ตอนที่ 461 ข้อหาการจ้างฆ่าคน

ตอนที่ 461 ข้อหาการจ้างฆ่าคน

ลั่วหานเพิ่งใส่เสื้อคลุมสีขาวแล้วเดินเข้าห้องทำงานไป หลินซี เหวินก็กอดลั่วหานไว้

“ไอดอล! สมกับที่เป็นไอดอลที่สุดยอดสุดๆของฉันเลย ฉันรัก คุณมากสุดๆ ทําไมคุณถึงเลือกผู้ชายได้เก่งจัง สามีของคุณ หล่อมาก!”

เมื่อ ลั่วหานได้ยินเธอพูดครึ่งแรกของประโยค เธอก็รู้สึก เช่นนั้นเหมือนกัน แต่หลังจากฟังไปฟังมาความรู้สึกของเธอก็ เปลี่ยนไป ปรากฏว่าสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเธอคือการที่เธอ เลือกหลงเซียวเป็นสามีของเธองั้นเหรอ?

ลั่วหานขมวดคิ้วยื่นมือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเอามือ หลินซีเหวินออกไป “คุณหมอหลิน ใจเย็น ๆหน่อยนะคะ เกิด เรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

หลินซีเหวินปล่อยมือออก ” ไอดอล ช่วงนี้คุณยุ่งมากเลยไม่ ได้สังเกตเหรอ? เทพบุตรของฉัน คุณหัวหน้าหลงเซียวเขา หล่อมาก ตอนนี้มีแฟนคลับสาวเต็มโตเกียวไปหมด ฉันก็เป็น หนึ่งในนั้น”

ลั่วหานยุ่งมากจริงๆ หลังจากกลับจากท่องเที่ยว เธอต้อง ตรวจเช็คคนไข้ทุกคนอีกหนึ่งรอบ นอกจากนี้ตอนนี้โครงการ กลับมาดำเนินต่อ เธอต้องเผชิญกับผู้ป่วยใหม่จำนวนมากที่ถูกย้ายเข้ามา เธองานยุ่งตั้งแต่เช้าจรดค่ำ กลับบ้านไปเธอ อาบน้ำเสร็จก็หลับไปเลย อย่าว่าแต่ข่าวเลย แม้กระทั่งหลง เขียวเธอก็ไม่ได้เจอด้วยซ้ำ

เธอยุ่งมาก เขายุ่งมากกว่าเธออีก บ่อยครั้งที่เธอนอนตื่นขึ้น มากลางดึก แต่เขายังอยู่ในห้องอ่านหนังสือ

จะมีใครรู้ว่าสามวันที่ผ่านมานี้ สองคนนี้ผ่านมันมายังไง

“เกิดอะไรขึ้น?” มีเส้นเลือดสีแดงขึ้นอยู่ในดวงตาของลั่วหาน การพักผ่อนไม่เพียงพอทำให้สีหน้าเธอดูซีดเหลืองเล็กน้อย

แฟนคลับเบอร์หนึ่งหลินซีเหวินตะโกนขึ้นมา จนคนครึ่งหนึ่ง ของแผนกผ่าตัดหัวใจต่างก็รู้สึกตื่นเต้น “ไอดอลคะ คุณดูข่าว วันนี้สิ”

ลั่วหานเหลือบมองที่หน้าจอโทรศัพท์ของหลินซีเหวิน ดวงตา สีดำขาวของเธอเป็นประกายขึ้นมา

“คุณชายใหญ่MBKรั้งสุดแรง ดึงหุ้นที่ร่วงลงสู่จุดต่ำสุด ของMBK กลับมาได้ภายใน 3 วัน วันนี้หุ้น MBK พุ่งขึ้นถึงขีด จำกัดอย่างรวดเร็วในเวลาไม่ถึงห้านาที และอีกไม่นานก็คง กลับไปสู่ความรุ่งโรจน์เช่นเดิม”

หลินซีเหวินหัวเราะเสียงดัง “ไอดอลคะ หัวหน้าใหญ่นี่น่าทึ่ง จริงๆเลยนะคะ คุณไม่รู้หรอกว่าข่าวก่อนหน้านี้เป็นอย่างไรเราทุกคนคิดว่า MBK กำลังจะล้มละลายซะแล้ว และเทพบุตร นี้คือฮัวโต๋กลับชาติมาเกิดอย่างแท้จริง!”

ลั่วหานหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และเปิดNetease Newsหัวข่าวในหน้าแรกคือข่าวการฟื้นตัว 72 ชั่วโมงที่หลง เขียวหาไว้ หน้าแรกมีรูปหลงเซียวสวมชุดสูทสีดำา เห็นเพียง ใบหน้าเพียงด้านเดียว มีตัวหนังสือเขียนไว้ข้างๆใบหน้าที่ สวยงามว่า นักธุรกิจคนใหม่ได้โชว์สกิลอีกครั้ง ความพยายาม สิบปีทําให้เกิดต่นาน

ต่อไปนี้เป็นบทสรุปของผู้สื่อข่าวที่เขียนเกี่ยวกับกลยุทธ์ ทางธุรกิจทั้งหมดของหลงเซียวในช่วงสามวันที่ผ่านมา นัก เศรษฐศาสตร์อาวุโสได้ทําการสํารวจเชิงลึกเกี่ยวกับกลยุทธ์ ทางธุรกิจของหลงเขียว ค่าศัพท์ทางวิชาชีพที่เต็มหน้าข่าว ลั่ วหานไม่เข้าใจคำศัพท์ทางวิชาชีพด้านการขาย การตลาด และตลาดรอง แต่ดูจากที่ผู้เชี่ยวชาญยกย่องเขา เธอก็พอจะ เดาอะไรบางอย่างได้แล้ว

เขาไม่ได้พักผ่อนมาเกือบสามวันแล้ว แต่กลับประสบความ สําเร็จที่ทําให้ทุกคนตกตะลึง ลั่วหานถอนหายใจออกอย่าง โล่งอก ดูเหมือนว่า คุณหลงของเธอจะควบคุมสถานการณ์ได้ แล้ว

แต่เมื่อมองไปที่หลงเซียวที่สง่างาม ลั่วหานก็รู้สึกเจ็บใจอีก ครั้ง สิ่งที่คนอื่นเห็นคือด้านที่สวยหรูของเขา มีเพียงเธอเท่านั้น ที่รู้ว่าคุณชายหลงของเธอไม่ได้ทำได้หมดซะทุกอย่าง แต่เขา สร้างตานานของเขามาด้วยตัวเองแบบทีละก้าวทีละก้าว
ตอนเที่ยงการตรวจห้องเสร็จสิ้น ลั่วหานได้ออกจากงานล่วง หน้าครึ่งวัน

คุณชายหลงของเธอทำงานหนัก เธอต้องให้รางวัลเขาหน่อย ขณะที่ลั่วหานขับรถไปที่วิลล่า แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ไม่คาดคิด แค่มันก็อยู่ในความเป็นไปได้ หยวนชูเฟินเป็นคน โทรมา

“แม่คะ” ลั่วลั่วถือโทรศัพท์ไว้และดึงกุญแจรถออก

ดูเหมือนว่าหยวนชูเฟินจะอยู่ในร้านกาแฟ ซึ่งรายล้อมไปด้วย เสียงเปียโนที่ไพเราะ

“ลั่วหานเราไม่ได้เจอกันมานานแล้ว ตอนนี้สะดวกไหม ฉัน

อยากเจอเธอ”

ลั่วหานยังไม่ทันได้เปิดประตูรถออก คำถามของหยวนชูเฟิน ก็มาขัดจังหวะของมือของเธอไว้

“ได้ค่ะ”

เธอสตาร์ทรถอีกครั้ง ลั่วหานตรงไปที่ร้านกาแฟที่หยวนชู เฟินบอก ร้านกาแฟระดับไฮโซในเกียวโตตั้งอยู่บนถนนอู่ถงซึ่งรายล้อมไปด้วยร้านค้าสั่งทำของขวัญพิเศษระดับไฮโซ ซึ่ง สอดคล้องกับสไตล์ของหยวนชูเฟินมาก

ลั่วหานเดินเข้าไปในร้าน และหยวนชูเฟินนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง เธอสวมชุดสไตล์พื้นๆสีดอกบัวชมพู มันไม่ใช่ชุดกี่เพ้าและไม่ ได้รัดรูป น้อยครั้งที่จะเห็นหยวนชูเฟินใส่ชุดแบบนี้ บ้างครั้ง เธอใส่เสื้อสบายๆแบบนี้ ความเย็นชาของเธอก็ดูอ่อนลงมา มาก แต่ความสง่างามไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย

“ลั่วหาน นั่งลงสิ ฉันสั่งกาแฟให้เธอแล้ว เอาเป็นคาปูชิโน่ได้ ไหม?” เธอถือถ้วยกาแฟเล็กๆที่ดูสวยงามไว้ที่มือ และสวม แหวนมรกตไว้ที่นิ้ว

“แน่นอนค่ะ หนูทานได้หมดเลยค่ะ” ลั่วหานนั่งลง และบริกรก็ นำกาแฟมาเสิร์ฟ คาปูชิโน่มีรสหวานเล็กน้อยแต่หวานติดปาก ได้ไม่นาน และมีรสเปรี้ยวอมหวานเล็กน้อยหลังทาน

ลั่วหานจิบไปสองสามคำ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “แม่เรียกให้หนู ออกมา มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?”

หยวนชูเฟินบีบแก้วกาแฟไว้และมองไปที่เธอ ดวงตาของเธอ ดูอ่อนโยน “ นี่เป็นครั้งแรกที่เราสองคนนั่งดื่มกาแฟด้วยกัน แบบนี้ใช่ไหม?”

ลั่วหานกระพริบตา “อืม ครั้งแรกค่ะ”

หยวนชูเฟินดื่มกาแฟอย่างช้าๆ ช้อนเงินของเธอไม่สัมผัสกับผนังด้านในของแก้วเลยสักครั้ง เธออมยิ้ม ใบหน้าของเธอ เต็มไปด้วยความอบอุ่นของแสงแดดยามบ่าย “เมื่อก่อนฉัน เคยมีอคติกับเธอมามาก เธอต้องเกลียดฉันมากแน่ๆเลย

มือของลั่วหานที่สวมแหวนแต่งงานไว้จับไปที่แก้วกแฟ แต่ไม่ ได้ขยับ “มันเป็นเรื่องของอดีตไปแล้วค่ะ”

หยวนชูเฟินส่ายหัว มีความเศร้าที่มองไม่ชัดปรากฏขึ้นใน ดวงตาของเธอ แล้วหายไปในพริบตา มันเร็วมาก แต่ก็เพียง พอที่จะแสดงความรู้สึกของเธอออกมา “คุณยังไม่ได้เป็นแม่ คน คุณไม่เข้าใจเจตนาของแม่ที่มีต่อลูกหรอก เซียวเอ๋อเป็น แก้วตาดวงใจของฉัน เป็นญาติคนเดียวของฉันที่เหลืออยู่ใน โลกนี้ ฉันไม่อยากให้เขาได้รับอันตรายใด ๆ ฉันอยากให้เขียว เอ๋อของฉันปลอดภัยและโชคดีไปตลอด

ลั่วหาน จ้องไปที่หยวนชูเฟินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มือของเธอ กวนกาแฟอยู่ตลอดเวลา การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆของเธอ พิสูจน์ได้ว่า ในใจของเธอขัดแย้งกันมาก และเธอมีความในใจ ที่ยากที่จะพูดมันออกมา

“หนูเข้าใจค่ะ แม่รักเขามาก ความในใจของคนเป็นพ่อเป็น แม่ ฉันเข้าใจได้”

หยวนชูเฟินจิบกาแฟไปหนึ่งคำและส่ายหัวช้าๆ “เธอไม่เข้าใจ หรอก สำหรับเซียวเอ๋อแล้ว จะแพ้ไม่ได้ ถ้าเกิดว่าเขาแพ้เขา จะสูญเสียทุกอย่างไป” เธอพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปและจับ มือของลั่วหานไว้และตบเบา ๆ “ ที่ฉันเลือกโม่หรูเฟยไม่ใช่ เพราะฉันชื่นชมเธอ แต่เป็นเพราะเธอสามารถช่วยและปกป้องเซียวเอ๋อได้ เรือที่เซียวเอ๋อกำลังนั่งอยู่ สักวันมันอาจจะ ไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไป เขาต้องการเรือสำรองที่ใหญ่พอ ที่ จะช่วยให้เขาสามารถถอยกลับมาได้

ลั่วหานคิดถึงสิ่งที่หยวนชูเฟินพูด แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเธอกำลัง จะพูดถึงอะไร “คุณแม่กังวลมากไปรึเปล่าคะ? แม้ว่าหลงเซียว จะไม่ได้เป็นประธานของMBK ในอนาคต แต่เขาก็เป็นสมาชิก ของตระกูล หลง

หยวนชูเฟินยิ้มๆ แล้วมีรอยตีนกาตื้น ๆ สองจุดที่มุมดวงตา ของเธอ “ลั่วหาน เรื่องหลายอย่างจะใช้แค่ตามองไม่ได้ สิ่งที่ เธอเห็นอาจจะไม่เป็นความจริง เธอต้องเรียนรู้ที่จะใช้ตรงนี้ มองและคิดดู”

เธอชี้ไปที่ตำแหน่งของหัวใจของตัวเอง รอยยิ้มสุดท้ายของ เธอดูขมขื่นเล็กน้อย แสงอาทิตย์สอดส่องไปบนใบหน้าของ เธอ วันนี้หยวนชูเฟินดูแตกต่างไปจากเดิม เธอที่เคยหยิ่งยโส ในอดีต แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย

” คุณแม่อยากพูดอะไรกันแน่คะ? คุณแม่บอกหนูมาตรงๆเลย ค่ะ”

กาแฟในแก้วของหยวนชูเฟินเย็นลง และกาแฟที่เย็นลงก็ยิ่ง ขมและกลืนยากมากขึ้น “ สักวันเธอก็จะรู้เอง วันนี้ฉันยังมีเรื่อง อีกเรื่องหนึ่งมาขอให้เธอช่วย ฉันหวังว่าเธอจะตอบตกลง”
ลั่วหาน รู้สึกแปลก ๆเมื่อฟังเธอพูด “โอเคค่ะ คุณแม่พูดได้ เลยค่ะ”

“ตอนนี้ในมือเธอมีคุณมีบริษัทตระกูลฉู่ และที่สหรัฐฯก็มี บริษัท ของพ่อบุญธรรมของเธออยู่ เซียวเอ๋อได้ซื้อโม่ซื่อให้ เธอไว้แล้ว ตอนนี้คุณมีทรัพย์สินมากมาย ต่อไป….. ไม่ว่าจะ เกิดอะไรขึ้นกับเซียวเอ๋อ ฉันหวังว่าเธอจะสนับสนุนและช่วย เหลือเขาอย่างเต็มที่ เธอสัญญากับฉันได้ไหม?”

ลั่วหานไม่สามารถดื่มกาแฟได้อีกต่อไป หยวนชูเฟินทำให้ เธอรู้สึกสงสัยมากขึ้นกว่าเดิม แต่เธอดันไม่ยอมพูดประเด็น สำคัญ เอาแต่พูดอ้อมไปอ้อมมา

“คุณแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ หลงเซียวเป็นสามีของฉัน และฉัน จะอยู่ในเรือลำเดียวกับเขา เราจะแบ่งปันความทุกข์ยากไป ด้วยกัน”

“โอเคโอเคแบบนี้ก็ดีเลย ฉันเชื่อว่าเธอจริงใจกับเซียวเอ๋อ และเขาก็จริงใจกับเธอเช่นกัน ตอนนี้ฉันวางใจได้แล้ว”

ดวงตาที่อ่อนล้าของลั่วหานล้อมรอบไปด้วยความสงสัยอย่า หนัก ดูเหมือนว่าเธอถูกหยวนชูเฟินโยนเข้าไปในที่หมอก หนาๆขนาดใหญ่ เธอมองไม่เห็นระยะทางไกลๆและทำได้ เพียงคลำดูทีละก้าว “แม่คะ คุณแม่มีเรื่องอะไรที่พูดออกมาไม่ ได้รึเปล่าคะ? ที่เกี่ยวกับหลงเซียว?”

“ฮิฮิ จะไปมีได้ยังไง ฉันแก่แล้วชอบคิดมากหน่ะ กินขนมสิเค้กเฮเซลนัทนี้ไม่เลวนะ แป๊บๆเวลาก็ผ่านไป 20 กว่าปีแล้ว ตอนที่เซียวเอ๋อยังเป็นเด็ก ฉันชอบพาเขามาทานขนมที่นี่ เขา ไม่ชอบกินขนมหวาน แต่ก็ไม่อยากทำให้ฉันผิดหวัง เขาเลย พยายามยัดขนมเข้าปากทุกครั้งเลย เด็กคนนี้ ……. ตอนเด็กๆ ไม่เป็นแบบนี้นะ หลังจากนั้นเขาก็ถูกพ่อสั่งสอนให้กลายเป็น เครื่องมือในการกอบโกยเงิน ภายนอกเขาอาจจะดูเย็นชา แต่ ในความเป็นจริง ในใจเขานั้นรู้ร้อนรู้หนาว เป็นห่วงคนอื่นๆ มาก”

พูดไปหยวนชูเฟินก็เกือบจะร้องไห้ เธอรีบปิดตาด้วย ผ้าเช็ดหน้า “โอ้ ช่วงนี้ตาของฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มีน้ำตา ตลอดเลย”

ลั่วหานสังเกตเห็นสีหน้าบนใบหน้าของเธอ และพูดอย่างเป็น ห่วงว่า “คุณแม่นอนไม่ค่อยหลับใช่ไหมคะ การนอนไม่หลับ ระยะยาวมันจะทำร้ายร่างกายมาก โดยเฉพาะตับและดวงตา วันหลังหนูจะเอายามาให้นะ ให้คุณแม่เอาไปทานเพื่อสุขภาพ หน่อย”

หยวนชูเฟิน มองไปที่ ลั่วหานอย่างไม่ละสายตา มือของเธอถู ไปที่มือเธออย่างขอบคุณ “ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกว่าเธอเป็นผู้หญิง แบบนี้ บางทีเราสองคนอาจจะไม่เดินมาถึงจุดนี้ก็ได้ แต่ว่า หลายสิ่งหลายอย่าง ……….เราไม่เดินอ้อมสักหน่อย เราจะรู้ ได้ไงว่าจุดเริ่มต้นนั้นดีที่สุด?”

ลั่วหานยิ่งงุนงงไปกว่าเดิมอีก ทุกประโยคที่เธอพูดมันดูมี เหตุผล แต่มันก็ไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิงเมื่อเอามารวมกันทั้งหมด
“คุณแม่คะ อย่าคิดมากเลยค่ะ หลังจากหลงเซียวยุ่งเสร็จ คราวนี้เราจะกลับไปที่บ้านของตระกูลหลงเพื่อเยี่ยมพวกคุณ”

หยวนชูเฟินหลับตาลง “โอเค กลับบ้านมาดูบ้างก็ดี อ้อ อันนี้ ให้เธอเป็นของขวัญ”

เธอถอดแหวนมรกตออกจากมือและวางไว้ในฝ่ามือของลั่วหา น “ฉันไม่เคยให้ของขวัญเธอเลย อันนี้เธอเก็บไว้

“นี่มัน………องชิ้นนี้มันมากเกินไปแล้วค่ะ และคุณแม่ใส่มัน ไว้ตลอดเวลาด้วย หนูรับไว้ไม่ได้ค่ะ”ลั่วหานไม่กล้ารับไว้ เธอ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เธอก็ไม่กล้ารับของไว้ เธอกลัว

หยวนชูเฟิน ยิ้มและกล่าวว่า “ลูกชายคนโปรดและมีค่าที่สุด ของฉัน ฉันก็ให้เธอไปแล้ว แล้วฉันเสียดายกับของชิ้นนี้ได้ยัง ไง?”

ลั่วหานไม่รู้จะตอบอะไร ก็ทำได้แค่รับมันไว้

จากนั้นเธอก็ กินเค้กเฮเซลนัทชิ้นเล็กๆชิ้นนั้นภายใต้การจ้อง มองของหยวนชูเฟิน หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมงเธอก็ออกจากร้าน กาแฟไป

พอรถลั่วหานขับออกไปไกล หยวนชูเฟินถึงถอนหายใจที่ หน้าต่างพาโนราม่า
ไม่มีใครรู้ชะตากรรม ถ้าไม่ได้หลงทางมานาน แล้วจะรู้ได้ อย่างไรว่ามีวิธีการใช้ชีวิตอีกแบบที่แตกต่างกัน?

แต่ถ้าอยากหันกลับไปอีกครั้ง เวลาก็ไม่ได้รอใครแล้ว

กาแฟที่ไม่มีอุณหภูมิแล้ว เค้กที่เหลือเพียงเล็กน้อย เสียงเปีย โนที่ยังคงดังก้องอยู่ วินาทีนี้มันดูเยือกเย็นมาก

หยวนชูเฟินจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วนั่งลงโดยไม่แสดง สีหน้าอะไร

เงาของเจิ้งซิ่วหยาเผยออกมาจากด้านหลัง คนที่สวมเสื้อแจ็ค เก็ตสีด่าหยุดอยู่ตรงหน้าหยวนซูเฟิน เธอหยิบบัตรประจําตัว ของตำรวจออกมาจากกระเป๋าของเธอ “คุณนายหลง ฉันเป็น เจ้าหน้าที่ตำรวจจากสถานีตำรวจเกียวโต ตอนนี้มาจับกุมคุณ ในข้อหาจ้างผู้อื่นก่ออาชญากรรม โปรดให้ความร่วมมือกับ การสืบสวนของเราด้วยค่ะ”

หยวนชูเฟินเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามดูสว่างมากขึ้นภายใต้ การสอดส่องของแสงแดด

“ฉันรู้”