ตอนที่23 รูปภาพท่านเซียวที่อาบน้ำเสร็จ

แค่ได้ยินคำพูดนั้น คู่ล่วหานก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

ไม่มีใครพูดอะไรอีก อุณหภูมิในรถเริ่มร้อนระอุขึ้นมาจน น่าอึดอัด รถขึ้นไปมอเตอร์เวย์ จู่ลั่วหานทำได้แต่หันไป มองป้ายตามถนนที่อยู่ด้านหลังจากใหญ่เปลี่ยนเป็นเล็ก จนไกลสุดสายตา เธอทำได้เพียงแต่อดทนความเย็นชา และความหนาวเหน็บในรถ ตลอดทางครึ่งชั่วโมงบนรถ ฉู่ล วหานได้แต่ภาวนาว่าตัวเองจะไม่ถูกฆ่าหมกศพอยู่บนรถ

วินาทีที่บรรยากาศในรถกระอักกระอ่วนจนทำให้ใครต่อ ใครหายใจไม่ออก มือถือของหลงเซี่ยวก็มีเสียงเรียกเข้า ดังขึ้น

เขาหันไปมองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์แวบหนึ่ง หัวคิ้วก็ ค่อยๆขมวดเข้าหากัน

“คุณชายหลงลูกชายของผมเองที่มันไม่รักดี เฉิงเจี้ยไม่รู้ เรื่องกฎเกณฑ์อะไรนัก ทำผิดต่อท่านกับภรรยา..ได้ โปรดเมตตาด้วย ผมจะไปขอโทษท่านด้วยตัวเองอย่างแน่นอน ! คุณชายหลง…

เสียงอ้อนวอนร้องขอชีวิตของผู้ชายวัยกลางคนดังขึ้นมา จากลำโพงมือถือ ฉู่ลั่วหานรู้สึกหนาวขึ้นมา คิดในใจว่าต้อง เป็นพ่อของคางเฉิงเจี้ยแน่นอน ประธานบริษัทและผู้ถือ ครองหุ้นมากที่สุดของบริษัทว่านเคอ

ฉู่ลั่วหานพยายามกระดิกหูฟัง ควบคุมความกลัวที่มีอยู่ เต็มอก ถึงจะไม่รู้ว่าสรุปแล้วหลงเซียวทำอะไรกับหมอนั่น กันแน่ แต่การที่คางเทียนหลินร้อนรนขนาดนั้น จุดจบของ คางเฉิงเจี้ยจะต้องน่าสงสารมากแน่ๆ

หลงเซียวลูบหัวคิ้วของตัวเองอย่างหงุดหงิด น้ำเสียงที่ เต็มไปด้วยแรงกดดันค่อยๆพูดอย่างขี้เกียจ”คุณคางคงจะ ยุ่งมากๆ ถึงไม่มีเวลาสั่งสอนลูกชาย ผมเข้าใจดี…

“คุณชายหลง ท่านวางใจได้เลย ผมจะอบรมสั่งสอนมัน เอง ! ได้โปรดท่านช่วยเมตตาด้วย ให้ลูกชายผมกลับมา ก่อน ขอร้องล่ะ….”

หลงเซียวขมวดคิ้วเข้ม สีหน้าเรียบไร้อารมณ์”คุณคาง ธนู ที่ถูกปล่อยออกไปแล้วไม่มีทางกลับมาได้ ในเมื่อผมตัดสินใจที่จะช่วยอบรมสั่งสอนลูกชายคุณแบบฟรีๆ ยังไง ผมก็จะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด”

“คุณชายหลง ผม……”

“คุณคาง ถ้าอยากให้ลูกชายคุณกลับไปแบบครบ 32 ล่ะก็

ทางที่ดีคุณอย่าโทรมารบกวนผมอีกก็แล้วกัน”

พูดจบ ไม่ทันให้คางเทียนหลินได้ร้องขออีกครั้ง หลง เซียวก็ตัดสายไปทันที พลางโยนมือถือไปบนเบาะ ตรง กลางระหว่างที่นั่ง

ฉู่ลั่วหานสุดหายใจเข้าลึก ครั้งนี้ เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก แล้วจริงๆ

หลงเซียวอยากที่จะกำจัดหนึ่งในสี่จตุรเทพของเมือง หลวงคางเฉิงเจี้ยกลับง่ายเหมือนเป่าฝุ่นให้กระจาย แล้ว เธอ กับลู่หวู๋ซวงล่ะ ไม่ยิ่งง่ายไปกันใหญ่หรือไง

ทางทั้งทาง เงียบราวกับความตายได้ปกคลุมไปทั่ว สอง มือของหลงเชียววางอยู่บนหน้าขา นั่งพิงเบาะหลับตา พักผ่อน แต่บรรยากาศบนรถกลับไม่ได้ผ่อนคลายขึ้นเลย แม้แต่น้อย
เวลานี้ หน้าจอดำๆของมือถือที่วางอยู่ตรงกลางระหว่าง คนสองคน อยู่ๆก็สว่างจ้าขึ้นมา ทำเอาฉู่ลั่วหานสะดุ้งตกใจ รีบก้มหน้ามอง ดวงตาหยีเข้าหากันด้วยความไม่ชอบใจ

บนหน้าจอที่สว่างไสว ปรากฏชื่อของคนที่ทำให้จู่ลั่วหา นรู้สึกขยะแขยงพะอืดพะอม

โม่หรูเฟย !

ถึงจะเป็นเสียงเรียกเข้าธรรมดาๆเหมือนเดิม แต่ว่าครั้งนี้ หลงเซียวกลับไม่แม้แต่มอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องรับสาย

ฉู่ลั่วหานเองก็ทำเป็นไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น พลางพูดเดือน ยิ้มๆ “นายไม่ดูสักหน่อยหรอ”

สิ่งที่ตอบเธอคือ ความเงียบของหลงเซียว แล้วก็ยัง

มี..

ภาพตรงหน้าที่เขาหยิบมือถือคว่ำหน้าจอลงอย่างไม่ไยดี
มือถือถูกคว่ำลง ทำให้เสียงเรียกเข้ากลายเป็นเสียงสั่น แทน ผ่านไปสักพัก ก็เงียบดับไป

ริมฝีปากปมชมพูของจู่ลั่วหานแฝงไปด้วยรอยยิ้มได้ใจ เล็กๆโม่หรูเฟยในสายตาของหลงเซียว ก็เป็นได้แค่นี้สินะ

รถจอดอยู่ที่ด้านนอกอพาร์ทเม้นท์ของรีสอร์ทหยีจิ่ง หยัง เซินเปิดประตูลงจากรถ และไม่ลืมที่จะเปิดประตูให้หลง เซียวกับจู่ลั่วหานลงจากรถ

จู่ลั่วหานยืมอยู่ท่ามกลางคืนที่มีลมพัดผ่าน ไม่วายแอบ มองร่างของหลงเซียวที่อยู่ไม่ไกลกันนัก เสื้อเชิ้ตสีขาว สะอาดสะอ้าน ถูกเก็บชายไว้ในกางเกงสีดำสไตล์ตะวันตก อย่างเรียบร้อย ขาเรียวยาวที่ดูกำยำแข็งแรง ท่ามกลาง แสงราตรี ทำให้เขาดูโดดเด่นยิ่งกว่าอะไร

อย่างไรก็ตาม จะดูดีหรือไม่ดูดีก็เท่านั้น สำหรับเธอแล้ว หลงเซียวก็เป็นเพียงแค่สามีในนามของเธอก็เท่านั้น

แสดงละครต่อหน้าผู้คนพอแล้ว พอกลับมาบ้านก็ต่างคน ต่างอยู่ กฎเก่าๆ เธอคุ้นเคยกับมันดี
แต่เดิมคิดว่าหลงเชียวจะนั่งรถกลับไปเลย ใครจะไปคิด ว่าหลงเซียวกลับพูดกับหยังเซินว่า”พรุ่งนี้มารับฉัน 8 โมง”

“รับทราบครับ BOSS”

ไม่นาน รถก็ทะยานตัวออกไป เหลือเพียงแต่เงาของคน สองคนที่อยู่ตรงหน้า

เขาจะนอนที่นี่อย่างงั้นหรอ ?

เผชิญหน้ากับสายตาของจู่ลั่วหาน หลงเซียวพูดด้วยน้ำ เสียงดุดันเยือกเย็น ไม่เข้าบ้านหรือไง รอใคร”

จู่ลั่วหานสะอื้นอยู่ในใจ”ท่านเซียวไม่กลับไปอยู่เป็นเพื่อน แม่ของลูกคุณหรือไง อยู่ที่นี่หมายความว่ายังไง”

ในน้ำเสียง แฝงไปด้วยความหึงเล็กน้อย

ดีมาก อย่างน้อยเธอก็ยังมีปฏิกิริยาตอบสนองฉัน

หลงเซียวก้าวเท้ายาวๆเข้ามา เดินนำเข้าประตูไป ไม่หันไปสนใจผู้หญิงที่ยืนสงสัยอยู่ข้างหลังเลยแม้แต่เล็ก

น้อย

คู่ลั่วหานยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินตามเขาเข้าไป

ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่มีโคมไฟคริสทัลส่องประกาย ไปทั่ว หลงเซียวคลายปกเสื้อออกเล็กน้อย ก่อนที่จะนั่งลง บนโซฟาอย่างสบายๆด้วยท่าทางทระนงตัว สองขาพาดบน โต๊ะกระจกตัวเตี้ย รองเท้าหนังเงาวับเลยพื้นที่โต๊ะออกไป เยอะ ขาของเขา ทั้งเรียวทั้งยาว ความยาวของโต๊ะเรียกไว้ ว่าถูกเขากินขาด

ฉู่ลั่วหานถอดรองเท้าออก ตอนที่ก้มลงดูถึงรู้ว่าสันเท้า เธอได้รับบาดเจ็บ รอยแผลสีแดงเล็กๆที่อยู่บนผิวขาวอม ชมพู เป็นที่สะดุดตาไม่น้อย

ความเจ็บที่หัวเข่า ยิ่งชัดเจนซะกว่าอะไร

ที !

ครั้งนี้ แผลเต็มไปหมดจริงๆ

หลังจากดึงแจ๊กเก็ตกันลมที่คลุมตัวอยู่ให้กระชับขั้น จู่ลั่วหานเตรียมที่จะขึ้นชั้นบนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“มานี่”

ในห้องนั่งเล่น อยู่ๆเสียงเนื้อยๆของหลงเชซียวก็ดังขึ้น น้ำ เสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ ไม่สามารถต่อต้านได้

“ฉันไปเปลี่ยนชุดก่อน เปลี่ยนเสร็จเดี๋ยวลงมา”พูดเสร็จ จู่ ลั่วหานกำราวบันไดแน่น พร้อมก้าวขึ้นไป

“เธอรู้จักต่อรองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอคิดว่าฉันใจดีกับเธอ มากหรือคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ต่อรองกับฉันกัน”

สายตาเย็นเฉียบของหลงเซียว กวาดตาขึ้นลงมองเธอ จ้องราวกับอยากจะให้ร่างเธอทะลุเป็นรูไปต่อหน้าต่อตา

คู่ลั่วหานทำได้เพียงแต่ก้าวถอยหลัง ก่อนหมุนตัวสาว เท้าเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆข้างหน้าโซฟา แจ็คเก็ตกันลมที่ อยู่บนตัวเธอบางราวกับถูกแขวนอยู่บนไม้แขวนก็ไม่ปาน พลางแกว่งไปแกว่งมา

หลงเซียวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง แสงสว่างไฟในห้องนั่งเล่นสาดเข้าที่หน้าของหญิงสาว ปากสีแดงระเรื่อ แก้ม ขาวอมชมพู ละเอียดอ่อนน่ามอง น้อยมากที่เขาจะได้มอง เธอชัดๆขนาดนี้ ไม่ หรือมองเธอด้วยอารมณ์แบบนี้

ภาพที่คางเฉิงเจี้ยทำรุ่มร่ามกับเธอ ทำให้หลงเซียว เอาแต่คิดอยากจะฆ่าคน !

ผู้หญิงคนนี้ มีความสามารถที่จะปั่นหัวผู้ชาย ถ้าไม่จริงล่ะ ก็ ตั้งแต่แรกหล่อนก็คงไม่..

แม่งเอ้ย !

เธอยืนเงียบตามคำสั่งเขา ไม่พูดไม่จาสักคำ ทำให้ หลง เซียวเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาอีก ทันทีที่เขาออกปากพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นๆ “เรื่องบ้านของเธอ มันเป็นยังไง”

ห้ะ อยู่ๆต่ลั่วหานก็ถูกคำถามที่เขาโยนใส่ชะงักไป

บ้านหรอ บ้านอะไรกัน

เอ้อ ! จริงด้วย บ้านที่เธอเช่าเอง หรือว่าหลงเซียวจะพูด

ถึงเรื่องที่บ้านถูกงัด
เขารู้ได้ยังไงกัน

สายตาของเขาจับอยู่กับภาพที่หญิงสาวพยายามครุ่นคิด เมื่อสักครู่ที่เธอชะงักไป ทำให้ฉู่ลั่วหานที่เฉลียวฉลาดมี ไหวพริบดูสมองทึบไม่น้อย ท่าทางงงๆของเธอ ทำให้คน มองรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก

“พูดความจริงมา ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้กับฉัน ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงคิดจะโกหกฉัน”หลงเซียวเบนหน้าไปอีกฝั่ง ไม่ ได้หันไปมองจู่ลั่วหานอีก แถมยังดูห่างเหินซะยิ่งกว่าเดิม

ลั่วหานถึงจะไม่ชอบจู่ซีหราน แต่เรื่องในครอบครัวไม่ ควรปล่อยให้คนนอกรับรู้ “ก็แค่พวกเด็กวัยรุ่นที่ไม่รู้ประสา ทำเรื่องสิ้นคิด จัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ”

หลงเซียวขยับเปลือกตาเล็กน้อยพลางเลิกคิ้วขึ้นริม ฝีปากบางยกขึ้นเล็กน้อย “แต่เด็กไม่กี่คนเธอกลับจัดการ ไม่ได้ ฉันคงจะประเมินเธอสูงไป”

ฉู่ลั่วหานเม้มปากเบาๆ “ท่านเซียวยังมีธุระอะไรอีกมั้ย ถ้า ไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
หลงเซียวคำรามอย่างเย็นชา”จู่ลั่วหาน เธอเอาความมั่น อกมั่นใจมาจากไหนกัน

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วเบาๆ นึกว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่ผู้ชาย ที่อยู่บนโซฟากลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ

พูดอะไรของเขากันนะ

ก้าวเท้าเตรียมจะขึ้นบันได ไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับเขาอีก

จนกระทั่งร่างของจู่ลั่วหานขึ้นชั้นสองไป หายไปจากหน้า ห้องนอน หลงเซียวถึงลืมตาขึ้น”เธอเอาความมั่นใจมาจาก ไหนกัน ถึงกล้าทำกับฉันขนาดนี้”

วันที่สอง จู่ลั่วหานตื่นนอนตามปกติ ใส่ชุดนอนเดินออก มาจากห้อง ไม่วายกวาดตามองชั้นล่างเล็กน้อย แต่กลับไม่ แม้แต่เงาของหลงเซียว ไม่ได้ให้มารับตอน 8 โมงหรือไง

นี่เพิ่งเจ็ดโมงครึ่ง ไปไหนซะแล้วล่ะ

ไม่อยากเจอเธอ เลยรีบไปงั้นหรอ
หมุนตัวเตรียมกลับเข้าห้อง ขณะที่ฉู่ลั่วหานกำลังจะถอด เสื้อผ้า ประตูห้องน้ำก็ถูกผลักออก

หลงเซียวนุ่งผ้าขนหนูสีขาว สวมสลิปเปอร์เดินออกมา รูป ร่างสูงใหญ่ แต่กลับมีเพียงผ้าขนหนูหนาๆผืนไม่กว้างนัก ปกปิดตรงบริเวณจุดต้องห้าม ท่อนบนที่เต็มไปด้วยกล้าม เนื้อ ทุกส่วนของร่างกายถูกส่องประกายไปด้วยแสงแดด อบอุ่นยามเช้าหยดน้ำใสๆแต่ละหยดค่อยไหลลงมาอย่าง ช้า

ู่ลั่วหานกำชุดนอนแน่น ตะลึงงั้นกับภาพตรงหน้า !

ภาพที่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเดินออกมาจากห้องน้ำ ราวกับมีสปอร์ตไลท์ส่องอยู่ตรงกลาง

เดี๋ยวนะ !

เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ! แถมอาบน้ำ สระผม แล้ว ด้วย !

สายตาเรียบๆของหลงเซียวมองข้ามความประหลาดใจ ของเธอไป“ฉันไม่ใช้ยาสีฟันยี่ห้อนี้ วันนี้ก่อนกลับเข้าบ้าน

ซื้ออันใหม่ซะ”
ลั่วหาน : “.

หลงเซียวนุ่งผ้าขนหนูเดินไปยังห้องแต่งตัวอย่างไม่รีรอ ผลักประตูเปิดออก “แล้วก็ ก่อนออกแปดโมง เตรียมอาหาร เช้าให้เรียบร้อย”

ฉู่ลั่วหาน :

เพื่อที่จะรับมือกับการมาเยือนอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวของ หลงจื้อ จู่ลั่วหานซื้อเนื้อผักจำนวนหนึ่งเตรียมไว้ในตู้เย็น เรียบร้อยแล้ว ทำมื้อเช้ามื้อเดียวไม่ได้เป็นเรื่องยากอะไร นัก แต่ว่า…สิ่งที่หลงเชียวกำลังทำอยู่มันหมายความว่า ไง

ด้วยสงสัยเต็มอก จู่ลั่วหานลงไปชั้นล่างจัดการเตรียมมื้อ เช้าที่เคยทำตามปกติสำหรับสองคน

น้ำเต้าหูต้มร้อนๆ ทอดไข่สองฟอง ขนมปังปิ้งสองสาม แผ่น ทั้งยังหั่นผลไม้สดที่ล้างไว้เรียบร้อยแล้วอยู่ในจาน

เวลามีจำกัด เธอทำอาหารเช้าแบบปกติไม่ทัน ทำได้เพียง แต่แบบผสมผสานไปก่อน
อาหารเช้าถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ หลงเชียวเปลี่ยนชุดเดิน ออกมาเรียบร้อยแล้ว กางเกงขากระบอกสไตล์ตะวันตก เสื้อเชิ้ตสะอาดสะอ้านผมที่ถูกจัดทรงเรียบร้อยไม่ชี้ให้เห็น แม้แต่เส้นเดียว ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า มีแต่แสงออร่าเจิดจรัส ออกมา

แต่จู่ลั่วหาน ที่ใส่ชุดนอน ผมยาวพาดไว้ด้านหลัง เพียง แค่ล้างหน้าลวกๆ….

เวลาแทบจะไม่ทันแล้ว คู่ลั่วหานรีบพูด “อาหารเช้าก็ เรียบร้อยแล้ว งั้นฉัน…..รีบไปเตรียมตัวออกไปทำงาน ก่อนล่ะ”

หลงเซียวกวาดตามองอาหารเช้าตรงหน้า พลางขมวดคิ้ว

เบาๆ “นั่งลง”

“ฟังที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

อะไรของเขาอีกเนี่ย ! ทนไว้ !

ฉู่ลั่วหานนั่งลง หลงเซียวค่อยๆกินอาหารเช้าอย่างไม่รีบร้อน ส่วนเธอรีบกินจนเกือบสำลัก แค่สามคำก็เสร็จ !

“ฉันยังกินไม่เสร็จเลย เธอจะรีบร้อนอะไร”

จู่ลั่วหาน : “.

อะไรกัน ไม่ยอมให้คนอื่นกินเร็วกว่าตัวเองอีก

นั่งกินไปสักพัก พลางมองสปีดการกินของเขา หลังจาก ตัวเองดื่มน้ำเต้าหูไม่กี่อีก ก็หันไปมองเขาต่อคู่ลั่วหาน แทบอยากจะกินแทนเขาให้มันเสร็จๆไปสักที

ในที่สุด วินาทีที่ฉู่ลั่วหานแทบจะคลั่งตายเพราะรีบร้อย หลงเซียวก็กินอิ่มสักที

ฉู่ลั่วหานเลื่อนแก้วไปข้างๆ กระโดดโหยงออกจากที่นั่ง รีบวิ่งขึ้นชั้นบน ! สายแล้วๆๆ สายแล้วแน่ๆเลย ! ข้าวมื้อนี้ หลงเซียวใช้เวลาตั้งครึ่งชั่วโมง !

หลงเซียวมองหลังไวๆของหญิงสาว ราวกับหัวใจถูกสาด ไปด้วยแสงอาทิตย์ที่แสนจะอบอุ่นยามเช้า
รถของหยังเซินจอดรออยู่ด้านนอก หลงเซียวเดินผ่าน หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส เห็นสวนในยามเช้าตรู่ นิ้วมือที่เห็น ข้อกระดูกชัดเจน แตะลงบนแขนเรียวยาวเบาๆ

คู่ลั่วหานเปลี่ยนชุดเสร็จก็รีบวิ่งลงบันไดมา ดีจริงๆที่หลง เซียวยังอยู่ !

ใบหน้าไร้เครื่องสำอาง ชุดกระโปรง ผมยาวพาดบ่า เสื้อผ้าที่ดูทะมัดทะแมงเรียบหรู ติดเพียงแต่ท่าทางการ เดินบวกกับผ้าพันแผลที่มองเห็นได้อย่างชัดเจนบนหัวเข่า

“ขึ้นรถ”

ฉู่ลั่วหาน : “โรงพยาบาลกับบริษัทไม่ใช่ทาง

เดียวกัน….ใช่มั้ย ?”

หลงเซียวยกข้อศอกขึ้นเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย “เธอ คิดว่าฉันจะไปส่งเธองั้นหรอ ฉันต้องไปตัดริบบิ้นเปิดงาน

ให้เธอติดรถไปด้วยก็เท่านั้นแหละ”

จูล่งหานก้าวเท้าขึ้นรถไป มิน่าล่ะ คิดๆไปมายังไงเขาก็

ไม่มีทางไปส่งเธอ
รักข้างเดียวที่ไม่มีผลตอบแทน ู่ลั่วหาน เธอจะโง่ไปถึง เมื่อไหร่กัน

หลังจากลงรถ อู่ลั่วหานเข้าไปในโรงพยาบาล รถหรูสีดำ ทะยานตัวออกไปไม่ทิ้งฝุ่น

หยังเซินถามอย่างกล้าๆกลัวๆ”BOSS เราจะไปตัดริบบิ้น ที่ไหนครับ”

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวันนี้มีตัดริบบิ้นเปิดงานพิธีอะไรด้วย..

สายตาหนาวติดลบสามสิบองศาของเกือบจะแทงหยัง เซินให้ทะเลเป็นผุยผง”กลับบริษัท ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ