ตอนที่ 420 คุณหลง ฉันอยู่ข้างนอกช่วยมารับฉันที
ตอนที่ 420 คุณหลง ฉันอยู่ข้างนอกช่วยมารับฉันที่
รุกฆาต!
หลงเซียวค่อยๆ แย้มมุมปากขึ้น ออร่าสีทองเปล่งประกาย ออกมา เมื่อเทียบกับบรรดาชายหนุ่มที่อยู่ในงานนี้แล้วความ สง่าของเขาดูโดดเด่นซะยิ่งกว่าโดดเด่นเสียอีก
เดิมก็เทียบกันไม่ติดอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมาสวนกลับอย่าง ซื่อตรงแบบนี้อีก กับคำพูดที่ฉู่ชีหรานพูดมาอย่างดูไร้สมอง ก็ ถูกเขาจูงกลับไปอย่างง่ายดายแล้ว
บรรดาแขกในงานมีใครบ้างที่ไม่หันไปมองฉู่ซีหราน?
ฉู่ซีหรานเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลเสิ่นก็จริง แต่ที่น่าเสียดาย คือ ตอนนี้เสิ่นเหลียวอยู่ในคุก กว่าจะได้ออกมาก็ยังอีกนาน ฉู่ ซีหรานก็เหมือนแค่สะใภ้ในนาม อยู่เพื่อเป็นแม่ของลูกในตระ กูลเสิ่นก็เท่านั้นเอง
มือของเสิ่นคั่วกำไม้เท้าไว้แน่น นิ้วมือลูบอยู่บนเพชรสีแดง ที่ถูกฝังอยู่ในนั้น แล้วพูดเพื่อไกล่เกลี่ยว่า “คุณหลงเป็นคนที่ กว้างขวาง ทำไมต้องมาใส่ใจกับผู้หญิงที่ไม่ค่อยได้ออกสังคม อย่างนี้ด้วย?”
หลงเซียวยังคงยิ้มอย่างเรียบเฉยโดยไม่แสดงกิริยาอะไรเพิ่มเติม แล้วรอฟังต่อ
เสิ่นคั่วเห็นว่าเขายังไม่มีทีท่าว่าจะยอม จึงพูดต่อว่า “ตอนนี้ เสิ่นเหลียวก็อยู่ที่เมืองหลวง ต้องห่างเหินกับภรรยาของตัวเอง นานมากแล้วที่พวกเขาไม่ได้เจอกัน คุณหลงก็อย่าไปถือสา เธอเลยครับ ผู้หญิงหน่ะ ยังไงก็ต้องมีที่ให้พักพิง ฮาฮาต้อง โทษทีเส็นเหลียวทําอะไรไม่ไตร่ตรองให้ดีก่อน”
คำว่า “ไตร่ตรอง” ที่เขาต้องการจะสื่อนั้น ถ้าใครที่ไม่รู้ว่าตอน นั้นเสิ่นเหลียวโดนจับเพราะอะไรก็จะเข้าใจว่าหลงเซียวเป็น คนอยู่เบื้องหลัง หรือก็คือคนที่ทำให้เสิ่นเหลียวต้องถูกจับก็คือ เขานั่นเอง
ค่าพูดของเสิ่นคั่วมีอะไรแอบแฝงอยู่ภายใน พูดมาแบบไม่ไว้ หน้ากันเลย
“ฮีฮี” หลงเซียวขาออกมา “พอท่านปู่เส็นพูดมาถึงตรงนี้มัน ก็ทำให้ผมนึกถึงอะไรขึ้นมาได้ ตอนที่น้องเขยทำธุรกิจอยู่ที่ เมืองหลวงนั้น ผมเคยเสนอโครงการหนึ่งที่จะร่วมมือกับเขาไป แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายโครงการนั้นก็ต้องล้มเลิกไป….แต่ก็ ไม่เป็นไรครับ ก็แค่ชดใช้ค่าเสียหายนิดหน่อย ยังไงน้องเขย ก็คนในครอบครัว จะไปถือสาให้มากความทำไมหล่ะจริงไหม ครับ?”บรรดาแขกทั้งหลายต่างพากันเงียบ เสิ่นคั่วต้องการประชด ที่เขาทำให้ลูกชายต้องโดนจับ แต่เขากลับมาร้องเรียนเรื่องที่ ต้องชดใช้ค่าเสียหายแทนน้องเขย และไอ้การเอ่ยคำว่าน้อง เขยนั้น มันทําให้การแสดงออกของเงินถั่วเปลี่ยนแปลงไป อย่างมากเลย
ฉู่ซีหรานกัดฟันแน่น “พี่เขยคะ พี่เลิกมาพูดคําว่าน้องเขยน้อง เขยอยู่ที่นี่สักทีได้ไหม! ฮี! เป็นเพราะพี่นั่นแหละ ที่ทำให้สามี ของฉันต้องถูกจับ แล้วพี่ยังจะมีหน้ามาใช้คำว่าพี่น้องอยู่ตรงนี้ อีกเหรอ! หลงเซียว ทำไมแกถึงได้หน้าด้านอย่างนี้!”
ฉู่ซีหรานโกรธจนทนไม่ไหวแล้ว ตะโกนต่อว่าออกมาอย่างไม่ เกรงใจแขกในงาน เธออยากจะเปลี่ยนความโกรธเกลียดที่มี ต่อหลงเชียวให้กลายไปมีดเล่มหนึ่งแล้วเอาไปแทงเขาให้ตาย เลย!
“ฉ่ซีหราน!”
เจิ้งซินพุ่งตัวขึ้นมา ความเซ็กซี่อันงดงามจากชุดราตรีได้แผ่ ซ่านออกมา การลุกขึ้นยืนอย่างนี้ทำให้ความน่าหลงใหลที่ถูก เก็บซ่อนไว้ต้องประจักษ์ออกมาต่อหน้าสาธารณชน
“ที่พวกเรามาในวันนี้ก็เพื่อมาอวยพรวันเกิดให้คุณชายเล็ก ไม่ได้มาเพื่อทะเลาะกันอย่างนี้ เรื่องที่ผ่านไปแล้วจะรื้อฟื้นมัน ขึ้นมาอีกทำไม?”
แผนการของเจิ้งซินยังไม่สำเร็จ ถ้ายังปล่อยให้ฉู่ซีหรานโวยวายแบบนี้ต่อไป เกรงว่าคืนนี้เธอคงจะอดแน่ๆ
ฉู่ซีหรานสบถ แล้วดึงเก้าอี้มานั่งลง “ทำเป็นมาวางมาดเป็น คนดี ดูภายนอกช่างวิเศษเลิศเลอ แต่ลับหลังทำอะไรไว้บ้างตัว เองรู้ดีที่สุด!”
“ฉู่ซีหราน นี่เธอยังไม่ยอมหยุดอีกเหรอ?”
“ไม่! หลงเซียวมันไม่คู่ควรที่จะมาร่วมงานวันเกิดของลูกชาย ฉัน มันเป็นคนร้ายที่ทำลายสามีของฉัน! พ่อคะ พ่อรีบไล่มัน กลับไปเลย!”
หลงเซียวจัดแจงชุดสูทของตัวเอง คิ้วขมวดเบาๆ “อ๋อ? ดูท่า วันนี้หลงเซียวผู้นี้คงไม่เหมาะที่จะอยู่ในงานนี้สินะครับ งั้นผม ก็ไม่ขอรบกวนความสุขของทุกท่านต่อแล้ว ผมขอตัวก่อนนะ ครับ”
พอเสียงที่ทุ้มลึกหยุดลง สายตารอบๆก็พากันอึ้งไปเลย
หลงเซียวจะกลับอย่างนั้นเหรอ ในวงการธุรกิจของประเทศ ตอนนี้ ใครก็ไม่อยากเป็นศัตรูของตระกูลหลงหรอก ถ้าทำให้ หลงเซียวโกรธจนออกจากงานนี้ไป ผลที่ตามมาจะเป็นยังไงก็ รู้ๆ กันอยู่
“รอเดี่ยว!”
“คุณชายหลง!”
เจิ้งชินกับเสิ่นคั่วตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เจิ้งซีนชักสีหน้าให้ เสิ่นคั่ว แล้วพูดว่า “คุณอาเงินคะ คนที่เชิญคุณหลงเซียวมาก็ คือหนูถ้าคุณอามาตบหน้าหนูอย่างนี้ หนูเองก็คงอยู่ต่อไม่ได้ จริงๆ ในเมื่อมีคนไม่อยากให้อยู่งั้นหนูก็จะไปค่ะ”
ฉู่ซีหรานกัดฟันแน่นมาก “ฉันไม่ได้พูดนะ”
“แกหุบปากไปเลย! เวลาผู้ชายคุยกันผู้หญิงอย่ามาแทรก!” เสิ่นคั่วกลัวจะหาที่ลงไม่ได้ จึงเอาฉู่ซีหรานมาเป็นที่ระบาย แล้วหันมาพูดอย่างเอาใจว่า “คุณชายหลง คุณเป็นถึงแขกผู้มี เกียรติของตระกูลเส็น จะรีบกลับไปทําไมครับ? นั่งก่อนครับ นั่งก่อน เสี่ยงฟางรินไวน์ให้คุณชายหลงเร็ว! ฉู่ซีหรานยังไม่รีบ ขอโทษคุณชายหลงอีก!”
จ้าวฟางฟางนั้นปรับตัวได้ดีกว่าฉู่ซีหราน จนถึงตอนนี้ยังไม่ ได้พูดอะไรเลยสักคำ เธอลุกจากที่นั่งอย่างว่าง่าย หยิบแก้ว ไวน์ขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม นิ้วที่เล็กเรียวถือแก้วของ หลงเซียวเอาไว้ “คุณชายหลงคะ ซีหรานเธอไม่ค่อยรู้เรื่อง อะไร คุณอย่าไปถือสาอะไรเธอเลยนะคะ มาค่ะ ฉันรินไวน์ให้”
หลงเซียวจัดแจงแขนเสื้อตัวเองอย่างเกียจคร้าน แต่ก็ไม่ได้ แตะต้องแก้วใบนั้นเลย “คำขอโทษนั้นมันไม่จำเป็นครับ แต่ถ้า ต่อไปผมยังได้ยินอะไรแบบนี้อีก ทุกท่านก็อย่ามาหาว่าผมทำ เกินไปก็แล้วกันครับ”
“ที่ไหนกันคะ ที่ผ่านมาคุณชายหลงก็เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ มากอยู่แล้ว ไม่จริงจังสิคะแปลก มามามา เรามาดื่มกันค่ะดื่ม”
เสื่นคั่วต้องอดกลั้นความโกรธเอาไว้ ความแค้นเรื่องลูกชาย กับความอึดอัดที่ได้รับอีกหลายวัน ไฟแค้นที่เขามีต่อหลง เชียวนั้นมันดับไม่ลงแล้ว แต่ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ด้วยภาพลักษณ์ ของตระกูลเส็นในตอนนี้ยังต่อกรกับหลงเซียวไม่ไหว
เขาทำได้เพียงแค่ยกแก้วไวน์ขึ้นมา แล้วแสร้งทำเป็นยิ้ม “คุณชายหลงครับ ผมขออวยพรคุณด้วยตนเองหนึ่งแก้วครับ ใช้รอยยิ้มชะล้างความแค้น ว่ายังไงครับ?”
“ท่านปู่เสิ่น กล่าวเกินไปแล้วครับ ผมกับตระกูลเสิ่นเราเป็น ญาติกัน จะไปมีความแค้นต่อกันได้ยังไงครับ?”
“ฮาฮาฮา ดี! คุณชายหลงพูดได้ดี คุณเงินครับ ในเมื่อคุณกับ คุณชายหลงเป็นญาติกัน ต่อไปในเมืองหลวงก็ยังพึ่งพาคุณ อีก!”
“ว่าแต่ การที่คุณหลงมาอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงกับคุณเจิ้งแบบ …ฮาฮาฮา พวกผมก็ควรอวยพรให้พวกคุณสองคนสักแก้ว เลยดีไหมครับ?”
เจิ้งซินก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย “เราสองคนยังไม่ได้……. พวกคุณอย่าพูดอะไรมั่วๆ นะคะ”
ยิ่งพูดยิ่งมั่ว เรื่องที่ไม่มีอยู่จริงก็ถูกเธอพูดจนกลายเป็นเรื่อง จริงแล้ว
แล้วหลงเซียวก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า “ทุกท่าน ต่างก็เป็นผู้มีชื่อเสียงของเมืองเจียงเฉิงแห่งนี้ แล้วทำไมถึงยัง คิดจะมาแย่งงานของปาปารัสซีอีกเหรอครับ?”
“ใช่ที่ไหนกันครับ! ฮาฮาฮา ดูท่าพวกเราคงเข้าใจผิดกันไป เองสินะครับ”
ในที่สุดรถของลั่วหานก็มาถึงวิลล่าของเสิ่นเหลียวสักที มัน เป็นวิลล่าที่ใหญ่มาก สิ่งก่อสร้างทั้งหลังเป็นเหมือนปราสาท โบราณที่ตั้งอยู่กลางป่า แต่ว่าพื้นที่อยู่ไกลไปนิด ดูน่ากลัวไป หน่อย
หลังลงจากรถ ลั่วหานก็ถอดเสื้อคลุมเก็บไว้ ถือกระเป๋าแล้วก็ เดินหน้าไป พอเดินไปถึงหน้าประตูของวิลล่า ก็ถูกยามสองคน ขวางเอาไว้
“คุณครับ ช่วยแสดงการ์ดเชิญหน่อยครับ”
ลั่วหานยักไหล่ “ฉันไม่มีบัตรเชิญหรอกค่ะ ฉันแค่มาหาคน”
ทั้งสองคนจ้องหน้ากัน “มาหาคนเหรอครับ? หาใคร? คุณเสี่ นกำลังรับประทานอาหารกับแขกอยู่ ยังไม่ว่างมาพบคุณหรอกครับ”
มือที่เล็กเรียวของลั่วหานวางอยู่ตรงอก ร่างกายที่เพรียวบาง ยืนอยู่ตรงบันไดขั้นแรก เมื่อสายลมยามดึกพัดผ่านมา กลิ่น หอมจากเส้นผมที่งดงามของเธอก็แผ่ซ่านออกมา
“ฉันไม่ได้มาหาคุณเสิ่นค่ะ ฉันมาหาสามีของฉัน”
พอเห็นว่าทางนี้มีอะไรเกิดขึ้น คนรับใช้ผู้หญิงสองคนก็รีบวิ่ง เข้ามา พอเห็นหน้าตาของลั่วหานแล้วก็รู้ในทันทีว่าเธอไม่ใช่ คนมีระดับของเมืองเจียงเฉิง แล้วลูกตาก็ขึ้นไปอยู่บนหัวทันที
“เธอมาหาคนใช่ไหม?”
ลั่วหานพิจารณาคนที่เพิ่งเข้ามา “คุณหลงเซียวค่ะ”
“คุณหลงเซียวงั้นเหรอ? ฮึฮึ นี่เธอกินยาผิดรึเปล่าเนี่ย? คุณ หลงไม่ใช่คนที่เธอคิดอยากเจอก็ได้เจอนะ บ้าผู้ชายจนเสียสติ ไปแล้วมั้งเนี่ย?!”
“แล้วทำไมถึงจะพบเขาไม่ได้หล่ะคะ?”
“บ้า เสี่ยวหลิวไล่เธอออกไป”
ลั่วหานล้วงมือถือออกมา “ในเมื่อพวกคุณไม่ยอมไปรายงานให้ฉัน งั้นฉันก็คงต้องติดต่อเขาด้วยตนเองแล้วสินะ แต่ถ้าให้ฉันบอกเขาเองเดี่ยวถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่รับผิด ชอบนะคะ”
คนพวกนั้นจ้องหน้ากันแล้วพากันขำออกมา “อย่ามาเล่นละคร เลย ลูกไม้นี้พวกเราเห็นบ่อยแล้ว คิดว่าเราโง่มากรึไง?”
ไม่นานสายนั้นก็โทรติดแล้ว ลั่วหานถอนหายใจออกมาเบาๆ “คุณหลงคะ ตอนนี้ฉันอยู่นอกวิลล่า แต่พวกบอกว่าฉันไม่มี สิทธิ์ บอกว่าฉันไม่คู่ควร…เลยไม่ยอมให้ฉันเข้าไปค่ะ”
คนพวกนั้นพากันหัวเราะเยาะ “ฮึ คิดจะตบตาใครเหรอ! วัน นี้คุณหลงเขามากับหัวแก้วหัวแหวนของผู้อำนวยการเจิ้งต่าง หาก”
หือ? เจิ้งซินเหรอ?
พอวางสายแล้ว ลั่วหานก็ยิ้มแล้วเอามือถือเก็บเข้ากระเป๋าไป “คุณผู้หญิงคะ คุณทำงานอยู่ในตระกูลเสิ่นปกติเธอคอยรับใช้ ใครเหรอคะ?”
เด็กสาวที่ถูกถามตอบกลับมาอย่างมั่นหน้า “พูดไปเดี๋ยวเธอ จะตกใจ ฉันทำงานให้กับคุณหญิงใหญ่ย่ะ”
“หือ? งั้นก็แสดงว่าเจ้านายของคุณคือฉู่ซีหรานสินะ?” ลั่วหา นเลิกคิ้วขึ้น ก็จริง คงมีฉู่ซีหรานคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถ อบรมคนรับใช้ออกมาได้แบบนี้
“นี่เธอกล้าเรียกชื่อของคุณหญิงเลยเหรอ!”
ลั่วหานหันไปมองคนที่อีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ “แล้วคุณหล่ะคะ?”
“ฮีฮี ชื่อของคุณหญิงเราไม่ใช่ใครก็จะเอ่ยออกมาได้ตามใจ ชอบนะ!” คนรับใช้ตัวน้อยยังทำตัวโอหังได้ขนาดนี้ ตระกูล เสิ่นนี่ช่างยโสซะจริง
“อ๋อ? คนของจ้าวฟางฟางนี่เอง ดีมาก!”
มาก เจ้านายเป็นยังไง คนใช้ก็เป็นอย่างนั้น
“ลิ่วล้วครับ”
ทันทีที่ค่าสัมภาษณ์ตรงนอกประตูจบลง หลงเซียวก็ถือ โทรศัพท์ไว้ในมือแล้ววิ่งออกมาจากห้องโถง ห้องโถงกับหน้า ประตูห่างกันนิดหน่อย ระหว่างทางยังต้องเดินผ่านสวนดอกไม้ สนามหญ้า แต่หลังจากที่หลงเซียววางสายแล้ว เขาก็ใช้เวลา ประมาณสองนาทีในการออกมาพบเธอ
คงเป็นเพราะระหว่างทางที่มาเขาคงรีบร้อนมากไปหน่อย จน ทำให้ชายเสื้อสูทปลิวไปตามลมและมีบางส่วนสอดเข้าไปใน ช่องว่างของเข็มขัด แต่ถึงอย่างนั้น ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านั้น ก็ยังคงดูสง่างาม หล่อเหลาไร้ที่ติ
ลั่วหานคําออกมา “จะรีบร้อนอะไรขนาดนี้ทำไมคะ?”
คนรอบๆ …….!!”
หลงเซียวลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน มือใหญ่ๆ เลื่อนไปตาม เส้นผม มองดูเธอด้วยสายตาที่หวานหยดย้อย
โอ้ว แววตานี้มันเกิดมาเพื่อฆ่าคนรอบตัวชัดๆ
“เมื่อภรรยามาหา ผมก็ต้องรีบออกมาสิครับ รอจำเครียดแล้ว
มั้ง?”
ภรรยา นี่เธอคือภร มาของหลงเซียวเหรอนี่?!
ลั่วหานใช้มือที่อ่อนนุ่มของเธอดึงชายเสื้อของเขาออกมา แล้วจัดให้เขาอย่างอ่อนโยน “ไม่เลยค่ะ เมื่อกี้ตอนคุณวิ่งมา คุณดูเท่มากเลยค่ะ”
หลงเซียวยิ้มออกมา ยิ้มจนน้ำในแม่น้ำสดใส ยิ้มจนดอกไม้ ที่ห่อเหี่ยวเริ่มผลิบาน ยิ้มจนท้องฟ้าที่อึมครึมเปิดโล่ง “ไปกัน เถอะครับข้างในกำลังสนุกเลย”
“ค่ะ!” ขนตาที่งอนยาว แววตาที่ชาญฉลาดกลมโตเหมือนกับ
ดวงจันทร์
จากนั้น ลั่วหานก็ได้หันหลังกลับมามองดูคนรับใช้ที่ตอนนี้ตาค้างไปแล้ว “เดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมเจ้านายของพวกเธอด้วย ตัวเองเลยนะ ถ้าพวกเธอมีอะไรต้องการให้ช่วยละก็ฉันจะช่วย รายงานให้ก็ได้นะ”
ภายในงานเลี้ยง เพราะจู่ๆ หลงเซียวก็วิ่งออกไปอย่างรีบร้อง ทำให้ทุกคนต่างพากันแตกตื่นไปกันหมด “เมื่อกี้คุณชายหลง วิ่งออกไปอย่างรีบร้อนขนาดนั้นคงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ ไหม?”
“คงต้องมีอะไรเร่งด่วนแน่ๆ เพราะไม่งั้นคนที่แม้แต่ฟ้าผ่ายัง ไม่กระดิกอย่างคุณชายหลงคงไม่รีบร้อนขนาดนั้นหรอก”
ระหว่างที่ทุกคนกำลังสงสัยกันอยู่นั้นเอง เงาของคนสองคน ก็ได้ปรากฏขึ้น ผู้ชายที่ร่างกายสูงใหญ่กำลังเดินโอบหญิง สาวตัวเล็กคนหนึ่งเข้ามา ภายใต้แสงไฟที่ระยิบระยับ ช่างดู เป็นคู่รักที่ดูเหมาะสมกันจริงๆ เลย ท่วงท่าที่รักใคร่กัน นิ้วที่ ประสานเข้าด้วยกันอย่างแน่นแฟ้น
นี่มัน…..
จู่ๆ มือของเจิ้งซินก็อ่อนแรง แก้วหลุดออกจากมือล้มลงบน โต๊ะ ของเหลวสีแดงสดกระจายไปทั่วโต๊ะ
หลงเซียวโอบเอวเล็กของลั่วหานไว้ ทั้งคู่ค่อยๆ เดินผ่าน สายตาของทุกคนเข้าไป ทีละก้าวทีละก้าว ทุกย่างก้าวช่างดู สง่างาม เดินยิ้มกันเข้ามา ทำเอาทุกคนในงานถึงกับมึนงงเลย
ฉู่ลั่วหาน…..ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็คือฉู่ลั่วหานนี่เอง เอวที่บาง คอด ผิวขาวเหมือนหิมะ แค่เพียงยิ้มออกมาก็งดงามจน สามารถสะกดใจคนได้แล้ว
แค่เพียงแรกเห็นเสิ่นคั่วก็หลงเสน่ห์ลั่วหานเข้าแล้ว ใบหน้าอัน ชราถูกดึงให้ตึงในทันที “นี่…
“ขออนุญาตแนะนำให้ทุกท่านได้รู้จัก นี่คือภรรยาของผม ครับ พอรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดลูกชายของท่านปู่เสิ่นเธอก็ตั้งใจ บินมาจากเมืองหลวงเพื่อมาร่วมงานเลยครับ”
ลั่วหานยื่นมือออกมา แล้วค่อยโค้งคำนับอย่างงดงาม “ต้อง ขออภัยเป็นอย่างยิ่งที่ฉันมาสายค่ะ ขอแสดงความยินดีกับ ท่านปู่เสิ่น ยินดีกับคุณหญิงเสิ่นเป็นอย่างยิ่งเลยนะคะ”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
