ตอนที่ 517 เมาแล้วยังสามารถจีบสาวได้

ตอนที่ 517 เมาแล้วยังสามารถจีบสาวได้

มีการคำนวณเช่นนี้หรือไม่? ในนี้ยังมีเงินของเขาอยู่ด้วย และ ส่วนใหญ่เป็นเงินที่เธอเพิ่งเสียไปเมื่อกี้นี้

อย่างไรก็ตาม คุณหลงได้จ่ายเงินแทนให้กับเกาจึงอาน ซึ่ง

เธอชื่นชมมาก และเห็นด้วยมาก

“ก็ดี ตอนนี้เกาจิ่งอานดื่มมากเกินไป กลัวว่าเขาจะจํารหัสผ่าน บัตรธนาคารของเขาไม่ได้ เขาแพ้เงินสดทั้งหมดบนตัวของ เขาแล้ว ถ้าเขาไม่จ่ายบิลก็จะถือว่ากินข้าวแบบไม่จ่ายตางค์”

หลงเซียวหัวเราะเบาๆ และรอยยิ้มที่ทําให้มึนเมาออกมาจาก คำพูดที่ว่า “ใช่ คืนนี้เขาดื่มเยอะมาก และควรดูแลเขาอย่าง เหมาะสม”

ลั่วหานรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และพยักหน้า “ยังไงผู้คนก็ เรียกคุณว่าพี่ใหญ่ คุณควรดูแลสักหน่อย”

หลงเซียวงอแขนของเขาและมองไปที่หน้าปัด “ปล่อยให้พวก เขาเล่นต่อไป เรากลับบ้านก่อน ตอนนี้คุณนอนดึกไม่ได้แล้ว”

ลั่วหานลูบไล้หน้าท้องส่วนล่างของเธอ อันที่จริงเมื่อกี้นี้เธอเล่นสนุกจนมากเกินไป เธอลืมเรื่องการตั้งครรภ์ไปหมดแล้ว จู่ๆเธอก็ตื่นขึ้นมา “โอเค gเรากลับบ้านไปพักผ่อนกันเถอะ”

ทั้งสองจากไป คนอื่นๆยังคงเล่นไพ่และดื่ม และก็มีคนหยิบ ไมโครโฟนขึ้นมาและร้องโหยหวน

โจวโร่หลินเดินสะดุดกำแพงไปที่ห้องน้ำ สายตาของเธอไม่ สามารถโฟกัสได้ เธอลังเลอยู่นอกห้องน้ำชายและหญิงเป็น เวลานาน ผู้หญิง? ผู้ชาย?

อันไหนกันแน่?

เธอเดินเข้าไปในประตูบานไหน มีอาการคลื่นไส้อาเจียนออก มาจากอก และแรงที่น่าตกใจก็พุ่งเข้าสู่ลำคอของเธอ โจวโร่ หลินไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้อีกต่อไป และกระโจนเข้าไปในห้องน้ำ ของผู้ชาย

เข้าประตูนั่งยองๆในโถปัสสาวะ อาเจียน———อาเจียนอย่าง

แรง

เธอนั่งยองๆบนพื้น ขอบกระโปรงของเธอถูพื้น ผมของเธอ กระจัดกระจายและคลุมใบหน้าครึ่งหนึ่ง และเธอก็อาเจียน ต่อๆไป เป็นเวลานานยังไม่จบ

ชายที่กำลังปัสสาวะอยู่ข้างๆเขารู้สึกตกตะลึง และแต่ละคน ไม่สามารถปัสสาวะออกมาได้ขณะที่ถือน้องชายอยู่
“เขี่ย! เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงมีผู้หญิงคนหนึ่ง?”

“อะไรวะ! สาวน้อยคนนี้วิ่งเข้าผิดที่แล้ว

โจวโร่หลินอาเจียนจนมืดสลัวไปหมด ไม่ว่าพวกเขาจะพูดถึง อะไรก็ตามเธอไม่มีเวลาสนใจเลย มีเสียงคุยกันดังข้างหูของ เธอ เธออาเจียนจนคอบวมและเจ็บปวด และร่างกายของเธอ สั่นไปหมด

เกาจิ่งอานหลับตาและพักผ่อน และน้ำก็ไหลออกมา หลังจาก แก้ปัญหาแล้ว เขาก็ยกกางเกงขึ้น

หันศีรษะ และอยู่ในความงุนงงชั่วครู่

“คุณโจวเหรอ?”

ดวงตาสีหมอกขนาดใหญ่ของโจวโร่หลินดูไม่คงที่ เธอมอง ไปที่ขาของเกาจิ่งอาน และเข็มขัดของเขาอยู่พักหนึ่ง และใน ที่สุดก็เห็นใบหน้าของเขาอยู่ต่อหน้าเธอ “เฮ้ๆ ทำไมคุณถึงอยู่ ที่นี่?”

เกาจิ่งอานพูดว่าเซี่ย พร้อมกับคาดเข็มขัดอย่างรวดเร็ว “นี่คือ ห้องน้ำผู้ชาย ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”

ดื่มเยอะเกินไป ดื่มเยอะเกินไป!
โจวโร่หลิวสะบัดมือของเธอ “ตลกละ ฉันจะผิดได้อย่างไร? คุณต่างหากที่ผิด เย้ๆ เย้ๆๆๆ พวกคุณ…….

เธอมองไปที่ชายที่กำลังพยายามชงปัสสาวะ และพูดอย่าง คลุมเครือ “หือ? นั่นคืออะไร? พวกคุณมีทุกคน ทำไมฉันถึง ไม่มี?”

ไอ้เหี้ย!

เกาจิ่งอานถูกช็อคขนลุก แม่งเอ้ย เคยเห็นคนที่กินเหล้าแล้ว นิสัยไม่ดี แต่ไม่เคยเห็นคนที่แย่แบบนี้มาก่อน! จะขึ้นสวรรค์ แล้วจริงๆ!

“คุณโจว คุณเมาแล้ว ออกไปเร็วๆ ออกไป” เกาจิ่งอานอดไม่ ได้ที่จะดึงแขนของเธอ

“เดี๋ยวก่อน” โจวโร่หลินแบนปาก เธออาเจียนจนพอสมควร แล้ว แต่เธอไม่สามารถชะลอความเร่งด่วนของเธอได้ “ฉัน อยากจะฉี่”

ใบหน้าของเกาจิ่งอานซีดเซียว เขามองไปรอบๆห้องน้ำ และ ยังมีผู้ชายหลายคนที่กำลังยืนปัสสาวะอยู่ กัดฟันทันที “นี่คือ ห้องน้ำของผู้ชาย ไปที่ประตูถัดไปเพื่อปัสสาวะ ลุกขึ้น แล้วผม จะส่งคุณออกไป”

โจวโร่หลินเหมือนแอ่งโคลน นอนอยู่บนพื้นและไม่ยอมลุกขึ้น “คุณอุ้มฉัน”
โคลนยื่นแขนออกไป เงยหัวขออุ้ม แก้มน้อยๆที่ถูกฤทธิ์ แอลกอฮอล์เป็นสีชมพู อมชมพู น่ารักจนดูเหมือนตุ๊กตา สีชมพู

โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาที่เมาซึ่ง ทําให้ตาถูกคลุมด้วย

หมอกและสายฝนของแม่น้ำเจียงหนานในเดือนมีนาคม ความ งามนั้นไม่จริง เกาจิ่งอานรู้สึกตึงที่ลำคอ และลูกกระเดือกของเขาก็กลิ้ง “ไอ้

บ้า ทำชั่ว”

เมื่อครอบครองและอุ้มตัวโจวโร่หลินขึ้นมา เกาจิ่งอานพาคน ออกจากห้องน้ำผู้ชายด้วยใบหน้าดำขลับ แต่เขาจะกล้าที่จะ เข้าไปในห้องน้ำของผู้หญิงได้อย่างไร!

“คุณโจว ในนี้คือห้องน้ำผู้หญิง คุณเข้าไปด้วยตัวเองเถอะ ผมจะรอคุณอยู่ที่นี่” เกาจิ่งอานตบแก้มของโจวโร่หลิน เพื่อให้ เธอมีสติเล็กน้อย

โจวโร่หลินคลิกที่ริมฝีปากของเธอ “อืม…ห้องน้ำผู้หญิง ห้องน้ำผู้หญิง ฉันอยากจะฉี่”

ด้วยคำพูดนั้น โจวโร่หลินก็เหมือนหอยที่ไม่มีกระดูก เธอยัง คงเลื่อนลง เกาจิ่งอานอยากจะอุ้มเธอไว้ แต่ร่างกายเธอก็นุ่ม นวลโดยไม่มีการสนับสนุนใดๆ เขาจึงไม่สามารถอุ้มเธอไว้ แน่น
“เซีย โจวโร่หลิน คุณไม่เป็นอะไรจริงๆใช่ไหม?”

โจวโร่หลินยิ้มอย่างเฉยเมย “แน่นอนไม่เป็นไร สบายมาก ฉัน จะดื่มต่อไปอีกสักครู่ คุณรอฉัน คุณรอฉัน”

พูดพึมพำ โจวโร่หลินจับกำแพงและเดินไปข้างหน้า ตอนแรก เธอเดินเป็นเส้นตรง เดินไปเดินไปก็กลายเป็นเส้นS กระโปรง ลอยและแกว่งไปมาและเธอสามารถเผยออกมาทั้งหมดได้ทุก เมื่อ

เกาจิ่งอานจับหน้าผากของเขา และก้าวไปข้างหน้าเพื่อยืด เส้นตรงของเธอ “ตกลงคุณไหวไหม? คุณไม่ไหวก็บอก อย่า ถือสา”

โจวโร่หลินไม่ฟังเรื่องไร้สาระของเขา และเดินเข้าไปในประตู ด้วยเอียงไปมา รอฉัน รอฉันดื่มด้วยกัน”

ดุมป้าแกสิ! หากหมอกคุณไม่เพียงแค่เข้าห้องน้ำผิดแล้ว อาจ ขึ้นเตียงผิดก็เป็นไปได้

โจวโร่หลินแก้ปัญหาเสร็จแล้ว สวมเสื้อผ้า และลื่นลงเมื่อกด ชักโครก เธอล้มลงบนโถส้วม เอนกายลงบนโถส้วมที่สะดวก สบาย และกอดแน่น “อากวาง คุณกลับมาหาฉันแล้วเหรอ? คุณอย่าเลิกกับฉันได้ไหม? ฉันรู้ว่าคุณจะต้องกลับมาแน่นอน และฉันก็รู้ว่าคุณจะคุณจะต้องคิดถึงฉันแน่ๆ”

เกาจิ่งอานรออยู่ข้างนอกหลายสิบนาที ไม่เห็นคนเลย และปัญหาใหญ่ก็ควรได้รับการแก้ไขแล้วใช่ไหม? ผู้หญิงออกมาที ละคน ทุกคนต่างก็มองเขาไม่มากก็น้อย

เกาจึงอานผู้ที่หน้าตาหล่อเหลาดึงดูดผู้หญิงมาโดยตลอด เป็นเรื่องธรรมดาที่จะถูกคนอื่นเขามองแบบนี้มานานแล้ว แต่ ตัวโจวโร่หลินไม่ได้อยู่ที่นั่น เขาจึงอยู่ในอารมณ์ที่จะคิดถึง เรื่องอื่นได้อย่างไร

หยุดผู้หญิงคนหนึ่งแล้วถามว่า “มีสาวเมาอยู่ข้างในไหม อายุ ยี่สิบกว่า ผมยาวด้วย”

หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณผู้ชาย ข้างในเป็นห้องเดี่ยว ฉันก็ไม่รู้”

บ้าเอ้ย!

ห้องสุขาของผู้หญิงเป็นช่องแยก ซึ่งแตกต่างจากห้องสุขา ของผู้ชาย

เกาจิ่งอานปวดหัวมาก “คุณช่วยตามหาโจวโร่หลินให้ผม หน่อย”

“ขอโทษค่ะคุณ แฟนของฉันกำลังรอฉันอยู่”

เกาจิ่งอานรู้สึกหดหู่ และไม่สามารถหาใครมาช่วยได้ เขาบุก เข้าไปในห้องน้ำของผู้หญิงโดยตรง และเคาะประตูทีละห้อง มี เสียงผู้หญิงหลายคนกรีดร้องอยู่ข้างใน
โชคดีที่ในที่สุดเขาก็พบโจวโร่หลินที่กำลังอุ้มโถส้วมอยู่ ได้ยินเสียง ดอัดข้างใน เกาจึงอานจึงเตะประตูให้เปิด

“โจวโร่หลิน คุณ…..

หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้น กอดชักโครกด้วยความเสียใจ เงย หน้าขึ้นด้วยน้ำตาคลอเบ้าไร้เดียงสาและทําอะไรไม่ถูก คุณ กลับมาแล้วเหรอ ฉันรอคุณอยู่ตลอด รอคุณอยู่ตลอด คุณรู้ ไหม?”

น้ำตาที่ไหลเอื่อยๆประดับรูม่านตาของเธอ บอบบางและน่า สงสารทำให้คนเอ็นดู เกาจิ่งอานไม่สามารถพูดคำด่าคนออก มาได้

โจวโร่หลินยิ้มเล็กน้อย ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วย ดอกไม้นับไม่ถ้วน “อุ้มฉัน อุ้มฉันหน่อย

เกาจิ่งอานสูง 180 ซม. ยืนอยู่ในห้องน้ำของผู้หญิงเป็นภาพ ที่สะดุดตาอยู่แล้ว และการขออุ้มโดยเด็กหญิงตัวน้อยที่เศร้า หมองนั้น วิเศษยิ่งกว่า

มีผู้หญิงมากมายมาล้อมรอบชมดู “คุณผู้ชาย คุณทะเลาะกับ แฟนคุณ ก็ทิ้งคนไว้ที่นี่ไม่ได้ใช่ไหม?”

“ดูสิสาวน้อยร้องไห้เสียใจแค่ไหน”

“เลิกกันก็ต้องเลือกเวลา เมื่อกี้เธอร้องไห้อยู่ในนั้นมาสักพักแล้ว และเธอก็บอกว่าจะไม่เลิกกัน”

เกาจึงอานรู้สีกฟ้าผ่าใส่หัว เลิกกันเหรอ?

ไม่มีคําอธิบายเพิ่มเติม เกาจิ่งอานอุ้มโจวโร่หลินในแนวนอน ด้วยมือทั้งสองข้าง และเดินออกจากห้องน้ำท่ามกลางลมหนาว แทบจะระเบิดโดยเธอ!

โจวโร่หลินนอนอยู่ในอ้อมแขนของเกาจิ่งอาน และพึมพำ อย่างคลุมเครือ “อากวาง เราไม่เลิกกัน โอเคไหม?”

หลังของเกาจิ่งอานแข็งทื่อ ดวงตาของเขาหดลง “อากวางคือ

ใคร?”

โจวโร่หลินหาท่าที่สะดวกสบายในการนอนลง หยุดพูด และ กอดเขาแน่นเหมือนเด็กๆ เพราะกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไว้อีกครั้ง

เกาจิ่งอานขมวดคิ้ว ควรทำอย่างไร? เธอเป็นคนของฉู่ลั่วหา น ไม่ว่าเขาจะไม่เลือกอาหารด้วยความหิวแค่ไหนเขาก็ไม่ สามารถทําอะไรตัวเธอได้ไอ้บ้า!

เขาอุ้มคนขึ้นรถ และเกาจิ่งอานสั่งให้คนขับรถไปที่โรงแรม

Club.HT ห้องเหมา
เบนเขินและคนอื่นๆมักจะเมาในช่วงครึ่งหลัง และสิบกว่าคน เต้นรําอย่างดุเดือด

หลังจื่อและจี้ยงหมิงกอดกันอยู่ ลู่ซวงซวงและไปเวยเล่นกัน ใหญ่ และ ตงหมิงถูกหวาเทียนลากไปจะทําการผ่าตัด

โชคดีที่หลิน เหวินยังคงมีสติ และบังคับให้หลงจื่อออกจาก ประตู

บริกรใน Club.HT รู้จักกู้เยนเซินและจี้ตงหมิง และเรียกรถ เพื่อส่งพวกเขากลับ กู้เยนเซ็นและไป์เวยไปด้วยกัน หวาเทียน และลู่ซวงซวงไปด้วยกัน หลินซีเหวินและหลงจื่อไปด้วยกัน

หลังจากขึ้นรถ หลินซีเหวินก็ตบหน้าหวงจื่อ “คุณชายรอง หลง ตื่นๆ”

แม้ว่าหลงจื่อจะดื่มไปมาก แต่เขาก็ยังมีสติที่เหลืออยู่ เขาเหล่ ตาและพูดว่า “สาวบ้านนอก ผมส่งคุณกลับบ้าน”

“คุณดื่มมากเกินไป ฉันส่งคุณกลับบ้านก่อน และตรงไปที่ บ้านพักเก่าของตระกูลหลง โอเค?” หลินซีเหวินสัมผัสใบหน้า ของเขา มันร้อนมาก

หลงจี๋อเอียงตัวลงบนตักเธอ “ไม่กลับไป ไม่กลับบ้าน พ่อผมอยู่บ้าน”
หลินซีเหวินนึกถึงอารมณ์ของหลงถึง และหัวใจของเธอก็จม ลง “โอเค ไม่กลับบ้าน เราไปที่ที่พักฉันอาศัยอยู่ที่นั่นกันสัก คืน”

หลงจื่อจับมือเธอ แล้วจูบ “สาวบ้านนอก เรากลับบ้านกัน”

หลินซีเหวินอดหัวเราะหรือร้องไห้ไม่ได้ “ตกลงคุณเมาหรือไม่ เมากันแน่? กลับบ้านอะไรกัน?”

หลงจื่อวางศีรษะไว้ในอ้อมแขนของเธอ “กลับบ้าน เรากลับ บ้าน”

หลินซีเหวินลูบผมฟูสั้นของเขา “โอเค กลับบ้าน”

เมื่อรถแท็กซี่มาถึงอพาร์ตเมนต์ของหลินซีเหวิน เธอลาก ตัวหลงจื่อลงจากรถ ต้องใช้แรงกินนมจํานวนมากเพื่อดึงคน เข้าไปในลิฟต์ หลงจื่อกดร่างของเขาครึ่งหนึ่งไว้กับตัวเธอ สูด ดมเส้นผมของเธอ และพูดอย่างไม่ชัดเจน “สาวบ้านนอก ตัว คุณหอมจัง หอมมาก”

หลินซีเหวินกลัวว่าเขาจะล้มลง จับหัวของเขาไว้ “เมาแล้วยัง จะจีบสาวๆอีก ขาดการสั่งสอน

ประตูลิฟต์เปิดออก หลินซีเหวินหมุนกุญแจบิด เปิดประตู ดึง หลงจื่อเข้าไปในห้องนั่งเล่น แล้วผลักเขาลงบนโซฟา

“กระหนํา!”
หลงจื่อหนักกว่าเธอมาก เมื่อเธอหลัก เราก็ถูกลากไป จา

ด้วยแรงเฉื่อย และบังเอิญไปนอนทับหลัง ออ

แขนของหลง อกอดเธอไว้แน่น กลิ่นและม ออกมา และลอยไปพร้อมกับเสียง “สาวบ้านนอก อาย

กระเป๋าที่หลินซีเหวินแขวนบนแขนของเธอมา พื้น พร้อมกับเสียงดัง

“หลงจี๋อ คุณนอนลง ฉันจะไปเอายาแก้เมามาให้

หลินซีเหวินผละออกจากเขา

หลงจื้อยืดตัวขึ้น ขมวดคิ้วอย่างอึดอัด แล้วก็อย

ตอนนี้เยี่ยมไปหมดแล้ว เสื้อผ้าของเขา เสื้อผ้า และ โซฟาของหลินซีเหวิน ล้วนกลายเป็นพื้นที่ที่ได้รับความเสีย หายมากที่สุด

“หลงจื่อ!! ไอ้เลว!”

หลินซีเหวินกระทืบเท้าด้วยความโกรธ แหล่งซื้อมาครึ่ง หลับครึ่งตื่นและเธอไม่สามารถทำอะไรกับคนได้

จึงต้องอดทนต่อความโกรธและทำความสะอาดสิ่งสกปรก ถอดเสื้อนอกของตัวเอง ถอดเสื้อของหลงจื้อโยนทิ้งถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออก เผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแกร่งของผู้ชาย

ทันใดนั้นสายตาของเธอก็แข็งตัว จับจ้องไปที่กล้ามเนื้อหน้า ท้อง

เห็นร่างของหลงจื่อเป็นครั้งแรก แม่งเอ๋ย เยี่ยมมาก!

หลงจื่อโหย่วเงยหน้าขึ้น มองเธอ “สาวบ้านนอก ชอบไหม?”

ใบหน้าของหลินซีเหวินเหมือนไฟ ร้อนแรง “ชอบบ้านอะไร หล่ะ! ฉันจะไปล้างมือ”

ทันใดนั้น หลงจี๋อก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาจากด้าน หลัง โดยให้เสื้อของเธออยู่ระหว่างอกอันอบอุ่นของเธอ ซึ่ง พัวพันกับความร้อน “ไม่ต้องล้าง อยู่ที่นี่”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ