ตอนที่ 467 ฉันรอคุณมานานแล้ว คุณชายหลง

ตอนที่ 467 ฉันรอคุณมานานแล้ว คุณชายหลง

แสงไฟยามค่ำคืนของเมืองเจียงเฉิงช่างเปล่งปลั่งโรงแรมหวา เม้าที่ตั้งอยู่ริมน้ำ สามารถมองเห็นแม่น้ำสีทองอันทอดยาวได้ ผ่านทางหน้าต่าง

เหมือนดั่งเท้าข้างหนึ่งห้อยอยู่เหนือแม่น้ำ เงาที่ตกกระทบก็ดู สูงจนดูหล่อขึ้นเรื่อย ๆ

มืออันขาวราวหยกขาวของหลงเซียวกำลังติดกระดุมเสื้อ เชิ้ตสีขาวที่รีดอย่างเรียบร้อยและปลดกระดุมสองเม็ดที่ลําคอ เผยให้เห็นลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ของเขา จากนั้นคลุมด้วยเสื้อ สูทสีดำ เงาที่สูง ไหล่กว้างและเอวที่บางเฉียบของเขาช่างน่า หลงใหล

หลังแต่งตัวเสร็จ มือถือที่วางไว้บนโซฟาก็สั่นขึ้น

หลงเซียวหยิบมือถือขึ้นมาแนบกับหู

เสียงต่ำๆจากฝั่งนู้นทำให้เขามีความตื่นเต้นเล็กน้อยประธาน “ทางนี้เตรียมพร้อมแล้ว ท่านจะเริ่มออกเดินทางเมื่อไหร่?”

หลงเซียวยกมือขึ้นดูนาฬิกาหน้าปัดสีดำ สองทุ่มพอดี “ตอน
“ได้ครับ รถรอท่านที่ด้านล่างโรงแรมแล้วครับ”

“อืม”

หลงเซียววางสายทิ้ง เปิดลิ้นชัก นำกล่องที่จางหย่งส่งมาตอน

เย็นออก ดึงเอกสารจากข้างในออกมา1 ฉบับ เปิดเอกสารออก มีปืนพกอยู่ด้านล่างกระบอกหนึ่ง

ลองวัดน้ำหนักปืนพกดู เปิดแจ็คเก็ตและสอดไว้ในแนวทแยง มุมบนเข็มขัดด้านหลังเขา

ริมฝีปากบางเชิดขึ้นอย่างช้าๆ ในยามค่ำคืนที่ดูเหมือนจะ ผ่านไปอย่างง่ายดาย แต่ที่แท้จริงมีกลที่ช่างมืดมนซ่อนอยู่ เต็มไปหมด

เงาสูงของเขาเดินออกจากห้องสวีทของโรงแรมผ่านสายลมที่ สง่างาม ไม่ถึงครู่เดียวเขาก็เดินลงมาถึงข้างล่างแล้ว

“ประธาน จะตรงไปเลยหรือไม่?”

หลงเซียวพยักหน้า ดวงตาของเขามืดและดูอันตรายกว่าคืน ทีเงียบนี้ “ใช่ ตรงไปเลย”

“ครับ ประธาน”

รถBentleyสีดำเหมือนสิงโตที่วิ่งล่าเหยื่ออยู่ในตอนกลางคืนที่ดูสง่างามและหยิ่งผยอง เงาของรถเหมือนแยกคลื่นแสง ที่ทอดยาวนี้ออกไป ข้างนอกเป็นคืนที่มีเสียงเสียงดังของเมือง แต่ภายในมีเพียงแค่เสียงการเต้นของหัวใจที่เงียบสงบ

หลงเซียวเอนตัวลงอย่างเปื่อยที่ด้านหลังของเบาะนั่ง และถู แหวนที่นิ้วนางขึ้นโดยไม่ตั้งใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา และความอาฆาต การเล่นแหวนทำให้ผ่อนคลายขึ้นหน่อย

หยิบโทรศัพท์ออกมา แตะหน้าจอด้วยนิ้วที่ดูสะอาดและ สวยงามเตะไปที่หน้าจอ แล้วป้อนข้อความบรรทัดหนึ่ง

“พักผ่อนให้ดีนะคุณภรรยา ราตรีสวัสดิ์”

เมื่อเห็นว่าข้อความถูกส่ง สายตาของหลงเซียวเต็มไปด้วย ความอ่อนโยนและเขาก็ยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง

ไม่นาน รถBentley สีดำมาถึงคลับส่วนตัวในเขตชานเมือง เจียงเฉิง คลับเฮาส์เต็มไปด้วยงานเลี้ยงและดนตรีที่คึกคัก คําคืนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นหอมฉุนของไวน์และอากาศก็เต็มไป ด้วยความหรูหรา

คนขับหยุดรถและเปิดประตูข้างหลังเขาออก เชิญครับ ท่าน

ประธาน”

ชุดสูทสีดำทั้งชุดเดินออกจากรถ รองเท้าหนังสีดำของเขา วาวจนกระทบกับพื้นหินจนเกิดเสียงของเท้าที่กระทบกับพื้น หลงเซียวเดินไปที่ทางเข้าด้านหน้าของคลับเฮาส์อย่างใจเย็นและหยิบบัตรเชิญแพลตตินั่มออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แจ็คเก็ตของเขา

เมื่อพนักงานเสิร์ฟเห็นบัตรเชิญเขาก็ยิ้มให้อย่างเคารพและ กล่าวว่า “สวัสดีครับคุณหลง เชิญเข้าครับ

เมืองเจียงเฉิงนี้ได้รวบรวมคลับพักผ่อนของคนรวยหลายคน ไว้ที่นี่ เกือบทุกเดือนจะมีการรวมตัวแบบวีไอพีสุดหรูของเมือง เจียงเฉิง คนรวยของครึ่งประเทศในจีนและเจียงเฉิงก็จะมา รวมตัวกันที่นี่ เพื่อมาหาเพื่อนร่วมมือกัน หรือบางทีก็มาเพียง เพื่อโชว์โอ้อวดความร่ำรวยของตัวเอง

ขณะนี้เจิ้งซินนั่งอยู่บนโซฟาย้อนยุคของ Louis XVI พร้อม แก้วไวน์ นิ้วอันเรียวของเธอสวมแหวนสีทองไว้หลายวงในมือ ถือแก้วไวน์คริสตัลที่บรรจุแชมเปญครึ่งแก้ว กระโปรงแขนกุด ที่เธอใส่ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน เธอใช้นิ้วเขย่าแก้วไวน์พร้อมคุย กับผู้ชายด้วยสายตาด้านข้างของเธอ

ชายคนนั้นดึงมือข้างหนึ่งของเธอมาที่จูบที่ริมฝีปากของเขา “ที่รักฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องกลับมาหาฉัน

เจิ้งซินมองเขาด้วยสายตาที่เฉยชา ไม่มีความสุข ไม่มีความ เบื่อ แต่ก็ไม่ใช่สายตาที่อยากมองแน่นอน “คุณภักดีกับฉัน มากขนาดนี้ถ้าฉันไม่กลับมา จะไปหาใครที่ไหนล่ะ?”

มันเป็นน้ำเสียงที่ประชดและแทงใจนิดๆ ลักษณะของชายคน นี้ห่างจากชายในฝันของเธอเป็นหลายสิบล้านเท่า!
ชายผู้นั้นหวังโลกตัวเขาจนแทบกลั้นหายใจไม่อยู่ “ที่รักคุณ สวยมาก ฉันจะภักดีต่อคุณ และจะไม่ยอมให้ใครแย่งคุณไป ได้อีก”

เจิ้งซินมองพวกขายาวที่ใส่กางเกงสแล็คเดินไปมาตรงหน้า

ด้วยสายตาที่น่ารังเกียจ “เฮอเฮอ นาย?” เจิ้งซินหัวเราะอย่างเย็นชาและดึงมือกลับ

“นายจะมีปัญญานั้นเหรอ?”

ชายคนนั้นเอนตัวไปใกล้เจิ้งชินจนกอดเธอไว้ตรงอก “นั่น ไม่ใช่หลงเซียวเหรอ? ตอนนี้เขาไม่มีอะไรแล้ว ที่รัก ต่อไปใน เมืองเจียงเฉิงก็จะไม่มีจุดยืนของหลงเซียวอีกต่อไป”

เจิ้งซินเม้มมุมปาก “ หลงเซียวเหรอ? ฮึ! เขากลับมาที่เมือง เจียงเฉิง ฝันไปเหอะ ต่อไปนี้ขอบเขตที่ดินของเมืองเจียงเฉิงอ ย่าคิดว่าเขาจะได้เข้าใกล้สักครึ่งก้าว ฉันจะทำให้เขาได้ไปไม่ กลับ?”

“ที่รัก ตัวเธอกลิ่นหอม มีเสน่ห์จังเลย คืนนี้อย่าไปไหน ได้

ไหม?”

เจิ้งซินอดไม่ได้ที่จะฮัมเบา ๆ ว่า “รีบอะไรกันงานเลี้ยงยังไม่ จบคืนนี้ฉันเป็นของคุณทั้งคืน”

วิญญาณของชายคนนั้นกำลังโดนเธอล่อไปทั้งตัว ยังมีจุดที่ คิดอะไรได้ที่ไหนล่ะ “ที่รักหรือเราจะขึ้นไปชั้นบนตอนนี้?ฉันเปิดห้องสวีทที่คุณชอบไว้แล้ว แล้วฉันก็จะคุณไว้รับรองว่า คุณต้องชอบใจแน่นอน”

“ไม่ได้ คืนนี้ฉันต้องธุระที่พบปะกับไม่กี่คน คุณคิดว่าฉันมาที่ นี่เพื่อมาดื่มและสนุกสนานเหรอ? ใครจะเป็นแบบคุณ รู้แต่กิน ดื่มและพนัน!”

ดวงตาของชายคนนั้นพร่ามัว “มีคุณแล้ว ฉันไม่ต้องการอะไร อีก ต่อไปก็เอาแค่คุณคนเดียว”

เจิ้งซินหายใจเข้าลึก ๆ “นาย….ไอ้สารเลว

“ที่รัก ไม่ดื้อสิ ฉันเป็นสารเลว แต่ก็เป็นแค่ไอ้สารเลวของคุณ คนเดียว และก็จะเลวแค่กับคุณ ไม่ดื้อนะ เราขึ้นไปกัน”

เจิ้ง นมองไปรอบ ๆ เพื่อนเก่าของเธอหลายคนก็ยังไม่มา งั้น ถอยไปก่อน “เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ! เราขึ้นไปก่อนก็ได้ แต่ไม่เกิน20หลังจากนี้ต้องลงมา

ชายคนนั้นโอบเอวบาง ๆ ของเธอ “ได้ ยี่สิบนาที”

แต่ว่า ทันทีที่เจิ้งซินและชายคนนั้นกลับหัว ก็มีร่างสีดำที่หล่อ มากยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

หลงเซียวโดนนักธุรกิจไม่กี่คนในเมืองเจียงเฉิงที่ร่ำรวยกอด คอเข้ามา เขาในตอนนี้กำลังหันข้างคุยกับนักธุรกิจชั้นสูงคน หนึ่งอยู่ ฝ่ายตรงข้ามพูดอย่างไม่หยุดแต่เขากลับทำตัวน่าเบื่อและเฉยๆไม่พูดไม่จา

ร่างที่สูงและดูดีของเขาเหมือนดั่งแสงสว่างที่ฉายส่องไปทุกที่ การแต่งตัวของเขาในวันนี้คือชุดสูทสีดำและรองเท้าหนังสีดำ มือของเขายัดในกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างหนึ่ง ความเงียบ เข้าถึง ยาก เฉยชา และความหล่อของเขาเหมือนสิ่งประดับในยามค่ำ นี้ให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้น

ในชุลมุนที่วุ่นวายนี้มีหลายต่อหลายคนวิ่งเข้ามาทักทาย กับเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในที่พื้นที่บริสุทธิ์ที่ไม่มีสิ่งปน เปื้อนเขาทำตัวสบายและดูหล่อเหลาอย่างยิ่ง เขายิ้มจาง ๆ พร้อมกับไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา แต่การกระทำพวกนี้ ราวกับเขาเป็นผู้คุมที่ยิ่งใหญ่ในพื้นที่นี้

เจิ้ง แตกตะลึงอย่างยิ่ง!

เธอมองไปที่หลงเซียวอย่างโง่เขลา เพียงแวบแรกหัวใจของ เขาก็เต้นอย่างรวดเร็ว ดั่งกับหัวใจจะพุ่งออกจากปากและเธอ ก็ไม่สามารถละสายตาจากตัวเขาได้

ชายคนนั้นสังเกตเห็นความแข็งกระด้างของเจิ้งซินเลยมอง ตามไปที่สายตาของเธอก็พบว่า เธอกำลังมองหลงเซียวด้วย สายตาที่ชอบใจอย่างมาก

เจิ้งซินกัดฟัน และใช้นิ้วดึงไปที่กระโปรงไว้อย่างแน่น เธอจ้องมองเขาครู่หนึ่ง ยากที่จะเดินออกไป!

“หลงเซียว… ควบคุมได้ ” ปากเรียกชื่อของเขาออกไปอย่างไม่อาจ

ในเวลาเดียวกันหลงเซียวก็มองมาที่ทิศทางของเธอ สายตา ทั้งสองมาบรรจบกัน สีหน้าที่เขามองเจิ้งซินมีเพียงแต่ความ เย็นชา เขายิ้มอ่อนๆแต่มีเสน่ห์มาก เขายักคิ้วเล็กน้อยและ พยักหน้าทักทายกันเล็กน้อย

การทักทายอย่างนี้ ทำให้ได้หัวใจของเจิ้งซินไปทันที

เจิ้ง นมองกลับไปที่เขาอย่างมึนๆเขาชักใบหน้าและยิ้มออก มา เขามาแล้ว! ในที่สุดเขาก็มาสักที่! เขามาขอร้องฉันใช่ไหม เจิ้งซิน

ถ้าเขาเอ่ยปากขอร้องเธอ เธอก็อาจจะพิจารณาให้โอกาส

เขา!

แค่เขายอมกลับมา เธอก็สามารถทำให้เขาเริ่มมีทุกอย่างใหม่

ได้! เธอทําได้!

ในตอนแรกเกลียดเขาเข้าไส้ คิดว่าในชีวิตนี้จะไม่รู้สึกกับเขา อีกต่อไป แต่เธอก็ยังคงคลั่งไคล้เมื่อเห็นเขาปรากฏตัว

สายตาของหลงเซียวเหลือบมองไปตามบันไดวนที่ชั้นสอง โดยไม่ได้ตั้งใจซึ่งเจิ้งซินก็เข้าใจความหมายในทันที
เขามาขอร้องจริงด้วย!

เจิ้ง เผลักแบนของชายคนนั้นออก “ฉันไม่สบายนิดหน่อย ไปห้องน้ำก่อนนะคุณรอฉันอยู่ที่นี่ ห้ามไปไหน รอฉันโทรหา คุณจําไว้อย่าเดินไปไหนเด็ดขาด ไม่งั้นอย่าแม้แต่คิดจะแตะ ต้องตัวฉันอีก!”

“ได้ๆ ฉันฟังเธอ”

เจิ้งซินเดินข้ามฝูงคนขึ้นไปชั้นบน ใช้มือจับหัวใจของตัวเอง รออยู่ที่มุมบันได

หลงเซียวหาเหตุผลลาผู้คนขึ้นไปชั้นสอง

ร่างสีดำเพิ่งเดินข้ามมุมไป จู่ๆกลิ่นน้ำหอมก็อบอวลไปทั่วแขน ของเขาจากนั้นสองแขนก็กอดเขาไว้แน่น!

หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างแน่น “คุณเจิ้ง หมายความอย่างไร?”

หัวใจของเจิ้งซินเต้นรัวและเต้นเร็ว” หลงเซียวฉันรู้อยู่แล้วว่า คุณต้องกลับมา! ฉันรู้! ฉันรอคุณมานานแล้ว….หลงเซียว”

หลงเซียวตะคอกอย่างเย็นชาและรีบผลักมือออกทันที “คุณ เจิ้ง คุณไม่อยู่กับผู้ชายของคุณชั้นล่าง มาสวมกอดฉันที่นี่ดู เหมือนจะไม่เหมาะสมนะ?”
เจิ้งซินหันไปมองใบหน้าของหลงเชียวอย่างชัดๆ นาทีที่เงย หน้าขึ้น สายตาของเธอมองลึกเข้าไปในตาของหลงเซียว “หลงเซียวคุณมาที่นี่เพื่อมาชิงโครงการMBKในเมืองเจียงเฉิง หรือเปล่า? ที่ดินผืนใหญ่ขนาดนั้น ยอมไม่ได้ล่ะสิ?”

กลิ่นไวน์และกลิ่นฉุนน้ำหอมบนตัวเจิ้งซินมันทำให้คนอารมณ์ เสียจริงๆ

หลงเซียวเดินถอยหลังผลักเธอออก “คุณเจิ้งฉลาดจริงๆ ใช่ แล้ว ฉันมาเมืองเจียงเฉิงเพื่อชิงที่ดินและใบอนุญาตMBKที่เป็น ของฉันคืน”

เจิ้งซินเอาเนคไทของหลงเซียวมาพันรอบมือของเธอ “โอ้ พูด อย่างนี้ พิจารณาดีหรือยัง?”

หลงเซียวมองไปที่เนคไทและขมวดคิ้ว “แน่นอน ฉันคิด

ดีแล้ว”

เจิ้งซินกับปากแดงและกลิ่นเหล้าบนตัวเธอ “ดีมาก ฉันมีแค่ เงื่อนไขเดียว คุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ประตูอยู่ที่นี่ ตราบใด ที่คุณเข้าไปแล้วฟังฉัน ฉันก็จะยอมพิจารณาช่วยคุณ

เหอะ!

“คุณเจิ้งพูดมาสักขนาดนี้แล้ว ผมก็เล่นด้วยแน่นอนอยู่แล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ