ตอนที่ 8 ผมต้องการให้คุณ ขอร้องผม!

สิ่งของของหลงเซี่ยว?

ทีสิ่งของ? ในสายตาของหลงเซียว ฉันฉู่ลั่วหานเป็นได้ เพียงแค่สิ่งของ?

ฉู่ลั่วหานแสยะยิ้ม เชิดหน้าขึ้นราวกับหงส์ ท่าทีหงุดหงิด ของเขาไม่ส่งผลต่อเธอแม้แต่น้อย คิ้วสีหม่นยิ้มเยือกเย็น “คุณหลงเซียว คุณผิดแล้วค่ะ ฉันฉู่ลั่วหานไม่ใช่สิ่งของ ของคุณ ไม่ได้เป็นของใช้ของคุณ ฉันบอกให้คุณ ปล่อย มือ!”

รวบรวมแรงทั้งหมดออกมา โต้ตอบความโมโหของเขา ในตอนนี้ จู่ลั่วหานรู้จักคนอย่างหลงเชียวดี ผู้ขายคนนี้เป็น คนเย็นชา โหดเหี้ยม เลือดเย็น บนโลกใบนี้ ไม่มีอะไรที่เขา จะเห็นคุณค่าจริงๆ แม้แต่ตัวโม่หรูเฟยเองก็ตาม

สำหรับการมีอยู่ของเธอนั้น ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง

หลงเชียวไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อยมือ แต่กลับหมุนตัวเอาแผ่นหลังของคู่ลั่วหานแนบชิดกับกำแพงที่เย็นเฉียบ ู่ ลั่วหานใส่ชุดบางราวกับปีกบาง โชว์แผ่นหลัง เดิมทีก็หนาว มากอยู่แล้ว เมื่อแนบชิดแบบนี้ ความหนาวเย็นแผ่ซ่านจาก พื้นขึ้นมาหัวจรดเท้า เกร็งไปทั้งตัว

“คุณเชื่อไหม ผมจะทำให้คุณไม่สามารถเดินออกไปจาก สวนนี้ได้?” แววตาลุกโชนเป็นไฟของเขา ค่อยๆแผดเผา ใบหน้าของเธอ

หน้าของคู่ลั่วหานถูกเขาบีบจับเอาไว้ ดวงตาทั้งสอง แทบจะปลิ้นตาขาวออกมา ยกมือขึ้น ตบที่แขนของเขา

“ปล่อย..มือ”

อารมณ์ของหลงเซียวยากที่เพลาลง บีบคางของเธอแรง

ขึ้น “ขอร้องผมสิ!”

ฉู่ลั่วหานรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก คุณหลงเซียวคุณมัน ประสาท! อยากที่จะให้ฉันขอร้องคุณ ฝันไปเถอะ!

หลงเซียวใช้แรงมากกว่าเดิม ครั้งนี้ เขาจะบีบเธอให้ตาย

จริงๆ…

มองดูใบหน้าม่วงแดงของฉู่ลั่วหาน หลงเซียวหลบตาลง แล้วสะบัดตัวเธอทิ้ง

“ผละ!” เสียงดังขึ้น ฉู่ลั่วหานถูกหลงเซียวทั้งลงบนพื้น หัว เข่าเสียดสีกับพื้นตรงนอกประตู วินาทีนั้นเธอเจ็บตนต้อง กัดฟันกรอด!

หลงเซียว คนบ้า

หลงเซียวเปิดประตูออก กดรีโมตไฟในบ้าน โคมไฟคริ สทัลบนเพดานส่องสว่างบ้านที่มืดมิด ห้องรับแขกที่เต็ม ไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราราวกับพระราชวังของกษัตริย์ อังกฤษ ในห้องนี้แม้แต่หมอนอิงเล็กๆ ยังเป็นงานฝีมือจาก แบรนด์ระดับสูงของฝรั่งเศสที่จัดทำลิมิเต็ด เพื่อบ้านหลังนี้ ตอนนั้นท่านเซียวทุ่มเงินไปมาก

ทว่ากลับคิดไม่ถึงจะแลกกลับมาด้วยผู้หญิงหลายใจที่ พูดเรื่องหย่าออกมาได้อย่างง่ายดาย !

มือของหลงเซียวข้างหนึ่งพาดอยู่บนโซฟา เพราะความ โมโหจึงทำให้เส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมาจู่ๆก็กระตุก

ขึ้น

ฉู่ลั่วหานพยายามเหยียดตัวขึ้นมา
“ซี้ด–”

ตรงหัวเข่านั้นมีแผลขนาดใหญ่ เลือดไหลเปื้อนหัวเข่า ขาวบาง เลือดไหลลงมาจากหลังเท้า บนพื้น คลุกเคล้ากับ รองเท้าส้นสูงสีแดง

ส่วนที่ลึกที่สุดของบาดแผลแทบจะเห็นกระดูกขาว สิ่งที่ เกิดขึ้นเมื่อกี้ หลงเซี่ยวคงอยากจะสะบัดเธอทั้งให้ตายๆไป ใช่ไหม?

ฉู่ลั่วหานทนความเจ็บปวดเอาไว้ แม้แต่การทำร้าย ร่างกายในครอบครัวก็เกิดขึ้นแล้ว คุณหลงเซียว คุณยังคิด อยากจะทำอะไรอีก?!

หลงเซียวเมื่อเห็นแผลบนหัวเข่าของฉู่ลั่วหานที่มีเลือด ไหลอาบ ทำให้ความโมโหของเขาลดลงกว่าครึ่ง

คิ้วย่นลงมาอย่างไม่รู้ตัว “มานี่สิ”

เสียงของเขาแน่นตึง เย็นชา

ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด ต่อให้ตายก็ไม่ยอม “ไม่ตายหรอก ค่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”
นิ้วชี้ของหลงเชียวกำเป็นหมัด “ผมบอกให้คุณมานี่”

ล้อเล่นอะไรกัน? ไปหาเขา? ไปหาเขาเพื่อรอให้เขาบีบคอ ให้ตายหรือไง?

เมื่อเห็นหญิงสาวยืนอยู่ตรงประตูไม่ขยับ หลงเชียว เดือดดาลขึ้นมาทันที เดินไปสองถึงสามก้าวก็ไปถึงตรง หน้าของเธอ แขนเรียวยาวคว้าตัวจู่ลั่วหานขั้นมาเหนือ อากาศ ฉู่ลั่วหานเอียงตัว ถูกท่านเซียวอุ้มเอาไว้ ร่างกาย อยู่บนอากาศ เพียงชั่วพริบตาร่างกายของเธอก็แนบชิดอยู่ ในอ้อมกอดของเขา !

ความโมโหของชายหนุ่มพ่นออกมาทางจมูก โจมตีทุก อณูขุมขนและเส้นเลือดของเธอด้วยความไวแสง

ยังไม่ทันได้สัมผัสถึงความอบอุ่น หลงเชียวโยนจู่ลั่วหา นทั้งลงไปบนโซฟาที่นุ่ม ความนุ่มเด้งนั้นทำให้วินาทีที่เธอ นั่งลงไปก็ถึงกับกระเด้งตัวขึ้นมา….

ยังไม่ทันได้นั่งนึ่ง มือหนาก็กดทับแขนเธอเอาไว้ จู่ลั่วหา นทำได้เพียงนั่งนิ่งอย่างว่าง่าย

ความอบอุ่นที่ยังไม่ทันได้ดื่มน้ำ ก็ล่องลอยไปโผบินไป ความเป็นสาวน้อยของจู่ลั่วหานที่พึ่งกลับมานั้นถูกหลง เชียวทำให้ตายไป

ฉู่ลั่วหานเจ็บหัวเข่าจนขมวดคิ้ว หลงเชียวมองหัวเข่าของ เธอ เช็ดแผลให้เธอด้วยสีหน้าตึงเครียด

“คุณพูดไม่ผิด ไม่ตายหรอก”

นี่คือผลลัพธ์จากการรักษาของท่านเซียว

จู่ลั่วหานกัดฟันกรอด “หลงเซียว คุณคิดอยากจะทำ อะไรกันแน่ คุณต้องเห็นฉันเป็นอัมพาตก่อนใช่ไหมถึงจะ พอใจ!”

เผชิญหน้ากับความโมโหและเดือดดาลของฉู่ลั่วหาน ท่าทีของหลงเชียวนั้นดูสงบนิ่งมาก เขากวาดตามองดูเธอ ไม่สนใจไฟที่กำลังลุกโชนในดวงตาของเธอ “คุณหมอ มองไม่ออกหรอครับ นี่เป็นเพียงแค่แผลภายนอกไม่มีวัน ทำให้กลายเป็นอัมพาตได้หรอกค่ะ ถ้าแม้แต่เรื่องพื้นฐาน แค่ไหนหมอจู่ยังวินิจฉัยไม่ถูกงั้นก็อย่าเป็นหมอเลยครับ”

ถ้าอัมพาตขึ้นมาจริงๆ ความเป็นจริงก็ดีเหมือนกันไม่ใช่หรอ? เธอจะได้ไม่ต้องหนีออกไปจากครอบครัว

ตระกูลหลง

“คุณ หลงเชียว ถ้าวันนี้คุณมาเพื่อเยาะเย้ยฉัน ต้อง ขอโทษด้วย ฉันไม่มีเวลามาสนใจคุณ” ฉู่ลั่วหานพูดด้วย ถ้อยคำรุนแรงจบก็เดินจากไป มือใหญ่ของเขาจับหัวเข่า ของเธอเอาไว้ กดเบาๆ–

“อ้า !”

ความเจ็บปวดสุดขั้วหัวใจนั้นทำให้แผ่นหลังของจู่ลั่วหา นมีเหงื่อไหลออกมา “หลงเซียว ! ”

หลงเซียวพยักหน้า แล้วปล่อยเธอ จับหัวเข่าของตนเอง เอาไว้แล้วยืนขึ้น “คุณเองก็รู้จักเจ็บด้วยหรอ? ผมนึกว่า บน ร่างกายของคุณจะไม่มีระบบประสาทที่ทำให้รู้จักเจ็บเสีย อีก”

ฉู่ลั่วหานไม่เพียงแค่เจ็บ ตอนนี้เธอเกร็งไปหมดทั้งตัว แต่ ว่า สิ่งที่หลงเซียวพูดเมื่อกี้ หมายความว่ายังไง?

“ในเมื่อรู้จักเจ็บ งั้นก็นั่งนิ่งๆ”
เล็บคริสทัลของคู่ลั่วหานจิกลงบนโซฟา ใต้ตามีความร้อน รุ่ม ร้อนจนทำให้เธอแทบจะหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาไม่ ได้ ใช้หลังมือเช็ดหางตา ขับไล่น้ำตากลับไป

ร้องไห้อะไร? ห้ามร้องไห้ !

หลงเซียวถือกล่องยาเอาไว้ เห็นในสิ่งที่ตนกำลังทำ ท่าน เซียวสบถเสียงเบา”SHIT ! ” เขากลับกำลังหยิบกล่องยา มาให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักดีชั่ว !

เขาควรที่จะให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวด ควรจะมองดู น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างหมดทางช่วยเหลือ !

ท่านเซียวทำหน้านิ่งแล้ววางกล่องยาไว้บนโต๊ะกระจก เพื่อให้เธอคนที่ไม่สะดวกกัมตัวลงใช้งานได้ง่ายขึ้นจาก นั้นทิ้งเอาไว้แล้วเดินไปนั่งตรงโซฟาเดี่ยว ย่อเข่าแล้วนั่ง ลงไป

ู่ล้วหานมองดูกล่องยา แล้วมองดูหลงเชียวที่ทำเหมือน ตนไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง หัวเราะเยาะให้กับตนเอง นี่เธอ กำลังคาดหวังกับเขาหรอ? หวังว่าเขาจะทำแผลให้เธอ ด้วยตนเอง? ตื่นเถอะ ! เขาคือหลงเซียว ! หลงเซียวคนที่ อยากเห็นเธอรีบๆตาย !
ไม่ทำแผลให้ก็ไม่เป็นไร หมองูไม่ต้องการ

ฉู่ลั่วหานหยิบแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อออกมา เทลงบนก้อน สำลี เพื่อที่จะฆ่าเชื้อให้กับแผลที่มีเลือดไหลตรงหัวเข่า ก้อนสำลีอยู่ไกลจากบาดแผลกว่าหนึ่งเซนติเมตร สีหน้า ของจู่ลั่วหานซีดขาว ขั้นตอนการฆ่าเชื้อนั้นเจ็บปวดเกิน บรรยาย !

หางตามองเห็นขาที่ไขว้กันเอาไว้ของหลงเชี่ยว ความ โมโหของฉู่ลั่วหานนั้นแปลเปลี่ยนเป็นการทำร้ายตนเอง วางนิ้วมือลง แอลกอฮอล์กัดผิวราวกับเป็นกรด ความเจ็บ ปวดนั้นลึกเข้ากระดูก เหมือนถูกเอามีดแทงเข้ามาในกล้าม เนื้อ !

เหงื่อเม็ดโตของฉู่ลั่วหานไหลลงมาไม่หยุด เท้าเกร็งเป็น พักๆ ความสั่นสะท้านนั้นทำให้เธอไม่อาจหลีกหนีความน่า เวทนา

โคมไฟคริสทัลสะท้อนกับพื้น ลู่ลั่วหานที่สวมชุดเดรสสีดำ กำลังก้มตัวลงจัดการบาดแผลของตนเอง ผมยาวปลิวจาก ด้านหน้ามาด้านหลัง ผมด้านหน้าตกลงมาบังตาเธอเอาไว้
นิ้วมือของท่านเซียวกระตุก เขาอยากจะเก็บผมให้กับเธอ

ฉู่ลั่วหานโยนก้อนสำลีที่เปื้อนเลือดแดงไว้ในโถใส่บุหรี่ ทีละก้อนๆ ใช้ไปทั้งหมดสิบสามก้อน ตลอดทุกขั้นตอนใน การล้างแผลนั้นจู่ลั่วหานไม่ส่งเสียงร้อง

ดวงตาของหลงเซียว ค่อยๆหดหูลง

กับตนเองยังใจร้ายได้ขนาดนี้ กับคนอื่น จะเป็นยังไง?

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น หลงเชียวยังไม่ทันได้รู้สึกสงสาร ก็ เก็บความคิดนั้นกลับไป

ฉู่ลั่วหานทายาให้กับตนเอง เอาผ้าพันแผลเอาไว้ ขั้นตอน ที่เหลือนั้นทำเสร็จในอีกใจเดียว

ขาเรียวยาวจู่ๆก็มีผ้าก๊อซพันเอาไว้มองดูแล้วน่าเกลียด

มาก

จับโซฟาแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน จู่ลั่วหานต้องปกป้อง ศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอเอาไว้ พูดขึ้น “ฉันไปก่อนนะคะ”
แขนทั้งสองของหลงเซียวอ้ากว้าง คล้ายกับเหยี่ยวกาง ปีกนั่งพิงโซฟาเอาไว้ เขาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ที่นี่ เป็นบ้านของคุณ คุณยังอยากจะไปที่ไหนอีก?”

ฉู่ลั่วหานยิ้ม เพื่อที่จะปกปิดความเจ็บปวดในใจ เธอ พยายามยิ้มแต่กลับไม่ได้ทำให้ดูน่าสงสาร “ฉันจำไม่ได้ว่า ตนเองมีบ้านอยู่ที่นี่ คุณหลงคะ ฉันว่าคุณคงจำผิดแล้ว”

เธอจับกระเป๋าแนบตัว เสียงจากด้านหลังดังขึ้นอีกครั้ง “อย่าทดสอบกับความอดทนที่มีขีดจำกัดของผม คุณเป็นผู้ หญิงของผม ตาย ก็ต้องตายในที่ของผม ! ”

ตอนที่จู่ลั่วหานหันหลังให้กับเขานั้น ความเจ็บปวดที่ เผยอยู่บนใบหน้าคล้ายจะรวดร้าว ทว่าหันหน้ากลับไป กลับเหมือนไม่ได้รู้สึกแบบนั้น “การที่คุณเก็บฉันเอาไว้ ก็ เพื่อตอบสนองความต้องการเป็นเจ้าของของผู้ชาย แสดง ถึงความสามารถของตนเอง อีกทั้งยังทำให้ฉันต้องตกที่นั่ง ลำบาก ใช่ไหมคะ?”

คิ้วของหลงเซียวขมวดเป็นปม ริมฝีปากราวกับคมดาบ น้ำเสียงเย็นยะเยือกเหมือนน้ำแข็ง พูดอย่างเชื่องช้า “ไม่ เพียงเท่านี้? ผมยังอยากให้คุณรู้ว่าการถูกหักหลังมันต้อง เจอกับอะไร อีกทั้ง ความรู้สึกของการถูกหักหลัง” %3D

ลั่วหานหัวเราะในลำคอ เธอคาดหวังลมๆแร้งๆในตัวเขา มานานกว่าสามปี รู้สึกเหมือนระหว่างพวกเขาอย่างน้อย ก็ยังมีความอ่อนโยนให้กันบ้าง ทว่าดูจากวันนี้แล้ว ความ คาดหวังของเธอคงหมดอายุไปนาน ควรที่จะโยนทิ้งไป

ไม่รอให้ฉู่ลั่วหานพูดคำว่าหย่าร้างสองพยางค์นี้ หลง เซียวลุกขึ้น เดินไปข้างๆเธอ ผ่านไหล่ของเธอไปครึ่งก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“อีกอย่าง ทางที่ดีที่สุดคุณควรจะหยุดความคิดในสมอง ของคุณสะ ของที่ผมใช้แล้ว เมื่อโยนทิ้งไป จุดจบมีเพียง แค่หนึ่งเดียว–”

หมุนตัว ขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาทั้งสี่สบตากันด้วยความ รวดเร็ว เหมาะเจาะ เหี้ยมโหด

“ทำลายทิ้ง”

ปลายนิ้วของคู่ลั่วหานเย็นเฉียบ เหมือนถูกฟ้าผ่า “คุณ หลงเซียว ในเมื่อคุณเกลียดฉันขนาดนี้ ทำไมไม่ฆ่าฉันทั้งไปเลยละคะ?”

หลงเซียวเปลื้องเนคไทของเขา ร่างสูงบดบังแสงสว่าง ทำให้ฉู่ลั่วหานซ่อนอยู่ในเงานั้นทั้งตัว ” คุณหมอคูลองคิด ดูให้ดีสิครับ เวลาแบบไหนที่คนไข้เจ็บปวดทรมานที่สุด? คือความตาย? หรืออยากตาย แต่กลับไม่สามารถตายได้?”

“ครื้น !

คำพูดของหลงเชียวเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจของฉูลั่ วหาน เขาต้องการให้เธอตายทั้งเป็น? !

ดวงตาไร้ความรู้สึกของฉู่ลั่วหานกลายเป็นน้ำแข็งขึ้นมา “ใครกันแน่ที่จะตายทั้งเป็น ยังไม่แน่ใจเลยหนิคะ”

หลงเซียวกระตุกยิ้ม เชยคางแหลมของเธอขึ้น แล้วเอื้อน เอ่ย “ดูท่าแล้ว คุณคงเตรียมพร้อมเรียบร้อย”

“คนเป็นหมอรอรับฟังความต้องการของคนไข้ยี่สิบสี่ ชั่วโมง อีกทั้ง คุณหลงอย่าลืมนะคะ บนโลกใบนี้ยังมีสิ่งที่ โหดร้ายกว่าการตายทั้งเป็นอีกค่ะ นั่นก็คือไม่อยากตาย แต่ กลับต้องตาย”
พูดจบ คู่ลั่วหานสะบัดรองเท้าส้นสูง แล้วเดินขึ้นบันไดไป ก็แค่ให้นอนคืนนึงไม่ใช่หรอ? ก็ได้ !

ฉู่ลั่วหานเดินขึ้นไปชั้นสองด้วยความพยายาม เปิดประตู ห้องนอน ภาพตรงหน้าคือห้องหอของพวกเขา เป็นสถาน ที่ครั้งแรกที่เธอได้ร่วมหลับนอนกับเขา ทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนเดิม

สะบัดหัว ขับไล่ความทรงจำออกไป ฉู่ลั่วหานปิดประตู ล็อกเอาไว้!

ก็แค่นอนค้างคืน คิดว่าเธอไม่กล้าหรือไง?

มองดูประตูห้องนอนชั้นสองที่ปิดประตูลงแล้ว ในที่สุด ใบหน้าของหลงเซียวก็มีความรู้สึก

หลังจากที่แลกฝีปากกันแล้วนั้น จู่ๆเขาก็พึ่งรู้ตัวว่า แท้จริง แล้วตัวเขาเองก็มีอารมณ์ผันผวนไปมาเหมือนกัน มีความ รู้สึก อีกทั้งยังรู้จัก…ปวดหัวใจ

หลายครั้งที่เขาคิดว่า ใจของตนเองตายไปแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ