ตอนที่ 426 ความรับผิดชอบของสามี

ตอนที่ 426 ความรับผิดชอบของสามี

“ฉันอยากรู้…ว่าคุณหลงเปลี่ยนเป็นคนเจ้าเล่ห์ เผด็จการ เจ้าแผนการขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

มือนุ่มละมุนของเธอยังคงดึงเนกไทของเขาอยู่ นิ้วมือขยับไป

แตะที่คอของเขาเหมือนกับตั้งใจแต่ก็ไม่ตั้งใจ

หลงเชียวย่อสองมือที่ค้ำอยู่ที่หน้าต่างเข้าไปอีก ค่อยๆลด ระยะห่างให้ใกล้ขึ้นอย่างช้าๆ ทําให้แคบลงจนมีที่สําหรับเธอ แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น เพราะว่าคุณยังไงล่ะ”เขาประกบ ริมฝีปากของตัวเองลง ห่างจากริมฝีปากของเธอไม่ถึงหนึ่ง เซนติเมตร

ลมหายใจของลั่วหานบางเบา รูปร่างที่ผอมสูง กลิ่นเตกีล่าที่ อบอวลอยู่ทั่วร่างเขา อากาศที่เธอสูดเข้าไป ล้วนแต่เป็นกลิ่น ของเขาเต็มๆ “ขี้โกง ฉวยโอกาสตอนฉันเผลอ

เธอผลักเขาออกอย่างไม่พอใจ แต่กลับถูกเขาคว้ามือไว้ แน่น“เพราะว่าอยากให้คุณนายหลงรักผมแค่คนเดียวเท่านั้น ก็เลยต้องเจ้าเล่ห์ อยากให้คุณนายหลงของผมไม่ถูกใครหน้า ไหนกลั่นแกล้งรังแก ก็เลยต้องเผด็จการ อยากที่จะปกป้อง คุณนายหลงของผมไม่ให้ติดกับดักของศัตรู ก็เลยต้องเจ้า แผนการ อธิบายขนาดนี้ คุณนายหลงพอใจแล้วหรือยัง?”
แต่ละคำที่หลงเซียวพูดออกมาจากความรู้สึกลึกๆข้างใน ทุก คำล้วนแต่ออกมาพร้อมกับลมหายใจของเขา ลอยมากระทบที่ ริมฝีปากของเธอ รู้สึกคันๆชาๆในลำคอ

“ถ้าเกิดไม่พอใจล่ะ?”

พูดจบ จู่ๆก็ถูกหลงเซียวดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทันที กลายเป็นคนโปรดปรานในอ้อมกอดของเขาโดย สมบูรณ์“ถ้าเกิดพูดแล้วยังไม่ได้ผลอีก ผมก็คงต้องลงมือแล้ว ล่ะ”

ร่างกายอ่อนระทวยลง ทั้งเนื้อทั้งตัวถูกหลงเซียวกอดรัดเอา ไว้ รู้สึกแค่ว่าพอหลังอ่อนระทวยลง คิดไม่ถึงว่าจะถูกหลง เซียวเอาวางไว้บนขอบหน้าต่างแล้ว

ด้านหลังของเธอ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวกว้างใหญ่ ไพศาลทอดยาวออกไปสุดลูกหูลูกตา ดวงดาวที่อยู่หลังกลุ่ม เมฆกระพริบระยิบระยับ เมฆและดาวที่เคลื่อนไหวไปมา กลายเป็นภาพทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุด

“คิดถึงฉันแล้วเหรอ?”

ลั่วหานอ่อนระทวยไปทั่วร่างกาย พิงซบไปในอ้อมกอดของ เขาพร้อมกับพูดขึ้น..อื้อ… ก็นิดหน่อย”

“แค่นิดหน่อย?”หลงเซียวไม่พอใจกับคำตอบนี้อย่างเห็นได้

ชัด
“เอาเถอะ มันมากกว่านิดหน่อยอยู่แล้วล่ะ ดังนั้นช่วงหลาย วันนี้ฉันจะอยู่ที่เมืองเจียงเฉิง หลานสาวของเฉินว่านเหนียน ต้องเข้ารับการผ่าตัด ฉันให้โรงพยาบาลติดต่อโรงพยาบาล ประชาชนอันดับหนึ่งของนี่ที่แล้ว ฉันเป็นหมอผ่าตัดหลัก รอ เด็กสาวตัวน้อยพ้นขีดอันตรายก่อนค่อยกลับไป”ลั่วหาน ตัดสินใจไม่เล่นอ้อมค้อมกับเขาต่อแล้ว ไม่อย่างนั้นทั้งคืนก็พูด กันไม่จบ

หลงเซียวพยักหน้า นิ้วมือเรียวยาวลูบๆเส้นผมของ เธอ”จนกว่าจะผ่าตัดเสร็จสิ้น ใช้เวลานานแค่ไหน?”

“ประมาณสิบวัน ตอนผ่าตัดเร็วมาก หลักๆแล้วคือการพักฟื้น หลังจากผ่าตัด ขอแค่ช่วงระยะหลังผ่าตัดไม่มีปัญหาอะไร ฉัน ก็กลับได้แล้วล่ะ ถึงยังไงฉันก็ไม่ใช่หมอของเมืองเจียงเฉิงอยู่ แล้วด้วย ทางฝั่งของหวาเซี่ยมีเรื่องมากมายที่จำเป็นต้องให้ ฉันกลับไปจัดการ ดังนั้น อยู่ที่นี่ได้มากสุดแค่สิบวัน”ถึงลั่วหา นจะพูดไปแบบนั้น แต่เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องถึงสิบวัน โรค หัวใจพิการแต่กำเนิดมีทั้งเคสหนักและเบา ถ้าการผ่าตัดราบ รื่นล่ะก็ แค่อาทิตย์เดียวก็พอแล้ว

หลงเซียวครุ่นคิดแผนการของตัวเอง“โอเค ผมจะเร่งให้เร็ว ขึ้น จะได้กลับไปด้วยกันกับคุณ

ทั้งสองคุยกันอยู่ที่ระเบียงสักพัก ลั่วหานหันไปเห็นดอกตูม ของดอกคามิเลีย ริมฝีปากยกขึ้น“หลงเซียว เจิ้งซินคิดจะใช้ แผนการนี้กับคุณอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด คุณดูสิ”
หลงเซียวโค้งไปดูกระถางต้นไม้ที่อยู่บนขอบหน้าต่าง ดอก ตูมที่หุบสนิทอยู่ก่อนหน้านี้ คิดไม่ถึงว่าจะบานออกมาไม่น้อย เลย ผ่านไปอีกสักชั่วโมงก็น่าจะบานออกจนหมดแน่นอน

ลั่วหานสบถ หี ออกมา ยิ้มอย่างเย้ยหยัน”เคยมีคนกินยาตัวนี้ เกินขนาด ทำให้ตายกะทันหันทันที ยาประเภทนี้ จะไปกระตุ้น การสร้างฮอร์โมนของต่อมหมวกไตอย่างรุนแรงในระยะเวลา อันสั้น ทำให้คนตื่นตัวอารมณ์พุ่งสูงขึ้นในเวลาสองชั่วโมง ถึง ขนาดที่ทำให้คนคล้อยตามอารมณ์จนสูญเสียสติเลยก็มี ไม่ สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างสิ้นเชิง เจิ้งซินไม่เพียงแต่อยาก จะได้คุณ เธอถึงขนาดที่อยากได้ชีวิตของคุณด้วยเลยนะ”

ลั่วหานแววตาเป็นประกายอย่างมีปัญญา ถ้าเกิดคืนนี้เธอได้ มา แล้วถ้าเกิดเธอสบโอกาสได้อยู่กับหลงเซียวสองต่อสองล่ะ

หลงเซียวหรี่ตาลงอย่างอันตราย”เจิ้งซินเหอะ!

ลั่วหานตบๆลงที่ไหล่ของหลงเซียว”คุณหลง อย่าไปเด็ด ดอกไม้ป่าที่อยู่ระหว่างทางล่ะ เพราะดอกไม้ป่าอาจจะมีพิษ ถ้าเกิดไม่ทันได้ระวังเผลอไปโดนพิษนั่นล่ะก็ จะถึงแก่ชีวิตได้

หลงเซียวโอบเอวเธอไว้แน่น”ได้ ไม่เด็ดหรอกดอกไม้ป่า ต้องการแค่คุณ!”
“เดี๋ยวก่อนๆ!

ลั่วหานใช้สองมือสกัดอ้อมกอดของเขาไว้”ฉันยังมีอีกเรื่องที่ อยากจะพูด คุณกับหลงจื่ออยู่ที่บริษัท ทะเลาะกันเรื่องเปลี่ยน ตำแหน่งงานเหรอ?”

พอนึกถึงคืนที่หยวนชูเฟินมาเยี่ยม ลั่วหานจึงต้องถามให้ มั่นใจสักหน่อย

“ไม่มีเรื่องอะไร ผมกับเสี่ยวจื่อไม่มีปัญหาอะไร ผมจะจัดการ ให้เรียบร้อยเอง”หลงเซียวนิ่งขรึมกว่าเมื่อตะกี้เนื่องจากรู้สึก อัดอั้นใจ ถ้าเธอปฏิเสธอีกล่ะก็ เขาจะจัดการเธออย่างไม่ เกรงใจเลยทันที!

ลั่วหานไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่พยักหน้าเท่านั้น”เอาเถอะ แบบนี้ ก็ดี ฉันไม่อยากเห็นพวกคุณสองคนมาทะเลาะกันเรื่องสิทธิ์ใน มรดกอะไรแบบนั้น”

“อื้อ ผมเชื่อฟังคุณ”

“เชื่อฟังง่ายขนาดนี้เชียว?”

“แล้วมีรางวัลไหมล่ะ?”

“อา….ฉันไม่ได้บอกว่ามีรางวัล! ”
ร่างกายถูกยกลอยขึ้น เธอถูกเขาอุ้มจากระเบียงมาไว้บน เตียงใหญ่ในห้องนอน”ฟุบ”เสียงตกลงบนเตียงดังขึ้น ลั่วหาน ถูกเขากดลงนอน…….

“คิดถึงฉันขนาดนี้เชียว?”ลั่วหานเงยหน้ามองเขา แววตา สวยงามคลุมเครือ

“คิดถึงมาก ผมจะพิสูจน์ให้คุณดูแล้วกัน”เขาหัวเราะ หึ ออก

มาเบาๆ

“ไปอาบน้ำกันเถอะ”

“ค่ะ”เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

หลงเซียวไหลลงมา ถอดรองเท้าส้นสูงของเธอด้วยตัวเอง แต่ หลังจากถอดรองเท้าไปได้ข้างเดียว ม่านตาของหลงเซียวก็ หดลงอย่างรุนแรง!

“ฝ่าเท้าเป็นอะไร? ไปได้รับบาดเจ็บตอนไหน?”พูดตะโกนขึ้น ด้วยความโมโห รูม่านตาเจ็บปวดด้วยความเป็นห่วง หลงเซียว เริ่มรู้สึกโมโหแล้ว

มากๆ มากสุดๆ

ลั่วหานตระหนักขึ้นมาได้ แทบจะเป็นลม เธอลืมแผลที่เท้า เธอจนสนิท“เอ่อ ไม่ทันได้ระวังเผลอไปเหยียบหินเท่านั้นเอง”

หลงเซียวไม่เชื่อ ถอดรองเท้าอีกข้างของเธอออก ฝ่าเท้าก็ยัง คงอยู่“คุณคิดว่าผมจะเชื่อเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?ใครหาคุณ?! ”

น้ำเสียงเข้มงวด หงุดหงิด แปรเปลี่ยนความรักใคร่อ่อนโยน เมื่อตะกี้ไปโดยสิ้นเชิง

ลั่วหานเริ่มรู้สึกกดดัน”ไม่มีอะไรจริงๆ รักษาอย่างดีแล้วค่ะ”

หลงเซียวโค้งตัวลงมา จับข้อเท้าของเธอไว้พร้อมกับถามต่อ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะลดละ“บอกมาตรงๆ ว่าใครเป็นคนทำ เกิด เมื่อไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ”

ลั่วหานหมดหนทาง ทำได้แค่สารภาพไป“หลายวันมาแล้ว ฉันกับศาสตราจารย์ส่งไปทานข้าวกัน หลังจากนั้น…….…..

ล้วหานเล่าอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนวันนั้นไปหนึ่งรอบ สายตามองสํารวจปฏิกิริยาตอบกลับของหลงเซียวตลอดเวลา เขาดูเหมือนแทบจะฆ่าคน

พอฟังจบ หลงเซียวก็กอดขาที่เรียวยาวนวลละมุนของเธอ ด้วยความเป็นห่วง”โง่หรือเปล่า? ถึงไล่ตามไปแบบนั้น? ถ้าเกิด เขาหันกลับมาตีคุณ ลำพังตัวคุณแค่คนเดียวจะทํายังไง?”

“ฉันต้องจับตัวฆาตกร ฆาตกร…………….”

“เรื่องอะไรก็ไม่สำคัญไปกว่าตัวคุณเอง ความปลอดภัยของ คุณมาเป็นอันดับแรกเสมอ ต่อจากนี้ถ้าทำเรื่องที่ไม่คิดแบบนี้อีก ผมไม่มีทางยอมให้คุณแน่นอน”

ความรักของเขา กลายเป็นการข่มขู่ที่เผด็จการ แน่นอนว่าขู่ ได้อย่างอบอุ่นมาก

“รู้แล้วค่ะ ไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว”

หลงเซียวตรวจดูฝ่าเท้าของเธออย่างละเอียด ไม่สนใจเลยว่า เธอเดินไปเดินมามาไม่ได้ล้างเท้ามาทั้งวันแล้วแม้แต่น้อย ปัด ฝ่าเท้าเธออย่างเบาๆ แผลล็กขนาด…..ตอนที่ผมกลับไปหา คุณที่เมืองหลวง ทําไมถึงไม่ยอมบอก?”

“คุณอยู่ที่เมืองหลวงแค่ไม่กี่ชั่วโมง จะให้ฉันทำให้คุณเป็น ห่วงอีกหรือไง?”เธอพูดออกมาตรงๆ

หลงเซียวตาเป็นประกาย“ผมเป็นสามีของคุณ ถ้าผมไม่เป็น ห่วงคุณ คุณจะให้ใครเป็นห่วง?”หยุดไปสักแป๊บ เขาพูดขึ้น ต่อ แล้วจับตัวฆาตกรได้แล้วยัง?”

ลั่วหามส่ายหัว”ยัง ฉันถามเจิ้งซิ่วหยาแล้ว แต่เธอบอกว่า กล้องวงจรปิดพัง บนรถก็ไม่มีลายนิ้วมือ ลงมือได้สะอาด หมดจดขนาดนี้ จะต้องมีการวางแผนมาก่อนล่วงหน้าอยู่แล้ว เธอยังกำลังตรวจสอบคดีการยิงคนตายอยู่ ก็เลยยุ่งมาก”

คดียิงคนตาย…..หลงเซียวแววตานิ่งลึก

ลั่วหานยิ้มอย่างเย้ยหยันพร้อมกับพูดขึ้น”สารภาพไปหมดแล้ว ตอนนี้ฉันไปอาบน้ำได้แล้วใช่ไหม?”

ใครจะไปรู้ หลงเชียวอุ้มเธอขึ้นมาทันที”เท้าเจ็บอยู่ ผมอุ้ม คุณไปเอง”

“ฉันดีขึ้นแล้ว ฉันไปเองได้”ลั่วหานต้องไปด้วยตัวเอง ไม่อย่าง นั้นจะดูดัดจริตจนเกินไป

หลงเซียวจ้องเขม็งเธอด้วยสายตาเคร่งขรึม “คุณภรรยา ตอน ที่ผมไม่ได้อยู่กับคุณ คุณจะอะไรก็ได้ แต่ถ้าผมอยู่ที่นี่ด้วย แล้ว คุณต้องเข้าใจว่าอะไรคือความรับผิดชอบของสามี อย่า ขยับ ผมอุ้มคุณไปอาบน้ำ ไม่สิ ผมช่วยคุณอาบน้ำต่างหาก ล่ะ”

อุ้มเธอจากห้องอาบน้ำกลับมายังห้องนอน เริ่มรู้สึกอุ่นขึ้น ผ้าห่มผ้าไหมปกคลุมรูปร่างที่นุ่มนวล

“หลงเซียว วันนี้ที่คุณอุ้มลูกของจ้าวฟางฟาง ดูเหมือนไม่ค่อย จะชอบใจเท่าไรนะ คุณไม่ชอบเหรอ?”เธอหายใจอ่อนละมุน อย่างไม่มีแรง สองมือกุมอยู่ที่หัวของเขา พร้อมกับถามขึ้น อย่างช้าๆและหมดแรง

“ผมชอบแค่ลูกของตัวเองเท่านั้น ลูกของคนอื่น ทำไมจะต้องชอบด้วย?”

มือของลั่วหานก๋าผ้าห่มไว้แน่น ค่อยเลื่อนๆจากผ้าห่มไปที่เอว ของเขา”ฉัน….…….

ในเวลานี้ คนที่ไม่รู้จักดูเวล่ำเวลาก็โทรศัพท์มาหาหลงเซียว มือถือดังขึ้นทำลายความสุขใต้ผ้าห่ม

“โทรศัพท์ของคุณ……..หากลืนน้ำลาย พูดขึ้นอย่าง ยอมรับความยากลำบากของเขา

หลงเซียวยื่นมือออกมาจากในผ้าห่ม พอคลำเจอมือถือ มอง ยังไม่ทันได้มอง โยนมือถือออกไปทันที “ปิ้ง”มือถือไม่รู้ว่าถูก โยนทิ้งไปอยู่ที่มุมไหน

ดีมาก ในที่สุดก็ได้ทําอย่างสุดจิตสุดใจ ได้ดื่ม กับงานเลี้ยง ที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยมานานแสนนานสักที

หน้าจอมือถือที่ตกอยู่ตรงมุมห้อง หลังจากที่สั่นอยู่สักพัก

หน้าจอก็ดับลง

สีสันยามค่ำคืนราวกับสายน้ำ ดวงดาวส่องประกายวิบวับ ค่ำคืนนี้ช่างมีความสุขและแสนยาวไกล