ตอนที่ 540 คนขับรถผู้เชี่ยวชาญพาฉันไปด้วย

ตอนที่ 540 คนขับรถผู้เชี่ยวชาญพาฉันไปด้วย

เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้ว โจวโร่หลินก็ไปหาเสื้อผ้าที่ห้อง นอนของเกาหยิ่งคือ

ห้องของเธอตกแต่งในสไตล์บาร็อก ซับซ้อนและ งดงาม ผ้าม่านกำมะหยี่ ซ้อนด้วยผ้าโปร่งบางอีกหนึ่ง ชั่น เฟอร์นิเจอร์ในห้องใช้สีแดงเป็นหลัก โต๊ะเครื่องแป้ง หรูหราที่ทํามาจากไม้สีทอง กระจกยาว แกะสลักด้วย ลวดลายดอกไลแล็ค ดูอย่างไรก็เหมือนเจ้าหญิงใน ราชวงศ์อังกฤษ

การเปรียบเทียบกับคนนั้นเป็นเรื่องน่าโมโหเหลือเกิน ใช

ไหมหล่ะ?

เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าแนวตั้งขนาดใหญ่ของเกาหยิ่งจือออก ทำให้โจวโร่หลินรู้สึกตาลายกับความสวยงามหรูหราของ ยี่ห้อที่มีชื่อเสียงด้านใน ทั้งแถวเป็นแบรนด์เนมชั้นนำของ ต่างประเทศทั้งหมด แม้แต่ชุดชั้นในและสายเดียวที่ไม่ เด่นที่สุดก็มีโลโก้ของ Chanel เขียนไว้

รวยมาก! รวยเกินไปแล้ว!

เธอค้นไปมา เห็นเสื้อผ้าไม่น้อยที่ยังมีป้ายราคาแขวนไว้ ด้านบนมีตัวเลขที่ชัดเจน เสื้อผ้าแทบทุกตัวที่มีราคาหมิ่นหยวนขึ้นไป

แพงมาก! แพงเกินไปแล้ว!

มันยากมากกว่าจะหาตัวที่ราคาสองพันกว่าเจอ เมื่อ เตรียมที่จะใส่ด้วยความหวาดระแวง แต่กลับพบว่าราคา นั้นเป็นดอลลาร์สหรัฐ

โจวโร่หลินไม่กล้าใส่ตัวใหม่ จึงหาชุดกระโปรงชุดหนึ่ง ซึ่งเป็นชุดในฤดูใบไม้ร่วงที่เกาหยิ่งจือเคยใส่แล้ว แล้ว ค้นหาชุดชั้นในตัวใหม่ จัดระเบียบตัวเองอย่างง่ายๆ และ ออกไปอย่างหน้าสด

เกาจิ่งอานแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งใจลอยอยู่บน โซฟา เขานึกถึงผู้หญิงที่เมื่อคืนได้นอนอยู่ตรงนี้ ดูเหมือน จะมีความอบอุ่นหลงเหลืออยู่บนกระจกตา

ไอ้คนปัญญาอ่อนคนนี้ ตอนนอนหลับดูดีมาก ตอนนอน หลับแล้วขดตัวกลมเหมือนกับเด็กทารกน้อย ปากแบนๆ เขาห่มผ้าให้เธอก็ไม่ได้ทำให้เธอตื่น

เกาจิ่งอานยิ้มเล็กยิ้มน้อย นิ้วมือดึงผ้าห่ม แล้ววางลง ราวกับโดนไฟฟ้าช็อต

เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่!
“ประธานเกา ฉันเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว”โจวโร่หลินลง มาด้านล่าง เธอใส่ชุดกระโปรงขนสัตว์ลายทางสีน้ำเงิน สลับสีขาว ยาวถึงหัวเข่า เผยให้เห็นขาที่ขาวเรียว

คาดไม่ถึงว่าจะพอดีตัวขนาดนี้ และดูสวยงาม

เกาจิ่งอานรูม่านตาหดลง “ถึงจะสวมชุดกระโปรงแบบ เจ้าหญิงแต่ก็ยังมีบุคลิกของขอทาน เสื้อผ้าของพี่สาวผม ก็ช่วยคุณไม่ได้”

โจวโร่หลินอยากจะเตะเขาให้ตายจริงๆ “ฉันหิวแล้ว กิน ข้าวก่อน ไม่กินข้าวไม่มีแรงขับรถ! ”

เกาจิ่งอานยิ้มเย้ยอย่างดูถูกและพูดว่า “อ้วนขนาดนี้แล้ว ยังจะกินอีกเหรอ? กินเยอะเกินจะส่งผลต่อสติปัญญานะ อย่ากินเลย”

“ฉันจะกิน ไม่กินอาหารให้อิ่มจะส่งผลต่อสติปัญญา มากกว่า จะให้ฉันกินให้อิ่ม หรือคุณจะขับรถเอง และไป เอง”โจวโร่หลินถามคำถามแบบปรนัย และต่อรองเงื่อนไข ด้วยท่าเท้าเอวอย่างดุดัน

ฟ้าใหญ่พื้นพสุธาใหญ่เรื่องกินใหญ่ที่สุด!

“คนเห็นแก่กิน! กินเถอะกินเถอะ ในบ้านไม่มีอาหารจะคอยดูว่าคุณจะกินอย่างไร”เกาจิ่งอานดูเวลา ความจริง ก็เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่ง เป็นเวลาอาหารเช้าพอดี เขาก็หิวนิด หน่อยแล้วเหมือนกัน

“ชิ! ไม่มีข้าวใช่ไหม? ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ? ”

โจวโร่หลินขยิบตา ดึงแขนเสื้อขึ้นแล้วเข้าไปในห้องครัว ห้องครัวในคฤหาสน์เป็นแบบเปิด ไม่มีเครื่องดูดควัน ดู เหมือนแทบจะไม่ทำอาหารจีนเลย แต่เครื่องครัวสําหรับ ทำอาหารตะวันตกนั้นมีครบเกือบทุกอย่าง

โจวโร่หลินเปิดตู้เย็น มองเห็นวัตถุดิบที่ต้องการ

หยิบขนมปังสิบแผ่นลงไปในเครื่องปิ้งขนมปังทีละแผ่น ด้านนี้ปิ้งขนมปัง แล้วเธอก็หยิบเนย, เบคอน, ซอส มะเขือเทศ, ผักกาดหอมออร์แกนิกสองถุงเล็กๆด้านล่าง ตู้เย็น และเนื้อกุ้งสดออสเตรเลียบางส่วนออกมาอย่าง คล่องแคล่ว

หลังจากปิ้งแผ่นขนมปังเสร็จแล้ว วางสองแผ่นไว้ด้าน ล่างสุด ทาเนยให้ทั่ว ใส่เบคอนที่หั่นเป็นแผ่นลงไป แล้ว ใส่ผักกาดหอมอีกหนึ่งชั้น สุดท้ายก็ใส่เนื้อกุ้งที่ย่างเสร็จ แล้วสักสองสามชิ้น จากนั้นก็วางขนมปังลงไปอีกสอง แผ่น

แซนด์วิชชิ้นแรกเรียบร้อยแล้ว!
เธอทำแซนด์วิชขนาดใหญ่ทั้งหมดสองชิ้น และอีกหนึ่ง ชิ้นเล็ก แล้ววางลงบนจานสองจานและยกออกไป

หัวของเกาจึงอานสว่างไสวด้วยความตกใจ ราวกับติด ตั้งหลอดไฟวัตต์ใหญ่ไว้ “เห้ย! คุณเร็วขนาดนี้เลยเห รอ? ”

โจวโร่หลินหยิบชิ้นหนึ่งให้เขา เหลือไว้ให้ตัวเองสอง ชิ้น”เรื่องง่ายขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องเร็ว แค่ฉันไม่รู้จัก เครื่องครัวภาษาอังกฤษเหล่านั้นในบ้านคุณเท่านั้นแหละ ฉันทำที่บ้านเร็วกว่านี้อีก”

แต่ว่า ที่บ้านเธอไม่มีอุปกรณ์ไฮเอนด์มากมายขนาดนี้

เกาจิ่งอานดูเวลา เจ็ดโมงสี่สิบห้านาที

เหี้ยเอ๊ย! คาดไม่ถึงว่าคนปัญญาอ่อนคนนี้จะเป็นผู้ เชี่ยวชาญในห้องครัว!

โจวโร่หลินกัดแซนด์วิชแฮนด์เมดหนึ่งคำ อดไม่ได้ที่จะ พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “อืม! รสชาติไม่เลว เนื้อกุ้ง บ้านคุณดีมาก”

เกาจิ่งอานแสยะยิ้ม “ธรรมดา”
ก็แค่กุ้งทะเลน้ำลึกที่ขนส่งทางอากาศจากออสเตรเลีย เท่านั้น ก็แค่หนึ่งกิโลราคาประมาณหนึ่งพ้นหยวน เท่านั้น”กินสิ กินอิ่มแล้วจะได้ออกไปกัน”

โจวโร่หลินกินคำใหญ่ กินอย่างมีความสุขมาก บนริม ฝีปากเลอะเนยเล็กน้อย เธอไม่ถือสาเลยแม้แต่น้อย และ กินอย่างตะกละตะกลามต่อไป

เกาจิ่งอานกัดไปหนึ่งคำ รสชาติไม่เลวจริงด้วย

“ฉันจะไปหยิบเครื่องดื่ม! “เมื่อใดที่โจวโร่หลินได้ทาน อาหารก็จะลืมไปเลยว่าตัวเองอยู่บ้านใคร วิ่งไปค้นตู้เย็น โดยตรง

เกาฉิ่งอาน:

“นม น้ำผลไม้ คุณจะเอาอะไร? “โจวโร่หลินแย่งหน้าที่ เจ้าของบ้าน ไม่มีจิตสำนึกของความเป็นแขกที่เข้าบ้าน คนอื่นแม้แต่น้อย

เกาจิ่งอานยิ้ม แล้วหยิบน้ำผลไม้ไป

หลังจากกินแซนด์วิชขนาดใหญ่ชิ้นแรกหมด โจวโร่หลิน ก็เริ่มลุยชิ้นที่สองต่อ
เกา งอานตะลึงมาก “คุณทานเยอะขนาดนี้เลยเห รอ? ! ”

ปกติเขาทานอาหารกับผู้หญิง ผู้หญิงพวกนั้นมักจะทาน แค่ไม่กี่คำก็จะไม่ทานแล้ว สําหรับพวกเธอแล้ว ภาพ ลักษณ์และรูปร่างนั้นสำคัญกว่าเรื่องการกินเป็นอย่าง มาก แต่ว่าโจวโร่หลินนั้นช่าง….ไม่เหมือนผู้หญิงเลย จริงๆ!

โจวโร่หลินยัดอาหารเต็มปาก พูดอย่างไม่ชัดว่า”ก็แค่ แซนด์วิชสองชิ้นกับนมหนึ่งแก้วเท่านั้นเอง! ไม่กินจน ทำให้คุณยากจนหรอก!

เกาจิ่งอานไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี “โอเคโอเค กินเถอะกินเถอะ”

หลังมื้ออาหาร โจวโร่หลินพยุงเขาออกไป ทั้งสองคนขึ้น

ไปนั่งบนรถ รถเบนซ์สีขาวคันหรูขับลุยฝนที่ตกหนัก

ที่รีสอร์ทหยีฉิ่ง

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ หลงเซียวหยิบเสื้อโค้ทตัวหนา หนึ่งตัวพาดไว้บนไหล่ของลั่วหาน เสื้อโค้ทเป็นของเขา ใหญ่มาก หลวมมาก คลุมตัวเธอไว้ครึ่งตัวได้อย่างง่ายดาย

“วันนี้ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาล ด้านนอกฝนตกหนัก เกินไป คุณไม่สะดวกในการขับรถ”

ลั่วหานมองสังเกตปริมาณน้ำฝนที่ตกลงมา ความเร็วลม รวมกับปริมาณน้ำฝนแล้ว อากาศแบบนี้ผู้หญิงไม่เหมาะที่ จะขับรถจริงๆ แต่หลงเซียวดูเหมือนจะลืมไปว่า เธอเคย แข่งรถมาก่อน

“ทําไม? คุณไม่เชื่อในฝีมือของผมเหรอ? “ลั่วหานกระ ชับเสื้อโค้ทของเขาให้แน่น ในจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นของ เขา ราวกับถูกเขากอดไว้ สบายมาก

หลงเซียวกางร่มสีดำด้านไว้หนึ่งคัน ไม่รอให้คนอื่นพูด ขัดและพูดต่อว่า “คุณรออยู่ตรงนี้ ผมจะไปขับรถมา ผมรู้ ว่าฝีมือการขับรถของคุณดี แต่ในด้านของประสบการณ์ นั้น ผมมีสิทธิ์ที่จะพูดมากกว่าคุณ”

หลังจากเขาอายุสิบขวบก็เริ่มสัมผัสกับรถทุกรุ่น ตอน อายุสิบห้าปีก็สามารถผ่านด่านบนเส้นทางของการแข่ง รถมืออาชีพได้อย่างง่ายดายแล้ว เพียงแต่เธอไม่รู้

“โอเค คนขับรถผู้เชี่ยวชาญพาฉันไปด้วย! ฮ่าฮ่า วันนี้ นั่งรถของคุณ”
หลงเชียวยักคิ้วสวยงาม “รอผมนะ”

เขากางร่มและไปขับรถที่โรงรถคนเดียว เสื้อสูทสีดำา และร่มคันสีดำ เดินอยู่ภายใต้ท้องฟ้าสีเทาที่ฝนตก ยังคง ดูสะดุดตาอยู่เสมอ ราวกับว่าท้องฟ้าสีเทาและโลกทั้งใบ เป็นเพียงภาพพื้นหลังให้กับเขา

หลังจากขับรถแล้ว หลงเขียวกางร่มอีกครั้งไปส่งเธอ ตรงฝั่งด้านข้างคนขับ บนตัวเธอไม่มีน้ำฝนแม้แต่หยด เดียว แต่แขนซ้ายของเขากลับเปียกไปส่วนหนึ่ง

ที่ปัดน้ำฝนกวาดกระจกให้สามารถมองเห็น ปัดน้ำที่ สะสมอยู่ด้านบนอย่างถี่

“ได้ข่าวของเสี่ยวจื่อบ้างไหม? เขาอยู่ที่อเมริกาเป็น อย่างไรบ้าง “ลั่วหานถอดเสื้อโค้ทออก พาดไว้ที่ด้านหลัง เบาะนั่ง อุณหภูมิในรถสบายมาก

หลงเซียวเปลี่ยนเลนเตรียมที่จะเลี้ยวซ้าย “อาศัยอยู่ กับคุณแม่ของเขา น่าจะไม่เลวนะ พวกเขาไม่ได้เจอกัน หลายปีแล้ว เสี่ยวจื่อและคุณแม่ของเขาคงจะมีความสุข มาก”

ลั่วหานมองใบหน้าด้านข้างของเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกเจ็บ ปวดใจเล็กน้อย “ทางด้านหลงถึง ช่วงนี้คงให้ความกดดัน คุณไม่น้อยใช่ไหม? ตอนนี้หลงยี่อยู่ที่ MBK เขาและหลงถึงร่วมมือกันทำชั่ว คุณคงมีเรื่องลำบากไม่น้อย เลยใช่ไหม?

หลงเซียวมองไปที่ถนนโดยไม่เหล่ตา สภาพถนนย่ำแย่ เขาจะต้องตั้งสติ “มันก็ไม่ขนาดนั้น หลงยี่อยู่ที่บริษัทไม่มี ชื่อเสียง ถ้าหลงถึงไม่สนับสนุนเขา เขาก็ไม่ใช่อะไรเลย”

“ฉันเชื่อว่าคุณทำได้ แต่เจอเรื่องที่เล่ห์กลอุบายเยอะ เกินไปก็จะต้องเหนื่อยมากแน่ๆ คุณควรใส่ใจกับการพัก ผ่อนให้มาก ไม่ต้องเป็นห่วงฉันมากจริงๆลั่วหานลูบท้อง น้อย ให้กำลังใจตัวเอง เธอจะต้องเข้มแข็งและอยู่ได้ด้วย ตัวเอง หลีกเลี่ยงที่จะสร้างปัญหาให้เขา

โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลแล้ว ข้างหน้านี้ก็ถึงแล้ว ฝนยัง ไม่ลดลง หลงเซียวลดความเร็วของรถให้ช้าที่สุด เหยียบ คันเร่งให้อยู่ในระดับขีดความเร็วที่ต่ำสุด “เรื่องของคุณ ไม่ใช่ปัญหาของผม ผมยินดีมากที่ถูกคุณรบกวน อย่าพูด คำพูดแบบนี้อีกเลย และอย่าพยายามแอบแก้ปัญหาทุก อย่างด้วยตนเองเลย ผมจัดการเอง”

เมื่อเขาพูดมาถึงตรงนี้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หมายเลขของจี้ตงหมิงแสดงออกมาบนหน้าจอในรถ ลั่วหานกดปุ่มรับสายแทนเขา “คุณรับโทรศัพท์ ฉันจะไม่แอบฟัง

หลงเชียวแอบยิ้ม

“เจ้านาย ท่านประธานและเส็นคั่วจะเซ็นสัญญากันวันนี้ เสิ่นคั่วถึงที่เมืองหลวงแล้ว ดูเหมือนว่าจะมาถึงเมื่อคืน”

ใช่แล้ว เที่ยวบินไม่สามารถออกบินได้ในสภาพอากาศ แบบนี้ เขาจะต้องมาถึงก่อนแน่นอน อีกอย่างผ่านมาหนึ่ง คืนแล้ว เขาและหลงถึงไม่รู้ว่าจะวางแผนชั่วอีกมากมาย ขนาดไหน

หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้น เฉียงขึ้นไปบนขมับ “เสิ่นคั่วมีใครมา

ด้วย? ”

ลั่วหานเอียงศีรษะ แต่หูกลับตั้งตรงขึ้น การโทรศัพท์ใน รถนั้นไม่มีหูฟัง เนื้อหาชัดเจน ไม่สามารถโทษเธอได้

“มีผู้ช่วยสองคน และเมียน้อยของเขาจ้าวฟางฟาง ช่วง เช้าเวลาสิบโมงในวันนี้พวกเขาจะเซ็นสัญญาที่บริษัท เจ้า นายคุณจะไปดูไหม? ”

จ้าวฟางฟาง?
หลงเซียวและลั่วหานมองตากันอย่างเข้าใจ ดูเหมือนว่า ผู้หญิงคนนี้คงมีความสำคัญไม่น้อยในหัวใจของเสิ่นคั่ว

“อืม ผมจะไป”

หลังจากวางสาย รถก็มาถึงที่โรงจอดรถชั้นใต้ดินของ โรงพยาบาล หลงเซียวจอดรถแล้วไม่เร่งรีบที่จะลงไป

“ดูเหมือนว่าคุณภรรยามีบางอย่างอยากจะพูดกับผม” ดวงตาที่ดำสนิทและลึกของเขา มีประกายที่ลึกซึ้งซ้อน อยู่

ลั่วหานพยักหน้า พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “มีเรื่องของ จ้าวฟางฟางเรื่องหนึ่ง ที่คุณไม่รู้ ก่อนหน้านี้ที่เธอแย่งสิทธิ์ ในการดูแลเถียนเถียนกับหวังเคียนั้น ไม่ใช่เพราะรักและ อยากดูแลลูกสาวจริงๆ แต่เพราะลูกชายของเธอและเสิ่น คั่วนั้นเป็นโรคหัวใจเหมือนกัน เธออยากจะเปลี่ยนหัวใจที่ หายดีเป็นปกติแล้วของเถียนเถียนให้กับลูกชาย”

หลงเซียวส่งเสียงอืมอย่างมีเลศนัย แสงเย็นชาที่ลึกสุด ในก้นบึ้งก็ได้ส่องออกมา “หัวใจของผู้หญิงนั้นเป็นพิษที่ ร้ายแรงที่สุด”

ลั่วหานพูดต่อว่า “อีกอย่าง ครั้งที่แล้วฉันใช้อำนาจในการตรวจสอบเวชระเบียนของลูกชายเธอ หัวใจของเด็ก เริ่มล้มเหลวแล้ว อาการหนักมาก โรคแบบนี้ตอนนี้มีเคส เดียวที่ประสบความสําเร็จ นั่นก็คือเถียนเทียน แต่มีเพียง ศาสตราจารย์ส่งเท่านั้นที่สามารถทำการรักษาได้สำเร็จ และอีกหนึ่งวิธีก็คือการเปลี่ยนหัวใจ…….

ลั่วหานชะลอคำพูดให้ช้าลง สายตาที่ใสสะอาดชาญ ฉลาดใสทะลุปรุโปร่งและสงบดั่งหิมะ

บนหลังมือของหลงเซียวมีความขาวซีดปรากฏขึ้นเล็ก น้อย เขาออกแรงมากขึ้นและพูดว่า “ดังนั้นจ้าวฟางฟาง มาที่เมืองหลวงไม่เพียงแค่มาเป็นเพื่อนเสิ่นคั่วเท่านั้น จุด ประสงค์หลักของเธอคือเถียนเทียน”

ลั่วหานหลับตาลง เจ็บปวดใจและพยักหน้าอย่างช่วยไม่ ได้ “อืม จ้าวฟางฟางต้องการตัวตนของลูกชายเพื่อรักษา ตำแหน่งของตัวเองในตระกูลเสิ่นให้มั่นคง เธอจะสละชี วิตของเถียนเถียนเพื่อช่วยลูกชายแน่นอน”

หลงเซียวเข้าใจ แล้วลงจากรถ เปิดประตูด้านข้างคน ขับ ส่งลั่วหานไปถึงประตูลิฟต์ B2 “จุดประสงค์ของเสิ่น คั่วและจ้าวฟางฟางต่างไม่ธรรมดาทั้งนั้น เสิ่นคั่วอยากใช้ โอกาสนี้ช่วยเสิ่นเหลียวออกมา ดังนั้น ผมกลับไปที่บริษัท แล้วจะยุ่งมาก ตอนกลางคืนผมจะให้หยังเซินมารับคุณ”
ทีม? คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องนี้อีก?! เขากลับพูดได้ อย่างสบายขนาดนี้? !

ล้วหานจับริมฝีปากแดงเบาๆ ยืนเขย่งเท้าและจูบที่ริม ฝีปากของหลงเชียวหนึ่งที เบามาก อบอุ่นมาก “เพิ่ม กำลังใจให้คุณ วันนี้คุณหลงจะต้องกลับมาพร้อมชัยชนะ แน่นอน!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ