ตอนที่ 12 ไม่ได้หล่อเล่นๆ แต่หล่อจริงๆ

สายตาของคู่ลั่วหานจับจ้องไปยังหลงเซียวและโม่หรูเฟย ไม่บ่อย มุมปากที่มีรอยยิ้มเผยออกมา ทำให้เห็นว่ารอยยิ้ม นั้นดูขมขึ้น ยังไม่ทันได้ถูกคนมองเห็นรอยยิ้มนี้ ยิ้มที่ขมขื่น นั้นก็ได้หายไป

หลงจื้อได้ขับแก้วไวน์จากถาดที่พนักงานเสิร์ฟได้ยกมา และเขาที่อยู่ห่างจากจู่ลั่วหานไม่ไกลก็ได้สังเกตเห็นการ ตอบสนองของเธอ

พอเห็นสามีของตัวเองไปกอดกับผู้หญิงคนอื่นอย่างใกล้ ชิดขนาดนั้น เธอกลับมองด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย และทำตัว เหมือนผู้ชมที่นี่ ทำให้หลงจื้อตกตะลึงมากๆ และก็ทำให้ เขาไม่เข้าใจจริงๆ

จากนั้น หลงจื้อจึงได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจไปหลายวิ แล้วค่อยเงยหน้าขึ้น ฝีเท้าของจู่ลั่วหานก็ได้เดินไปตรง ทิศทางที่หลงเชียวอยู่แล้ว!

หลงจื้อใช้มือหนึ่งข้างไปวางพาดบนชั้นวางอาหาร นิ้วมือ อันเรียวยาวของเขาได้ห้อยลงไปด้านล่างมือของด้านก็ได้จับแก้วไวน์ไว้ ท่าทีที่ขี้เกียจของเขาทำให้ดู เป็นผู้ดีที่สูงส่ง

เขาอยากรู้มากๆ จู่ลั่วหานจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง

ฉู่ลั่วหานรู้สึกเจ็บหัวเข่าจนแผลนั้นใกล้ฉีกแล้ว ความเจ็บ ที่เจ็บถึงหัวใจทำให้เธอเจ็บไปทั้งท่อนขา จากนั้นก็รู้สึก ร่างกายท่อนข้างของเธอนั้นเจ็บจนอยากจะตีโม่หรูเฟย และหลงเซียวให้ตาย !

พระเอกและนางเอกที่ถูกกลุ่มคนมากมายล้อมรอบอยู่ จึง ไม่ได้สังเกตว่าคู่ลั่วหานก็มาเยือนด้วย แขกผู้เกียรติทุก ท่านที่มาเยือนต่างก็ไม่รู้ว่าเมียหลวงของหลงเซียวคือใคร ฉู่ลั่วหานที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นกำลังเผยออกมา ตามร่างกายที่ยืนอยู่นอกวง

เธอไม่อยากจะเปิดโปงความสัมพันธ์ที่หลงเซียวและโม่ หรูเฟยเป็นชู้กัน เธออยากจะทำให้คืนนี้มันมีความหมาย มากกว่านี้

หลงจื้อก็ได้มองคู่ลั่วหานเดินออกจากกลุ่มคนที่มุมดูกัน อยู่ตรงนั้นกับตา!
นี่มันหมายความว่าอะไร?

ในท่ามกลางความวุ่นวาย เรือนร่างของฉู่ลั่วหานก็ได้ทะลุ ไปที่อื่น และหายตัวไปภายในพริบตา

ทันใดนั้น หลงเซียวก็ถูกทุกคนมุมล้อมกันไว้ ก็ได้หรี่ลง ให้กลายเป็นทรงโค้งที่ดูอันตราย เรือนร่างของคนที่เดิน จากไปเมื่อกี้นี้ ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยมาก?

และตอนที่คิดอยากจะมองให้เห็นอย่างชัดเจน กลับหาตัว เธอไม่เจอแล้ว

แล้วหายก็ได้เดินทะลุผ่านผู้คนมากมาย จากนั้นก็ได้ยืน อยู่ตรงหลังเสาสไตล์โรมันพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จาก นั้นก็จับชายกระโปรงขึ้น ตรงเข่าที่ห่อผ้าก๊อซไว้มีเลือดสี แดงซึมออกมา แผลของเธอดูหนักจริงๆ

ตรงระเบียงก็มีพนักงานเสิร์ฟที่เดินไปเดินมาไม่ขาดสาย ฉู่ลั่วหานจึงได้ก้มหน้าลงแล้วสาวเท้าเดินไปตรงบันได เพื่อ ที่จะหลบเลี่ยงกล้องวงจรปิด จากนั้นก็ได้สาวเท้าลงไปชั้น

ล่าง

ถ้าเธอจำไม่ผิด ก็คือที่นี่แหละ
ดั่งที่คาด คู่ลั่วหานก็ได้กระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“ว้าย!”

แสงไฟที่ส่องสว่างไปงานเลี้ยงในห้องโถงจู่ๆก็เต็มไป ด้วยความมืดมัว! เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างก็ดับลง!

“เครัง!”

“ปีก!”

เสียงของแก้วไวน์แตกดังขึ้น มีเสียงโต๊ะหงายดังขึ้น แขก ทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกใจว่าเป็นเสียงอะไร และยังมีเสียง ของผู้หญิงกรีดร้องดังขึ้นทั่วห้องโถง!

“ทุกคนไม่ต้องตื่นตระหนก แค่ไฟดับไปเท่านั้น! ทุกคนยืน อยู่ที่เดิม อย่าขยับไปไหน! รอให้พนักงานเอาไฟฉายมาให้ ก่อน!”

“อย่าตื่นตระหนก! อย่าตื่นตระหนก!”

“ทุกคนยืนอยู่ที่เดิม อย่าขยับไปไหน! แค่ไฟดับไปชั่วคราวเท่านั้น”

พนักงานที่ทำงานในสถานบันเทิงMBKต่างก็ตะโกนเรื่อง ดังเพื่อทำให้แขกที่อยู่ในงานทุกคนอยู่ในความสงบ แต่ สถานการณ์ตอนนี้ได้เกิดความวุ่นวายแล้ว คนเป็นหลาย ร้อยคนที่อยู่ในห้องโถงต่างก็เสียงดังและทำตัววุ่นวะ รุ่นวายกันขึ้นมา และยังมีเสียงตำหนิดังขึ้นไม่หยุด!

แขกทุกคนก็ได้เอามือถือขึ้นมาส่องไฟฉายตรงหน้า บน พื้นสีขาวมีแต่รอยแปดเปื้อนของเหล้าที่ยกเต็มไปหมด และได้ยังแก้วที่ตกแตกด้วย

“พี่เซียว ! พี่เซียว !”

โม่หรูเฟยถือโอกาสที่เกิดสถานการณ์วุ่นวายไปโอบลำ คอของหลงเซียวไว้ นัยน์ตาที่เฉียดคมของหลงเซียวกลาย เป็นนัยน์ตาสีนิลขึ้นมาทันที มือใหญ่ๆของเขาก็ไปจับข้อ มือของเธอเอาไว้ แล้วดึงโม่หรูเฟยออกจากเขา “ผมไปดู หน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น”

โม่หรูเฟยก็คงนึกไม่ถึงว่าหลงเซียวจะมาทั้งเธอไว้ดอนนี้ จึงได้พูดขึ้นด้วยความลำบากพลางขุ่นเคืองใจในเวลาเดียวกัน “พี่เซียว ฉันกลัว…”

หลงเซียวจึงขมวดคิ้วเป็นปม “กลัวก็รีบออกไป”

“ฉัน…”

เธอที่พึ่งเอ่ยพูดคำว่าฉันออกมา เรือนร่างที่สูงใหญ่ของ หลงเซียวก็ได้หายไปจากแสงไฟจากมือถือของเธอ

นัยน์ตาที่เหมือนดั่งนกอินทรีก็ยิ่งหลงก็ยิ่งดูโหดเหี้ยม ในสมองจึงมีเรือนร่างที่คุ้นเคยลอยขึ้นมา หรือว่าจะเป็น เธอ?

มุมปากของหลงจื้อก็ได้กระตุกขึ้นเพราะเรื่องไฟดับที่เกิด ขึ้น เขาก็นึกว่าจะลั่วหานจะอดทนกับความโกรธแล้วออก จากที่นี่ นึกไม่ถึงว่าผลงานใหญ่ของเธอยังอยู่ข้างหลัง

หมู่ คุณมันเท่ห์จริงๆ!

ถือโอกาสที่สถานการณ์ยังวุ่นวายอยู่ หลงจื้อจึงรีบออก จากห้องโถงโดยทันที แข้งขายาวๆของเขาก็ได้ลงไปถึงชั้นหนึ่ง

ฉู่ลั่วหานไม่ได้อยู่ในห้องควบคุมการใช้ไฟฟ้า ตอนนี้ใน ห้องนั้นเต็มไปด้วยพนักงานที่มาซ่อมแซมไฟฟ้าอยู่

“ขนาดสายไฟยังถูกตัดให้ขาด การซ่อมแซมครั้งนี้ก็คง ยากกว่าเดิม”

“ต่อให้ลำบากแค่ไหนก็ต้องรีบซ่อมแซมให้เร็วที่สุด! คืน นี้แขกผู้มีเกียรติมีแต่เศรษฐีที่สูงส่ง คงไม่สามารถทำเรื่อง ผิดใจกับคนใหญ่คนโตพวกนี้ได้”

“ได้ๆๆ เราจะพยายามนะครับ จะพยายามนะครับ”

พอได้ยินเสียงของช่างที่มาจากบริษัทที่ซ่อมแซมไฟฟ้า หลงจื้อก็ยิ้มอย่างได้ใจกว่าเดิม โถ่ พี่สะใภ้ของเขานี่ ทำงานได้ยอดเยี่ยมจริงๆ

หลงเซียวก็ได้เดินออกจากประตูกระจกตรงตึกหลักที่ พวกเขาอยู่ จากนั้นก็ได้มองหา “ผู้กระทำผิด” ไปรอบทิศ สายตาที่ดูเลือดเย็นเหมือนที่คมดาบ เหมือนสามารถฆ่าคน

ได้ตลอดเวลา!
ตรงลานจอดรถข้างนอกตึก

ฉู่ลั่วหานยืนอยู่ตรงหน้ารถโรลส์รอยซ์สีดำของหลงเซียว จากนั้นก็ได้กอดอกแล้วพิงอยู่ตรงหน้ารถ แล้วเอาลิปสติก ออกจากกระเป๋า และค่อยๆหมุนลิปออก จากนั้นก็ได้วาด อะไรบางอย่างลงบนกระจกอย่างใจเย็น….

หลงเซียว คุณทำได้ดีมาก กลับกล้าพาโม่หรูเฟย นางผู้ หญิงชั้นต่ำคนนี้ควงออกงานอย่างเปิดเผย?

ในใจของคู่ลั่วหานพูดไม่ออกว่าตัวเองรู้สึกโมโหหรือว่า เจ็บปวด ตรงหน้าของเธอก็ปรากฏขึ้นมาแต่ภาพของโม่หรู เฟยที่ซบอยู่กลางอกของหลงเซียว เหมือนมีมีดโกนหนวด ที่บาดใจของเธอแผลแล้วแผลเล่าไม่หยุด

ไม่เพียงแค่เจ็บอย่างเดียว แต่ตอนนี้เธอตัวเองได้รับความ

ยากลำบากอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอเป็นภรรยาของเขา! ภรรยา!

“แปะๆๆ”

จ่าก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น จนต้องทำให้จู่ลั่วหานถึงกับต้องละสายตาจากตัวหนังสือสีแดงที่เขียน แล้วค่อยๆเงย หน้าขั้นพลางมองหลงซื้อที่พิงอยู่ตรงขอบประตูแล้วปรบ มือให้เธอ

“พี่สะใภ้ ถือเป็นคนผู้หญิงที่ชาญฉลาดจริงๆ นับถือ นับถือ” หลงจื้อตั้งใจกระตุกมุมปากแค่ข้างเดียวขึ้น ใบหน้า อันหล่อเหลาที่เป็นลูกผู้ลากมากดีดูเหมือนจะเป็นคนที่ เอาแต่ใจ

ลั่วหานพีมพำด้วยเสียงเย็นชา “คุณสามารถหาฉันเจอ คุณก็ถือว่าไม่ไง่เหมือนกัน”

หลงจื้อจึงมองกระจกที่เธอกำลังจะโจมตี จากนั้นก็อ่าน ออกมาเป็นคำๆ “ไอ้สารเลว คืนเงินที่ฉันหามาด้วยความ ลำบากแสนเข็ญเดี๋ยวนี้….ฮ่าๆ! พี่สะใภ้…ที่พี่เขียน อะไรอยู่!”

ฉู่ลั่วหานจึงโดนลิปสติกทิ้ง จากนั้นก็เช็ดคราบสกปรก ออกจากฝ่ามือที่เหมือนจะไม่สกปรก จากนั้นก็ยิ้มพลางพูด ขึ้นด้วยการดูถูก “ทำไม? เขียนได้ไม่ดีหรอ?”

หลงจื้อจึงสายหัว “ไม่ดี ยังไม่โหดเหี้ยมพอ ยังไม่ถึง

กับแก้แค้น”
“อ่อ? ดูๆแล้วนายดูชำนาญเรื่องนี้?” จู่ลั่วหานกอดอกไว้ ต่อ จากนั้นก็มองเขาด้วยสงสัย “พูดแบบนี้ นายเขียนเป็น?”

หลงจื้อก็ได้เก็บลิปสติกขึ้น จากนั้นก็ใช้นิ้วยาวๆจับไว้ “อัน นี้หรอ เขียนเป็นหรือไม่เป็นไม่สำคัญอะไร แค่วาดเป็นก็ พอ”

จากนั้น คู่ลั่วหานก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นแล้วมองหลงจื้อก็ได้ วาดรูปหัวกะโหลกไว้ตรงข้างหลังตัวหนังสือ..

“นี่หรอที่คุณบอกว่าวาดเป็น? อนุบาลชัดๆ !”

หลงจื้อจึงได้ทั้งลิปสติกไป จากนั้นก็ได้แก้ตัวให้ตัวเอง “ผมก็แค่อยากจะวาดให้ทุกอย่างมันไปในทางเดียวกัน!”

ใครจะไปสนใจนาย?

ฉู่ลั่วหานจึงหันหลังแล้วกำลังจะเดินจากไป พอหันไป ก็ เห็นหลงเซียวเขามือยัดไว้ในกระเป๋า จากนั้นก็มองเธอด้วย ความเย็นชาจากที่ไกลๆ แล้วมองหลงจื้อที่อยู่ข้างๆเธอ

ด้วยบรรยากาศจึงได้กลายเป็นอุณหภูมิที่ต่ำลงไปทันที!

ทำให้หนาวจนได้ยินเสียงของน้ำแข็งกำลังแตกสลาย

ทันใดที่หลงจื้อหันกลับไป ก็ได้เห็นนัยน์ตาที่พี่ใหญ่ ในใจ จึงร้องทุกข์ออกมาทันที ตายแล้ว ถูกจับได้แล้ว

คู่ลั่วหานไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิด หรือรู้สึกอ่อนเพลียใดๆ เธอได้เผชิญกับสายตาที่เย็นชาของหลงเซียวด้วยความ กล้าหาญ ในใจกำลังแอบแสยะยิ้มขึ้น เมื่อกี้ตอนอยู่กับโม่ หรูเฟย นัยน์ตากลับดูอ่อนโยนแบบนั้น แต่พอมาเผชิญหน้า กับเธอ ความอ่อนโยนก็หายไป หลงเซียว คุณแยกแยะสิ่ง ที่ต้องเผชิญได้เก่งจริงๆ

“พี่ใหญ่ บังเอิญจริงๆ” หลงจื้อก็ได้เอ่ยพูดเพื่อชวนคุย ขั้นก่อน ตั้งใจที่จะเบี่ยงความสนใจของพี่ใหญ่ไปทางอื่น เพราะว่าพี่หลงใช้สายตาแบบนี้มองจู่ลั่วหาน เหมือนกำลัง เตรียมตัวฉีกเธอเป็นชิ้นๆ

หลงเซียวจึงเหลือบสายตาอันเย็นชากับหลงจื้อ “กลับ

บ้าน!”

หลงจื้อรู้สึกตกใจมากๆ “พี่ใหญ่….”
“กลับบ้าน!”

ฉู่ลั่วหานจึงได้เตือนหลงจื้อด้วยเสียงต่ำ “พี่ชายคุณบอก ให้คุณกลับบ้าน คุณยังไม่กลับอีก?”

หลงจื้อจึงได้ตอบกลับด้วยเสียงต่ำ “ผมไปแล้วคุณจะทำ ยังไง? วันนี้พี่ใหญ่ต้องเอาคุณให้ตายแน่ๆ”

ฉู่ลั่วหานยิ้มขึ้น “ถ้าเขาอยากจะฆ่าตัวเองให้ด้วยซ้ำ ก็คง ไม่รอจนถึงวันนี้หรอก”

พอเห็นทั้งสองพูดคุยกันอย่างเสียงต่ำ หลงเซียวจึงลุก โชนเป็นไฟที่เหมือนภูเขาไฟระเบิดจนไม่สามารถเก็บ อาการอีกต่อไป นิ้วยาวๆของเขาก็ได้ชี้ขึ้น “หลงจื้อ ฉันบอก ให้แกกลับบ้าน”

ความเกรี้ยวโกรธของหลงเซียวนั้นรุนแรงเกินไป หลงจี อก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่ง เขาจึงได้กลืนน้ำลาย เพราะถูกพี่ ใหญ่ตะคอกใส่ไม่เบา “ฉัน…ตอนนี้จะกลับเดี๋ยวนี้”

หลงจื้อจึงกัดฟันตัวเองไว้แน่นๆ จากนั้นก็อยากจะพูด อะไรแทนจู่ลั่วหาน แต่ว่าจู่ลั่วหานและหลงเซียวทั้งคู่ก็ลุก โชนเป็นไฟ และเหมือนกำลังจะเปิดศึกสงครามด้วยกัน เขาแค่พูดมากกว่านี้อีกหนึ่งคน ตัวเองก็คงจะได้กลาย เป็นชุดเกราะกำบัง

หลงจื้อจึงตั้งใจถอยออกจากศึกสงครามครั้งนี้

จู่ลั่วหานจึงได้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เพื่อที่จะทำให้แน่ใจว่า ตัวเองสามารถมองเห็นนัยน์ตาที่เปลี่ยนไปแม้แต่นิดน้อย ของหลงเซียวได้อย่างชัดเจน

สายตาที่เกรี้ยวโกรธ เย็นชา และอาฆาต

“คุณช่างกล้าจริงๆ” คำพูดที่เหมือนดั่งแผ่นมีดนั้น ก็ได้ ค่อยๆเปล่งออกมาจากร่องฟันที่เรียงสวยของเขาเป็นคำๆ ทุกคำก็เหมือนธนูดอกหนึ่ง

ลั่วหานกล้าทำกล้ารับ “ต่อให้ใหญ่แค่ไหน ก็คงไม่เท่า คุณชายหลงหรอก ในบ้านยังมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนอยู่ แล้วยังจะไปมีผู้หญิงคนอื่นนอกบ้านอีก คุณชายหลงถือว่า เป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จในชีวิตจริงๆ”

การประชดประชันของเธอ ไร้ความรู้สึกอบอุ่น และไร้ ความรู้สึกเย็นชา เหมือนเธอเป็นผู้ชมที่นั่งชมอยู่ข้างๆ เท่านั้น
หลงเซียวจึงกำหมัดไว้แน่นๆ มือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง อยากจะชกลงบนหน้าของผู้หญิงตรงหน้ามากๆ

“คุณกำลังหึงอยู่หรอ?”

หลงเซียวจึงหรี่ตาลง เขาอยากจะหาอาการที่แสดงถึง ความหึงหวงจากใบหน้าของจู่ลั่วหานแม้แต่นิดเดียวก็ยังดี แต่สุดท้ายก็ไม่มีเลยสักนิด ใบหน้าของจู่ลั่วหานนอกจากมี ความสะใจและความเย่อหยิ่งหลังจากที่ได้แก้แค้น ก็ไม่มี ความรู้สึกอื่นๆอีกต่อไป

“ดวงตาข้างไหนของคุณชายหลงเห็นว่าฉันหึงหวงล่ะ?”

หลงเซียวจึงได้เดินมาตรงหน้าเธอที่ละก้าว ทุกก้าวของ เขา ทำให้แรงกดอากาศรอบข้างก็ต่ำลงอย่างน่ากลัว แรงกดอากาศยิ่งอยู่ก็ยิ่งต่ำลง จนทำให้ฉู่ลั่วหานแทบจะ หายใจไม่ออก

นิ้วมืออันเรียวขาวที่ดูขาวสะอาดของหลงเชียวจึงไปจับ คางแหลมเล็กๆของจู่ลั่วหานไว้ “ไม่หึง? งั้นคุณยอมเสีย แรงทำทุกอย่างไปทำไม?”
แสงไฟข้างถนนก็ได้สอดส่องลงมาจากเหนือศีรษะ ทำให้ ใบหน้าที่สะสวยของเธอนั้นมองเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น นัยน์ตาที่ดูดื้อรั้น นัยน์ตาแววใสกลับไม่มีความอบอุ่นจนสุด คำบรรยาย จู่ลั่วหานก็ได้ยิ้มขึ้น “ฉันเสียแรงตรงไหน? ฉัน ทำทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย”

ความเกรี้ยวโกรธของหลงเชียวได้ลุกจนถึงที่สูงสุด!

“คุณกำลังรนหาที่ตายใช่ไหม ! ”

ฉู่ลั่วหานนึกว่าตัวเองตัวเองจะพ่ายแพ้อยู่ภายใต้น้ำมือ ของเขา หรืออาจจะถูกเขาตบจนสลบแค่ครั้งเดียว สิ่งที่ น่าแปลกคือมันไม่ได้เป็นแบบนั้น หลงเซียวรู้สึกโมโหม ากๆ จนเส้นเอ็นตรงหน้าผากใกล้จะผุดออกมา และทำให้ เส้นเลือดก็ดูแดงมากขึ้น ทำให้เห็นว่าเขาโมโหจนเลือดสูบ ฉีดอย่างรุนแรง

ไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้ว เขากลับไม่ได้ต่อยเธอ?

สิ่งที่คาดคิดไม่ถึง กลับไม่ได้รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่คาดคิดไม่ถึง เลยสักนิด

ก็ใช่ หลงเชียวจะอยากดีผู้หญิงที่ตนเองไม่ได้เห็นค่าได้ยังไงกันเล่า?

มือของคู่ลั่วหานจึงได้จับแขนของเขาไว้ เธอรู้ว่าหลง เซียวเกลียดคนเธอแตะต้องเขามากที่สุด คืนนี้ เธอ ต้องการจะแตะต้องตัวเขาให้ได้ “คุณชายหลง สาวสวย ของคุณยังรออยู่ข้างใน คุณไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอหรือ ไง?”

สาวสวย? ดั่งที่คาด เธอเห็นโม่หรูเฟย

“คุณยังกล้าบอกว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไร?” หลงเชียวจึงได้ ยกใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ดูเลือดเย็นขึ้นแล้วค่อยๆขยับ เข้าไปใกล้เธอ จากนั้นก็ได้บีบบังคับให้ฉู่ลั่วหานถอยไป ข้างหลัง

“ฉันควรรู้สึกอะไรได้ล่ะ? อ่อ ใช่ๆ ฉันรู้สึกดีใจ ดีใจที่สาว สวยอยู่กลางอ้อมกอดของคุณ ฉัน…

“หม!”

จู่ลั่วหานยังไม่ทันได้พูดจาประชดประชันจนจบ ริมฝีเท้า อันรุ่มร้อนของหลงเซียวก็ได้ประกบลงบนปากของเธอ แน่นๆ! ทำให้คำพูดที่เธอกำลังจะพูดออกมาติดอยู่ตรงระหว่างฟันและริมฝีปาก!

เขาไม่อยากได้ยินผู้หญิงที่อยู่ต่ำกว่าตนพูดอะไรออกมา แม้แต่คำเดียว!

ผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาเครียดจนเป็นบ้า!

“ปล่อย..หิ้ม!”

คู่ลั่วหานใช้มือและเท้าดิ้นรนอย่างสุดชีวิต เรือนร่างอันสูง ใหญ่ของหลงเซียวก็ได้ดันตัวเธอไปชิดตรงหน้ารถ จากนั้น

ก็โจมตีเธออย่างดุเดือดและป่าเถื่อน!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ