ตอนที่ 411 นี่คุณ … กระหายขนาดไหนกัน

ตอนที่ 411 นี่คุณ … กระหายขนาดไหนกัน

มันเป็นตัวเลือกที่ง่ายมาก ถ้าใครก็ตามที่มีสมองก็คงตัดสิน ใจไสหัวไปในทันทีหยังจื่อหยาง ได้แต่ก้มหน้าก้มตา แต่ ก็ต้องพยักหน้าไปอย่างนั้นทั้งๆ ที่มันจะขัดใจตัวเองก็ตาม ผม…..ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ” ”

หลงเซียวถือดอกพุดซ้อนที่สวยงามไร้ที่ติไว้ในมือ แต่ใบหน้า ของเขากลับเย็นชาเหมือนหิมะในหน้าหนาว เขาเปิดริมฝีปาก เรียวบางของเขาและพูดประชดประชันว่า “คุณอาจไม่เข้าใจที่ ผมพูด ผมบอกให้คุณไสหัวไปซะ”

หลังของหยังจื่อหยางกำลังมีเหงื่อไหลออกมา เขาเกือบจะ ทรุดลงบนพื้นด้วยความตกใจ สีหน้าของเขากลายเป็นสีตับ หมูที่ไม่น่าดูเอาซะเลย เขาก็กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก “คุณหลงครับ นี้ … ผม…”

ลั่วหานมองไปที่หยังจื่อหยางหนุ่มน้อยที่มักจะทำตัวเท่สมา ร์ทเมื่ออยู่ต่อหน้าแฟน ๆ จากนั้นมองไปที่หลงเซียวที่กำลัง ทําท่าทางที่เย็นชาและน่ากลัว แล้วพูดว่า “ออกไปเถอะค่ะ”

หยังจื่อหยางไม่กล้าที่จะขยับตัว และมองไปที่หลงเซียว เขา แทบจะเห็นเงาสะท้อนของตัวเองจากภายในดวงตาของหลง เซียวเลย มันคือแววตาที่ต้องทำให้รู้สึกนับถือแบบน่าเกรงขาม เจ้าของดวงตาคู่นั้นเหมือนจะสามารถควบคุมอนาคตของเขา ไว้ได้เลย
แต่….ไมอยู่ๆ เขาถึงมาปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ได้นะ? ทั้งๆ ที่ตอนนี้MBKน่าจะกำลังหารือเกี่ยวกับการร่วมมือกันอยู่นี่นา และได้ยินมาว่าหลงเซียวไม่อยู่ในเมืองหลวงด้วย

หลงเชียวยื่นแขนของเขามาโอบเอวของลั่วหานเอาไว้ “นี่ ที่รักจะปล่อยให้เขาออกไปทั้งอย่างนี้เลยเหรอครับ?”

หยังจื่อหยางได้แต่กลืนน้ำลาย ราศีของความเป็นนักแสดง ในตัวเขาได้พังทลายลงตรงหน้าของหลงเซียวจนหมดแล้ว ตัว เขาในตอนนี้ดูด้อยค่ายิ่งกว่าคนธรรมดาทั่วไปเสียอีก

ลั่วหานซบลงบนอกของหลงเซียว “ก็ใช่สิคะ จะให้มีกขคมา อยู่แบบนี้มันดูเหมาะสมเหรอคะ?”

หลงเซียวใช้นิ้วม้วนผมของเธอเล่น แล้วขำออกมา “ภรรยา ของผมพูดถูก…แต่ว่าไปที่ไหนก็มีแต่โปสเตอร์เต็มไปหมดถ้า คุณไปเห็นเข้าคงจะรู้สึกไม่สบายใจมากเลยใช่ไหมครับ? ถ้า อย่างนั้น…….

ลั่วหานคิดในใจ แย่แล้ว ความหึงหวงของคุณหลงนี่ไม่ ธรรมดาเลยหยังจื่อหยางซวยแล้ว เธอจึงรีบพูดขึ้นว่า “คุณ หยังเป็นคนมีชื่อเสียง ว่ากันว่าในทุกปีคุณน่าจะได้ค่าพรี เซนเตอร์ตั้งหลายล้าน คุณหยังยินดีที่จะใช้ค่าพรีเซนเตอร์มา ชดเชยค่ารักษาพยาบาลไหมคะ? บริษัทของฉันมีสินค้าตัว หนึ่งที่เหมาะสมกับคุณพอดีเลยค่ะ”

หยังจื่อหยางในตอนนี้จะนั่งก็ไม่ใช่ จะยืนก็ไม่ถูก สีหน้าที่แสดงออกมานั้นค่อนข้างเขิน เลยได้แต่ขำแห้งๆ ออกมา แน่…แน่นอนอยู่แล้วครับ ได้มีโอกาสได้เป็นพรีเซนเตอร์ให้ คุณนั้นมันช่างเป็นเกียรติสำหรับผมมากเลยครับ”

“ดีมากค่ะ งั้นสิบปีต่อจากนี้หวังว่าเราจะทำงานร่วมกันอย่างมี ความสุขนะคะ”

สิบปี?!

เข้าใกล้เธอแค่ครั้งเดียวต้องเป็นพรีเซนเตอร์ให้เธอฟรีๆ ถึง สิบปีเลยเหรอ?!

สีหน้าของหยังจื่อหยางเกินกว่าคำว่าดูไม่ดีแล้ว “ไม่…ไม่มี ปัญหาครับ”

ลั่วหานเหมือนจะคิดอะไรได้ แล้วพูดออกมาด้วยความยินดี ว่า “ฉันไม่เพียงรักษาให้คุณหยังอย่างฟรีๆ ฉันยังมีกิ๊บก้างปลา มอบให้คุณอีกชิ้นหนึ่ง คุณหยังคะ กิ๊บนี้แพงมากขอให้รักษา

มันไว้ดีๆ นะคะ”

จะไม่ให้แพงได้ยังไงหล่ะ? สิบปีหลายสิบล้านลอยหายไป

เลย

“ครับ………..จะรักษามันไว้เป็นอย่างดีครับ งั้นคุณหลง คุณนายหลงผมของตัวก่อนนะครับ แหะๆๆ

แขกที่ไม่ได้รับเชิญจากไปอย่างหดหู่ใจ ตอนนี้ภายในสตูดิโอก็เหลือเพียงแค่สองสามีภรรยาแล้ว ลั่วหานจ้องเขม็งไปยัง ช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือเขา จากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย “นี่คุณกลับมาได้ยังไงคะเนี่ย?”

หลงเขียวหมุนแขนอีกครั้งแล้วดึงลั่วหานให้มาอยู่ระหว่างเขา กับโต๊ะทำงาน ยืนขวางเธอเอาไว้ หัวเข่าของเขายันอยู่ตรง หน้าขาของเธอ หายใจเข้าออก กลิ่นหอมของดอกโคมและ ดอกพุดซ้อนบนตัวเขาลอยเข้ามาในจมูกของเธอ “ภรรยาของ ผมเกือบถูกคนอื่นรังแก แล้วจะไม่ให้ผมมาได้ยังไงหล่ะครับ?”

ลั่วหานคําออกมา “ก็ได้ค่ะ ถือว่าเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้น แล้วนี่มา นานหรือยังคะ? ทำไมถึงเพิ่งเข้ามา?”

ลมหายใจที่รุนแรงของหลงเซียวยังคงกระทบอยู่บนใบหน้า ของเธอ ช่อดอกไม้ที่ขวางกั้นถูกย้ายไปอยู่ด้านหลังเธอจาก นั้นหน้าของเขาก็ลงมาสัมผัสกับหน้าผากของเธอ ทุกๆ การก ระทําไปได้อย่างอ่อนโยนและเย้ายวนใจ

“พอได้ยินภรรยาของผมพูดว่าหัวใจเต้นเร็วมากผมก็เข้ามา เลย เหมือนคุณเคยบอกว่าการที่หัวใจเต้นเร็วเกิดจากความ ตื่นเต้นอันมากมาย คุณลองสัมผัสดูสิครับว่าตอนนี้หัวใจของ ผมกำลังเต้นเร็วกว่าปกติอยู่หรือเปล่า?”

ลั่วหานรับรู้ได้ถึงความเอาแต่ใจของเขา ร่างกายที่ผอมบาง พยายามขยับตัว “เดียวมีคนเห็น นี่มันสถานีโทรทัศน์นะคะ”
หลงเซียวไม่ได้สนใจ เขายังคงทำตัวเอาแต่ใจอยู่อย่างนั้น “คุณเจอหน้าผมแล้วรู้สึกตื่นเต้นบ้างไหมครับ?”

ระหว่างที่พูดมือใหญ่ๆ ของเขาก็ค่อยๆเลื่อนเข้าหาหัวใจของ เธอ นิ้วมือที่เรียวงามของเขาสัมผัสเข้าที่กระเป๋าเสื้อกาวที่เธอ ใส่อยู่

ตึกตึกตึก…………

แล้วหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นจริงๆ ก่อนหน้านี้ที่เขาโผล่มา อย่างไม่ทันตั้งตัวนั้นมันทำให้เธอตื่นเต้นก็จริง แต่การที่ต้องมา เผชิญหน้ากับการหยอกล้อของเขาแบบนี้ยิ่งทําให้เธอยากที่ จะหนี ไม่เพียงแค่หัวใจเต้นเร็วแต่ร่างกายก็เริ่มสั่นแล้ว

“คุณหลงเซียวนี่คุณหิวกระหายเกินไปไหมคะ?”

“นี่เป็นเพราะผมแสดงออกมากไปคุณถึงสังเกตเห็นไปใช่ไหม ครับ? ผมควรให้รางวัลที่ในที่สุดคุณก็สังเกตเห็นจนได้หรือ ควรลงโทษคุณที่รู้ตัวช้าเกินไปดีครับ?”

พอหลงเซียวพูดจบเขาก็กัดเข้าไปที่ริมฝีปากของเธอ กัดกิน ลิปสติกสีชมพูที่ทาอยู่บนปากของเธอ ค่อยๆ ลบเลือนเครื่อง สําอางให้ออกจากริมฝีปากของเธอ

หลังของลั่วหานแนบชิดอยู่กับโพเดียม เบื้องหน้าของเธอถูก เขากระทําจนรุ่มร้อนไปหมดแล้ว ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปภาพ ในห้องส่งแห่งนี้ต้องถูกถ่ายทอดสดออกไปจริงๆ แน่
โชคดีที่ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยเธอออกแล้ว “คุณชอบไหม ครับ?”

สายตาที่แหลมคมของลั่วหานหรี่เล็กลง “นี่คุณหลงไปอยู่ เมืองเจียงเฉิงมากี่วันแล้วได้ฝึกอะไรมาเนี่ย? ไปเรียนเอาใจ สาวมาใช่ไหมคะ?”

หลงเซียวดีดจมูกของเธอเล่น “แล้วผลที่เรียนมาเป็นยังไง บ้างหล่ะครับ? ไม่ทราบว่าคุณภรรยาจะให้คะแนนผมเท่าไหร่ ครับ?”

“ศูนย์คะแนนค่ะ?” ทำท่าทำทางเหมือนจะโกรธ แต่ก็ เคลิบเคลิ้มไปกับการคุกคามของเขาไปแล้ว

“หือ?” หลงเซียวขมวดคิ้ว “ทำไมถึงได้ศูนย์คะแนนครับ? ดู ท่าผมคงต้องสอบแก้ซะแล้ว” ว่าแล้วเขาก็เข้าประชิดเธออีก ครั้ง เคลื่อนไหวด้วยความนุ่มนวล หมุนวนด้วยความหวาน ซึ้ง..

ลั่วหาน “.. ”

อสุจิขึ้นสมองแล้วมั้ง? กลับมาถึงก็ทำตัวเกเรเลยนะ

“พอแล้วพอแล้ว ครั้งนี้ให้คะแนนเต็มค่ะ คะแนนเต็ม!” ลั่วหาน ดันอกที่แข็งแรงของเขาออก เธอกลัวใครจะมาเห็นเข้าจริงๆ
หลงเซียวยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ โอบเอวเธอเอาไว้แล้วจูบลง ไปเป็นครั้งที่สาม ครั้งนี้มันดูลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม ดูเร้าใจยิ่งกว่า เก่า

ลั่วหาน …นี่ๆ ฉันบอกว่าคะแนนเต็มแล้วไงคะ คุณหลง!”

หลงเซียวปลดปล่อยริมฝีปากของเธอออก เหมือนริมฝีปาก จะบวมขึ้นมานิดหน่อย สีชมพูเงางาม ดูสวยงามกว่าทา ลิปสติกเสียอีก “ในเมื่อคุณภรรยาให้คะแนนผมสูงขนาด นี้ แสดงว่าคุณคงเคลิบเคลิ้มกับการจูบผม ผมดีใจที่ทำให้ ภรรยามีความสุขครับ”

โอเค! ไม่ว่ายังไงเขาก็ถูก เธอไม่มีโอกาสที่จะตอบโต้เขาเลย

หลังการจูบที่ร้อนแรง หลงเซียวก็มอบดอกไม้ให้เธอ “ขอ ให้การเปิดตัวครั้งแรกของคุณประสบความสำเร็จมากๆ นะ ครับ”

พอรับช่อดอกไม้มาลั่วหานก็ยกมันขึ้นมาดม “หอมมากเลย ขอบคุณค่ะ”

“ดอกไม้หรือผมที่หอมครับ?”

เรื่องอย่างนี้ยังจะเอามาเปรียบเทียบอีกเหรอเนี่ย?

“มันก็หอมทั้งคู่แหละค่ะ..… .….…. หลังเคยมีประสบการณ์มาแล้วลั่วหานก็ตัดสินใจตอบแบบเป็นกลางดีกว่า!

หลงเซียวขำออกมาอย่างชอบใจ นัยน์ตาสีดำของเขาขยับ เข้าใกล้ดวงตาของเธออีกครั้ง “ผมไม่ได้แค่หอมแต่ยังอร่อย มากอีกด้วย”

ลั่วหานอุ้มช่อดอกไม้แล้วเดินจากไป ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับ หลงเซียวอีกแล้ว หลงเซียวก็เดินตามหลังเธอมา ยิ้มๆ แต่ไม่ พูดอะไร

พอลงบันไดมา จี้ตงหมิงก็ได้รออยู่แล้ว ต้อนรับทั้งคู่ขึ้นรถ จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “ท่านประทานครับ ไม่ทราบว่าจะให้ไปส่ง ที่ไหนครับ?”

ลั่วหานดูนาฬิกา นี่มันสี่โมงเย็นแล้ว “คุณจะลองไปดูที่บริษัท หน่อยไหมคะ?”

“ไม่ครับ” แล้วหันไปมองลั่วหานที่อุ้มช่อดอกไม้อยู่ “ไม่ทราบ ว่าคุณภรรยาอยากไปไหนครับ? มีจะบินไปเมืองเจียงเฉิงตอน หกโมงเย็น ตอนนี้เรายังมีเวลาเหลืออีกประมาณชั่วโมงกว่าๆ ครับ”

“อะไรนะ?!! ยังต้องกลับไปอีกเหรอคะ? แถมยังเร่งมากอีก ด้วย?!”

หลงเซียวพยักหน้า “คืนนี้ผมมีประชุมอีกที จึงยังไปต้องกลับ ไปอีกครับ”ความรู้สึกดีอกดีใจที่มีเมื่อกี้ก็ต้องพังทลายลงอีกครั้ง นึกว่า เขาสามารถอยู่ต่อได้ซะอีก พอคิดว่าอีกหนึ่งชั่วโมงต้องจาก กันอีกในใจก็รู้สึกเหว่ว้าขึ้นมา

“งั้นเราไปแถวๆ สนามบินก็ได้ค่ะ จากที่นี่ไปสนามบินตั้งครึ่ง ชั่วโมงแหนะ เดี๋ยวฉันไปส่งคุณเอง เราไปหาอะไรกินแถวนั้นดี ไหมคะ?”

“ได้ครับ”

รถวิ่งออกไป มือของลั่วหานยื่นมาจับมือของหลงเซียว จาก นั้นเธอก็พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงเป็นใยว่า “ตอนอยู่ที่เมือง เจียงเฉิงคุณไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองใช่ไหมคะ? สีหน้าดูไม่ค่อย สู้ดีเลย”

หลงเซียวกุมมือเธอเอาไว้ จากนั้นก็ค่อยๆ ประสานมือเข้ากับ เธอ “ครับ ไม่ดีเท่าไหร่ โบราณว่าไว้เพื่อคนที่เรารักแล้วแม้ ต้องลำบากก็ยินดี ผมว่าน่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้นะครับ”

ลั่วหานขำออกมา แล้วใช้กำปั้นทุบลงที่หน้าอกของเขาเบาๆ “ปากหวานจังเลยนะคะ อีกชั่วโมงก็ต้องบินแล้ว ยังจะมาพูด ปลอบฉันอีกทําไม?”

หลงเขียวทําหน้าอาลัยอาวรณ์ ลดเสียงต่ำลงแล้วยื่นหน้าเข้า ใกล้ใบหูของเธอ “เป็นเพราะว่าทำอะไรไม่ได้เลยต้องปลอบ แต่ถ้าสามารถทำได้ละก็…ผมก็คงไม่ต้องพูดมากแบบนี้แล้ว ครับ”
ลั่วหานเงื้อมช่อดอกไม้ขึ้นมาหวังจะฟาดเขา แต่กลับถูกเขา ดึงเข้าไปกอดไว้ทั้งคนทั้งดอก “รอผมอีกหน่อยนะครับ พอ เสร็จเรื่องทางนั้นแล้วผมจะรีบกลับมาทันที”

“ค่ะ คุณทํางานไปเถอะ ฉันโตขนาดนี้แล้วดูแลตัวเองได้ค่ะ”

“แล้วคุณไม่กลัวว่าผมจะดูแลตัวเองไม่ดีเหรอครับ?”

เขายิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่แล้ว

“คุณมีผู้ช่วยเลขาอยู่รอบตัวตั้งเยอะ ยังดูแลคุณไม่ดีอีกเหรอ คะ?”

หลงเซียวจูบลงบนหน้าผากเธอด้วยความรักใคร่ “เรื่องบาง เรื่องเลขาผู้ช่วยก็ช่วยดูแลให้ไม่ได้นะครับ”

แววตาที่เป็นประกายเหมือนหยดน้ามองลั่วหาม งดงามจนน่า หลงใหล “พูดซะน่าสงสารขนาดนี้ เดี๋ยวฉันซื้อตุ๊กตายางให้สัก ตัวดีไหมคะ?”

หลงเซียวกระซิบข้างหู “ตุ๊กตาหน่ะได้ แต่ไม่เอาแบบเติมลม ผมชอบตุ๊กตาที่ต้องกินนม ร้องไห้โวยวาย และเรียกผมว่าพ่อ ด้วย”
นี่ไม่เท่ากับพูดมาตรงๆ ว่าอยากมีลูกเหรอ?

“เวลาการผลิตค่อนข้างนาน คุณลูกค้าต้องรอถึงสิบเดือนเลย นะคะ”

แต่ผมรอมาตั้งห้าปีแล้วนะครับ”

“..….………. โอเค แพ้แล้ว

รถขับมาถึงแถวสนามบิน ทั้งคู่ลงจากรถแล้วเดินเข้าร้าน อาหารแถวนั้นไป ร้านกาแฟที่อยู่ใกล้เคียงสนามบินได้ตั้ง ราคาไว้ค่อนข้างสูง ลูกค้าส่วนมากจึงถูกคัดกรองออกไป ดัง นั้นในร้านจึงมีคนอยู่เพียงน้อยนิด

เลือกที่นั่งติดหน้าต่าง สั่งกาแฟที่ตัวเองต้องการดื่มและ อาหารหลักอีกนิดหน่อย ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมงแล้ว ลั่วหานตักข้าวใส่จานของหลงเซียวครั้งแล้วครั้งเล่า “คุณกิน เยอะๆ เดี๋ยวก็ออกเดินทางแล้วไหนยังต้องประชุมอีก คงไม่มี เวลามานั่งกินข้าวแล้ว อาหารบนเครื่องก็แย่มาก ดังนั้นมื้อนี้ ต้องกินให้เยอะๆ เลย

หลงเซียวกินไม่ทันแล้ว ตอนนี้ในจานของเขามีภูเขาขนาด ย่อมๆ ตั้งอยู่ หลงเซียวจับตะเกียบไว้ในมือแล้วมองไปยังลั่วหา นที่กำลังดูเร่งรีบอยู่อีกฟากของโต๊ะอาหาร “คุณครับ คุณทำ แบบนี้มันจะทําให้ผมไม่อยากไปนะครับ”

“คุณหลงคะ อย่ามาทำตัวเป็นเด็กๆ นะ”
หลงเซียวคลายคิ้วที่ขมวดออก “ผมอยากพาคุณไปด้วย”

ลั่วหานเอามือกุมแก้มแล้วมองเขา “แต่ฉันไม่ได้พกบัตร ประชาชนมาด้วย ขึ้นเครื่องไม่ได้หรอกค่ะ”

แต่ผมสามารถเอาคุณแพ็กใส่กระเป๋าไปได้นะครับ”

“ในกระเป๋าเขาห้ามพกสิ่งมีชีวิตค่ะ”

หลงเซียวป้อนบรอกโคลีชิ้นหนึ่งให้เธอ “เด็กโง่”

ในขณะที่กําลังเคี้ยวผักที่เขาป้อนให้ ในใจของลั่วหานก็รู้สึก อบอุ่น รู้สึกหวานแหวว “จริงสิ ฉันได้ยินหวังเคยบอกว่าคุณจะ พัฒนาบริษัทที่เพิ่งซื้อกิจการมาให้เป็นบริษัทการเงินใช่ไหม คะ? ฉันพอมีเงินหมุนเวียนอยู่ในมือที่สามารถนำไปช่วยได้ลง บันทึกไปในบัญชีของบริษัทไว้ก็ได้ค่ะ หลุมของบริษัทไม่ซื่อ กรุ๊ปนี่ลึกน่าดูเลยนะคะ”

การแสดงออกอย่างจริงจังกับเรื่องเงินของลั่วหานทําเอาหลง เซียวที่เห็นเข้าถึงกับต้องขออกมาเลย “แล้วคุณคิดจะร่วมหุ้น เท่าไหร่ครับ?”

“เงินหมุนเวียนที่สามารถใช้ได้มีไม่น้อยเลย ฉันแค่อยากจะ อุดรอยรั่วคงไม่เป็นปัญหาอะไรมั้ง เดี๋ยวฉันจะให้ไป๋เวยลงบัญ ชีให้อีกทีค่ะ”

หลงเซียวส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นว่า “ผมไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินไง คุณลองไปลงทุนด้วยวิธีอื่นดีไหมครับ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ