ตอนที่ 532 อย่าฆ่าคนอีกเลย

ตอนที่ 532 อย่าฆ่าคนอีกเลย

ช่วงค้าของเมืองหลวง จราจรและผู้คนที่พลุกพล่าน ในใจกลางเมืองนั้นเสียงดังกว่าตอนกลางวันเสียอีก เนื่องจากใกล้ถึงวันไหว้พระจันทร์แล้ว ห้างสรรพสินค้า ซูเปอร์มาร์เก็ต ร้านอาหารและสถานที่ต่างๆตกแต่งร้าน ด้วยแสงไฟและผ้าสวยๆ เสียงดนตรีที่รื่นเริงออกมาจาก ร้านค้า ครึ่งหนึ่งของถนนก็เต็มไปด้วยบรรยากาศของ เทศกาลที่จะมาถึง

แต่ห้องพักฟื้นในมุมหนึ่งของโรงพยาบาลหวาเซี่ย กลับ เงียบสงบราวกับแยกตัวออกจากโลก

เพื่อให้ผู้ป่วยมีสภาพแวดล้อมในการพักผ่อนที่เงียบสงบ ที่นี่ บ้านของที่นี่จึงทำการเก็บเสียงได้ดี สภาพแวดล้อมที่ เขียวขจีโดยรอบก็มีมากกว่าที่อื่นหลายเท่า แม้จะเป็นฤดู ใบไม้ร่วง ป่าไม้ไผ่ ต้นเอเวอร์กรีน ต้นการบูรและต้นอื่นๆ ที่มีใบไม้เขียวชอุ่มตลอดปียังคงล้อมรอบรั้วเหล็กไว้อย่าง ดื้อดึง

ในบรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ เสียงของบทสนทนาก็ เสียงดังฟังชัดมากขึ้น

หยวนชูเฟินนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายตัวเล็กๆข้างแปลง ดอกไม้ขนาดเล็ก แสงจันทร์ในช่วงสิ้นเดือนที่ 7 ของปฏิทินจันทรคติ

ส่องทะลุผ่านเงาต้นไม้กระทบลงบนใบหน้าซีดเซียวของ เธอ เงียบสงบไปชั่วครู่ เสียงที่อ่อนแรงของเธอดังขึ้นพูด ว่า “ไวจริงๆ ใกล้จะถึงวันหยุดเทศกาลอีกแล้ว”

ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆเธอสวมเสื้อโค้ทและกางเกงขา ยาวสีดำาล้วน ใส่หมวกปากเปิด กดปีกหมวกลงต่ำมาก แสงสว่างไม่พอ และพวกเขานั่งอยู่ในที่ที่มืด จึงแทบจะ มองไม่เห็นหน้า

ชายคนนั้นเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าและถอนหายใจ “ใช่ ใกล้จะถึงวันหยุดเทศกาลอีกแล้ว” หลังจากผู้ชาย คนนั้นพูดจบ ก็แบมือของตัวเองออกและมองไปแวบหนึ่ง แล้วยิ้มเยาะให้กับตัวเองอย่างขมขื่น

หยวนชูเฟินสังเกตเห็นการกระทำของเขา รู้ถึงความคิด ของเขา กระตุกมุมปาก ยิ้มเยาะตัวเองได้น่าขมขื่นกว่า เขาอีก “อันนี้คุณรับไว้ ฉันจะไม่ให้คุณทำงานเพื่อฉันอีก แล้ว”

เธอหยิบบัตรธนาคารสีทองออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม ของโรงพยาบาลและยื่นให้ชายคนนั้น “รหัสคือวันเกิด ของเขา คุณรู้อยู่แล้ว ในนี้มีเงินทั้งหมดแปดสิบล้าน อาจ จะมากกว่านั้นแต่ไม่น้อยกว่าแน่นอน อนาคตคุณนำเงินนี้ ไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จักคุณ ใช้ชีวิตให้ดี เป็นคนดีและอยู่อย่างบริสุทธิ์ในอนาคตเถอะ”

ชายคนนั้นผงะอย่างเห็นได้ชัด และหัวเราะออกมาทันที เสียงหัวเราะของเขาต่ำมาก ราวกับว่ากำลังพยายามอด กลั้นบางอย่างอยู่ ตอนที่หัวเราะ ก็ไอโดยไม่ตั้งใจหนึ่งที “ผมทำงานให้คุณ ถ้าเพียงเพราะเพื่อเงินจริงๆ ก็คงไม่อยู่ มาถึงทุกวันนี้หรอก ผมรู้ว่าคุณไม่ขาดแคลนเงิน แต่ผมไม่ สามารถรับสิ่งเหล่านี้ไว้

หยวนชูเฟินขมวดคิ้วแน่น แล้วก็หัวเราะ และยัดบัตร ธนาคารลงในมือของผู้ชายคนนั้นอย่างบังคับ “นี่เป็นสิ่งที่ คุณควรจะได้รับ เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกแล้ว คุณช่วย ทำงานให้ฉัน ฉันให้เงินคุณ อีกอย่าง….หยวนชูเฟินลูบ วิกผมของตัวเอง ยิ้มของเธอขมขื่นจนเกือบจะสามารถลิ้ม รสของยาจีนได้ “ฉันคงมีเวลาอีกไม่มากแล้ว ถ้าฉันตาย เงินพวกนี้ก็เป็นสิ่งของนอกกายจริงๆแล้ว”

ผู้ชายในความมืด กลิ้งลูกกระเดือกไปสองที ขึ้นหนึ่งที ลงหนึ่งที การเคลื่อนไหวช้ามาก นําบากเล็กน้อย เขารับ บัตรใบนั้นมาวางไว้ในมือ “หลงถึงจะให้โฉหวั่นชิงกลับ มาอย่างแน่นอน เขาก็จะต้องหาวิธีดันให้หลงจื่อได้รับ ตำแหน่งประธานของ MBK แน่นอน คุณแน่ใจแล้วใช่ไหม ว่าจะไม่ทำต่อ? ”

หยวนซูเฟินหลับตาลง เธอดูเหนื่อยมาก “เพื่อเซียวเอ๋อ แล้ว ฉันทำมาหลายอย่างมาก ตอนนั้นฉันกลัวว่าตัวตน ของเขาจะถูกค้นพบ และไม่ลังเลแม้จะต้องฆ่าคน มือทั้งสองข้างของฉันเปื้อนไปด้วยเลือดแล้ว และไม่สามารถ ล้างมันให้สะอาดได้อีก เว้นแต่ฉันจะตาย แต่คุณแตกต่าง ออกไป คุณยังมีโอกาส รีบจากไปเถอะ ชีวิตของโฉหวั่น ชิง เก็บไว้ให้เธอเถอะ”

ความรู้สึกของชายคนนั้นซับซ้อนมาก จึงทําให้ใบหน้า ของเขาบิดเบือนไปเล็กน้อย “อาเฟิน ให้ผมฆ่าคนให้คุณ อีกคน หลังจากฆ่าเขาแล้ว ผมก็จะหยุดมือ

ดวงตาของหยวนชูเฟินเบิกกว้างทันที สายตาที่เย็นชา จ้องมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของผู้ชายอย่างไม่กะพริบตา พูดอย่างว่างเปล่า “คุณจะฆ่าใคร?!

ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “อาเสิ่ง”

“อะไรนะ? ! “หยวนชูเฟินลุกขึ้นยืนทันที เนื่องจากลุก ขึ้นยืนไวเกินไป โรคโลหิตจางทำให้เธอเซจนเกือบจะล้ม ลงไป โชคดีที่ผู้ชายคนนั้นรู้ตัวทัน จึงยื่นมือไปพยุงเธอไว้

หยวนชูเฟินสามารถยืนจนตั้งตัวได้แล้ว หันกลับไปมอง ชายคนนั้น ดวงตาเบิกกว้างมากทั้งสองข้าง จนแทบจะ แตกออกมา “คุณจะฆ่าอาเสิ่ง? ไม่ได้ คุณจะฆ่าเขาไม่ ได้”

ชายคนนั้นพยุงหยวนชูเฟินไว้ น้ำเสียงยังคงต่ำและหนักแน่น ไม่มีความผิดปกติแม้แต่น้อย “ผมจำเป็นต้อง ฆ่าเขา เขาช่วยคุณฆ่าคน เพียงเพื่อเงินเท่านั้น ถ้าเขาถูก ตำรวจจับได้เมื่อไหร่ คุณก็ยังจะไม่สามารถหลุดพ้นจาก ข้อหาซื้อฆาตกรรมได้ ผมไม่สามารถปล่อยให้หลงเหลือ อัตรายได้”

หยวนชูเฟินกัดริมฝีปาก ริมฝีปากที่ซีดก็ขาวซีดมากขึ้น จากการกัดของเธอ “ตอนนั้นฉันต้องการปิดปากผู้คน ถึงได้ให้อาเสิ่งฆ่าคน ตอนนี้คุณต้องการฆ่าอาเสิ่งเพื่อ ปิดปากเขา รูนั้นก็จะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่ให้คุณคอย จับตามองโฉหวั่นชิงต่อไป ก็เพราะตัดสินใจที่จะปล่อย วางและไม่ทําร้ายใครอีกแล้ว”

ชายคนนั้นยัดบัตรธนาคารลงในกระเป๋าใหญ่ของเสื้อ และกระชับคอเสื้อให้แน่น ปากของอาเสิ่งไม่ค่อยสนิท เท่าไหร่ ผมไม่สามารถปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปได้ คุณไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อย จะไม่ เหลือร่องรอยไว้แม้แต่น้อย หลังจากฆ่าเขาแล้ว ผมก็จะ หยุดมือ

หยวนชูเฟินกระวนกระวาย และดึงแขนเสื้อของเขาไว้ แน่น “ไม่ได้ ฉันไม่อนุญาตให้คุณฆ่าเขา คนพวกนั้นใน ตอนนั้น ตอนนี้ก็เหลือเพียงไม่กี่คนแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ฉัน ก็หวังว่าเขาจะมีชีวิตต่อไป”

“ตอนนั้น? ”ชายคนนั้นยิ้มเยาะ“คนพวกนั้นในตอนนั้น ล้วนสมควรตาย! ไม่เพียงแค่หลงถิง คนพวกนั้นก็สมควรตายเหมือนกัน! เหอะเหอะ ตอนนั้นมือทั้ง สองเปื้อนไปด้วยเลือด ตอนนี้อยากกลับตัวทำความดี ไถ่บาป? ช่างคิดจริงๆเลย! ”

หยวนชูเฟินส่ายหัว รูม่านตาของเธอถูกปกคลุมไปด้วย ริ้วเลือดสีแดง และมีริ้วเลือดสีแดงสดติดไปทั่วรูม่านตา “ไม่ได้ จะฆ่าคนไม่ได้อีกแล้ว ความเจ็บป่วยของฉันคือบท ลงโทษ ถ้าฆ่าคนอีก ฉันกลัวว่าเซียวเอ๋อก็จะได้รับผลก ระทบไปด้วย เซียวเอ๋อมีวิธีจัดการของเขาเอง เราอย่า เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีกเลย”

ชายคนนั้นลุกขึ้นยืนและกดปีกหมวกลงต่ำ”ปล่อยให้ พวกเขาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาตลอดหลายปี ก็เพียง พอแล้ว”

หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นก็ยกฝีเท้าและหยุดอยู่กับ ที่หลังจากก้าวออกไปหนึ่งก้าว “ชีวิตของโฉหวั่นชิง ผม สัญญากับคุณได้ว่าจะเก็บไว้ให้เธอก่อน ถ้าเธอกล้าเล่น เล่ห์กล ผมก็จะฆ่าเธอเหมือนกัน คุณพักฟื้นดีๆ ผมไปก่อน หล่ะ ช่วงนี้ผมจะไม่ปรากฏตัวอีก”

ร่างดำหายเข้าไปในป่า เดินไปทางประตูหลัง และเดิน จากไปอย่างเงียบๆ ในสวนเงียบสงบลงอีกครั้ง ราวกับ เมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

หยวนชูเฟินเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าและดวงตาหน้าอกของเธอกระเพื่อมเพราะหายใจแรง

วันรุ่งขึ้น ที่รีสอร์ทหยีฉิ่ง

“แหวะ! ! ”

ลั่วหานวิ่งเข้าไปในห้องน้ำในตอนเช้า เกาะชักโครกไว้ อาเจียนจนตัวสั่นไปทั้งตัว อาหารทั้งหมดที่กินเมื่อคืน ถูกอาเจียนออกมาจนหมด อาเจียนจนแสบคอหอยไป หมด ไม่เพียงแค่คอเท่านั้นที่เจ็บ แต่ยังมีกรดในกระเพาะ อาหารมากมายที่ไหลย้อน หลอดอาหารและกระเพาะ อาหารราวกับจะฉีกขาด

ลั่วหานอาเจียนจนอ่อนแรงและปวดเมื่อยไปทั้งตัว ขาทั้ง สองข้างเอียงมาด้านข้างเล็กน้อยก็คุกเข่าลงเลย ใบหน้า เล็กๆแดง ดวงตาก็ร้อนจนบวม ความรู้สึกของการอาเจียน นั้นไม่ดีเลยจริงๆ!

“ลั่วลั่ว…..”หลงเซียวตบหลังเธอเบาๆ ช่วยให้เธอหายใจ คล่องขึ้น คิ้วทั้งสองข้างขมวดแน่นพันกันจนจะเป็นก้อน ดวงตาที่ลึกล้ำก็แทบจะลุกเป็นไฟ

ทุกข์ใจ ไม่เต็มใจ เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถแบกรับทุก อย่างแทนเธอได้
ลั่วหานอาเจียนจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อกำลังจะพูด อะไรออกมาก็รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนอีกครั้ง ครั้งนี้ของใน กระเพาะอาหารถูกอาเจียนจนหมด เหลือเพียงน้ำกรดที่มี รสเปรี้ยวขม

หลงเซียวคุกเข่าลงบนพื้นข้างหนึ่ง ใช้มือทั้งสองข้าง จับไหล่ของเธอไว้ หัวใจถูกฉีกเป็นสองครึ่งเพราะความ ทรมานของเธอ

“ฉันไม่เป็นไร ก็แค่แพ้ท้องเท่านั้นแหละ”ลั่วหานหัน กลับไปมองเขา พูดคำหนึ่งแล้วรีบหันหลังกลับไป เพิ่งจะ อาเจียนเสร็จ รสชาติในปากนั้นไม่ค่อยจะดีนัก

“หลังคลอดลั่วลั่วน้อย เราจะไม่มีลูกกันอีกแล้ว ผมไม่ สามารถให้คุณต้องทนทุกข์ทรมานอีก”หลงเซียวโอบลั่ วหานเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง ลูบเส้นผมของเธอ กด เธอเข้าไปในอ้อมอกของตัวเอง

ในที่สุดลั่วหานก็อาเจียนจนเสร็จ หลงเซียวยื่นมือกดปุ่ม ล้างน้ำของชักโครก เสียงดังโครกและน้ำราดสิ่งสกปรก ลงไป

เม้มริมฝีปาก แต่ลั่วหานกลับดูมีความสุข ลูบมือไปมาอยู่ บนท้องน้อย สัมผัสชีวิตน้อยๆที่กำลังเติบโตอยู่ด้านใน
“รอให้คลอดแล้วค่อยว่ากันใหม่ อีกอย่าง เราต่างก็ชอบ เด็กๆกัน ฉันคิดว่า…..มีสองคนจะดีกว่านะ เด็กหนึ่งคนดู จะเหงาไปหน่อย”

หลงเซียวบีบปลายจมูกของเธอ ดวงตาทั้งสองข้างมอง เธออย่างลึกซึ้ง ดวงตาที่รักใคร่แบบนั้น ราวกับจะให้เธอ จมดิ่งลงไปในความรัก “ผมไม่อยากให้คุณต้องทนทุกข์ ทรมาน คุณทำแบบนี้จะเหนื่อยเกินไปแล้ว”

ลั่วหานเบ้ปากยิ้ม “นี่เป็นสิทธิพิเศษของแม่ ฉันไม่เป็น อะไรจริงๆ คุณกังวลมากไปแล้ว เอาล่ะเอาล่ะ เราไปทาน อาหารเช้ากันเถอะ เมื่อกี้อาเจียนจนหมด ตอนนี้หน้าท้อง แบนราบเลย”

หลงเซียวลูบแก้มของเธอด้วยความสงสาร ใบหน้า เหลืองเล็กน้อย หลังจากตั้งครรภ์เด็กก็ดูดซึมสารอาหาร จากร่างกายของเธอ สีหน้าของเธอดูหมองคล้ำแล้ว “โอเค ผมอุ้มคุณไป”

อุ้มลั่วหานไว้ในอ้อมแขน ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องน้ำ

อย่างระมัดระวัง

“เดี๋ยวก่อน! ให้ฉันบ้วนปากก่อน เมื่อกี้…….…..อุ๊ป! ”

เธอดิ้นรนจะเอาอ่างล้างมือ ใครจะรู้ว่าริมฝีปากของเธอ ถูกเขาจับได้ และด้วยการจูบที่ลึกล้ำ ลิ้นดั่งงูแดงเข้าไปในปากเธออย่างแนบเนียน ผัวพันกับลมหายใจ ของเธอไว้ ไม่ถือสาแม้แต่น้อย แต่กลับลึกซึ้งดูดดื่มมาก ขึ้น

ลั่วหานอู้อี้และโบกมือทุบบนหน้าอกของเขา “เพิ่ง

อาเจียน……..อา! ”

หลังจากนั้นไม่นาน จูบที่บ้าอำนาจของหลงเซียวก็สิ้นสุด ลง จากนั้นถึงได้ขมวดคิ้ว”นี่เป็นสิทธิพิเศษของผู้ชาย”

โอเค สิทธิพิเศษของคุณหลง เธอยอม

อาหารเช้ายังคงเป็นอาหารชุดที่มีคุณค่าทางโภชนาการ สําหรับสตรีมีครรภ์ ซึ่งเต็มโต๊ะขนาดใหญ่ไปหมด หลง เซียวตักไข่ตุ๋นกุ้งหนึ่งช้อนและยื่นไปตรงปากเธอด้วย ตนเอง “ลองชิมว่าชอบหรือไม่”

ลั่วหานยิ้มเยาะคุณหลง ฉันเป็นคนท้อง ไม่ใช่คนพิการ ทานอาหารไม่ได้เป็นปัญหา ฉันทานเอง”พูดไปพร้อมกับ จะแย่งช้อนคืน

หลงเซียวตั้งใจนั่งติดๆกับเธอ ก็เพื่อที่จะได้สะดวกใน การป้อนอาหารให้เธอ แน่นอนว่าไม่ปล่อยมือ “ใช่ คุณ เป็นคนท้อง แต่คุณเป็นคนท้องของผม จะต้องได้รับการ ดูแลที่ดีที่สุด อ้าปาก ลองชิมหนึ่งคำ”
ลั่วหาน:

ทำได้แค่อ้าปากอย่างเชื่อฟัง ทานหนึ่งคำอย่างสง่า ไข่ ตุ๋นทำได้อร่อยมาก ไม่มันไม่เลี่ยน แถมรสชาติกลมกล่อม มาก เนื้อกุ้งไม่คาว เคี้ยวไปคือเนื้อสัมผัสดีมาก

“ชอบไหม? ”

“ชอบ อร่อยมาก”

หลงเชียว ม และพยักหน้าด้วยความพอใจ”โอเค ถ้า ชอบ พรุ่งนี้ยังมีอีก”

ทั้งสองคนกำลังทานอาหาร คนใช้นําจานผลไม้ที่หั่น แล้วมาเสิร์ฟ แล้วเห็นว่าชามนึ่งว่างที่อยู่บนโต๊ะจึงพูดด้วย ความประหลาดใจว่า”ว้าว คุณชายรู้รสชาติที่คุณหญิง ชอบจริงๆด้วย คุณทานจนหมดเลย

ลั่วหานกำลังทานMoo shu“อืม รสชาติดีมากเลย ขอบคุณนะคะ”

คนรับใช้รับส่ายหัวและโบกมือ“ไม่ใช่ไม่ใช่ นี่คุณชายทำ ด้วยตัวเองเลย คุณชายยังกังวลว่าทำครั้งแรกจะไม่อร่อย แต่คุณชอบมากขนาดนี้ คุณชายเก่งจริงๆเลย!”
ล้วหานหันหน้ากลับไปมองหลงเขียวช้าๆ คุณทําเห

รอ? *

นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวจับตะเกียบไว้ และคืบผัก สลัดต้นเข้าปากชิ้นหนึ่ง “อืม”

ลั่วหานประทับริมฝีปากลงบนใบหน้าเขาทีหนึ่งอย่าง รวดเร็ว และไม่สนว่าจะอยู่ต่อหน้าคนรับใช้หรือไม่ จูบเขา หนักๆไปทีหนึ่ง ยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณนะคะ!