ตอนที่ 536 ดูแลเขาดีๆ

ตอนที่ 536 ดูแลเขาดีๆ

ขณะที่รับสายของโจวโร่หลิน ลั่วหานกําลังตรวจผู้ป่วย ที่ป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบขั้นรุนแรง เนื่องจาก โจวโร่หลินไม่ค่อยโทรหาเธอ ลั่วหานจึงรับสายและวางไว้ บนไหล่

“เกิดอะไรขึ้น? ”

เมื่อลั่วหานถามแบบนี้ คุณปู่วัย60-70ปีที่นั่งอยู่ด้านหน้า ก็คิดว่ากำลังถามตัวเอง ดังนั้นจึงนั่งตัวตรง และยื่นสมุด ข้อมูลของตัวเองด้วยมือสองข้าง “ผมเป็นโรคกล้ามเนื้อ หัวใจอักเสบและช่วงนี้เหมือนจะเป็นหนักกว่าเดิม เวลา นอนหลับในตอนกลางคืนจะรู้สึกแน่นอกและหายใจถี่ บางครั้งถ้าไม่นอนตะแคงก็จะหายใจไม่ออก……

เมื่อชายชราเริ่มบทสนทนาก็พูดอย่างไม่หยุด อธิบาย อาการป่วยของตัวเองอย่างละเอียดหนึ่งรอบ แล้วยัง กลัวว่าจะอธิบายได้ไม่ละเอียดพอ จึงพูดอีกคําอย่าง ระมัดระวังว่า “คุณหมอ แบบนี้พอไหม? ”

ลั่วหาน:

เมื่อกี้เธออยากจะพูดขัดการพูดอธิบายของผู้ป่วย แต่ผู้ป่วยดูท่าทางจริงจังและวิตกกังวลมาก เธอจึงรับฟังต่อ ไป และในขณะเดียวกันก็พลิกดูเอกสารประวัติการรักษา ของผู้ป่วยก่อนหน้านี้ด้วย

“พอแล้ว พอแล้ว”

ความจริงไม่จําเป็นต้องพูดละเอียดขนาดนี้ อีกเดี๋ยวฟัง อัตราการเต้นของหัวใจ ดูว่าเมื่อก่อนเขาเคยใช้ยาอะไร บ้างลั่วหานก็สามารถรู้สภาพของผู้ป่วยได้แล้ว

โจวโร่หลินนั่งอารมณ์เสียอยู่บนทางเดินในโรงพยาบาล นิ่งเฉยไปสักครู่ นึกว่าตัวเองโทรผิด “นางฟ้า สิ่งที่ฉันพูด เมื่อกี้ไม่ถูกเหรอ? คุณดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะรับฟังนะ”

โจวโร่หลินเหลือบมองไปที่ประตูของตรวจแวบหนึ่ง กัด ริมฝีปากไว้ เกาจิ่งอานช่างเป็นคนที่สําออยจริงๆเลยเรื่อง แค่นี้ก็ต้องมาโรงพยาบาลให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย แถม ระหว่างที่คุณหมอกำลังทำการรักษา นายคนนี้ก็ยังจะร้อง โหยหวนอีกด้วย สําออยกว่าเด็กน้อยเสียอีก

ดูถูกเหยียดหยามเป็นหมื่นครั้ง!

ลั่วหานเขียนสองสามบรรทัดลงบนสมุดประวัติผู้ป่วย อย่างรวดเร็ว เป็นตัวหนังสือตามมาตรฐานของแพทย์ ดู ผ่านๆเหมือนยันต์ปราบผี เมื่อดูอย่างละเอียด ก็ยังเหมือนยันต์ปราบผีอยู่ดี

จากนั้นก็ป้อนตัวหนังสือลงบนคอมพิวเตอร์ เลือก รายการที่จะต้องทำการตรวจ ไม่นานก็พิมพ์สลิปออกมาส องใบเธอเซ็นชื่อตัวเองลงตรงมุมล่างขวา

จากนั้น ลั่วหานได้พูดอธิบายอาการของชายชราใน ปัจจุบันโดยคร่าวๆ โดยพยายามหลีกเลี่ยงการใช้คําศัพท์ ที่รุนแรง ใช้คําศัพท์ที่ฟังรื่นหูมาก ยังโชคดีที่อาการของ เขาไม่หนักมาก มิเช่นนั้นเธอก็ไม่กล้าที่จะบอกกับผู้ป่วย โดยตรง คิดแล้วก็แปลก ชายชรามาหาหมอด้วยตนเอง คาดไม่ถึงว่าจะไม่มีญาติมาด้วย

“หืม? เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ? ฉันกำลังนั่งตรวจคนไข้ “ลั่วหานยื่นสมุดบันทึกการรักษาและสลิปให้ผู้ป่วย ขยับ โทรศัพท์ออกเล็กน้อย แล้วพูดกำชับว่า คุณลุงคะ คุณนํา สลิปนี้ขึ้นไปชำระค่าใช้จ่ายที่ห้องโถงชั้นหนึ่งก่อน ชำระ เสร็จแล้วไปทํา CT ที่ชั้นแปด เมื่อผลออกมาแล้วค่อยมา หาหมอที่ห้องตรวจอีกครั้ง เข้าใจไหมคะ? ”

ทางด้านโจวโร่หลิน:

เมื่อกี้ที่เธอพูดไปมากขนาดนั้น ถูกเมินเฉยทั้งหมด! ชายชราอารมณ์ดีมาก“อืม เข้าใจเข้าใจ ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาโรงพยาบาลหวาเซี่ยแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า ที่นี่ ใหญ่มากจริงๆ เลย ก่อนหน้านี้ผมหลงทางมาหลายครั้งแล้ว ยังโชคดีที่มี พยาบาลคอยนำทาง ขอบคุณคุณมากครับคุณหมอ”

หลังจากที่อธิบายชัดเจนแล้วลั่วหานลุกขึ้นส่งชายชรา

จากไป ไม่ต้องขอบคุณหรอก คุณไปชำระค่าใช้จ่าย ก่อนเถอะ”

“ขอบคุณครับคุณหมอ ขอบคุณจริงๆ! “ชายชราพยัก หน้าขอบคุณอย่างไม่หยุด จนกระทั่งจากไปก็ยังยิ้มอยู่

โจวโร่หลินนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างไม่มีชีวิตชีวา ในหูข้าง หนึ่งเป็นเสียงร้องโหยหวนของเกาจึ่งอาน ในหูอีกข้างหนึ่ง เป็นเสียงของลั่วหานที่กำลังถามไถ่อย่างอบอุ่นกับผู้ป่วย มันช่างสุดยอดจริงๆเลย

“หมอฉู่ อยู่ที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยคุณเป็นคุณหมอ ศัลยแพทย์ที่มีหน้าที่แค่ผ่าตัดไม่ใช่หรือ? ทำไมจะต้อง มานั่งตรวจคนไข้ด้วย? อีกอย่างคนไข้เมื่อกี้ ดูเหมือนจะ อยู่แผนกอายุรกรรมใช่ไหม? ”

ลั่วหานลุกขึ้นยืนและบิดเอวไปมาสองสามครั้ง เพื่อ คลายกล้ามเนื้อและกระดูกของทั้งร่างกาย “อืม ช่วง นี้ไม่มีการเคสผ่าตัดแบบใหญ่ๆ ก็จะดูแลผู้ป่วยแผนก ศัลยกรรมและแผนกอายุรกรรมไปพร้อมกัน อีกอย่างแผนกทรวงอกก็ไม่ได้แบ่งเป็นแบบภายนอกหรือภายใน อย่างเข้มงวดด้วย”อธิบายมามากขนาดนี้แล้ว ลั่วหานจึง ถามว่า”เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณอยู่กับใครนะ? ”

โจวโร่หลินได้รับการความเจ็บปวดเป็นหมื่นครั้ง หมิ่น ครั้ง!

“หมอฉู่ คุณรักษาคนไข้อย่างทุ่มเทสุดใจจริงๆเลยนะ เมื่อใดที่พบผู้ป่วยเรื่องอื่นๆก็จะไม่สำคัญอีกต่อไป เอา เถอะเอาเถอะ ก็คือ ฉันอยู่กับเกาจิ่งอาน…….

โจวโร่หลินเล่าเหตุการณ์ที่เจอมาในวันนี้ให้ลั่วหานอีก ครั้งด้วยความโมโห ในตอนท้ายยังพูดด้วยความโกรธ แค้นอีกหนึ่งประโยคว่า “ช่างอารมณ์เสียมากจริงๆ! ฉัน ไม่มีทางที่จะให้อภัยไอ้เกาจิ่งอานบ้านั่นเด็ดขาด! คน บ้า! ! ”

ลั่วหานเป่าถ้วยชา และจิบชาร้อนๆหนึ่งคำ หลังจากตั้ง ท้องเธอก็ไม่ดื่มกาแฟอีก และไม่ดื่มชาที่เข้มข้นอีก แต่ เปลี่ยนมาดื่มชาอบดอกไม้ หรือน้ำเปล่าแทน

“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเกาจิ่งอานก็ไม่ได้ดูไม่น่าให้อภัยมาก ขนาดนั้นหล่ะ? เมื่อกี้เขาเพิ่งจะเป็นวีรบุรุษที่ช่วยสาวงาม เกือบจะตายเพราะช่วยคุณเลยนะ คุณควรจะขอบคุณ เขาดีๆใช่ไหม? ”
โจวโร่หลินกระโดดขึ้นในทันที ปฏิกิริยารุนแรงมาก มาก เกินไปด้วยซ้ำ”ไม่มีทางเด็ดขาด! ชีวิตนี้ฉันจะรักแค่อา กวางเท่านั้น ไม่ว่าเกาจึงอานจะทำอย่างไรฉันก็จะไม่ให้ อภัยเขา นางฟ้า คุณบอกเขานะ ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับฉัน อีก มันน่ารำคาญมากจริงๆ”

โอ้? คาดไม่ถึงว่าเกาจิ่งอานก็มีวันนี้เหมือนกัน? ช่าง เป็นเรื่องน่าแปลก ที่จะมีหญิงสาวคนหนึ่งที่จะรำคาญจน ไม่อยากจะมองอีกเป็นครั้งที่สอง

ไม่รู้ว่าเมื่อเกาจิ่งอานได้ยินด้วยตัวเองจะมีปฏิกิริยาแบบ ไหน

“เขาขอโทษคุณอย่างจริงใจ ท่าทางก็ดูดี คุณไม่คิด จะให้อภัยเขาจริงๆเหรอ? “ลั่วหานจิบชาหนึ่งคำ ขณะ เดียวกันผู้ป่วยอีกคนก็ได้มาถึงด้านนอกประตูแล้ว

ลั่วหานพยักหน้าให้เขา บอกว่าให้เขาเข้ามา

“ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ไม่ให้อภัยเขา ! ฉันจะให้เขารู้สึกผิด และโทษตัวเอง! ”

โจวโร่หลินกัดฟัน ดวงตาของเธอแทบจะหลุดออกจาก เบ้าตา และยิงระเบิดปรมาณูขนาดยักษ์หลายลูกใส่ร่าง ของเกาจิ้งอาน
“คนไข้ของฉันมาแล้ว ไม่ว่าคุณจะให้อภัยเขาหรือไม่ เรื่องที่เขาช่วยชีวิตคุณไว้ คุณจะต้องรับผิดชอบ ไปอยู่ เป็นเพื่อนเขาเถอะ แค่นี้นะ”

เมื่อลั่วหานพูดจบก็วางสายไป และยิ้มอ่อนให้ผู้ป่วย “เชิญนั่งค่ะ”

โจวโร่หลินโมโหจนอยากจะกรี๊ด ทำไมคำตอบที่ได้รับ

นั้นแตกต่างจากที่ตัวเองคาดหวังไว้อย่างสิ้นเชิง?

เกาจิ่งอานได้ทำแผลเรียบร้อยแล้ว เจ็บปวดมากจนส่ง เสียงโอดครวญ เท้าเอวไว้และเดินออกมา ใบหน้าที่หล่อ เหลาดูน่าเกลียดราวกับถูกทุบตีมา “โจวโร่หลิน ผมเกือบ พิการแล้วคุณรู้ไหม?

ในใจของโจวโร่หลินแอบด่าว่าสมน้ำหน้า และพูดอย่าง ยิ้มเยาะว่า “ใช่เหรอ? ตรงไหนที่พิการหล่ะ? ล้มหัวฟาด พื้นจนเป็นปัญญาอ่อนแล้วเหรอ? “

เกาจิ่งอานกัดฟัน เหี้ย!

ตอนที่เล่นไพ่นกกระจอกยังดูเป็นสาวน้อยที่อ่อนโยนอยู่ เลย หลังจากคืนนั้นเพียงคืนเดียวก็กลายเป็นผู้หญิงห้าว เลยทันที ผู้หญิงช่างน่ากลัวจริงๆ!

“หลังเกือบจะหัก เส้นเอ็นอักเสบ”ส่วนจะเป็นตำแหน่งไหนนั้น เกาจึ่งอานไม่ได้พูด

เส้นเอ็นด้านหลังบั้นท้ายเชื่อมต่อกับกล้ามเนื้อหลัง ทั้งหมด กล้ามเนื้อจะมีอาการปวด อาการปวดแบบนี้ เหมือนกับผูกเส้นเลือดและเส้นเอ็นทั้งหมดเป็นเส้น เดียวกัน เพียงแค่ขยับเล็กน้อยก็จะปวดไปทั้งตัว

อีกอย่างอาการปวดของกล้ามเนื้อแตกต่างจากอาการ บาดเจ็บภายใน เพียงแค่สัมผัสก็จะปวดมาก

รู้สึกปวดจี๊ดสะใจมาก

โจวโร่หลินเชื่อบางไม่เชื่อบ้าง”แค่ล้มแค่นี้ก็เส้นเอ็น อักเสบแล้ว? ร่างกายของคุณเกาช่างบอบบางและมีรา คาจริงๆ ยังเดินไหวไหม? ขยับได้ไหม? ”

เกาจิ่งอานเจ็บจริงๆ ตอนนี้ยังไม่สามารถยืดหลังให้ตรง ได้เลย เขาแค้นจนอยากจะกัดคน แต่ต้องกลั้นไว้ “เหอะ เหอะ ไม่ตายหรอก แต่ว่า กว่าจะหายก็เกือบร้อยวัน! โอ๊ย”

โจวโร่หลินดูเขาเหมือนจะปวดมากจริงๆ จึงช่วยพยุง แขนเขาไว้ “เห็นแก่ที่คุณช่วยฉันในวันนี้ ฉันจะช่วยคุณ ครั้งหนึ่ง ฉันจะพยุงคุณเอง ไปเถอะ”

เกาจิ่งอานสงสัยอย่างจริงจังว่าเธอจะใช้โอกาสนี้ในการทุบตีเขา หรี่ตาลงอย่างระแวง “ผมเจ็บจริงๆ คุณอย่า ขยับไปมานะ”

“ชิ! สําออย! ไม่ขยับหรอกหน่า! “โจวโร่หลินอดไม่ ได้ที่จะถอนหายใจ แสดงเหมือนจริงเกินไปหรือเปล่า?

“คุณเกา จ่ายยาเรียบร้อยแล้ว” คุณหมอใส่ชุดกาวน์ สีขาวคนหนึ่งเดินมาอย่างรวดเร็ว ในมือถือถุงพลาสติก ทางการแพทย์ไว้หนึ่งใบ ด้านในมีขวดยามากมาย

โจวโร่หลินเบ้ปาก “ต้องขนาดนี้เลยหรือ? ยาเยอะขนาด นี้? ”

คุณหมอทําหน้าจริงจัง “กล้ามเนื้ออักเสบไม่ใช่เรื่องเล็ก นะ จําเป็นต้องระวัง! ยาเหล่านี้สำหรับทาภายนอกวันละ สามครั้ง ตอนที่ทายาอย่าลืมนวดเบาๆ ตามทิศทางรอย ผิวหนัง มิเช่นนั้นจะปวดมาก อีกอย่างจะไม่เอื้อต่อการฟื้น ตัว ยาแก้ปวดแก้อักเสบจ่ายให้สำหรับหนึ่งวัน ยาพวกนี้ ทานเยอะไม่ดี”

คุณหมอยื่นยาให้กับโจวโร่หลินโดยตรง มองไปที่เธอ กําชับอย่างจริงจังว่า “อีกอย่าง ต้องประคบร้อนให้เขา เบาๆก่อนนอนหนึ่งครั้ง ครั้งละสิบนาที ใช้ผ้าขนหนูร้อน จะช่วยให้เลือดไหลเวียนได้ดี แก้ฟกช้ำ”

โจวโร่หลินรู้สึกงงมาก เส้นเอ็นอักเสบไม่ใช่เหรอ?กลายเป็นกล้ามเนื้อได้อย่างไร? คาดไม่ถึงว่าเกาจิ่งอาน จะหลอกเธอ!

ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงต้องทานยาและทายา ด้วย?

“คุณหมอ เขาไม่เป็นไรใช่ไหม? “โจวโร่หลินรู้สึกไม่ สบายใจ

เกาจิ่งอานขยิบตาให้คุณหมอ จากนั้นดวงตาก็หรี่ลงด้วย ความเจ็บปวด และส่งเสียงโอดครวญไปพร้อมกันๆกัน

โจวโร่หลิน: “.…..”

คุณหมอกระแอมไอ ไม่เป็นไร? คนบาดเจ็บมาขนาด นี้จะไม่เป็นไรได้อย่างไร? ผมจะบอกคุณ ครั้งนี้เขา บาดเจ็บหนักมาก จำเป็นต้องได้รับการดูแลดีๆ ถ้าหาก ประมาท อาจจะเป็นอัมพาตครึ่งซีกได้”

ไอ้เหี้ย! ขนาดนั้นเลยเหรอ?

เกาจิ่งอานมุ่ยปาก แล้วกลั้นรอยยิ้มตรงมุมปากไว้

โจวโร่หลินกระตุกมุมปาก ยิ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “โอ้….โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

คุณหมอพยักหน้า ราวกับกำลังบอกลา “ดูแลแฟนหนุ่ม ของคุณดีๆ สิ่งที่สําคัญที่สุดสําหรับผู้ชายก็คือเอว เอวดี ในอนาคตถึงจะ…….เข้าใจดี

โจวโร่หลินรีบชี้แจง “คุณหมอคุณเข้าใจผิดแล้ว.……..

“โอ้ย! “เกาจิ่งอานส่งเสียงด้วยความเจ็บปวด ทิ้งน้ำ หนักตัวลงที่เธอ

“คุณเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่เป็นไรใช่ไหม? “โจวโร่หลิน ตกใจมาก แม่งเอ๊ย อย่าพิการไปจริงๆนะ!

คุณหมอสอดมือทั้งสองข้างลงไปที่กระเป๋าเสื้อกาวน์ ยิ้ม และพูดอย่างมีเลศนัยว่า “เป็นห่วงเขาขนาดนี้ ยังจะบอก อีกว่าไม่ใช่แฟนหนุ่ม? ฮ่าฮ่าฮ่า คู่รักทะเลาะกัน ต่อไปนี้ก็ รักกันดีๆนะ”

เกาจิ่งอานยิ้มและพูดว่า “รักกันดีๆ แน่นอน”

คุณเดินจากไปโดยก้าวขากว้างๆ ด้านหลังดูหล่อและ สง่างาม

โจวโร่หลินหยิกเขาอย่างแรง“เกาจิ่งอาน คุณหมายความว่าไง!

“โอ๊ย เจ็บนะ! โอ๊ย เจ็บจะตายอยู่แล้ว ไม่ไหว แล้ว…”เขาทำใบหน้าบิดเบือนอย่างโอเว่อร์ ร่างสูงทิ้งน้ำ หนักตัวทับลงบนตัวของโจวโร่หลินอีกครั้ง น้ำหนักเกิน ครึ่งทิ้งลงมาที่เธอทั้งหมด สีหน้าที่หลับตาขมวดคิ้วนั้นไม่ เหมือนว่ากำลังแสดง

“โอเคโอเค ฉันพาคุณไปเอง”

“หมอฉู่ ทุกคนถึงกันหมดแล้ว รอแค่คุณเท่านั้น เจ้าของ วันเกิดของเราจะเริ่มตัดเค้กแล้วนะ! “คุณหมอเข้าเวร แผนกศัลยกรรมวิ่งมาเรียกลั่วหาน

หลังจากลั่วหานอ่านเคสสุดท้ายเสร็จแล้ว ก็วางเครื่อง ช่วยฟังเสียงหัวใจลง “ไวขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันจะรีบไป”

หลังจากจัดระเบียบตัวเองเล็กน้อย ลั่วหานก็ไปที่ห้อง ประชุดแผนกศัลยกรรมทรวงอก ตอนที่เธอไปในนั้นมีคน สิบกว่าคนยืนอยู่ ทุกคนกำลังร้องเพลงสุขสันต์วันเกิด อย่างคึกคัก บรรยากาศคึกคักมาก

ลั่วหานเปิดประตู เงยหน้าขึ้นเห็นเสื้อกาวน์สีขาวมากมาย ในบรรดาคนเหล่านั้น มีคนหนึ่งที่โดดเด่นกว่า ใคร

ถังจิ้นเหยียนสวมชุดสีขาว ผูกเนกไทสีน้ำเงินเข้มลาย ขวางไว้ ริมฝีปากบางยิ้ม รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าที่ สง่างามและอ่อนโยน

แม้ว่าจะขาวไปทั้งหมด เขาก็ยังคงโดดเด่น สามารถมอง ออกในแวบแรกในระยะไกล

“ลั่วหาน เรากำลังรอคุณอยู่เลย”ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่าง อ่อนโยน เสียงนุ่มนวลไพเราะมาก

“ขอโทษนะ ฉันมาสาย เจ้าของวันเกิด สุขสันต์วันเกิดนะ คะ! “ดวงตาที่สว่างสดใสของลั่วหานมองไปที่แพทย์ชาย ด้านข้างของถังจิ้นเหยียนด้วยรอยยิ้ม

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ