ตอนที่ 33 ป่วยใจ เพราะหัวใจเสียแล้ว

เท้าอีกข้างที่ยังไม่ได้ก้าวออกไปก็หยุดไว้ในห้อง จู่ลั่วหา นไม่แสดงสีหน้าอะไร มองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาในห้อง ฉุกเฉิน แล้วตอบพลางๆไปว่า “ก็แค่คนที่บังเอิญเจอกัน”

อ๋อ? แค่บังเอิญเจอกันหนะเหรอ? สภาพเธอที่ตื่น ตระหนกในเมื่อกี้นี้ น้ำเสียงที่รีบร้อนและขอให้ร.ป.ภ.มา ช่วย มันแสดงให้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่แค่บังเอิญ

ถังจิ้นเหยียนยักไหล่ “อย่างนี้…” เขารีบเร่งฝีเท้าเดินออก มา เอาน้ำยาในมือของเขายัดไปให้ในมือของเธอ “กลาง คืนเปลี่ยนยาด้วย ช่วงนี้แผลห้ามโดนน้ำ ห้ามออกกำลัง กายหนักๆ ถ้าหากแผลยังฉีกขาดอีกรอบ อาจจะทั้งรอย แผลเป็นไว้ได้”

จู่ลั่วหานที่รับไว้ก็เหลือบไปมองน้ำยาหนึ่งที่ “คุณหมอถัง นี่กำลังสงสัยความรู้ทางแพทย์ของฉันหรอคะ?”

ถังจิ้นเหยียนยิ้มปฏิเสธ “ไม่ใช่ครับ ผมกำลังสงสัยกับ พฤติกรรมของคุณ แผลใหม่ทับแผลเก่า ถ้าหากคุณยังอยากใส่กระโปรง ช่วงนี้ก็ควรต้องใส่ใจหัวเข่าหน่อย”

เขามอบหมายเสร็จ ไม่ได้รอให้ฉู่ลั่วหานย่างเท้า เขาก็เดิน

จากไปก่อน

เหลือแต่ฉู่ลั่วหานหันไปมองด้านหลังของเขา

เหอะ! มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเลยจริงๆ! คุณหมอถัง!

ฉู่ลั่วหานที่เพิ่งจะทำแผลเสร็จก็กำลังจะขึ้นลิฟต์กลับไป แผนก กลุ่มคนใหญ่กลุ่มหนึ่งจู่ๆก็โผล่เข้ามาในลิฟต์ จู่ล่ วหานนั้นถูกดันเข้าไปอยู่ในมุมสุด

เธอหดหัวเข่าตัวเองเข้าด้านใน พอคิดดูแล้ว หัวเข่าของ

ตัวเอง ตัวเองก็ต้องดูแลเอง

“เมื่อกี้เห็นโม่หรูเฟยแล้วใช่ไหม? ว้าว! สวยสุดๆไปเลย! สวยกว่าในทีวีอีกอ่า! รูปหน้าเมล็ดทานตะวันสวยมาก!”

สวยขนาดนั้นเลย? หน้าตาสุนัขจิ้งจอกอย่างนั้นเนี่ยนะ

สวย?
“ยังผอมมากเลยนะ! ดูแล้วมากสุดก็น่าจะหนักแค่42กิโล! ขาก็ยาวมาก น่าอิจฉาสุดๆ!”

ขายาว? เหอะๆ ถ้าเทียบกับความสูง เธอสูงกว่าโม่หรูเฟย สองเซ็น

“แค่นั้นซะที่ไหนหล่ะ! ยังหุ่นดีมากเลยนะ! บนร่างกายนั้น แทบไม่มีเนื้อ แต่เอาไปไว้ที่อกกับกันหมดแล้ว หุ่นโคตร ดี!”

เรื่องนี้?

คู่ลั่วหานก้มหัวมองดูตัวเอง หลังจากนั้นก็ย้ายสายตาไป

ไปห้องเปลี่ยนชุดเปลี่ยนเสื้อเสร็จเรียบร้อย โทรศัพท์ที่ อยู่ในกระเป๋าก็สั่นขึ้น

มือข้างหนึ่งจัดคอเสื้ออยู่ อีกข้างหนึ่งก็หยิบโทรศัพท์ขึ้น มา สายตามองไปบนหน้าจอโทรศัพท์ที่มีชื่อขึ้นมา หัวใจก็

สั่นตาม

หายใจเข้าสองที่ทำให้ตัวเองสงบขึ้น “ฮะโหล…”
“อยู่ไหน?”

น้ำเสียงเหมือนกับผู้ใต้บังคับบัญชาพูดกับลูกน้อง ไม่มี ความอดทนและยังเหมือนรำคาญ ความรู้สึกที่หลงเชียวส่ง ให้ฉู่ลั่วหานก็คือ เขาเกลียดเธอมาก!

จู่ลั่วหานจัดระเบียบเสื้อผ้าเสร็จ เสียบปากกา “กำลังอยู่

ห้องเวร”

“มาเดี๋ยวนี้”

“ฉันจะต้องเข้าเวร คนไข้กำลังรออยู่”

“งั้นก็ให้พวกเขารอต่อไป ขึ้นมาตอนนี้”

“ฉัน.”

“จ่ลั่วหาน อย่ามาท้าทายขีดความอดทนของผม ผมให้

เวลาคุณ3นาที”

“ฮาโหล…”
ณ เวลานั้น เสียงทุกอย่างถูกตัดสายไปอย่างไร้เยื่อใย

คู่ลั่วหานมองไปที่หน้าจอ มุมปากเผยรอยยิ้มที่ยิ้ม ประชด ทรมานเธอ ทำให้เธอต้องอับอาย ให้เธอต้องอยู่ใน สถานการณ์ที่น่าอึดอัดกับความสัมพันธ์ของคนสามคน

วิธีการที่ต้อยต่ำขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าเขาจะทำมันออกมา!

เธอยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าของชุดกาวน์ อย่างแรง ใบหน้าของจู่ลั่วหานเต็มไปด้วยความอาฆาตและเยือกเย็น เดินไปทางลิฟต์อย่างรวดเร็ว พอผ่านพวกพยาบาล ต่างก็ รีบก้มหัว ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

“หมอฉู่ คุณมาแล้ว”

น่าแปลกมาก ตอนที่จู่ลั่วหานไปถึงแผนกสตรีและครรภ์ก็ ไม่เห็นหลงเชียวอยู่ มีแต่จี๊ดหมิงรอไว้อยู่ด้านนอกประตู

จู่ลั่วหานพยักหน้า “หลงเซียวหล่ะ?”
“เถ้าแก่มีธุระกลับไปก่อนแล้วครับ ผมอยู่ที่นี่รอคุณโม่ ครับ เถ้าแก่กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับคุณโม่ ดังนั้นก็เลย ให้คุณอยู่เฝ้าเป็นเพื่อนที่นี่ครับ”

มือทั้งสองข้างของจู่ลั่วหานกำไว้แน่นในกระเป๋าเสื้อ “ได้”

จีตงหมิงสแกนมองจู่ลั้วหาน นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เห็นฉ่ ลั่วหานใส่ชุดกาวน์ อยู่ในโรงพยาบาล ผมยาวมัดรวบเป็น ทรงหางม้า เผยหน้าผากที่ขาวและดูสะอาด เห็นได้ชัดเลย ว่าเหมือนหน้าจะดูเด็กกว่าอายุจริงไปประมาณสองสาม ปี หุ่นที่ผอมบางแล้วสวมชุดกาวน์ ไว้ ท่าทางเธอดูมีความ สามารถและดูสะอาดสะอ้าน ทำให้คนเห็นรู้สึกสบายใจ

แต่คำว่าสบายใจนี้ ก็คงเป็นแค่ความรู้สึกของเขาเอง หล่ะมั้ง? เถ้าแก่คิดยังไง ใครจะไปรู้กันหล่ะ?

รอไปครึ่งชั่วโมงกว่า โม่หรูเฟยก็ตรวจเสร็จออกมา

จี๊ดหมิงยืนขึ้น โม่หรูเฟยออกมาแล้วสังเกตเห็นว่าหลง เซียวไม่อยู่ แล้วมีคู่ลั่วหานเพิ่มมา ในใจก็มีอารมณ์โกรธ ขึ้นมา ยื่นผลการตรวจที่อยู่ในมือไปให้เธอ “คุณหมู่ ผลออกมาแล้ว รบกวนคุณช่วยฉันดูหน่อย”

พลิกไปมา พอจะรู้อาการคร่าวๆ “ครรภ์เจริญเติบโตได้ดี มาก ตัวชี้วัดแต่ละตัวก็อยู่ในเกณฑ์ไม่แย่”

โม่หรูเฟยยิ้มดูถูกเหยียดหยาม “คุณหมอจู่ คุณช่วยดูให้ ละเอียดอีกหน่อยจะดีกว่านะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันและลูก ละก็ คุณจะเอาอะไรมารับผิดชอบ?”

ตอนที่พูดประโยคสุดท้ายนั้น สายตาของโม่หรูเฟยย้าย ไปมองที่ท้องน้อยของเธอ ใช้แววตาดูถูกเหยียดหยาม มองเธอ

เส้นเอ็นหลังมือของฉู่ลั่วหานนูนขึ้น จับใบผลตรวจไว้แล้ว ดูแต่ละตัวชี้วัดอีกรอบ “คุณไม่ค่อยมีแรง สามารถแก้ด้วย การบำรุงเลือดได้ ปกติก็พยายามดูแลเรื่องการกินก็ได้แล้ว ช่วงตั้งครรภ์นั้นอย่างกินอย่างใดอย่างหนึ่ง จะต้องกินทั้ง เนื้อและผัก อาหารครบ5หมู่ ระวังในเรื่องโปรตีน การที่ได้ รับโปรตีนในปริมาณที่เหมาะสมนั้นสามารถช่วยการเจริญ เติบโตของครรภ์ได้”

โม่หรูเฟยหัวเราะเหอะๆ “โปรตีน? คุณหมอจู่ฉันเป็น ศิลปิน ศิลปินจะอ้วนไม่ได้ นี่เธออยากจะทำลายอาชีพฉันใช่ไหม? บำรุงเลือด ฉันสามารถกินยาแทนได้

ฉู่ลั่วหานมองไปที่ท้องน้อยของเธอ “ตอนนี้อายุครรภ์ได้ แค่5สัปดาห์ ยังไม่แข็งแรง คนท้องห้ามทานยาไปเรื่อย คุณโม่คะ การตั้งครรภ์นั้นก็เป็นเรื่องที่เสี่ยงอันตรายแต่แรก อยู่แล้ว และเป็นไปได้มากที่จะทำให้หุ่นเปลี่ยนไป”

“เหอะเหอะ พูดเหมือนกับว่าตัวเองเคยท้องอย่างงั้น แหละ! กลัวก็แต่ใครบางคนที่อยากจะให้หุ่นพัง แต่กลับ ไปมีโอกาส! คุณหมอจู่อย่าลืมสิคะ เด็กคนนี้ มีตาหลายคู่ ที่กำลังจับตาจ้องมองอยู่ คุณไปคิดมาดีๆดีว่า ว่าจะช่วยให้ ฉันปรับสมดุลในร่างกายยังไงดี!”

จู่ลั่วหานเอาผลตรวจยื่นไปให้จตงหมิง “คุณโม่ตรวจจน เหนื่อยแล้ว รบกวนคุณพาเธอกลับก่อนเถอะค่ะ”

“คุณหมอจู่ ลูกของฉันปกติดี และเจริญเติบโตได้ดี คุณ คงจะผิดหวังมากสินะคะ?”

“คุณโม่ สตรีมีครรภ์ดีที่สุดนั้นไม่ควรจะใช้สมองคิดมาก เกินไป ถ้าใช้สมองมากไป มันจะส่งผลต่อสติปัญญาของ ทารกในครรภ์ ผู้ช่วยจี้ ยังไม่ไปส่งคุณโม่อีก?”

จีตงหมิงโน้มตัว “คุณโม่ เชิญตามผมมาครับ?”

หลังจากที่โม่หรูเฟยออกไปแล้ว กลุ่มพยาบาลก็ตื่น ตระหนกกันไปหมด มาแอบสอบถามว่า ” คุณหมอฉู่คะ? คุณกับโม่หรูเฟยรู้จักกันใช่ไหมคะ? เมื่อกี้เห็นพวกคุณหมอ คุยกัน ดูเหมือนจะสนิทสนมกันมากเลยค่ะ”

คู่ลั่วหานแสดงสีหน้าเย็นชา “ไม่มีงานให้ทำแล้วหรือไง? ถึงมีเวลามาเม้าเรื่องคนอื่น เอาเวลาไปทำเรื่องของตัวเอง ให้เสร็จก่อนดีกว่าไหม”

เธอแค่เอ่ยปากพูด เสียงของนางพยาบาลก็เงียบทันที

เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้นนั้นก็ค่อยๆห่างไป แล้วถึงค่อย ได้ยินเสียงพูดคุยกันเบาๆดังมาจากด้านหลัง

“คุณหมอฉู่ ทำไมถึงเพิ่งมาหล่ะ! เมื่อกี้รองคณบดีเพิ่งมา พอเห็นว่าคุณไม่อยู่ ดูเหมือนแอบผิดหวัง ไม่รู้ว่ามีเรื่อง อะไรหรือเปล่า”

จ้าวเหมียนเหมียนมือถือแฟ้มประวัติผู้ป่วยไว้ ทำตาปริบๆกะพริบอยู่หลายที แววตานั้นถ้าจะบอกว่าเป็นห่วง ให้ บอกว่าอยากเผือกซะมากกว่า

จี้ซื้อหยู่ยิ้มเบาๆ “ได้ยินมาว่า หลังดาราดังตรวจเสร็จ ก็ พูดคุยกับเธออย่างสนิทสนมอยู่สักพักเลยหรอ! ฉันนั้นงง จริงๆ ให้เธอช่วยในนอกแผนกก็มากพอแล้ว เพราะมันก็ เกี่ยวกับพวกแผนกหัวใจ แต่ว่าแผนกมีครรภ์ นั้นมันไม่ได้ เกี่ยวข้องอะไรกับแผนกพวกเราเลยนะคะ”

“โถ่! ไอดอลฉันคงไม่ใช่เป็นโรคหัวใจใช่ไหม?! คุณหมอ โม่หรูเฟยเขาเจ็บป่วยตรงไหนหรอ!

คู่ลั่วหานมองขี้เกียจไปที่เวลา เตรียมตัวจะไปหารอง คณบดี ใช่ มีปัญหาที่ใจจริงๆ”

“โอ้มายก้อด! จริงเหรอเนี่ย! อาการหนักไหม? จะต้อง นอนพักที่โรงพยาบาลหรือเปล่า? ไม่รู้ว่าฉันจะมีสิทธิ์เป็น แพทย์รักษาประจำของเธอได้ไหมนะ”

ฉู่ลั่วหานยิ้มอ่อน “เธอช่วยเขาไม่ทันแล้ว โรคนี้ ได้ กระจายไปทั่วร่างกายแล้ว เป็นเนื้อร้าย”

“หา?!”
ไม่สนจ้าวเหมียนเหมียนที่แสดงอาการโอเวอร์คู่ลั่วหาน หันหลังแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป

ในห้องของรองคณบดี

สีหน้ายิ้มแย้มของรองคณบดีเฉินตอนที่เห็นจู่ลั่วหาน เดินเข้ามา ยิ้มพร้อมทักทายให้เธอนั่งลง “เสี่ยวจู่ เธอเป็น หมอรุ่นใหม่ที่เก่งที่สุดในแผนกหัวใจและภายใน ฉันกับผู้ อำนวยการการนั้นกำลังมองเธออยู่นะ”

คำพูดที่ชื่นชม เธอก็ฟังอย่างชื่นชม “ขอบคุณท่านรอง คณบดีมากค่ะ ไม่ทราบว่าท่านมาหาฉัน มีธุระอะไรหรือ เปล่าคะ?”

“อ่อ ใช่ มีอยู่เรื่องหนึ่ง” รองคณบดีหยิบกระดาษที่แม็ก ไว้รวมกันขึ้นมา “นี่คือแบบฟอร์มใบสมัครสำหรับการ ศาสตราจารย์หมอของทางโรงพยาบาลของเรา เธอกลับ ไปกรอกข้อมูลดูดีๆ”

ซูรั่วหานสงสัยอยู่สักพัก “ไม่ใช่บอกว่าไม่ถึง30สมัครไม่ ได้ไม่ใช่หรอคะ? อายุฉันกว่าจะถึง30 ยังห่างกันอีกหลายปี

เลยนะคะ”
“เปล่า ใบสมัครรอบนี้นั้นอิงตามคะแนน พฤติกรรมและ การกระทำของเธอ พวกเราเองก็เฝ้าดูอยู่ แต่ว่างานวิจัย ของเธอยังเหลืออีกบทที่ยังไม่ได้เขียน เดี๋ยวสิ้นเดือนนี้ เขียนมาอีกบทก็ได้แล้ว”

ฉู่ลั่วหานน้อมรับไว้ เคารพพร้อมกับก้ม หัว “ขอบคุณท่าน รองค่ะ ฉันจะพยายามค่ะ”

“ดี กลับไปทำงานเถอะ”

จู่ลั่วหานเดินไปด้วยพลิกดูตารางไปด้วย แล้วก็บังเอิญ

เห็นข้อหนึ่ง สถานะสมรส?

แววตาของเธอค่อยๆหยุดลง ในโรงพยาบาลนี้ ทุกคนต่าง ก็คิดว่าเธอยังไม่แต่งงาน ในบางครั้งตัวเธอเองก็ลืม ว่าเธอ นั้นมีสามีแล้ว

ทันใดนั้นก็ให้เขียนข้อนี้ คุณหมอจู่ถึงกับคิ้วขมวด

งานแต่งงานที่ไม่เหมือนงานแต่งงาน แม้แต่สามีตัวเอง ยังไม่นับงานแต่งงานครั้งนั้น แล้วจะยังถือว่าแต่งงานแล้ว

ไหม?
วันต่อไป ณ โรงพยาบาล

จัดการงานกองใหญ่เสร็จ จู่ลั่วหานกำลังดูแฟ้มประวัติ คนไข้อยู่ แล้วก็เดินไปทางห้องทำงาน

มีร่างเงาของคนคนหนึ่งขวางทางเดินไว้ จู่ลั่วหานที่กัม หน้าอยู่ก็เห็นแต่รองเท้าที่สะอาดเอี่ยม กระดิกเท้าไปข้างๆ ใครจะไปรู้ว่าคนฝ่ายตรงข้ามนี้จะกระดิกเท้าเล่นแล้วยังมา ขวางทางเธอไว้อีก

ทำซ้ำไปมาอยู่หลายครั้ง ฉู่ลั่วหานทนไม่ไหวจนเก็บแฟ้ม หนังสือ “คุณทำอะไร?”

ตรงหน้า ใบหน้าอันหล่อเหลาของหลงจื้อก็ฉายกว้างอยู่ ยิ้มมุมปาก “พี่สะใภ้ ดูอะไรอยู่หรอครับทำไมดูตั้งใจจัง?”

เขายื่นหน้ามาจะดูของในมือของเธอ จู่ลั่วหานก็รีบเอาไป ไว้ด้านหลังตั้งใจไม่ให้เขาดู “มาทำอะไรอีก?”

หลงจื้อจับหน้าอกไว้แล้วไอแรงๆ “พี่สะใภ้ รอบนี้ผมป่วย จริงๆแล้วครับ มันแน่นหน้าอก หายใจไม่ค่อยออก ร่างกาย ไม่มีเรี่ยวแรง ทรมานมากเลยครับ พี่ช่วยตรวจให้ผมหน่อยนะ”

มาแผนนี้อีกแล้ว! สองพี่น้องนี้! น่าเบื่อ!

ฉู่ลั่วหานย่างเท้าก้าวเดินต่อไป ไม่สนใจ

หลงจื่อไล่ตามไป “พี่สะใภ้ พี่จะไร้หัวใจอย่างนี้ไม่ได้นะ ครับ? ผมป่วยหนักมากจริงๆนะ พี่ดูสีหน้าผมสิ ซีดเขียว มัน ดูผิดปกติใช่ไหมหล่ะครับ?”

คู่ลั่วหานรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น “หลงจื้อ นายยังมาวุ่นวาย อีก ฉันจะฟ้องพี่ใหญ่นายนะ”

หลงจื้อเบ้ปาก ทั้งสองคนได้เดินไปถึงหน้าลิฟต์ “พี่สะใภ้ พี่ใหญ่ของผมพาโม่หรูเฟยมาตรวจที่โรงพยาบาลนี้ พี่ไม่รู้ สึกอะไรเลยหรอ?”

เขามาเพราะเรื่องนี้หน่ะเหรอ?

ยื่นมือไปกดเรียกลิฟต์ จู่ลั่วหานตอบกลับไปอย่างนิ่งเฉย “ฉันควรจะต้องรู้สึกอะไรหรอ? จะให้ร้องไห้ฟูมฟาย? ไม่ ได้ว่างขนาดนั้น ถ้านายอยากเจอเรื่องอย่างนั้นละก็ กลาง คืน3ทุ่มไปหาดูที่สนามกลางได้”
แป๊ะ! หลงจื้อถึงกับสำลัก

“คุณป้าเต้นรำนั้นหรอจะสู้ความเท่ของพี่สะใภ้ได้? ผมก็ แค่น้อยใจแทนพี่สะใภ้ ั หรือพี่สะใภ้ยอมที่จะให้โม่หรูเฟย เหยียบพี่ไว้งั้นหรอ? พี่จะยอมให้มันอุ้มท้องไว้อย่างนี้แล้ว ทำตัวใหญ่โตโอหังงั้นหรอ?”

ประตูลิฟต์เปิด ฉู่ลั่วหานก้าวเท้ากว้างๆเดินเข้าไป “ไม่ใช่ อยากดูเรื่อง แต่อยากให้ฉันจัดการกับนางมือที่สาม?”

“ถูกต้องครับ! พี่สะใภ้นี่ฉลาดจริงๆ! แต่ว่านะ ผมรู้ว่าพี่นั้น งานยุ่งมาก และก็มีจิตใจดี ดังนั้น ผมช่วยพี่คิดวิธีได้แล้ว รับรองว่าโม่หรูเฟยไม่กล้ามาหาเรื่องพี่แน่!”

จู่ลั่วหานที่สวมเสื้อกราวด์สีขาวมองเขาเหล่ๆ “อ๋อ?”

“ผมว่าแล้วว่าพี่ต้องสนใจ! แต่ว่านะ ผมช่วยพี่เรื่องของโม่ หรูเฟย พี่ก็ต้องตกลงช่วยผมเรื่องหนึ่งนะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ