ตอนที่ 407 คุณทั้งจน ทั้งขี้เหร่และปัญญาอ่อน

ตอนที่ 407 คุณทั้งจน ทั้งขี้เหร่และปัญญาอ่อน

เมื่อเจอกับสถานการณ์ที่พลิกผันไปอย่างรวดเร็วแบบนี้ ลั่ วหานทำได้เพียงจิบไวน์เบาๆเพื่อลดความตกใจ

คิ้วของเธอเลิกขึ้นอย่างมีความสุข เดิมทีคิดว่าจะได้เห็นหลิน ซีเหวินกับหลงจื่อตอบกันไปมาสักพักเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะ เป็นแบบนี้

เธอส่งสายตาเห็นใจไปให้ จากนั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข สอง คนนี้ตอนอยู่ด้วยกันดูน่าสนุกดี

หลินซีเหวินกัดปาดตัวเองแล้วจิบไวน์เข้าไป สีแดงของไวน์ ติดที่ริมฝีปากเธอ

หลงจื่อรอให้หลินซีเหวินเล่นเกมต่อไป

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณหมายถึงอะไรนะ แต่ทางที่ดีรีบปล่อยมือ ซะ ที่นี่มีคนมากมายคุณคิดดูว่าถ้าพวกเขาเข้ามาเตะคนละที คุณจะมีสภาพยังไง?”

หลินซีเหวินไม่ยอมแพ้ ให้ตายสิ เพิ่งจะเริ่มแท้ๆ ถูกจับได้เสีย แล้ว ฉันไม่ยอมแน่!
หลงจื่อยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า “ผมน่าจะจำคนผิดจริงๆ ด้วย แต่ว่าไม่เป็นไรครับผมชอบแบบนี้ คนสวยวันนี้คุณน่า จะไม่มีพาร์ทเนอร์ชายใช่ไหม? ผมลองคิดๆดูแล้วพวกเรา เหมาะสมกันดี ผมจะเป็นพาร์ทเนอร์ชายให้คุณ และคุณเป็น พาร์ทเนอร์หญิงให้ผม

จะบ้าหรือไง ใครเหมาะสมกับคุณ!

“คุณแน่ใจเหรอ ฉันมีแฟนแล้วนะ” หลินซีเหวินพยายามดิ้น หนีออกจากอ้อมแขนของหลงจื่อและได้เป็นอิสระอีกครั้ง เธอ จัดแจงหน้ากากให้เข้าที่แล้วมองค้อนเขา

หลงจื่อรู้ดีว่าเป็นหลินซีเหวินแต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสาวบ้าน นอกคนนี้ถึงได้ถูกเชิญมาในงานเลี้ยงของตระกูลหลินได้ งาน เลี้ยงการกุศลนี่…….ช่างเป็นการกุศลจริงๆ!

“งั้นเหรอครับ? แฟนของคุณเป็นใครกัน? เล่าให้ผมฟังได้ ไหม”

“เหอะๆ แฟนของฉันค่อนข้างจะโง่ บ้า ปัญญาอ่อน หน้าตาไม่ ดี ไม่มีเงิน งี่เง่า สมองตายด้าน”

ลั่วหานแทบจะสำลักออกมา แต่เธอก็อดทนเอาไว้ หลินซีเห วินหนอ เจ้าเด็กคนนี้รับมือยากจริงๆ
หลงจื่อด่าเธอในใจว่านังตัวร้าย แต่กลับพูดออกมาว่า ไม่มีอะไรดีแบบนี้ ทำไมคนสวยๆแบบคุณถึงคบกับเขา ละครับ สายตาหรือสมองคุณมีปัญหากันแน่? ”

“ไม่ใช่สายตามีปัญหา แต่ฉันตาบอดไปแล้วต่างหากล่ะ แต่

ตอนนี้ตาสว่างแล้ว! และตัดสินใจว่าจะทิ้งเขาแล้วล่ะ!

หึ! ใครให้คุณทำท่าทางเจ้าชู้กับผู้หญิงคนอื่น! ใคร อนุญาตให้คุณดื่มกับผู้หญิงคนอื่นกัน!

ฉันจะเลิกกับเพลย์บอยอย่างคุณ!

หลงจื่อเบ้ปาก “แฟนคุณนี่น่าสงสารจริงๆนะ ตอนที่คุณ ตาบอดเขาก็ไม่ได้รังเกียจคุณ ตอนนี้คุณหายดีแล้วกลับจะทิ้ง เขาไป เห้อ น่าสงสารจริง! น่าสงสาร!

หลินซีเหวินนึกในใจว่า ให้ตายเถอะยังจะต่อได้อีกเหรอเนี่ย “เขาทำตัวเอง สมน้ำหน้า ให้เขาเสียใจไปเถอะ!

หลงจื่อโอบเธอเข้ามาอีกครั้ง เอาคางไปเกยไว้ที่บ่าของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า “ครับๆ ให้เขาร้องไห้เสียใจ ไปเถอะ ขอยืมบ่าคนสวยหน่อยได้ไหม”

หลินซีเหวิน “…”
พระเจ้า ฉันแสดงต่อไปไม่ไหวแล้ว!

หลินซีเหวินใช้รองเท้าส้นสูงเหยียบไปที่เท้าของหลงจื่ออย่าง สุดแรง รองเท้าของหลงจื่อแทบจะทะลุ ส้นรองเท้าเรียวเล็กนี้ เมื่อเหยียบลงไปก็เจ็บเหมือนกันนะนี่

“โอ๊ย!

ความเจ็บที่มาโดยไม่ทันตั้งตัว หลงจื้อร้องอุทานออกมา เสียง ต่ำที่อุทานออกมานั้นเปล่งออกมาข้างหูหลินซีเหวิน ความร้อน บนตัวเขาแผ่กระจายออกมากระทบกับผิวเธอ ทำให้เธอตัวสั่น

“คุณ……จะลอบฆ่าผมหรือไง? ” หลงจื่อระงับความเจ็บปวด ไว้ได้และขมวดคิ้วมองดูเธอ เขาหายใจเข้าลึกๆ สูดกลิ่นไวน์ หอมๆเข้าไป

หลินซีเหวินตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ “ใครสั่งให้ คุณไม่หลบล่ะ สมน้ำหน้า

หลงจื่อออกแรงรัดเธอไว้อีก คล้ายกับกลัวเธอจะหลุดหนีไป ถ้าผมหลบไป คุณจะยอมให้ผมกอดอีกเหรอ? ”

มือเรียวงามของหลินซีเหวินกำชายเสื้อของเขาไว้แน่นเสียจน

เป็นรอยยับตามแรงจับ
“ใครให้คุณกอด? รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะ จัดการกับคุณ” เธอยกเท้าออกจากเขา และนึกถึงแรงเมื่อครู่ คาดว่าเขาคงเจ็บไม่เบาถ้าหากเขาเป็นผู้ร้าย เธอคงหนีไม่พ้น แน่

บ้าจริงๆ เธอบ้ามาก และเขาก็บ้าด้วย

“ได้ ตามใจเลย เอาอย่างที่คุณต้องการ ผมกอดแฟนตัวเอง ผิดตรงไหนไม่ทราบ เอาสิครับ ตะโกนเลย พอดีผมจะได้ ประกาศความสัมพันธ์เราอย่างเป็นทางการเสียที ตอนนี้ไม่ แน่อาจจะมีนักข่าวด้วยนะ อ้อ….ใช่สิ วันนี้มีสาวๆมากมาย ที่อยากเข้ามาดื่มและเต้นรำกับผม ถ้าคุณเปิดตัวอย่างเป็น ทางการละก็ บางทีน่าจะจัดการเรื่องพวกนี้ไปได้ไม่น้อยนะ มาๆๆๆ ร้องเลยครับ”

หลงจี๋อพูดเสียจนหลินซีเหวินไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป

เธอมึนไปหมดแล้วในตอนนี้ “เชอะ! คุณนี่มัน……..นเคยเจอ คนหน้าด้านเยอะแยะนะ แต่ไม่เคยเจอใครหน้าด้านเท่าคุณ เนี่ย รีบถอยออกไปได้แล้ว บ่าฉันเมื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย!

หลงจื่อไม่ยอม ยังไงวันนี้ก็เป็นงานเลี้ยงสวมหน้ากาก ไม่มี ใครรู้จักใครอยู่ดี เรื่องที่เขามาในนามของผู้บริหารMBKก็ไม่มี ใครรู้เช่นกัน
ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวัน เขาคิดถึงเธอไม่น้อยเลย

“ยอมรับได้หรือยังว่าคุณเป็นแฟนผม? ถ้ายอมรับผมก็จะลุก ขึ้นให้” 4พูดเบาๆที่หูของเธอ เนื่องจากอยู่ใกล้มาก จึงทำให้ เสียงนั้นชวนขนลุก

หลินซีเหวินกำหมัดแล้วมองขึ้นไปที่เพดานถูกประดับด้วยไฟ สีแดง “หลงจื่อ คุณแม่งลืมกินยาเหรอ? ! ”

“ครับ ผมลืม คุณมีไหม? ผมจะกินตอนนี้เลย”

หลินซีเหวิน .………

“ในเมื่อรู้ว่าผมเป็นใครแล้วทำไมไม่ยอมรับ? เรียกผมดีๆ บางทีผมอาจจะปล่อยคุณก็ได้” หลงจื่อก้มตัวลงมากอดเธอ ไว้ แม้ว่าท่าทางจะไม่ถนัดเท่าไหร่ แต่ได้กอดเธอแบบนี้ ได้สูด กลิ่นหอมอ่อนๆแบบนี้ ช่างสบายจริงๆ

“เมื่อกี้น่าจะเหยียบคุณอีกสักที ให้เจ็บตายไปเลย! หลงจื่อ คุณชายรองหลง คุณชายที่สอง ท่านชายคะ ได้โปรดปล่อย ฉันไปเถอะนะคะ”

“เรียกต่อไปสิ ยังไม่มีคำที่ผมพอใจเลย”
ลั่วหานที่มองดูทั้งสองใกล้ชิดสนิทสนมกันไปมาก็รู้สึก สนุกสนาน เธอหยิบไวน์มาเพิ่มและนั่งดูต่อไป

ตอนนี้เองมีชายคนหนึ่งเดินมาหยุดที่หน้าจั่วหาน ชายร่างสูง ใหญ่บดบังภาพตรงหน้าเธอ

ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองชายผู้สวมหน้ากากสีทองนั้นและพยัก หน้าทักทาย

“คุณผู้หญิง มาคนเดียวเหรอครับ?” ชายผู้นั้นเอ่ยปากถาม น้ำเสียงไพเราะน่าฟัง เขาสวมชุดสีน้ำเงินด้านในสีขาว ใบหน้า ดูมีเสน่ห์สะอาดสะอ้าน

ลั่วหานยิ้มและตอบว่า “ไม่ใช่ค่ะ ฉันมากับสามี”

ชายผู้นั้นหัวเราะออกมา “เหตุผลที่เอามาใช้ปฏิเสธนี่ไม่ค่อย ฉลาดเลยนะครับ”

ชายผู้นั้นก้มลงมองดูนิ้วนางข้างซ้ายของเธอและพบว่าไม่ได้ สวมแหวน

ลั่วหานหัวเราะอย่างเยือกเย็น เธอไม่ต้องการให้ใครรู้ถึงตัว ตน ถึงได้ถอดแหวนที่โดดเด่นแบบนั้นออกไงล่ะ คิดไม่ถึงว่า จะมีคนสังเกต
“คุณผู้ชายคะ ถ้าจะแค่เข้ามาจีบละก็ โปรดไปหาคนอื่นเถอะ ค่ะ ขอบคุณ”

หรือพูดง่ายๆก็คือ ฉันไม่สนใจคุณนั่นเอง

ชายผู้นั้นไม่ยอมแพ้ เขามองไปยังทางที่ลั่วหานมองอยู่ ก็พบ ว่ามีคนสองคนกําลังกอดกัน คุณผู้หญิงอิจฉาพวกคนมีคู่แท้ๆ ทำไมถึงปฏิเสธผมละครับ”

ลั่วหานเริ่มรำคาญ “คุณคะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย อีก อย่างฉันมีสามีแล้ว คุณมาเกาะแกะกับฉันไม่มีประโยชน์กับ คุณเลย ช่วยอยู่ห่างๆจากฉันดีกว่า”

“ผู้ชายมักจะชอบเล่นเกมที่พวกคุณวางไว้ คุณผู้หญิงครับ บอกตามตรงว่าผมตกหลุมพรางคุณเข้าแล้ว อีกสักครู่ช่วย เต้นรำกับผมได้ไหม”

“ไม่สนใจค่ะ! ”

ลั่วหานพูดอย่างไม่ไยดีแล้วเดินจากไป

เมื่อเธอกำลังหันเดินจากไป ชายผู้นั้นก็เอื้อมมือไปหยิบกิ๊บ ติดผมเธอออก

เมื่อกี้มถูกแกะออก ผมยาวสลวยของเธอก็ปล่อยลงมาปิดหลังของเธอไว้

ลั่วหานเริ่มโมโห “คุณคะ! คุณหมายความว่ายังไง!”

ชายผู้นั้นหยิบกิ๊บติดผมมาสูดดม “คุณผู้หญิงครับ หน้ากาก ที่คุณสวมอยู่น่ารักจริงๆ คุณจะแต่งงานแล้วได้ยังไง? คุณ เลือกของน่ารักคิก แบบนี้ ต้องการล่อเหยื่อให้ติดเบ็ดหรือ เปล่านะ? ”

จะบ้าเหรอ! เอาเหตุผลอะไรมาพูด!

“คุณคิดมากไปแล้วล่ะค่ะ ฉันชอบเลี้ยงแมว ฉันชอบกิน ปลา! ” ลั่วหานก้าวเดินออกไปและไม่สนใจเขาอีก

ทันใดนั้นแสงไฟบนเวทีก็สว่างไสวขึ้นท่ามกลางสภาพ แวดล้อมที่มืดสลัว แขกทุกคนต่างก็ถูกดึงดูดให้มองไปใน ทันที ภายใต้แสงไฟสว่างไสวนั้น มีหญิงที่สง่างามสวมชุด ราตรีสีม่วงเข้ม สวมหน้ากากที่ประดับด้วยขนนกเดินขึ้นมา

“สวัสดีค่ะทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่งานเลี้ยงนะคะ ในคืนนี้พวก เราอยู่ที่นี่ เป็นการรวมตัวเพื่อระลึกถึงการครบรอบ20ปีของ มูลนิธิซีซีจือหัวแห่งตระกูลหลิน มูลนิธิซีซีจือหัวแห่งตระกูล หลินก่อตั้งมาจนกระทั่งปัจจุบัน ได้บริจาคประมาณ…….
คุณนายหลินเล่าถึงประวัติความเป็นมาและการช่วยเหลือ ต่างๆ ลั่วหานฟังดูจึงได้เข้าใจว่าสองสามีภรรยาใช้ชื่อลูกสาว เป็นการก่อตั้งมูลนิธิ พวกเขาช่างรักและเอ็นดูเธอจริงๆ

“ซีซีจือหัว นั้นตั้งมาจากชื่อตัวกลางลูกสาวของฉัน บางที หลายๆท่านอาจจะยังไม่ทราบใช่ไหมคะ? แต่ก็ไม่แปลก อะไรเพราะว่าตระกูลหลินของเราไม่ค่อยให้สัมภาษณ์เท่าไหร่ นัก แต่สองวันมานี้…………

ผู้หญิงบนเวทียังพูดไม่จบ หลินซีเหวินใจสั่นขวัญหาย!

ตายๆๆๆ! แม่ไม่ได้จะให้เธอขึ้นไปบนเวทีใช่ไหม? แม่ อยากให้เธอมาสืบต่อกิจการตั้งนานแล้ว และใช้โอกาสนี้ ประกาศเปิดตัวเธอ เรื่องแบบนี้คุณนายหลินทำได้โดยไม่ต้อง คิดเลย!

ตายแน่ ตายแน่ ! หลงจื่อจำเธอได้แล้ว ถ้าเธอใส่ชุดนี้ขึ้น …ไม่อยากจะนึกเลย เวที……

“คุณชายรองคะ ฉันปวดท้อง ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะ

คะ!

เมื่อเธอคิดได้ดังนั้นก็รีบปลีกตัวออกไป!
“ผมไปเป็นเพื่อนครับ” เพราะกลัวว่าเธอจะหนีไปไม่กลับมา หลงจื้อจึงดึงข้อมือเธอไว้ไม่ปล่อย

” คุณ! เป็นบ้าหรือไง! ฉันเป็นผู้หญิงนะ! คุณเป็น ผู้ชาย! ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันจะฉี่รดกางเกงแล้วนะ! ”

หลงจื่อ “

หลินซีเหวินสะบัดมือออกมาและวิ่งไปยังห้องน้ำหญิง เธอรีบ หยิบมือถือออกมาโทรหาลั่วหาน

“ไอดอล ทำยังไงดี หลงจื้อจำฉันได้แล้ว ถ้าอีกเดี๋ยวแม่ เรียกให้ฉันขึ้นเวทีฉันจะทำยังไงดี รีบมาช่วยฉันหน่อยเร็ว! นะๆๆๆ!

ลั่วหานงุนงงเอ่ยถามว่า “จะให้ช่วยยังไง? ส่งกองกำลังพิเศษ

ไปเหรอ? ”

หลินซีเหวินเอามือกุมหัว “อย่าล้อฉันเล่นตอนนี้ได้ไหม ฉัน ต้องการความช่วยเหลือจริงๆ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องน้ำนะ เธอรีบ มาเร็วๆเข้า พวกเราเปลี่ยนชุดกัน เดี๋ยวอีกเดี๋ยวฉันจะใส่ชุด เธอขึ้นเวที และจะรีบลงมาให้เร็วที่สุด”

ลั่วหานขมวดคิ้ว “เปลี่ยนชุด? เรื่องแบบนี้เธอคิดได้ยังไง กัน? โอเคๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ละ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ