ตอนที่ 465 เป็นภรรยาและเกาะป้องกันที่ดีให้กับ เขา

ตอนที่ 465 เป็นภรรยาและเกาะป้องกันที่ดีให้กับเขา

เจิ้งซิ่วหยาหน้าอึ้ง!

เธอเคยเจอคนที่ปากเก่ง เคยเจอคนที่ไร้เหตุผล เคยเจอคน ที่พยายามหาข้ออ้าง แต่คนที่สามารถเข้ามาทีละขั้น แล้วนํา เธอไปสู่กับดักของเธออย่างไม่มีทางสู้ เธอเป็นคนแรกและคน เดียว!

“คุณหมอฉู่ คุณนายหลง คุณลั่วหาน หึหึ …..” ปากของเจิ้ง ซิ่วหยากำลังเป็นตะคริว และเธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือของ เธอเปียกไปด้วยเหงื่อ และเหงื่อทําให้แขนของเธอเปียกไป หมด

หลังจากแลกเปลี่ยนชื่อเรียกไปหลายชื่อ เธอก็ตระหนักได้ว่า เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยดวงตาที่ใสๆ จับแก้วกระดาษ ด้วยนิ้วมือที่เรียวสวย แก้วกระดาษที่ราคาถูกกลายเป็นเหมือน เครื่องประดับของสวารอฟสกี้

“ตำรวจเจิ้งต้องการจะพูดอะไรคะ?” เธอยิ้มอ่อนๆ ความอ่อน โยนของเธอดูมีเสน่ห์

เจิ้งซิ่วหยาแตะที่หน้าผากของตัวเอง และลูบระหว่างคิ้วอย่างแรง ” ว่ากันว่าไอคิวของหมอสูงกว่าคนปกติ ตอนนี้เชื่อ แล้ว คุณไม่เพียงแต่มีไอคิวสูง แต่คุณยังมีทักษะการพูดที่ดีอีก ด้วย เก่งกว่าฟันเหล็กของทนายอีก”

ลั่วหานดื่มน้ำไปสองสามคำ แล้วยิ้มอย่างสง่างาม “ ถ้าอย่าง ” นั้นต่ารวจเจิ้ง ตอนนี้ฉันไปเยี่ยมแม่ยายของฉันได้ไหมคะ?”

ก่อนที่เจิ้งซิ่วหยาจะพูด โจวจั่นก็เดินเข้ามา ทันทีที่เขาเดิน เข้าประตูมา เขาก็เห็นลั่วหานนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสง่างาม ชื่อของฉู่ลั่วหาน ดังไปทั่วถนนในเกียวโตเกียวโดยรายการ โทรทัศน์ด้านวิทยาศาสตร์การแพทย์ ผู้คนนับไม่ถ้วนคุ้นเคย กับใบหน้าของเธอ แต่เมื่อเขาเห็นเทพธิดาตัวจริงปรากฏ เขาก็ ตกใจเช่นกัน

ใบหน้าเหมือนงดงามและมีคิ้วเหมือนวิลโลว์ และรอยยิ้ม หวาน ๆนั้นอาจทำให้คนทั้งเมืองหลงเธอได้ เขาหาคำคุณศัพท์ สองประโยคมาชมเธออย่างพยายาม แต่เขาก็ไม่สามารถ แสดงความตกใจของเขาเมื่อเขาได้เจอกับเทพธิดาในดวงใจ ของเขาออกมาได้

ลั่วหานยิ้มกลับและพยักหน้าให้เขา

โจวจนยิ้มอย่างโง่เขลา “คุณนาย… หลง”

เจิ้งซิ่วหยากัดฟันไว้ และเตะไปที่น่องของโจวจั่นด้วยเท้าข้าง เดียวอย่างแรง “ ดูสภาพที่ไม่เอาถ่านนี่สิ”
ลั่วหานไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่พูดต่อว่า “เจ้าหน้าที่ตำรวจเจิ้ง คะ ฉันไปพบแม่ยายของฉันได้รึยังคะ? เวลาของฉันและคุณ ต่างก็มีค่าทั้งนั้น อย่าเสียเวลาดีกว่าค่ะ”

เจิ้งซิ่วหยาเป็นผู้รับผิดชอบคดีของหยวนชูเฟิน โดยปกติแล้ว ถ้าเธอโอเค ก็สามารถทำได้ หลังจากถูก ลั่วหานพูดจนตอบ กลับไม่ได้ เธอก็ไม่มีทางเลือกที่สองแล้ว “เอาล่ะ ได้—โจวจั่น พาเทพธิดาของนายไปพบคุณหยวนชูเฟิน

โจวจั่นชี้ไปที่จมูกของตัวเองด้วยความไม่น่าเชื่อ “ฉัน?”

พูดมาก ไม่อยากไปเหรอ?”

“อยากไปครับดีใจมากครับ ยินดีที่จะให้บริการคุณหมอฉู่ ครับ!”

ลั่วหานลุกขึ้นอย่างสง่า ขาสองข้างที่เรียวยาวเหยียดตรงจน น่าหวั่นไหว และเมื่อเธอเคลื่อนไหว ก็มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของ ดอกพุดลอยมา และยังมีกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อเบา ๆ ซึ่งไม่รู้สึก ว่ามันฉุนจมูกเลย

“งั้นก้รบกวนตำรวจโจวด้วยนะคะ”

เจิ้งซิ่วหยากุมหน้าผากของเธอไว้ หรือว่าคนที่อยู่กับหลง เซียว จะกลายเป็นคนบุคลิกแบบเขา แม้แต่เทพธิดาฉู่ลั่วหานก็ ไม่เว้น สไตล์ของเธอก็เปลี่ยนไปในไม่กี่นาที
หยวนชูเฟิน ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนพาออกมา พร้อมใส่ กุญแจมือ ใบหน้าของเธอซีดเซียวและดวงตาของเธอดูว่าง เปล่า ดูเหมือนเธอพร้อมสำหรับการเนรเทศตัวเองแล้ว เมื่อเห็น เธอเดินเข้ามาทีละก้าว ลั่วหานก็ไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ ได้ เธอลุก ขึ้นมาและเดินไปรับเธอ แต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจจัดออกห่าง กัน

“แม่คะ แม่สบายดีไหม” เสียงของลั่วหานยังคงสำลัก ที่แท้ แล้วเธอมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อหยวนชูเฟินอย่างมาก หรือเธอ อาจจะแค่เศร้า เธอรู้สึกร้อนๆที่ตา น้ำตาของเธอเกือบไหลออก มา

หยวนชูเฟินเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ “ลั่วหาน เธอมาที่นี่ได้

อย่างไร?”

“คุณแม่คะ ฉันมาหาคุณแม่แล้วนะคะ – คุณแม่รีบนั่งสิ”

เมื่อหยวนชูเฟินนั่งลง ลั่วหานก็พูดเบา ๆ กับโจวจั่นว่า “ตำรวจ โจวคะ ฉันอยากคุยกับแม่สามีสักพัก คุณออกไปห้านาทีก่อน ได้ไหม แค่ห้านาทีก็พอ”

“ตามระเบียบแล้ว ทําแบบนี้ไม่ได้ครับ รู้สึกลำบากใจ

ลั่วหานกำลังจะร้องไห้ออกมา มีหมอกบาง ๆ ปกคลุมใบหน้า ของเธอ เธอที่ดูน่าสงสารมันช่างน่าเป็นห่วงเหลือเกิน
ในที่สุดโจวจั่นก็แพ้ “ งั้น …..ก็ได้ แต่แค่ห้านาทีนะ ถ้าหัวหน้า เฉินมาพบมันจะเป็นเรื่องใหญ่

“โอเคค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ”

เมื่อคนนั้นออกไป ลั่วหานกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “แม่คะ เรื่องทั้งหมดนี้หนูเข้าใจแล้ว คุณแม่ใจร้อนเกินไป คุณไม่ควร สารภาพผิด”

ใบหน้าซีดเซียวของหยวนชูเฟินไม่สามารถบีบรอยยิ้มออก มาได้ หากปราศจากผลิตภัณฑ์ดูแลผิวระดับไฮโซ ริ้วรอย รอบดวงตาของเธอก็ไม่สามารถปกปิดได้ ดูเหมือนเธอแก่ลง ห้าหกปีในหนึ่งคืน

“ฉันเป็นคนสั่งให้ฆ่าเอง … ”

“ไม่ใช่ค่ะ! ไม่ว่าคุณจะฆ่าหรือไม่ฆ่า นับจากนี้ไปคุณต้อง ยืนยันว่าคุณไม่ใช่ฆาตกร แม่คะ หนูเข้าใจว่าแม่ต้องการรับ ผิดชอบ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ หลงเซียวเพิ่งกลับมาที่ MBK และ สถานการณ์ตอนนี้ยังไม่ชัวร์ สถานะของเขายังคงอยู่ในจุด เสี่ยง ถ้าคุณอะไรไป คุณจะส่งผลกระทบต่อเขาด้วย คุณแม่ ให้หนูปกป้องเขา แล้วคุณแม่ล่ะ?”

ริมฝีปากที่แห้งของหยวนชูเฟินก็เปิดออก “ฉันขอให้พวกเขา เก็บเป็นความลับแล้ว และฉันได้หาข้ออ้างสำหรับตระกูลหลง แล้ว และมันจะไม่ส่งผลกระทบต่อเซียวเอ๋อ”
“คุณไร้เดียงสาเกินไป มันมักจะมีจุดรั่วอยู่แล้ว การหายตัว ไปอย่างกะทันหันของคุณนายหลง จะทำให้สื่อเริ่มคาดเดา เมื่อถึงเวลาแล้วสื่อก็ใส่ค่าค่าเข้าไป คุณไม่สามารถกลับมาบริ สุทธิ์ได้ และจะทําให้หลงเขียวเสียชื่อเสียงไปด้วย”

“ อีกอย่าง หลงเซียวฉลาดขนาดไหน เขารู้ว่าคุณแม่หายไป เขาจะหาคุณแม่ไปทั่วประเทศจีน ลูกชายของคุณเองคุณยัง ไม่รู้จักเขามากพอเหรอ?”

“แม้ว่าตัดสิ่งเหล่านี้ออกไป แล้วทางคุณพ่อล่ะ? ถ้าคุณจาก ไปแล้ว แม่ของเสี่ยวจื่อก็สามารถกลับไปที่ตระกูลหลงได้ทันที ถึงตอนนั้นก็หาเหตุผลใดก็ได้ โดยบอกว่าคุณตายโดยบังเอิญ และไม่พบศพและหัวหน้าภรรยาของตระกูลหลงก็เหมือนยก ให้คนอื่นไปฟรีๆ ต่อไปคุณจะให้หลงเซียวอยู่ยังไง?”

หลังจากที่หยวนซูเฟินได้ยินเช่นนี้ เธอก็แค่อยากจะเก็บ เรื่องนี้ไว้อย่างเงียบ ๆ แต่เธอก็กังวลใจ เมื่อได้ยินเธอพูดถึง ๆ ถึงความเป็นไปได้ต่างๆนาๆ “เธอต้องการทำยังไง? มีวิธีอะไร ไหม?”

ลั่วหานเดินไปที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะและจับมือของหยวนชู เฟินไว้แน่น “แม่คะ ทำตามที่หนูบอก เราจะเก็บเรื่องนี้ไว้ ฉันจะ ออกใบรับรองแพทย์ปลอมให้คุณแม่ ฉันจะขอการเข้ารับการ รักษาทางการแพทย์สําหรับคุณแม่ก่อน ส่วนหลักฐานนั้นเรา จะตามหาอย่างช้าๆ คุณเป็นแม่ของหลงเซียวและเขาต้องการคุณ”

หยวนชูเฟินยิ้มอย่างขมขื่น เกือบจะเห็นถึงความสิ้นหวังเมื่อ เธอยิ้ม “เขาโตแล้ว ไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้ว ตอนนั้นฉันต่อ ต้านเรื่องของเธอสองคน และเขาก็เกลียดฉันมานานแล้ว”

“ไม่หรอกค่ะ คุณแม่ มีประโยคหนึ่งพูดไว้ดีมาก ภายนอกหลง เซียวดูเย็นชาและไร้ความรู้สึก แต่จริงๆแล้วเขาใจดี”

หยวนชูเฟินรู้สึกละอายใจและก้มหัวลงด้วยความอับอาย “ลั่ วหานฉันติดคำว่าขอโทษกับเธอ”

ลั่วหานวางมือของเธอลงบนฝ่ามือของตัวเอง และฝ่ามือของ ทั้งสองก็เกี่ยวพันกัน “คุณแม่ไม่เคยผิด ฉันไม่โทษคุณแม่ หรอกค่ะ หลงเซียวต้องการพวกเรา ขาดคนใดคนหนึ่งไปก็ไม่ ได้ค่ะ”

หยวนชูเฟินน้ำตาคลอ ล้มลงไปในอ้อมแขนของลั่วหาน ไหล่ ของเธอสั่นไม่หยุดและหายใจไม่ออก “ลั่วหาน เด็กดี เธอเป็น เด็กที่ดีมากๆ”

หลังจากออกจากสถานีตำรวจไป ลั่วหานได้ติดต่อศูนย์ตรวจ สุขภาพของโรงพยาบาลหวาเซี่ย การปลอมรายงานทางการ แพทย์นั้นไม่ใช่เรื่องยาก และที่เหลือก็ให้ทีมทนายความ จัดการ
หลังจากโทรไปมากกว่าสิบกว่าสาย ลั่วหานจัดการเรื่อง ทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย เธอนั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับอย่างเหนื่อย ล่า ล้วหานมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์และแตะนิ้วสองครั้งค้นหา เจอหมายเลขของหลงเซียว

“คุณชายหลง งานราบรื่นดีไหมคะ?”

หลงเชียวซึ่งอยู่ห่างไกลที่CBD กำลังประชุมครั้งที่สามของ วัน เขาขมวดคิ้วและฟังคำพูดของผู้จัดการฝ่ายการตลาดเป็น เวลานาน ฟังจนเขารู้สึกรำคาญใจ

หลงจื้อนั่งอยู่ข้างๆเขา ไม่กล้าพูดอะไรเช่นกัน บรรยากาศใน ห้องประชุมกดดันมากและพนักงานแผนกการตลาดก็เหงื่อตก มากเช่นกัน

หลงเซียวเล่นกับแหวนที่สวนในมือ มองไปที่ผู้จัดการที่กำลัง พูด ด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้ สีหน้าของเขาค่อนข้างแย่ “แล้วยังไงต่อ? นี่คือแผนทั้งหมดของคุณเหรอ? คุณคิดว่าแผน ดังกล่าวสามารถทำให้ตลาดกลับมาได้อีกครั้งงั้นเหรอ? นี่ยัง ไม่ตื่นหรือนอนจนเบลอไปแล้ว? ?”

ผู้จัดการฝ่ายการตลาดปาดเหงื่อ แต่ท่านประธานครับ นี่ เป็นแผนการที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้วนะครับ ด้วยสถานการณ์ เศรษฐกิจตอนนี้…การตลาดทั้งยุโรปอยู่ในภาวะตกต่ำ อังกฤษประสบปัญหาการเติบโตติดลบมา 6 เดือนแล้วและ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และ MBK สามารถรักษากำไร 3% ไว้ได้ เป็น เรื่องมหัศจรรย์มากแล้ว”
ขณะนั้นโทรศัพท์มือถือของหลงเซียวก็สั่น เสียงเบาๆนั้นก็ ดึงดูดความสนใจของคนทั้งห้องประชุมไป ดูเหมือนว่าทุกคน กําลังสังเกตปฏิกิริยาของหลงเขียว

หลงเขียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเลื่อนปุ่มปลดล็อกด้วยนิ้วที่

อบอุ่นและชุ่มฉ่ำ ข้อความก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา แค่ประโยคง่ายๆก็ดึงริมฝีปากของเขาที่เคร่งมาตลอดโค้งงอ

ชื้นสี่สิบห้าองศา

ผู้จัดการฝ่ายการตลาดตกตะลึงและหลงจื่อก็ตกตะลึงเช่น กัน เมื่อกี้ยังเป็นพายุรุนแรงอยู่เลย ตอนนี้กลับกลายเป็นฟ้า หลังฝนซะงั้น?

ไม่น่าเชื่อว่าบอสใหญ่ยิ้ม…..เขายิ้มออกมา

หลงเซียวแตะที่หน้าจอและตอบกลับข้อความ “ตอนนี้ราบรื่น

หลังจากนั้นดวงตาที่เป็นความลับของหลงเซียวก็กลับมาฉัน จะบอกอีกครั้ง พรุ่งนี้ฉันจะไปเจียงเฉิง และส่งงานให้ฉันก่อน เลิกงานวันนี้

ผู้จัดการฝ่ายการตลาดพยักหน้าอย่างรีบร้อน “ครับผมท่าน

ประธาน!”

พลังอันทรงพลังอะไรกันที่ทำให้ประธานสามารถเปลี่ยนโทษประหารชีวิตของเขาให้กลายเป็นงานรับใช้ที่ได้รับ

รางวัล?

จะมีฝนสีแดงตกลงมาจากท้องฟ้าแน่ๆๆ! เปรียบเทียบว่ามัน เป็นไปได้ยาก)

ข้อความที่สองของลั่วหานส่งเข้ามา “ฉันหิวแล้ว คุณล่ะ? มา มนําชายามบ่ายสักแก้วไหม”

“ได้สิ”

ผู้จัดการฝ่ายการตลาดกลืนน้ำลายตัวเองลง “ประธานครับ

ตอนนี้ ….”

หลงเซียวจัดชุดของตน” วันนี้ทุกคนทำงานหนักมากแล้ว เดี๋ยวไปรับน้าชายามบ่ายที่แผนกต้อนรับกันนะครับ”

ห้ะ? ? นําชายามบ่าย!!

หลังจากส่งข้อความเสร็จ ลั่วหานวางโทรศัพท์ลง แล้ววางมือ ทั้งสองบนพวงมาลัย ก้มศีรษะลงและกดหน้าผากไปที่หลังมือ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ขับรถออกจากสถานีตำรวจไป

เมื่อรถของเธอมาถึงหน้าประตูโรงพยาบาล ร่างสีขาวยืนอยู่ นอกประตูและกำลังพูดคุยกับครอบครัวของผู้ป่วยพอดี ไม่ใช่ ใครที่ไหน แต่เป็นถังจิ้นเหยียน
รถของลั่วหานเลี้ยวเข้าประตูมา ถังจิ้นเหยียน จบการสนทนา กับครอบครัวผู้ป่วยพอดี เขารีบเดินไปที่รถของลั่วหาน ลั่วหา นจอดรถไว้ที่ลานจอดรถด้านนอกประตูและถังจิ้นเหยียนก็ เคาะที่กระจกรถของเธอ

หน้าต่างค่อยๆลดลงมา ลั่วหานยิ้มอย่างสง่างามและเงยหน้า ขนมองเขา “ไม่คุยกับครอบครัวคนไข้แล้วเหรอ?”

ถังจิ้นเหยียนสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว ของเขา และมองไปที่ดวงตาของเธอ มีเส้นเลือดสีแดงอยู่ใต้ ตาของเธอ คนธรรมดามองไม่ออก แต่ถังจิ้นเหยียนสามารถ มองเห็นได้ชัดเจน

“อย่าแสร้งทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าฉัน ฉันรู้” น้ำเสียงที่อ่อน โยนของถังจิ้นเหยียนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ เขาเดินมา เปิดประตูรถและพูดต่อว่า “ซิ่วหยาได้บอกฉันหมดแล้ว ไม่ต้อง กังวล ฉันจะไม่บอกใคร คุณไม่อยากให้หลงเซียวรู้ใช่มั้ย?”

“คุณรู้แล้วเหรอ?” ลั่วหานขมวดคิ้ว ไม่น่าเชื่อว่าเจิ้งซิ่วหยาจะ

บอกเขา?

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า หลังจากที่คุณรู้ ฉันก็รู้แล้ว ฉันรอคุณ

อยู่ที่นี่”

ลั่วหานกระตุกมุมปากของเธออย่างเงียบ ๆ เธอไม่สามารถ หัวเราะออกมาได้ เมื่อเธอลงจากรถ ลั่วหานก็ยักไหล่ “มันไม่ใช่เรื่องที่ดี ฉันไม่อยากให้คนรู้ไปกว่านี้”

“ หิวไหม? ฉันจะพาไปทานข้าว อารมณ์ไม่ดีเหมาะกับการ ทานของหวาน

“หือ?” ลั่วหานเอียงศีรษะมองไปที่เขา

สายตาที่นุ่มนวลของถังจิ้นเหยียน “ซิ่วหยาให้ฉันปลอบใจ คุณหน่อย แต่ฉันอาจไม่เก่งด้านนี้ ดังนั้นฉันเลี้ยงขนมคุณละ กัน คุณโอเคไหม?”

ไหล่ของลั่วหานกระตุกอย่างขี้เล่น เธอยักคิ้วและยิ้ม “ทำไม ……. จะไม่กินล่ะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ