จากนั้นมองไปที่ลั่วหาน และพยักหน้าบอกลา แล้วเดินไปที่ประตูของร้านกาแฟ
“โอ้พระเจ้า หนุ่มหล่อคนเมื่อกี้เป็นใคร? เขาดูดีมากเลย นะ” บริกรพูดคุยกัน
” หล่อมากก็จริง แต่เทียบกับคนข้างในนี้ไม่ได้เลย ท่าน เซียวเป็นประธานที่เหนือทุกสิ่ง เมื่อกี้ที่เขาเดินเข้ามาเขา หล่อมาก! หล่อวัวตายควายล้มเลย!” บริกรพูดอย่างเสียง ดัง
“ให้ฉันสักคนเถอะ ขอแค่คนเดียวก็พอ ฉันจะอยู่กับเขา จนแก่จนเฒ่า!”
“นางแรด หลงจนเบลอไปแล้วรึเปล่า รีบไปทำงานซะ”
เขาอยู่ภายใต้สายตาของทุกคน แต่หลงเซียวดูเหมือน จะอยู่ในสภาพที่ไม่มีใครอยู่ เขากอดลั่วหานไว้ในอ้อม แขน คางของเขาอยู่ใกล้เธอมากและกลิ่นหอมที่สดชื่นก็ โชยไปที่ตัวเธอหมด
“ตู้หลิงเซวียนนัดคุณ และคุณก็ออกมาหรือ? นี่คุณ ไม่มีสมองหรือสมองของคุณตกหล่นไปที่อื่นแล้ว? คุณ ต้องการให้ฉันช่วยโพสต์ประกาศหาของหายไหม?”
หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ กอดลั่วหานไว้แน่น พร้อมกุหลาบช่อใหญ่ที่คั่นกลางพวกเขา ดูสนิทสนมเป็น อย่างมาก
ลั่วหานเบะปาก ไม่แซะฉันหน่อยจะตายหรือไง?”
หลงเซียวถอนหายใจ” ไม่ได้ แต่อาจเลวร้ายยิ่งกว่า ความตายซะอีก เด็กโง่”
เด็กโง่? ได้ เธอจำได้ว่าท่านเซียวเคยเรียกเธอว่าผู้หญิง
โง่อยู่ครั้งหนึ่ง จริงๆเลย —- แม่ง! ลั่วหานพยายามดิ้นไปสักพัก “ที่นี่คนเยอะ อย่าหวาน
แถวนี้ อย่ามาหวานใส่กัน…”
เธอไม่ได้พูดคำว่า “เดี๋ยวจะตายเอา” ทันใดนั้นริมฝีปาก ของเขาก็กดแน่นลงกับริมฝีปากของเธอ ลิ้นสีแดงของ เขาก็สอดเข้าในนั้น ดูดซับความงามและความหวานทุก ตารางนิ้วเข้าไป ดูอ่อนโยนแต่ก็แข็งแกร่ง
ลั่วหานดิ้นออกจากแขนของเขาด้วยความเขินอายเล็ก น้อย กัดฟันและพูดว่า “คุณอยากเป็นคนดังหรือไงท่าน เซียว ?”
หลงเซียวลูบๆริมฝีปากของเธอ ดวงตาของเขาจ้องมอง“ เมื่อกี้ตู้หลิงเซวียนดื่มกาแฟของคุณไป เขาจูบคุณทาง อ้อมใช่ไหม?”
อะไรกัน?
เธอไม่ได้สัมผัสแก้วเลยด้วยซ้ำ
“ใช่ ใช่แล้ว” ลั่วหานหรี่ตา และพูดอย่างท้าทาย
หลงเขียวพยักหน้า และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “โอเค ฉัน จะออกไปกระทืบมันเดี๋ยวนี้เลย!
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
