ตอนที่ 469 ฉันเป็นโรคไข้ใจ มาดูแลฉันเถอะนะ

ตอนที่ 469 ฉันเป็นโรคไข้ใจ มาดูแลฉันเถอะนะ

หลงเซียวเดินออกจากคลับเฮ้าส์ ปัดกลิ่นบนชุดสูทของ เขาออก เขาไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมของเจิ้งซินจนถึงขั้นเกลียด เกลียดถึงขั้นสูดครั้งหนึ่งก็ยังขยะแขยง

ทันใดนั้น รถBenz นําคันหนึ่งขับมาพร้อมเปิดประตูออก หวังเจี้ยนเดินออกมาอย่างเร็ว พร้อมกับถือเสื้อยี่ห้อArmaniตัว ใหม่หนึ่งที่นั่งชักเสร็จมา

อย่างเคารพ “ประธาน นี่ชุดของท่าน”

เวลาที่หวังเจี้ยนอยู่กับหลงเซียวมีไม่มาก แต่เขารู้ดีว่าหลง เซียวรักความสะอาดที่มากกว่าคนทั่วไป แต่ความสะอาดของ ประธานนี้เขาชอบ

นึกถึงครั้งก่อนชุดสูทของเขาถูกเจิ้งซินชน เขาเอาทิ้งโดย ทันที หวังเจี้ยนรู้เลยจัดเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เขาได้ เปลี่ยนด้วย

เป็นไปตามคาด ประธานก็ยังคงเกลียดเจิ้งซินเหมือนเดิม

หลงเซียวใช้สายตาที่ยิ้มอ่อนๆมองเขา “หวังเจี้ยน นายนี่เป็น คนที่คุ้มต่อการพัฒนาจริงๆ ”
หวังยิ้มอย่างเคารพพูดว่า “ต่อไปผมก็เป็นคนของประธาน แล้ว ความชินของประธานผมก็จะค่อยๆเรียนรู้ไป ทำหน้าที่ผู้ ช่วยนี้ให้ดีที่สุด”

หลงเซียวดึงชุดสูทลงแล้วเปลี่ยนตัวใหม่เข้าไปอย่างไว กลิ่น ฉุนที่จมูกหายไปสักที เขาสูดอากาศที่สดชื่นเข้าทีหนึ่ง ยกข้อ มือขึ้นดูนาฬิกา “ไปเถอะ”

“ครับ!”

หวังเจี้ยนเปิดประตูรถBenzสีดำที่หลงเซียวนั่งมาเมื่อกี้ออก ให้หลงเซียวนั่งเข้าไป แล้วตัวเองก็อ้อมไปนั่งข้างที่ใกล้คนขับ

คนขับขับรถออกมา หวังเจี้ยนแอบมองสีหน้าของหลงเซียว ผ่านทางกระจกแต่หลงเซียวไม่ปรากฏสีหน้าแต่อย่างใด

หวังเจี้ยนถามอย่างเบาๆว่า “ท่านจะทำอย่างไรต่อ ประธาน?”

หลงเซียวไม่แสดงกิริยาใดๆพร้อมกับหลับตาลงพักผ่อน “ควรทำอย่างไรก็ทำอย่างงั้นแหละ ต้องใช้เธอให้คุ้มค่า”

หวังเจี้ยนกลืนน้ำลาย เอาตามจริงคือเขาไม่เข้าใจที่หลงเซียว

พูด

เสียงโทรศัพท์หลงเซียวดังขึ้น
เขาหยิบโทรคัพท์ออกมา ข้างบนมีข้อความจากลั่วหานส่งมา

“เมื่อกี้ฉันอยู่ห้องผู้ป่วยช่วยเขา วันนี้ฉันเข้าเวร เที่ยงคืนกว่า ถึงจะกลับบ้านได้ คุณนอนหรือยัง?”

ข้อความที่ส่งออกไปตั้งแต่2ทุ่ม เกือบจะ4ทุ่มถึงจะตอบกลับ หลงเซียวอมยิ้มแล้ว

“เธอเป็นหมอพิเศษของโรงพยาบาล ทำไมต้องเข้าเวร? ต่อ ไปเวรดึกเธอไม่ต้องไป”

ลั่วหานดื่มน้ำอยู่เห็นข้อความที่หลงเซียวตอบมา ยิ้ม “ปกติ ของหมอก็เป็นแบบนี้แหละสลับกันเข้าเวรทำงาน24ชั่วโมง เพื่อรักษาความปลอดภัยของคนไข้”

หลงเซียวเคาะหน้าจอตอบกลับไปอีกข้อความ “ฉันอยากเป็น คนไข้เธอจังเลย จะได้โดนเธอดูแลตลอด24ชั่วโมง”

ลั่วหานดูจนตาอมยิ้ม ทำให้เขาอารมณ์ดีจริงๆ!

“เธอไม่ใช่คนไข้ของฉัน แต่ฉันสามารถเป็นคนไข้เธอได้ คุณชายหลง ฉันเป็นโรคคิดถึงแล้วเมื่อไหร่คุณจะกลับมาดูแล ฉัน?”

หลงเซียวหัวเราะขึ้นมาทันที เสียงช่างน่าฟัง “ได้! รอฉัน!”
ทันทีที่เขาหัวเราะ หวังกับคนขับรถถึงกับอึ้ง เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อกี้ประธานหมายความว่าอย่างไร?

ในยามค่ำคืนรถตำรวจพาเจิ้งซินตรงไปที่สะพานแล้วตรง เข้าไปที่เส้นทางชานเมืองโดยไม่หันกลับ

ในตอนแรกเจิ้งซินกัดฟันคิดว่าจะให้พ่อช่วยเธอออกมายังไง แล้วค่อยมาแก้แค้นหลงเซียวให้หนักตามที่เขาทำเธอ

แต่เมื่อมองไปที่เส้นทางเจิ้งซินก็เริ่มตื่นตัว ถนนสายนี้เป็น ถนนที่ออกจากกรุงเมืองหลวง ไม่ใช่เส้นทางไปสถานีตำรวจ

เจิ้งซินเขย่ามือ “พวกแกจะไปไหน? นี่คือที่ไหน?”

ตำรวจที่ใส่หมวกเมื่อกี้ยิ้มอ่อนๆ “คุณเจิ้ง ไปตามเราก็พอ แต่ จะไปที่ไหนนั้นไม่ต้องเป็นห่วง”

เจิ้งซินรู้สึกใจสลายมากขึ้นหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูดและรีบ คว้าไปจับที่ประตู “ปล่อยฉันออกจากรถ! ปล่อยฉันออกไป! แกเป็นใคร! แกไม่ใช่ตำรวจ!

ชายที่สวมหมวกแก๊ปใบใหญ่ถอดหมวกออกแล้วโยนลงบน เบาะเผยให้เห็นใบหน้าที่ยังหนุ่มของเขา ใบหน้าเขาค่อนข้าง ดูดี ไม่มีพิษมีภัยเหมือนธรรมดาแต่พอดูลึกๆแล้วก็มีความหล่อ เหลา
“คุณเจิ้ง คุณอยู่ในเมืองเจียงเฉิง 20 กว่าปีมีคนของคุณอยู่ เกือบทุกที่ในที่นี้ ดังกล่าวที่ว่าปกปิดท้องฟ้าได้ด้วยมือเดียว แต่…” เขายิ้มให้เจิ้งซิน”คุณรู้จักฉันไหม?”

ดวงตาของเจิ้งซินเบิกกว้างและแทบจะหลุดออกจากเบ้าตา ของเธอ ทันใดนั้นก็มีความสับสนในใจ เธอหลงกลเข้าแล้ว!

“พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม! ทำอย่างนี้มันผิดกฎหมาย! ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันลง!” ทั้งขาและแขนของเจิ้งซินดิ้นรนอย่าง สุดแรง ปากก็ตะโกนออกมาดังมาก

แต่ไม่ว่าเขาจะร้องยังไงก็ไม่มีประโยชน์

ชายคนนั้นเกาหัวขมวดคิ้วและพูดอย่างรำคาญว่า “คุณเจิ้ง คุณเป็นผู้หญิงที่ดูดีในระดับหนึ่งก็ควรทำตัวให้ดูสง่ากว่านี้ ไม่ อย่างนั้นสักพักอาจจะขึ้นไม้ขึ้นมือกับคุณได้ เพราะฉันเองก็ ไม่ใช่คนมีความอดทนอะไร”

ชายคนนั้นทำหน้ามุ่ยและดูหงุดหงิดดูเหมือนว่าการจับกุมเจิ้ง ซินเป็นเรื่องที่ทำให้เขาปวดหัวมาก

หัวใจของเจิ้งซินตกถึงตาตุ่ม หัวของเธอนึกถึงทุกอย่างที่เกิด ขึ้นในเวลากลางคืนอย่างรวดเร็วตั้งแต่หลงเซียวเข้าประตูไป หาเธอแล้วเขาสองคนอยู่ด้วยกันจนเธอออกจากห้องมา……..

เหมือนว่าทุกย่างก้าวอยู่ในแผนของหลงเซียวหมด เป้าหมายของเขาก็คือล่อเขาหลงกล สุดท้ายเป็นเหยื่อของเขา!

อีกอย่าง ขณะที่เขาโดนจับ เฉิงห้าวก็ไม่ได้อยู่ในห้องโถงนั้น เขาคงโดนปราบไปนานแล้ว!

ให้ตายเถอะ ทําไมเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ ตอนที่หลงกลไปแล้ว!

“โย้ ตาหมุนไวขนาดนี้ คิดอะไรอยู่? ใช่กำลังรื้อฟื้นความทรง จำไหม ทำไมตัวเองถึงตกมาสภาพนี้?” มือเรียวๆของเขาจับไป ที่หัวคิ้วพร้อมกับมองบน

เจิ้งซินใส่กุญแจมือไว้ เธอสังเกตดูรถตำรวจคันนี้เป็นของจริง ตำรวจปลอม หลงเซียวจัดการพวกนี้เสร็จแล้ว!

ให้ตายเหอะ! ไอ้บ้า!

“พวกแกไม่ได้ตายดี!” หลังจากเจิ้งซินคิดออกก็ด่าออกมา

“โอ้ปากร้ายดีนะ แต่ใครจะไม่ได้ตายดีตอนนี้ยังไม่แน่เจิ้งซิน ปากเธอพูดจาระวังหน่อย ไม่อย่างงั้นไม่ได้มีชีวิตรอดออกไป แน่ ”

แกกล้าเตะผมฉันเส้นหนึ่ง ดูสิ!”

“หึ! ไว้รอดูกัน!”
หลังจากนั้นไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าทางลงเนินแล้วชนเข้าอาคาร โรงงานแล้วก็หยุดรถไว้ที่ห้องโถงของโรงงาน

ชายกระชากแขนเจิ้งซินลงจากรถ “ถึงแล้ว คุณเจิ้ง!”

เจิ้งซินยืนนิ่งและมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นกลัว สถานที่นี่ดู แวบแรกก็รู้ว่าเป็นพื้นที่โรงงานร้าง

“พวกแกอยากฆ่าฉัน? พวกแกรู้ไหมว่าฆ่าต้องใช้คืนชีวิต!”

“ฆ่าต้องชดใช้ชีวิตไว้จริง”

เสียงที่ต่ำและสง่างามดังเข้ามาในยามค่ำคืนตามด้วยร่างสี ดำหลงเซียวเดินมาจากข้างนอกแสงจันทร์เต็มดวงแสงไฟรถที่ สาดส่องมาที่ตัวเขา เขาเหยียบลงบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยฝุ่นดู เหมือน เดินเล่นในชนบทอันเขียวชอุ่ม

เจิ้งซินเข้าใจสักที! ว่ามันเป็นแผนของหลงเซียว ทั้งหมดนี้ใน คือแผนของหลงเซียว!

เจิ้งซินกระทืบเท้า “ถรุ้ย! หลงเซียว ไอ้สารเลว! แกลักพาตัว ฉัน แกกล้ามาลักพาตัวฉัน!”

หลงเซียวจับหูขมวดคิ้ว “คุณเจิ้ง คุณรู้อยู่แล้วว่าปกติผมจะ จัดการกับคนที่ด่าผมยังไง?”
“ไม่รู้!”

หลงเชียวโบกมือ มีชายในชุดตำรวจคนหนึ่งเดินมา “ให้ผม จัดการเอง เจ้านาย”

“ได้ แต่ตัวของคุณเจิ้ง นบอบบาง ลงมือเบาหน่อย”

“ฮ่าๆ เป็นยังนั้นอยู่แล้ว ผมจะกล้าลงมือกับคุณเจิ้งยังไง!” ทันทีที่พูดจบ “เป้ย” ฝ่ามือตบไปที่หน้าอย่างแรง

เจิ้งซินโดนตบไปทีหนึ่ง ตบจนเบลอไปแล้ว “แก…..แกกล้าตบ ฉัน!”

เบะปาก “เมื่อกี้อยู่ในรถยังกล้าดีอยู่ไม่ใช่เหรอ? ฉันทำให้แก รู้ว่าปกติแล้วตำรวจทำงานกันอย่างไง!”

“เปี้ย!” เขาตบไปอีกที “เท่ากันแล้ว ก็สวยดี สบายไหม? คุณ เจิ้ง ผมไม่ได้ตบตีใครไปมั่ว คนปากหมาคุณสมควรโดนตบ ผู้ หญิงที่ไม่รู้กาลเทศะก็ควรโดนตบ แล้วยิ่งคนที่ปากหมาและไร้ กาลเทศะอย่างคุณ ยิ่งควรโดน!”

เจิ้งซินโดนตบทั้งซ้ายและขวา ปวดจนกัดฟัน แก้มทั้งสองข้าง ระบมขึ้นมา แค่ขยับก็ปวดแล้ว

หลงเซียวพยักคาง “พอแล้ว ให้นางรู้มารยาทหน่อยก็พอแล้ว”

“ครับ เจ้านาย!”

หลงเซียวเดินไปข้างหน้าของเธอ “คุณเจิ้ง ตอนนี้ยังอยากให้ ผมตายอยู่ไหม? แล้วอยากให้ตายด้วยวิธีไหน? ”

หวังเจี้ยนเปิดท้ายรถเอาเก้าอี้พับออกมา เช็คให้สะอาด” เชิญ

นั่งครับ นาย ”

จางหย่งอึ้ง “โห่ว อย่างนี้ก็ได้ ผู้ช่วยหวังคุณนี่สุดยอดไป เลย ! ยังมีอีกหรือเปล่า ฉันก็อยากนั่ง”

หวังเจี้ยนส่ายหัว “โทษทีด้วย มีแค่ตัวเดียว”

“เชอะ!”

หลงเซียวดึงสูทเขาแล้วนั่งลง “คุณเจิ้ง คนฉลาดอย่างคุณน่า จะรู้แล้วว่าฉันจะทำอะไร ฉันไม่ชอบพูดอ้อม ง่ายๆหน่อย”

หลังหลงเซียวพูดจบ จางหย่งอุ้มกระดาษลังหนึ่งมา ข้างในมี แต่หลักฐานการโกงอย่างละเอียดทุกปีของเจิ้งซิน

“ของในนี้ พอที่จะให้เธอสองพ่อลูกอยู่ในคุกตลอดในชีวิตที่ เหลือ”
เจิ้งซินเปิดตากว้าง เขาส่ายหัวอย่างเกร็งกลัว “ไม่…. เป็นไป ไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่แกจะรู้เรื่องพวกนี้!”

จางหย่งหัวเราะเบาๆ “นังหนู แกดันเล่นกับคนที่ไม่สมควรเล่น เข้าซะแล้ว ไม่เหลืออะไรไว้หน่อย พวกผมไม่ให้คุณไปหรอก!”

ตาของเจิ้งซินเจ็บอย่างแสบๆ ในใจก็ตื่นกลัวจนร้องไห้ไม่ออก มา จบแล้ว เธอรู้ว่าเธอจบแล้วแน่ๆ

ในมือหลงเซียวมีหลักฐานที่สามารถทำให้เขาตายได้

หวังเจี้ยน นปืนมา หวังเจี้ยนส่งปืนพกให้หลงเซียวหยิบปืน ขึ้นมาและเขาก็โหลดมันด้วยการคลิกที่เฉียบคมและเล่นกับ เขาอย่างไม่เป็นทางการ “คุณเจิ้งชีวิตของคุณอยู่ในมือของฉัน พ่อของคุณและชะตากรรมของครอบครัวเจิ้งทั้งหมดของคุณ อยู่ในมือของฉัน มาคุยกันเถอะ”

“อย่า…..อย่าฆ่าฉัน…..” เจิ้งซินส่ายหัว ตกใจจนตัวเย็นไปทั้ง ตัวดั่งงู

หลงเซียวยิ้มอ่อน ๆ “ฆ่าคุณเหรอ?” เขาใช้ปืนพกเจาะไปที่ หน้าผากของเจิ้งซิน”ฉันอยากฆ่าเธอง่ายเหมือนพริกมือ แต่ เห็นว่าคุณเจิ้งยังมีประโยชน์ต่อผม ผมสามารถให้โอกาสคุณ

เจิ้งซินพยักหน้าอย่างโง่เขลา นาย……..นายจะให้ฉันทำอะไร?”

หลงเซียวเก็บปืน แล้วหมุนเล่นในมืออย่างหล่อไปรอบหนึ่ง คำพูดของคุณเจิ้งในเมืองเจียงเฉิงถือว่ามีอำนาจ ผมก็แค่ อยากหาเงินเลี้ยงดูครอบครัวที่เมืองเจียงเฉิงนี้หน่อย ไม่รู้ว่า คุณเจิ้งจะยอมให้ทางสะดวกแก่หลงเซียวหน่อยไหม?”

จางหย่ง:

หาเงินเลี้ยงดูครอบครัว? คุณชนะแล้วเจ้านาย!

เจิ้งซินคอแห้งจนกลืนแล้วกลืนน้ำลาย จนคอแห้งและคันไป มากกว่าเดิม “นาย…..นายอยากให้ฉันช่วยอะไร?”

หลงเซียวเม้มริมฝีปากบาง ๆ “ก่อนอื่นฉันต้องการเอาที่ดิน MBK คืน มีปัญหาหรือเปล่า?”

เจิ้งซินส่ายหัว พยักหน้าพูด “ไม่…ไม่มี

หลงเซียวพยักหัว พอใจหน่อย “ต่อไป ฉันต้องการเอาใบ อนุญาตการก่อสร้างคืน มีปัญหาหรือเปล่า?”

“ไม่….ไม่มี ฉันช่วยนายจัดการสองเรื่องนี้เสร็จ ปล่อยฉันไป” นาย……นาย

หลงเซียวหัวเราะ ดวงตาของเขาราวกับมหาสมุทรที่กลิ้งเข้าสู่คลื่นสีดำที่อันตราย “คุณเจิ้ง ผมสนใจที่อยากพัฒนา MBK เมืองเจียงเฉิงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่เจอปัญหา หวังว่า ในอนาคตยังต้องให้คุณเจ๋งค่อยจัดการ มีปัญหาหรือเปล่า?

อะไรนะ?

เธอต้องเป็นหุ่นเชิดเขาไปอีกนานเหรอ?

“หลงเขียว นาย…… ”

ปืนในมือของหลงเซียวยกขึ้นเจาะไปที่ดวงตาของเธอ “อย่างไร?”

เจิ้งซินก้าวถอยหลังและล้มลงกับพื้น………สัญญากับ นาย ต่อไปนี้ในเมืองเจียงเฉิงจะไม่มีใครกล้ามาเบียดเบียน นายอีก ปล่อยฉันไป…………….………..

หลงเซียวยื่นปืนพกให้หวังเจี้ยนใบหน้าของเขาสะอาดไร้ฝุ่น “ดีมาก คืนนี้คุณเจิ้งคงเหนื่อยแล้ว กลับไปก็พักผ่อนดีๆ เดี๋ยว วันหน้าผมจะไปเยี่ยมคุณ…และพ่อของคุณด้วยตัวผมเอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ