ตอนที่ 512 ให้เกียรติภรรยาของผม

ตอนที่ 512 ให้เกียรติภรรยาของผม

ปฏิเสธโดยตรงและง่ายๆ

แม้แต่ลั่วหานเองก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่า หลงเซียวจะฉีกหน้า โม่หรูเฟยต่อหน้าเธอ จะให้คนอื่นเขาทำตัวยังไงล่ะทีนี้

ทันใดนั้นสีหน้าของโม่หรูเฟยก็เปลี่ยนเป็นสีเทาตะกั่ว จับมือ ที่ถือแก้วไวน์อย่างสบายๆอยู่ ข้อต่อกลายเป็นสีขาวเพราะใช้ แรง และขาวจนสามารถมองเห็นกระดูกใต้ผิวหนังได้ ชัดเจน มาก และแสบตามาก

โม่หรูเฟยกัดฟัน รู้สึกไม่ยอมตายใจ ยิ่งรู้สึกเสียดาย เธอจึง แสร้งทําเป็นไม่ได้ยิน และยิ้ม “ยังไง…….ก็ไม่ได้เจอกันมาตั้ง นานแล้ว สามารถพูดคุยกันได้ ปิงเหวินและฉันก็มีเรื่องอยาก จะคุยกับพวกคุณอีกมากมาย

หลงเซียวคีบสลัดผลไม้เล็กน้อยขึ้นมา ลบน้ำสลัดข้นๆออก แล้ว ส่งไปที่ริมฝีปากของลั่วหาน “ผมกับคุณโม่ไม่มีเรื่องอะไร จะต้องคุยกัน”

โม่หรูเฟยเห็นเขาป้อนอาหารให้กับลั่วหาน และทันใดนั้น ลูกบอลแห่งเปลวไฟก็พุ่งตรงมาที่หน้าผากของเธอจากด้าน ล่างของหัวใจ พุ่งตรงไปที่หน้าผากและขมับ ถึงแม้ว่าจะอาย แต่ก็ยังคงกัดฟันและยิ้ม ไฟที่อยู่ในหัวใจ บังคับมันลงไป “เมื่อ เร็วๆนี้โครงการของ บริษัทฉู่ชื่อ และ MBK บริษัทซุนซื่อก็กำลังดำเนินการอยู่บ้างเช่นกัน เราสามารถนั่งลงคุยกันได้ โครงการล่าสุดของ บริษัทซุนซื่อ หลายโครงการดีมาก และ เผื่อจะมีโอกาสได้ร่วมมือกันหล่ะ”

ลั่วหานอ้าปากเพื่อกัดลูกเต๋าสับปะรด และเคี้ยวโดยไม่พูด อะไรสักคำ เธอรู้สึกนับถือในความหน้าด้านของโม่หรูเฟยแล้ว จริงๆ และเธอไม่รู้จักอายเลยหลังจากที่ถูกฉีกหน้าโดยตรง แล้ว

หลงเซียวหั่นสเต็กไปตามลายเส้นของเนื้อ การเคลื่อนไหวดู สง่างามมาก สามารถมองเห็นรสนิยมที่ดีและการฝึกอบรมสั่ง สอนของเขาได้ในทุกรายละเอียด “ถ้าเป็นเรื่องของงาน คุณ โม่และคุณซุนสามารถนัดหมายกับผู้ช่วยหรือเลขาของผมได้ แล้วเราก็เจอกันที่สำนักงาน”

ดิง!

ด้วยการเป่าหนักอีกครั้ง โม่หรูเฟยก็แทบจะขยี้คอแก้วไวน์ จนแตก า “พี่เซียว คุณจะทำตัวไร้ความปราณีกับฉันเช่นนี้จริงๆ เหรอ? เรื่องมันก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ความคับแค้นใจจะ ใหญ่สักแค่ไหนก็ควรต้องหายได้แล้วมั้ง? ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้ บริษัทโม่ซื่อ ก็ได้มอบให้ บริษัทฉู่ซื่อ ไปทั้งหมดแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก?”

ลั่วหานกินข้าวอยู่อย่างช้าๆ ดื่มน้ำ เช็ดมุมปาก ลองคิดๆดู แล้วคำพูดของโม่หรูเฟย ช่างน่ารัก น่าเวทนา และทนฟังไม่ ได้เพียงใด แต่ตราบใดที่ลองคิดดูดีๆแล้ว คำพูดของเธอเป็น เพียงสำนวนที่ไร้ยางอายเท่านั้นจริงๆ!
อะไรที่เรียกว่าไร้ความปราณี ? อะไรที่เรียกว่าความ ข้องใจ? อะไรที่เรียกว่ามอบให้กับ บริษัท ชื่อ? มันช่างน่าหัว เราะจริงๆ!

หลงเขียวยกแขนขึ้นอย่างสง่างาม และซ้อนที่เต็มไปด้วยคา เวียร์ทีผสมเรียบร้อยแล้ว คราวนี้เขาส่งมันเข้าปากของตัวเอง โดยมีริมฝีปากบางสอดประสานกัน เคี้ยว “อันดับแรก ผมไม่ ได้สนิทกับคุณโม่นัก รบกวนคุณไม่เรียกผมว่าคุณหลงหรือ ท่านประธานหลงก็ได้ ประการที่สอง บริษัทโมชื่อ ถูกซื้อมา โดย บริษัทฉู่ชื่อ ด้วยค่าสัมประสิทธิ์ทองคำแท้และเงิน ใช้คำ ว่าให้นั้นมันไม่เหมาะสมจริงๆ ประการที่สาม ภรรยาของผม กำลังทานอาหารอยู่ และเสียงของคุณก็ดังจนรบกวนเกินไป”

ยังต้องการถูกตบหน้าให้ดังขึ้นอีกเหรอ? โม่หรูเฟย!

มีเมฆสีดำอยู่เหนือศีรษะของโม่หรูเฟย เห็นว่าฝนมันกำลัง เทลงมา คนเขาพูดอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้แล้ว ยังมีความ จำเป็นที่จะดื้อรั้นไปเพื่ออะไรกัน?

โม่หรูเฟยไม่ยิ้มอีกต่อไป มีเพียงน้ำที่เหลืออยู่ในดวงตาของ เธอ และเธอดูเหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้ว “พี่…..เซียว คุณ เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยจริงหรือ? คุณไม่ให้โอกาสที่จะ พูดคุยกับฉันเลยหรือ? น้ำตาแทบจะหล่นลงมา อย่างน่าเวทนา เหมือนตุ๊กตาแก้ว

ลั่วหานรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย และอยากจะอาเจียน “หรูเฟย สามีของคุณกำลังรอคุณอยู่ อย่ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย เกรงว่ามันจะไม่ง่ายที่จะอธิบายกับสามีของคุณเมื่อคุณกลับไป ยัง ไงคุณก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง อย่างน้อยคุณก็ต้องรู้จักให้เกียรติ ตัวเองบ้าง ใช่ไหม?”

โม่หรูเฟยยังคงจ้องไปที่หลงเซียวอยู่ ยิ่งเธอไม่สามารถ ร้องขอ มันยิ่งห่างเหิน และไม่แยแสและยิ่งสิ้นหวัง เธอก็ยิ่ง ต้องการสัมผัสความปรารถนาและความกระตือรือร้นที่ตัวเอง คิดว่าตายไปแล้ว ยิ่งฝังรากลึกที่สุดในหัวใจของเธอวางไว้ ตราบเท่าที่เขาปรากฏขึ้นมันก็จะเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

หัวใจมันจึงเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งไม่เต็มใจมากขึ้น!

“ลั่วหาน คุณหมายความว่าอย่างไร? หลงเซียวและฉันอย่าง น้อยก็เคยรู้จักกันมาก่อน หรือว่าตอนนี้แค่ทานอาหารด้วยกันก็ ไม่ได้แล้วหรือ?” โม่หรูเฟยถูกดึงดูดโดยความหลงใหลภายใน หัวใจของเธอ และในขณะนี้เธอแค่อยากจะให้เขากลายเป็น ของตัวเองเท่านั้น!

หลงเซียวยังคงเพลิดเพลินกับอาหารของเขาอย่างสงบและ ไม่แยแส ตัดสเต็กให้ลั่วหาน และยื่นคาเวียร์ให้ เขาสง่างาม เหมือนราชาที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ตะลึง “คุณโม่ คำพูดเดิมๆอย่า ให้ผมต้องพูดขึ้นมาอีกครั้ง”

ดวงตาของโม่หรูเฟยเป็นสีแดง และมีอารมณ์มากมายอยู่ใน นั้น “พี่เซียว เราต่างคนก็แต่งงานกันหมดแล้ว ฉันจะไม่คิดกับ คุณอย่างอื่นอีกแล้ว ทำไมคุณถึง……
เมื่อเธอพูดถึงเช่นนี้แล้ว หลงเซียวก็ไม่ได้เว้นช่องว่างให้เธอ อีกต่อไป และดวงตาที่ลึกล้มองไปที่ลั่วหานด้วยความรักที่ ลึกซึ้ง รูปลักษณ์นั้นยาวนานถึงหมื่นปี และจากนั้นการจ้องมอง ก็ลึกล้ำมองไปที่โม่หรูเฟยอย่างไม่แยแส

“คุณโม่จะคิดยังไง ผมไม่สนใจที่อยากจะรู้มัน คุณไม่ สามารถปฏิบัติเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นในอดีต ผมทำ ไม่ได้ คุณไม่สามารถแสดงความดีกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้า สามีของตัวเองได้ ผมทำไม่ได้ ผมไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับเส้น ขีดจํากัดของคุณ แต่เส้นขีดจํากัดของผมหวังว่าคุณโม่ก็อย่า ท้าทายเหมือนกันจะดีที่สุด คุณสามารถไม่ให้เกียรติสามีของ คุณได้ แต่คุณต้องให้เกียรติภรรยาของผม!

หลงเซียวไม่ได้วางมีดและส้อมในมือลง และใช้คำพูดบังคับ จนให้โม่หรูเฟยไปที่มุมเล็กน้อยอย่างสงบและไม่ไว้หน้า โดย ไม่มีที่ไปเลย!

ลั่วหามเงยหน้าขึ้นมองหลงเซียวสัมผัสด้วยความรัก เธอรู้สึก อบอุ่นใจมาก และมีความสุขมาก!

หลงเซียวพูดเช่นนี้ เธอรู้สึกว่าความอบอุ่นในหัวใจของเธอ กําลังจะเบ่งบาน และคุณหลงก็ดีจริงๆ

หลังจากที่โม่หรูเฟยได้ยินแล้ว บนใบหน้าของเธอก็ไม่ สามารถกลั้นได้อีกต่อไป มือของเธอวางไว้บนเก้าอี้ของหลง เซียว และเธอก็ยิ้มในแง่ร้าย “คุณเกลียดฉันมากขนาดนี้เลยเห รอ? หลงเซียว!”
หลงเซียวมองไปด้านข้างที่นาฬิกาบนข้อมือของเขาอย่าง ร้อนรน “คุณไม่พูดผิดไปแล้ว ภาษาโดยทั่วไปไม่สามารถ แสดงถึงอารมณ์ได้อย่างถูกต้อง”

ความรู้สึกที่น่ารังเกียจ มีมากกว่านั้น!

ซุนปิงเหวินเห็นว่าโม่หรูเฟยกำลังหงุดหงิดอยู่ที่นี่ ใบหน้าของ เขาร้อน และเขาก็เลื่อนรถเข็นเพื่อเดินมา และร่างสั้นๆก็บุก เข้าไปในโลกของคนสามคน

เขาจับมือของโม่หรูเฟย ข่มอารมณ์ความโกรธและความ อับอายของเขาไว้ และยังคงรักษารอยยิ้มต่อไป “หรูเฟย อาหารของเราพร้อมแล้ว มาทานข้าวกันเถอะ”

โม่หรูเฟยไม่ยอมที่จะละสายตาของเธอ และในขณะที่เธอ ก้มศีรษะลงเธอก็เห็นขาทั้งคู่ของซุนปิงเหวิน ทันใดนั้นแรง กระแทกที่รุนแรงก็พุ่งจากฝ่าเท้าของเธอตรงเข้าที่หน้าผาก เกือบจะเป็นลมไปในทันที

หลงเซียวเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจ “คุณซุน คุณกับคุณโม่เพิ่ง แต่งงานกันได้ไม่นาน จงหวงแหนโลกของชีวิตให้ดีๆ อย่า ปล่อยให้ดอกท้อในบ้านของคุณ ลามไปถึงบ้านของคนอื่น”

ด้วยการประชดอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ พูดจนทำให้ซุนปิง เหวินและโม่หรูเฟยต่างก็ตกใจ

ในที่สุดสมองของโม่หรูเฟยก็ถูกปิดลง และเธอหน้าเสียและหัวเราะเยาะ “หลงเซียว คุณจะหยิ่งไปเพื่ออะไรหล่ะ!”

หลังจากพูดอย่างแรงๆไว้คำหนึ่ง โม่หรูเฟยก็เข็นซุนปิงเหวิน และจากไป โดยไม่รอให้พวกเขาตอบสนองเลย

ในที่สุดร้านอาหารก็สงบลง อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร ด้านหลังเฉียงไม่เคยถูกแตะต้องมาก่อน แต่อาหารทุกจาน กลับทำให้เห็นถึงความอับอายของเจ้าของที่หลงเหลืออยู่

ลั่วหานดื่มน้ำผลไม้ ดวงตาน้ำที่ยาวของเธอมีหมอกลอยอยู่ เล็กน้อย และความงดงามที่ไม่มีใครเทียบได้ “จริงๆแล้วเมื่อกี้ นี้คุณไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรมากหรอก ฉันรู้ว่าจะไม่มีอะไร ระหว่างคุณกับโม่หรูเฟย ฉันเชื่อคุณ”

หลงเซียวมองกลับไปที่เธออย่างจริงจัง และน้ำเสียงที่นุ่มนวล ของเธอก็กลับมาอ่อนโยนอีกครั้ง “ผมรู้ว่าภรรยาของผมเชื่อใจ ผม แต่ผมจะต้องรักษาระยะห่างจากเธอไว้”

ลั่วหานโน้มตัวไปข้างหน้าตรงข้ามโต๊ะอาหาร ลดระยะห่าง ระหว่างทั้งสองคน กัดมุมช้อนอยู่ในปาก ทำตาหวานแล้วถาม ว่า “ทำไมหล่ะ?”

หลงเซียวถือโอกาสบีบคางของเธอด้วยมือขวา โน้มตัวเข้า ใกล้เธอ และจูบที่ริมฝีปากของเธอ “หลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่ จําเป็น”

ลั่วหานปล่อยช้อนลง ริมฝีปากของเขามีไออุ่นของเขาอบอุ่นมาก “ขอบคุณ คุณหลง”

ขอบคุณสำหรับความเคารพและรักตัวของคุณเอง ขอบคุณ สําหรับความเอาใจใส่และความอ่อนโยนของคุณ และ ขอบคุณสำหรับการปกป้องในทุกๆครั้ง

มีความอบอุ่นและความสุขมากเกินไป เกินคำบรรยาย

หลงเซียวหัวเราะอย่างมีความสุข “อืม ก็หวานดีนะ”

ตอบไม่ตรงกับคำถามเลยสักนิด!

“หวานอะไร?”

หลงเซียวโน้มตัวลงมาอีกครั้ง และจูบริมฝีปากของเธออีก ครั้ง ริมฝีปากสีแดงอ่อนนุ่มถูกตรึงไว้ในปากอยู่สักครู่ ชิม ชื่นชม และลิ้มรส และกระตุ้นความหวานที่อยู่ภายในนั้น

“นี่มันหวานมาก หวานกว่าเมื่อกี้อีกด้วย” เสียงที่เซ็กซี่ของเขา เข้าถึงในแก้วหูของเธอ ไอร้อนยังไม่ลดลง พร้อมกับกลิ่นหอม ของไวน์แดงเบาๆในร้านอาหารฝรั่ง ราวกับอยู่ในความฝัน

“โม่หรูเฟย! คุณอยากจะทำอะไรกันแน่!”
เมื่อเดินออกจากร้านอาหาร ซุนปิงเหวินก็ตำหนิออกมาด้วย ความโกรธของเขาที่ถูกระงับไว้ในทันที สิ่งที่สําคัญที่สุดของ ศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายและเส้นขีดจำกัดของสามีล้วนถูกทำลาย ด้วยเสียงคำรามของเขา

โม่หรูเฟยปล่อยที่จับมือของรถเข็นออก และฉากเมื่อกี้นี้ก็ ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธออีกครั้ง เธอกำมือแน่นด้วยความรู้สึกผิด ไม่กล้ามองตาของซุนปิงเหวิน แต่เธอไม่สามารถแสดงท่าที ออกมาอยู่ต่อหน้าเขาได้

เงยหน้าขึ้นและหัวเราะเยาะอย่างดูถูก “ฉันอยากทำอะไรงั้น เหรอ? ฉันอยากให้เขาตาย!”

ซุนปิงเหวินฮัมเพลงสังหาร “คุณอยากให้เขาตายหรือ? ผม คิดว่าคุณอยากให้เขาเล่นจนตายมากกว่า!

เล่นเหรอ เขาพูดอย่างดูถูกและน่าขยะแขยง ซึ่งมีความ หมายมาก

โม่หรูเฟยมีเหงื่อออกที่ฝ่ามือของเธอ เธอย่อตัวลง และนิ้ว เรียวของเธอก็ไต่ขึ้นบนเข่าของเขา แล้วพูดว่า “ฉันอยากถูก ใครเล่นจนตาย คุณยังไม่รู้ดีเหรอ? หือ?”

เธอยิ้มอย่างสวยงามด้วยริมฝีปากสีแดงกุหลาบ ผมยาว หยักศก และส่วนโค้งของอายไลเนอร์ที่มีเสน่ห์

ทันใดนั้นซุนปิงเหวินก็หลับตาแน่น บีบคางของเธอด้วยมือใหญ่ และเข้าใกล้ริมฝีปากของเธอ ระยะห่างกันเพียงไม่กี่เซ็น ต์ “โม่หรูเฟย ตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงของซุนปิงเหวินของผม!”

โม่หรูเฟยยิ้ม และเริ่มจูบเขา “ไม่เพียงแต่ตอนนี้ ฉันจะเป็น ผู้หญิงของคุณตลอดไป ฉันจะอยู่กับคุณ และเอาชนะคู่ต่อสู้ ของคุณ! รวมถึงหลงเซียวด้วย เขาทำให้ฉันอับอายในวันนี้ และฉันจะต้องเอาคืนแน่นอน!

ซุนปิงเหวินปัดเธอออกไป “คุณคิดอย่างนั้นจริงๆก็ดี ถ้าไม่ อย่างงั้นก็อย่าโทษผมที่ไม่คิดถึงสถานะสามีภรรยาของเรา”

โม่หรูเฟยยิ้มอย่างลำบากใจ “แน่นอน!”

เธอเข็นซุนปิงเหวินและจากไปอีกครั้ง ดวงตาของโม่หรูเฟ ยอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไป มองไปที่ร้านอาหารซ้ำแล้วซ้ำ เล่า พยายามค้นหาเงาร่างสีดำนั้น

หลงเซียว….หลงเซียว!

ทำไมผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ยังปล่อยมือไม่ได้ แถมยัง พล่านรุนแรงไม่ต่างจากเดิม! ยังคงแผดเผาทุกความรู้สึกของ เธออยู่!

หลงเซียวกอดเอวของลั่วหาน ปกป้องเธอลงบันไดอย่าง ระมัดระวัง เดินไปที่ลานจอดรถ และสุดท้ายก็เห็นคนขับรถ ของซุนปิงเหวินอุ้มซุนปิงเหวินขึ้นรถ
รถ Benz สีดำหายไปจากฝุ่นควัน

ล้าหานรู้สึกเสียดายเล็กน้อยและสายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “จนถึงตอนนี้แล้ว ซุนปิงเหวินและโม่หรูเฟยก็ยังไม่รู้จักสำนึก อีก มันช่างรู้สึกเสียใจจริงๆ”

หลงเซียวเปิดประตูรถของอีกข้างของผู้ขับขี่ ใช้มือปิดบน หลังคาแล้วให้ล้วหานนั่งเข้าไป คนที่น่าสงสารต้องมีด้านที่น่า เกลียดชัง และภรรยาไม่ต้องเห็นใจพวกเขาหรอก ช่วงนี้โม่หรู เฟยและซุนปิงเหวินยังไม่ได้ลงมือดำเนินการใดๆอย่างจริงจัง ผมจะปล่อยพวกเขาไปก่อน หากให้ผมเห็นว่าพวกเขามีการก ระทำเล็กๆน้อย ผมจะไม่ใจอ่อน”

ลั่วหานคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยตัวเอง “โม่หรูเฟยและฉันก็ ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในเวลานั้น แต่หลังจากนั้นเธอ……และ ถูกเกาหยิ่งจือนําไปทางที่ผิด……

เมื่อพูดถึงเกาหยิ่งจือ ลั่วหานก็นึกถึงเกาจิ่งอานขึ้นมาทันที “สามี เกาจิ่งอานสนิทกับคุณมากในช่วงนี้ ตอนนี้เกาหยิ่งจืออยู่ ในคุก ยังไงก็ตามมันก็เป็นเพราะฉัน เขามาสนิทกับคุณ ไม่ใช่ ว่าต้องการตอบโต้คุณผ่านการเข้าสู่ภายใน?”

หลงเซียวขึ้นรถ และสตาร์ทเครื่องยนต์ “ไม่ เกาจึงอานไม่ เหมือนกับพี่สาวของเขา เขาสามารถเข้าใจถึงความถูกผิด อย่างชัดเจน และแยกแยะระหว่างมิตรและศัตรูได้ ส่วนที่ว่า เขาจริงใจหรือไม่นั้น เวลาและเหตุการณ์จะพิสูจน์เอง”